Το λαοκοόντειο σύμπλεγμα του Χρήστου Χωμενίδη (ψυχογράφημα του με αφορμή την πρόσφατη πρόταση που δέχτηκε για τη ΝΕΡΙΤ)

Το λαοκοόντειο σύμπλεγμα του Χρήστου Χωμενίδη

Του Πέτρου Αργυρίου (Agriazwa.blogspot.com)

Κάποτε ο Χρήστος Χωμενίδης, εγγονός του συνονόματου του συνιδρυτή και ήρωα του ΕΑΜ, έγραψε το «Σοφό παιδί», ένα δυνατό βιβλίο που γέννησε κάποια ελπίδα για τη βαλτωμένη όψιμη μεταπολιτευτική λογοτεχνία.

Οι ελπίδες σε αυτήν τη χώρα πεθαίνουν πρώτες.

Ο Χωμενίδης από ανανεωτής  της ελληνικής λογοτεχνίας κατέληγε συντηρητής του μεταπολιτευτικού πολιτικού βούρκου.

Κατάντησε στη ΔΗΜΑΡ, το ΛΑΟΣ από τα δεξιά. Και έβλεπε ωσάν άλλος Νέρωνας το κόμμα της «υπεύθυνης κυβερνώσας αριστεράς» , το τρίτο πόδι της νεοφιλελεύθερης χούντας να συμπυρπολεί τη δημοκρατία,  να συν-γκρεμίζει το σύνταγμα, να συν-καταργεί ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, να συν-καταστρέφει ζωές, να συν-κατακρημνίζει το βιοτικό επίπεδο ενός ολόκληρου λαού και να τον παραδίδει σιδεροδέσμιο και άβουλο σε ξένα συμφέροντα.

Με άλλα λόγια ο εγγονός Χωμενίδης στήριξε ένα χώρο που προώθησε ακριβώς όλα όσα ο παππούς του είχε πολεμήσει.

Ο (Αρ)Χωμενίδης χώρισε ευγενικά με τους συντρόφους του της Δημοκρατικής Αρχομανίας. Αφορμή ήταν η δειλία τους και η αμφισημία τους σε σχέση με το αυταρχικό και επιζήμιο για τον Ελληνισμό κλείσιμο της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης.

Ανακοίνωσε τότε ο (Αρ)Χωμενίδης:  «Η στάση της ηγεσίας της Δημοκρατικής Αριστεράς απέναντι στις εξελίξεις στην ΕΡΤ με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Ή θα έπρεπε να υποστηρίξει ευθαρσώς την απόφαση της κυβέρνησης, ως ένα επώδυνο πλην αναγκαίο μέτρο. Ή θα όφειλε να αποσύρει σήμερα κιόλας την κοινοβουλευτική της στήριξη και να επωμιστεί το βάρος της προσφυγής στις κάλπες.»

Λίγες βδομάδες αργότερα ο (Αρ)Χωμενίδης έκανε σαφές το σοφό καθώς φαίνεται να δέχτηκε την πρόταση την πρόταση του υφυπουργού άνευ χαρτοφυλακίου Παντελή Καψή (ήταν υφυπουργός της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης αλλά αυτή καταργήθηκε) να στελεχώσει το εποπτικό συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ, αυτού του κλεψίτυπου σφετεριστή του υλικού και του ρόλου της ΕΡΤ που μάλλον θα λειτουργήσει ως το επίσημο προπαγανδιστικό όργανο του Σαμαρά.

Με άλλα λόγια, ο Χωμενίδης υποστήριζε εξ αρχής τον αυταρχισμό Σαμαρά που έκανε για μια ακόμη φορά την Ελλάδα διεθνή περίγελο.

Ίσως για τη στάση του Χωμενίδη να φταίει η έλξη που ο ίδιος νιώθει για κρυψίνοες όπως είναι ο Αντώνης ο Σαμαράς. Ίσως να νιώθει μια ακατανίκητη παρόρμηση για σκοτεινές προσωπικότητες και να τις προσεγγίζει με την περιέργεια που προσέγγιζαν οι ανατόμοι μελλοθάνατους για να κάνουν τις σπουδές τους πάνω στο εκτελεσμένο σώμα τους.

Η προέλευση αυτής της σκοτεινής παρόρμησης του Χωμενίδη ίσως να βρίσκεται στη συγκρουσιακή ιστορία του περιβάλλοντος του. Όπως ο ίδιος περιγράφει: 

«Ένα απόγευμα του 1977, αγαπητέ Νίκο Μπίστη, έντεκα χρονών ήμουν, ο πατέρας μου μού έδωσε με δυο φράσεις την πυξίδα με την οποία προσπαθώ να κινούμαι σε όλη τη ζωή μου. «Ο παππούς σου», μου είπε, «εκτελέστηκε από τους δοσίλογους. Ο εξ αγχιστείας θείος σου, Γ.Κ., συνεργάστηκε μαζί τους. Το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να τον μισώ τυφλά, αφού ήταν με εκείνους που μου στέρησαν τον μπαμπά μου. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσω να δω τον κόσμο με τα μάτια του, να ανακαλύψω τα όποια ελαφρυντικά του, να βρω το όποιο δίκιο του. Όχι για να τον αθωώσω. Μα για να τον καταλάβω. Αυτό είναι το πνεύμα του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού για τον οποίον θυσιάστηκε ο παππούς σου: Το να καταφέρνεις να μπαίνεις στη θέση των άλλων».  

Αυτό άλλωστε κάνει ο Χωμενίδης με μανία τα τελευταία χρόνια. Μπαίνει στη θέση των άλλων, των σφετεριστών, των συγκρουσιακών, των δυνατών που ξεπέφτουν, αυτών για τους οποίους η κοινή γνώμη καταλήγει αργά ή γρήγορα σε καταδικαστική ετυμηγορία, ίσως για να καταλάβει το θείο του.

Για αυτό το λόγο ο Χωμενίδης μπήκε στη θέση του Γιώργου Παπανδρέου και έγραφε το 2004 λόγους του ενώ συνεχίζει να τον θεωρεί «καλό άνθρωπο» παρά την ανυπολόγιστη ζημιά που έχει προκαλέσει σε μια χώρα και παρά το ότι αρνείται οποιαδήποτε ευθύνη διδάσκοντας «κρισιακά» μαθήματα σε ινστιτούτα των ΗΠΑ όπως κάθε καλός Εφιάλτης θα έκανε.

Τώρα ο Χωμενίδης μπαίνει στο εποπτικό συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ, του αυθαίρετου εκτρώματος που πήρε τη θέση της ΕΡΤ.

Ρόλοι μέσα σε ρόλους. Ζωή σαν μυθιστόρημα.

Αν δεν μπορείς να το γράψεις, επιδιώκεις να κάνεις τη ζωή όλων μυθιστορηματική για να μπορείς να το βιώνεις.

Σύμφωνα με τον Χωμενίδη, αν ο ίδιος αισθανόταν «ξοφλημένος ως συγγραφέας θα είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ».

Για αυτό και προτίμησε το ΠΑΣΟΚ και αργότερα τη ΔΗΜΑΡ όπου πηγαίνουν όσο αισθάνονται ξοφλημένοι ως αριστεροί.

Ο Χωμενίδης προκαλεί και συχνά οι προκλήσεις του έχουν σαφείς σεξουαλικούς υπαινιγμούς.

Προκαλεί τον Τσίπρα ότι θα κόψει (ο Χωμενίδης) το δεξί του αρχίδι αν ο Τσίπρας γνωρίζει τη Λούξεμπουργκ.   

Εξαπολύει σεξουαλικές κατάρες στη Μυρσίνη Λοΐζου γιατί αυτή απαγόρευσε στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ το σφετερισμό τραγουδιών του πατέρα της. Συγκεκριμένα της έγραψε: «εάν η κόρη μου φερθεί όπως η Μυρσίνη Λοίζου στον μπαμπά της, θα την καταραστώ από τον τάφο να μην ξαναχύσει ποτέ».

Ακόμη και ο πολιτικός του λόγος διανθίζεται ενίοτε από σεξουαλικές πινελιές: Ενδεικτικά, όπως ο ίδιος περιγράφει για τους πρώτους μήνες της δημιουργίας της ΔΗΜΑΡ: «Θυμάμαι τους πρώτους της μήνες σαν έναν διαρκή οργασμό ιδεών» «Ήταν, στα τέλη του 2011, ηλίου φαεινότερον πως το ΠΑΣΟΚ διαλυόταν. «Βρέχει Πασόκους!» κραύγαζαν ηδονικά τα επαγγελματικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς»   

Βρέχει Πασόκους! Όπως έλεγε και το παλιό ποπ τραγούδι σεξουλικών ευσεβών πόθων «Ιt's Raining Men! Hallelujah! - It's Raining Men! Amen! I'm gonna go out to run and let myself get Absolutely soaking wet! It's Raining Men! Hallelujah! It's Raining Men! Every Specimen!
Tall, blonde, dark and lean Rough and tough and strong and mean…

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πίσω από τις δηλώσεις και τις θέσεις Χωμενίδη κρύβεται μια βαθιά συμπλεγματικότητα. Ένα ατελείωτο παιχνίδι κυνηγιού της ηδονής ακόμη και πάνω στην οδύνη που προκαλείται στους άλλους. Με άλλα λόγια ένας βαθύτατος σαδισμός, ίσως και σαδομαζοχισμός.

Αυτή η συμπλεγματικότητα δηλώνεται ακόμη και στην αντίληψη που έχει ο  Χωμενίδης για την ίδια του την ευφυΐα. Ίσως ο Χωμενίδης να προτιμούσε να είχε γεννηθεί κρετίνος για να μπορούσε αυθόρμητα να λέει τις χυδαιότητες που λέει. Ίσως να ζηλεύει τους απλούς ανθρώπους, τους απλοϊκούς ανθρώπους. Έτσι λέει για την ευφυΐα του Βενιζέλου αντανακλώντας μάλλον και τον εαυτό του «Ο Ευάγγελος Βενιζέλος -όπως κάθε πρόσωπο ξεχωριστής ευφυΐας- έχει ως μεγαλύτερο εχθρό τον ίδιο τον εαυτό του. Εάν καταλάβει, για να παραφράσω τον Μαγιακόφσκι, ότι «οι λέξεις δεν πρέπει να αντανακλούν εμάς σαν τον καθρέφτη μα την πραγματικότητα να μεγεθύνουν», μπορεί να συμβάλει καίρια στην υπέρβαση της κρίσης. Αλλιώς θα έχουμε συμφορά απ’ το πολύ μυαλό…»   

Για αυτό λοιπόν ο Σαμαράς «γαμάει το κεφάλι του». Για να μην τον βρει κάποια συμφορά. Και αυτό τραβάει το Χωμενίδη ακόμη πιο κοντά σε έναν τύπο τόσο μπλεγμένο που δηλώνει δημοσίως ότι γαμάει το κεφάλι του.

Ο Χωμενίδης φαίνεται γουστάρει τους ισχυρούς που γίνονται έκπτωτοι. Αυτούς που βρίσκονται σε σύγκρουση με τον εαυτό τους και τον κόσμο. Τους πλευρίζει. Τους θαυμάζει. Θέλει λίγο από το άρωμα τους μήπως και καταλάβει τον εξ αγχιστείας θείο του.  Δεν του αρέσουν οι γραμμικοί άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο άσπρο και μαύρο. Αν κάποια στιγμή δείτε στη ΝΕΡΙΤ να απαγορεύονται οι ασπρόμαυρες ταινίες, μην ανησυχείτε. Ο Χωμενίδης θα ναι. Μπορεί κι όλας να πειράζει τις κονσόλες, έτσι για να τη σπάσει στους προβλέψιμους τεχνικούς.

Το σοφό παιδί έμαθε να αντλεί ηδονή από το να ρίχνει αντικείμενα κάτω, να τα σπάει και να βλέπει τους μεγάλους αμήχανα και ανίκανα να τα μαζεύουν και να του τα επιστρέφουν στα χέρια του για να ξανακάνει το ίδιο.

Έτσι το σοφό παιδί έχει γίνει ένας χυδαιολόγος ενήλικας που αναζητεί διαρκώς εκείνες τις ηδονές τις απαγορευμένες στους ενήλικους, τις στραγγαλισμένες από τους περιορισμούς της ενήλικης ζωής.

Ίσως για αυτό και έχει αυτή τη σχέση αγάπης μίσους με τον συνάδελφο του Πέτρο Τατσόπουλο. Και οι δύο βρίζουν αρειμανίως σαν να πάσχουν από κάποιο ειδικό νευρολογικό σύνδρομο και αντλούν ηδονή από αυτό αλλά ο μεν Τατσόπουλος δηλώνει ότι έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα ενώ ο Χωμενίδης σαν κακιά πεθερά ρίχνει σεξουαλικές κατάρες ενώ απειλεί με σεξουαλικό αυτοακρωτηριασμό.

Δεν μας είναι δυνατό να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέγεθος αυτών των δύο συγγραφέων.  

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ο Χωμενίδης ψάχνει για απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής του μπαίνοντας «στη θέση των άλλων», των αμφίσημων, των ηθικά κατακριτέων, αυτών που δε διστάζουν να κάνουν μαζικά κακό με μια αντίληψη πειραματιστή που θα ταίριαζε περισσότερο σε ναζί επιστήμονες και όχι σε υπέρμαχο του «ανθρωπιστικού σοσιαλισμού» που ο ίδιος επικαλείται, αδυνατώντας να καταλάβει ότι ««οι λέξεις δεν πρέπει να αντανακλούν εμάς σαν τον καθρέφτη μα την πραγματικότητα να μεγεθύνουν».

Και ενώ συμφωνούμε ότι η ιστορία δεν είναι ασπρόμαυρη και ότι οι δαιμονοποιήσεις, οι αγιοποιήσεις και οι ηρωοποιήσεις είναι πολύ μακριά από την πραγματική φύση των πρωταγωνιστών της, αυτό που διαφοροποιεί τον προδότη από τον ήρωα είναι ότι την κρίσιμη στιγμή οι ήρωες πολέμησαν το άδικο και πολέμησαν για το δίκιο και οι προδότες συντάχθηκαν με το άδικο καταπατώντας τα δίκαια.

Και δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος σε ποια πλευρά από τις δύο έσπρωξε η περιέργεια το σοφό παιδί σε αυτήν την κρίσιμη για τη χώρα στιγμή.

Έγραψε ο Χωμενίδης για τη Μυρσίνη Λοίζου «εάν η κόρη μου φερθεί όπως η Μυρσίνη Λοίζου στον μπαμπά της, θα την καταραστώ από τον τάφο να μην ξαναχύσει ποτέ».

Χωρίς να αναφερόμαστε στην οικογένεια Χωμενίδη σεβόμενοι το ιερό της αίμα, θα πούμε πως πολύ παππούδες του ΕΑΜ, εάν δεν είχαν εκτελεστεί από τους δοσίλογους της εποχής τους, δε θα δίσταζαν να εκτελέσουν τους σημερινούς δοσίλογους, ακόμη και αν είχαν σχέση συγγένειας μαζί τους. Γιατί για εκείνους τους ανθρώπους η πατρίδα και η εθνική ανεξαρτησία ήταν πάνω από κάθε οικογένεια. Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι πάλευαν και για κάτι ακόμη που σήμερα οι νεοφιλελεύθεροι εκμαυλιστές πασχίζουν να μας κάνουν να το θεωρούμε, ηλίθιο, γραφικό, επιζήμιο. Για την περηφάνια και την αξιοπρέπεια.

Γράφετε ορθώς κε Χωμενίδη αναφερόμενος στην απαγόρευση της Μυρσίνης Λοίζου πως «Η γνώμη μου περί πνευματικών δικαιωμάτων, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ότι υφίστανται μόνο όσο ο “κάτοχος” βρίσκεται εν ζωή. Κληρονομικά γράμματα, τέχνη και πολιτισμός, στο δικό μου ιδεατό κόσμο δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως το δημοσιευμένο έργο, ανήκει εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα»

Ακριβώς κε Χωμενίδη. Όμως, τα πολιτικά δικαιώματα που καταλύονται από τους φίλους σας τα τελευταία χρόνια είναι «κληρονομικά». .Και οι δημοκρατικοί αγώνες όπως αυτοί του παππού σας ανήκουν εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα. Αυτό που δεν είναι κληρονομικό είναι το δημοκρατικό φρόνημα. Και εσείς όπως και άλλοι της γενιάς σας έμπρακτα αποδεικνύετε ότι μπορεί να υπάρχει κληρονομικό δίκαιο αλλά η αίσθηση δικαίου δεν είναι κατά ανάγκη κληρονομική.

Χαρούμενη χρυσή Νέριτ να έχετε κε Χωμενίδη. Και αν ακούτε κάτι περίεργους ήχους στο σήμα της, μην ανησυχείτε. Κόκκαλα που τρίζουν είναι μονάχα.