Συνέντευξη μου στην εφημερίδα της ελληνογερμανικής ομογένειας "Ελληνική Γνώμη" με αφορφή το καινούριο e-book μου "Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα. Η περίεργη περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα"

Συνέντευξη με τον συγγραφέα –αναλυτή Πέτρο Αργυρίου στην εφημερίδα της ομογένειας "Ελληνική Γνώμη" (www.elliniki-gnomi.eu/archives/46094).

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.

vas_nikpap@yahoo.gr

Ο συγγραφέας-αναλυτής Πέτρος Αργυρίου είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα πνευματώδης, πολυσχιδής και με ένα ασίγαστο πάθος με οτιδήποτε καταπιάνεται. Ένας συγγραφέας με σπουδές στην Ιατρική την οποία εγκαταλείπει εξαιτίας της αντιουμανιστικής της μετεξέλιξης. Η συνέντευξη τούτη γίνεται με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου σε μορφή e-book και που φέρει τον τίτλο “Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα” και που αναφέρεται στον δήθεν οικονομικό Μεσσία της Ελλάδας Αρτέμη Σώρρα.

Λογοτέχνης με μια πένα ασυμβίβαστη, αυθεντική και ανυπότακτη, ακριβώς όπως θα ήθελε να είναι οι άνθρωποι. Ως αναλυτής έχει κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση σημαντικών προσωπικοτήτων του εξωτερικού όπως ο Howard Zinn και η Celia Ingrid Farber ενώ ενίοτε έχουν μιλήσει εγκωμιαστικά για το έργο του ο Στέλιος Κούλογλου, ο Κλεάνθης Γρίβας, η Λιάνα Κανέλλη και ο Λάμπρος Παπαντωνίου.

Πρώην μέλος της Μensa, οργάνωσης για άτομα με υψηλό δείκτη νοημοσύνης στα κριτήρια της οποίας δεν πιστεύει. Έχει κληθεί από ραδιοφωνικούς σταθμούς του Καναδά, της Αυστραλίας, των ΗΠΑ ενώ έχει παρουσιαστεί και στο μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο RT.

Bιβλία του που έχουν εκδοθεί:

-   “Τα άγρια ζώα της πόλης” εκδ. Οξύ (2008)

-       “Τι δεν σας λένε οι γιατροί” εκδ. ETRA (2009)

-       “Pulp Med” Ο-books (2011)

-       “Θανάσιμες Θεραπείες” εκδ. Etra (2011). Το Σεπτέμβριο αναμένεται η συλλογή διηγημάτων του “Πρόσωπα ζώα πράματα” σε μορφή audio book σε αφήγηση του ιδίου από  τοStudioamid

Κύριε Αργυρίου, θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με την κυκλοφορία του τελευταίου σας βιβλίου σε μορφή e-book, που φέρει τον τίτλο “Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα” και αναφέρεται στον δήθεν οικονομικό Μεσσία της Ελλάδας Αρτέμη Σώρρα. Μίλήστε μας λίγο για το βιβλίο… Ποια είναι η αποδοχή του;

Το βιβλίο αποτελεί μια ενδελεχή ματιά σε μια υπόθεση που απασχόλησε και σε κάποιο βαθμό συνεχίζει να απασχολεί την ελληνική κοινή γνώμη ενώ σε αυτήν έχουν εμπλακεί και πρόσωπα της ομογένειας, κυρίως της αμερικανικής. Εξετάζει τους ισχυρισμούς ενός μέχρι πρότινος παντελώς αγνώστου επιχειρηματία με μέχρι και σήμερα άγνωστη επιχειρηματική δράση και οικονομική επιφάνεια ο οποίος εμφανίστηκε μαζί με μια μικρή ομάδα ανθρώπων εν μέσω της δριμείας ελληνικής κρίσης και με τη συνδρομή δικηγόρων άρχισαν να κάνουν εξωφρενικούς ισχυρισμούς εξαγοράς χρέους στην Ελλάδα και στην Κύπρο αφού πρώτα πιλοτικά και ανεπιτυχώς δοκίμασαν το εγχείρημα τους στο επίσης χρεοκοπημένο Jefferson County της Αλαμπάμα.

Για να μην αποκαλυφτεί η πραγματική και απατηλή φύση της προσφοράς τους, η ομάδα αυτή, γνωστή ως END (End National Dept), σφετερίστηκε δίκαια λαϊκά αιτήματα που αναδείχθηκαν από κινήματα όπως οι αγανακτισμένοι, αιτήματα όπως η άρση της βουλευτικής ασυλίας και ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους, αιτήματα τα οποία γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η αμαρτωλή ελληνική και κυπριακή οικονομική ελίτ που οδήγησε τον Ελληνισμό σε μαρασμό και εξαθλίωση επ ουδενί λόγω δε θα δεχόταν καθώς θα ισοδυναμούσε με την έκπτωσή της από την εξουσία. Η μεγαλύτερη εγγύηση λοιπόν της END για να μην ανοιχτούν τα δικά της «βιβλία» ήταν η ίδια η ενοχή του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η άρνηση της να ανοίξει τα δικά της «βιβλία» πριν από την END. Για να το πούμε σε δημώδη ελληνικά: «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια». Από την άλλη, η ομάδα του Σώρρα και η δράση της έδωσε στο ελληνικό κατεστημένο ένα χρήσιμο όπλο: Μοίρασε απλόχερα φρούδες ελπίδες για ένα νέο Μεσσία, έναν από μηχανής Θεό που θα έσωζε επιλεκτικά τους «περιούσιους» Έλληνες. Το «λεφτά υπάρχουν» του Γεωργίoυ Παπανδρέου με το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός εξαπάτησε τους Έλληνες ψηφοφόρους το 2009 για να παραδώσει τη χώρα στην τυραννία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ξαναχρησιμοποιήθηκε από την ομάδα Σώρρα για να κάνει ακριβώς το ίδιο: να παραπλανήσει κάποιους ώστε να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα που θα της επέτρεπε να επιδιώξει τους δικούς της στόχους, στόχους που όπως όλα δείχνουν είναι πολύ διαφορετικοί και μάλλον αντιθετικοί των διακηρυγμένων της επιδιώξεων. Παρότι η προδοσία των Ελλήνων από την πολιτική τους ελίτ είναι ακόμη νωπή και διαρκής, κάποιοι Έλληνες με μεταφυσική ροπή «πείστηκαν» από το νέο φρούτο.

Το πόσο αμοιβαία ωφέλιμη είναι η όποια αντιπαράθεση του πολιτικού κατεστημένου με την |End φαίνεται από την πρόσφατη εκδίκαση της μήνυσης του τηλεπωλητή, πρώην βουλευτή Λαϊκιστικού ακροδεξιού κόμματος που μεταγράφηκε στο κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και νυν υπουργού Υγείας της παρούσας δικομματικής και εκλογικά μειοψηφικής κυβέρνησης των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων που εμφανίζονταν κάποτε ως μεγάλοι πολιτικοί και ιδεολογικοί αντίπαλοι, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, του Άδωνη Γεωργιάδη. Παρότι ο Γεωργιάδης μήνυσε την END για διασπορά ψευδών ειδήσεων ως όφειλε οποιοσδήποτε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος να κάνει, εντούτοις αρνήθηκε να του παραδοθούν στοιχεία που κυριολεκτικά εξέθεταν την END και δεν παρουσιάστηκε καν στη δίκη με αποτέλεσμα όχι μόνο να κερδίσει τη δίκη η END αλλά και πλέον να ισχυρίζεται πως η ελληνική δικαιοσύνη δικαίωσε έμμεσα τους εξωφρενικούς της ισχυρισμούς και να αναγνωρίσει το «γνήσιον» των χρηματοπιστωτικών προϊόντων που αυτή χρησιμοποιεί. Και αυτό αποτελεί τραγέλαφο καθώς σύμφωνα με την έρευνα τη δική μου αλλά και άλλων ανθρώπων που δεν έχουν ξεχάσει πώς να χρησιμοποιούν τη λογική τους, τα εργαλεία μέσω των οποίων η END θα έσωζε πρώτα Ελλάδα και Κύπρο και μετά ολάκερο τον κόσμο από τις δαγκάνες του χρέους έχουν προέλθει από μια πολύ σκοτεινή παραχρηματοπιστωτική αγορά που μισθώνει ή πουλά προϊόντα τουλάχιστον ύποπτα για να μη χρησιμοποιήσω κάποιον πιο κατηγορηματικό παρά ταύτα δίκαιο χαρακτηρισμό σε κλάσματα της αναγραφόμενης και υποτιθέμενης αξίας αυτών των προϊόντων. Μιας αγοράς δηλαδή που ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. Και αυτό ακριβώς έκανε και η END. Αυτή ήταν εξαρχής η λογική της και το Modus Operandi της.

Δεν περιμένω καμιά αποδοχή του βιβλίου μου. Πολλοί Έλληνες έχουν πλήρως αλλοτριωθεί από την κουλτούρα του τσάμπα που είναι το δόλωμα της τοκογλυφίας που τους έχει φέρει σε τόσο δεινή θέση… Δεν πρόκειται να δώσουν ούτε 3 ευρώ για να μάθουν στοιχεία μιας υπόθεσης για την οποία μπορεί να ξοδεύουν ώρες και μέρες και μήνες από τη ζωή τους για να διαπληκτίζονται και να αλληλοϋβρίζονται για κάτι που δεν έχουν την παραμικρή φιλοπεριέργεια να μάθουν τι ακριβώς είναι, να πετάν ολόκληρα κομμάτια του χρόνου του δικού τους αλλά και των συμπολιτών τους που έχουν παρά πολύ πραγματικά και πιεστικά προβλήματα. Αυτό κι αν είναι σπατάλη. Το να πετάς το χρόνο σου και τη ζωή σου σε ηλιθιότητες όταν σε ζώνουν τα φίδια. 

Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να δηλώνεις “επάγγελμα συγγραφέας”;

Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αρκεί να έχεις μακριά διχαλωτή γλώσσα. Έτσι ο Σώρρας είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην ιστορία του σύμπαντος. Οι πολιτικοί μεγαλουργούν στο όνομα της Ελλάδας. Μικροί άνθρωποι με ισχνό έργο παρουσιάζονται ως άνθρωποι του πνεύματος και διανοούμενοι. Καλοπληρωμένοι αυλοκόλακες παρουσιάζονται ως συγγραφείς. Σκυλάδες που μόνο στο Πακιστάν θα γινόντουσαν αποδεχτοί είναι ζάμπλουτοι «λαϊκοί ερμηνευτές» που ακόμη και σήμερα σε κάθε εμφάνιση τους κάποιοι ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ σε μια φρικτή επίδειξη πλούτου που θα έπρεπε να εξοργίζει τους εκατομμύρια νεόφτωχους της χώρας. Η Ελλάδα πέθανε τη δεκαετία του 1980 για μια πλειάδα λόγων. Έκτοτε και με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις που από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 άρχισαν να εκλείπουν και αυτές, υπάρχει μια πλήρη αναστροφή της ιδανικής «τάξης πραγμάτων». Η Ελλάδα έχασε όλα της τα ηθικά, πνευματικά και ηθικά στηρίγματα, τους προμάχους της, τα αντισώματα της. Τα παράσιτα και οι καρκίνοι κάναν και σε μικρότερο βαθμό συνεχίζουν να κάνουν πάρτι στο κουφάρι της.

Όσο για μένα, το τι είμαι και τι δεν είμαι, το αποδεικνύω καθημερινά με τη δουλειά και την αφοσίωση μου στο έργο μου μέσα σε ένα ακραία εχθρικό περιβάλλον που σκοτώνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου από την κούνια.  

Μετά από μια πολύπλευρη τριβή με το ιατρικό σύστημα αλλά και την εναλλακτική ιατρική, πλέον γράφετε για θέματα δημόσιας υγείας αλλά και για την πολιτική. Πιστεύετε ότι ένας δημοσιογράφος και συγγραφέας σαν εσάς μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;  Τι είναι αυτό που σας κάνει να συνεχίζετε;

Αυτό που με κάνει να συνεχίζω είναι αυτό που με έκανε να ξεκινήσω εξαρχής:  Μια βαθειά αίσθηση αφοσίωσης στην ανθρωπότητα πρώτα και στην Ελλάδα έπειτα, μια επιμονή η οποία πλέον έχει απογυμνωθεί από την ιδεαλιστική πανοπλία της ψευδαίσθησης ότι ένας συγγραφέας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ειλικρινά; Δεν μπορεί. Και δεν είναι συνετό να τρέφει ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε πλέον είναι να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Ό,τι αξίζει. Οτιδήποτε από αυτά τα λίγα και τα σπάνια που αν χαθούν, η ανθρωπότητα θα μείνει λιγότερο ανθρώπινη και περισσότερο ανυπεράσπιστη απέναντι σε καταστροφικές ορμές της. Όπως μου είχε πει κάποτε και ο Howard Zinn: “να κρατήσουμε τη σπίθα ζωντανή". Δυστυχώς αυτή η Ελλάδα, τρώει τα παιδιά της και έχει πολύ καλούς λόγους να το κάνει. Γιατί η αξιοκρατία απειλεί τη φαυλότητα. Και η φαυλότητα κυβερνά αυτόν τον τόπο. Έτσι λοιπόν, σημαντικοί άνθρωποι, από τη Μαλβίνα Κάραλη και την Αριστέα Μπουγάτσου μέχρι τον ανυπέρβλητο μεγάλο μας φιλόσοφο Δημήτρη Λιαντίνη ουσιαστικά διώχθηκαν και πλήρωσαν με τη ζωή τους, έστω και έμμεσα την αγάπη τους για τον άνθρωπο, τον Έλληνα και το καθήκον. Άραγε ποιος από εμάς θυμάται τη λέξη καθήκον όχι ως ένα καταναγκασμό αλλά ως μια υπέρτατη εσωτερική επιταγή;

Ποια πιστεύετε ότι είναι η πηγή της κρίσης και πως την αντιμετωπίζει ένας εναλλακτικός γιατρός; Μπορεί να τη δει ως ευκαιρία, ως κάτι που θα τον δώσει κίνητρο για να προχωρήσει πιο πέρα ή όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα των ευχολογίων;

Η πηγή της κρίσης δεν είναι τίποτε άλλο από έναν άπληστο υλισμό και μια εξουσιομανία εκτός ελέγχου και ορίων που έχει καταφέρει με επιστημονικές και όχι μόνο μεθόδους εδώ και δεκαετίες να μετατρέψει την ανθρωπότητα σε τεράστια καταναλωτική δεξαμενή. Η ανθρωπότητα, με λίγους άμεσους και ορατούς περιορισμούς πλέον από το φυσικό της περιβάλλον, έχασε κάθε έννοια μέτρου και πλέον χρησιμοποιεί τις τεράστιες τεχνολογικές της ικανότητες για να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσο θα μπορούσε ποτέ να λύσει και να τα εκμεταλλεύεται για να παράγει «κέρδος» και να διατηρεί ένα από όλες τις απόψεις επιζήμιο και χρεοκοπημένο μοντέλο που προβάλει τη χλιδή ως τη μεγάλη του κατάκτηση. Αυτή η οικονομική κρίση είναι απλά προοίμιο πολύ μεγαλύτερων κρίσεων που θα ακολουθήσουν αν δεν αντιληφθούμε την πραγματικότητα της πεπερασμένης φύσης μας και των πεπερασμένων πόρων του πλανήτη καθώς και τις λεπτές ισορροπίες του ηθικού και κοινωνικού βίου αλλά και τις ευρύτερες ισορροπίες της βιόσφαιρας που ακόμη μάς ανέχεται παρότι έχουμε αρχίσει να λειτουργούμε ως πολύ επιθετικοί καρκίνοι. Όσον αφορά την εναλλακτική ιατρική, δεν δύναμαι να μιλήσω εξ ονόματος των εναλλακτικών γιατρών καθώς δεν είμαι ένας εξ αυτών. Σίγουρα όμως οι παταγώδεις συστημικές «αποτυχίες» επιβάλλουν άλλες λογικές και άλλους τρόπους οι οποίες όμως δεν είναι εξ ορισμού άνοσες ούτε στην πλάνη ούτε στην αυθαιρεσία. Δεν έχει σημασία μόνο το τι είναι το εργαλείο αλλά και το πώς το χειρίζεται κάποιος. Αυτήν τη διαπίστωση η τεχνολατρεία μάς έχει κάνει να την ξεχάσουμε εντελώς.

Πώς βλέπετε το μέλλον της χώρας μας; Υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας;

Τραγικό. Πέρα από το ότι η οικονομική πραγματικότητα είναι αδυσώπητη και αναπόδραστη για το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού, επιπρόσθετα η χώρα εδώ και καιρό έχει απολέσει τα πιο δημιουργικά της κύτταρα, αυτά ακριβώς που μπορούσαν να δημιουργήσουν αυτόνομες επιλογές και δυνατότητες διεξόδων. Αυτή η κατάσταση αντί να αντιστρέφεται απλά επιδεινώνεται. Το σιφόνι της μετανάστευσης από μέσα προς τα έξω και από μέσα αλλάζει τους συσχετισμούς των δυνάμεων που μπορούν να αποδεσμεύσουν τη χώρα από τα εσωτερικά και εξωτερικά δεσμά της διαρκώς προς το χειρότερο δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερους εξαρτημένους ή και το εντελώς αντίθετο απόλυτα εξαγριωμένους πληθυσμούς. Στο ιδεολογικό επίπεδο παλεύουμε ακόμη ιδεολογικούς πολέμους του παρελθόντος που εξυπηρετούσαν και συνεχίζουν να εξυπηρετούν μεγάλα συμφέροντα και δυστυχώς σε αυτό το θέατρο των σκιών και των φαντασμάτων είναι οι σκιές και τα φαντάσματα που κερδίζουν και συνεχίζουν να μετατρέπουν τη χώρα κατ εικόνα και ομοίωσή τους. Ενώ οι προκλήσεις βρίσκονται στο παρόν και στο μέλλον εμείς εδώ συνεχίζουμε να πολεμάμε με το παρελθόν των άλλων ενώ αδυνατούμε να μάθουμε από το παρελθόν το δικό μας. Και αυτό το αλλότριο παρελθόν μάς κερδίζει διχάζοντάς μας. Σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το καλύτερο.

Δεδομένης της καυτής γεωπολιτικής θέσης της χώρας μπορούμε όχι μόνο να προσευχόμαστε αλλά και να δράσουμε προληπτικά για να μη συμβεί το χειρότερο σε μια εποχή ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων όπου τα στοιχήματα είναι καταστροφικά ψηλά. Για τους ίδιους λόγους μπορούμε ίσως να ελπίζουμε ότι θα διασωθούμε από το χειρότερο. Όπως και να’ χει, είτε θα μιλάμε για χώρα διαλυμένη, είτε για μια χώρα πλήρες προτεκτοράτο όπως ήταν η χώρα μέχρι και τη δεκαετία του 1970, είτε για ευνοούμενο προτεκτοράτο όπως ήταν η χώρα από την δεκαετία του 1980 μέχρι και τις αρχές της νέας χιλιετίας με τα χειρότερα σενάρια να είναι και τα πιο πιθανά.

Η μυθιστοριογράφος Ναντίν Γκόρντιμερ, βραβευμένη με το Νόμπελ λογοτεχνίας, είπε “ότι παρότι ο κομμουνισμός απέτυχε, υπάρχουν ακόμα κάποια ιδεώδη του, που οι κοινωνίες θα μπορούσαν να κρατήσουν”. Εσείς πιστεύετε ότι σην εποχή μας έχει απομείνει καθόλου χώρος για ιδεώδη;

Ο εικοστός αιώνας συνέτριψε μαζί με τις ιδεολογίες και τα ιδεώδη που είναι εντελώς διακριτά από τις ιδεολογίες οι οποίες μπορεί να ενσωματώνουν ιδεώδη για τους δικούς τους σκοπούς. Παρότι τα ιδεώδη έχουν εξοστρακιστεί δεκαετίες πριν, η κρίση φανερώνει το πόσο ανοχύρωτη είναι η ανθρωπότητα απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό χωρίς αυτά. Από την άλλη, η ιστορία αποδεικνύει ότι κάθε φορά που τα ιδεώδη επιβάλλονται τυραννικά αντί να καλλιεργούνται παιδαγωγικά, κάθε φορά που ο τύραννος εκτοπίζει τον δάσκαλο, ε τότε τα ιδεώδη μετατρέπονται σε ιδανικά και τα ιδανικά σε ιδανικά εκτρώματα.  Τα ιδεώδη πρέπει να σε ωθούν προς κάτι το υψηλό. Όχι να σου επιβάλλουν να το μιμείσαι ή να το προσκυνάς ωσάν ειδωλολάτρης. 

Αν είχατε τη δύναμη τι θα εξαφανίζατε από την Ελλάδα και τι θα αναδεικνύατε;

Μακριά από μένα και από άνθρωπο τέτοια δύναμη. Παλεύουμε για να καλλιεργήσουμε πράγματα, όχι για να τα εξαφανίσουμε. Παλεύουμε να περιορίσουμε μονάχα όσες συνθήκες εμποδίζουν την πνευματική και την ηθική καλλιέργεια των ανθρώπων. 

Ο Καντ είπε ότι “Όσο κι αν οραματιζόμαστε κάποια μελλοντική τελείωση, η εμπειρική ιστορία κυριαρχείται τελικά, από την αντικοινωνική εγωπάθεια. Στο πεδίο αυτό κατά κανόνα νικητής αναδεικνύεται ο δεξιοτέχνης της δολιότητας και της αδικοπραγίας. Οι άδικοι και οι άρπαγες νέμονται συνήθως τα αγαθά της επίγειας ζωής”. Συμπλέεται με την άποψη του Καντ ή πιστεύετε ότι στους καλύτερους, σε οποιοδήποτε τομέα, έρχεται η δικαίωση εν τέλει;

Αυτό εξαρτάται από το πολιτισμικό πλαίσιο. Συνήθως όμως στην ανθρώπινη ιστορία το πολιτισμικό πλαίσιο είναι τέτοιο που αργά ή γρήγορα ή ρήση του Καντ αποκτά ισχύ κανόνα αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και οι κανόνες έχουν περιορισμένη ισχύ. Σήμερα για παράδειγμα, μια εποχή που κατ εμέ αποτελεί για το δυτικό κόσμο τουλάχιστον περίοδο παρακμής και ίσως και τέλος εποχής, η ρήση του Καντ επαληθεύεται σε πολλά επίπεδα. Κυρίαρχοι μηχανισμοί διοικούνται από τη φαυλοκρατία ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ οι καλοί και αγαθοί εξοστρακίζονται από τη δημόσια σφαίρα με πολλούς τρόπους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η αξία πολλών πνευματικών ανθρώπων αναγνωρίζεται μετά θάνατον. Γιατί τότε το σύστημα μπορεί να σφετεριστεί το έργο τους και να το παρουσιάσει ως αγαθό που το ίδιο έχει παράγει και έχει προσφέρει. Το σύνολο της επιστήμης και της τέχνης έχει παραχθεί από λαμπρές μονάδες σε αλληλεπίδραση πάντα με τον κόσμο φυσικά,  και όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ ανήκει σε εταιρίες ή/και κράτη. Μιλάμε για το σφετερισμό της παγκόσμιας πανανθρώπινης κληρονομιάς.

Δυστυχώς, αν εξαιρέσουμε την παιδεία, αυτήν την κληρονομιά οι πολλοί σπάνια την υπερασπίζονται ενώ εύκολα την παραδίδουν με αντάλλαγμα υλικές παροχές εκ μέρους των σφετεριστών. Σε κάτι τέτοιες εποχές όμως που οι ευκολίες και η κυριαρχία νωθρών παραδοχών καταρρέουν αγκαζέ, οι πολλοί θα υπερασπιστούν το στενό τους προσωπικό συμφέρον το οποίο μπορεί τότε να αντιληφθούν ότι δεν είναι άλλο από το παναθρώπινο συμφέρον. Και αυτή είναι μια κουλτούρα που αναπτύσσεται είτε σε περιόδους πολιτισμικής ακμής που το πνεύμα ανοίγει λεωφόρους αντίληψης και αναζήτησης, είτε σε περιόδους κρίσης όπου τα αυτονόητα που ήδη έχουν χαθεί γίνονται πλέον ξανά ζητούμενα. 

 Μεγαλώνοντας, ποια είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη που σας αποκαλύφθηκε;

Ότι θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο. 

(Το βιβλίο "Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα, η περίεργη περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα" μπορείτε να το αγοράσετε σε μορφή PDF εδώ: http://www.lulu.com/shop/%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85/%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%B4%CE%B1-pdf/ebook/product-21114517.html .)