Το μυστικό της Victoria (Victoria’s secret)

Θα σας πω ένα μυστικό. 

Θα σας πω Το Μυστικό. 

Θα σας πω το μυστικό της Βικτώρια.

Είναι για βρώμικα μυαλά, σεξιστικό.

Είναι η γυμνή αλήθεια.

Αυτή που κρύβεται κάτω από την επίσημη ενδυμασία και την εθιμοτυπική κοινωνία του «καλού κόσμου»

Φυσικά, αν το πω, δε θα είναι μυστικό.

Αλλά ούτως ή άλλως δεν είναι πια μυστικό. Γιατί η Βικτώρια, όχι μόνο τραγούδησε το «έχω ένα μυστικό» αλλά το κελάηδησε κιόλας. Το ίδιο της το μυστικό.

Και όχι, δεν πρόκειται για το μυστικό της Βικτώρια Μπέκαμ ούτε για το βρώμικο μυστικό κάποιου μοντέλου εσωρούχων. Όχι, η δική μας η Βικτώρια είναι πιο σημαντική από την Μπέκαμ και όλα τα μοντέλα της Victoria’s Secret μαζί.

Ποιο είναι το μυστικό της Βικτώριας μας λοιπόν;

«Γάμα την Ευρώπη»

Γάμα την Ευρώπη;

Ναι «Fuck EU»

Μήπως αυτή η Βικτώρια είναι καμιά Συριζαία; Μπά. Μήπως ΚΚΕ ή ακόμη καλύτερα ΕΠΑΜ που είναι διακηρυγμένα αντιευρωπαϊστές;

Μπα.

Η δικιά μας η Βικτώρια δεν είναι καν Ευρωπαία. Αλλά ασχολείται με την Ευρώπη. Για την ακρίβεια είναι επικεφαλής του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ για τα Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά ζητήματα.

Γάμα την Ευρώπη.

Αυτό είπε προ εξαημέρου η Βικτώρια σε τηλεφωνική συνομιλία της με τον αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο, Geoffrey  Pyatt, συνομιλία που υποκλάπηκε και  διέρρευσε.

Η ΕΕ είναι αδύναμη στην Ουκρανία, δήλωσε λίγο πολύ η Nuland.

Αναφέρεται στους ηγέτες της αντιπολίτευσης αποκαλώντας μεν τους δύο εκ των τριών με αμερικανοποιημένα υποκοριστικά (τον πυγμάχο Vitaly Klitschko τον αποκαλεί Klitsch και τον Arseny Yatsenyuk τον αποκαλεί Yats) προκρίνοντας τον άνθρωπο τους, τον Yatsenyuk.

Η συνομιλία της Nuland με τον πρέσβη Pyatt είναι εξόχως αποκαλυπτική για αυτόν που γνωρίζει το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο.

Η ατάκα «Fuck EU … ας πάμε το θέμα της Ουκρανίας στον OHE», δείχνει μια βαθειά περιφρόνηση για την Ευρώπη, μια βαθειά δυσπιστία στο μέλλον και στην ισχύ της Ευρώπης και αποτελεί ένα ακόμη τεκμήριο για το ότι ο ΟΗΕ αποτελεί συχνά παραμάγαζο των ΗΠΑ.

Η ίδια η διαρροή (ίσως από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες ίσως πάλι και όχι) του διαλόγου με το επίμαχο «Fuck EU» δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο τις ήδη τεταμένες διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας σε μια περίοδο που το όργιο παρακολουθήσεων της NSA ακόμη και εις βάρος της Μέρκελ έχει δημιουργήσει τριβές.

Περισσότερη ένταση λοιπόν σε μια περίοδο που οι διαφορετικές πολιτικοοικονομικές διεκδικήσεις στην Ευρώπη ανάμεσα σε ΗΠΑ Γερμανία έχουν προκαλέσει  οικονομικό και κοινωνικό χάος στις χώρες κυρίως του Νότου και πρωτίστως στην Ελλάδα.

Τώρα αποκαλύπτεται ότι η σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας έχει επεκταθεί και στο γεωπολιτικό πεδίο:

Γιατί μπορεί ο στόχος ναι είναι κοινός (η ανατροπή της τωρινής φιλορωσικής κυβέρνησης και ο περιορισμός της επιρροής της Ρωσίας στην Ευρώπη), οι διεκδικήσεις όμως είναι διαφορετικές: Οι αμερικάνοι θέλουν να πετάξουν εκτός μιας ενδεχόμενης αντιρωσικής κυβέρνησης τον άνθρωπο των Γερμανών που άλλωστε πήρε και επίσημα το χρίσμα από αυτούς το 2013, τον Vitaly Klitschko και να έχουν τον δικό τους άνθρωπο, τον Yatsenyuk.

Τι καθιστά όμως την Ουκρανία τόσο σημαντική σήμερα;

Επιτρέψτε μου μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Πέρα από τα προπετάσματα ιδεολογικού καπνού για τη μάχη ανάμεσα στην αμερικανική και τη σοβιετική αυτοκρατορία, οι διεκδικήσεις ήταν γεωπολιτικές.

Η αντίληψη των αμερικανών για τη Ρωσία παγιώθηκε κάπου στο 1970 με το δόγμα Μπρεζίνσκι, τον διαχρονικότερο ίσως σύμβουλο εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, δόγμα το οποίο πρέσβευε ότι η Ευρασία είναι το σημαντικότερο κομμάτι του πλανήτη: Όποιος ελέγχει την Ευρασία θα ελέγξει τον πλανήτη αργά ή γρήγορα. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη για τις ΗΠΑ, αν δεν μπορούν να ελέγχουν την  Ευρασία να μην επιτρέπουν σε κανένα να την ελέγχει.

Τη δεκαετία του 1990, με την κατάρρευση τις σοβιετικής ένωσης, το πλιάτσικο της σοβιετικής οικονομίας από μεγάλους παίχτες των «αγορών» και την επιτήρηση της Ρωσίας από το ΔΝΤ, το δόγμα Μπρεζίνσκι μπήκε στον πάγο για ευνόητους λόγους.

Αλλά με την ανάδειξη από τα ερείπια της νέας Ρωσίας υπό την ηγεσία του ανθρώπου της KGB Βλαδίμηρου Πούτιν, το δόγμα Μπρεζίνσκι σταδιακά επανήλθε.

Πέρα από τις λυκοφιλίες, είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ θεωρούν τη Ρωσία εχθρό ξανά.

Και κάνουν ότι μπορούν για να την υπονομεύσουν ή τουλάχιστον να περιορίσουν την επιρροή της. Η στρατηγική του περιορισμού ξεκινά φυσικά από τις δορυφορικές πρώην χώρες της ΕΣΣΔ. Για αυτό και η Ουκρανία έχει μεγάλη σημασία για τους αμερικάνους.

Για αυτό και σήμερα επιχειρείται ένα «ρημέηκ» της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004 όπου το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών που ανέδειξαν στην προεδρία της Ουκρανίας τον σημερινό και πάλι υπό αμφισβήτηση πρόεδρο της Viktor Yanukovych ακυρώθηκε μετά από την πίεση κύματος διαδηλώσεων που είχαν τη στήριξη, την οργάνωση και τη χρηματοδότηση «φιλανθρωπικών» ιδρυμάτων όπως το USAID και τα Open Societies του διεθνούς κερδοσκόπου George Soros, δυνάμεις που είχαν ανάμειξη και στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε «Αραβική Άνοιξη»

Αυτή τη φορά, οι αμερικάνοι βλέπουν την υπόθεση της Ουκρανίας και με μια πινελιά ρεβανσισμού απέναντι στους Ρώσους μετά τη διπλωματική τους ήττα στο θέμα της Συρίας.

Αυτά επιγραμματικά για τις γεωπολιτικές βλέψεις των ΗΠΑ στην περιοχή. Τι συμβαίνει όμως με τη Γερμανία;

Η σχέση της Γερμανίας με τη Ρωσία βασίζεται στους όρους της λυκοφιλίας.

Οι Γερμανοί είναι ενεργειακά εξαρτημένοι από τη Ρωσία, έχουν σημαντικές εμπορικές ανταλλαγές με αυτήν, από την άλλη δεν θέλουν να μεγαλώσει ούτε η  εξάρτησή τους ούτε και η επιρροή της Ρωσίας σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης.

Θέλουν λοιπόν και αυτοί να περιορίσουν τη Ρωσία αλλά δεν διακινδυνεύουν ανοιχτή ρήξη με τη Ρωσία.

Η Γερμανία μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υποχρεώθηκε να γίνει το «καλό παιδί» του διατλαντισμού, να γίνει η αξιόπιστη μηχανή του. Για δεκαετίες οι Γερμανοί δεν διανοούνταν ούτε καν να σκεφτούν τον όρο γεωπολιτική.

Η επανένωση των δύο Γερμανιών, και η αποδυνάμωση των άλλων μεγάλων παιχτών του διατλαντισμού, πρωτίστως της αυτοκράτειρας ΗΠΑ αλλά και της Γαλλίας και η οικονομική εξουθένωση χωρών της ΕΕ, άνοιξε σταδιακά την όρεξη της Γερμανίας για γεωπολιτικό ρόλο (την ίδια εκτίμηση κάνει και η σημαντικότερη «δεξαμενή σκέψης» της Δύσης, το Stratfor), κάτι που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι πίεζαν τη Γερμανία να αναλάβει αλλά ως εν μέρει εντελοδόχος τους.

Και ενώ οι Γερμανοί απογαλακτίζονται κάπως από την αμερικανική επιρροή, η οικονομική ισχύ της Γερμανίας δεν είναι σε θέση να την τοποθετήσει ως εγγυητή της σταθερότητας της Ευρώπης. Το αντίθετο.

Η κοντόφθαλμη και στενά γερμανοκεντρική σκέψη της κυρίαρχης γερμανικής πολιτικής σκηνής που μεταφράζει την αδυναμία άλλων ευρωπαϊκών χώρων σε περισσότερο γερμανική Ευρώπη, δέχεται πλήγματα και κυρίως σε μια εποχή όπου η ευρωπαϊκή κρίση κάνει την ΕΕ να μην μοιάζει τόσο ελκυστική πλέον. Η Ουκρανία πχ δεν υπέγραψε την πολυαναμενόμενη εμπορική  συμφωνία με την ΕΕ.

Η Ουγγαρία, όχι μόνο απεξαρτήθηκε από το ΔΝΤ αλλά και αγνοεί τις επιταγές της ΕΕ, χαράσσοντας δικιά της πολιτική, παρότι μεγάλο κομμάτι της χρηματοδότησης της στο πρόσφατο παρελθόν προερχόταν από την ίδια τη Γερμανία αλλά και την ΕΕ ευρύτερα.

Το παράδειγμα της εθνικής ανεξαρτησίας της Ουγγαρίας αρχίζουν να το βλέπουν θετικά και άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης όπως η Ρουμανία, φοβούμενες τις συνέπειες της τυφλής προσάρτησής σε κάποιον από τους νέους πόλους του χάρτη των γεωπολιτικών σφαιρών στην Ευρώπη.

Με τις ευροεκλογές του 2014 θα έχουμε μια καλύτερη αποτύπωση των φυγόκεντρων δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό των χωρών της Ευρώπης. Όλα δείχνουν ότι αυτές θα αυξηθούν κατακόρυφα.

Οι αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής κρίσης και οι φανατικές πολιτικές μαριονέτες τους δεν καταφέρνουν να φτιάξουν μια φεντεραλιστική Ευρώπη. Το αντίθετο. Οι μέχρι σήμερα αδιαφιλονίκητες νίκες τους μπορούν να αποδειχτούν πύρρειες και να οδηγήσουν σε αποσύνθεση της Ευρώπης όπως την ξέραμε τουλάχιστον.

Παρόλο αυτά, στην Ελλάδα, η κυβερνώσα ελίτ αδιαφορεί πλήρως για το μέλλον της Ευρώπης, έχει παρατήσει την Κύπρο με κίνδυνο η Κυπριακή Δημοκρατία να μεταλλαχτεί σε πλήρη υποτελή των διεθνών συμφερόντων και να δημιουργηθούν νέα δυσμενή για τον Ελληνισμό γεωπολιτικά δεδομένα και στη Μεσόγειο. Η μαφία της κυβερνώσας ελίτ δένεται στο άρμα οποιουδήποτε μπορεί να της εξασφαλίσει λίγη ακόμη χρηματοδότηση.

Με ποιους λοιπόν να συνταχθείς σε αυτή τη μεγάλη τρικυμία του δυτικού κόσμου; Με τους αμερικάνους ή τους Γερμανούς;

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική εδώ και δεκαετίες ομοιάζει με τη δράση της CIA: Οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες υπονομεύουν, αποσταθεροποιούν, προκαλούν χάος. Λειτουργούν πότε σαν μπράβοι, πότε σαν δολοφόνοι, πότε σαν πράκτορες και πότε σαν όλα αυτά μαζί.

Οι αμερικάνοι δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος.

Όσο για τους Γερμανούς, αυτοί προς το παρόν βλέπουν τον ευρωπαϊκό νότο όπως βλέπουν οι φαρμακευτικές τις αρρώστιες: Η ασθένεια των άλλων είναι τα κέρδη τους. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Πέρα από το ότι οι επικρατούσες σήμερα αντιλήψεις Αμερικάνων και Γερμανών απειλούν το ίδιο το οικοδόμημα του Δυτικού πολιτισμού σε μια εποχή που οι γεωπολιτικές πλάκες σείονται και δεν υπάρχει καμία προκαθορισμένη έκβαση για το ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα σε αυτό το εξωφρενικό παιχνίδι πόκερ, οι αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα που παρασύρονται σε αυτόν τον κυκεώνα έχουν δύο ορατές επιλογές: να γίνουν προτεκτοράτο των ισχυρών. Ή να επιδιώξουν εθνική ανεξαρτησία με κάθε τίμημα. Και αυτές είναι οι μόνες επιλογές αν οι ισχυροί πόλοι του δυτικού κόσμου δεν καταλάβουν ότι πρέπει να συμπεριλάβουν την έννοια της μέριμνας για τις χώρες που επιθυμούν να κρατήσουν στη σφαίρα επιρροής τους.

Το ρήγμα στον διατλαντισμό βαθαίνει.  Συμφωνίες όπως η TTIP που με μεσσιανική προσδοκία περιμένουν να υπογραφούν οι μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού, θα αυξήσουν ελάχιστα τα ΑΕΠ παρέχοντας ακόμη περισσότερη ισχύ και επιτρέποντας ακόμη μεγαλύτερη ασυδοσία στα πολυεθνικά ολιγοπώλια και με αυτόν τον τρόπο θα συμπιέσουν ακόμη περισσότεροοπ τις παραγωγικές δυνάμεις των χωρών και επομένως και τα μεγάλα κοινωνικά τους στρώματα, και θα αυξήσουν ακόμη περισσότερο τις φυγόκεντρες δυνάμεις.

Αυτός ο δυτικός κόσμος, κάθε μέρα που περνάει, με αντιλήψεις του παρελθόντος να καταστρέφουν το μέλλον, θέτει γερά θεμέλια για την αποσύνθεσή του. Ή θα τον ακολουθήσουμε ή θα τον αλλάξουμε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 13-2-2014