Ο πισωκολλητός γαμόμανος που κάνει τις γυναίκες Juke Box με Πάριο

Κατουρήστε και λίγο πια!

Οι μεγάλοι μας συγγραφείς της γενιάς του πολυτεχνείου είναι θεούληδες του σεξ και μεταφέρουν το κληρονομικό τους χάρισμα στους επίγονους τους.

Ο Τατσόπουλος έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα και ο φίλος του ο Χειμωνάς απειλεί ότι θα γαμήσει την μάνα άγνωστης του από τον κώλο και αυτή θα τραγουδήσει Πάριο.

Μα γιατί Πάριο; Τόσα κωλοτράγουδα υπάρχουν. Γιατί να τραγουδά η καψερή Πάριο;

Προφανώς ο Χειμωνάς πιστεύει ότι οι κώλοι είναι Juke Box όπου αντί για κέρμα βάζει το εργαλείο του και να σου ο Πάριος.

Έχει όμως κάποια ιδιαίτερη προτίμηση ο τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ σε κάποιο τραγούδι του Πάριου;

Μάλλον θα του πήγαινε το «σαν τρελό φορτηγό με τα φρένα σπασμένα» γιατί προφανώς δεν έχει σώας τας φρένας.  

Σε τι αναφέρομαι; Μα στο δημόσιο διάλογο του στη σελίδα του στο Facebook όπου απόδειξε το αληθές του σχολίου μιας γυναίκας που απέκρουσε δικό του σχόλιο λέγοντας του «Μόκο να πείτε στην μανούλα σας που σας έμαθε τρόπους»

Και απάντησε ο τομεάρχης πολιτισμού: «το λέω στη δικιά σου μάνα όταν τη γαμάω από τον κώλο και τραγουδάει Πάριο»

Δε λέω. Το γαμήσι, κάθε είδους, μπορεί να είναι πολιτισμός. Το συναινετικό.

Ο σεξισμός δεν είναι πολιτισμός.

Φανταστείτε κάποιον στο λεωφορείο να γυρνάει και να λέει σε κάποια κυρία βούλωσε το, εκείνη να τον λέει ανάγωγο που δεν του έμαθε η μητέρα του τρόπους και αυτός να γυρνάει και να της λέει «Το λέω στη δικιά σου μάνα που όταν τη γαμάω τραγουδά Βολάνη»

Τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μπορεί να είναι τόσο δημόσια όσο και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Φανταστείτε λοιπόν την αντίδρασή σας μπροστά σε μια τέτοια σκηνή.

Όχι ότι σπανίζει. Αλλά αποτελεί μια κάποια έκπληξη όταν το ακούς από τον τομεάρχη πολιτισμού του παραπαίοντος συγκυβερνώντας κόμματος και για δεκαετίες κόμματος και συστήματος εξουσίας.

Πολλά πέη, πάρα πολλά πέη. Λέτε για αυτό το ΠΑΣΟΚ να παραπαίει;

Αλλά ας αφήσουμε αυτούς τους Σεφερλισμούς για συγγραφείς του βάθος του Χειμωνά.

Και ας δούμε τη διαδρομή των λογοτεχνικών εκπροσώπων της γενιάς του Πολυτεχνείου:

Ο Χειμωνάς στο ΠΑΣΟΚ και μαζί τη Σώτη Τριαντάφυλλου στο κίνηση των 58 που προετοίμασε το έδαφος για την ΕΛΙΑ, ο Χωμενίδης στη ΔΗΜΑΡ της κυβερνώσας Αριστεράς την οποία εγκατέλειψε όταν άρχισε να διαφαίνεται ότι δεν θα είναι πλέον κυβερνώσα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι τους στα μεταλλαγμένα υβρίδια του ΠΑΣΟΚΙΣΜΟΥ (να μην ξεχνάμε και την ¨πολυθεσίτρια" ακαδημαϊκό Διβάνη, το λογοτεχνικό αντίστοιχο της Παναγιωταρέας). 

Και ο Τατσόπουλος, πιο έξυπνος από τους πισωκολλητούς του, έκανε ένα πέρασμα από το ΣΥΡΙΖΑ και νταντεύει το παρεάκι του κάθε φορά που κάποιος από αυτούς γράφει δημοσίως μια τεράστια μαλακία.

Γιατί αυτό συνιστούν αυτοί οι τύποι: Ένα παρεάκι που έχει φάει παντεσπάνι και χαβιάρι μαζί, στις Διεθνείς Εκθέσεις και αλλού.

Το Κοσμοπόλιταν των Ελλήνων συγγραφέων της μεταπολίτευσης, τα κάποτε άτακτα παιδιά, αντιμετωπίζοντας τον τρόμο του επερχόμενου γήρατος τους και της κατάρρευσης του συστήματος που τους ανέδειξε και τους ύψωσε με γερανούς και τροχαλίες μάρκετινγκ στα βάθρα της αναγνωρισιμότητας, αποφάσισε να επισπεύσει νοητικά τη διαδικασία της γήρανσης και να ξεμωραθεί εντελώς.

Ο Χειμωνάς, παρότι ηλικιακά δεν ανήκει ηλικιακά σε αυτό τα παρεάκι, όντας μόλις 43 ετών, έχει από την άλλη αποκτήσει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά των συγγραφέων του πολυτεχνείου, μαζί και την πορνογεροντική άνοια τους καθώς και την απόλυτη κοινωνική τους απάθεια. Είναι ο τελευταίος τους, το πουλέν τους.  

Καθεστωτικοί λοιπόν οι συγγραφείς της μεταπολίτευσης παλιοί και νέοι, ταγμένοι πλέον στο να υπερασπίζονται και έμπρακτα το σύστημα εξουσίας μιας χούντας που έχει μοναχά την ελάχιστη νομιμοποίηση ενός εκλογικού στιγμιότυπου που έχει πλέον παρέλθει ανεπίστρεπτα, ενός συστήματος που κόβει κώλους και γαμάει μάνες, και παιδιά και παππούδες και τα πάντα για να μπορεί ακόμη να τρώει παντεσπάνι και χαβιάρι.

Νέοι και παλιοί, ήταν και πάντα θα είναι συστημικοί συγγραφείς. Τώρα αποδεικνύουν ότι είναι και καθεστωτικοί και συνδικαλίζονται σε αυτόν τον ιδιότυπο συνδικαλισμό των Ελίτ, να υπερασπίσουν τα δικά τους προνόμια και το δικό τους lifestyle. Τώρα που σφίγγουν οι κώλοι, οι πρώην μας προοδευτικοί διαλέγουν πλευρά: και διαλέγουν την πλευρά του καθεστώτος. Σε αυτό άλλωστε χρωστάν τα πάντα και με συνέπεια παρέχουν την αφοσίωσή τους στους κλεπτοκράτες. Δεν είναι δα ότι υπερασπίζονται και κάποια αριστοκρατία. Μια αλητοκρατία υπερασπίζονται τα πιστά σκυλιά.της.  

Θέλετε μια ακτινογραφία της αναξιοκρατίας και που αυτή οδηγεί; Ρίξτε μια ματιά στους συγγραφείς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Στους πολιτικούς της. Στους ακαδημαϊκούς της.

Τα βρήκαν εύκολα. Και τα γαμήσαν τη μάνα. Και τους έμεινε συνήθειο, κουσούρι.

Ήταν εύκολο να το παίζουν προοδευτικοί κάποτε. Ήταν Lifestyle, μόδα. Και μετά το Lifestyle και η μόδα επικράτησαν και έπνιξαν κάθε φωνή, κάθε αντίδραση, κάθε δημιουργική σπίθα μέσα στην κουλτούρα της ευκολίας.

Ο Χειμωνάς είναι το παιδί της Lifestyle εποχής που γέννησε η γενιά του πολυτεχνείου και ας το κράζει. Και όλοι τους είναι ένα είδος που δεν αντέχουν να ζήσουν την αλήθεια αμασκάρευτη. Είναι ταριχευτές της. Δουλειά τους πλέον είναι να κάνουν το νεκρό να φαίνεται καλαίσθητο.  

Ας δούμε λοιπόν έναν  νέο και φέρελπι συγγραφέα μας να στηλιτεύει τον ψευτοπροοδευτισμό εκείνης της εποχής και τη σημερινή του κατάντια σε άρθρο του με τον πολύ δίκαιο τίτλο «Αριστερός δεν είσαι φιλαράκο»:

«Από το πρωί ως το βράδυ βρίζεις και απειλείς. Ξερνάς μίσος και κατάρες, διψάς για αίμα. Φυσικά, αν κάποιος σου απαντήσει σε ανάλογο τόνο μυξοκλαίς και «καταγγέλλεις»

… Θεωρείς πως είσαι προοδευτικός, «ψαγμένος». Στην πραγματικότητα όμως είσαι ultra συντηρητικός, σκλαβωμένος από μικροαστικές αγκυλώσεις…

Πουλάς Διεθνισμό…

Έχεις έτοιμη την καραμέλα του «σεξιστή» ή του «ρατσιστή» για όποιον διαφωνεί μαζί σου, εσύ όμως παραχωρείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να χρησιμοποιείς σεξιστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όποιου κρίνεις «εχθρό της επανάστασης».
Χαρακτηρίζεις «χρυσαυγίτη» και «ακροδεξιό» όποιον διαφωνεί μαζί σου…

Στα δύσκολα, βγάζεις το αριστερόμετρο και τοποθετείς τον εαυτό σου πλάι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα.

Επικροτείς καταστροφές περιουσιών, ακόμα και δολοφονίες αθώων…

Υποστηρίζεις δυνάστες …

Δεν διστάζεις να απαξιώνεις λαούς ολόκληρους

Νιώθεις δυσανεξία στην αντίθετη άποψη. Πιο σωστά: η αντίθετη άποψη δεν αρκεί απλώς να μην επικρατήσει, πρέπει να μην ακούγεται καθόλου. Σκέφτεσαι ακριβώς όπως ο Τζορτζ Μπους Jr: Όποιος δεν είναι μαζί σου, είναι εναντίον σου.

Στοχοποιείς όποιον δεν γουστάρεις. Δεν έχεις φυσικά τα κότσια να τον αντιμετωπίσεις εσύ ο ίδιος καταπρόσωπο, οπότε ελπίζεις να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά…

Το παίζεις «αντιτρατσιστής» αλλά στην πραγματικότητα δεν δίνεις δεκάρα για τους μετανάστες, τους οποίους στην προσωπική σου ζωή δεν πολυθέλεις γύρω σου. Απλώς, τους φαντασιώνεσαι ως συμμάχους σου στην «επανάσταση» που ονειρεύεσαι.

Το παίζεις ανθρωπιστής…

Δεν κάνεις καμία πρόταση, δεν προτείνεις καμία λύση. Απλώς λες όχι σε όλα και κυρίως στο καινούργιο…

Έχεις, αυθαίρετα, χωρίσει τον κόσμο στους δικούς σου και τους αντιπάλους. Νταραβερίζεσαι μόνο με άτομα που έχουν τις ίδιες εμμονές με σένα…

Και έρχεσαι και μας λες στα μούτρα πως είσαι αριστερός…

Αριστερός δεν είσαι, φιλαράκο. Φασίστας, απολιτίκ και τζάμπα μάγκας. Αυτό είσαι.»

Σίγουρα αυτός ο συγγραφέας έχει διαγνώσει παθολογίες της αριστεράς που έχουν να κάνουν κυρίως με τη σχεδόν πανανθρώπινη παθολογία της συγκαλυμμένης  από την υποκρισία ιδιοτέλειας.

Σίγουρα είναι κάποιος που αξίζει να διαβαστεί. Ας διαβάσουμε λοιπόν μια από τις τελευταίες δηλώσεις του:

«Το λέω στη δικιά σου μάνα όταν τη γαμάω από τον κώλο και τραγουδάει Πάριο»

Ατυχής στιγμή που τον κάνει να φαίνεται σα συγγραφέας του κώλου;

Δεν το νομίζω: Πάρτε λίγο ακόμη Χειμωνά, δημόσιο Χειμωνά, αντισεξιστή και ανεκτικότατο σε κάθε άλλη άποψη: «Μαλακισμένη είσαι εσύ Γκολέμα. Τελειωμένη, lifestyle δημοσιογραφούλα της πούτσας.

Από την περιγραφή της ανατομίας των σεξουαλικών οργάνων δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει και το …μουνί. Σε πολυάριθμα σχόλια του ο συγγραφέας αρέσκεται στον χαρακτηρισμό μουνόπανο, αδυνατώντας να καταλάβει τη χρηστικότητα της σερβιέτας και παρουσιάζοντας τη γυναικεία περίοδο ως κάτι το βρώμικο, όπως κάναν οι άντρες εδώ και τόσους αιώνες.

Ένα σχόλιο μόνο για τις σεξουαλικές ύβρεις, αγαπημένες των Ελλήνων Αντρών: αυτές δεν απαξιώνουν μόνο το στόχο τους, αλλά το ίδιο το σεξ.

Ο Χειμωνάς στο άρθρο του «Δεν είσαι αριστερός φιλαράκο», περιγράφει τα συμπτώματα μιας παθολογίας την οποία γνωρίζει πολύ καλά καθώς είναι ο ίδιος φορέας της. Όταν υπεραμύνεται λοιπόν αυτής της ψευτοαριστεράς που λέγεται ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα σκληρά νεοφιλελεύθερο ήδη από τη δεκαετία του 1990, δεν το κάνει από αφέλεια. Προστατεύει τα συμφέροντα της τάξης του, μιας τάξης τοξικής που επανέφερε το ζήτημα της ταξικότητας στην Ελλάδα μετά από δεκαετίες.  

Ο Χειμωνάς, ή μάλλον Χυμωνάς, ο χύμα συγγραφέας δεν είναι φειδωλός στο να μας αποκαλύπτει κι άλλα για τον εαυτό του. Όπως το πως θα ήταν ένας τυχαίος εάν δεν είχε αυτός την καλή και εμείς την κακή τύχη να ανατραφεί από αξιόλογους γονείς. Σε συνέντευξη του λοιπόν στη (γ)Lifo μας μιλάει για τα εσωτερικά του κίνητρα και την έμφυτη του κλήση στη συγγραφή:

«Εγώ μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά ήμουν τόσο άσχετος που ευτυχώς που έγινα συγγραφέας. Πέρασα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου και ξαφνικά άρχισα να γράφω. Τελείως ξαφνικά, κάπου στα είκοσι έξι μου. (Η μουσική) ήταν το άλλο μου παιδικό απωθημένο. Ήθελα ξεκάθαρα να γίνω pop star»

Ένα ψωνάκι λοιπόν που ήταν πολύ άσχετος για να γίνει ποδοσφαιριστής και δεν κατάφερε να γίνει pop star, ένα ψωνάκι που αν δεν είχε γεννηθεί σε περιβάλλον με άκρες η μόνη του ευκαιρία για να γίνει κάποιος θα ήταν τα talent show, αυτό το ψωνάκι λοιπόν είναι σήμερα μεγαλοσυγγραφέας και τομεάρχης πολιτισμού. Τη φύρα που γλύτωσε το ποδόσφαιρο, τη χρεώθηκε η λογοτεχνία και ο πολιτισμός.

Αυτή είναι η χώρα. Οι άσχετοι που πιάσαν τα πόστα. Οι τυχάρπαστοι με τις δημόσιες σχέσεις. Οι παρέες και οι κλίκες.

Ο Χειμωνάς δεν αποτελεί καμία εξαίρεση και καμία έκπληξη. Δεν ακολουθεί μόνο τον κανόνα της αναξιοκρατίας. Τον υπηρετεί φανατικά πλέον.  

Δεν είσαι αριστερός φιλαράκο. Και δεν είσαι ούτε τσάμπα μάγκας. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ  ούτε είναι τσάμπα. Μας έχει ήδη κοστίσει δύο γενιές και θα μας κοστίσει άλλες τόσες.

Και δεν χρειάζεται να το βροντοφωνάζεις ότι γαμάς μάνες. Το έχουν νιώσει στο πετσί τους οι Έλληνες: το ΠΑΣΟΚ αγαπάει μάνες και παιδιά, και γιαγιάδες και παππούδες.

Και δεν χρειάζεται να το διατυμπανίζεις ότι γαμάς κώλους. Γνωρίζουν όλοι πλέον τι κωλόπαιδα είστε και πόσο σας αρέσει το Παρά Φύση (όχι φυσικά αυτό το Παρά Φύση) και η οθωμανικού τύπου επιβολή πάνω σε άλλους

Θα ήθελα πολύ να μην είχα κανένα ερέθισμα από τέτοιες χυδαιότητες, να μη βρωμίζει το blog όπου έχει επενδυθεί τόσος έντιμος πνευματικός μόχθος για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας.

Αλλά κρισιμότερο είναι να απαλλαχθεί η κοινωνία από τη λέρα, απομακρύνοντας την από το πόστα όπου έχει στρογγυλοκαθήσει σαν τερηδόνα και που νομίζει ότι γαμώντας από τον κώλο άγνωστες μάνες στο FB θα φτιάξει μια νέα ανώτερη γενιά, την Πάρια Φυλή.

Εγώ καθώς Πάριο δεν πολυακούω, ούτε τον καθωσπρεπισμό ασπάζομαι, θα απαντήσω με έναν άλλο στίχο στον επίδοξο pop star που μιλάει σαν τσόντα και στην κωλοπαρέα του των εύπορων συγγραφέων και πολιτικών. Με ένα στίχο από μια μπάντα που δεν είναι pop, σε ένα τραγούδι που έχει θυμό και δεν πουλάει θυμό όπως o Χειμωνάς, θυμό που βγαίνει γιατί ζητάει τα δίκια και δεν υπερασπίζεται τα άδικα όπως κάνει ο Χειμωνάς, ένα τραγούδι που κολλάει γάντι στην περίπτωση αυτού του δήθεν Αντιφά Μιλφά:

«Fuck you, I won’t do what you tell me,

Fuck you, I won’t do what you tell me,

Fuck you, I won’t do what you tell me.

MOTHERFUCKER (Χειμωνά)» (οι παρενθέσεις δικές μου)

https://www.youtube.com/watch?v=bWXazVhlyxQ

Άντε και καλό ξεχειμώνιασμα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 25/10/2014