Η σημαία των τζιχαντιστών ανεμίζει σε λόφο στο Κομπάνι, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης (με έντονο το κουρδικό στοιχείο) της χώρας που κάποτε ήταν η πολιτισμένη Συρία.
Για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό ας μου επιτρέψουν να τους διαφωτίσω: 300000 πρόσφυγες, χιλιάδες αποκεφαλισμοί, βιασμοί και φρέσκο κρέας για το παρεμπόριο λευκής σαρκός του «Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας (ΙΚΙΣ, ISIS ή ISIL για τους αγγλόφωνους)»
Από την αρχή των επιχειρήσεων σε αυτό που κάποιος θα μπορούσε να ονοματίσει «πόλεμο κατά της ΙΚΙΣ» μου ήταν δεδομένο πως όπως σε όλους τους προηγούμενους «θεματικούς πόλεμους» των αμερικάνων, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ακριβώς αντίθετο του διακηρυγμένου σκοπού, αποτέλεσμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ενδυνάμωση της ΙΚΙΣ και όχι το αντίθετο.
Κι αυτό γιατί η ΙΚΙΣ είναι μια πολυδύναμη οργάνωση που μπορεί να παίρνει επιχειρησιακά διάφορους σχηματισμούς και άλλοτε να χτυπάει ως ασύμμετρη απειλή και άλλοτε ως οργανωμένος στρατός, χλευάζοντας την τεχνολογική υπεροπλία που αποτελεί τη σημαία της αμερικανικής επιβολής.
Γνώριζα πολύ καλά και ήμουν από τους λίγους που από νωρίς ανέδειξα πως η ΙΚΙΣ είναι νόθο παιδί των αμερικάνων των σαουδαράβων και των τούρκων καθώς τη χρηματοδοτούσαν και την εξόπλιζαν στη μανία τους να ρίξουν το Σύριο ηγέτη Άσαντ
.
Αυτό που ούτε εγώ περίμενα είναι ότι Αμερικάνοι Σαουδάραβες και Τούρκοι θα ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο αλητείας και θα κάναν τους τροχόμπατσους των τζιχαντιστών.
Γιατί αυτό ακριβώς κάνουν: είναι αδιανόητο οι τζιχαντιντιστές παρά το πολυδύναμο τους και τον έξοχο στρατηγικό σχεδιασμό τους να μπορούν να προελαύνουν στο Κομπάνι κάτω από τα «μάτια» πολυεθνικών αεροπορικών επιχειρήσεων.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: οι Κούρδοι εξαπατήθηκαν. Και ας μην είμαστε μετριοπαθείς στις φράσεις μας: Οι Κούρδοι προδόθηκαν.
Παρά τις φαμφάρες των αεροπορικών επιχειρήσεων των αμερικάνων και της Κομπανίας τους, οι Κούρδοι πολεμάνε τα τζιχαντιστικά τέρατα πιο μόνοι από ποτέ, καθώς ο Άσαντ είναι πλέον ένα πληγωμένο λιοντάρι απομονωμένο στο άντρο του που λίγη βοήθεια μπορεί να προσφέρει στους Κούρδους ενώ η προσέγγιση του Ιράν με την Αμερική το μόνο που κατέφερε είναι να το απομονώσει από σταθερούς συμμάχους του και να το περιθωριοποιήσει.
Η προέλαση των τζιχαντιστών τεράτων στο Κομπάνι έχει καταστήσει προφανή πλέον τον επιχειρησιακό σχεδιασμό των αμερικάνων, των σαουδαράβων και των Τούρκων:
Όλοι τους θέλουν μόνιμη παρουσία στην περιοχή: Οι βομβαρδισμοί δε γίνονται για να εξοντωθούν οι τζιχαντιστές αλλά για να τους δείξουν προς τα πού να χτυπήσουν και που να μη χτυπήσουν, για αυτό και άλλωστε χρησιμοποιήσαμε τον όρο «τροχόμπατσοι»
Παρότι οι τζιχαντιστές είναι κοντά στα σύνορα τους, οι Τούρκοι από την άλλη πλευρά κοιτάν το θέαμα της σφαγής των κούρδων αμέριμνα και περιμένουν πότε θα έχουν εκτοπιστεί αρκετοί κούρδοι ώστε όταν επέμβουν κατά των τζιχαντιστών ή τα βρουν και επίσημα με αυτούς –ανάλογα με το που θα κάτσει η μπίλια- να έχουν βάσιμες διεκδικήσεις στην περιοχή.
Αυτό είναι λίγο πολύ το end-game αυτής της φάσης της παρτίδας: Οι αμερικάνοι τροχόμπατσοι με μόνιμη αεροπορική παρουσία και αιτήματα για ακόμη περισσότερη και οι Τούρκοι οικοπεδοφάγοι ή επίτροποι της περιοχής.
Η ΙΣΙΚ είναι ένας ακόμη χρήσιμος ηλίθιος.
Με την διαφορά ότι η ΙΣΙΚ δεν είναι και τόσο ηλίθια όπως οι προκάτοχοι της.
Γιατί η ΙΣΙΚ έχει φροντίσει να δημιουργήσει ένα Lifestyle ελκυστικό τόσο για όσους νιώθουν ανημποριά και ασημαντότητα, τους πιο ανασφαλείς και κατατρεγμένους του ισλαμικού κόσμου αλλά και ψυχασθενείς μακελλάρηδες του δυτικού κόσμου.
Η νίκη της ΙΣΙΚ δεν είναι μόνο επιχειρησιακή –αυτό φαίνεται να είναι άλλωστε προσχεδιασμένο στην παρούσα φάση. Είναι κυρίως ψυχολογική και ιδεολογική.
Με κάθε τέτοιο φιάσκο –σκόπιμο μεν, φιάσκο δε- των αμερικάνων και των κρατικών σουνιτών, οι τρομοκράτες σουνίτες της ΙΣΙΚ φαίνονται όλο και πιο πειστικοί, αποκτούν οραματικές, σωτηριολογικές προοπτικές.
Και η επίδραση της χρήσης βίας και τρόμου ως ιδεολογικό όπλο δεν αφορά μόνο τον ισλαμικό κόσμο: Οι αμερικάνοι πούλησαν σε όλο τον κόσμο το lifestyle της βίας και του νόμου των όπλων μέσω του προπαγανδιστικού εργαλείου που λέγεται κινηματογράφος.
Οι τζιχαντιστές λοιπόν μαζεύουν σε όλα τα επίπεδα καρπούς από χωράφια που όργωσαν οι αμερικάνοι, εξ ού και τα χολυγουντιανής τεχνοτροπίας βίντεο που βγάζουν στο διαδίκτυο.
Και ένα από από τα πολλά χωράφια που έσπειραν οι Αμερικάνοι είναι η πλήρης αποδόμηση αυτού που μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο ονομάστηκε «διεθνές σύστημα νομιμότητας» παρότι αυτό λίγο ή πολύ ελεγχόταν από τους ίδιους τους αμερικάνους, κάτι που σήμερα κάνει εδαφικές διεκδικήσεις εφικτές και την αναδιανομή του παγκοσμίου χάρτη μάλλον αναπόφευκτη.
Και ποια είναι η στάση της Ελλάδας σε όλα αυτά; Πέρα από τη χυδαία και προκλητικά δοσόλογη στάση της παρούσας κυβέρνησης που σπεύδει να ρίχνει λάδι στη φωτιά της νέας παγκόσμιας αταξίας;
Σχεδόν πλήρεις απάθεια. Ενώ οι Κούρδοι αυτή τη στιγμή μόνοι τους μάχονται κατά του απανθρωπισμού, με τις κούρδισες λεβέντισσες να δίνουν τη ζωή τους πρώτες από όλες με ασύγκριτες πράξεις αυτοθυσίας, οι Έλληνες ζουν στην κακομοιριά τους. Δεν συνδράμουν κανέναν αλλά απαιτούν όλοι να τους συνδράμουν λες και είναι λαός περιούσιος.
Κανένα λαό οι αμερικάνοι δεν κατακτήσαν με τα όπλα. Τον κατακτήσαν με τα όπλα μαζικής οικονομικής καταστροφής που ονομάζονται χρηματοπιστωτικά εργαλεία.
Σε μας ,από το 1980 και μετά ρίξαν μπόλικα από αυτά. Και είδαμε έμπρακτα πόσο πιο βαθειά είναι η σκλαβιά της οικονομικής εξάρτησης από την μπότα του κατακτητή.
Δεν πρόκειται απλά για «κρίση» και «ύφεση» και τέτοιους ευφημισμούς αλλά για τη βαθειά παρακμή και σήψη που μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ ήρθε καλπάζοντας σε όλη την επικράτεια της αμερικάνικης σφαίρας επιρροής, μια σήψη που θεωρεί τον ηρωισμό ηλιθιότητα, τις πολιτισμικές κατακτήσεις των λαών ως εμπόδιο στον "ελεύθερο εμπόριο" και την όποια ηθική τάξη πραγμάτων αναχρονισμό, μια εποχή αλητείας και τυχοδιωκτισμού.
Και μπροστά σε αυτή την πολιτισμική σήψη, η βαρβαρότητα του τζιχαντισμού μοιάζει ελκυστική στα μάτια πολλών Αράβων αλλά και Ευρωπαίων.
Μόνοι τους πολεμάν οι Κούρδοι όλο αυτό το λαοκοόντειο σύμπλεγμα αμοραλισμού και βαρβαρότητας.
Μνημείο ψηλό θα στήσουν οι Κούρδοι και Σύριοι επιζήσαντες του Κομπάνι στους χειροκροτητές της Αραβικής Άνοιξης και την ιδιάζουσα εθελοτυφλία του αριστερού βραχίονα της αμερικανοποίησης. Ακριβώς δίπλα στα αγάλματα των Σαμαρά και Βενιζέλου.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 8/10/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου