Καζανάκι: Το μόνο "ηθικό πλεονέκτημα" απέναντι στα σκατά

Μου λένε να το βουλώσω γιατί αν δεν το κάνω θα γυρίσουν οι κακοί.

Η θεωρία του μπαμπούλα δεν δουλεύει όμως γιατί οι κακοί δεν έχουν φύγει ποτέ.

Το μεγαλύτερο κομμάτι των μηχανισμών εξακολουθεί να είναι δικό τους.

Ποιον ωφελεί όμως αυτή η σύγκριση με τ’ απόλυτα σκατά;

Ξυπνάει κάποιος το πρωί, βλέπει τις κουράδες στη χέστρα και μετά κοιτά τον εαυτό του στον καθρέφτη και νιώθει περήφανος και περιχαρής που δεν είναι σκατά εντελώς;

Αποτελεί κάποιο ηθικό πλεονέκτημα αυτή η σύγκριση;

Η κυβέρνηση δεν πρέπει να κρίνεται για την ειλικρίνεια και το έργο της αλλά απλά πρέπει μόνο να συγκρίνεται;

Αφού αγαπάτε τη σύγκριση λοιπόν, να σας δώσω ένα χεράκι.

Οι προηγούμενοι δυνάστες μας κάναν εμπόριο τρόμου.

Και συνεχίζουν το εμπόριο τους.

Η τωρινή κυβέρνηση κάνει εμπόριο αισιοδοξίας:

Η συμφωνία είναι δίπλα, είναι κοντά και η σόγια είναι κρέας καθώς πλέον η καταστροφική συνθηκολόγηση της 20^ης Φλεβάρη σήμερα θεωρείται μια επιτυχία-σταθμός.

Είναι σταθμός. Από κει περνάει το τρένο των μνημονίων.

Ας μη γελιόμαστε. Μια χρηματοδοτική συμφωνία με πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις είναι μνημόνιο όπως και να ονομαστεί.

Έχει γίνει σαφές ακόμη στους μέτρια ηλιθίους ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει την άσκηση πολιτικής. Ότι έχει καταλύσει ότι δημοκρατικό υπήρχε μέσα της.

Ότι οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν να είναι ανδρείκελα της.

Ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική όταν δεν ορίζεις τη νομισματική σου πολιτική.

Το ζούμε, το βιώνουμε.

Οι μάσκες πέφτουν γρήγορα στις μέρες μας.

Το «καλό» ΔΝΤ έγινε το αυτό που είναι πραγματικά: Φονιάς των λαών. Καταλαβαίνουν ακόμη και οι μετρίως ηλίθιοι πως ο ρόλος του καλού μπάτσου παίχτηκε μοναχά για τις ανάγκες της διαμάχης Γερμανίας ΗΠΑ για την οικονομική ηγεμονία στην Ευρώπη.

Καταλαβαίνουν ακόμη και οι μετρίως ηλίθιοι ότι η πολιτική στήριξη από τις ΗΠΑ έγινε για τις ανάγκες της ίδιας διαμάχης.

Το ΔΝΤ έχει γραμμές πιο κόκκινες από του ΣΥΡΙΖΑ καθώς τις έχει τραβήξει με το αίμα των λαών.

Έστω λοιπόν ότι φτάσαμε στην «ενδιάμεση» συμφωνία.

Δεν κάνουν μόνο οι ανέντιμοι ανέντιμους συμβιβασμούς.

Είναι οι έντιμοι που υποχρεώνονται σε ανέντιμους συμβιβασμούς.

Κάποιος οφείλει να μας εξηγήσει το πως γίνεται ο δανειζόμενος να εξυπηρετεί το χρέος του όταν ο δανειστής βαράει πιστόλια.

Υπάρχει όρος για αυτόν τον έντιμο άνθρωπο: μαλάκας λέγεται.

Δεν κερδήθηκε χρόνος: Χάθηκε και ο τελευταίος χρόνος και τα τελευταία χρήματα.

Όλα για το εμπόριο ελπίδας που έχει αφήσει τη χώρα πιο ανέτοιμη από ποτέ για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή: Να σταθεί στα πόδια της και να κάνει την επανεκκίνηση.

Ας υποθέσουμε ότι η διαπραγμάτευση, αυτό το στάδιο της τουλάχιστον γιατί μπροστά στέκει Γολγοθάς, καταλήγει αισίως.

Αν και δεν υπάρχει τέτοιο σενάριο, δεν υπάρχει πλέον αισιόδοξο σενάριο, ας επιχειρήσουμε να ακολουθήσουμε μια τέτοια ονειροφαντασία.

Πως θα φτάσουμε από την απόλυτη εξάρτηση από την ΕΚΤ στην ανάπτυξη που θα γίνει με ατμομηχανή το κράτος;

Εδώ κορμιά πέφτουν για να μην πετσοκοπούν κι άλλο μισθοί και συντάξεις και να μην επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η ύφεση και φανταζόμαστε στα σύντομα κιόλας ανάπτυξη;

Μια τέτοια σκέψη είναι επικίνδυνα παιδαριώδης.

Η ομηρία της Ελλάδας θα συνεχιστεί. Η κατάσταση δε μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά. Πιο πιθανό είναι να επιδεινωθεί ή να παραμένει επικίνδυνα στάσιμη παρά να βελτιωθεί.

Παρά τη φιλολαϊκή ριζοσπαστική πατριωτική προεκλογική ρητορική, η κυβέρνηση μόνο και μόλις μετά βίας τις κόκκινες γραμμές καταφέρνει να κρατήσει κι αυτές μοιάζουν στους δανειστές τόσο λεπτές όσο ένα κόκκινο στρινγκάκι που ο βιαστής επιχειρεί να παραμερίσει.

Όχι, δεν σταμάτησε ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα.

Συνεχίζει να επελαύνει και να επιβάλει τους θανατερούς όρους του στους λαούς.

Θεωρούμε επιτυχία και θρίαμβο το να επιδείξει έστω και την παραμικρή ελαστικότητα ο νεοφιλελευθερισμός;

Αυτό κι αν είναι ψώνισμα.

Και μετά τι; Τι θα δώσει η κυβέρνηση μιας χώρας οικονομικά όμηρης;

Θα πει ναι στα μεταλλαγμένα που τελειώνουν τη γεωργία, ναι στις καταστροφικές για την πραγματική οικονομία της Ευρώπης κυρώσεις στη Ρωσία, ναι στις διατλαντικές συμφωνίες που τελειώνουν την έννοια του κράτους;

Γιατί στο εσωτερικό δε θα τις έχουν μείνει και τόσα πολλά να εκχωρήσει.

Έτσι σταματάς τον νεοφιλελευθερισμό; Με την όπισθεν;    

Έχουμε τη δυστυχία και σαν κυβέρνηση και πολύ περισσότερο σαν λαός να θέλουμε και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Να βάζουμε δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη.

Αυτά δεν είναι εφικτά. Και όμως αυτά ακριβώς επιδιώκονται.

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι κακώς σχεδιασμένη. Θα συνεχίσει να οδηγεί σε αδιέξοδα και θα προσποιείται ότι τα ξεπερνά με έντιμους συμβιβασμούς.

Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο σε αυτά που μας κάνουν τόσα χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο όταν σου επιβάλλουν το ποια πολιτική θα ακολουθήσεις και σου υποδεικνύουν την αντικατάσταση υπουργών.

Πως ένας συμβιβασμός με την ανεντιμότητα μπορεί να θεωρηθεί έντιμος;

Και οι συμβιβασμοί δεν θα χουν τέλος.

Έντιμος συμβιβασμός και συγχωροχάρτια για τους οικονομικούς εγκληματίες που έχουν φυγαδεύσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να τσιμπήσει το φτωχό κράτος μερικά δις.

Κράτος επαίτης. Που το ηθικό πλεονέκτημα σε τέτοιες κινήσεις;

Όσο για την κάθαρση στο εσωτερικό αυτή μάλλον θα είναι τόσο ρηχή που θα μπορούν άφοβα να παίζουν παιδάκια με τα κουβαδάκια τους δίπλα της.

Δε θα πνιγούν οι εγχώριοι συνυπαίτιοι της οικονομικής ασφυξίας της χώρας. Πνίγονται ωρέ οι καρχαρίες;

Όχι δεν έχει κάποιο μυστικό υπερόπλο η κυβέρνηση. Το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα που άφησαν αυτοί που μας παρόπλισαν παραδόθηκε και αυτό. Είναι αστείο να βλέπεις τους εταίρους να σου γυρνάν μέχρι και το Grexit στη μάπα όταν εσύ έπρεπε να το έχεις μονίμως στραμμένο στη μάπα τους και να μην τους χάνεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου.

Παίξατε και χάσατε που μας λέει και ο γλίτσας ο Νταισενμπλουμ. Γιατί αυτοί δεν παίζουν καλοί μου φίλοι.

Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.

Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο εξαρτημένη.

Γι’ αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια; Για αυτό θέλαμε να σκίσουμε την παλιά μεταπολίτευση; Για ένα πρόσημο; Για ένα αδειανό πουκάμισο;

Και σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλυτα, να σου, πετιέται ολόρθος ο νέος κομματισμός.

Η νέα παραταξιακή αντίληψη είναι εξίσου θλιβερή με την παλιά καθώς δεν ξέρει να κρίνει παρά μόνο να συγκρίνει.

Παλιοί Μανωλιοί βάλαν το πουκάμισο το αδειανό αλλιώς. Βλέπετε οι άνθρωποι θέλουν να νοιώθουν ότι ανήκουν κάπου να συμπληρώνουν το έλλειμμα αυταξίας τους.  

Όχι, όχι, δε βιάζομαι πια να κρίνω. Γιατί ξέρω εδώ και καιρό ότι είναι πολύ αργά.

Αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε. Και με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να μοιάζει μαστουρωμένο από αυτήν, σαν η ζωή να έχει ξαναρχίσει, ναι αυτού του είδους η ελπίδα μοιάζει με χαλασμένο ναρκωτικό.

Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαβάζει για το σκίσιμο των μνημονίων, θα του ρχεται στο μυαλό ο ήχος καλτσόν.

Όταν θα διαβάζει για τους σκατανθρώπους του ελληνικού συστήματος εξουσίας θα αναρωτιέται το ποιος και γιατί ξέχασε να τραβήξει το καζανάκι.

Και θα νομίζει ότι ο ορισμός του καλού κυβερνήτη για τους ανθρώπους του παρελθόντος είναι ακριβώς αυτός: «Καλός κυβερνήτης είναι αυτός που είναι σαν άνθρωπος καλύτερος από τα σκατά που κυβερνούσαν. Ακόμη κι όταν δεν τραβάει το καζανάκι».

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 4/5/2015