ΟΙ ΘΕΕΣ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Τις λίγες φορές που έχω γράψει σε τούτο εδώ το μπλογκ για ομαδικά αθλήματα ήταν για το ποδόσφαιρο και τη χρήση του ως βρώμικο μέσο εξουσίας και χειραγώγησης των μαζών.

Όχι αυτή τη φορά.

Αυτή τη φορά θα γράψω για ένα παραμύθι του μπάσκετ.

Μια φορά κι ένα καιρό, ο συγγραφέας αυτού του μπλογκ ήταν ένα από τους λίγους 18χρονους ευρωπαίους  μπασκετμπολίστες που είχε φτάσει το ένα μέτρο άλμα κι ίσως ο μόνος από αυτούς που ήταν λευκός κι απουσιολόγος.

Αλλά αυτό δεν είναι παραμύθι κι ελαχίστους πλέον αφορά.

Το παραμύθι το σημερινό είναι που έχει συνεπάρει τον συγγραφέα.

30 χρόνια μετά τον θρίαμβο του αντρικού μπάσκετ που έθεσε τις βάσεις για τις αμέτρητες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ, το γυναικείο μπάσκετ πέρασε στους τέσσερις του Ευρομπάσκετ, μια επιτυχία που για μένα για πολλούς λόγους είναι μεγαλύτερη από αυτή του Ευρομπάσκετ του 87.

Είχα δει μερικά μόνο στιγμιότυπα από τους αγώνες της εθνικής κι ομολόγησα «βρε δες που έχει φτάσει το γυναικείο μπάσκετ».

Έτσι, όταν τυχαία πέρασα τηλεοπτικά  από τον προημιτελικό, δεν θέλησα να αφήσω την περιέργεια μου ανικανοποίητη.

Το παιχνίδι το πέτυχα στην αρχή του δεύτερου τετάρτου, με την Τουρκία να προηγείται 10 πόντους.

Στο σημείο εκείνο ο προπονητής μας άλλαξε την άμυνα σε ζώνη.

Και δεν πίστευα στα μάτια μου. Κι όσο περισσότερο άρχισα να πιστεύω, τόσο πιο απίστευτα πράματα κάναν οι τύπισσες μες στο γήπεδο.

Το ματς, από προημιτελικός έγινε αγώνας επίδειξης!

Ασσίστ απίστευτης αντίληψης πέφτανε βροχή τρυπώντας την τουρκική άμυνα.

Στατιστικά; 100% στις ελεύθερες βολές, 58,3% στα δίποντα, 52,4% στα τρίποντα!

Οι ελληνίδες, ισοπέδωσαν κυριολεκτικά μια από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο που από ένα σημείο και μετά, βλέποντας την απίστευτη απόδοση μας, δεν είχε διάθεση καν να επιδιώξει να χάσουν αξιοπρεπώς.

Το Σαββατοκύριακο, οι θεές μας παίζουνε ίσως ακόμη και για το χρυσό. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για αυτό, γιατί σήμερα κάναν ένα πραγματικά ανεπανάληπτο παιχνίδι. Αλλά έχουν τρομακτική μπασκετική ευστροφία.

Εντάξει, καλό και το survivor, αλλά κοπέλες και γυναίκες της Ελλάδας, πάρτε τον αγαπημένο σας και στηρίξτε τις θεές μας.

Κι αν αυτός αρνηθεί επιλεκτικά γιατί «ποιο γυναικείο μπάσκετ;», βάλτε τον να μαγειρέψει για εσάς και τις φίλες σας και να πλύνει και τα πιάτα σαν καλό αγόρι που είναι ενώ εσείς θα πλακώνεστε στα πιτσόνια και τις μπύρες.

Το μπάσκετ δεν είναι φυσικά το σημαντικότερο πράμα στον κόσμο αλλά είναι κάτι.  

Η Ελλάδα όχι απλά μπορεί. Τα σπάει. Όταν οι χειρότεροι της δεν κάνουν τα κουμάντα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν τους χειρότερους ως πρότυπα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpspot.com, 22/6/2017