Εδώ πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο, που είναι το πολυτεχνείο;

Εδώ πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο που είναι το πολυτεχνείο;

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Άλλη μια επέτειος του πολυτεχνείου πέρασε με μια ακόμη πλειοδοσία κατάθεσης στεφάνων και απόδοσης τιμών.

Φέτος όμως είναι λίγο διαφορετικά. Γιατί από φέτος, η εθνική ιστορία ανήκει μόνο στην ολιγαρχία. ΟΙ πολλοί έχουν γίνει αμνήμονες.

Έλληνας είναι όποιος μετέχει της ελληνικής παιδείας λέγαν. Σήμερα Έλληνας είναι μονάχα όποιος μετέχει της ελληνικής εξουσίας. Οι υπόλοιποι, Έλληνες και μη δυτικοί ξένοι, είναι παρίες. Πρόβατα για φορολογικό άρμεγμα.

Πολίτες β’ και γ’ που έχουν μόνο υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα. Δουλοπάροικοι. Πρώτη ύλη.

Η «γενιά του πολυτεχνείου» ήταν εκεί, στην επέτειο. Το πνεύμα του όμως έχει πεθάνει προ πολλού.

Δεν ήμουν εκεί. Ποιοι ήταν; Σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα ισχυρίζεται ότι ήταν εκεί. Και ο Άκης, και η Άννα και ο Κώστας και ο Χρήστος και ο Νίκος. Και η Μαρία. Κυρίως η Μαρία.  Όλοι ήταν εκεί.

Το πολυτεχνείο ήταν ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι. Όλοι ήταν εκεί.

 Με κάποιο τρόπο, η «πλούσια αντιδικτατορική δράση» ήταν ένα είδος πτυχίου σχεδόν απαραίτητου για την επιδίωξη πολιτικής καριέρας σε συγκεκριμένους.

Εγώ δεν ήμουν εκεί. Ας δούμε ποιοι ήταν σύμφωνα με αφήγηση ανθρώπου της εποχής: «Όλοι οι φωταψίες εικονικοί «αγωνιστές». Κανένας δε σου είπε ότι όλοι αυτοί έβγαζαν φωτογραφίες σε ανώδυνες πορείες  μετά τη χούντα για να τις βάζουν σε βιογραφικά και να εκμεταλλευτούν τη λάμψη όσο κρατήσει; Γιατί κανένας, μα κανένας από τη Χούντα που ούτε καν την αγγίζεις, δεν έχει πλέον την ανάγκη να επικαλεστεί  αντιδικτατορικούς αγώνες αλλά μεταπτυχιακά που αγόρασε στο Λονδίνο ή στη Μασαχουσέτη με αλληλογραφία; Αυτοί –μια μικρή χούντα 4-5000 αργόμισθων- όλων των γενεών- καπηλεύτηκαν, καταβρόμισαν και αποποιήθηκαν μετά το Πολυτεχνείο. Γιατί δεν επικεντρώνεσαι σε αυτούς και καταβρομίζεις όλον τον κόσμο; Γιατί δεν μιλάς για ολόκληρο στρατό καραχουντικών του κράτους που παρέμειναν στις θέσεις τους και επί Καραμανλή και επί Παπανδρέου και μεταμορφώθηκαν σε στελεχάρες τους και κομματάρχες τους; Ακόμα και βουλευτές τους;»

Η απάντηση σε αυτή τη σπαρακτική ερώτηση είναι απλή: γιατί δεν ήμουν εκεί. Γεννήθηκα το σημαδιακό 1973 και ανήκω στη χαμένη γενιά. Έχει κανείς ακούσει να γράφουν ή να μιλούν για τη γενιά μου; Φυσικά και όχι. Γιατί είμαστε η χαμένη γενιά. Η γενιά των χαμένων. Των ηττοπαθών. Χαμένοι από χέρι.

Και αντιρωτώ. Γιατί το μπαλάκι σε μένα τον αγέννητο ακόμη τότε; Και ποιο και πως μας κληροδοτήσαν την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό μετά από την τεράστια «νίκη της δημοκρατίας;». Ποια τα ιστορικά αίτια μιας τέτοιας καρμίρικης ψυχολογίας σε ένα λαό που μόλις είχε νικήσει;

Γράφεται για τη νέα χούντα της μεταπολίτευσης: «Μια μικρή χούντα»

Αυτές τις χούντες τις σκοτώνεις όταν είναι μικρές όμως. Πολιτικά, κοινωνικά. Δεν τις παντρεύεσαι.  Δεν συνδιαλλάσσεσαι μαζί τους ούτε πολιτικά ούτε επαγγελματικά.

Τώρα που ανδρώθηκε η νέα χούντα, το θηρίο θέλει αίμα. Θέλει νεκρούς χιλιάδες. Θέλει ένα νέο αντιδικτατορικό αγώνα. Ένα νέο Πολυτεχνείο.

Δε θα μιλήσω εγώ για τη «γενιά του πολυτεχνείου»: Αλλά η αγωνία ενός άλλου 38χρονου, ενός ακόμη της χαμένης γενιάς. Ενός από τους εκατομμύρια πρώην νέους που έχουν συνθλιβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες της νεοελληνικής ιστορίας.

Αυτή είναι η κραυγή αγωνίας του που απευθύνεται όχι στη γενιά των ιστοριοκάπηλων κι των γιαλεντζί επαναστατών που εξαργύρωναν  την αλητεία τους με τη συναίνεση του εκλογικού σώματος  ψηφοφόρων επί 30 χρόνια. Στους πραγματικούς αγωνιστές απευθύνεται η κραυγή που μέσα σε αυτό το κείμενο αποκτά επιτέλους φωνή:   

«Και που ήταν όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια; … Ας είχε στόμα να τα πει το 81 (για τους μαϊμού αγωνιστές). .. είχε 38 χρόνια να το κάνει αλλά...είχε όλη μας τη ζωή την ευκαιρία. Το συνειδητοποιείς;»
Η δημοκρατία και ο αντιδικτατορικός αγώνας εξαργυρώθηκε στο κοινοβούλιο. Με τη βούλα του ελληνικού λαού. Και ξοδεύτηκε στα μπουζούκια και τα σκυλάδικα.
Και τώρα ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
Πικρή τραγωδία. Άρωμα καμένου ξύλου στη γλώσσα.

 Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σαν φάρσα. Τότε ήταν οι Αμερικάνοι. Και σήμερα πάλι οι Αμερικάνοι είναι. Και οι Γερμανοί. Και όλα τα καλά παγκοσμιοποιημένα παιδιά που θέλουν να ξαναμοιράσουν μια γεωπολιτική και οικονομική πίττα που μικραίνει.

Ας γυρίσουμε στο Πολυτεχνείο και τα ηχητικά ντοκουμέντα του: Δεν ήταν μόνο το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ήταν το «‘Ολοι ενωμένοι». «Όλοι ενωμένοι». Αυτό θα πει λαός. Όλοι ενωμένοι στον αγώνα. Τα άλλα τα βρίσκουμε μετά. Και σήμερα που οι συνθήκες είναι παρόμοιες, τι; Όλοι διχασμένοι. Όλοι διχασμένοι.

Δεν ήταν μόνο το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ήταν «Κάτω ο Τύραννος». Εξόχως ελληνικό. Εξόχως δημοκρατικό αίτημα. «Κάτω ο Τύραννος». «Κάτω ο τύραννος».

Σήμερα είναι το ευφυέστατο «αφήστε μας να ζήσουμε γιατί θα σας γαμήσουμε».

Τσάμπα μαγκιά. Τόσο οικείοι γίναμε πλέον με το σύστημα εξουσίας; Μας έχει δει να γαμάμε και σκιάχτηκε;  

Τότε οι νέοι μοιάζαν με έλληνες χίπι. Κάποιοι από αυτούς έφεραν και μουστάκι. Σήμερα οι Έλληνες είναι αμερικανοποιημένοι, γαλλοποιημένοι, γερμανοποιημένοι και η μόνη ιστορική συνέχεια που φέρουν μέσα τους είναι το αθάνατο οθωμανικό γονίδιο. Μπουρδέλο πραγματικό.

 Τότε ήταν το «έξω το ΝΑΤΟ» «έξω οι Βάσεις».

Δεν μόνο αντιδικτατορικός αγώνας. Ήταν και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας κατά της αμερικανικής πουστιάς που ευλόγησε τη Χούντα. Ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.

Και αυτά, δεν τα λεν πουθενά. Δεν υπάρχουν ικανές αφηγήσεις. Το πολυτεχνείο θάφτηκε με το που «κέρδισε» η δημοκρατία.

Τότε ήταν οι φοιτητές με τα ανοιχτά πουκάμισα. Και μετά ήρθε το ζιβάγκο. Με το ίδιο σύνθημα. Ο αρχιερέας του λαϊκισμού. Ο Ανδρέας του Παπανδρέου και η συμμορία του και το σύστημα του που ισοπέδωσαν τα πάντα. Αμερικανόφιλος όσο και η χούντα και αμερικανοτραφής όσο η χούντα δεν υπήρξε ποτέ της. Η αλητοσυμμορία που ισοπέδωσε τα πάντα. Τις αξίες, τους αγώνες. Και η Ελλάδα έγινε ακόμη μεγαλύτερη αμερικανική βάση. Ξεφτιλίστηκε. Ξεπουλήθηκε. Για 30 χρόνια δεν επιτρεπόταν να πεις τη λέξη πατρίδα.

Και, όμως το πολυτεχνείο ήταν για μια δημοκρατία μέσα σε μια πατρίδα. Δεν ήταν για μια δημοκρατία άυλη και μεταφυσική: Το φώναζε η Μαρία του πολυτεχνείου που μετά έγινε η Μαρία του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ: Εθνική ανεξαρτησία. Εθνική ανεξαρτησία.

Το πολυτεχνείο ήταν στιγμιότυπο όχι μόνο του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.

Και τώρα όλοι οι αγώνες, του 21, του 40, του πολυτεχνείου, πωλούνται κοψοχρονιά στις ελεύθερες αγορές. Αυτή είναι η μόνη ελεύθερη χώρα στον κόσμο πλέον : Η ελεύθερη αγορά. Να τα σκοτώσουμε τα ομόλογα της εθνικής ανεξαρτησίας στις ελεύθερες αγορές.

Δεν αξίζουμε να τιμάμε το πολυτεχνείο. Το πολυτεχνείο πέθανε. Το ίδιο και όλοι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες.

Είχε πλάκα η Μαρία τότε που καλούσε τους μαθητές γυμνασίου στο πολυτεχνείο. Οι μαθητές ήρθαν λίγο καθυστερημένα: 30 χρόνια περίπου μετά, το Δεκέμβρη το 2008, καλεσμένοι από μια σφαίρα μπάτσου σε κορμί συμμαθητή τους. Αλλά έτσι είναι αυτή η χώρα. Καθυστερημένη. Πάντα 30 χρόνια πίσω. Μια γενιά πίσω. Για αυτό και ήρθε ο Σημίτης να μας εκσυγχρονίσει πουλώντας μας στους Γερμανούς. Και να ξεκινήσει μια διαδικασία γήρανσης της οικονομίας που επί Παπανδρέου θα μας  πήγαινε 60 χρόνια πίσω.

Ήρθαν λοιπόν οι μαθητές λοιπόν Μαρία μου. Καθυστερημένα. Μια γενιά μετά. Το Δεκέμβρη του 2009. Και ήρθαν απαντώντας σε κάτι που μυρίζει πολιτική δολοφονία. Όχι ατύχημα. Λίγη πριν ξεκινήσει σε όλη την ασχήμια της η νέα χούντα των αγορών και των ιμπεριαληστών. Και οι προβοκάτσιες συνεχίστηκαν σε όλο τους το μεγαλείο τσαικίζοντας για μία ακόμη φορά το λαϊκό κίνημα.

Να σου λοιπόν πετιέται ολόρθη η νέα Χούντα. Αυτή που ζητά τα εργασιακά, τα χρυσαφικά, τα ασημικά τυλιγμένα σε μια κόλλα χαρτί. Μαζί με την εθνική κυριαρχία. Αυτή που ζητά μια παράδοση άνευ όρων.

Δεν ζητάν τα ιδανικά μας όμως. Αυτά τα σκοτώσαμε νωρίς. Για τα χρυσαφικά, τα ασημικά, τα επαγγελματικά. Την κληρονομία μας, την μνήμη μας , την ιστορία μας, την ξεπουλήσαμε από νωρίς.

Έτσι λοιπόν, αυτή η χώρα που ζητά δανεικά για να ζήσει, που ξεπουλάει το είναι της για να ζήσει, που έχει πουλήσει την ψυχή της στο Διάολο τον ίδιο με τα χιλιάδες ποδάρια του, αυτή η χώρα η ετοιμοθάνατη, η σάπια, δεν έχει πλέον Εθνικές Επετείους. Έχει μόνο Εθνική Επαιτεία.  

Το πολυτεχνείο πέθανε. Από τα ίδια μας τα χέρια. Ζήτω το νέο πολυτεχνείο.

Read More »

Δείτε: Ο Πέτρος Αργυρίου τα λέει έξω από τα δόντια στο διεθνές ειδησεογραφικό δίκτυο RT

Για όσους από εσάς με γνωρίζουν μόνο από το γραπτό μου λόγο: 
http://www.youtube.com/watch?v=cybubvVEBTA&feature=plcp

Read More »

Συνέντευξη μου για το "Λογοτεχνικό συμπόσιο".

Πέτρος Αργυρίου:
 "Η λογοτεχνία της κάθε εποχής ήταν πάντα μπροστά από την εποχή της. Τι μας λέει αυτή η υστέρηση πλέον; Ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σύσσωμη και σε όλα της τα πεδία, αντιμετωπίζει προκλήσεις που η ίδια δημιούργησε και δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει. Αυτή η περίοδος ονομάζεται ιστορικά ως ΠΑΡΑΚΜΗ. Ακόμη και σε περιόδους παρακμής όμως η λογοτεχνία μπορούσε και έπρεπε να είναι ακμαία καθώς αυτή είναι από τους πιο σημαντικούς σπόρους που θα ανθίσουν στο μέλλον. Έχουμε λοιπόν μια εποχή παρακμής όπου οι τέχνες, τουλάχιστον αυτές που φτάνουν στις μάζες, έχουν παρακμάσει και αυτές. Είναι δραματικό."

Ακολουθεί η πλήρης συνέντευξη μου στη λογοτεχνική ιστοσελίδα "λογοτεχνικό συμπόσιο".


Ερωτήσεις -Απαντήσεις

1. Ποιο είναι το στοιχείο που θα διεγείρει το πνεύμα σας για να ξεκινήσετε τη γραφή ενός βιβλίου. Ποια είναι η φλεγμονή που θα προκαλέσει την έμπνευση σας ;

1. Η αγωνία. Για τα πράγματα που ΄γιναν, για τα πράγματα που θα έρθουν. Ζούμε σε έναν μεγάλο ωκεανό και όμως οι άνθρωποι απαιτούν να λειτουργούν ως ένα νησί περίκλειστο από οικεία τους νερά. Αδυνατούν και δεν επιθυμούν να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα και με πόσο δραματικό τρόπο μπορούν τα πράγματα έξω από τη νήσο τους μπορούν να τους επηρεάσουν. Πόσα τσουνάμι μπορούν να ταράξουν τα ήσυχα ή μη νερά του τόπου τους. Ως ανθρώπινα πλάσματα είμαστε απίστευτα εκτεθειμένα. Δεν αρκεί να κρατάς μια ομπρέλα που έχει υφανθεί από προσωπικά βιώματα και εμφυτευμένες κοσμοθεωρίες πάνω από το κεφάλι σου. Δε σημαίνει ότι δε θα βραχείς. Κάπου εκεί έρχεται η επιστήμη να σου πει τι συμβαίνει έξω από τη νήσο σου. Πάνω από την ομπρέλα σου. Μέσω της λογικής. Και η σπαρακτική κραυγή της τέχνης να σου δώσει ένα άλλο είδος μόρφωσης, συναισθηματικής αυτή τη φορά.
Αδυνατούμε να καταλάβουμε πως είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Αδυνατούμε να καταλάβουμε ακόμη τι σημαίνει ανθρωπότητα και ποιος ο σκοπός της.
Τα μυαλό κινείται σε 4 διαστάσεις. Μπορεί να κινηθεί στο χώρο και το χρόνο έχοντας τη μεγαλύτερη ελευθερία από οτιδήποτε άλλο γνωρίζουμε. Η φαντασία είναι μια απίστευτα δημιουργική δύναμη. Και όμως, κάθε φορά που η ανθρωπότητα επιτυγχάνει μια σειρά κατορθωμάτων λιμνάζει στη σιγουριά της και θεωρεί ότι ΄χει φτάσει στον τελικό της στόχο. Και αυτή η αλαζονεία είναι πάντα η καταστροφή της. Η αδράνεια των ανθρώπινων συστημάτων. Η ελευθερία προς την οποία έρεπαν νέα μέσα και ιδέες καταλήγει να γίνεται υποδούλωση σε αυτά.
Τόσοι και τόσοι πολιτισμοί έχουν καταστραφεί από εσωτερικές και εξωτερικές απειλές και όμως δε φαίνεται να μαθαίνουμε.
Τι με κινεί να γράφω λοιπόν; Η αγωνία μου για την ανθρωπότητα. Ο φόβος για τον εκφυλισμό του πολιτισμού. Αυτή ακριβώς η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν καταλαβαίνουμε πόσο δραματικές επιπτώσεις θα έχει ακόμη και σε πράγματα της καθημερινότητάς μας που θεωρούμε δεδομένα.
Η Ελλάδα του σήμερα είναι ένα έξοχο παράδειγμα. Μέσα σε 3 χρόνια άλλαξε ριζικά. Και άλλαξε ριζικά γιατί ο νεοελληνικός βίος είναι εξαιρετικά αδρανειακός. Κινείται ανάμεσα στης ρωγμές της πολιτιστικής ασυνέχειας του ελληνισμού. Με κάποια έννοια ο νεόελληνας είναι ένας τρωγλοδύτης της ιστορίας. Φοβάται να βγει έξω από τη σπηλιά του ενώ παράλληλα θεωρεί ότι η ιστορία του χρωστάει και μένει μέσα στη σπηλιά του περιμένοντας με ανοιχτές αγκάλες να εξαργυρώσει επιτεύγματα άλλων κοινωνιών. Ο Έλληνας έχασε την τέταρτη διάσταση του νου: το χρόνο. Ο χρόνος όμως δεν ξεχνάει κανέναν.
2. Πολλοί, στη λέξη αντιπαράθεση, τοποθετούνται με θαυμασμό. Στην ώρα της αντιπαράθεσης όμως αντί για μια ισχυρή απάντηση με τεχνάσματα ,επικρατούν ο θυμός και η οργή . Αυτό πόσο πιστεύετε είναι ικανό να προκαλέσει σε ένα λογοτέχνη επιπτώσεις αν αντιπαρατίθεται;
2. Τι είναι ένας διανοητής αν δεν αντιπαρατίθεται; Τι γίνεται τότε αυτός; Η απάντηση είναι απλή. Κόλακας. Ευνούχος της αυλής. Είναι καθήκον και υπέρτατη υποχρέωση ενός λογοτέχνη όχι μόνο να αντιτίθεται στα κακώς κείμενα μιας εποχής αλλά πρωτίστως να τα αναδεικνύει. Η αδράνεια μετατρέπει το δεδομένο σε αναγκαίο προαπαιτούμενο της ομαλότητας. Δεν είναι έτσι όμως. Κάθε πολιτισμός χρειάζεται υγιή κομμάτια όχι μόνο συγκριτισμού αλλά και αγνωστικισμού για να επιβιώσει. Το Σωκρατικό δεν «εν οίδα ούτε ουδέν οίδα» δεν είναι καμία εξυπνακίστικη ατάκα. Όταν νομίζεις ότι έχεις κατακτήσει τη γνώση, χάνεις όχι μόνο τη σοφία σου αλλά και την περιέργεια σου. Και η σοφία είναι το αγκυροβόλι της ιστορικής συνέχειας. Η περιέργεια αέρας στα πανιά της. Και αυτός ο πολιτισμός έχει χάσει και τη σοφία του και την φιλοπεριέργεια του. Η παρακμή του είναι αναμενόμενη και ήδη παρατηρείται.
Οι προκλήσεις του σήμερα και του αύριο πρέπει να απαντηθούν και όχι με προχειρότητα αν δεν θέλουμε αυτός ο πολιτισμός να γίνει ένας ακόμη πολιτισμός του χθες.
Για να επανέλθω στην αρχική ερώτηση: Ο διανοητής, ο καλλιτέχνης και ο επιστήμονας οφείλουν να αντιπαρατίθενται γιατί γνωρίζουν καλά ότι η αδράνεια ενός συστήματος δεν ισοδυναμεί με την τελειότητα του. Η νόηση είναι δυναμική γιατί το σύμπαν είναι δυναμικό. Τα πάντα ρει. Αν δεν συνέβαινε αυτό, η εξέλιξη θα μας άφηνε ήσυχους να τρώμε μπανάνες κάτω από τα δέντρα. «Πόλεμος πατήρ πάντων».
Δεν μιλάμε για κάποια αυτάρεσκη αντιπαράθεση που μπορεί να νοιώσει ένας προβληματικός χαρακτήρας που τρέφεται και ωθείται από τη σύγκρουση ώστε να μην ασχολείται με το χάος μέσα του. Μιλάμε για μια γόνιμη αμφισβήτηση. Αλλά για να είναι κάτι γόνιμο χρειάζεται τουλάχιστον πάντα δύο. Ο διάλογος, ο εγκυμοσύνη, το τανγκό χρειάζονται πάντα τουλάχιστον δύο. Δεν μπορείς να κάνεις μια γόνιμη αντιπαράθεση στα πλαίσια δογματικών πολιτισμών ή κοινωνιών. Το δόγμα σκοτώνει. Σκοτώνει ακόμη και την αντιπαράθεση σε αυτό. Και σκοτώνει ανθρώπους και πολιτισμούς ολόκληρους. Το δόγμα είναι το πιο αλαζονικό στιγμιότυπο του γνωστικού μας ταξιδιού. Πιστέψτε με. Το δόγμα σκοτώνει.
3. Η εποχή της τεχνολογίας και της αστραπιαίας γνώσης. Άνθρωποι αφομοιώνουν γρήγορα γνώσεις μη έχοντας όμως πλήρη κατάρτιση , ικανότητα κρίσης και χρόνο για να επαληθεύσουν στα όσα γίνονται αποδέκτες από τα ΜΜΕ. Αυτό ποια επίπτωση μπορεί να έχει στη λογοτεχνία;
3. Αν η λογοτεχνία είναι κάτι το ξέχωρο από το χρόνο, την εποχή, έστω όποια εποχή, γίνεται απλά μια άσκηση λογοτεχνικής δεξιοτεχνίας. Η βασική αγωνία της λογοτεχνίας είναι να επικοινωνεί.
Υπάρχει μια τεράστια παρανόηση για τη λογοτεχνία. Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο τα βιβλία, οι λογοτέχνες του παρελθόντος, οι βιβλιοθήκες, οι λέσχες ανάγνωσης κλπ κλπ. Αυτά όλα είναι το σώμα της λογοτεχνίας. Αλλά υπάρχει το πνεύμα της. Χωρίς αυτό η λογοτεχνία μοιάζει με μια εκκλησία όπου οι πιστοί προσκυνούν, ικανοποιούν τις συναισθηματικές τους ανάγκες αλλά ο θεός έχει φύγει, γίνεται ματαιόδοξη.
Δεν μπορεί να παράγεις λογοτέχνες που να συγκρίνονται με τους μεγάλους παλιούς. Δεν μπορείς να απαιτείς από τη λογοτεχνία να κάνει κάτι τέτοιο. Η λογοτεχνία πρέπει να διέπεται από ελευθεριότητα, πρέπει να της επιτρέπεται να αναπνεύσει για να είναι ζωογόνα.
Αν θεωρήσουμε τη λογοτεχνία ως ένα σώμα, τότε την έχουμε σκοτώσει. Δεν είναι κανονιστική η λογοτεχνία δεν είναι θεολογία και οι μεγάλοι συγγραφείς της δεν είναι οι άγιοι της.
Είναι άνθρωποι που νιώθουν περισσότερα, καταλαβαίνουν περισσότερα, μπορούν περισσότερα από τους συνανθρώπους της εποχής τους και θέλουν να τους τα κοινωνήσουν.
Το βιβλίο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει είδος στο σούπερ μάρκετ. Οι κανόνες της αγοράς και η υπερπροσφορά το έχει καταστρέψει.
Έχει πλήρως εκπορνευτεί.
Από την άλλη η απελευθέρωση των μέσων έχει κάνει εύκολο σε οποιονδήποτε να γράφει. Από χόμπι. Από ματαιοδοξία. Έτσι απλά γιατί μπορεί.
Θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Αυτό της μουσικής που τα τελευταία χρόνια ακριβώς για τους ίδιους λόγους έχει αγγίξει πρωτόγνωρα επίπεδα ρηχότητας.
Βλέπουμε πια το κουφάρι των τεχνών. Μεγάλο κομμάτι του πνεύματος τους έχει αποβιώσει. Και βλέπουμε και μια λογοτεχνία εξόχως ταξική. Αυτός που έχει τα μέσα ελέγχει τα λογοτεχνικά δίκτυα. Ο καλλιτέχνης που φλέγεται εσωτερικά δεν μπορεί να επιβιώσει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Η λογοτεχνία συνθλίβεται μαζί με το ανθρώπινο πνεύμα καθώς η λογοτεχνία είναι μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του.
Ναι. Έχουμε υπερπληροφόρηση. Και γκρινιάζουμε για αυτό; Έχουμε τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη που έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το διαδίκτυο. Αυτός που αρκείται στα κλασσικά ΜΜΕ όπως η τηλεόραση που είναι εργαλειακά των συστημάτων εξουσίας δεν αξίζει τη λογοτεχνία. Έτσι και αλλιώς, ούτε καν την επιδιώκει.
Διαδίκτυο: Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αντί να γκρινιάζουμε για το πόσα πολλά μπορούμε πλέον να διαβάσουμε να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω να οργανώσουμε τη γνώση. Να επιλέξουμε. Ξέρετε και είδη χωρίς τη νόηση μας είχαν σε κάποια φάση υπερπληθώρα επιλογών, ανάλογα πάντα με το περιβάλλον τους. Να τρώγαν εκείνο το πράσινο πράγμα που κρέμεται από το τσαμπί, εκείνο το κίτρινο στο έδαφος, εκείνο το καφέ που τρέχει στη σαβάνα; Τι τέλος πάντων; Τα είδη μάθαν τι είναι καλό και τι είναι τοξικό για αυτά ακόμη και μέσα σε πλούσια περιβάλλοντα με περιθώρια επιλογών. Το ότι κράζουμε την πληθώρα επιλογών δείχνει την πνευματική μας φτώχια.
Διανοητές του παρελθόντος θα σκότωναν για να έχουν αυτό το παράθυρο στην πληροφορία που λέγεται διαδίκτυο. Θα σκότωναν κυριολεκτικά.
Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι υστερούμε των δυνατοτήτων που τα μέσα μας παρέχουν. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ανακολουθία.
Η λογοτεχνία της κάθε εποχής ήταν πάντα μπροστά από την εποχή της. Τι μας λέει αυτή η υστέρηση πλέον; Ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σύσσωμη και σε όλα της τα πεδία, αντιμετωπίζει προκλήσεις που η ίδια δημιούργησε και δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει. Αυτή η περίοδος ονομάζεται ιστορικά ως ΠΑΡΑΚΜΗ. Ακόμη και σε περιόδους παρακμής όμως η λογοτεχνία μπορούσε και έπρεπε να είναι ακμαία καθώς αυτή είναι από τους πιο σημαντικούς σπόρους που θα ανθίσουν στο μέλλον. Έχουμε λοιπόν μια εποχή παρακμής όπου οι τέχνες, τουλάχιστον αυτές που φτάνουν στις μάζες, έχουν παρακμάσει και αυτές. Είναι δραματικό.
Κοιτάξτε, το εγωτιστικό τσόφλι που μας ενθάρρυναν να φορέσουμε δεν ωφελεί κανέναν. Ο καθένας μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Δικηγόρος το πρωί, νοικοκυρά το μεσημέρι, μοντέλο το απόγευμα, λογοτέχνης το βράδυ. Οι αφοσιωμένοι άνθρωποι έχουν εκλείψει. Αυτός ο πολιτισμός έχει φτιάξει τον κάθε άνθρωπο να είναι μικρογραφία του, ματαιόδοξος μέχρι το κόκκαλο. Έχει τα πάντα, κατέχει τα πάντα, κάνει τα πάντα και δεν είναι τίποτα από όλα. Είναι θλιβερό σε μια εποχή που έχει πρωτόγνωρες συνθήκες ελευθερίας οι άνθρωποι της εποχής να είναι τόσο ανελεύθεροι. Ξέραμε για φάρμακα που σκοτώνουν, τώρα μάθαμε και για την ελευθερία που σκλαβώνει.
4. Στο βιβλίο που γράφετε τώρα με τίτλο «Τέλος εποχής» αναφέρεστε για ένα ανθρώπινο προμήνυμα και στο χρόνο να λέει μελλοντικά στους ανθρώπους «εγώ σας το πα» . Πείτε μας ένα τωρινό προμήνυμα που στο μέλλον ο χρόνος θα μας πει «εγώ σας το πα» .
4. Σας τα είπα ήδη. Η παρακμή που γίνεται σήψη και οδηγεί σε καταστροφή σε όλα τα επίπεδα. Βλέπετε έχει έντεχνα καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι κανείς δεν χρειάζεται κανέναν πέρα από τις δημόσιες σχέσεις και τα εργασιακά. Θα σας πω κάτι: δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Γιατί εμείς πλέον δεν έχουμε δικούς μας αχυρώνες, Ούτε σιτοβολώνες. Ο κόσμος παρότι συμπεριφέρεται απίστευτα εγωτιστικά βρίσκεται σε πρωτόγνωρη σχέση αλληλεξάρτησης γιατί ακριβώς τα τμήματα που τον απαρτίζουν έχουν χάσει την αυτονομία τους. Παίρνουμε βαμβάκι από την Ινδία, πετρέλαιο από τη Μ.Ανατολή, πρώτες ύλες από την Αφρική. Αν κάποια από τα κομμάτια του παζλ της νεοαποικειοκρατείας ανεξαρτητοποιηθεί, ο δυτικός κόσμος μπορεί να καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο. Ο Νεοέλληνας συμπεριφέρεται σαν σνομπ αριστοκράτης όταν όλη του η περηφάνια οφείλεται στο ότι τον μπάσαν σε κάποιες σχετικά με άλλους λαούς υψηλές θέσεις ενός συστήματος εξόχως αποικιοκρατικού. Τα «μέσα απελευθέρωσης» μας από τον κόσμο του μόχθου ήταν τα πολεμικά μέσα καταστροφής άλλων λαών. Για την ευστάθεια του συστήματος αυτού εφεύραν και τον μπαμπούλα των αγορών μην τυχόν και καμιά χώρα ξεστρατίσει από τη σκλαβιά της. Πόλεμοι παντού. Πότε συμβατικοί πότε οικονομικοί. Και τα δύο είδη θα αυξηθούν. Τι να λέμε τώρα; Η ιστορία ανοίγει τις αγκάλες της στους σπόρους ενός τεχνομεσαίωνα και νεοσκοταδισμού.
Τα φαντάσματα της μισαλλοδοξίας τα ξυπνήσαν έντεχνα. Οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ντυθήκαν με την θρησκευτική προβιά. Θρησκευτικοί πόλεμοι τον 21ο αιώνα; Φυσικά. Και θα δούμε και άλλους από αυτούς. Ο κόσμος σπάει σε πόλους.
Τι να πω εγώ τώρα; Μακάριος ο μαλάκας; Ζήτω ο ρινόκερος; Λες και ο στρουθοκαμηλισμός του, η αλαζονεία του και ο εγωτισμός του σε σημείο αυτισμού πλέον, θα τον προστατέψει από τις πρωτόγνωρες δυνάμεις τις ιστορίας που ξαμοληθήκαν;
Για να επανέλθω σε μια προηγούμενη ερώτηση για την αντιπαράθεση: Τι προτιμά κάποιος; Έναν συγγραφέα να του τα χώνει και να γίνεται δυσάρεστος;. Προτιμά ένα κουνούπι στα αυτιά του ή έναν ελέφαντα να τον τσαλαπατά; Προτιμά κάποιες ώρες της ημέρας του να μαυρίζει λίγο, ίσα ίσα που να αναγκαστεί να σκεφτεί σοβαρά κάποια πράγματα και να διαμορφώσει κάποιες κοινές θέσεις απέναντι στις προκλήσεις τις εποχής; Ή μήπως προτιμά μια οικονομική κρίση; Ένα δικτάτορα; Εγκληματίες πολιτικούς. Πολέμους.
Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που προειδοποιούν και δεν μιλάω για τους υστερικούς ούτε τους υστερόβουλους. Αν οι υπόλοιποι άνθρωποι της εποχής γράφουν αυτούς τους ανθρώπους εκεί που δεν πιάνει μελάνι ε και η ιστορία εκεί θα γράψει και αυτές τις κοινωνίες.
Αν μονίμως κρύβεις τα σκατά κάτω από το χαλάκι, κάποτε θα ξεχειλίσουν. Και αυτή είναι η εποχή που ξεχειλίζουν. Παγκοσμίως. Μόλις και μετά βίας προλαβαίνουμε να περισώσουμε κάτι, οτιδήποτε. Αν επιλέξουμε να σώσουμε το τομάρι μας, ε τότε και η ιστορία έτσι θα μας συμπεριφερθεί. Σαν τομάρια. Παλιοτόμαρα που το μόνο που αξίζουν είναι να γίνουν γούνες για τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας του μέλλοντος.
5. Στο μυθιστόρημα σας «Άγρια ζώα της πόλης» ο ήρωας σας ο Μανώλης προσπαθεί να κρατήσει τη σκοτεινή του πλευρά κουκουλωμένη κάτω από τα σεντόνια του κρεβατιού του στο νοσοκομείο όπου και νοσηλεύεται . Πόσο μπορεί αυτή η σκοτεινή πλευρά να μείνει κρυμμένη κάτω από τα σεντόνια για κάθε άνθρωπο που τη συγκαλύπτει ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό κατ ουσία ;
5. Δεν μπορεί άλλο. Η μπόχα έχει πιάσει ταβάνι παγκοσμίως. Υπάρχει μόνο μια σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου: Ξέρετε ποια είναι αυτή; Αυτό που ο άνθρωπος επέλεξε να κρύψει από τον εαυτό του και τους άλλους. Δεν υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό στον άνθρωπο από αυτό που επιλέγει ο ίδιος να κρύψει. Στο τέλος, ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί σε αυτό που έκρυψε. Αυτό κυριαρχεί πάνω του. Στο τέλος το σκοτάδι σκεπάζει την ιστορία.
Μια είναι η λύση σήμερα, αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο βέβαια: Όλα στο φως. Όλα στο φως. Είσαι κλέφτης; Πές το. Θα βρεις επιείκεια ή βοήθεια. Αν ο κόσμος αδιαφορεί για τον «κλέφτη» του παραδείγματός μας, στο τέλος ο κλέφτης θα κυριαρχήσει πάνω του. Το 'δαμε να συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα που παρήγαγε ένα βρώμικο πολιτικό πολιτισμό ψεύδους και κλοπής ακριβώς επειδή οι Έλληνες αδιαφορούσαν. Όλα στο φως. Δεν έχω καμία καλύτερη συμβουλή από αυτήν. Μα καμία. Αλλά θέλει γενναιότητα αυτό. Και η γενναιότητα σπανίζει σε ένα πολιτισμό σκλάβων πολυτελείας. Γιατί αν χάσεις την ελευθερία και γίνεις εθελόδουλος για 30 αργύρια, ε, τα προνόμια της εθελοδουλίας σου μπορούν οι αφεντάδες σου να σου τα πάρουν όποτε γουστάρουν αυτοί. Και τότε θα είσαι ο πιο πειθήνιος σκλάβος. Γιατί μόνος σου ξεπούλησες την ελευθερία σου. Πως και από ποιον λοιπόν να τη διεκδικήσεις;


Τίτλοι του που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα:
«Το Κόκκινο» (πρωτόλειο). University Studio Press, 2003 (έτος γραφής 1994)
«Τα άγρια ζώα της πόλης» (δυστοπικό μυθιστόρημα) εκδ. Οξύ, 2008 (έτος γραφής 2001)
«Τι δεν σας λένε οι Γιατροί» (μαζί με τον Beldeu Singh), εκδ ETRA, 2009
«Θανάσιμες Θεραπείες» (έρευνα), εκδ ETRA, 2011
«Pulp Med» (μαζί με τον Beldeu Singh), εκδ O-books, 2011
Αγαπητέ κύριε Πέτρο Αργυρίου , η τιμή που μας κάνατε , για τη συνέντευξη που παραχωρήσατε στην ομάδα μας , Logotexniko Symposio , είναι ουσιαστικά πολύ μεγάλη. Ως ομάδα ευχαριστούμε που μας τιμήσατε και αποδεχτήκατε τη πρόταση μας . Η παρουσίαση σας, μας δίνει μεγάλη αξία και οφείλουμε να σας το αναγνωρίσουμε ! Ευχαριστούμε πολύ και σίγουρα μόλις εκδοθεί το βιβλίο σας «Τέλος Εποχής» θα σας κάνουμε μία νέα πρόταση για παρουσίαση σας.
Ευχαριστούμε αγαπημένε μας Πέτρο και σίγουρα τα ξαναλέμε!!

Read More »

Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους

Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους.

 

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

(Προειδοποίηση: Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για εκείνους ακριβώς που δε θα το  διάβαζαν έτσι και αλλιώς ποτέ. Για αυτούς που πέρα βρέχει, για αυτούς που δεν χαμπαριάζουν ότι ο καιρός χτυπά την πόρτα τους με το πίσω μέρος του δρεπανιού που έχει χαραγμένο πάνω του με ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΧΥΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ. Για τους ακόμη βαθειά νυχτωμένους που μας καταδικάζουν όλους σε πνιγερά σκοτάδια. Όπως έκανε μια παλιά φίλη, τυπώστε το και τρίψτε το τους στη μούρη)

Γαμιέται η κόρη σου.  Οκ, τώρα που σου τράβηξα την προσοχή επέτρεψε μου να διορθώσω πριν μου τραβήξεις κανά μπουνίδι.

Δεν γαμιέται η κόρη σου αν και δεν βρίσκεις πως αυτό είναι κάπως αφύσικο μετά από κάποια ηλικία;

Οκ, δε γαμιέται η κόρη σου. Γαμιέται η χώρα σου. Που σημαίνει εκατομμύρια κόρες, γιοί, αδερφοί, αδερφές και παλληκάρια, παππούδες, γιαγιάδες. Ησύχασες τώρα;

Καλό και άγιο το γαμήσι, δε λέω, αρκεί να γίνεται με την ελεύθερη βούληση δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων. Όταν η βούληση παραβιάζεται, τότε μιλάμε για βιασμό.

Δεν έχω βιαστεί και αποστρέφομαι το βιασμό μέχρι το βαθύ πυρήνα της ψυχής μου αλλά θα μιλήσω για αυτό επειδή ακριβώς συμβαίνει. Συμβαίνει και σε άτομα αλλά και σε χώρες ολάκερες.

Ας ξεκινήσουμε από τα άτομα. Μπορείς υποκύψεις για να μην έχεις χειρότερα ή να παλέψεις για να σώσεις την αξιοπρέπεια σου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν έχεις τα αρχίδια να επιλέξεις το δεύτερο θα τραυματιστείς περισσότερο αλλά μπορεί και να γλυτώσεις το τραύμα το βαθύτερο.

                Ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις: Να διαπραγματευτείς το βιασμό σου: Να πεις δηλαδή εντάξει μόνο πίπα. Ή μόνο μουνί. Όχι κώλο. Και με καπότα.

Η διαπραγμάτευση μάλλον θα σε οδηγήσει πεταμένο/η στο δρόμο και παραβιασμένο από παντού. Χωρίς καπότα.

Γι αυτό και η έννοια της διαπραγμάτευσης για το βιασμό της  χώρας δεν είχε νόημα εξ αρχής. Για αυτό και η χώρα θα βρεθεί πεταμένη στο δρόμο και γαμημένη από παντού.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για διαπραγμάτευση. Ας φανταστούμε ένα διάλογο ανάμεσα στις Έλληνες Πολιτικούς (εφ’ εξής Ε.Π) και τους βιαστές, την τρόικα. Είναι προφανές βεβαίως το ότι για να διαπραγματεύεται κάποιος  με έναν επίδοξο βιαστή τον βιασμό κάποιου τρίτου, ο πρώτος είναι νταβατζής και έχει υπάρξει κατ’ εξακολούθηση βιαστής αυτού του οποίου το βιασμό διαπραγματεύεται.

Τρόικα: Να καταργηθεί το κράτος πρόνοιας

Ε.Π: Εντάξει.

Τρόικα: Να καταργηθεί το κράτος

Ε.Π: Μα υπάρχει το σύνταγμα.

Τροίκα: Να αγνοηθεί

Ε.Π: Εντάξει

Τρόικα: Να καμφεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης με κάθε δυνατή μέθοδο.

Ε.Π: Μα υπάρχει πολιτικό κόστος

Τρόικα: Να το πληρώσετε

Ε.Π: Εντάξει

Τροίκα: Να μας καταβληθεί αποζημίωση για τον εργώδη βιασμό μιας ρυπαρής πόρνης

Ε.Π: Έεεεεγινε.

Τρόικα: Ότι λεφτά έχει πάνω της η πόρνη να αφαιρεθούν και να μας δωθούν.

Ε.Π: Οκ

Τρόικα: Για όλους τους επόμενους βιασμούς να χρεωθεί η πόρνη με δάνειο που θα τις χρεώσουμε με το έτσι θέλω και που θα το πληρώσει γαμιόντας.

Ε.Π: Έγινε

Τρόικα: Τα παιδάκια της που στροφάρουν να τα κάνετε γενίτσαρους να μας τα στείλετε πακέτο στη Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ γιατί έχουμε λειψανδρία. Τα υπόλοιπα στον Καιάδα

Ε.Π: Έεεεγινε.

Τρόικα: Όταν η πόρνη σταφιδιάσει, να διαμελιστεί και να πεταχτεί στα σκυλιά του πολέμου.

Ε.Π: Τιμή και ευχαρίστησή μας.

 

Αυτό, το πίπα-κώλο-μουνί χωρίς καπότα και μετά στραγγαλισμό και τεμαχισμό του πτώματος, το είπαν διαπραγμάτευση και τους πιστέψαν τόσοι που σχηματίσαν κυβέρνηση εθνικού βιασμού.

Ας αντιπαραθέσουμε στο πρώτο παράδειγμα ένα παράδειγμα αντίστασης:

Τρ: Δε σας δίνουμε «βοήθεια»

Ε.Π:  Οκ. Στάση πληρωμών. Προηγούμενα δάνεια που σας χρωστάμε καμπούμ.

Τρ: Οκ. Σας εξωθούμε από το Ευρώ.

Ε.Π: Οκ. Χρεωκοπία, βγαίνουμε από το Ευρώ, ζημιές τρισεκατομμυρίων για τις οικονομίες σας και πάρτυ για τους εξωθεσμικούς κερδοσκόπους (δεν υπάρχει κάτι βέβαιο, η κερδοσκοπία έχει γίνει θεσμός)

 Τρ: Θα σας καταστρέψουμε

Ε.Π: Θα σας πάρουμε μαζί μας στον τάφο.

Σε αυτή τη ρώσικη ρουλέτα το όπλο της ελληνικής κρίσης είχε πολλές σφαίρες στη θαλάμη. Και το οβιδιακό πλέον ελληνικό πολιτική σύστημα φρόντισε να κλέψει όλες τις σειρές τραβήγματος της σκανδάλης από τους πιστωτές και να τις χαρίσει πλουσιοπάραχα στην κοινωνία πυροβολώντας την εξ επαφής στο κεφάλι δεκάδες φορές.

Αυτό σημαίνει αξιοπιστία νταβατζή και δολοφόνου μαζί. Να κάνει τη δουλειά του σωστά. Και η δουλειά του ήταν να γαμήσει και να ξεπαστρέψει την Ελλάδα.

Όχι το σάπιο κομμάτι της, αυτό έμεινε σχεδόν απείραχτο και ενίοτε και κερδισμένο. Το καλό κομμάτι της Ελλάδας θέλαν να γαμήσουν.

Και το καταφέραν. Οι ζημιές πλέον στην πραγματική οικονομία είναι ανεπανόρθωτες και υπερπολλαπλάσιες των δανείσιμων κεφαλαίων για τη «σωτηρία» μας. Οι έλληνες πολίτες είναι πλέον δουλοπάροικοι.

Βιασμός και δολοφονία εκ προμελέτης.

Σε ένα πράγμα έχουν δίκιο οι βιαστές και δολοφόνοι, εγχώριοι και ξένοι.

Στο ότι ο λαός έδωσε τη συναίνεση του: Δύο εκλογές οι ψηφοφόροι αναδείξαν μνημονιακές κυβερνήσεις. Από αυτή την οπτική, όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ή επιτήδειοι είναι συνένοχοι όχι μόνο στο βιασμό και τη δολοφονία τη δικιά τους και των παιδιών τους αλλά και όλων των υπολοίπων. Και από όλα τα δραματικά που έχουν συμβεί, αυτή η γνώση του δωσιλογισμού από τη βάση είναι το δραματικότερο και τραυματικότερο όλων γιατί θα πρέπει να ζούμε με αυτό και αυτούς για πάντα. Με τους καταστροφείς συμπολίτες μας. Είναι δύσκολη η πραγματική δημοκρατία.    

Read More »

Έλληνα να πεις τη μάνα σου

Έλληνα να πεις τη μάνα σου

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blospot.com )

3 χρόνια μέσα στην κρίση τώρα. 3 χρόνια μέσα στην αηδία και την απoγοήτευση. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Πήγαν αναμενόμενα από το κακό στο χειρότερο και από χειρότερο στο χείριστο. Τίποτε δεν μένει όρθιο. 

Υπάρχει μοναχά μια εξαίρεση και αυτή σκοτεινή που είναι εξαιρετικά ανθεκτική στην κρίση: Ο χαρακτήρας του νεοέλληνα. Του αθεράπευτα εγωπαθή υλιστή. Του ακοινώνητου, απολίτιστου και άπληστου καιροσκόπου.

30 χρόνια τώρα, γενιές ήρθαν και γενιές πέρασαν.

Τώρα ανακαλύψαμε ότι οι πολιτικοί μας είναι σάπιοι.

Προδότες.

Αλήτες.

Ληστές.

Απατεώνες.

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Και ο πετεινός γύρισε και του είπε «μαζί τα φάγαμε».

Έχει βγει αγγελία στο ίντερνετ: Ζητούνται ήρωες: Εξασφαλισμένη σίγουρη φυλάκιση, μπορεί και βασανιστήρια και θάνατος έτσι όπως πάνε τα πράματα.

Ζητάν οι μεσήλικες από τους γέρους να γίνουν ήρωες. Ε αν δεν το κάνουν αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, ποιος θα το κάνει;

Ζητούν οι γέροι από τους νέους να γίνουν ήρωες. Ε αν δεν το κάνουν αυτοί που το αίμα βράζει, ποιος θα το κάνει;

Όλοι ψάχνουν για μαλάκες και δεν έχουν σκεφτεί το πιο πιθανό μέρος όπου μπορεί να κρυφτεί ο ήρωας: μέσα σου. Μέσα μου. Όλοι θέλουν να πετάξουν την καυτή πατάτα του ηρωισμού σε κάποιον άλλον.

Ρε μάγκες. Δεν παρακαλάμε το Χριστούλι και την Παναγία να αναστήσουν τους ήρωες του 40 που πεθάναν για εμάς για να ξαναπολεμήσουν για μας;

Η σήψη στην Γκρέκα είναι απίστευτη. Και το ψάρι μπορεί να βρωμάει από το  κεφάλι αλλά ή σήψη είναι τόσο προχωρημένη που βρωμάει από την κεφαλή μέχρι τα νύχια.

Γιατί δεν ήταν ψάρι. Πτωματοφάγο κοράκι ήταν.

40 χρόνια. 40 χρόνια ευκαιρία για δημοκρατία. Τι την κάναμε τη δημοκρατία ρε; Σαν τα μούτρα μας.

Όταν οι αμερικάνοι στάζαν τα φράγκα τακιμιάσαμε με τους Αμερικανούς και αγοράζαμε τα προϊόντα τους. Μετά οι Γερμανοί κάναν το ίδιο και να σου οι Porsche Cagien.  Γίναμε η χώρα με τις περισσότερες ανά κεφαλή Porsce Cagien. Οι πορσικανοί της Πορσικίας.

Γάμοι συμφέροντος. Παντού. Με όλους. Όλη η Ελλάδα ένα πληρωμένο κρεβάτι.

Παντρευτήκαμε τους νταβατζήδες μας και όλοι ήταν ευτυχισμένοι.
Μπήκαμε στην Ευρώπη με τα τσαρούχια χωρίς να το σκουπίσουμε καν. Γίναμε κοσμοπολίτες. Η μετάβαση δεν ήταν δύσκολη. Για το σύμπαν του Έλληνα είναι ο κώλος του. Και όσο αξίζει ένας κώλος δεν αξίζει ο κόσμος όλος. Κολωνάκι και κολωνοσκόποι έγινε όλη η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες. 

Και τώρα κράζουμε γιατί δεν μπορούμε να αγοράσουμε τα αμερικανικά και τα γερμανικά και τα ιταλικά και τα γαλλικά προιόντα.Κράζουμε τους καπιταλιστές γιατί μας πετάν έξω από τον καπιταλιστικό παράδεισο. Όταν μας βάζαν μέσα στο κόλπο ήταν ακλοί και άγιοι.
Κράζουμε τους πολιτικούς γιατί μας πετάνε έξω από τον παράδεισο του δημοσίου.  Όταν τους πιπώναμε για να μας βάλουν ήταν πατρικές φιγούρες του κατατρεγμένου Έλληνα, καλοί και αγαθοί και ενάρετοι.

Κράζουμε τους Παπανδρέου. Που είναι οι παπανδρεϊστές όμως; Στα πόστα τους και πίνουν καφέ μαζί σου σαν να μην τρέχει τίποτε. Και σου γαμάνε και την κόρη γιατί αυτοί έχουν ακόμη λεφτά. Από εκείνα. Τα κλεμμένα.

Κράζουμε το Σημίτη αλλά οι Σημιτικοί είναι στην κυβέρνηση που ψήφισες εσύ. Όσο για τη μεταμεταπολίτευση, νέες παράγκες στήνονται κάθε μέρα και οι παλιές θα μεταφερθούν κάπου που να ναι πιο αντισεισμικά.

Έλα τώρα. Μη μου κρύβεσαι εμένα. Όλοι έχουμε κάτι να χάσουμε.

Δεν κράζεις γιατί έχασες το δίκιο σου. Ήσουν αρχιτέκτονας της αδικίας. Έχεις ρίξει τόσους Συν-έλληνες σου όλα αυτά τα χρόνια που δε μου φαντάζεις άνθρωπος αλλά μια ζωντανή τρικλοποδιά. Κράζεις γιατί χάνεις τα προνόμια της εκπόρνευσής σου.

Η υπέρτατη ξευτίλα.  

Λες «με ξεφτυλίζουν». Ρε συ. Για στάσου λίγο. Ξέρεις πόσο εξευτελιστικό ήταν για τους Γερμανούς να λαδώνουν τους βρωμιάρηδες Έλληνες πολιτικούς για να γίνουν Φιλογερμανοί; Εκεί ήσουν ρε μάγκα, μπροστά στα μάτια σου έγινε.

Ψάχνετε για μαλάκες και ήρωες. Δυστυχώς και οι μεν και οι δε μας τελειώσαν.

Να σου πω κάτι «Έλληνα». Επικαλείσαι τους ήρωες του πολέμου. Ήρωες πολέμου έχουν όλες οι χώρες. Γιατί ο πόλεμος είναι οι επιτομή της βαρβαρότητας. Εκεί συμβαίνει ο απόλυτος εσωτερικός εκβαρβαρισμός. Εκεί μπορεί ο μακελιάρης να γίνει ήρωας. Δεν είναι μόνο το πόσο ηρωικά πολεμήσαν κάποιοι για την ελευθερία σου και τη δημοκρατία σου. Είναι το τι την έκανες εσύ την ελευθερία και τη δημοκρατία που σου παραδώσαν με ματωμένα χέρια. Και ξέρεις πολύ καλά τι την έκανες και που την έβαλες. Έκανες εν καιρώ ειρήνης ήρεως τους χαρακτήρες που μόνο σε καιρό πολέμου ηρωποιούνται. Τους αδίστακτους.

Δεν είναι τι κάνουν μόνο οι λαοί εν καιρώ πολέμου και μαζικών ανθρωποκτονιών. Είναι τι κάνουν εν καιρώ ειρήνης. Τι πολιτισμό παράγουν. Είναι να τιμούν τους ήρωες ειρήνης τους. Και ξέρεις πολύ καλά τι τους έκανες τους ήρωες ειρήνης 40 χρόνια τώρα. Τους ξεφτίλισες. Τους εξόντωσες. Είδαμε τον πολιτισμό σου 40 χρόνια τώρα. Κλοπιμαίος πολιτισμός.

Είχαμε ήρωες ειρήνης. Είχαμε αυτούς που δεν στήσανε κώλο, αυτούς που προσπάθησαν να δημιουργήσουν, αυτούς που είχαν την αξιοπρέπεια σαν ζητούμενο. Αυτούς τους παραγκώνισες. Μαζευτήκατε τα μπουλούκια και τα σόγια και τα κουμπουριά και διαλύσατε τον φιλότιμο Έλληνα.

 Ληστοσυμμορίτες που κυβερνήσατε με τη δύναμη του θράσους και των αριθμών. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΑΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Λοιπόν, οι ήρωες οι καθημερινοί που ταπείνωσες πεθάναν από μαράζι ή αυτοεξοριστήκαν ή μείναν σε κατ’ οίκον περιορισμό από εσένα τον αγά και το συνάφι σου. Και έχεις το θράσος να τους ζητάς να αγωνιστούν για σένα και την οικογένεια σου ρε παλιότουρκε;   

Γαμημένε φύλαρχε; Μια χώρα με περισσότερους προέδρους από όσους φυλάρχους έχει όλη η Αφρική μαζί.

Δεν είναι μαγκιά να είσαι βάρβαρος. Οι ένδοξοι σου πρόγονοι εκεί θα σε κατέτασσαν. Στο πας μη Έλλην βάρβαρος.

Προτρέπεις τον «ελληνικό λαό» να αγωνιστεί. Τον ποιόν; Τον ελληνικό; Τον ποιον; Το λαό. Ποιο λαό; Το συσσωμάτωμα των οικογενειών και των συγχωριανών αποτελεί λαό; Δομείται κοινωνία από έγκλειστα που παλεύουν για προνόμια;

Τι λέτε τώρα;

Ξεπεζέψτε λίγο από το άλογο.

Από πότε οι εκατομμύρια φιλές της Ελλάδας που το μόνο που τους ένωσε τα τελευταία 40 χρόνια δεν ήταν ούτε τα ιδανικά ούτε τα ιδεώδη αλλά ο πιο κυνικός υλισμός και τα συμφέροντα, από πότε λέγεται αυτό κοινωνία; Ούτε καν σύλλογος μπορεί να ειπωθεί αυτό το πράμα. Ποδοσφαιρικός.

Και εσύ μιλάς για Ελλάδα και δημοκρατία και ελευθερία. Έτσι πρόστυχα. Γιατί μεγάλες λέξεις ειπωμένες από βρώμικα στόματα λερώνονται.  Κολλάν τη σήψη την ηθική. Τις κάνεις σαν τα μούτρα σου.

Μη μιλάς για ελευθερία, δημοκρατία, αγώνες εσύ που τα γάμησες όλα.

Ξέρω, ξέρω. Θα το πάρεις το όπλο. Όταν έρθουν για το τομάρι σου. Το μόνο που πραγματικά αγαπάς. Μέχρι τότε, απλά θα μας σπας τα αρχίδια.

Σε ένα πράμα μόνο θα σταθώ δίπλα σου μόνο. Σε αυτό που μου στέρησες: στο δικαίωμα σου για μια αξιοπρεπή ζωή.

Και τότε θα ξαναφανεί το «μεγαλείο σου» που είναι ακριβώς αυτό: Το πόσο αδιάφορος είσαι για τη ζωή των άλλων.

Μπορεί να αγωνιστώ μαζί σου αλλά δε θα αγωνιστώ για σένα. Οι ηρωικοί μαλάκες γίναν sold out και δεν θα επανεκδοθούν.

Δεν ξεγελάς κανέναν πλεόν με τα τερτίπια σου. Ούτε το Γερμανό, ούτε τον αμερικάνο ούτε καν τον ίδιο σου τον πολιτικό. Τα μάθαν τα τερτίπια σου. Δεν συγκινούνται από το κροκοδείλια δάκρυα σου γιατί ρε πούστη μου έτσι και αλλιώς και αυτοί κροκόδειλοι είναι και μάλιστα εκατό φορές πιο μεγάλοι σένα. Απλά το παίζαν κινέζοι και κάναν τα στραβά μάτια. Για τα δικά τους συμφέροντα σε ανεχτήκαν. Νόμιζες ότι τους ξεγέλασες όλους αλλά πάντα ξέραν τι είσαι. Ο αιώνιος καραγκιόζης. Ο παρτάκιας. Ένας βάρβαρος υλιστής που δεν πιστεύει σε τίποτα άλλο πέρα από τον κώλο του. Ένας λευκός ζουλού που έγινε από ευνούχος του Οθωμανισμού, ευνούχος του Ευροατλαντισμού.

Δεν θα παλέψω για σένα που ήσουν καθεστωτικός 40 χρόνια τώρα. Με δυσκολία σε ανέχομαι και αυτό από ευγένεια και αυτό γιατί πρέπει να ζήσεις ακόμη και εσύ.

Θα παλέψω για όσους αγωνιστήκαν από την καρδιά τους. Για αυτούς που δεν αντέχουν άλλο την αδικία. Θα πολεμήσω δίπλα σου για να φροντίσω ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα ξανακυβερνήσεις. Ότι ποτέ πια δε θα ξαναγίνεις μεγαλοιατρός, μεγαλοδικηγόρος, μεγαλοπαράγοντας.

Θα παλέψω για την έννοια της δημοκρατίας. Για την έννοια του δικαίου. Για αυτά που ρήμαξες λεηλατώντας την ίδια σου χώρα φρικαλέε τυχοδιώκτη.

Θα παλέψω για αυτά που γάμησες. Για το δικαίωμα των ανθρώπων στη ζωή, στην παιδεία, στην υγεία, στην μουσική, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην μόρφωση και την αυτομόρφωση, για το δικαίωμα των ανθρώπων στον έρωτα, στην ποίηση, στην έκφραση, στην επικοινωνία.

Για όλα αυτά που γάμησες για τα φράγκα. Για όλα αυτά που ευχαρίστως θα ξαναγαμήσεις για τα φράγκα.

Ποιος κυβερνούσε λοιπόν αυτή τη χώρα; Εσύ ο Γρεκός. Μην έχεις λοιπόν ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Τη χώρα σου έξω την ξέρουν ως Γκρέκα και όχι ως Ελλάδα γιατί ξέραν τι τιποτένιος είναι ο Γρεκός μόλις πάρει τα πάνω του.

Στερέψαν τα δάκρυα. Και όταν στερεύουν τα δάκρυα είναι ώρα για φτύσιμο. Καταπρόσωπα.

Είμαι περήφανος που ντρέπομαι που είμαι Γρεκός.

Read More »

Πολιτική Πρέζα

                                               Πολιτική πρέζα

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Είμαστε τρία πρεζάκια, γνωστά στην πιάτσα από καιρό. Ο Τόλης, ο Μάκης και εγώ.

Η πιάτσα έχει στεγνώσει. Ρευστά δεν υπάρχουν. Κασέρι δεν παίζει.

Φάγαμε τα λεφτά του μπαμπά. Όλα. Στην πρέζα.

Η γριά μάνα μας μας ρωτούσε: που πήγαν τα λεφτά; Τις λέγαμε λεφτά υπάρχουν.

Και όταν δεν είχε λεφτά ούτε για ψωμί, τις λέγαμε μαζί τα φάγαμε γιατί κάποτε της είχα δώσει μια μπουκιά από το σταφιδόψωμο που το χε δώσει στον Μάκη μια άλλη γριά όταν εκείνος επαιτούσε για τη δόση του. «Δεν έχω λεφτά να φάω ένα σάντουιτς» έλεγε. Πάρε παιδάκι μου να φας. Έτσι κατέληξε το σταφιδόψωμο στη μάνα μου.

Δεν πείθαμε πλέον. Τότε ο Μάκης βρήκε μια φοβερή ιδέα, μια από τις συνολικά 5 ιδέες που είχε στη ζωή του. Τους πολιτικούς γιατί τους εμπιστεύονται παρότι είναι χειρότεροι από εμάς, αναρωτήθηκε φωναχτά.

Έτσι λοιπόν καθήσαμε και είδαμε τηλεόραση και μάθαμε την πολιτική γλώσσα που μας άλλαξε τη ζωή.

Έτσι λοιπόν σταματήσαμε να βρίζουμε τις μάνες μας και να απειλούμε θεούς και δαίμονες για να πάρουμε τη δόση μας. Φτιάξαμε τον πολιτισμό της πρέζας.

Αντί να λέμε αν δε μου δώσεις το σταυρουδάκι που σου χάρισε ο μπαμπάς στα νιάτα σας θα σε γαμήσω γιατί αν δεν μου το δώσεις θα με γαμήσει ο πρεζέμπορας, λέγαμε, μαμά πρέπει να φανούμε αξιόπιστοι.

Οι μαμάδες άρχισαν να μας βλέπουν με άλλο μάτι. Σαν να ήμασταν αξιόπιστοι. Και αξιόπιστοι σήμαινε να εξαπατάμε και την ίδια τη μάνα μας για έχουμε λεφτά να πάρουμε τη δόση μας.

«Μαμά, θέλουμε φράγκα για να πάρουμε τη δόση μας». Όχι δεν τα λέγαμε αυτά. Λέγαμε μάνα, η γειτονιά θέλει ρευστότητα». Και να σου που η μάνα μας έδινε τα κρυμμένα ασημικά να τα ρευστοποιήσουμε. Ρευστότητα=ρευστοποίηση.

Όταν τελειώσαν τα ασημικά αρχίσαμε να μιλάμε για ισοδύναμα. Μάνα πρέπει να βρούμε ισοδύναμα. Την πρήξαμε στα ισοδύναμα. Και τι είναι αυτά τα ισοδύναμα γιόκα μου; Έτσι η μάνα μας έδωσε τον ισοδύναμο χρυσό σταυρό που φορούσε στο σταφιδιασμένο λαιμό από τα νιάτα της, δώρο έρωτα από τον νεκρό πια πατέρα. Εκείνη ήταν η μέρα που η μάνα πέθανε μέσα της. Έτσι σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα.

Όταν ερχόταν πια ο πρεζέμπορας μέσα στο σπίτι ελεύθερα και σήκωνε ότι ήθελε, η μάνα φοβέριζε ότι θα καλούσε τους μπάτσους. Τις έλεγα, όχι μάνα θα κάνω επαναδιαπραγμάτευση. Τι ναι τούτο πάλι σκεφτόταν η γριά. Κάτι παραπάνω θα ξέρει το παιδί.

Επειδή για τον πρεζόμπορα τα περισσότερα πράγματα στο σπίτι ήταν άχρηστα σκεφτήκαμε να τον εξευμενίσουμε με άλλο τρόπο. Φέρναμε τις πόρνες του στο σπίτι και της αφήναμε να παίρνουν αυτές ότι θέλουν. Τι κακό έφερες πάλι στο σπίτι, διαμαρτυρόταν ξεψυχισμένα η μάνα μου: Επενδύσεις τις απαντούσα και της έκοβα το βήχα.

  Όταν πια λεφτά δε μας δίναν ούτε καν οι τοκογλύφοι, σκεφτήκαμε να πουλήσουμε τα χρυσά δόντια της μάνας τα οποία θα τα ξεριζώναμε ένα ένα με τα χεράκια μας. Τι κάνεις γιέ μου; Ανακεφαλαίωση μάνα. Θα πάρω τα δόντια σου θα τα δώσω στον κύριο Σούλη (μεγαλοτοκογλύφο), αυτός θα δώσει λεφτά στον κυρ Σαδίκ (επίσης τοκογλύφο) και ο κυρ Σαδίκ θα αρχίσει να μοιράζει λεφτά στη γειτονία. 

Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι τις έλεγα. Άλλωστε τι να τα κάνει τα χρυσά δόντια η μάνα αφού δεν είχε πια να φάει. Στον τάφο της θα τα παιρνε;

Η γριά Ελλάδα σήμερα δεν έχει να φάει. Η μόνη που τις λένε καλημέρα είναι οι πρεζέμπορες και οι τοκογλύφοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τη δέρνουν κιόλας. Εμείς συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε στην πιάτσα και να πουλάμε πράγματα άλλων για να εξαγοράζουμε όνειρα.

Κάποτε σε αυτόν τον τόπο πριν εμφανιστούν οι ορδές των παραμορφωμένων, υπήρχαν καλοί άνθρωποι που δεν χρειαζόντουσαν ούτε τον Μαρξ ούτε τον Άνταμς ούτε κανένα για να τους πει ότι κάτι είναι σωστό ή λάθος, ότι κάποιος είναι κλέφτης ή τίμιος. Άραγε που πήγε η λέξη τίμιος σε αυτήν την κοινωνία; Κάποτε η κοινωνία είχε αυτό που χρειαζόταν για να επιβιώσει μια κοινωνία: Ένα βασικό αίσθημα δικαίου.

Σήμερα δεν υπάρχουν καν άνθρωποι. Σήμερα η κοινωνία είναι φτιαγμένη από προϊόντα και ανθρώπους που μπορούν να τα αγοράσουν ή όχι. Πολύ πριν η κοινωνία εκφασιστεί είχε εκπορνευτεί και σε αυτό ενέδωσαν όλοι. Ποιος θα ακούσει τα παράπονα μιας πόρνης που την κακοποιεί ο νταβατζής όταν όλοι ξέρουν ότι ο νταβατζής της ήταν της απολύτου αρεσκείας της;

Σχετικά με το μνημονιακό new speak μέχρι και το 2011 διαβάστε:   http://agriazwa.blogspot.gr/2011/01/blog-post_24.html 

Read More »

Απαγορευμένη προφητική λογοτεχνία: Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Paranoia Dementia"

Απαγορευμένη προφητική λογοτεχνία: Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Paranoia Dementia"

Του Πέτρου Αργυρίου

Απόσπασμα από το προφητικό μου μυθιστόρημα "Paranoia Dementia" που επιδίωκε να περιγράψει κάποιες από τις μορφές αστικές τρέλες που θα ακολουθούσαν. Γραμμένο αρχικά το 2002 και προσαρμοσμένο το 2008, έφαγε πόρτα από το εκδοτικό κατεστημένο που κατάστρεψε την ελληνική λογοτεχνία με την αισθητική και τις πρακτικές Super Market προωθώντας μονάχα τις καθωσπρέπει κονδυλοφόρες πόρνες που κοίμιζαν το λαό με ισχυρές δόσεις παραλογοτεχνίας: Όπου Κινέζος πρωθυπουργός αντικαταστήστε  με "Γερμανίδα Καγκελάριο" και θα καταλάβετε πόσο προφητικό ήταν το βιβλίο στο οποίο σας απαγορεύτηκε η πρόσβαση:

 

"…Γιατί αυτό που διαδραματιζόταν τηλεφωνικώς εκείνη ακριβώς τη στιγμή δεν του φαινόταν καθόλου δίκαιο ή σωστό. Και δεν έβρισκε κανένα τρόπο να αντιδράσει σε όσα του έλεγε ο υπουργός από το τηλέφωνο, κανένα τρόπο να προασπίσει το σωστό ή το δίκαιο. Ο υπουργός γκάριζε, διέταζε σαν να ταν ο απόλυτος άρχοντας: ¨Μαζέψτε τους όλους από τον δρόμο. Τρελούς άστεγους, ταραξίες, εγκληματίες, μετανάστες. ΌΛΟΥΣ. Θέλω την πόλη αλά ολυμπιάδα και καλύτερα.¨ ¨Και που θα τους βάλουμε όλους αυτούς υπουργέ μου;¨ ήταν η εύλογη απορία του Σάκη

¨Στα αρχίδια μου¨ ήταν η απάντηση του  υπουργού. ¨Αυτό είναι δική σου δουλειά. Στείλτους εκτός πόλης. Χώστους στις φυλακές και τα ψυχιατρεία. Στείλε τους ταραξίες στα ψυχιατρεία αν δεν χωράν οι φυλακές, τους τρελούς στις φυλακές αν δεν χωράν στα ψυχιατρεία και τους υπόλοιπους στο ΔΙΑΟΛΟ. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι έρχεται ο Κινέζος Πρωθυπουργός και θέλω την πόλη μου στολίδι¨.

                Ναι το χαν κάνει και στην Ολυμπιάδα πριν από μερικά χρόνια. Αλλά τότε το κάναν με τα σκυλιά. Τώρα φτάσαν και στους ανθρώπους. Έτσι είναι. Ένα βήμα τη φορά. Αρκεί να γίνει η αρχή. Σε λίγο καιρό θα εξαφανίζαν και τα παιδιά, τους βουδιστές, τους ίδιους τους αγγέλους ακόμα αν κρίναν πως αυτοί δεν κολλούσαν στο επίσημο προφίλ μιας πόλης και την επίσημη επίσκεψη ενός πρωθυπουργού. Όχι δεν ήταν ούτε σωστό ούτε δίκαιο αυτό που άκουγε τώρα ο Σάκης από το στόμα ενός πολιτικού που ποτέ του δεν γούσταρε προσωπικά. Αλλά τι μπορούσε να κάνει; Οι εντολές ήταν εντολές. Και το χειρότερο από όλα ήταν πως όχι μόνο έπρεπε να υπακούσει σε αυτές αλλά έπρεπε να επιβάλει υποταγή και συμμόρφωση και σε όλους τους υπόλοιπους τους υφισταμένους του λες και η απόφαση ήταν δική του ή συμφωνούσε απολύτως με αυτή. Με βαριά καρδιά άρχισε να σηκώνει και να καλεί τηλέφωνα. Μερικές φορές έβρισκε πρόθυμους ακροατές, σαν αυτό να ταν κάτι που το περιμέναν μια ζωή, καυλωμένους, μα τις περισσότερες φορές η τελευταία του φράση πριν κλείσει το τηλέφωνο ήταν ένα δυσαρεστημένο και δυσάρεστο: ¨εντολή υπουργού¨

Read More »

Ένας Προφήτης Μα τι Profit-ης

Ένας Προφήτης μα τι Profit-ης

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Σε όσους από εμάς προβλέψαμε την ελληνο-ευρωπαϊκή κρίση και την έκβασή της το ερώτημα δεν ήταν το που πήγαινε. Αυτό το γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι το ποιος/οι την καθοδηγούσαν, ποια ήταν δηλαδή τα εν τω βάθει κέντρα λήψεως αποφάσεων. Είχαμε κάποιες υπόνοιες για τα ποια μπορεί να ήταν αυτά αλλά η έλλειψη απτών στοιχείων δεν μας επέτρεψαν και δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε ισχυρισμούς.

Μετά τον χαμογελαστά μυστικοπαθή μεταβατικό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμου όμως, ο Πρωθυπουργός της μεταβατικής Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς μας δίνει ευθαρσώς την απάντηση. Και η απάντησή του είναι: ο θεός ο ίδιος.

Όπως δήλωσε ο ίδιος (ο Σαμαράς και όχι ο Θεός) για την διαπραγμάτευση: “Μίλησα ακόμη και με το θεό, δεν μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο”

Άπαπα κύριε Σαμαρά. Για το όνομα του θεού. Γιατί επικαλείστε το όνομα του θεού επί ματαίω;

Θα πάτε στην κόλαση με αυτά που λέτε. Μα τι λέω. Είστε ήδη πρωθυπουργός της κόλασης, γιατί η Ελλάδα γίνεται κόλαση.

Ο Σαμαράς πάντα καλλιεργούσε το προφίλ του θεοσεβούμενου σε τέτοιο βαθμό που σε κάποιους από εμάς φάνταζε θρησκόληπτος. Κουβαλά εκείνο το γερμένο το κεφαλάκι που θυμίζει έναν από τους τρεις θεούς μιας θρησκείας στην ώρα του μαρτυρίου του.

Μονάχα που δεν είναι ο Σαμαράς που υποφέρει αυτό το διάστημα αλλά ένας λαός που κουβαλάει το σταυρό του μνημονίου για να σταυρωθεί σαν κοινός κλέφτης.

Θέλημα θεού.

Το θέμα Σαμαρά είναι: σε ποιον θεό αναφέρεσαι; Πριν μερικούς μήνες ήταν οι αγορές. Μήπως ήταν ο Θεός των αγορών Σαμαρά; Υπάρχει ο θεός των αγορών Σαμαρά;

Αλλά άστο αυτό, οι αγορές μας αποκλείσαν. Μήπως είναι ο θεός της Τρόικας Σαμαρά; Ή της ΕΕ; Ή της Μέρκελ;

Σε ποιον θεό αναφέρεσαι κε Σαμαρά; Ποιος είναι ο θεός αυτού του πλανήτη; Ήταν αυτός που έδωσε το Μνημονιακό νόμο στους Παπανδρέου και Παπαδήμο;

Ένας κακός βιβλικός θεός που ήθελε τη κεφαλή επί πίνακι του ελληνικού λαού και των καταστροφή των σύγχρονων Σοδόμων που είναι η Ελλάδα;

Και τι θεός ήταν αυτός; Ιουδαίος, Χριστιανός, Μουσουλμάνος, τι από από τη τεράστια λίστα των θεών που κατασκεύασε η ανθρωπότητα;

Σαμαρά δεν ξέρω σε ποιο θεό μιλάς και τι σου λέει.

Να σου θυμίσω απλά ότι εκτός από τις πριβέ συζητήσεις σου με το θεό του σύμπαντος σου είσαι και πρωθυπουργός μιας χώρας. Παρότι ανέλαβες το τιμόνι της με αισχρά προεκλογικά ψεύδη όπως και ο συμφοιτητής σου ο Παπανδρέου, όφειλες τουλάχιστον να ακούσεις και τις κραυγές που κάθε μέρα που περνάει γίνονται όλο και ασθενέστερες καθώς ο θεός σου διέταξε μια χώρα να σβηστεί από το χάρτη.

Δεν είναι το τραγούδι των σειρήνων αυτές οι κραυγές άνθρωπε μου. Κραυγές αγωνίας είναι. Βγάλε το βουλοκέρι από τα αυτιά σου. Ή ομολόγησε ότι σου αρέσει αυτό που ακούς: ότι ο θεός σου είναι ο θεός της καταστροφής.

Δε θα σου μιλήσω πολύ. Δεν αξίζει τον κόπο. Ή έχεις βουλοκέρι στα αυτιά ή ακούς μονάχα το θεό σου και δεν καταδέχεσαι τους ανθρώπους.

Θα σου πω μονάχα ένα πράγμα. Πρωθυπουργός που επικαλείται τα θεία σε καιρό κρίσης δεν αξίζει να είναι πρωθυπουργός. Αν ήταν έτσι να ψηφίζαμε θεό για πρωθυπουργό και όχι άνθρωπο.

Αν πάλι ο θεός που επικαλείσαι είναι άνθρωπος, ε για πες μας και μας ποιος είναι να τον προσκυνήσουμε μπας και μας λυπηθεί.

Όπως και να χει επειδή μου ακούγεσαι πιο πολύ για προφήτης παρά για πρωθυπουργός, πες μου τώρα λίγο την προφητεία για σένα και τους τρεις παπαδογιούς, τον Παπανδρέου, τον Παπακωνσταντίνου και τον Παπαδήμο: Πότε προβλέπεται να γίνετε και σεις ότι κάνατε την χώρα; Οσιομάρτυρες του μνημονίου;  

Read More »