Μια τρύπα στο νερό: Η απατηλή μεγαλομανία της κίνησης 136

Ξεκινάμε δηλώνοντας αυτό που είναι πλέον προφανές: η κατάσταση είναι τραγική: Όπως έχει πρόσφατα διαφανεί, η πώληση της ΕΥΔΑΠ από το ΤΑΥΠΕΔ σε «ιδιώτη» θα υπονομεύσει και τους υδάτινους πόρους της Πελοποννήσου δημιουργώντας φόβους για ένα μέλλον τύπου Mad Max για ένα έστω (το φτωχότερο όπως πάντα) κομμάτι του πληθυσμού της, αφού ήδη έχουν τελεστεί οι μεθοδεύσεις που καθιστούν κάτι τέτοιο εφικτό.

Απέναντι σε έναν μεγάλο κίνδυνο, αυτόν της ιδιωτικοποίησης του νερού,  δημιουργήθηκαν πρωτοβουλίες πολιτών που κινητοποιούνται για να αποτρέψουν αυτό το ζοφερό ενδεχόμενο, πρωτοβουλίες όπως το «Σώστε το Νερό» και το «Save the Greek Water from Privatization» 

Περιττό να δηλώσω πως απέναντι σε αυτές τις κινήσεις των ανθρώπων αυτών τρέφω μεγάλο σεβασμό καθώς υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον όχι μόνο απέναντι στο δόλο και την απληστία των λίγων αλλά και απέναντι  στην αδιαφορία και τη βλακεία των πολλών.

Όπως αναφέραμε τα πράγματα είναι τραγικά. Και το μόνο που είναι χειρότερο από το τραγικό είναι το τραγελαφικό καθώς όταν κάτι το τραγικό είναι και παράλληλα γελοίο, οι άνθρωποι δεν θα καταφέρουν ποτέ να αντιμετωπίσουν τα αίτια της τραγωδίας καθώς θα τα συνδέουν με τα αίτια της γελοιότητας και θα τα αντιμετωπίσουν και αυτά ως εξίσου γελοία.

Σε τι αναφέρομαι;

Μα σε μια από τις πρώτες και την πιο αποτυχημένη από τις κινήσεις που δημιουργηθήκαν για να αντιμετωπίσουν τους σχεδιασμούς πώλησης της ΕΥΑΘ, της Εταιρίας Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, την Κίνηση 136.

Γιατί απέτυχε παταγωδώς η κίνηση 136;
Όσοι αντιλαμβάνονται τι εστί σύγχρονη Ελλάδα γνωρίζουν την απάντηση:

Ανάμεσα στους αξιόλογους και καθαρούς αγωνιστές της κίνησης 136, μαζεύτηκε ένας ετερογενής συρφετός ανθρώπων με προσωπική ή και πολιτική ατζέντα που ήθελαν να καπελώσουν και να εξαργυρώσουν τη συμμετοχή τους στην κίνηση και για αυτό διέσπειραν σε όλους τους υπόλοιπους το «φόβο του καπελώματος», ένας φόβος που φοριέται και είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια, λες και το ολιγαρχικά κόμματα διαθέτουν πλέον μια βάση εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων που σπεύδουν να διαλύσουν ότι καινούριο πάει να γίνει και εναντιώνεται στα κατεστημένα συμφέροντα. 
Στην κίνηση συνέρευσαν άνθρωποι από καινούριους «πολιτικούς» χώρους ενώ στις τάξεις της εντάχθηκε και πρώην μέλος της ΑΚ, της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης που διετέλεσε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.

Μέχρι και σήμερα απέφευγα να γράψω αυτό το άρθρο για να μην πλήξω όχι την κίνηση 136 αλλά το ευρύτερο και δίκαιο τόλμημα της αποτροπής της ιδιωτικοποίησης του νερού.
Σήμερα βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να παρουσιάσω τα μαθήματα από το παρελθόν για καθαρά διδακτικούς λόγους. 
Η Κίνηση 136 λοιπόν είχε τη μεγαλεπήβολη ιδέα να εξαγοράσουν οι πολίτες της φραπεδούπολης με ίδια κεφάλαια την ΕΥΑΘ.
Η ιδέα ήταν σίγουρα μια λύση σε ένα μεγάλο πρόβλημα. Δυστυχώς αυτή η «λύση» σκόνταφτε στην πραγματικότητα της νοοτροπίας των Ελλήνων.
Οι Έλληνες, όταν πρόκειται για το κοινό καλό, δε δίνουν δεκάρα, πόσο μάλλον 136 ευρώ ο καθένας για να αγοράσουν πχ  την ΕΥΑΘ. Τα λεφτά αυτά τα κρατούν για τις δύσκολες εκείνες εποχές που η κυβέρνηση τους τα ζητάει εκβιαστικά σαν μπράβος της νύχτας.

Αδύνατη στάθηκε και η ευρύτερη γνωστοποίηση του εγχειρήματος στους πολίτες της Θεσσαλονίκης καθώς τα μεγάλα μέσα είναι τα πιστά σκυλιά της ολιγαρχίας.
Επιχειρησιακά λοιπόν το εγχείρημα αποδείχτηκε ένα φιάσκο.
Παρά τις γενναίες προθέσεις και τα παχιά λόγια, τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν για τον ιερό σκοπό της επιβίωσης μας, δεν θα κατάφερναν να αγοράσουν μπουγατζερί υπό πτώχευση, πόσο μάλλον την ΕΥΑΘ. 
Μια από τις αιτίες αυτής της βροντερής αποτυχίας δεν ήταν μόνο η απάθεια των Θεσσαλονικέων αλλά και η βλακεία και προχειρότητα των διοργανωτών του εγχειρήματος.
Και εδώ επιτρέψτε μου μια μικρή παρένθεση προσωπικής μου εμπειρίας.
Όταν μια μικρή περιφερειακή ομάδα της κίνησης συγκεντρώθηκε στο γραφείο ενός εξ αυτών, ο  οικοδεσπότης συνέλλεξε τα κινητά και τα τοποθέτησε στην τουαλέτα ανοίγοντας τη βρύση για να μην γίνουν τηλεφωνικές υποκλοπές. Στο μυαλό του, σίγουρα η NSA παρακολουθούσε εντατικά εμάς, τους δέκα μικρούς Μήτσους της Θεσσαλονίκης για να δώσει αναφορά στους Rothschild και αυτοί να δώσουν εντολές δολοφονίας στη CIA για να μην εμποδιστούν τα συμφέροντά τους.
Δυστυχώς οι προφυλάξεις μας αποδείχτηκαν μάταιες: Μια έντιμη και αξιόλογη συναγωνίστρια μας που δεν είχε όμως τη δέουσα εμπειρία από αντικατασκοπεία όπως ο οικοδεσπότης μας, επισκέφτηκε την τουαλέτα για βιολογικούς λόγους και όταν επέστρεψε μας γνωστοποίησε πως κάποιος είχε ξεχάσει τη βρύση ανοιχτή και πως εκείνη την είχε κλείσει. Ήμασταν πλέον έρμαιο της CIA και τελικά μας δολοφόνησε και τους 10.

Από την παραπάνω αφήγηση όλα τα παραπάνω είναι αληθή εκτός από το ότι μας  δολοφόνησε η CIA αν καταλαβαίνετε την ειρωνεία.
Αλλά τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο διασκεδαστικά. Αφού η κίνηση 136 δεν κατάφερε να πείσει τους Σαλονικιούς να αγοράσουν το νερό τους, άλλαξε το σχεδιασμό της.
Όχι μόνο δεν πτοήθηκε αλλά προχώρησε… στο να βρει επενδυτή!
OMG! Η κίνηση 136 θα νικούσε το μεγάλο κεφάλαιο με τα ίδια του τα μέσα! Απλά μεγαλοφυές. Οι άνθρωποι μάλλον θα εμπνεύστηκαν από την άλλη διάνοια του Ελληνισμού, τον μεσσία Αρτέμη Σώρρα.
Η μεγαλομανία μπορεί να αρχίζει να μοιάζει με μεγαλείο όταν βρει αρκετούς ανθρώπους για να την πιστέψουν.
Έτσι η κίνηση προχώρησε στο plan B του success story της, την εύρεση «στρατηγικού επενδυτή».
Και πράγματι βρήκαν επενδυτή και μάλιστα τι επενδυτή (για την ακρίβεια ο επενδυτής τους βρήκε μέσα από το περιβάλλον του δημάρχου Θεσσαλονίκης Μπουτάρη).
Ένα μεγάλο φιλάνθρωπο και φιλέλληνα που είχε το δικό του ρόλο στο καταστροφικό για την Ελλάδα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων (άσχετα που διαφήμιζε μέσω της όποιας εμπλοκής του το iPad, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Τον Robert (Bob) Apfel, τον οποίο είχε ανακαλύψει και φιλοξενήσει το ανερχόμενο αστέρι της ιδιωτικής τηλεόρασης Κώστας Μπογδάνος στην εκπομπή του «Ευθέως»

Με τις πλάτες και τις ιδέες του Apfel, η κίνηση 136 μετεξελίχτηκε σε «Ένωση Πολιτών για το Νερό» για να μπορέσει να κάνει προσφορά στο ΤΑΥΠΕΔ και να πάρει το 51% της ΕΥΑΘ.
Το σχέδιο του Apfel που ενστερνίστηκε κίνηση η 136 ήταν απλό και για αυτό και φαινόταν λειτουργικό. Ήταν ένα σχέδιο καπιταλισμού με λαϊκή βάση, αρκετά μακριά από τις αρχικές και αλληλέγγυες αντιλήψεις της κίνησης 136. Ο «λαϊκός καπιταλισμός» θα εισχωρούσε μέσα από τις κερκόπορτες των μεγαλομανών της κοινωνικής αλληλεγγύης. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ας γυρίσουμε στο σχέδιο Apfel: 
Μικροδάνεια θα δίνονταν από «κοινωνικές τράπεζες» του εξωτερικού σε όσους δημότες δεν μπορούσαν να διαθέσουν τα 136 ευρώ που αντιστοιχούσε στο κάθε υδρόμετρο προκειμένου συνολικά να συγκεντρωθεί η προσφορά για την εξαγορά του 51% της ΕΥΑΘ: Η κίνηση 136 (aka Ένωση Πολιτών για το Νερό) μετονόμασε τα τραπεζικά αυτά ιδρύματα σε «Επενδυτές Κοινωνικής Ευθύνης» (22 συνολικά από δαύτους) για να μην ξεχνάει και τις καταβολές της και ουσιαστικά προέτρεπε τους δημότες να παίρνουν μικροδάνεια ώστε να μην τα χρεωθεί η ίδια και να μην είναι απαιτητά μέσω του κομματιού της ΕΥΑΘ που επιδίωκε να αποκτήσει για χάρη των δημοτών.
Με άλλα λόγια η  ΕΠΝ ουσιαστικά εγγυόταν στους  δημότες για την φερεγγυότητα των δανειστών.
Επιπρόσθετα, η ΕΠΝ ανέφερε πως την κίνηση της στήριζε και o Βρετανός Βουλευτής και υπουργός επί Θάτσερ John Redwood και το Bill & Melinda Gates Foundation.
Ας δούμε όμως ποιοι είναι οι Apfel, Redwood και τι σχέση ανέπτυξαν οι 22 τράπεζες (Επενδυτές Κοινωνικής Ευθύνης) και το ίδρυμα Gates με την ΕΠΝ.

Ο Robert Apfel παρουσιάζεται από την Ένωση Πολιτών για το Νερό (ΕΠΝ) ως ιδρυτής και πρόεδρος της Bondholders, μιας εταιρίας που όπως δηλώνει και το όνομα της ασχολείται με ομόλογα και όχι μόνο.

Αυτό που δεν περιέγραψε η ΕΠΝ είναι πως ο Apfel είναι ιδρυτής και πρόεδρος μιας άλλης εταιρίας, της Acupay. Και τι κάνει αυτή η καλή εταιρία; Ανάμεσα σε άλλα, παρέχει υπηρεσίες φοροαπαλλαγών. Ναι: Φοροαπαλλαγές, το αντικείμενο της είναι οι φοροαπαλλαγές και προφανώς επιδιώκει να έχει μεγάλους πελάτες.
Φορολογικά παράθυρα για μεγάλους πελάτες. Λίγο μακριά από τη βάση του «λαϊκού καπιταλισμού».
Όπως πολύ μακριά από τη βάση του «καπιταλισμού με λαϊκή βάση» ήταν και η Margaret Thatcher. Την οποία ο Apfel δημοσίως δηλώνει ότι θαυμάζει.΄
Και δεν ήταν ο μόνος Θατσερικός στους υποτιθέμενους υποστηρικτές της κίνησης 136:
Η Κίνηση στους υποστηρικτές της ανέφερε τον πρώην υπουργό της Thatcher John Redwood (αμφιβάλλουμε αν ο Redwood έχει ποτέ του ακούσει τα ονόματα Apfel ή κίνηση 136).
Ποιος είναι αυτός;
Ας δούμε πως τον παρουσιάζουν δημοσιεύματα αλλά και πως εμφανίζει ο ίδιος τον εαυτό του: Ο αξιότιμος κύριος John Redwood είναι ο «Pol Pot της ιδιωτικοποίησης». Σε συνέντευξη του αναφέρει: «Εγώ ήμουν ο (εθνο)πατέρας (της ιδιωτικοποίησης)…»
«Ήμουν ο πιονέρος που τους είπε ότι μπορεί να γίνει».
Μεγαλοφυές:  Η « Ένωση πολιτών για το Νερό»(ΕΠΝ) δεν είχε πρόβλημα στο να  βασιστεί στον άνθρωπο που ενέπνευσε τη Thatcher να προχωρήσει στο μακελειό των ιδιωτικοποιήσεων, τον πατέρα της ιδιωτικοποίησης, προκειμένου να μπορέσει (η ΕΠΝ) να επιδιώξει να δώσει την ΕΥΑΘ στους Θεσσαλονικείς … μέσω της ιδιωτικοποίησης.
Ούτε ο Σώρρας δε θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο.
Μέσα στη μεγαλομανία της η ΕΠΝ ξέχασε μερικά βασικά μαθήματα καπιταλισμού: Ο καπιταλιστής μπορεί να σου πουλήσει το ίδιο το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσεις… πόσο μάλλον το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστείς».
Να ξανατονίσουμε φυσικά ότι το δίλλημα στο οποίο υπέκυψε η ΕΠΝ ήταν μάλλον φανταστικό. Είναι αμφίβολο αν ο Redwood άκουσε ποτέ κάτι για την ΕΠΝ ή τον Apfel. Και θα καταλάβετε αργότερα το γιατί κάνω αυτόν τον ισχυρισμό.
Περιμένετε! Έχει και καλύτερο ακόμη. Θυμάστε στο επεισόδιο που σας ανέφερα με τα κινητά που μαζεύτηκαν και τη βρύση που αφέθηκε ανοιχτή για να μη μας βρει η NSA και οι Rothschild;
Ε λοιπόν, τελικά οι Rothschild βρήκαν την κίνηση 136: Ο John Redwood εκτός από υπουργός της Thatcher υπήρξε και διευθυντής της NM Rothschild!
Αχ βρε συναγωνίστρια Έλσα: Τι σου ήρθε να κλείσεις τη βρύση;
Αλλά ας αφήσουμε την ειρωνεία για να γυρίσουμε στην ειρωνεία.
Τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα. Θυμίστε τους επενδυτές κοινωνικής ευθύνης από τους οποίους η ΕΠΝ προέτρεπε τους άπορους δημότες να πάρουν δάνεια;
Από όσο έψαξα, ούτε ένας από αυτούς δεν έχει ανακοινώσει μια τέτοια δραστηριότητα για τη Θεσσαλονίκη. Και επειδή η μη ανακοίνωση δραστηριότητας δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι η δραστηριότητα δεν υπήρξε, έστειλα mail  και στους 22 «επενδυτές κοινωνικής ευθύνης» για να επιβεβαιώσω τη στήριξη τους προς την ΕΠΝ. Ούτε ένας δεν απάντησε! Προφανώς γιατί δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι τους ρωτούσα!
Με άλλα λόγια η ΕΠΝ παρουσιάζει ως επενδυτές, τραπεζικά ιδρύματα ειδικού σκοπού και χαρακτήρα μεν που κατά πάσα πιθανότητα ούτε είχε ελέγξει ούτε καν είχε επικοινωνήσει!
Και γίνεται όλο και καλύτερο!
Αναφέρθηκε ότι το εγχείρημα της ΕΠΝ το στήριζε επίσης και το Bill and Melinda Gates Foundation: Ιδού η απάντηση τους (μεταφρασμένη) στο αίτημα μας να επιβεβαιώσουν την είδηση ότι σχετίζονται με τον Bob Apfel ή/και με την κίνηση 136:

10/5/2013. Από Media@gatesfoundation.org.:

«Αγαπητέ Πέτρο.
Ευχαριστούμε για το mail σου και συγγνώμη για την καθυστέρηση. Εξετάσαμε την αναφορά σας και ανακαλύψαμε πως η ιστορία είναι λάθος. Το ίδρυμα Bill και Melinda Gates δεν έχει σχέση με αυτό το εγχείρημα (της εξαγοράς της ΕΥΑΘ από την ΕΠΝ)»

Μετά την οξεία καταστροφή κάποιων νευρώνων μου από αυτή την επίθεση στη λογική που δέχτηκα και για να λύσω αυτό τα οξύμωρα που καμαρωτά εμφανίζονταν μπροστά μου έπρεπε να απευθυνθώ στον εγκέφαλο του εγχειρήματος της ΕΠΝ, τον μεγάλο φιλέλληνα και φιλάνθρωπο Robert Apfel .
Στην ερώτηση μου για ποιο λόγο το ίδρυμα Gates αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στην «λαϊκή» εξαγορά της ΕΥΑΘ παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς εκ μέρους του και εκ μέρους της ΕΠΝ, ο Apfel δήλωσε ξεκάθαρα το όραμα του για την ΕΠΝ… Αφού πρώτα μου πούλησε πρόλογο γα το Yes We Can του προέδρου Ομπάμα (οι διευθύνσεις των mails αυτών δεν θα δημοσιοποιηθούν για ευνόητους λόγους)

Από Robert Apfel, 5/11/2013:

«Αγαπητέ Πέτρο 

(μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα και μετά μπήκε στο ζουμί…)
…ελπίζω και εσύ να ενώσεις τις δυνάμεις σου με την Ένωση Πολιτών για το Νερό στην υποστήριξη του σκοπού του να κάνουμε διαθέσιμο ασφαλές καθαρό και φθηνό πόσιμο νερό και καλή αποχέτευση για όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Στην έκφραση ενδιαφέροντας τους που υπέβαλαν στις ελληνικές αρχές η ΕΠΝ εξέφρασε το θαυμασμό της για την εστίαση του ιδρύματος Gates στα προβλήματα της κακής αποχέτευσης.
Η ΕΠΝ θέλει τους Έλληνες να υποστηρίξουν το έργο του Gates και άλλων σε αυτό το πεδίο.
Η ΕΠΝ περιέγραψε ένα πρόγραμμα το οποίο θα επιτρέψει σε υπαλλήλους της ΕΥΑΘ που είναι ειδικοί στην αποχέτευση και το νερό, να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους για να βοηθήσουν ανθρώπους σε μέρη του κόσμου που χρειάζονται τη βοήθεια τους. Η ΕΠΝ θα υποστήριζε αυτό το πνεύμα της βοήθειας, μέσω πληρωμένων αδειών για το προσωπικό.( Σαν πληρωμένες διακοπές για όσους υπαλλήλους προσφέρονται εθελοντικά να βοηθήσουν σε χώρες που είναι λιγότερο τυχερές από την Ελλάδα)
Πέτρο, οι κοινότητες που εξυπηρετεί η ΕΥΑΘ δεν είναι πλούσιες με χρηματικούς όρους. Αλλά οι Έλληνες είναι πλούσιοι σε μια ιστορία 2700 ετών πρωτοπορίας στα υδραυλικά- τη μηχανική συστημάτων ύδρευσης και αποχέτευσης. Όντως , ο όρος «Υδραυλική» είναι ελληνικός και ο πρώτος μεγάλος υδραυλικός μηχανικός (ο Ευπαλίων) ήταν Έλληνας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βίδα του Αρχιμήδη παραμένει στον πυρήνα της διαδικασίας της άντλησης υγρών- περισσότερο από 2200 χρόνια μετά την εισαγωγή της στην Μείζονα Ελλάδα.
Οπότε είναι πρέπον και κατάλληλο, το έθνος που γέννησε την υδραυλική και τη μηχανική των συστημάτων ύδρευσης και αποχέτευσης – οι κληρονόμοι του Ευπαλίωνα και του Αρχιμήδη- να μοιραστούν τη σημαντική τους γνώση με κοινότητες σε όλο τον κόσμο όπου αυτή η γνώση μπορεί να είναι χρήσιμη.
Με θετικό πνεύμα, γνωρίζω ότι ο σκοπός της παγκόσμιας πρόσβασης σε ασφαλείς υπηρεσίες αποχέτευσης μπορεί να επιτευχθεί.
Robert Apfel»

Ο Apfel αποκάλυπτε ουσιαστικά ότι δεν περίμενε από το ίδρυμα Gates να βοηθήσει την ΕΠΝ και τους Έλληνες αλλά από την ΕΠΝ, την ΕΥΑΘ και τους Έλληνες να βοηθήσουν τις «φιλανθρωπίες» τις δικές του και του Gates. Επίσης αποκάλυψε ότι η ΕΠΝ είχε συμφωνήσει (προφανώς ως αντάλλαγμα για το πλάνο που κατέστρωσε ο Apfel) να παραχωρεί εργάσιμες μέρες της ΕΥΑΘ (εις βάρος φυσικά των πολιτών της Θεσσαλονίκης) σε «φιλανθρωπικό τουρισμό» πληρωμένο από την ΕΥΑΘ, κάτι που θα χαροποίησε αρκετούς συνδικαλιστές. Για κάθε έναν εργαζόμενο που θα μοχθούσε σε έλη για το καλό της ανθρωπότητας, 9 ‘Ελη-νες θα κάναν διακοπές σε πεντάστερα ξενοδοχεία του τρίτου κόσμου για το καλό του κώλου τους.
Η φιλανθρωπία είναι μεγάλη μπίζνα και με πολύ καλή έξωθεν μαρτυρία. Και ο Gates το ξέρει αυτό. Και η Μαριάνα Βαρδινογιάννη το ξέρει αυτό. Και η Μαρί Κυριακού το ξέρει αυτό. Και ο Apfel φαίνεται να το ξέρει αυτό.
Όταν απάντησα στον Apfel πως σέβομαι τις γνώσεις για την Αρχαία Ελλάδα αλλά το θέμα μου είναι η σημερινή και του έθεσα σκληρές ερωτήσεις για τους δικούς του ισχυρισμούς καθώς και για τους ισχυρισμούς της ΕΠΝ, o Αpfel δεσμεύτηκε να απαντήσει την επομένη.

Δεν το κανε ποτέ.

Όταν ανέφερα τα καθέκαστα σε δύο ενεργούς παράγοντες της ΕΠΝ, εκείνοι μου είπαν ναι μπράβο ψάξ’ το και άλλο και πες μας.

Προφανώς και δεν τους ενδιάφερε αν όλα αυτά που τσαμπουνούσαν ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Προφανώς δεν τους ενδιάφερε ότι η «συμφωνία» που «κλείσαν» ήταν τύπου «εκεί που μας χρωστούσαν μας κλέψαν και το γάιδαρο.». Προφανώς και δεν τους ενόχλησε ότι πίσω από το σχέδιο τους δεν υπήρχε χρηματοδότηση. Τα κέρδη άλλωστε των επαγγελματιών ακτιβιστών δεν είναι πάντα μόνο χρηματικά οφέλη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι με αυτά τα δεδομένα είτε η ΕΠΝ (εννοώ αυτούς στην ΕΠΝ που κάναν τη διαπραγμάτευση με τον Apfel- οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να ξέρουν, όφειλαν όμως να υποψιαστούν ότι κάτι δεν πάει καλά) από βλακεία  «έχασε στην μετάφραση» όσα της είπε ο Apfel , είτε ο Apfel πούλησε παραμύθι στη ΕΠΝ είτε η ΕΠΝ επιχείρησε να εξαπατήσει τους Θεσσαλονικείς και τον Ελληνικό λαό γενικότερα με μια πρόχειρη ονειροφαντασία της που δεν είχε ούτε το θάρρος ούτε την ωριμότητα να εγκαταλείψει όταν κατάλαβε ότι ήταν ανέφικτη –τουλάχιστον ανέφικτη να γίνει από την ΕΠΝ.

Αναφερθήκαμε στη θεία Μάγκυ, την Θάτσερ, τη γυναίκα που ήταν τόσο μισητή από μερίδα του αγγλικού πληθυσμού που όταν πέθανε σχετικά πρόσφατα, υπήρχαν άνθρωποι που πανηγύριζαν με πλακάτ που έγραφαν «Η Μάγκυ πέθανε».
Και όμως η Μάγκυ θα είχε δίκιο σε ένα και μόνο πράγμα: Θα είχε δίκιο αν το «δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειες τους» το είχε πει για την Ελλάδα. Μια χώρα με χιλιάδες φυλάρχους προεστούς, παρέδρους και παράγοντες. Μια χώρα γεμάτη με οικογενειοκρατούμενες φράξιες, παράγκες, ομάδες, κόμματα και παρατάξεις.
Κινήματα, πραγματικά κινήματα, ήταν αυτά στην Κερατέα και στις Σκουριές. Κίνημα ήταν και οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Αυτό είναι κοινωνία. Αλλά είναι πολλοί που επικαλούνται την κινηματικότητα και την κοινωνία μονάχα για πολιτικά και προσωπικά οφέλη. Ας το θυμούνται αυτοί οι ψευτοκινηματίες: μεγάλες υποκινήσεις αν δεν έχεις την οργάνωση και τη χρηματοδότηση  του Σόρος ή τα κονδύλια και τις υποδομές της CIA, δύσκολα στήνεις.
Όσο κινήματα καθοδηγούνται από επαγγελματίες της υποκίνησης εμείς θα λέμε κάνουμε κινήματα και οι εξουσιαστές θα λένε "κάντε μας κουνήματα".

Η υπόθεση Apfel είναι πραγματικά κόλαφος. Όχι μόνο για χώρους που θέλουν να δείχνουν ένα αφοσιωμένο προς την κοινωνική πρόοδο προφίλ όταν οι προσωπικές ατζέντες αυτών που συνιστούν τους χώρους αυτούς αγγίζουν τη μεγαλομανία αλλά αποτελεί κόλαφο και για τη δημοσιογραφία, μια από τις μόνιμες πηγές παρακμής σε αυτή τη χώρα.
Από τα έντυπα που δημοσίευσαν θέματα σχετικά με την ΕΠΝ και τον Apfel, ούτε ένα δεν ήλεγξε τη βασιμότητα των αίολων ισχυρισμών τους. Και ελάχιστα έδειξαν μα στοιχειώδη εύλογη καχυποψία ως θα όφειλαν, καχυποψία που όμως περιορίστηκε στο κατά πόσο ο Apfel και η ΕΠΝ ήταν συμβατοί ιδεολογικά μεταξύ τους και όχι στο κατά πόσο οι ισχυρισμοί τους ήταν συμβατοί με την πραγματικότητα.
Με τέτοιο πλεόνασμα βλακείας, μεγαλομανίας, πνευματικής οκνηρίας  και αλαζονείας που έχουμε σε αυτή τη χώρα, θα χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια και τα νερά και τα πάντα όλα. Τουλάχιστον ας επιδιώξουμε αυτό που  δεν τολμήσαμε ποτέ στη ζωή μας. Αφού δεν μπορέσαμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, ας τελειώσουμε τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.

(Περισσότερα για τον πόλεμο κατά της ελληνικής διατροφής διαβάστε εδώ)

Read More »

Ο πόλεμος κατά της ελληνικής διατροφής

Put the ελληνική φέτα down

Η φέτα είναι αρχαία, σύμφυτη με τον πολιτισμό μας. Είναι επίσης ένα προϊόν το οποίο με μεγάλους διασκελισμούς κατακτά τις αγορές δημιουργώντας για το μέλλον προϋποθέσεις για τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων εργασίας για την ελληνική οικονομία.
Είναι επίσης ένα είδος που το όνομα του προστατεύεται από τις κακές πρακτικές και εμπορικές επιβουλές καθώς έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης).
Με άλλα λόγια, κανένα τυροκομικό προϊόν που παράγεται εκτός Ελλάδος και με τρόπο διαφορετικό του παραδοσιακού, δεν δύναται να ονομαστεί «Φέτα».
Φυσικά, οι μεγάλες ξένες τυροκομικές εταιρίες έχουν βάλει εδώ και καιρό τη φέτα στο μάτι και θέλουν ένα μεγάλο κομμάτι της, αν όχι όλη.
Οι πόλεμοι της φέτας δεν είναι καινούριοι λοιπόν. Η ελληνική Φέτα πολέμησε απέναντι σε εμπορικά θηρία όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Δανία. Και κέρδισε:  Το 1996 το όνομα φέτα κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το 1999 η απόφαση προσβάλεται και η φέτα εξορίζεται από τον κατάλογο των ΠΟΠ από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Εντούτοις η Φέτα επανέρχεται στον κατάλογο Π.Ο.Π το 2002. Είχαμε ξανά τον εθνικό μας Π.Ο.Π σταρ.
Τα μεγάλα συμφέροντα, της Αμερικής πλέον, όμως δεν το βάλαν κάτω.
Στα πλαίσια της υπό διαπραγμάτευσης Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης (TTIP) μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ που επιδιώκει ένα ακόμη πιο παγκοσμιοποιημένο μέλλον όπου τα ολιγοπώλια θα έχουν μόνο μεγαλύτερη εμπορική ισχύ αλλά και νομική ισχύ πάνω σε κράτη που τυχόν θελήσουν να τους αντισταθούν, οι αμερικανοί βάλαν βιτρίνα Καναδικές εταιρίες για να «κλέψουν» τη Φέτα. Παρά την απίστευτη αδράνεια του ελληνικού κοινοβουλίου και των ειδικών επιτροπών της Βουλής που έδειχναν να θεωρούν την παραχώρηση ενός ακόμη εθνικού θησαυρού λήξασα (με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις βουλευτών όπως ο κος Κασιπίδης και βουλευτών της αντιπολίτευσης), την παρτίδα την έσωσε η ΕΕ, η οποία συγκρούστηκε στο θέμα των ΠΟΠ με τον άσπονδο σύμμαχο της τις ΗΠΑ, όχι φυσικά για χάρη της Ελλάδας αλλά γιατί στην Ευρωπαϊκή λίστα ΠΟΠ είναι και εθνικά τυροκομικά προϊόντα πολύ σημαντικότερων χωρών όπως η Ολλανδία, η Ιταλία κοκ.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει όταν τα ελληνικά προϊόντα παράγονται από μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού.

Το ελληνικό γιαούρτι σε ξένα χέρια

Είναι δροσερό, υγιεινό ιδιαίτερο και έχει κατακτήσει τις ΗΠΑ: είναι το ελληνικό γιαούρτι (έτσι είθισται να ονομάζουν οι Αμερικανοί το στραγγιστό γιαούρτι αν και αυτή δεν είναι η μοναδική του ονομασία). Αν εξαιρέσουμε όμως μια μεγάλη ελληνική εταιρία με πολύ σημαντικό μερίδιο στην αμερικανική αγορά που λόγω μνημονίου και ελληνικών κυβερνήσεων μετέφερε την έδρα της στο εξωτερικό, οι υπόλοιπες ελληνικές εταιρίες μικρό μόνο μερίδιο της αμερικανικής αγοράς έχουν.
Και εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μυστήριο: Αν δεν έχουν συνολικά οι ελληνικές εταιρίες το μεγαλύτερο κομμάτι της αμερικανικής αγοράς ελληνικού γιαουρτιού αξίας πάνω από 5 δις ετησίως, νούμερο που αντιστοιχεί στο 50% των συνολικών πωλήσεων γιαουρτιού στις ΗΠΑ, τότε ποιος το έχει;
Η απάντηση είναι: Ένας τσομπάνης. Και δεν είναι κάποιος Έλληνας βοσκός που μεγαλοπιάστηκε. Αλλά η εταιρία Chobani  του περίπου συνομηλίκου μου Τούρκου επιχειρηματία Hamdi Ulukaya , εταιρία που κατέχει το 38% των συνολικών πωλήσεων ελληνικού γιαουρτιού στις ΗΠΑ.
Ο Hamdi Ulukaya ξεκίνησε σφετεριζόμενος ένα άλλο ελληνικότατο γαλακτοκομικό προϊόν, την ελληνική φέτα.
 Ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα του ο Hamdi ίδρυσε την τυροκομική εταιρία Eyphrates στη Νέα Υόρκη για να πουλάει «ελληνική» φέτα στους Αμερικανούς. Για να φτιάξει το δικό του success story, συνέχισε  με την ίδια τακτική, να φτιάχνει και να πουλάει τα προϊόντα των άλλων.
 Δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιήσαμε για τις πρακτικές του Ulukaya τον όρο «σφετερισμός» ο οποίος φαίνεται είναι εξαιρετικά ήπιος αν κάποιος συμμεριστεί τις καταγγελίες της πρώην γυναίκας του Ayse Giray. Η Ayse κατάθεσε σε αμερικανικό δικαστήριο πως ο Ulukaya κόμπαζε σε φίλους και γνωστούς για το ότι έκλεψε τη συνταγή γιαουρτιού του από την Φάγε καθώς και πως για να ξεκινήσει την αυτοκρατορία του δεν είχε διστάσει να κλέψει μια επιταγή  ύψους 750000 δολαρίων από την οικογενειακή του τυροκομική επιχείρηση στην Τουρκία εκβιάζοντας την ίδια του την οικογένεια να τον χρηματοδοτήσει για να μην την εξαργυρώσει. Στη συνέχεια και αφού πήρε δανεικά και αγύριστα κοντά στις 500000 δολάρια από τη πρώην του για να στήσει την Euphrates, έκλεψε επιταγές και από τον αδερφό του και πλαστογράφησε την υπογραφή.
Αλλά ας αφήσουμε την «υγιέστατη» επιχειρηματικότητα του Ulukaya που μοιάζει με μύθο βιβλικού κακού και ας ασχοληθούμε με τα «υγιέστατα» προϊόντα του:

Στην παρουσίαση της έρευνας Google για αποτελέσματα, η Chombani περιγράφει  το γιαούρτι της ως εξής:
«Αυθεντικό στραγγιστό Ελληνικό Γιαούρτι φτιαγμένο με το σωστό τρόπο με μόνο φυσικά συστατικά και χωρίς καθόλου συντηρητικά»
Έχουμε ήδη πάρει μια ιδέα για το ποιος είναι ο τρόπος ο «σωστός» για τον  Ulukaya.
Αλλά ας πάμε στο υπόλοιπους και πιο ουσιαστικούς ισχυρισμούς της Chombani για το προϊόν της:
Το γιαούρτι της μπορεί να είναι όντως στραγγιστό αλλά ούτε αυθεντικό ούτε Ελληνικό είναι καθώς ούτε από ελληνικό γάλα παρασκευάζεται αλλά ούτε και από Έλληνες.
Όσο για το ότι είναι «φυσικό», φυσικά και είναι… Για όσους είναι τόσο αστοιχείωτοι ώστε να πιστεύουν ότι τα γενετικά τροποποιημένα είναι «φυσικά».
Γιατί σύμφωνα με συνηγόρους του καταναλωτή στις ΗΠΑ, το γάλα που χρησιμοποιεί η Chombani για το γιαούρτι της παράγεται από αγελάδες που ταΐζονται με γενετικά τροποποιημένες τροφές.
Αυτός ο «σωστός» τρόπος παραγωγής της Chombani, δεν αρκείται μόνο στους πιθανούς κινδύνους της επιβολής της γενετικά τροποποιημένης κουλτούρας στην γεωργία και την κτηνοτροφία:
Σύμφωνα με πληθώρα δημοσιευμάτων, ο μαζικός τρόπος παραγωγής της Chombani απειλεί να προκαλέσει (οργανική) ρύπανση στο περιβάλλον.
Περί τίνους πρόκειται;
Ως υποπροϊόν της παραγωγής στραγγιστού γιαουρτιού παράγεται όξινος ορός γάλακτος. Αν μεγάλες ποσότητες όξινου ορού γάλακτος βρεθούν σε ποτάμια ή λίμνες, η φυσιολογική τους αποσύνθεση είναι ικανή να προκαλέσει «ασφυξία» σε υδρόβιους οργανισμούς και να διαταράξει σοβαρά τα οικοσυστήματα αυτά.
Μέχρι σήμερα μέρος του παραγόμενου όξινου γαλακτικού ορού χρησιμοποιείται ως ζωοτροφή αλλά υπάρχει όριο στο πόσο από αυτό μπορούν τα ζώα να καταναλώσουν μέχρις ότου να εμφανιστεί κάποιου είδους δυσανεξία με δυσάρεστες αλλά όχι φυσικά δραματικές επιπτώσεις.
Ερευνητές επιδιώκουν να αξιοποιήσουν το οργανικό απόβλητο σε παιδικές φόρμουλες γάλακτος, άλλοι να το χρησιμοποιήσουν ως πρώτη ύλη για την παραγωγή ενέργειας ενώ bodybuilders το χρησιμοποιούν για γρήγορη ανάπτυξη μυϊκού όγκου και αθλητές για την γρηγορότερη αποκατάσταση μυϊκών τραυμάτων.
Ακόμη και έτσι όμως, οι σημερινές εφαρμογές και χρήσεις του όξινου ορού γάλακτος δεν αρκούν για να απορροφήσουν το σύνολο της ποσότητας που παράγεται από μεγάλες μονάδες παραγωγής του γιαουρτιού όπως αυτές της Chombani, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο ένα κάποιο περιβαλλοντικό ζήτημα.
Πέρα από το «σωστό» τρόπο παραγωγής της, η Chombani είχε και κάποια από εκείνα τα κρούσματα αλλοίωσης προϊόντων που έχουμε δει στη βιομηχανία τροφίμων, κρούσματα που θα μπορούσαν να φαίνονται διασκεδαστικά αν δεν ήταν τόσο δυσάρεστα και ακόμη και επικίνδυνα για την υγεία των καταναλωτών.
Στην περίπτωση της Chombani τα πράγματα ήταν κάπως πιο αθώα: Παρτίδες του στραγγιστού της γιαουρτιού αποσύρθηκαν το 2013 από την ίδια την εταιρία καθώς σε αυτές είχε αναπτυχθεί μούχλα, δυσάρεστη αλλά μάλλον ακίνδυνη και σίγουρα πολύ λιγότερο επικίνδυνα από τη σαπίλα της
εταιρικής απληστίας.

Συμπεράσματα

Η ελληνική διατροφή και η βάση της βάλλεται σημαντικά: με πρόφαση την ανταγωνιστικότητα και με εργαλείο την ελληνική κρίση, είναι το γάλα, η πρώτη ύλη για όλα τα υπόλοιπα γαλακτοκομικά προϊόντα που πλήττεται.
Οι Έλληνες κτηνοτρόφοι ήδη συμπιέζονται από τις εταιρίες και ο κλάδος τους αρχίζει να φαίνεται όλο και λιγότερο ελκυστικός και βιώσιμος.
Ήδη, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και της Παγκοσμιοποίησης, οι Έλληνες κτηνοτρόφοι έχουν δεχτεί ισχυρότατα πλήγματα από φτηνές και μαζικές εισαγωγές κρέατος.
Ακόμη ισχυρότερα πλήγματα δέχονται από ένα ιδιότυπο λαθρεμπόριο κρέατος καθώς και παραποίησης ταμπελών και σφραγίδων πιστοποίησης και προέλευσης:
Οργανωμένα κυκλώματα μεταφέρουν ζώα από χώρες όπου μπορούν να τα αγοράζουν φτηνά και παρακάμπτοντας υγειονομικούς ελέγχους τα φέρνουν σε σφαγεία εντός Ελλάδος όπου και παίρνουν την Ελληνική σφραγίδα για να διοχετευτούν στη συνέχεια στην ελληνική (αλλά και στην ευρωπαϊκή) αγορά ως ελληνικά κρέατα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι αμφίβολο το πόσο θα αντέξουν οι Έλληνες κτηνοτρόφοι.
Χωρίς αυτούς, πολλές ελληνικές εταιρίες θα κλείσουν τα γαλακτοκομικά τους τμήματα και θα αφοσιωθούν μόνο στα τυροκομικά στα οποία θα χρησιμοποιούν φθηνά ξένα γάλατα.
Τι σημαίνει αυτό π.χ  για την ελληνική φέτα; Αυτό που σημαίνει είναι πως η φέτα που θα παράγεται με αυτόν τον τρόπο δεν θα νοείται πλέον ως ελληνική. Μπορεί λοιπόν μετά από κάποια χρόνια να δούμε  Έλληνες βιομήχανους να συντάσσονται με τα γερμανικά και αμερικάνικα λόμπι για να καταργήσουν τον προστατευτισμό που υπάρχει για τη φέτα αλλά και για άλλα ΠΟΠ ώστε να κρατήσουν μερικά ψίχουλα από την μεγάλη πίττα της παγκόσμιας αγοράς που κάποτε ήταν ολοδικιά τους.
Το να χάσουμε λοιπόν τον εθνικό μας ΠΟΠ σταρ είναι μια πιθανότητα. Μαζί με αυτόν θα χαθούν όχι μόνο χιλιάδες από τις σημερινές θέσεις εργασίες αλλά θα χαθεί οριστικά και η πιθανότητα να δημιουργηθούν δεκάδες χιλιάδες καθώς τα ελληνικά ΠΟΠ κατακτάν τις διεθνείς αγορές με γοργούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.
Εδώ η Φέτα (ανάμεσα σε τόσα άλλα) χάνεται και αυτοί το λεν ανάπτυξη…

(Το παρόν κείμενο ανήκει στο παράρτημα του πολυαναμενόμενου βιβλίου μου «Παρά Φύση» για τις κακές πρακτικές της βιομηχανίας τροφίμων και φαρμάκων το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να εκδοθεί στο κρισιακό περιβάλλον χωρίς τη συνδρομή των αναγνωστών. Για όσους θέλουν και μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς στην έκδοση του βιβλίου με τη μέθοδο της προαγοράς του βιβλίου μπορούν να μου το κοινοποιήσουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση petrosarguriou2@windtools.gr. Είμαστε μερικές μόνο δεκάδες προαγορές πριν το βιβλίο βρει το δρόμο του για το τυπογραφείο προκειμένου να εμπλουτίσει τη βιβλιοθήκη και το γνωστικό σας πεδίο)

Read More »

23η Απριλίου 2014: Διπλή εθνική γιορτή

Μεγάλη μέρα σήμερα παρότι όπως τόσες άλλες έχει 24 ώρες.

Πόσα μπορούν να συμβούν σε 24 ώρες όμως.

Κατακλυσμοί, σεισμοί, καταποντισμοί.

Τίποτε τέτοιο δεν συνέβη στην Ελλάδα στις 23 Απριλίου του 2010.

Αυτό που της συνέβη και οδήγησε στην τραγωδία της 23/10/2010, διαπρεπές ανάμεσα σε τόσα άλλα εξίσου σκοτεινά πολιτικά εγκλήματα, είναι η "εκλεγμένη" ανταμοιβή της με έναν ηγέτη που ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμη και των πιο ηλιθίων και απλήστων ψηφοφόρων του.

Τον Γεώργιο Παπανδρέου, γνωστό και ως ΓΑΠ (αγγλιστί GAP), το για μεγάλο διάστημα αγαπημένο παιδί των μήντια που έκανε προεκλογική εκστρατεία με τα μανίκια σηκωμένα δίπλα σε απεργούς, με το σύνθημα "λεφτά υπάρχουν", με τη δέσμευση να μη βάλει τη χώρα του στο ΔΝΤ γιατί αυτό θα σήμαινε καταστροφή για τη χώρα.

Τις προεκλογικές του δεσμεύσεις τις αντέστρεψε εντελώς ξεκινώντας μια πορεία εφιάλτη για τη χώρα,μια πορεία που βρήκε επάξιους συνεχιστές στις διάδοχες του κυβερνήσεις:

Μέσα σε 4 χρόνια χάθηκαν εργασιακά δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινο δυναμικό, εκατοντάδες δις, κομματάρες του ΑΕΠ, συντάξεις και μισθοί, δουλειές, σπίτια, νοικοκυριά, αξιοπρέπειες, όνειρα και η εθνική κυριαρχία:

Ούτε σε πόλεμο τέτοια ζημιά. Μα ο Παπανδρέου το 'χε πει καθαρά και ξάστερι όταν βρισκόταν ακόμη στο τιμόνι του μελλοντικού ναυαγίου του: βρισκόμαστε σε πόλεμο.

Και ο άμαχος Έλληνας βρέθηκε ξανά στη μοίρα του μετανάστη. Ακόμη και μέσα στη χώρα του. Πολίτης τρίτης κατηγορίας.

Θύμα. Κυνηγημένος.

Σαν σήμερα, ο Γιωργής ο Παπανδρέου έκανε την μαλακοπερήφανη του διακύρηξη από το Καστελόριζο για την υπαγωγή μας στα μνημόνια.

Τόσο το μέρος όσο και η μέρα περιείχαν συμβολισμούς.

Το ακριτικό Καστελόριζο επιλέχτηκε για να συμβολίζει την κατάργηση των εθνικών συνόρων από τους δανειστές.

Πλέον η Ελλάδα θα ήταν μια χώρα ανοχείρωτη, απροστάτευτη.

Όσο για τη μέρα;

Αυτήν ο Γιωργάκης την επέλεξε για να συμπίπτει με την ονομαστική του γιορτή.

Να γιορτάσει διπλά: Την καταστροφή μιας χώρας που βαθειά περιφρονούσε να τη γιορτάσει μαζί με το όνομα του.

Όπως ο Άγιος Γεώργιος σκότωσε το δράκο, έτσι και ο Άγιος Γιώργος Παπανδρέου σκότωσε τον κακό δράκο που λεγόταν Ελλάδα με ένα χτύπημα.

Μα τα παραμύθια συνεχίστηκαν και οι πραγματικοί δράκοι βρήκαν μπόλικο κι ανθρώπινο φαί, σάρκες και μυαλά που περίσσευαν...

Ο Γιώργος θα μπορούσε να διαλέξει μιαν άλλη μέρα κοντινή, την 21η Απριλίου όπως διάλεξε ο συνονόματος του Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Άλλωστε αυτές οι εποχές του ζόφου έχουν τόσα κοινά σημεία: Δικαιώματα πολιτών σε περιστολή, η Δημοκρατία στον Γύψο και το δώρο της διαίρεσης της Κύπρου τότε.

Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν πολύ πιο έξυπνος από τον συνονόματό του: Για χαζός είναι δαιμονικά έξυπνος:

Δεν ήθελε η δικιά του Χούντα να επισκιάζεται από την μπανάλ χούντα των τάνκς.

Γιατί πλέον υπάρχουν εξίσου ισχυρά όπλα που δεν προσελκύουν τη διεθνή κατακραυγή.

Το καρότο και το μασίγιο των αγορών: τα αδιέξοδα. Η πλύση εγκεφάλου των ιδιωτικών μήντια: Μια ολόκληρη επιχείρηση πειθαναγκασμού.

Η χούντα του Γιωργή του Παπανδρέου και των διαδόχων του και δημοκρατικό περίβλημα φοράει και πολύ περισσοτέρους έχει καταστρέψει από αυτήν του συνονόματου του.

Και ο ΓΑΠ είχε την νερωνική ευφυία να την εγκαινιάσει τη μέρα της ονομαστικής του γιορτής.

Χρωστάω και εγώ στον Γεώργιο Παπανδρέου. Όπως όλοι οι Έλληνες που δεν ανήκουν στην ελίτ.
Δεκάδες χιλιάδες ευρώ που αυξάνουν μέρα με τη μέρα και που μας τα παίρνουν έμμεσα για να πλουτίζουν άμεσα οι τραπεζίτες και να επιπλέουν οι πολιτικοί και οι καναλάρχες.

Χρωστάω στο Γιώργο, χρωστάω σαν Έλληνας.

Χωρίς αυτόν ίσως να μην είχα φτιάξει και το προσωπικό μου blog, το agriazwa.blogspot.gr. Τέτοια ήταν η ανάγκη μου να τον ξεσκεπάσω, να τον σταματήσω.

Όσο και αν πέτυχα το πρώτο προβλέποντας με σχετική ακρίβεια τις μελλοντικές του κινήσεις και την κατάντια στην οποία θα' φερνε τη χώρα, το δεύτερο ήταν αδύνατο να επιτευχθεί από έναν μοναχικό συγγραφέα. Δεν κατέστη δυνατό ούτε καν από τις εκατοντάδες χιλιάδες Αγανακτισμένους της Αθήνας. Φυσικά και ο Παπανδρέου είχε άγιο εκείνες τις μέρες της οργής: Τον Όσιο Της Κοινοβουλετικής Βρωμιάς, το ΚΚΕ που σταμάτησε τους διαδηλωτές πριν μπούνε στη βουλή συνεπικουρώντας τα ΜΑΤ.

Περάσαν χιλιάδες μέρες σήψης από τότε και η γάγγραινα προχωρά όλο και βαθύτερα.

Είναι η ενσάρκωση μιας άλλης σαπίλας, μιας σαπίλας πνευματικής, ηθικής και κοινωνικής που μας άδειαζε από τα σπλάχνα μας και μας ταρίχευε.

Ίσως κάποτε να γλυτώσουμε από την οικονομική γάγγραινα. Ίσως να το φέρουν έτσι οι καιροί. Ίσως και όχι.

Αυτό που αδυνατούμε όμως να καταλάβουμε είναι πως αν δεν ξεφορτωθούμε την άλλη, την εσωτερική, πάλι Σισσύφειες πέτρες θα κουβαλάμε.

Τι με κοιτάτε μωρέ σαν χάνοι;

Μεγάλη μέρα σήμερα.

Διπλή γιορτή σήμερα.

Δύο εφιάλτες γιορτάζουν σήμερα.

Βαρέστε τις καμπάνες.

Ανοίξτε τις σαμπάνιες.

Γιορτάστε το θάνατο μιας χώρας.

Πέτρος Αργυρίου, 23/4/2014

Read More »

Η εκκλησία του (Νίκου) Δήμου

Τον Νίκο Δήμου δεν τον πολυεκτιμώ. Τον θεωρώ μια από τις χρυσές μετριότητες της κοσμοπολίτικης «φατρίας» η οποία, συγκρίνοντας οργανωμένα κράτη με το μπάχαλο της Ελλάδας, έχει την τάση να καλοδέχεται επιβολές από το εξωτερικό σαν να ταν χείρα βοηθείας.

Δεν μου είναι πολύ ευχάριστο λοιπόν να συμφωνώ απόλυτα με το Δήμου έστω και στα επί μέρους. Ούτε μου είναι ευχάριστο να έρχομαι σε σύγκρουση με τους εκατομμύρια θρησκευόμενους αυτής της χώρας που αυτοπροσδιορίζεται ως ορθόδοξη καθώς επιδιώκω με όλες μου τις δυνάμεις μια κοινωνική συνύπαρξη με κοινή τομή κάποιους ηθικούς κώδικες κοινωνικού προσανατολισμού που ταυτόχρονα δε στραγγαλίζουν άτομα ή μειονότητες, πόσο μάλλον πλειονότητες.

Αλλά δεν μπορώ να μείνω άπραγος όταν βλέπω θρησκόληπτους φανατικούς να επιθυμούν να σταυρώσουν οποιονδήποτε ασκεί κριτική σε αναχρονισμούς προκειμένου να προστατεύσουν τους οργανωμένους παραλογισμούς τους από αυτό στο οποίο είναι περισσότερο εκτεθειμένοι: Τον ορθό λόγο.

Δεν μπορώ να βλέπω τη μισαλλοδοξία τους να αναβλύζει και σαν μαινάδες να επιτίθενται σε οτιδήποτε σταθεί στο δρόμο τους.

Δεν μπορώ να βλέπω μια διδασκαλία απλότητας, αγάπης και καρτερικότητας να εκφυλίζεται σε ένα τυφλό ποτάμι οργής και μίσους.

Γιατί αυτή ακριβώς η μισαλλοδοξία των εύθικτα θρησκευτικά φανατικών σταύρωσε τον Ιησού.

Ο κόσμος πιστεύει ότι η πίστη είναι δύναμη. Φυσικά και είναι: Για τις ελίτ των θρησκευτικών ιερατείων είναι.

Αλλά είναι ακριβώς αυτή η πίστη των πολλών που δίνει δύναμη στα ιερατεία, στα σύμβολα, τα τυπικά.



Αν το Άγιο Φως ήθελε και μπορούσε να φωτίσει τη νόηση των πιστών, εκείνοι θα βλέπαν καθαρά τον τωρινό Αρχιεπίσκοπο να αδυνατεί να διαβάσει, πόσο μάλλον να ψάλει τα Εγκώμια του Επιταφίου και θα ανυσηχούσαν για την κατάσταση του θρησκευτικού τους ηγέτη σε μια τόσο κρίσιμη εποχή για τη χώρα. Το ότι δεν το βλέπουν αποτελεί κι αυτό ένα θαύμα.
 
Και δεν είναι το μόνο:  
 
Θαύμα μεγαλύτερο από τη θεία φύση του άγιου φωτός είναι η πίστη εκατομμυρίων πιστών στη θαυματουργία.
Είναι η άκριτη δύναμη της επιβολής του ανορθολογικού.
Σε αυτό η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αδυνατεί να καταλάβει το νευροσυναπτικό χάος που ελλοχεύει σε εύπιστες περιοχές του ανθρωπίνου εγκεφάλου.
Το φοβάται κιόλας.
Το φοβάται ακόμη και πριν από την εποχή του Γαλιλαίου.
Φοβάται αυτή την άλογη μα οργανωμένη δύναμη και κυβερνάει και ορίζει τα πλήθη.
Φοβάται τα παβλοφικά αντανακλαστικά που κάνουν τους ανθρώπους να επιδίδονται και να προστατεύουν συμπεριφορές χωρίς νόημα.
Φοβάται τους παπάδες που αφορίζουν. Γιατί η δύναμη του αφορισμού δε βρίσκεται στο ότι κάποιος σου παίρνει ένα θείο δώρο μιας κάποιας θρησκευτικής ταυτότητας. Είναι ότι σε σημαδεύει και σε καταδικάζει σε κοινωνική απομόνωση από τους οπαδούς.
Αυτή λοιπόν τη δύναμη επικαλείται ο Άνθιμος λέγοντας πως μια πιο στιβαρή θρησκευτική ηγεσία θα αφόριζε το Νίκο Δήμου και συμπλήρωσε υβρίζοντας τον Δήμου και μιλώντας όχι μόνο για κατάντια αλλά και για τη σαπίλα της ψυχής του ενώ ο Αμβρόσιος προσευχόταν να σαπίσει το στόμα του Δήμου. Κανείς από τους δυό τους δε φάνηκαν να φοβούνται συνέπειες από το κήρυγμα μίσους τους και αυτό όχι γιατί τους προστατεύει ο Θεός.
Αλλά γιατί τα ανώτερα κλιμάκια της εκκλησίας είναι πολύ καλά δικτυωμένα στην ελληνική κοινωνία. Και για να μην ανατρέχουμε στα αμαρτωλά παραδείγματα του παρελθόντος θα κάνουμε μονάχα μια νύξη για αυτόν τον ισχυρισμό μας: Την άθελη μαρτυρία του πρώην γγ Γραμματέα της κυβέρνησης για την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη στο διάλογό του με τον Ηλία Κασιδιάρη που ο τελευταίος μυστικά κατέγραψε:
“ΚΑΣ.: Η Γκουτζαμάνη, αυτά τα πράγματα που έκανε, που εγώ πράγματι είχα τις πληροφορίες ότι ήτανε δεξιά και με το γράμμα του νόμου.
ΜΠΑ.: (κάνει τον σταυρό του).
ΚΑΣ.: Θεούσα.
ΜΠΑ.: Ναι.
ΚΑΣ.: Πώς τα 'κανε αυτά τα αίσχη με τον Βουρλιώτη και με το στήσιμο αυτού του πορίσματος;
ΜΠΑ.: Την πείσανε ότι: «είναι παγανιστές, ειδωλολάτρες, ναζί και ότι είναι αντίθετοι με τον Χριστιανισμό».
Αν ήταν μόνο η θύελλα που σήκωσε το θέμα Δήμου, ίσως, λέω ίσως, να μην σήκωνα από το έδαφος το γάντι που πέταξε η διαχρονική θρησκευτική αστυνομία σκέψης και να γλύτωνα από τις πολύ άσχημες συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής μου.
Δυστυχώς όμως και εγώ είμαι ένας άνθρωπος ταγμένος και πιστός όσο μπορώ στον άνθρωπο και έχω δώσει τον όρκο μου όσο περνάει από το χέρι μου να μην ρίχνονται αθώοι στην πυρά ή έστω στη φυλακή.
Και δυστυχώς, σχετικά πρόσφατα είχαμε ένα πολύ σκληρότερο κρούσμα θρησκευτικού ολοκληρωτισμού από ότι ανέσυραν τα λόγια του Δήμου: Ο εικοσεφτάχρονος Φίλλιπος Λοίζος έφαγε 10ετη ποινή με ανασταλτικό χαρακτήρα και μάλιστα μετά από καταγγελίες των «ειδωλολατρών» της Χρυσής Αυγής σε μια απόφαση που το Κουτί της Πανδώρας δικαίως χαρακτήρισε ως σκοταδισμό και καταστολής της ελευθερίας του λόγου.
Ποιο το έγκλημά του; Ο εικοσεφτάχρονος, δημιουργός του διαδικτυακού Γέροντα Παστίτσιου, κατασκεύασε ειδησεογραφικά ένα καινούριο θαύμα του Γέροντα Παίσιου και μετά το διοχέτευσε σε θρησκόληπτα sites. Το αποτέλεσμα; Το υποτιθέμενο θαύμα αναπαράχθηκε ιϊκά πλέον σε πολλούς μα πολλούς ιστοτόπους μέχρι να αποκαλυφθεί ότι το θαύμα δεν ανήκε στον Γέροντα Παίσιο αλλά στον φανταστικό Παστίτσιο ο οποίος με το πείραμα του κοινωνικής δικτύωσης επαλήθευσε το «θεώρημα Αϊνστάιν» που περιέγραφε πως: «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.» καθώς και το λιγότερο γνωστό «Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα άτομο παρά μια προκατάληψη».
Για αυτή του την συμβολή του στην κοινωνιολογία για το πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί η άκριτη θρησκευτική ευπιστία, ο Λοίζος βραβεύτηκε με την κατηγορία της «κατ’ εξακολούθηση καθύβριση θρησκεύματος».
Καταλαβαίνω κάποιοι από όσους έχουν το θάρρος να διαβάζουν αυτές τις αράδες και δεν με έχουν ήδη καταδικάσει στα θερμά λουτρά της κόλασης μπορεί να νοιώθουν να τους τινάζει ηλεκτρικό ρεύμα για κάθε αράδα μου που διαβάζουν.
Δε χρειάζεται να ανησυχούν. Είναι το σύμπτωμα μιας χρόνιας αθεράπευτης νόσου που είναι επικίνδυνη μονάχα για όσους δεν είναι φορείς της.
Καταλαβαίνω ότι Ελλάδα είναι και ορθοδοξία. Δε δηλώνω εχθρός της παρά ότι εκείνη θα ήταν πολύ πρόθυμη να με δηλώσει εχθρό της ακριβώς επειδή δεν είμαι πειθήνιο σκυλάκι της. Και θα την έβλεπα πολύ πιο στοργικά αν πολλοί από τα ιερατεία και τους πιστούς της δεν ήταν τόσο υποκριτές όσο υπήρξαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Αν κάναν έστω το ένα δέκατο από όσα έπραξε ο Ιησούς αντί να κυνηγάν «απίστους».
Ελλάδα είναι και η ορθοδοξία. Αλλά Ελλάδα είναι και ο Καζαντζάκης. Για την ακρίβεια είναι περισσότερο Ελλάδα από 40 παπάδες της εποχής του και της εποχής μας μαζί.
Αλλά η ελίτ των ιερατείων δεν χόρτασε με τον αφορισμό του Καζαντζάκη τότε.
Σήμερα, απειλεί έναν πολύ μικρότερο συγγραφέα να τον κάνει ισότιμο του Καζαντζάκη με τον αφορισμό του.
Και αυτό αποτελεί προσβολή στη μνήμη και το έργο του Καζαντζάκη.
Θα κλείσουμε το θέμα της εκκλησίας του (Νίκου) Δήμου με μια άλλη μεγάλη υποκρισία: Αυτή του φίλου του και αρχηγού πολιτικού κόμματος που προσπαθεί να αναπαλαιώσει το πολιτικό σύστημα και να το κάνει να φαίνεται καινούριο και διαφορετικό, του Σταύρου Θεοδωράκη.
Ο Σταύρος, άδειασε το Δήμου μάλλον όχι γιατί «προσβλήθηκε το θρησκευτικό του συναίσθημα» αλλά μάλλον γιατί τραυματίστηκε το άοσμο και άχρωμο του που προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους σε μια ακόμη μεταμφιεσμένη συστημική ποντικοπαγίδα.
Είπε λοιπόν ο Θεοδωράκης ότι «οι πολιτικοί δεν πρέπει να παίζουν με το θρησκευτικό αίσθημα του κόσμου» λες και ο Δήμου είναι πολιτικός και λες και είναι απολύτως εντάξει να παίζουν με και να εμπαίζουν και να περιπαίζουν όλα τα υπόλοιπα αισθήματα του λαού, όπως το κοινό περί δικαίου αίσθημα .
Επειδή όπως σας είπα, η επιστήμη μένει με τα χέρια ψηλά στο φαινόμενο της θρησκοληψίας και επειδή και ο θείος Αλβέρτος αναγνώριζε πως πιο εύκολα διασπάς ένα άτομο από μία προκατάληψη δεν θα επιχειρηματολογήσουμε άλλο.
Απλά θα υπενθυμίσουμε ότι τους Αρχαίους Έλληνες δεν τους έκανε μεγάλους ο «θείος λόγος» αλλά ο ορθός λόγος. Δεν τους έκανε σπουδαίους το άγιο φως αλλά το φως της διάνοιας. Δεν τους έκανε μεγάλους η μονομανία και οι εμμονές αλλά ο συγκριτισμός.
Έτσι λοιπόν και επειδή δε θεωρώ τους ανθρώπους μολυβένια στρατιωτάκια να τους υποχρεώνω να παν στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο, ταπεινά θα προτείνω τούτο: να ξαναμάθουμε να συγκρίνουμε και να παίρνουμε τα καλύτερα.
Ο θεός είναι πολύ μεγάλος για να χρειάζεται προστάτες και σταυροφόρους. Αν έχει πρόβλημα με κάποιον που υβρίζει το θεία δε θα το κάνει μέσω επίγειου αντιπροσώπου.
Αυτή η αντίληψη είναι που πραγματικά προσβάλει τα θεία: ότι τάχαμου άνθρωποι κάνουν πράγματα σε άλλους ανθρώπους δήθεν για να προστατέψουν τα θεία.
Αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη ύβρις.
Με τη διαπίστωση λοιπόν του ότι η επιστήμη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις εμμονές των ανθρώπων, θα επικαλεστούμε την τέχνη.
Παρακαλούνται όσοι είναι θρησκευτικά εύθικτοι τέτοιες μέρες που είναι να μην προχωρήσουν στην ακρόαση του επισυναπτόμενου διηγήματος μου «Δεν έχω ιδέα» από το πολυαναμενόμενο (από τους συντελεστές του τουλάχιστον) ηχητικό μου βιβλίο Πρόσωπα Ζώα Πράματα που επενδύθηκε ηχητικά εν μια νυχτί για να συνοδεύσει το παρόν άρθρο από τον ταλαντούχο συνθέτη και παραγωγό του Studio Amid, Μιχάλη Αβραμίδη.
Και καθώς αναφερθήκαμε σε έναν άλλο πολύ μεγαλύτερο Νίκο, τον Καζαντζάκη θα ήταν απρέπεια να μην φιλοξενήσουμε σε τούτο του άρθρο έναν έστω από τους αθάνατους στοχασμούς του:
«Μα μήπως κι αυτό δεν είναι σκλαβιά ; Nα θυσιάζεσαι για μιαν ιδέα , για τη ράτσα σου , για το Θεό ; Ή μήπως όσο πιο αψηλά στέκεται ο αφέντης τόσο και πιο μακραίνει το σκοινί της σκλαβιάς μας , πηδούμε τότε και παίζουμε σε πολύ πλατύχωρο αλώνι , πεθαίνουμε χωρίς να βρούμε την άκρα του , και αυτό το λέμε ελευτερία ;» (Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά)
Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά να ‘χουμε.

(Ακούστε ή/και κατεβάστε το ηχητικό διήγημα στο http://www.hyperfileshare.com/d/65278962)

Read More »

Κάθε παραμονή εκλογών...

Τέτοιες μέρες που είναι θα δανειστούμε.

Για μια ακόμη φορά.

Αλλή αυτή το φορά θα δανειστούμε μονάχα από το κλίμα των ημερών.

Βλέπετε, είναι μια βδομάδα μεγάλη γεμάτη θαύματα. 

Γιατί τα θαύματα κατά πως φαίνεται δεν έχουν τελειώσει με τον Ιησού:

Ο άνθρωπος που μιλάει με το θεό, ο Αντώνης Σαμαράς, έβγαλε την Ελλάδα στις αγορές.

Μια πραγματική νεκρανάσταση.

Φυσικά αναστάσεις δε γίνονται στις μέρες μας και η λογική λέει ότι δε γίναν ποτέ.

Όταν εκείνη η ασαφής στιγμή που ο θάνατος επέρχεται σημάνει, το σώμα παίρνει το δρόμο χωρίς επιστροφή και αποσυντίθεται αργά επιστρέφοντας τα δάνεια της ζωής.

Φυσικά, δε σταματάν όλες οι κυτταρικές λειτουργίες με την στιγμή του θανάτου. Απλά έχει χαθεί για πάντα εκείνη η όμορφη και ακόμη ακατανόητη έμβια, ρευστή αρχιτεκτονική της συνέργειας.

Ακριβώς όπως συμβαίνει  με την ελληνική οικονομία που διατηρεί λίγες πλέον από τις ζωτικές της λειτουργίες και βρισκόμενη σε αποσύνθεση υφίσταται μονάχα για να επιστρέφει δάνεια.

Επειδή η οικονομία όμως δεν έχει την όλη εκείνη την πολυσύνθετη συνέργεια ενός έμβιου σώματος παρότι και η ίδια καθορίζεται από συνεργιστικά φαινόμενα, στην οικονομία δεν υπάρχουν οριστικά σημεία θανάτου: η οικονομία μπορεί αέναα να αποσυντίθεται διατηρώντας ελάχιστες μόνο μονωμένους «θαλάμους» που συνεχίζουν να έχουν δραστηριότητα. Αυτή η αποσύνθεση με τη σειρά της επάγει φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης και καθώς η πρόσβαση σε βασικές ανάγκες του ανθρωπίνου βίου περιορίζεται μαζικά, μαζική μπορεί και να επάγει ατομικούς θανάτους: από πείνα, από νόσους, από κρύο, από απόγνωση και από επικίνδυνες εναλλακτικές τους όπως έχουμε δει και θα συνεχίσουμε να μαρτυρούμε να συμβαίνει συχνότερα στην Ελλάδα.

Αυτή είναι μια νεκροζώντανη οικονομία, μια οικονομία ζόμπι και αυτή ακριβώς την οικονομία έχουμε στην Ελλάδα. Από την παρασιτική οικονομία των τελευταίων 30 ετών, περάσαμε στην οικονομία ζόμπι των τελευταίων 4 ετών, με την κορυφή της παρασιτικής πυραμίδας να γίνεται όλο και πιο εύρωστη.

Καθώς φυσικά ανάκαμψη σε τέτοιες τοξικές συνθήκες είναι τόσο πιθανή όσο και η νεκρανάσταση, οι Σαμαράς και Σια καταφεύγουν στην παλιά καλή μεθόδου της «δημιουργικής» λογιστικής: Παστώνουν το πρόσωπο της οικονομίας με πλαστούς αριθμούς για να μη φαίνεται η νεκρίλα και περιφέρουν το πτώμα σε κοινή θέα σαν να ταν ζωντανό για να μην πανικοβληθούν τα ελληνικά πλήθη και να μην κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν υπό την απειλή θανάτου: να πολεμήσουν για τη ζωή τους απέναντι σε αυτούς που την απειλούν…

Τώρα λοιπόν, προεκλογικά, αφού έχουν εφεύρει το «πρωτογενές πλεόνασμα» με μια φοροεπιδρομή που σπανίως πολιτισμοί έχουν την κακαοδαιμονία να αντιμετωπίζουν, κάνουν την επόμενη ταχυδαχτυλουργία: Μια έξοδο στις αγορές που θα επιβαρύνει τη χώρα για πολλά μα πάρα πολλά χρόνια (το πόση αλητεία έκρυβε αυτή η «έξοδος» μπορείτε να το διαπιστώσετε στο άρθρο του πάντα ενδιαφέροντα Πάνου Παναγιώτου «Με όρους αποικίας της Goldman Sachs η έξοδος στις αγορές»).

Το ιερατείο της ελληνικής ελίτ προκειμένου να κρατήσει τη Θεϊκή του εξουσία, καταφεύγει σε πολλές προεκλογικές Θαυμαπάτες:

Μοιράζει από τη μεγάλη του έθνους ληστεία που διέπραξε τα ψίχουλα του κοινωνικού μερίσματος που υπακούουν τέτοια κριτήρια ώστε να αποκλείεται η πρόσβαση σε αυτό της πλειοψηφίας των ανθρώπων που το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν κάποιες βδομάδες παραπάνω…

Αφού έχει ποινικοποιήσει την κατοικία του μέσου Έλληνα και του ζητάει νοίκια για αυτήν, παραχωρεί σε μερικές χούφτες αστέγων κτήρια του δημοσίου για να στεγαστούν.

Και συνεχίζει το λυσσαλέο φοροκυνηγητό αυτών ακριβώς των μαζών που δεν μπορούν να πληρώσουν:

Φορολογεί αναδρομικά ακόμη και την άθλια επιδότηση που έδωσε για προγράμματα επιμόρφωσης ανέργων…

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι η ελληνική οικονομία έχει γίνει παραγωγική:

Παράγει ζητιάνους και τους πετάει ψίχουλα σε μια χούφτα από αυτούς … κάθε παραμονή εκλογών.

Παράγει αστέγους για να στεγάσει κάπου πρόχειρα μια χούφτα από αυτούς… κάθε παραμονή εκλογών

Παράγει άνεργους και τους ζητάει μαφιάζικα φόρους από τα ψίχουλα που τους έδωσε:

Αυτό το καθεστώς δεν είναι απλά σκληρό ή απάνθρωπο: Είναι διεστραμμένο: Παραδίδει στις επόμενες γενιές όχι μόνο μια οικονομία ζόμπι-πρεζάκι, αλλά ένα κατεστραμμένο ηθικό κώδικα καθώς έχει αποθεώσει τον αμοραλισμό, τον υλισμό και έχει νομιμοποιήσει και δώσει πλήρη ασυλία στην μεγαλοκλοπή:

Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνεται στα παιδιά σας νεοέλληνες: Την κατάρα της μούμιας.

Ελλάδα Δεύρο έξω: Αυτό δεν είναι Ευροεκλογές, είναι Δευροεκολογές.

Για να τονώσουν τη θαυμαπάτη οι αδίστακτοι εξουσιαστές καταφεύγουν οι σε παιδιά «θαύματα» του τηλεοπτικού σύμπαντος, ενός σύμπαντος που μοιάζει με πολυτελή κουρτίνα που κρύβει από τον πολίτη την ίδια του τη μιζέρια:

Σαν να μην μας έφτανε το Ποτάμι από τα τηλεοπτικά μπάζα, 4 τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι εντάσσονται στο (δ)ευρψηφοδέλτιο της ΝΔ: Ανάμεσα τους η Μαρία (κακό) Σπυράκι, ο Αμυράς του μένουμε Ελλάδα που θα αντιπροσωπεύσει στην Ευρωβουλή το κόμμα του «φεύγουμε από την Ελλάδα», ο ποδηλάτης που θα ενταχθεί στο κόμμα που έκανε τη ζωή μας ποδήλατο, ο Αμυράς και το κόμμα που μας έκανε Άμοιρους, δίχως στην ήλιο μοίρα.

Στο προηγούμενο άρθρο κάναμε μερικούς μόνο υπαινιγμούς για το τι εξυπηρετεί το ποδόσφαιρο. Για να μας δικαιώσει, ο Θοδωρής (Ζ)αγοράκης μπήκε και αυτός στο Δευροψηφοδέλτιο της ΝΔ. Φυσικά: Έξοδος στις αγορές χωρίς (Ζ)αγοράκι γίνεται; Δεν γίνεται.

Το κόμμα των Δυναστειών που έγινε κόμμα των Δυναστών, δείχνει το βρωμερά λαϊκίστικο πρόσωπο του, την απίστευτα απολιτίκ προβιά του: Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αποβλάκωση των μαζών και δίνει το πρόσωπο γνώριμο τηλεπερσόνων στην καταστροφή που ανελλιπώς παράγει.

Μόνο η βλακεία των ανθρώπων μπορεί να το διασώσει από την πτώση και την τιμωρία: και σε αυτήν ακριβώς επενδύει. Γιατί μόνο η βλακεία μπορεί να αποδειχτεί την καταστροφή ως σωτηρία.

Θα σας τάξουν λαγούς με πετραχήλια.     

Θα κάνουν κοινωνική πρόνοια με λοτταρία.

Θα κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα: Και όσα περισσότερο χρόνο κερδίζουν, τόσα περισσότερα εσείς θα χάνετε και θα βλαστημάτε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκατε αλλά όχι αυτούς που σας κατάντησαν έτσι.

Είπε ο Γιούνγκερ για τους πρώην εύπορους και νυν φτωχοδιάβολους Έλληνες: Αν επιδιώκαμε να περάσουμε αλλού αυτές τις μεταρρυθμίσεις, θα γινόταν εξέγερση.

Λέει αλήθεια όταν μας λέει ραδιάγες.

Λέει ψέματα όταν λέει ότι εφαρμόσαν μεταρρυθμίσεις, αν εξαιρέσει κανείς την μεταρρύθμιση των ανελέητων φοροεπιδρομών χωρίς τέλος που εφαρμόσαν για να μπορούν οι τράπεζες τα κόμματα και κανάλια και οι μεγαλοπαράγοντες τους να τρώνε στην υγειά του κορόιδου από τα δάνεια που παίρνουν και τα χρεώνουν στις πλάτες μας. Και στις πλάτες των παιδιών μας. Και των παιδιών των παιδιών τους.

Με εξαίρεση τη μεγάλη των φόρων μεταρρύθμιση που στραγγίζει το εισόδημα και την εσωτερική οικονομία, δεν εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις: Εφαρμόζουν απορρυθμίσεις.

Οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση.

Εσείς να κοιτάζετε μπροστά: Μόνο μπροστά: Στο ανοιχτό στόμα του κοινωνικού χάους που σας περιμένει: Να κοιτάζετε στη θεαμαπάτη που στήνουν.

Να κοιτάζετε μπροστά: Ναι παλιομαλάκες: Κοιτάξτε μπροστά: Αμνηστεύστε αυτούς που διαπράξαν τη Μεγάλη του Έθνους Κλοπή.

Δώστε παράταση στους Δυνάστες, σε αυτούς που σας κλέψαν τη ζωή, το μέλλον, την ελπίδα.

Να σας κλέψουν κι άλλα.

Δώστε και κώλο στους βιαστές σας.

Δώστε. Δώσε κι άλλο τόπο στον πόνο που σας χαρίζουν. Τόπο στην οργή σας. Δώστε τόπο στην κοροϊδία τους. Τόπο στον χλευασμό και την απαξίωσή της. Δώστε τους τον τόπο σας.

Αθωώστε σαν βρώμικοι δικαστές τους εκμαυλιστές σας. Δικαιώστε αυτούς που σας βγάλαν κλέφτες, άχρηστους, τεμπέληδες και πως σας τιμωρήσαν σαν να ταν βιβλικοί θεοί.   

Κάποτε είχατε τουλάχιστον άλλοθι: Καμωνόσασταν πως τάχαμου δεν ξέρατε.

Από εδώ και πέρα θα είσαστε άξιοι της μοίρας σας την οποία ξανά και ξανά ΨΗΦΙΣΑΤΕ.

Δε θα σας πω Καλή Ανάσταση και τέτοια. Δε θα ρθει.

Ήρωες των γενιών που περάσανε. Μην τολμήσετε να έρθετε μήτε στο παρόν μήτε στο μέλλον. Μην σας τύχει η πιο σκληρή μοίρα ω εσείς που πήγατε στον Άδη παλεύοντας για τη ζωή των πληθυσμών να δείτε τον Άδη να βασιλεύει και στους τόπους των ζωντανών.

Μα τι λέω; Να μην ανησυχώ για τους ήρωες του παρελθόντος.

Είναι νεκροί.

Και ανάσταση δεν υπάρχει.

Υπάρχει μόνο εμπόριο ελπίδας.

Και είναι πολύ πιο επικερδές όταν η απόγνωση είναι τόσο κυρίαρχη που η μόνη λύση κατοικεί στη μεταφυσική.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr 16/4/2014

Read More »

Ατλέτικο-Μπάρτσα: Νικητής το αόρατο εξόφθαλμο

Του Πέτρου Αργυρίου

Χθες το βράδυ η Ατλέτικο Μαδρίτης πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από την Μπάρτσα η οποία φάνηκε πολύ κυρία για την αδιάκοπη έκρηξη αδρεναλίνης των παικτών της Ατλέτικο.

Ποσώς μας ενδιαφέρει.

Αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει είναι ένα δεύτερο παιχνίδι που ως συνήθως παίζεται στα πλαίσια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.

Στη εν λόγω ενδοϊσπανική σύγκρουση για το εισιτήριο για τους τέσσερις της διοργάνωσης «Τσάμπιονς Λιγκ» μπάλα δεν έπαιξαν μόνο οι ισπανοί ποδοσφαιριστές:

Μέσα στο γήπεδο υπήρχε και μια κόντρα ανάμεσα σε Κατάρ, Αζερμπαϊτζάν και Ρωσία…

Τι εννοούμε;

Εδώ και μερικά χρόνια ο διαφημιστικός χώρος της φανέλας της Ατλέτικο έχει αγοραστεί από το Αζερμπαϊτζάν, ενώ της Μπάρτσα από το Κατάρ για μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Το Αζερμπαϊτζάν αποτελεί κομβικό σημείο για την πολιτική της απομόνωσης της Ρωσίας από την Ευρώπη μέσω του αγωγού TAP, μια συμφωνία που πρόσφατα υπέγραψε και ο Μνημονιακός Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς (ας μην ξεχνάμε πως ένας από τους  βασικούς ρόλους που έπεσε η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν και η φιλορωσική ενεργειακή πολιτική της).   

Το Κατάρ από την άλλη, χώρα μικρή αλλά σημαντική για την πολιτική της παγκόσμιας πετρελαϊκής εξάρτησης που αποτελεί ένα από τα διαρκή αμερικάνικα κεφαλοκλειδώματα προς τον υπόλοιπο κόσμο, έχει εδώ και δεκαετίες στενές σχέσεις με εξτρεμιστικά ισλαμιστικά στοιχεία τα οποία και χρηματοδοτεί και εξοπλίζει.

Αν το Αζερμπαϊτζάν θέλει να λέγεται η Χώρα της Φωτιάς (και του φυσικού αερίου), το Κατάρ παίζει με τη φωτιά, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας ξένους ισλαμιστές εξτρεμιστές στη Συρία και πυρακτώνοντας τα καζάνια της κόλασης για τον πληθυσμό της της,  δυσαρεστώντας παράλληλα και τη Ρωσία, μια Ρωσία που δε δίστασε να έρθει στο θέμα της Συρίας σε ρήξη με τις ΗΠΑ προκειμένου να εξασφαλίσει τα επενδυμένα συμφέροντα της στην περιοχή που αφορούν στην μοναδική στρατιωτική εγκατάσταση των Ρώσων στη Μεσόγειο που βρίσκεται στην πόλη Ταρτούς.

Ήταν φυσικό λοιπόν η Ρωσία να αναμιχθεί και στην «ενδοϊσπανική διαμάχη» σε διαφημιστικό επίπεδο.

Αφού οι φανέλες των ομάδων ήταν πιασμένες από τους «αντιπάλους» και συμμάχους των αμερικάνων Κατάρ και Αζερμπαϊτζάν, ήταν απολύτως λογικό οι διαφημιστικές πινακίδες του γηπέδου να νοικιαστούν για το παιχνίδι από την Gazprom, τον Ρωσικό κολοσσό φυσικού αερίου με τα ολιγοπωλιακά παιχνίδια στην Ευρώπη.

 Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι απλώς ένα παιχνίδι αλλά η λαοφιλία του και η επίδραση του στις μάζες το μετατρέπουν σε ισχυρό εργαλείο πολιτικής ισχύος και πίεσης.

Από τους ξένους ολιγάρχες όπως ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι ή ο έκπτωτος Ρώσος μεγιστάνας Αμπράμοβιτζ μέχρι τους ντόπιους όπως οι Βαρδινογιάννηδες, ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης (οι δύο από τους τρεις τους ανάμεσα σε άλλα και πετρελαιάδες),  μέχρι παράγοντες καταδικασμένους έστω και ετεροχρονισμένα από τη δικαιοσύνη όπως ο Κοσκωτάς και ο Ψωμιάδης, όλοι τους αναλάμβαναν σωματεία με ευρεία βάση φιλάθλων για δικές σκοπιμότητες.

Με την αγορά του ΠΑΟΚ από τον Ιβάν Σαβίδη οι ρώσοι αγόρασαν και φίλαθλη πίστη, ενώ οι κουβέντες για να κατέβει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού στις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά μας φέρνει στο μυαλό μια μινιατούρα Μπερλοσκονισμού: Αυτή τη φορά μέσω αχυράνθρωπου.

Λένε πως ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι. Η αλήθεια είναι πως ο δρόμος για το μυαλό ενός άντρα περνάει από το γήπεδο.

 Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε: Με την ενδοϊσπανική διαμάχη και τον «κρυφό» πόλεμο της ενέργειας που κάνει την Ευρώπη να μοιάζει με τους ποδοσφαιρικούς οπαδούς της: Την κάνει να μοιάζει με χρήσιμο ηλίθιο.

Αν οι φίλαθλοι της Μπάρτσα γνωρίζαν περισσότερα από ελληνική υποκουλτούρα, μετά το τέλος του παιχνιδιού μπορεί και να σιγοτραγουδούσαν: Ποιος με Καταρ-άστηκε.

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται ακριβώς  μπροστά στα μάτια τους, στη φανέλα των παιχτών τους:

Κατάρ Φαουντέτιον.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog, agriazwa.blogspot.gr)

Read More »