Μεγάλη μέρα σήμερα παρότι όπως τόσες άλλες έχει 24 ώρες.
Πόσα μπορούν να συμβούν σε 24 ώρες όμως.
Κατακλυσμοί, σεισμοί, καταποντισμοί.
Τίποτε τέτοιο δεν συνέβη στην Ελλάδα στις 23 Απριλίου του 2010.
Αυτό που της συνέβη και οδήγησε στην τραγωδία της 23/10/2010, διαπρεπές ανάμεσα σε τόσα άλλα εξίσου σκοτεινά πολιτικά εγκλήματα, είναι η "εκλεγμένη" ανταμοιβή της με έναν ηγέτη που ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμη και των πιο ηλιθίων και απλήστων ψηφοφόρων του.
Τον Γεώργιο Παπανδρέου, γνωστό και ως ΓΑΠ (αγγλιστί GAP), το για μεγάλο διάστημα αγαπημένο παιδί των μήντια που έκανε προεκλογική εκστρατεία με τα μανίκια σηκωμένα δίπλα σε απεργούς, με το σύνθημα "λεφτά υπάρχουν", με τη δέσμευση να μη βάλει τη χώρα του στο ΔΝΤ γιατί αυτό θα σήμαινε καταστροφή για τη χώρα.
Τις προεκλογικές του δεσμεύσεις τις αντέστρεψε εντελώς ξεκινώντας μια πορεία εφιάλτη για τη χώρα,μια πορεία που βρήκε επάξιους συνεχιστές στις διάδοχες του κυβερνήσεις:
Μέσα σε 4 χρόνια χάθηκαν εργασιακά δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινο δυναμικό, εκατοντάδες δις, κομματάρες του ΑΕΠ, συντάξεις και μισθοί, δουλειές, σπίτια, νοικοκυριά, αξιοπρέπειες, όνειρα και η εθνική κυριαρχία:
Ούτε σε πόλεμο τέτοια ζημιά. Μα ο Παπανδρέου το 'χε πει καθαρά και ξάστερι όταν βρισκόταν ακόμη στο τιμόνι του μελλοντικού ναυαγίου του: βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Και ο άμαχος Έλληνας βρέθηκε ξανά στη μοίρα του μετανάστη. Ακόμη και μέσα στη χώρα του. Πολίτης τρίτης κατηγορίας.
Θύμα. Κυνηγημένος.
Σαν σήμερα, ο Γιωργής ο Παπανδρέου έκανε την μαλακοπερήφανη του διακύρηξη από το Καστελόριζο για την υπαγωγή μας στα μνημόνια.
Τόσο το μέρος όσο και η μέρα περιείχαν συμβολισμούς.
Το ακριτικό Καστελόριζο επιλέχτηκε για να συμβολίζει την κατάργηση των εθνικών συνόρων από τους δανειστές.
Πλέον η Ελλάδα θα ήταν μια χώρα ανοχείρωτη, απροστάτευτη.
Όσο για τη μέρα;
Αυτήν ο Γιωργάκης την επέλεξε για να συμπίπτει με την ονομαστική του γιορτή.
Να γιορτάσει διπλά: Την καταστροφή μιας χώρας που βαθειά περιφρονούσε να τη γιορτάσει μαζί με το όνομα του.
Όπως ο Άγιος Γεώργιος σκότωσε το δράκο, έτσι και ο Άγιος Γιώργος Παπανδρέου σκότωσε τον κακό δράκο που λεγόταν Ελλάδα με ένα χτύπημα.
Μα τα παραμύθια συνεχίστηκαν και οι πραγματικοί δράκοι βρήκαν μπόλικο κι ανθρώπινο φαί, σάρκες και μυαλά που περίσσευαν...
Ο Γιώργος θα μπορούσε να διαλέξει μιαν άλλη μέρα κοντινή, την 21η Απριλίου όπως διάλεξε ο συνονόματος του Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Άλλωστε αυτές οι εποχές του ζόφου έχουν τόσα κοινά σημεία: Δικαιώματα πολιτών σε περιστολή, η Δημοκρατία στον Γύψο και το δώρο της διαίρεσης της Κύπρου τότε.
Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν πολύ πιο έξυπνος από τον συνονόματό του: Για χαζός είναι δαιμονικά έξυπνος:
Δεν ήθελε η δικιά του Χούντα να επισκιάζεται από την μπανάλ χούντα των τάνκς.
Γιατί πλέον υπάρχουν εξίσου ισχυρά όπλα που δεν προσελκύουν τη διεθνή κατακραυγή.
Το καρότο και το μασίγιο των αγορών: τα αδιέξοδα. Η πλύση εγκεφάλου των ιδιωτικών μήντια: Μια ολόκληρη επιχείρηση πειθαναγκασμού.
Η χούντα του Γιωργή του Παπανδρέου και των διαδόχων του και δημοκρατικό περίβλημα φοράει και πολύ περισσοτέρους έχει καταστρέψει από αυτήν του συνονόματου του.
Και ο ΓΑΠ είχε την νερωνική ευφυία να την εγκαινιάσει τη μέρα της ονομαστικής του γιορτής.
Χρωστάω και εγώ στον Γεώργιο Παπανδρέου. Όπως όλοι οι Έλληνες που δεν ανήκουν στην ελίτ.
Δεκάδες χιλιάδες ευρώ που αυξάνουν μέρα με τη μέρα και που μας τα παίρνουν έμμεσα για να πλουτίζουν άμεσα οι τραπεζίτες και να επιπλέουν οι πολιτικοί και οι καναλάρχες.
Χρωστάω στο Γιώργο, χρωστάω σαν Έλληνας.
Χωρίς αυτόν ίσως να μην είχα φτιάξει και το προσωπικό μου blog, το agriazwa.blogspot.gr. Τέτοια ήταν η ανάγκη μου να τον ξεσκεπάσω, να τον σταματήσω.
Όσο και αν πέτυχα το πρώτο προβλέποντας με σχετική ακρίβεια τις μελλοντικές του κινήσεις και την κατάντια στην οποία θα' φερνε τη χώρα, το δεύτερο ήταν αδύνατο να επιτευχθεί από έναν μοναχικό συγγραφέα. Δεν κατέστη δυνατό ούτε καν από τις εκατοντάδες χιλιάδες Αγανακτισμένους της Αθήνας. Φυσικά και ο Παπανδρέου είχε άγιο εκείνες τις μέρες της οργής: Τον Όσιο Της Κοινοβουλετικής Βρωμιάς, το ΚΚΕ που σταμάτησε τους διαδηλωτές πριν μπούνε στη βουλή συνεπικουρώντας τα ΜΑΤ.
Περάσαν χιλιάδες μέρες σήψης από τότε και η γάγγραινα προχωρά όλο και βαθύτερα.
Είναι η ενσάρκωση μιας άλλης σαπίλας, μιας σαπίλας πνευματικής, ηθικής και κοινωνικής που μας άδειαζε από τα σπλάχνα μας και μας ταρίχευε.
Ίσως κάποτε να γλυτώσουμε από την οικονομική γάγγραινα. Ίσως να το φέρουν έτσι οι καιροί. Ίσως και όχι.
Αυτό που αδυνατούμε όμως να καταλάβουμε είναι πως αν δεν ξεφορτωθούμε την άλλη, την εσωτερική, πάλι Σισσύφειες πέτρες θα κουβαλάμε.
Τι με κοιτάτε μωρέ σαν χάνοι;
Μεγάλη μέρα σήμερα.
Διπλή γιορτή σήμερα.
Δύο εφιάλτες γιορτάζουν σήμερα.
Βαρέστε τις καμπάνες.
Ανοίξτε τις σαμπάνιες.
Γιορτάστε το θάνατο μιας χώρας.
Πέτρος Αργυρίου, 23/4/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου