Υποκριτές στη χώρα του Ιπποκράτη και οι πρακτικές ναρκεμπορίας στη σύγχρονη ιατρική.

Α) Στατίνες και ελληνικά «λάδια»

Δεν μας έριξαν καθόλου από τα σύννεφα οι αποκαλύψεις του καινούριου Hot Doc για το κύκλωμα δωροδοκίας γιατρών, αυτή τη φορά για τη μαζική συνταγογράφηση στατινών. Περί τίνος πρόκειται; Ο Κώστας Βαξεβάνης σκιαγραφεί το διαρκές σκάνδαλο: «Πάνω από 3.000 έλληνες γιατροί, εισέπρατταν μεγάλα ποσά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, για να συνταγογραφούν ένα από τα πιο εμπορικά φάρμακα για τη χοληστερίνη, το Lipitor. Η αμερικανική φαρμακοβιομηχανία Pfizer, κάτω από την κάλυψη «στατιστικών μελετών», χρημάτιζε τους γιατρούς οι οποίοι με τη σειρά τους εμφάνιζαν το φάρμακο ως αναγκαίο για την ασφάλεια του ασθενή. Αυτά καταγγέλει με έκθεση και ντοκουμέντα που έχει διαβιβάσει στις αμερικανικές Αρχές, στέλεχος της επιχείρησης στην Ελλάδα. Στη διάθεση του Hot Doc είναι κατάλογοι με τραπεζικούς λογαριασμούς γιατρών, που αποδεικνύουν πως πράγματι έλαβαν ποσά από την εταιρεία. Πέρα όμως από αυτά καθαυτά τα στοιχεία, το γεγονός πως η Ελλάδα είναι μια από τις πρώτες χώρες του κόσμου στην κατανάλωση του προωθημένου φαρμάκου Lipitor, αποδεικνύει ή πως οι Έλληνες είναι καρδιοπαθείς σε μεγάλο βαθμό, ή πως ο εισαγγελέας και στην Ελλάδα πρέπει να εξετάσει ένα από τα πιο βρώμικα σκάνδαλα σε βάρος της υγείας των ασθενών…»

Οι πρακτικές "dealers" της Pfizer και άλλων φαρμακευτικών περιγράφονται στο τελευταίο βιβλίο μου Παρά Φύση. Όσο για τις στατίνες, ήδη από το 2010 προειδοποιούσαμε για το εμπορικό προφίλ των στατινών που τις καθιστούσε «φάρμακο» ελκυστικό για δωροδοκίες σε παγκόσμια κλίμακα. Όπως έγραφα λοιπόν τότε στο βιβλίο μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί»:

«Οι στατίνες, μαγικά φάρμακα που μειώνουν την κακή μάγισσα χοληστερόλη με υποτιθέμενο αποτέλεσμα να μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου έχουν γίνει πλέον καραμέλες, και η συνταγογράφησή τους έχει γίνει μια όλο και  αυξανόμενη ιατρική τάση. Τα αποδεκτά όρια χοληστερόλης μειώνονται συνέχεια και οι πωλήσεις των στατινών αυξάνονται συνέχεια. Το 2004 οι πωλήσεις τους άγγιξαν τα 15 δις. δολάρια. Αλλά όπως αποδείχτηκε το νούμερο αυτό δεν αρκούσε για να μετριάσει την απληστία της φαμακοβιομηχανίας και των λακέδων της. Το 2008, μια τεράστια μελέτη που περιλάμβανε περισσότερα από 18000 υγιή άτομα, η λεγόμενη μελέτη Jupiter, κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι στατίνες μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου ακόμη και όταν οι αποδέκτες τους έχουν φυσιολογικά επίπεδα χοληστερόλης! Έτσι έχουν τα πράγματα στο χρηματιστήριο αξιών της ιατρικής. Μια μεγάλη μελέτη, τεράστια περιθώρια κέρδους για τις εταιρίες σε μια καινούρια αγορά που ανοίγει με το (επιστημονικό) ζόρι. Α, και δεν σταματάμε στους υγιείς. Για ποιο λόγο να αφήσουμε την παιδική αγορά φαρμάκων έξω; Η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία (American Academy of Pediatrics) συνέστησε τη χρήση στατινών σε παιδιά άνω των 8 ετών με προφίλ υψηλού κινδύνου.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: οι στατίνες είναι θαυματουργές αν όχι για αυτούς που καθημερινά τις λαμβάνουν σαν αντίδωρα μακροζωίας, τουλάχιστον για τις εταιρίες που τις πουλάν.»

Αυτό για το οποίο εξαρχής ανησυχούσαμε δεν ήταν κυρίως για το ιατρικό προφίλ των στατινών αλλά το εμπορικό τους: Οι στατίνες είναι ακριβούτσικα φάρμακα που μπορούν να δίνονται με βάση όχι πραγματικούς κινδύνους υγείας αλλά ένα δείκτη που εκφράζει αυξημένους πιθανούς κινδύνους υγείας. Το επόμενο βήμα στην προώθηση των στατινών ήταν τα ιατρικά ιερατεία να αναθεωρούν μονίμως προς τα κάτω τα αποδεκτά όρια τιμών αυτού του δείκτη, αυξάνοντας έτσι διαρκώς το κομμάτι του πληθυσμού στο οποίο θα ήταν επιτρεπτό να συνταγογραφούνται στατίνες, με αποτέλεσμα σήμερα 25 εκατομμύρια αμερικανοί να παίρνουν στατίνες, κάνοντας τις στατίνες ένα από τα μεγαλύτερα best sellers στην ιστορία της ιατρικής.

Και η τάση αυτή δεν αναχαιτίζεται. Αντιθέτως παραμένει διαρκώς αυξανόμενη. Το 2014 οι νέες οδηγίες του Αμερικανικού Καρδιατρικού Συλλόγου άθροισαν στους υπάρχοντες αριθμούς άλλα 15 εκατομμύρια ως «δικαιούχους» λήψης στατινών. Τα «στατινικά» κέρδη προκαλούν ίλιγγο και ίπτανται σε καινούρια ύψη κάθε χρόνο.

Οι θεοί της μοντέρνας ιατρικής, οι φαρμακευτικές εταιρίες,  έχουν διπλό μηχανισμό για να αυξάνουν τις πωλήσεις και επομένως τα κέρδη τους και επομένως και την επιρροή τους η οποία στην συνέχεια εξαργυρώνεται σε ακόμη περισσότεροι κέρδη: Ο ένας είναι ο μηχανισμός επιβολής από τα πάνω και αφορά τη διάβρωση της κορυφής των κέντρων λήψεων αποφάσεων όπως οι παγκόσμιοι οργανισμοί υγείας και οι ιατρικοί σύλλογοι των μεγάλων χωρών, που ουσιαστικά «προτυποποιούν» κριτήρια τα οποία αργά ή γρήγορα οι μικρότερες χώρες θα ακολουθήσουν ως «βέλτιστη πρακτική».

Το άλλο κομμάτι είναι ο μηχανισμός προς τα κάτω, τα λαδώματα δηλαδή σε γιατρούς για να συνταγραφούν μαζικά.

Και οι δύο επι μέρους αυτοί μηχανισμοί αλληλοενισχύονται. Όταν ένα μεγάλο κομμάτι της ιατρικής κοινότητας λαδώνεται, λίγοι θα προβάλλουν ένσταση για νέες διευρύνσεις -ακόμη και σκανδαλώδεις- προϋπαρχόντων κριτηρίων συνταγογράφησης. Το αντίθετο.

Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο που λέγαν και οι παλιοί.

Επιστρέφοντας τώρα στις στατίνες, η διεύρυνση του αριθμού των «δικαιούχων» λήψης τους όχι μόνο εκθέτει όλο και περισσότερους σε κινδύνους παρενεργειών αλλά και μετακυλύει το κόστος των λαδωμάτων των ιατρών και των μπόνους των στελεχών στη δημόσια υγεία η οποία ήδη γνωρίζει δραματικές περικοπές σε πολλές χώρες, αποστερώντας της έτσι ζωτικούς πόρους.

Ειδικά για την Ελλάδα με τα δεκάδες κράτη εν κράτει υπο το προνομιακό καθεστώς της πλήρους ατιμωρησίας, τα πράγματα είναι ακόμη τραγικότερα. Όπως περιγράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας: «Δεν μιλάμε για περιστασιακά κρούσματα αλλά για μια βαριά βιομηχανία ιατροφαρμακευτικής διαφθοράς… Σε … χώρες όπως η Ελλάδα, οι ελίτ έχουν το προνόμιο της άτυπης ή της θεσμοθετημένης ασυλίας.

Στο συντεχνιακό ελιτισμό των Ελλήνων γιατρών πχ, η ασυλία είναι άτυπη μεν αλλά εξίσου αποτελεσματική με αυτή των πολιτικών, αφενός γιατί το νομικό πλαίσιο δεν είναι επαρκές καθώς τα ιατρικά εγκλήματα είναι ιδιότυπα και μπορεί να είναι διπλά και τριπλά (μια απλή πχ περίπτωση «λαδώματος» δεν επιβαρύνει μόνο οικονομικά τον πολίτη καθώς το κόστος της τελικά μετακυλίεται σε αυτόν αλλά μπορεί να απειλεί άμεσα ή και έμμεσα τη ζωή του) και αφετέρου γιατί τα πειθαρχικά όργανα (και η δικαιοσύνη) κάνουν τα στραβά μάτια υπερασπίζοντας τη συντεχνία τους εις βάρος της δημόσιας υγείας».

Για να καταλάβετε το γιατί η παραπάνω περιγραφή δεν έχει στόχο τον εντυπωσιασμό αλλά αποτελεί μια αντικειμενική αποτύπωση της πραγματικότητας, ας ασχοληθούμε λίγο με τα νούμερα που μας δίνουν οι αποκαλύψεις του Κώστα Βαξεβάνη: 3000 Έλληνες γιατροί τα παίρναν μόνο από τη Pfizer, μόνο για ένα φάρμακο, το Lipitor.

Προσθέστε τώρα σε αυτούς ακόμη μερικές χιλιάδες που τα παίρναν από άλλες εταιρίες, πολυεθνικές και εγχώριες για τις δικές τους στατίνες, πολλαπλασιάστε αυτό το νούμερο με συντελεστή που σχετίζεται και με τα πολυάριθμα άλλα φάρμακα. Προσθέστε τώρα σε αυτό και τις δωροδοκίες σε είδος, όπως πολυτελή ταξίδια και άλλου είδους δώρα, ακόμη και σεξουαλικά.

Οι Έλληνες γιατροί που τα παίρναν από τις εταιρίες είναι δεκάδες χιλιάδες.

Οι δηλώσεις για «εξαιρέσεις που τσουβαλιάζουν όλους τους γιατρούς» δεν είναι παρά κροκοδείλια δάκρυα.

Αυτό που στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση είναι οι έντιμοι γιατροί, αυτοί οι λίγοι που κρατάν το δημόσιο σύστημα υγείας στις πλάτες τους.

Και ακόμη κι αυτοί, κάτω από το καθεστώς της παγκόσμιας απορρύθμισης και των περικοπών στα συστήματα υγείας, θα λυγίσουν.

Ίσως θα έπρεπε να είχαν κηρύξει τον ανένδοτο πολύ νωρίτερα απέναντι στο κυρίαρχο  

παράδειγμα των επίορκων. 

Β) Βρεφικές σκόνες γάλακτος και τα ιταλικά λάδια.

Στο τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Παρά Φύση» καταπιάστηκα με το θέμα της βρεφικής φόρμουλας γάλακτος. Και φυσικά δεν το κανα για λόγους εντυπωσιασμού. Μπορεί η σκόνη γάλακτος να είναι χρήσιμη για μητέρες που δεν μπορούν να θηλάσουν το μωρό τους, η χρήση της αντί του θηλασμού κρύβει πολλούς κινδύνους για το μωρό. Και φυσικά κατά τη γνωστή τους πρακτική του πολλαπλασιασμού της πελατείας τους και επομένως και των κερδών τους, οι εταιρίες δεν αρκέστηκαν στην πρώτη κατηγορία αλλά προσπάθησαν ενίοτε να προωθήσουν το προϊόν τους και στη δεύτερη. Ποιοι είναι και ποιοι ιστορικά υπήρξαν λοιπόν οι κίνδυνοι από τέτοιες εταιρικές πρακτικές; Ας αφήσουμε το Παρά Φύση να μας αφηγηθεί:   

«Όσοι από εμάς είχαμε την κακοτυχία να αποχωριστούμε από νωρίς ή να μη γνωρίσουμε ποτέ το βυζί της μάνας θα αποκτούσαμε για τροφό μας εταιρίες της χημικής βιομηχανίας που θα μας εξοικείωναν με το αφύσικο από τα γεννοφάσκια μας για να συνεχίζουμε να τις υπηρετούμε μέχρι τα γεράματά μας.

Μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες-τροφούς είναι η Nestle η οποία παρασκευάζοντας και εμπορευόμενη ανάμεσα σε άλλα και παιδικές τροφές έχει συνδέσει το όνομα της με την παιδική αθωότητα, τη μητρική στοργή κλπ κλπ. Συγκεκριμένες πρακτικές της όμως φανερώνουν μια εταιρία που έχει επιδείξει αστοργία και μάλλον δεν διέπεται από -ούτε συμμερίζεται- την αθωότητα.

 Η Nestle είναι ανάμεσα σε άλλα και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στις βρεφικές φόρμουλες γάλακτος.

Για μια πλειάδα λόγων όμως το μητρικό γάλα είναι αναντικατάστατο:

Ο θηλασμός συντελεί στην ωρίμανση του ανοσοποιητικού συστήματος του βρέφους. Λοιμώξεις,  διαβήτης, βρεφική παχυσαρκία,  σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου, εμφανίζονται σπανιότερα σε βρέφη που θηλάζονται.

Γενικότερα, τα παιδιά που θηλάζονται είναι περισσότερο υγιή και καθώς μεγαλώνουν φαίνεται να εξελίσσονται και σε υγιέστερους ενήλικες όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά ενώ τα οφέλη υγείας δεν αφορούν μόνο τα βρέφη αλλά και τις μητέρες.

Σε αντίθεση, η υποκατάσταση του μητρικού γάλακτος από τις βρεφικές φόρμουλες γάλακτος φαίνεται να σχετίζεται με διάφορες δυσάρεστες ή και επικίνδυνες καταστάσεις για το μωρό. Στις αναπτυγμένες χώρες η υποκατάσταση του θηλασμού οδηγεί σε αυξημένους κινδύνους για ανάπτυξη γαστρεντερίτιδας, λοιμώξεων του αναπνευστικού, διαβήτη Ι και ΙΙ, παχυσαρκίας, ατοπικής δερματίτιδας, άσθματος, συνδρόμου αιφνιδίου θανάτου, εκζέματος, νεκρωτικής εντεροκολίτιδας ακόμη και αυτισμού ενώ διερευνάται και η επίδραση της φόρμουλας στην νοητική ανάπτυξη του παιδιού.  Στις αναπτυσσόμενες χώρες όπου οι εγγενείς κίνδυνοι της βρεφικής φόρμουλας συνδυάζονται με σφάλματα στην παρασκευή του υποκατάστατου γάλακτος λόγω πχ της αδυναμίας πρόσβασης σε καθαρό νερό ή σε αδυναμία βρασμού του νερού που χρησιμοποιείται για την παρασκευή της φόρμουλας, η κατάσταση είναι δραματική. Οι μητέρες βλέπουν τα παιδιά τους να σβήνουν από διάρροιες, πνευμονίες και άλλες καταστάσεις. Περισσότερο από ένα εκατομμύρια βρέφη χάνονται κάθε χρόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε αυτή την εικόνα έχει συμβάλει και η επιθετική διαφημιστική προσέγγιση των εταιριών φόρμουλας γάλακτος που δημιούργησαν στις αμόρφωτες κυρίως μητέρες την εντύπωση ότι η φόρμουλα γάλακτος είναι ασφαλής και εφάμιλλη του μητρικού γάλακτος.

Αυτός ήταν ο λόγος που στις ΗΠΑ το 1977 και αργότερα στην Ευρώπη το μποϋκοτάζ κατά της Nestle απέκτησε μεγάλες διαστάσεις.»

Δυστυχώς, παρότι η Ευρώπη εφάρμοσε μποϋκοτάζ σε αυτές τις κακές πρακτικές, οι ίδιες αυτές πρακτικές έχουν διεισδύσει στην Ευρώπη και μάλιστα μέσα από την ιατρική διαφθορά.

Έτσι, για μια ακόμη φορά δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν 12 Ιταλοί παιδίατροι, ανάμεσα τους και διευθυντές παιδιατρικών κλινικών, συνελήφθησαν χθες από την Ιταλική αστυνομία. Μαζί με τα βαποράκια των εταιρικών σκευασμάτων συνελήφθηκαν και οι εκπρόσωποι του πρεζέμπορα, 3 φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι διαφορετικών εταιριών καθώς κι ένα στέλεχος εταιρίας.

Και όχι, δεν προωθούσαν σκόνη κοκαϊνης, Σκόνη γάλακτος πουλούσαν τα παιδιά. Δυστυχώς όμως, για τους λόγους που αναφέραμε, λόγους που αναγνωρίζει πλέον και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αλλά και η ΕΕ προβαίνοντας σε καμπάνιες υπέρ του θηλασμού, η χορήγηση σκόνης γάλακτος μπορεί να αποβεί επιζήμια στο μωρό.

Και ως εκ τούτου δεν είναι απλά κακή πρακτική η άσκηση ιατρικής πειθούς σε μητέρες που μπορούν να θηλάσουν ώστε αντί του θηλασμού να δίνουν στα μωρά τους βρεφική σκόνη θηλασμού… Όχι, δεν είναι απλά αντιδεοντολογική πρακτική. Είναι έγκλημα. Και για αυτό άλλωστε οι επίορκοι συνελήφθησαν από την ιταλική αστυνομία. Όπως ανέφερε το ανακοινωθέν της ιταλικής αστυνομίας για την προώθηση της σκόνης αντί του Θηλασμου, "η πρακτική αυτή είναι κοινή και διαδεδομένη"

Φυσικά και είναι κοινή και δεδομένη η ιατρική διαφθορά. Αυτό που σπανίζει είναι η τιμωρία της.

Στην Ελλάδα δεν περιμένουμε πχ να συλληφθούν οι 3000 επίορκοι γιατροί  της καινούριας «λίστας Βαξεβάνη», σημαντικό αλλά μικρό δείγμα της συνολικής ελληνικής ιατρικής διαφθοράς. Οι ελληνικές συντεχνιακές μαφίες παραμένουν παρά την κρίση κραταιές. Και παρά την κοινωνική, οικονομική και πνευματική καταστροφή που έχουν επιφέρει αυτές οι μαφίες στη χώρα, η στήριξη των πολιτών προς αυτές, είτε παθητική μέσω της επίκλησης άγνοιας ή αδιαφορίας είτε ενεργητική, αποτελεί ένα από το δύσκολα επιλήσιμα προβλήματα της χώρας.

Δεν είναι μόνο ότι έχουμε τους σάπιους πολιτικούς, γιατρούς και δικαστές που δεν αξίζουμε, είμαστε δυστυχώς πολίτες που δεν αξίζουν σε καμία χώρα, πολίτες που παρότι πλέον καταπιεζόμενοι και θύματα μιας άνευ προηγουμένου ασυδοσίας σε όλα τα επίπεδα, παραμένουν εξαρτημένοι στα σκληρά παραισθησιογόνα που η εξουσία τους παρέχει.

Οι περισσότεροι λαοί πλέον ζουν στη Πολυεθνία, το πανίσχυρο αυτό κράτος χωρίς σύνορα των πολυεθνικών. Οι πολιτικές της απορρύθμισης έχουν δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην κουλτούρα της εταιρικής ασυδοσίας και ανευθυνότητας ενώ υπό διαπραγμάτευση εμπορικές συμφωνίες θα καθιστούν τα κράτη υπόλογα απέναντι στις εταιρίες και όχι το αντίστροφο.  

Οι Έλληνες έχουν τη διπλή δυστυχία να υποφέρουν όχι μόνο την ανομία της Πολυεθνίας, αλλά και την ανομία των εγχώριων Μαφιών.

Είναι επιτακτική η επαναφορά του Κράτους Δικαίου και η δημιουργία δρακόντειας νομοθεσίας για την αντιμετώπιση της εγχώριας και πολυεθνικής διαφθοράς που θα περιλαμβάνει την άμεση δήμευση περιουσιακών στοιχείων στο ύψος της κατάχρησης/κατασπατάλησης/υπεξαίρεσης, άμεσης ή έμμεσης, δημοσίου χρήματος. . 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 23/11/2014

Ακολουθεί διαφήμιση: 

Από τις βρεφικές σκόνες γάλακτος μέχρι τη "ροζ γλίτσα" στα μπέργκερς, από την φοβερή επιδημία των τροφικών δηλητηριάσεων μέχρι την μόδα των περιττών εμβολιασμών, από την μόδα των χειρουργικών ακρωτηριασμών των βυζιών μέχρι την "απαγόρευση" του γαλλικού φιλιού, το "Παρά Φύση" αποτελεί μια διαφωτιστική εξιστόρηση κακών πρακτικών του σκοτεινού κόσμου των εταιριών.

Μόνο σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία όπως αυτό 

 

Read More »

Η αλήθεια για τον Κώστα Βαξεβάνη- Αναδημοσίευση

Σπανίως σε αυτό το blog αναδημοσιεύουμε. Κι αυτό γιατί είναι έτσι δομημένο το blog, μιας και η νοητική δραστηριότητα του συντάκτη του μπορεί να γίνεται κατά διαστήματα χειμαρρώδης.Να το επαναλάβω. Το agriazwa είναι προσωπικό blog.
Θα ήταν ασέβεια όμως να μην αναδημοσιεύσουμε ένα από τα πια συγκλονιστικά κείμενα, ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της εποχής μας, του Κώστα Βαξεβάνη, σε μια εποχή μάλιστα που η σύγχιση και η θολούρα στα μυαλά του μέσου Έλληνα είναι τόσο τεράστια που δεν μπορεί να πει έστω μια καλή κουβέντα για άνθρωπο εξω από το στενό του κύκλο.
Αν δεν μπορείς να βρεις όμως έστω έναν αξιόλογο ανθρωπο στη χώρα σου, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις αξιόλογη χώρα.
Φόρος τιμής λοιπόν στον Κώστα Βαξεβάνη, τον προφανή ήρωα της δημοσιογραφίας σήμερα κι ας μη συμφωνούμε με τις επιλογές συνεργατών του. Κανείς δε θα μπορούσε να  κάνει περισσότερα από όσα έκανε ο Βαξεβάνης τα τελευταία χρόνια σε μια κοινωνία τόσο διαβρωμένη που συχνά ηρωποιεί τους καταστροφείς της.
Ναι, έχουμε και εμείς κάτι ευρωπαϊκό: Το σύνδρομο της Στοκχόλμης...

Πηγή, http://www.koutipandoras.gr/article/127393/mia-symptosiena-parapono-kai-ligi-psyhanalysi

"Μία σύμπτωση, ένα παράπονο και λίγη ψυχανάλυση"

Του Κώστα Βαξεβάνη: 

Μια σύμπτωση ψάχνει το παράπονο για να βγει. Η σύμπτωση ήταν το αποτέλεσμα της δράσης δύο διαδυκτιακών φίλων. Του Πιτσιρίκου και της Niemandsrose. Και αφού μου μένει λίγος χρόνος, μια που σήμερα δεν έγινε μια από τις πολλές μου δίκες λόγω στάσης των δικηγόρων, είπα να γράψω για αυτή τη σύμπτωση.
Έγραψε λοιπόν ο φίλος @pitsirikos ένα άρθρο με τίτλο: «Πώς να εξοντώσετε έναν κανονικό δημοσιογράφο» ( δείτε το εδώ http://goo.gl/gLDKbH ) στο οποίο αναφέρεται σε μένα και την προσπάθεια που γίνεται να εξοντωθώ μέσα από μηνύσεις και αγωγές. Τον ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψε. Πάντα με φέρνουν σε δύσκολη θέση τα καλά λόγια για μένα αν και μερικές φορές ανησυχώ γιατί πλέον μόνο σε μνημόσυνα τα ακούς. Θέλω να πιστεύω πως είμαι ακόμη ζωντανός.
Λίγες ώρες μετά,η @Niemandsrose  μου έστειλε ένα μήνυμα στο twitter με το οποίο με καλούσε να υπογράψω ένα κείμενο το οποίο διακινούν 75 άνθρωποι. Είναι μια διαμαρτυρία γιατί ο Γιώργος Κουρής απειλεί να κάνει αγωγή τον Ανδρέα Πετρουλάκη για ένα κείμενο που έγραψε. Η καλή μου φίλη καλούσε εμένα,με 40 μηνύσεις και αγωγές (όχι απειλές για αγωγές αλλά αγωγές) να υπογράψω ένα κείμενο συμπαράστασης στον Πετρουλάκη. Δεν το έχω διαβάσει αλλά δηλώνω εκ των προτέρων πως το υπογράφω. Γίνεται μια προσπάθεια να ποινικοποιηθεί η δημοσιογραφία, να διωχθεί η άποψη όπως τις μαύρες δεκαετίες του 50 και του 60, να φιμωθούν όσοι ανησυχούν και διατυπώνουν δυό λέξεις στο διαδύκτιο. Το υπογράφω ό,τι και να έχει γράψει ο Πετρουλάκης,γιατί υπερασπίζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω, το δικαίωμα των ανθρώπων να διατυπώνουν την άποψή τους και να κρίνονται γι αυτό από την κοινωνία όχι από τα δικαστήρια. Η αντίληψή μου αυτή δεν σχετίζεται με το τι λέει ο καθένας,με το αν διαφωνώ ή συμφωνώ μαζί του,αλλά με το βαθύ δημοκρατικό δικαίωμα,με τον ουσιαστικό πολιτισμό που αποτελεί αυτό το δικαίωμα, να το κάνει.
Αλλά υπάρχει το παράπονο που διατύπωσα στη φίλη Niemandsrose. Η φίμωση του Τύπου, η προσπάθεια ποινικοποίησης της γνώμης δεν εκφράζεται τόσο από την πρόθεση να γίνει αγωγή κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη, αλλά από την πραγματικότητα να γίνονται κάθε μέρα μηνύσεις και αγωγές εναντίον δημοσιογράφων που κάνουν τη δουλειά τους. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί κάποιους εξαιτίας της πρόθεσης αλλά όχι εξαιτίας της πραγματικότητας;
Όπως σωστά γράφει ο Πιτσιρίκος, έχω γύρω στις 40 μηνύσεις και αγωγές. Δεν έβρισα κανένα,δεν συκοφάντησα κανένα,ό,τι γράφω είναι δεμένο με στοιχεία και έγγραφα. Στις δίκες που γίνονται αθωώνομαι. Με έσυραν στα δικαστήρια για τη λίστα Λαγκάρντ και όταν αθωώθηκα άσκησαν έφεση στην απόφαση. Ούτε έμπορος ναρκωτικών να ήμουνα. Σκοπός τους δεν είναι να με καταδικάσουν. Σκοπός είναι να με εξοντώσουν. Σαράντα αγωγές σημαίνουν έξοδα 80.000 ευρώ, δεκάδες αναβολές, εργατοώρες στα δικαστήρια, απόσπαση απ τη δουλειά. Φιλοδοξούν πως όλα αυτά θα δημιουργήσουν την απαιτούμενη κούραση η οποία θα με κάνει πιο μαλακό και στρογγυλό για να μην τρέχω κάθε μέρα στα δικαστήρια.
Στην Ευελπίδων ο κουλουράς κάθε μέρα με κερνάει κουλούρι,αρνείται να το πληρώσω γιατί «είμαι ένα παιδί που το ταλαιπωρούν» (γι αυτό το «παιδί» που λέει τον ευχαριστώ πιο πολύ απ ό,τι για το κουλούρι) και οι δικηγόροι στα δικαστήρια μου απευθύνονται σαν να είμαι ένας απ αυτούς. Οι νομικές μου γνώσεις πλέον δεν περιορίζονται σε όσα έμαθα ως δημοσιογράφος, αλλά επεκτείνονται και σε όσα αναγκάζομαι να μάθω για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
Σε μια συζήτηση προχθές, ένας φίλος μου είπε «γιατί δε τα λες αυτά στον κόσμο, να τα μάθει, να μπορεί να σε υποστηρίξει». Σκέφτηκα αυτό που μου είπε και τρόμαξα. Τρόμαξα γιατί διαπίστωσα πως παρότι η άποψή μου είναι πως πρέπει να λέω στον κόσμο όσα συμβαίνουν γιατί αυτός είναι η μόνη προστασία μου, παρουσίασα όπως διαπιστώνω μια υποχώρηση σε αυτή την πρακτική. Δεν τα έλεγα πια όλα στον κόσμο και δεν ζητούσα τη βοήθειά του όσο έπρεπε. Είχαν καταφέρει να με αυτολογοκρίνουν. Είχαν σπείρει για μένα όλα τα επιχειρήματα περί γραφικού,γκρινιάρη,επιθετικού με τέτοια ένταση και έκταση που κατάφεραν να με κάνουν να φοβάμαι μήπως και επιβεβαιώσω αυτή την άδικη εικόνα.
Και εδώ θα μου επιτρέψετε λίγο ψυχανάλυση. Αρκετά χρόνια τώρα υπερασπίζομαι μια δημοσιογραφία που είναι ξένη στη χώρα. Έχω ξαναγράψει πως δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία. Η αντικειμενικότητα είναι το μέτρο της ευπρέπειας του υποκειμενισμού μας. Αλλά υπάρχει έγκυρη,αξιοπρεπής και ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Δεν είναι κακό να διατυπώνεις άποψη στη δημοσιογραφία. Αν δεν το κάνει ο δημοσιογράφος που είναι μέσα στα πράγματα ποιός θα το κάνει; Κακό είναι η άποψη που εκφράζεις να είναι αποτέλεσμα εξαγοράς και χειραγώγησης. Πέρα από την άποψη η δημοσιογραφία είναι τα στοιχεία που παραθέτει.
Στα περισσότερα από όσα γράφω, παραθέτω άποψη. Δεν μπορώ να είμαι αποστειρωμένος δημοσιογράφος που καταντά τροχονόμος δηλώσεων από τις οποίες πολλές είναι πληρωμένες. Στην έρευνα όμως και το ρεπορταζ υπάρχουν στοιχεία και αποδείξεις. Δεν μπόρεσε κανένας από τους επικριτές μου ως σήμερα,να αποδείξει πως ένα από τα δημοσιευμένα στοιχεία δεν ισχύει.
Τα τρία τελευταία χρόνια, μετά την έκδοση του HOT DOC,μαζί με την δημοσιογραφική ομάδα, βρεθήκαμε σε μια δίνη που ούτε τη δημιουργήσαμε, ούτε μπορούσαμε να τη φανταστούμε. Όσο η κρίση βάθαινε, τόσο η αποκάλυψη της αλήθειας για την κρίση και τα σκάνδαλα, γινόταν η μια όχθη του ποταμού στην οποία έπρεπε να περπατήσει ο κόσμος. Ο τρόπος και η ειλικρίνεια με την οποία πορευτήκαμε, δημιούργησε γύρω μας ένα ρεύμα και μια υποστήριξη που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Δημιούργησε όμως και εχθρούς.Η μια ομάδα των εχθρών ήταν αυτοί των οποίων θίγαμε τα συμφέροντα. Οι τραπεζίτες, επιχειρηματίες,πολιτικοί, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς, ο Βγενόπουλος και πολλοί άλλοι. Μερικές δεκάδες από αυτούς έχουν βρεθεί μπροστά στον εισαγγελέα εξαιτίας των δημοσιευμάτων μας.
Η δεύτερη ομάδα εχθρών ήταν οι υποτακτικοί. Αυτοί που έπρεπε να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους και τον διεφθαρμενο εαυτό τους. Πώς να παραδεχθούν πως υπάρχει ανυποχώρητη και τίμια δημοσιογραφία όταν οι ίδιοι ήταν άτιμοι και δικαιολογούσαν τις ατιμίες τους με τη φράση «έτσι είναι τα πράγματα»; Πώς να παραδεχθούν πως τα πράγματα είναι και αλλιώς αρκεί εσύ να είσαι αλλιώς;
Η τρίτη ομάδα ήταν των αφελών και των φθονερών. Δεν νομίζω πως μπορώ να το περιγράψω καλύτερα από τον Αλμπερ Καμύ ο οποίος έγραψε « μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σε αυτό που σε συνθλίβει» . Οι άνθρωποι μερικές φορές κάνουν τους φυσικούς τους συμμάχους εχθρούς,γιατί για κάποια ανεξήγητο λόγο συγκρίνουν τα πάντα με τον εαυτό τους και θέλοντας να τον επιβεβαιώσουν βρίσκουν τους άλλους πάντα χαμηλότερους.
Σε αυτή την τρίτη κατηγορία το σύστημα επένδυσε αρκετά. Όταν κατάλαβε πως η μετωπική σύγκρουση μαζί μας δεν έχει αποτέλεσμα, απευθύνθηκε στα ανθρώπινα ένστικτα. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να ακούσουν τα χειρότερα για άλλους ανθρώπους και να τα αναπαράξουν με τη βεβαιότητα γεγονότος.
Όταν ξεκίνησε το HOT DOC, ακούγαμε από παντού διάφορα ονόματα πως ήταν πιθανοί χρηματοδότες μας. Κανένας δεν ήθελε να πιστέψει πως μια ομάδα 10 ανθρώπων ξεκίνησε με 5000 κεφάλαιο (όσο το κόστος του μισού χαρτιού) και έκανε περιοδικό. Όταν για κάποιο από τα πρόσωπα αυτά υπήρχε δημοσίευμα του HOT DOC που αφορούσε σκάνδαλό του, τότε οι διακινητές προχωρούσαν στο επόμενο όνομα χωρίς ντροπή. Και όταν τους τέλειωσαν τα πρόσωπα, άρχισε να φημολογείται «πως αφού δεν μπορεί να βρεθεί συγκεκριμένο πρόσωπο τότε η εξάρτηση είναι αόρατη,άρα από ισχυρά κέντρα». Είνα σαν το ανέκδοτο όπου οι έλληνες σε ένα συνέδριο για την τεχνολογία υποστήριξαν πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν βρει την κινητή τηλεφωνία γιατί στις ανασκαφές που γίνονται τόσα χρόνια, δεν βρέθηκαν καλώδια άρα ήταν γνώστες της κινητής. Με όλα αυτά γελούσαμε κατά καιρούς, αλλά κάποια στιγμή κατάντησαν κουραστικά.
Στη συνέχεια προσπάθησαν να μας συκοφαντήσουν. Εμφάνισαν αποδείξεις πως υπήρχε χρηματοδότηση από την ΕΥΠ. Λίγο αργότερα προσπάθησαν να με σκοτώσουν. Υποσχέθηκα πως θα τους βρω. Με πεισμα και λίγο τύχη τους βρήκαμε. Ασκήθηκαν διώξεις εναντίον τους. Τα ΜΜΕ δεν είπαν λέξη. Έξι άτομα διώκονταν για απόπειρα εναντίον δημοσιογράφου,αλλά ήταν σαν να μην υπήρχε. Ακόμα προσπαθώ να εξηγήσω σε ξένους συναδέλφους που με ρωτάνε πώς είναι δυνατόν να αποσιωπάται ένα τέτοιο θέμα. Ακόμη και εγω μερικές φορές αναρωτιέμαι αν έχει πέσει τόσο πολύ η αξιοπρέπεια των συναδέλφων μου ή εγώ είμαι ο παράξενος. Ακόμη και αυτό προσπάθησαν να το γυρίσουν εναντίον μου με ψιθυρολογία: «έλα μωρέ τώρα παραμύθια» ή «είναι εμμονικός ο τύπος». Λέξη δεν έγραψαν και όταν κέρδισα δύο διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία,τα μεγαλύτερα ίσως στον κόσμο.
Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, θέλω να ρωτήσω τη φίλη μου Niemandsrose, αν είναι σημαντικότερο γεγονός η απειλή αγωγής, από τη πραγματικότητα που περιγράφω. Ή αν είναι πιο σοβαρό γεγονός η απόπειρα εναντίον κάποιου δημοσιογράφου από το κάψιμο των γραφείων της Athens Voice. Μετά ας απαντήσει γιατί κάποιοι συνάδελφοι, έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και προσωπική ατζέντα «Δημοκρατίας».
Κατάφεραν πάντως σε ένα βαθμό να μας κουράσουν με όλα αυτά. Είχαμε 500 μέτωπα. Έπρεπε να τρέξουμε παντού. Στον τομέα της έρευνας, στην οχύρωση από επιθέσεις, στα δικαστήρια. Ο κόσμος δεν είναι υποχρεωμένος να τα ξέρει όλα αυτά. Ούτε να αναρωτιέται πώς τα βγάζουμε πέρα. Θεωρώ όμως πως πρέπει να έχει τα κότσια όταν πηγαίνει στο περίπτερο, να σηκώνει τη σαβούρα από νεοlifestyle περιοδικά και DVD, για να πάρει ένα HOT DOC. Και δεν το κάνει όσο πρέπει. Όταν το HOT DOC πουλάει 15.000 φύλλα αλλά το περιοδικό για τα Ωροσκόπια 50.000, κάποιο πρόβλημα υπάρχει στην κοινωνία και δεν έχει κανένα νόημα να χαιδεύουμε αυτιά.
Στις επιθέσεις που δεχόμαστε αυτά τα χρόνια, υπάρχει μια ακόμη κατηγορία που δεν μπορείς να της χρεώσεις δόλο ή πολιτική αντιπαλότητα. Είναι οι αντίπαλοι της ίδιας όχθης. Άνθρωποι που είτε από ιδεοληψία είτε από γνήσια πίστη, θεωρούν πως κατέχουν το Γκράαλ της ορθής κρίσης. Απονέμουν στον εαυτό τους το ρόλο της πεφωτισμένης πρωτοπορείας και στη συνέχεια με αυτή την αξιωματική απονομή κρίνουν τους πάντες. Υπήρξε μια περίοδος, που την απόφασή μας να γνωστοποιούμε στον κόσμο τι συμβαίνει γιατί αυτή ήταν η μοναδική μας ασφάλεια, αυτοί οι άνθρωποι την χαρακτήριζαν «αυτοαναφορικότητα». Δεν το έλεγαν στις παρέες, το έγραφαν στο διαδίκτυο αποδίδοντας έτσι πάλι αξιωματικά στον εαυτό τους τη σεμνότητα αφού αυτός που κατηγορούσαν ήταν «αυτοαναφορικός». Ούτε στιγμή δεν αναρωτήθηκαν μήπως οι ίδιοι ήταν μέτριοι και η μετριότητά τους δεν θα άντεχε σε καμιά κρίση ή δημοσιότητα. Ούτε στιγμή δεν διέκριναν στον εαυτό τους «αυτοαναφορικότητα» αφού οι ίδιοι έμπαιναν στο επίκεντρο και πετύχαιναν αναφορές στο πρόσωπό τους όχι με δράση, αλλά με κανιβαλισμό.
Κάποια στιγμή σε μια δημόσια παρουσίαση, συνάδελφος είπε μπροστά μου πως καλό θα ήταν να είμαι λιγότερο αυτοαναφορικός. Του απάντησα πως του εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ στη ζωή του να γίνει «αυτοαναφορικός» γιατί δεν υπάρχει κανένα θεσμικό μέσο για να προστατευτεί.
 Η τελευταία μόδα είναι η προσπάθεια να εμφανιστεί η στοιχειοθετημένη ερευνητική δημοσιογραφία που κάνουμε ως Τριανταφυλλοπουλισμός. Ακόμη και στο δικό μας site, κάποιοι εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως αφήνουμε ακόμη και τα υβριστικά απέναντι σε μας σχόλια, προσπαθούν να ταυτίσουν την μάχη με τη διαφθορά  με τον Μακισμό. Δηλαδή να την αποκόψουν απ την ηθική της διάσταση και της αποδώσουν προθέσεις και σκοπιμότητες. Μια «ευαίσθητη» ιδεολογικά άποψη μάλιστα συμπληρώνει πως η χώρα δεν χρειάζεται αποκάλυψη σκανδάλων αλλά διαφορετική πολιτική. Όσοι από αυτούς εκφράζουν την άποψη αυτή χωρίς κακή πρόθεση, αγνοούν τη διαλεκτική σχέση που έχει η καθημερινότητα με τον τρόπο που συνειδητοποιείται ο πολίτης. Η μάχη ενάντια στη διαφθορά πρέπει να έχει αποδείξεις και να παράγει πολιτική αντί να διαλογίζεται και να ομφαλοσκοπεί ιδεολογικά σα να πρόκειται να υπάρξουν αυτοματισμοί στη διαδικασία γνώσης και συνειδητοποίησης. Σε αυτούς τους φίλους προτείνω να μην διαβάζουν εμένα αλλά Μαρξ. Αρκεί να τον καταλάβουν κιόλας.
Η ψυχανάλυση μπορεί να γεμίσει σελίδες ολόκληρες. Λέω να σταματήσω εδώ. Θέλω να ευχαριστήσω τον Πιτσιρίκο για όσα έγραψε και τη Niemandsrose που με αφέλεια και δημοκρατική ευαισθησία μου ζήτησε να υπογράψω το κείμενο. Η σύμπτωση που δημιούργησε η παρέμβαση των δύο, με έκανε να σκεφτώ πράγματα και κυρίως μετά από καιρό να τα γράψω για όλους εσάς που τα διαβάζετε. Θα παραμείνω ανυποχώρητος και πεισματάρης. Όσα συμβαίνουν ή όσα φοβόμαστε θα τα μαθαίνετε εσείς. Τις επόμενες μέρες θα καλέσουμε τον ξένο Τύπο να τον ενημερώσουμε για το πρωτοφανές που συμβαίνει στη χώρα, να διώκονται δημοσιογράφοι από πολιτικά πρόσωπα τα οποία δεν απαντούν καν σε όσα αποκαλύπτονται γι  αυτά. Ή μήπως είναι αυτοναφορικότητα;

Read More »

Σκατά Μελά(τα)

180: ένας αριθμός μαγικός. Ένας αριθμός που αν επιτευχθεί θα διασφαλίσει την πολιτική συνέχεια και σταθερότητα στη χώρα: Μα άλλα λόγια τα απολύτως προβλεπόμενα και αναμενόμενα:

Τη σύναψη νέων μνημονίων, τη συρρίκνωση του κράτους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την πρόοδο στη διάλυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, την κοινωνική καταστροφή και την φτωχοποίηση ακόμη μεγαλύτερου κομματιού του πληθυσμού, ακόμη περισσότερους νεόφτωχους, νεοάπορους, νεοάστεγους.

Αν αυτή η Νέα Δημοκρατία των μνημονίων και ο Νεοφιλελεύθερος κυβερνητικός εταίρος της καταφέρουν να συγκεντρώσουν 180 βουλευτές για την εκλογή Νέου Πρόεδρου δημοκρατίας, όλες αυτές οι νέες κατηγορίες νέων πολιτών τρίτης κατηγορίας θα αυξήσουν τα νούμερα τους.

Οι ΑΝΕΛ είχαν ως ιδρυτικό λόγο ύπαρξης την καταγγελία και ή δυνατόν την ανατροπή όλων των παραπάνω.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι ΑΝΕΛ δέχθηκαν σκληρό και βρώμικο πόλεμο από τα τραπεζοκρατούμενα μήντια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι παρακρατικό κύκλωμα έστησε πλεκτάνη μιας κατασκευασμένης μισθοδοσίας δήθεν από την ΕΥΠ η οποία περιλάμβανε όχι μόνο τον τότε υποψήφιο βουλευτή των ΑΝΕΛ και δημοσιογράφο Βασίλη Χήτο αλλά και τον τελευταίο πρόμαχο της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, τον Κώστα Βαξεβάνη, παρουσιάζοντας τους ως βαλτούς και ρουφιάνους, μια μεθόδευση που παρολίγον να οδηγήσει στην αυτοκτονία του πρώτου και τη δολοφονία του δευτέρου. 

Μπορεί λοιπόν κάποιος εύκολα να καταλάβει ότι οι ΑΝΕΛ δεν υπήρξαν ένα μαξιλαράκι της τραπεζοκρατίας στην Ελλάδα παρότι οι αμφιβολίες για τις προθέσεις τους ήταν εύλογες.

Τα υψηλά εκλογικά ποσοστά των ΑΝΕΛ το 2012 και η προοπτική συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ προοιώνιζε μια επιθυμητή ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις.

Αφενός γιατί μια τέτοια συγκυβέρνηση θα περιόριζε τις πολύ φιλικές σχέσεις ορισμένων παραδοσιακών στελεχών της ΝΔ που εντάχθηκαν στους ΑΝΕΛ με τις βρώμικες οικονομικές ελίτ της χώρας, αφετέρου γιατί θα περιόριζε και την εκδήλωση ισοπεδωτικών τάσεων τμήματος της αριστεράς που θέλει όλους τους εργοδότες κακούς, όλους τους συνδικαλιστές καλούς ανεξάρτητα από το αν αρκετοί από αυτούς ήταν ιδιοτελείς κομματικές μαριονέτες, όλους τους δημοσίους απαραίτητους ανεξάρτητα από το αν αρκετοί από αυτούς ήταν όχι μόνο άχρηστα αλλά και επιζήμια παιδιά της σκανδαλώδους κομματικής ευνοιοκρατίας αλλά και την άνοδο ακόμη και των πιο ρατσιστικών τάσεων της μεταμοντέρνας ελληνικής αριστεράς που θέλουν όλους τους Έλληνες κακούς και όλους τους μετανάστες αγίους. Όλα τα χει ο πολιτικός μπαχτσές.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως περισσότερο ιδεολογικό κόμμα όχι μόνο άντεξε αλλά και δυνάμωσε στις επιθέσεις του συστήματος εξουσίας το οποίο ήθελε λυσσαλέα να τον γαμήσει ή έστω να τον παντρευτεί με παπά τη διαπλοκή (ο δεύτερος κίνδυνος παραμένει), οι ΑΝΕΛ ως κόμμα «πολιτικού ρεαλισμού» δεν άντεξαν.

Ο λόγος που συνέβη αυτό δεν είναι φυσικά ότι έπρεπε να επιστρέψουν το δάνειο των ψήφων τους εκεί όπου ανήκε, στη ΝΔ, όπως συνέβη π.χ με το ΛΑΟΣ που στην ώρα της ανάγκης επέστρεψε το δάνειο των ψήφων που έκλεψε από την Καραμανλική ΝΔ στο Σαμαρά, με τόκους μάλιστα «προβεβλημένα» ακροδεξιά στελέχη του όπως ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης και ο Πλεύρης.

Ο λόγος που συνέβη αυτό είναι γιατί ο Πάνος ο Καμμένος επέλεξε να κάνει ένα νέο κόμμα με παλιά, φθαρμένα αν και όχι απαραιτήτως διεφθαρμένα υλικά.

Οι δύο λοιπόν κεντρικές εσωκομματικές παρατάξεις στην ΑΝΕΛ, οι παλαιοκομματικοί της ΝΔ και τα στελέχη χωρίς πρότερη κομματική ταυτότητα που απάντησαν όχι τόσο στο κάλεσμα Καμμένου αλλά στην αδήριτη ανάγκη για αντίδραση σε μια πολυεπίπεδη κρίση, δεν ήταν δυνατόν να συνυπάρξουν για πολύ, καθώς οι πρώτοι συνέχιζαν να έχουν δεσμούς με τη ΝΔ και ήταν πολύ πιο ευένδοτοι σε «πιέσεις» και σε φλερτ από «παλιούς έρωτες»

Έτσι σταδιακά βλέπουμε αποσχίσεις και από τις δύο παρατάξεις.

Οι αποσχίσεις από την πρώτη παράταξη λίγο μας ενδιαφέρουν καθώς τα περισσότερα στελέχη της ήταν μη αξιόλογα.

Στη δεύτερη κατηγορία εμβληματική ήταν η αποχώρηση της πρώην εισαγγελέως Γιαταγάνα (από κοινού με τον κο Γιοβανόπουλο) το Μάρτιο του 2014 για την απόφαση του Καμμένου να στηρίξει τον υποψηφίο της ΝΔ Τζιτζικώστα στις αυτοδιοικητικές. .

Οι ΑΝΕΛ σταθερά έβαιναν σε κοινοβουλευτική απομείωση και ήταν μοναχά αναμενόμενο πως και οι αριθμοί των ψηφοφόρων τους θα ακολουθούσαν την ίδια τάση μπροστά στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στις πολιτικές φυλές των ΑΝΕΛ.

Λίγο αργότερα οι ΑΝΕΛ θα έχαναν ένα από το πιο μαχητικά στελέχη τους τη Ραχήλ Μακρή. Το διαζύγιο διαφαινόταν εδώ και αρκετό καιρό σε επίπεδο στελεχιακών σχέσεων, η χαριστική βολή δόθηκε όμως όταν έγινε η σύσταση στη Ραχήλ να είναι πιο μετριοπαθής σε σχέση με το ρόλο συγκεκριμένων επιχειρηματικών ονομάτων.

Με νύχια και με δόντια κρατιέται στους ΑΝΕΛ και ένα από τα τελευταία τους αξιόλογο, αν όχι το πιο αξιόλογο στέλεχος, ο Νότης ο Μαριάς, ο οποίος δεσμεύεται από το γεγονός πως κρατάει τη μοναδική έδρα των ΑΝΕΛ στο ευρωκοινοβούλιο καθώς και από το γεγονός ότι ο είναι από εκείνους τους λίγους Έλληνες ευρωβουλευτές που μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και να έχει ουσιαστική παρουσία σε αυτό.

Αλλά οι σημαντικές αποσχίσεις είναι αυτές που όφειλαν να γίνουν και δεν έχουν γίνει ακόμη. Είναι αυτές που έχουν να κάνουν με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας. Θέσεις που στηρίζουν την έστω και υπό όρους εκλογή προέδρου είναι απλά ασύμβατες με τον ιδρυτικό λόγο ύπαρξης του εν λόγω κόμματος και δικαιώνουν αυτούς που υποστήριζαν ότι οι ΑΝΕΛ εξαρχής δημιουργήθηκαν για να κάνουν την κωλοτούμπα την κατάλληλη στιγμή.

Ένας από αυτούς που μερικώς διαφοροποιήθηκαν από τη γραμμή του κόμματος να μην ψηφιστεί πρόεδρος της δημοκρατίας ήταν ο δημοφιλής ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσο βαρύνοντα ρόλο παίζει στην πολιτική του τοποθέτηση για τη συνέχιση των πολιτικών των μνημονίων η δικιά του τηλεοπτική καριέρα. Αυτό μόνο ο ίδιος το γνωρίζει.

Πολύ πιο ξεκάθαρος όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, υπήρξε ο παλαιοκομματικός βουλευτής κος Παναγιώτης Μελάς ο οποίος την προηγούμενη Τετάρτη δήλωνε πως θα ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναλόγως βέβαια με το ποιος θα είναι υποψήφιος, γιατί εάν πάμε σε εκλογές θα πάει πίσω η χώρα και πως δε θα διστάσει να στηρίξει και συμφωνία με τους δανειστές αν είναι για το καλό του λαού, με άλλα λόγια είπε δηλαδή πως θα ψηφίσει νέο μνημόνιο για το καλό του λαού όπως άλλωστε συμβαίνει αδιάκοπα εδώ και τέσσερα χρόνια που η χώρα τα πηγαίνει θαυμάσια και τα μνημόνια θεσπέσια πηγαίνουν το λαό πίπα-κώλο.

Ας σταθούμε λιγάκι στις δηλώσεις Μελά: αυτός που δε διστάζει να υπογράψει και νέα καταδίκη του λαού λέγεται αδίστακτος.

Ξεχνάει ο κος Μελάς πως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δε θέλει να πάει μπροστά. Πίσω θέλει να πάει: στο 2008, το 2006, το 2004, τη δεκαετία του 1990, του 1980 ακόμη και στο στη δεκαετία του 1950 μπορεί να θέλει να επιστρέψει. Εκεί που δε θέλει να πάει ένα σε ένα 2015, σε ένα 2016, σε ένα 2020 που θα είναι η συνέχεια της τραγικής περιόδου 2009-2014.

Το κόμμα που υποτιθέμενα ιδρύθηκε για να τελειώνουν τα μνημόνια θα έπρεπε λόγω αρχής να διαγράψει τον κο Μελά αυτομάτως καθώς εκείνος δεν αμφισβητεί απλά μια πολιτική απόφαση: αμφισβητεί τις ιδρυτικές αρχές του κόμματός του επομένως καμία θέση δεν έχει μέσα σε αυτό.

ΟΙ ΑΝΕΛ θα έχουν υπάρξει ένα από εκείνα τα πολύ σύντομα πολιτικά ανέκδοτα στην πρόσφατη ιστορία της χώρας και  την ευθύνη για αυτό τη φέρει πλήρως ο Πάνος Καμμένος και το γεγονός ότι πήγε να κάνει μια καινούρια αρχή φέροντας το παρελθόν του μέσα σε αυτή και μαζί με αυτό και βουλευτές που φέρονται στους ψηφοφόρους σαν να ταν προίκα τους.

Φυσικά δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ΑΝΕΛ χωρίς Καμμένο, οπότε μάλλον θα πρέπει να κάνει υπόθεση για τον Καμμένο χωρίς τους ΑΝΕΛ.

Μια ακόμη Ιφιγένεια έχει θυσιαστεί στην πυρά του Καμμένου.

Το τέλος των ΑΝΕΛ δε θα είναι χωρίς συνέπειες για το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Την πρώτη συνέπεια την αναφέραμε στην αρχή: Η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη δυνατότητα να επιδιώξει κάποιες από τις ισοπεδωτικές τάσεις της μεταμοντέρνας ελληνικής αριστεράς.

Και καθώς οι χαμένοι ψήφοι των ΑΝΕΛ δε θα εξαφανιστούν, ένα κομμάτι τους ενδέχεται να πάει όχι στην ακροδεξιά Σαμαρική ΝΔ αλλά στη Χρυσή Αυγή, η οποία αργά ή γρήγορα θα ανανήψει εκλογικά όταν καθιζάνει η σκόνη του ετεροχρονισμένου διωγμού της.

Αν η μετριοπαθής ΝΔ δεν πετάξει με τις κλοτσιές όχι μόνο την ακροδεξιά ηγεσία αλλά και τον κορμό της και κάτι τέτοιο δε φαίνεται και πολύ πιθανό να συμβεί, η αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα σχετικά ισχυρό ακροδεξιό μπλοκ Νέας Δημοκρατίας και της Παρακρατικής Χρυσής Αυγής. Το όραμα του Καρατζαφέρη και του Σαμαρά για μια ισχυρή ακροδεξιά, θα έχει γίνει πραγματικότητα, ακόμη και αν και οι δυό τους βρίσκονται εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής ή ακόμη ακόμη και στη φυλακή. Το κληροδότημα τους στην μεταμνημονιακή Ελλάδα θα έχει παραδοθεί και μονάχα το μέλλον γνωρίζει τι φρικτούς καρπούς μπορεί να δώσει ένα τέτοιο όραμα που θα χει πια μπολιάσει για τα καλά την πολιτική πραγματικότητα της χώρας.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κοντινό μέλλον. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα έχει απέναντι της μόνο ένα ισχυρό ακροδεξιό μπλοκ αλλά και την υπονομευτική αντιπολίτευση του ΚΚΕ που ούτως ή άλλως έχει ανάγει σε υπαρξιακό της λόγο πλέον, τον πόλεμο στη μετριοπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτηματικό επίσης παραμένει το πια θα είναι η στάση του σχεδόν ανύπαρκτου σε νούμερα αλλά πολύ ισχυρού σε πολιτικούς εκβιασμούς αντιεξουσιαστικού μπλοκ. Προσθέστε σε όλα αυτά  τις τρομακτικές πιέσεις που θα δεχτεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την Γερμανία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και θα πάρετε μια εικόνα από το μέλλον.

Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς μη εξουσιομανής που δεν έχει αποστολή ειδικού σκοπού δε θα ήθελε να είναι στη θέση του. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ φορές φορές αυτουπονομευόταν. Ο άλλος είναι οι ιδεοληπτικές εμμονές συνιστωσών του. Αν υπάρχουν και άλλοι λόγοι, αυτό σας λέω με κάθε εντιμότητα πως δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 19/11/2014

Read More »

Ποιός σκότωσε το Στέλιο Καζαντζίδη;

Πάνε κάτι 24ωρα τώρα, που η άχρηστη σκέψη μου της ημέρας ήταν η εφεύρεση μιας περσόνας που καλλιτέχνιζε και έβγαζε στις μαρκίζες κατιτίς παραπάνω από τα προς το ζην φέροντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Καστράτος Διονυσίου και με διεμφυλική σκηνική παρουσία, τραγουδώντας Στράτο Διονυσίου με φωνή και ντύσιμο Conchitas.

Ο ήρωας μου σε αυτή την εν εγρηγόρσει ονειροφαντασία μου είχε άσχημο τέλος: αυτοδίκαιοι υπερασπιστές της «παράδοσης» του λαϊκού τον πιάσανε και τον ευνουχίσανε πραγματικά, του κόψανε τα αρχίδια.

Διαμαρτυρήθηκα και εγώ έντονα με αυτό το σενάριο που έπλασε το υποσυνείδητό μου: Γιατί δε με προειδοποίησε πχ για το χθεσινό σεισμό και μου σέρβιρε το άνοστο πιάτο του Καστράτου Διονυσίου που και μόνο το όνομα του θα μπορούσε να θεωρηθεί προσβολή μνήμης νεκρού, πόσο μάλλον το ρεπερτόριο του;

Δεν πέρασαν καλά καλά μερικές μέρες που το υποσυνείδητο μου βγαζε γλώσσα μέχρι να  πέσω στο δημοσίευμα «Εφημερίδας των Συντακτών» με τίτλο «Ο Καζαντζίδης ήθελε μαύρα και παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος» βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του κάποτε κραταιού της ελληνικής δισκογραφίας Μάκη Μάτσα «Πίσω από τη μαρκίζα, 40 χρόνια ελληνικής μουσικής όπως την έζησα» όπου σε αντίθεση με την αγιογραφική προσέγγιση που δεσπόζει στη «λαϊκή» κουλτούρα, περιγράφονται οι ιδιορρυθμίες του καλλιτέχνη και η τάση του να φορτώνει τις δικές του κακές επιλογές όπως τα καζίνο που τον γδάραν και τις συνέπειες της φοροδοτικής του στάσης ως μια μεταφυσική συνέχεια της Αδικίας των ισχυρών προς τους αδυνάτους και μια συνομωσία των «Εβραίων» εναντίον του, εναντίον της «Φωνής της Ελλάδας».

Το δημοσίευμα προκάλεσε τις οργίλες αντιδράσεις της δεύτερης και τρίτης γενιάς Καζαντζιδικών που το θεώρησαν ιερόσυλο.

Η ζωή του Καζαντζίδη, όπως οι ζωές τόσων άλλων ήταν γεμάτη ανακολουθίες. Παιδί μικρασιάτισας  προσφυγοπούλας από την οποία έμαθε το λυγμικό στοιχείο που τον βοήθησε να φτιάξει αργότερα το αντρικό μοιρολόγισμα που τον έκανε διάσημο, στα μικρατά του έκανε σκληρές δουλειές τύπου Βασιλάκη Καϊλα, μέχρι που κάποιοι τον ανακάλυψαν. Από τα ρεμπέτικα που ήταν κατ εμέ η τελευταία μορφή αυθεντικής λαϊκής μουσικής, άφησε τη μικρασιατική μουσική παράδοση και σιγά σιγά προσχώρησε στη μουσική βιομηχανία της εποχής που εκείνη την εποχή ανακάλυπτε το bollywood πολύ πριν το ανακαλύψει το Hollywood. Άλλωστε την ίδια εποχή και παρά τα αμίμητα υποκριτικά ταλέντα της, η βιομηχανία του νεοελληνικού κινηματογράφου ανακάλυπτε και το Hollywood από το οποίο ενίοτε έκλεβε σενάρια. Τα φασονατζίδικα στήθηκαν πρώτα στην τέχνη μαζικής κατανάλωσης και έπειτα βαπτίστηκαν ελληνικά.

Έτσι ο Καζαντζίδης γνωρίζει φοβερή επιτυχία με τα ελληνικότατα και λαϊκότατα καψουροτράγουδα τύπου bollywood Μαντουμπάλα και Ζιγκουάλα ενώ ήδη υπάρχουν κοινωνικές αναφορές στα τραγούδια του που στη συνέχεια και σε συνεργασία με ταλαντούχους μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς της εποχής θα δημιουργήσουν τη δική τους μουσική σκηνή.

Οι ιδιορρυθμίες στο χαρακτήρα του Στέλιου μπορεί να σχετίζονται και με  την τραγωδία της απώλειας της αναπαραγωγικής ανικανότητας του που ακόμη και σήμερα μπορεί να πληγώσει και το πιο προοδευτικό αρσενικό Homo Sapiens Sapiens. Ο ίδιος την απέδιδε σε δύο διαφορετικές εκδοχές που ανήκουν στον ίδιο και αφορούν την στρατιωτική θητεία, σκληρή και απάνθρωπη συνήθως εκείνα τα χρόνια: Η μία, η προγενέστερη, θέλει το Στέλιο να τοποθετείται από αξιωματικό κατά στάβλο περιορισμό και να χάνει τον ανδρισμό του από κλοτσιά αλόγου ενώ η δεύτερη και μεταγενέστερη θέλει τον ίδιο τον αξιωματικό να ξυλοφορτώνει μετά μανίας το Στέλιο με τη γνωστή μοιραία συνέπεια.

Αφήνοντας λοιπόν τον Στέλιο στην αδικία της ζωής και το υποσυνείδητο μου δικαιωμένο να περιγελά τους πάντες για το εύρημα του «Καστράτου» ας πάμε ένα βήμα παρακάτω, στις κοινωνικές συνέπειες της παράδοσης που άφησε ο Στέλιος και της προσωπολατρείας του που επιβιώνει μέχρι και σήμερα.

Η φτωχολογιά, από μια αδήριτη πραγματικότητα μιας παλαιότερης εποχής έγινε το άλλοθι μιας άλλης. Ο πόνος ο καημός και ο βραχνάς, το κακό ριζικό, γίναν από το 1980 όλα σύμβολα μιας νέας τάξης ανθρώπων με λαϊκές ή όχι καταβολές που πλέον ανήκαν στη μέση αστική τάξη και ενίοτε στις ανώτερες οικονομικές τάξεις και χρησιμοποιούσαν τις πολιτικές και κοινωνικές καταβολές τους ως άλλοθι για την αμετροέπεια τους.

Το «αδικήθηκα και ήρθε τώρα η σειρά μου να αδικήσω, η αλλιώς γύρισε ο τροχός θα γαμήσει κι ο φτωχός» θα μπορούσε να είναι ο ύμνος αυτής της νέας τάξης αν είχε την οποιαδήποτε ειλικρίνεια.  

Το ΠΑΣΟΚ πχ πανηγύρισε τον εκλογικό του θρίαμβο στης Ρίτας Σακελαρίου και έκανε κι αυτό ότι μπορούσε για να μετατρέψει το λαϊκό σε λαϊκίστικο.

Αυτό ήταν το νέο παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και επίτυχε εξόχως καταστροφικά σε όλους τους τομείς.

Ειδικά στη μουσική, τα μπουζούκια γίναν ξανά θεσμός αυτής της σχετικά διευρυμένης νέας τάξης προνομιούχων που έκλεβε τόσο από το παρελθόν αλλά και από το μέλλον για να καλοπεράσει στο παρόν ενώ η δισκογραφία σταδιακά έγινε απλά μηχανισμός προώθησης συγκεκριμένων μαγαζιών.χρυσορυχείων.

Το 1990 η κατάσταση κακοφόρμισε ακόμη περισσότερο. Μπορούσες να ακούσεις πλέον Στέλιο και Στράτο σε κωλόμπαρα με μπουκάλια ουίσκι και σαμπάνιας να ανοίγουν θριαμβευτικά μπροστά στα μπούτια και τα μπούστα κοριτσιών από το ανατολικό μπλοκ, ενώ οι χουβαρντάδες θαμώνες θα κλαψομούνιαζαν μέχρι θανάτου με καψουροτράγουδα για τις αχάριστες γυναίκες αλλά και την κοινωνική αδικία, χουφτώνοντας παράλληλα μέχρι αηδίας θηλυκούς οικονομικούς πρόσφυγες. Το λαϊκό κατάντησε συνοδευτικό μιας χυδαίας και «αυτοδίκαιας» εκτόνωσης και soundtrack του μαραζιού της χλιδής και της πολυτέλειας.

Η παλιά φτωχολογιά έγινε το άλλοθι για μια άνευ προηγουμένου σπατάλη χρημάτων και αισθητικής, έγινε το «νέο κανονικό». Η τάξη που καταπιεζόταν έγιναν οι ίδιοι καταπιεστές, οι εκμεταλλευόμενοι εκμεταλλευτές. Οι εργατικοί αγώνες έγιναν ιδεολογικό πλυντήριο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, οι νεκροί του πολυτεχνείου έγινε «η γενιά του πολυτεχνείου» ενώ σήμερα είναι πιο εύκολο να αμφισβητήσεις το ότι υπήρχαν ηρωικοί νεκροί στο πολυτεχνείο από το να αμφισβητήσεις τη συμβολή του Στέλιου Καζαντζίδη στον πολιτισμό. Όπως κάνει πάντα, η κλεπτοκρατία θα έκλεβε και από παρελθόν και από το μέλλον αλλά αυτή τη φορά θα στόλιζε το παράδειγμά της με τα λαϊκά δίκια για να τα καταστρέψει εντελώς δύο δεκαετίες αργότερα.

Φυσικά, όπως πάντα, έχει ο καιρός γυρίσματα.

Ο εξευτελισμός κάθε έννοιας λαϊκού, το ξόδεμα των αδικιών του παρελθόντος σε γούστα και προνόμια, έχουν οδηγήσει σήμερα σε μια κατάσταση όπου ενώ η φτώχεια γίνεται σταδιακά το κυρίαρχο παράδειγμα, αδυνατούν να υπάρξουν γνήσιοι τραγουδιστές της γνήσιας νέας φτώχιας και των καημών του λαού ενώ οι φο μπιζού επίγονοι του «λαίκου τραγουδιού», μιας αφήγησης που συνέχισε παρότι είχε χάσει κάθε αντιστοιχία με τα αιτήματα και τις αιτίες της δημιουργίας της, συνεχίζουν να έλκουν πλούτο στα σκυλάδικα, έστω και με πολύ μικρότερες ταρίφες.

Τον γδάραν τον καημό και τον φορούσαν επιδεικτικά σαν ‘ταν γούνα και από όλες τις σπατάλες τις μεταπολίτευσης, αυτό το ξόδεμα το ηθικό ήταν η πηγή όλων των άλλων κακών.

Στο βιβλίου του Μάτσα, γίνεται επίσης αναφορά και στα ακραία χαρακτηριστικά που πήρε η προσωπολατρεία Καζαντζίδη. Όπως περιγράφεται στην Εφημερίδα των Συντακτών «Ο Καζαντζίδης κήρυξε ανένδοτο, ο Μάκης Μάτσας άρχισε να δέχεται απειλές. «Έχω δύο μήνες ζωής», του είπε στο τηλέφωνο ένας καρκινοπαθής, «αλλά πριν πεθάνω, έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι θα σκοτώσω εσένα και τα παιδιά σου».

Τι είναι αυτό που έκανε και κάνει ανθρώπους να ταυτίζονται τόσο πολύ με ένα λαϊκό ίνδαλμα που να μη διστάζουν να δώσουν όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και απειλούν να πάρουν τη ζωή άλλων και μάλιστα ακόμη και παιδιών;

Γιατί ο Καζαντζιδισμός αλλά και άλλες προσωπολατρίες έφτασαν στο επίπεδο ακόμη και του λεκτικού τζιχαντισμού;

Σε προηγούμενο άρθρο μας αναλύσαμε το παράδοξο της πίστης σε καταστροφικές αιρέσεις που ακόμη και όταν αυτές αναιρούνται ή καταστρέφονται, εκείνη τείνει ενίοτε να επιμένει.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι πως η προσωπολατρία είναι θεμέλιος λίθος των περισσοτέρων θρησκειών. Ο εμπλουτισμός της με διάφορα μεταφυσικά στοιχεία δεν αλλάζει το βασικό της χαρακτήρα ακόμη και αυτός είναι τριαδικός, διαδικός, μοναδικός ή οτιδήποτε άλλο, παρότι το μεταφυσικό λούστρο επιτρέπει η πίστη ευκολότερα να μεταφερθεί από το πρόσωπο, ιστορικό ή και μη, στα λατρευτικά αντικείμενα, περνώντας από την προσωπολατρία στην ειδωλολατρία, είτε αυτή αφορά οργανωμένες θρησκείες είτε ακόμη ακόμη και την ποπ κουλτούρα όπου όχι σπάνια παρατηρούμε το φαινόμενο ευτελή προσωπικά αντικείμενα νεκρών σταρ να πουλιούνται στην τιμή αρχαίων θρησκευτικών κειμηλίων.  

Πρόκειται για ένα παλιό νοητικό δηλητήριο που περνάει συγκαλυμμένα από γενιά σε γενιά και από πολιτισμό σε πολιτισμό και απαρχές της έχει μάλλον βασιλικές δομές εξουσίας, που ούτως ή άλλως ενίοτε ενδύθηκαν θεϊκών ιδιοτήτων. Από τους Φαραώ μέχρι το βασιλιά Ήλιο Λουδοβίκο τον 14^ο, από την προσωπολατρία του Ανδρέα Παπανδρέου και την μεταφυσική του «Ανδρέα ζεις εσύ μας οδηγείς» μέχρι τη λατρεία προς τη «φωνή του Λαού» Στέλιο Καζαντζίδη, οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν πως υπάρχει κάτι έξω από αυτούς, πάνω αυτούς που ορίζει δικαιωματικά τις ζωές τους, κάτι μεγαλύτερο από τη ζωή την ίδια.

Όταν αυτό το «έξω» βρίσκει δε σε μάζες και ψυχολογικό έδαφος ταύτισης, τότε η μονομανία της εξουσίας κάθε είδους, θρησκευτικής, καλλιτεχνικής, πολιτικής, σκοπίμως ή ακόμη και συμπτωματικά έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα λαϊκή θρησκεία, που μοιράζεται χαρακτηριστικά από προηγούμενα στάδια αυτού του μηχανισμού επιβολής, με σημαντικότερο όλων την άνευ όρων αφοσίωση. Αυτή η μαζική προσωπολατρία μπορεί να αντλεί ή να προβάλει ισχύ  ακόμη και από/στο παράδειγμα της Πατρικής η Μητρικής εξουσίας, δομώντας ιεραρχικές δομές οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως.

Τα παραδείγματα προσωπολατρίας αφορούν ακόμη και πρόσωπα που θα έπρεπε να είναι αποτροπαϊκά: Οι ερωτικές επιστολές που έστελναν κορασίδες στον δράκο του Σέιχ Σου Παπαχρόνη και ο πρόσφατος γάμος του 80χρονου πλέον μακελάρη Charles Manson με μια ευπαρουσίαστη 26χρονη είναι μερικά μόνο από μια πληθώρα τέτοιου είδους παραδειγμάτων.

Όσο πιο ανολοκλήρωτη είναι μια προσωπικότητα τόσο περισσότερο ρέπει προς ολοκληρωτικά παραδείγματα στα οποία προβάλει τα απωθημένα της. Και όσο πιο ολοκληρωτικό και αν είναι το περιβάλλον το οποίο εμποδίζει την ανάπτυξη μιας περσόνας, σε τόσο πιο ανολοκλήρωτες περσόνες θα στρέψει η ίδια την καταπιεσμένοι λατρεία της καθώς οι ρητές και μη απαγορεύσεις δεν της επιτρέπουν να συνδεθεί με συνθήκες πλήρους εγκαρδιότητας με έναν «κοινό θνητό».

Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες.

Το λιγότερο και μάλλον ίσως και το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτά τα αταβιστικά κατάλοιπα είναι να τα περιγράφουμε και να αφήνουμε τους φορείς τους να εκδηλώνονται και να εκτίθενται.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 18/11/2014

Read More »