Απαγορευμένη προφητική λογοτεχνία: Απόσπασμα από το ανέκδοτο
μυθιστόρημα "Paranoia Dementia"
Του Πέτρου Αργυρίου
Απόσπασμα από το προφητικό μου μυθιστόρημα "Paranoia
Dementia" που επιδίωκε να περιγράψει κάποιες από τις μορφές αστικές τρέλες
που θα ακολουθούσαν. Γραμμένο αρχικά το 2002 και προσαρμοσμένο το 2008, έφαγε
πόρτα από το εκδοτικό κατεστημένο που κατάστρεψε την ελληνική λογοτεχνία με την
αισθητική και τις πρακτικές Super
Market προωθώντας μονάχα τις καθωσπρέπει κονδυλοφόρες πόρνες που κοίμιζαν το
λαό με ισχυρές δόσεις παραλογοτεχνίας: Όπου Κινέζος πρωθυπουργός αντικαταστήστε με "Γερμανίδα Καγκελάριο" και θα
καταλάβετε πόσο προφητικό ήταν το βιβλίο στο οποίο σας απαγορεύτηκε η πρόσβαση:
"…Γιατί αυτό που διαδραματιζόταν τηλεφωνικώς εκείνη
ακριβώς τη στιγμή δεν του φαινόταν καθόλου δίκαιο ή σωστό. Και δεν έβρισκε
κανένα τρόπο να αντιδράσει σε όσα του έλεγε ο υπουργός από το τηλέφωνο, κανένα
τρόπο να προασπίσει το σωστό ή το δίκαιο. Ο υπουργός γκάριζε, διέταζε σαν να
ταν ο απόλυτος άρχοντας: ¨Μαζέψτε τους όλους από τον δρόμο. Τρελούς άστεγους,
ταραξίες, εγκληματίες, μετανάστες. ΌΛΟΥΣ. Θέλω την πόλη αλά ολυμπιάδα και
καλύτερα.¨ ¨Και που θα τους βάλουμε όλους αυτούς υπουργέ μου;¨ ήταν η εύλογη
απορία του Σάκη
¨Στα αρχίδια μου¨ ήταν η απάντηση του υπουργού. ¨Αυτό είναι δική σου δουλειά.
Στείλτους εκτός πόλης. Χώστους στις φυλακές και τα ψυχιατρεία. Στείλε τους
ταραξίες στα ψυχιατρεία αν δεν χωράν οι φυλακές, τους τρελούς στις φυλακές αν
δεν χωράν στα ψυχιατρεία και τους υπόλοιπους στο ΔΙΑΟΛΟ. Εγώ το μόνο που ξέρω
είναι ότι έρχεται ο Κινέζος Πρωθυπουργός και θέλω την πόλη μου στολίδι¨.
Ναι
το χαν κάνει και στην Ολυμπιάδα πριν από μερικά χρόνια. Αλλά τότε το κάναν με
τα σκυλιά. Τώρα φτάσαν και στους ανθρώπους. Έτσι είναι. Ένα βήμα τη φορά. Αρκεί
να γίνει η αρχή. Σε λίγο καιρό θα εξαφανίζαν και τα παιδιά, τους βουδιστές,
τους ίδιους τους αγγέλους ακόμα αν κρίναν πως αυτοί δεν κολλούσαν στο επίσημο
προφίλ μιας πόλης και την επίσημη επίσκεψη ενός πρωθυπουργού. Όχι δεν ήταν ούτε
σωστό ούτε δίκαιο αυτό που άκουγε τώρα ο Σάκης από το στόμα ενός πολιτικού που
ποτέ του δεν γούσταρε προσωπικά. Αλλά τι μπορούσε να κάνει; Οι εντολές ήταν
εντολές. Και το χειρότερο από όλα ήταν πως όχι μόνο έπρεπε να υπακούσει σε
αυτές αλλά έπρεπε να επιβάλει υποταγή και συμμόρφωση και σε όλους τους υπόλοιπους
τους υφισταμένους του λες και η απόφαση ήταν δική του ή συμφωνούσε απολύτως με
αυτή. Με βαριά καρδιά άρχισε να σηκώνει και να καλεί τηλέφωνα. Μερικές φορές
έβρισκε πρόθυμους ακροατές, σαν αυτό να ταν κάτι που το περιμέναν μια ζωή,
καυλωμένους, μα τις περισσότερες φορές η τελευταία του φράση πριν κλείσει το
τηλέφωνο ήταν ένα δυσαρεστημένο και δυσάρεστο: ¨εντολή υπουργού¨
Read More »
