Το λαοκοόντειο σύμπλεγμα του Χρήστου Χωμενίδη (ψυχογράφημα του με αφορμή την πρόσφατη πρόταση που δέχτηκε για τη ΝΕΡΙΤ)

Το λαοκοόντειο σύμπλεγμα του Χρήστου Χωμενίδη

Του Πέτρου Αργυρίου (Agriazwa.blogspot.com)

Κάποτε ο Χρήστος Χωμενίδης, εγγονός του συνονόματου του συνιδρυτή και ήρωα του ΕΑΜ, έγραψε το «Σοφό παιδί», ένα δυνατό βιβλίο που γέννησε κάποια ελπίδα για τη βαλτωμένη όψιμη μεταπολιτευτική λογοτεχνία.

Οι ελπίδες σε αυτήν τη χώρα πεθαίνουν πρώτες.

Ο Χωμενίδης από ανανεωτής  της ελληνικής λογοτεχνίας κατέληγε συντηρητής του μεταπολιτευτικού πολιτικού βούρκου.

Κατάντησε στη ΔΗΜΑΡ, το ΛΑΟΣ από τα δεξιά. Και έβλεπε ωσάν άλλος Νέρωνας το κόμμα της «υπεύθυνης κυβερνώσας αριστεράς» , το τρίτο πόδι της νεοφιλελεύθερης χούντας να συμπυρπολεί τη δημοκρατία,  να συν-γκρεμίζει το σύνταγμα, να συν-καταργεί ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, να συν-καταστρέφει ζωές, να συν-κατακρημνίζει το βιοτικό επίπεδο ενός ολόκληρου λαού και να τον παραδίδει σιδεροδέσμιο και άβουλο σε ξένα συμφέροντα.

Με άλλα λόγια ο εγγονός Χωμενίδης στήριξε ένα χώρο που προώθησε ακριβώς όλα όσα ο παππούς του είχε πολεμήσει.

Ο (Αρ)Χωμενίδης χώρισε ευγενικά με τους συντρόφους του της Δημοκρατικής Αρχομανίας. Αφορμή ήταν η δειλία τους και η αμφισημία τους σε σχέση με το αυταρχικό και επιζήμιο για τον Ελληνισμό κλείσιμο της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης.

Ανακοίνωσε τότε ο (Αρ)Χωμενίδης:  «Η στάση της ηγεσίας της Δημοκρατικής Αριστεράς απέναντι στις εξελίξεις στην ΕΡΤ με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Ή θα έπρεπε να υποστηρίξει ευθαρσώς την απόφαση της κυβέρνησης, ως ένα επώδυνο πλην αναγκαίο μέτρο. Ή θα όφειλε να αποσύρει σήμερα κιόλας την κοινοβουλευτική της στήριξη και να επωμιστεί το βάρος της προσφυγής στις κάλπες.»

Λίγες βδομάδες αργότερα ο (Αρ)Χωμενίδης έκανε σαφές το σοφό καθώς φαίνεται να δέχτηκε την πρόταση την πρόταση του υφυπουργού άνευ χαρτοφυλακίου Παντελή Καψή (ήταν υφυπουργός της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης αλλά αυτή καταργήθηκε) να στελεχώσει το εποπτικό συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ, αυτού του κλεψίτυπου σφετεριστή του υλικού και του ρόλου της ΕΡΤ που μάλλον θα λειτουργήσει ως το επίσημο προπαγανδιστικό όργανο του Σαμαρά.

Με άλλα λόγια, ο Χωμενίδης υποστήριζε εξ αρχής τον αυταρχισμό Σαμαρά που έκανε για μια ακόμη φορά την Ελλάδα διεθνή περίγελο.

Ίσως για τη στάση του Χωμενίδη να φταίει η έλξη που ο ίδιος νιώθει για κρυψίνοες όπως είναι ο Αντώνης ο Σαμαράς. Ίσως να νιώθει μια ακατανίκητη παρόρμηση για σκοτεινές προσωπικότητες και να τις προσεγγίζει με την περιέργεια που προσέγγιζαν οι ανατόμοι μελλοθάνατους για να κάνουν τις σπουδές τους πάνω στο εκτελεσμένο σώμα τους.

Η προέλευση αυτής της σκοτεινής παρόρμησης του Χωμενίδη ίσως να βρίσκεται στη συγκρουσιακή ιστορία του περιβάλλοντος του. Όπως ο ίδιος περιγράφει: 

«Ένα απόγευμα του 1977, αγαπητέ Νίκο Μπίστη, έντεκα χρονών ήμουν, ο πατέρας μου μού έδωσε με δυο φράσεις την πυξίδα με την οποία προσπαθώ να κινούμαι σε όλη τη ζωή μου. «Ο παππούς σου», μου είπε, «εκτελέστηκε από τους δοσίλογους. Ο εξ αγχιστείας θείος σου, Γ.Κ., συνεργάστηκε μαζί τους. Το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να τον μισώ τυφλά, αφού ήταν με εκείνους που μου στέρησαν τον μπαμπά μου. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσω να δω τον κόσμο με τα μάτια του, να ανακαλύψω τα όποια ελαφρυντικά του, να βρω το όποιο δίκιο του. Όχι για να τον αθωώσω. Μα για να τον καταλάβω. Αυτό είναι το πνεύμα του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού για τον οποίον θυσιάστηκε ο παππούς σου: Το να καταφέρνεις να μπαίνεις στη θέση των άλλων».  

Αυτό άλλωστε κάνει ο Χωμενίδης με μανία τα τελευταία χρόνια. Μπαίνει στη θέση των άλλων, των σφετεριστών, των συγκρουσιακών, των δυνατών που ξεπέφτουν, αυτών για τους οποίους η κοινή γνώμη καταλήγει αργά ή γρήγορα σε καταδικαστική ετυμηγορία, ίσως για να καταλάβει το θείο του.

Για αυτό το λόγο ο Χωμενίδης μπήκε στη θέση του Γιώργου Παπανδρέου και έγραφε το 2004 λόγους του ενώ συνεχίζει να τον θεωρεί «καλό άνθρωπο» παρά την ανυπολόγιστη ζημιά που έχει προκαλέσει σε μια χώρα και παρά το ότι αρνείται οποιαδήποτε ευθύνη διδάσκοντας «κρισιακά» μαθήματα σε ινστιτούτα των ΗΠΑ όπως κάθε καλός Εφιάλτης θα έκανε.

Τώρα ο Χωμενίδης μπαίνει στο εποπτικό συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ, του αυθαίρετου εκτρώματος που πήρε τη θέση της ΕΡΤ.

Ρόλοι μέσα σε ρόλους. Ζωή σαν μυθιστόρημα.

Αν δεν μπορείς να το γράψεις, επιδιώκεις να κάνεις τη ζωή όλων μυθιστορηματική για να μπορείς να το βιώνεις.

Σύμφωνα με τον Χωμενίδη, αν ο ίδιος αισθανόταν «ξοφλημένος ως συγγραφέας θα είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ».

Για αυτό και προτίμησε το ΠΑΣΟΚ και αργότερα τη ΔΗΜΑΡ όπου πηγαίνουν όσο αισθάνονται ξοφλημένοι ως αριστεροί.

Ο Χωμενίδης προκαλεί και συχνά οι προκλήσεις του έχουν σαφείς σεξουαλικούς υπαινιγμούς.

Προκαλεί τον Τσίπρα ότι θα κόψει (ο Χωμενίδης) το δεξί του αρχίδι αν ο Τσίπρας γνωρίζει τη Λούξεμπουργκ.   

Εξαπολύει σεξουαλικές κατάρες στη Μυρσίνη Λοΐζου γιατί αυτή απαγόρευσε στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ το σφετερισμό τραγουδιών του πατέρα της. Συγκεκριμένα της έγραψε: «εάν η κόρη μου φερθεί όπως η Μυρσίνη Λοίζου στον μπαμπά της, θα την καταραστώ από τον τάφο να μην ξαναχύσει ποτέ».

Ακόμη και ο πολιτικός του λόγος διανθίζεται ενίοτε από σεξουαλικές πινελιές: Ενδεικτικά, όπως ο ίδιος περιγράφει για τους πρώτους μήνες της δημιουργίας της ΔΗΜΑΡ: «Θυμάμαι τους πρώτους της μήνες σαν έναν διαρκή οργασμό ιδεών» «Ήταν, στα τέλη του 2011, ηλίου φαεινότερον πως το ΠΑΣΟΚ διαλυόταν. «Βρέχει Πασόκους!» κραύγαζαν ηδονικά τα επαγγελματικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς»   

Βρέχει Πασόκους! Όπως έλεγε και το παλιό ποπ τραγούδι σεξουλικών ευσεβών πόθων «Ιt's Raining Men! Hallelujah! - It's Raining Men! Amen! I'm gonna go out to run and let myself get Absolutely soaking wet! It's Raining Men! Hallelujah! It's Raining Men! Every Specimen!
Tall, blonde, dark and lean Rough and tough and strong and mean…

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πίσω από τις δηλώσεις και τις θέσεις Χωμενίδη κρύβεται μια βαθιά συμπλεγματικότητα. Ένα ατελείωτο παιχνίδι κυνηγιού της ηδονής ακόμη και πάνω στην οδύνη που προκαλείται στους άλλους. Με άλλα λόγια ένας βαθύτατος σαδισμός, ίσως και σαδομαζοχισμός.

Αυτή η συμπλεγματικότητα δηλώνεται ακόμη και στην αντίληψη που έχει ο  Χωμενίδης για την ίδια του την ευφυΐα. Ίσως ο Χωμενίδης να προτιμούσε να είχε γεννηθεί κρετίνος για να μπορούσε αυθόρμητα να λέει τις χυδαιότητες που λέει. Ίσως να ζηλεύει τους απλούς ανθρώπους, τους απλοϊκούς ανθρώπους. Έτσι λέει για την ευφυΐα του Βενιζέλου αντανακλώντας μάλλον και τον εαυτό του «Ο Ευάγγελος Βενιζέλος -όπως κάθε πρόσωπο ξεχωριστής ευφυΐας- έχει ως μεγαλύτερο εχθρό τον ίδιο τον εαυτό του. Εάν καταλάβει, για να παραφράσω τον Μαγιακόφσκι, ότι «οι λέξεις δεν πρέπει να αντανακλούν εμάς σαν τον καθρέφτη μα την πραγματικότητα να μεγεθύνουν», μπορεί να συμβάλει καίρια στην υπέρβαση της κρίσης. Αλλιώς θα έχουμε συμφορά απ’ το πολύ μυαλό…»   

Για αυτό λοιπόν ο Σαμαράς «γαμάει το κεφάλι του». Για να μην τον βρει κάποια συμφορά. Και αυτό τραβάει το Χωμενίδη ακόμη πιο κοντά σε έναν τύπο τόσο μπλεγμένο που δηλώνει δημοσίως ότι γαμάει το κεφάλι του.

Ο Χωμενίδης φαίνεται γουστάρει τους ισχυρούς που γίνονται έκπτωτοι. Αυτούς που βρίσκονται σε σύγκρουση με τον εαυτό τους και τον κόσμο. Τους πλευρίζει. Τους θαυμάζει. Θέλει λίγο από το άρωμα τους μήπως και καταλάβει τον εξ αγχιστείας θείο του.  Δεν του αρέσουν οι γραμμικοί άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο άσπρο και μαύρο. Αν κάποια στιγμή δείτε στη ΝΕΡΙΤ να απαγορεύονται οι ασπρόμαυρες ταινίες, μην ανησυχείτε. Ο Χωμενίδης θα ναι. Μπορεί κι όλας να πειράζει τις κονσόλες, έτσι για να τη σπάσει στους προβλέψιμους τεχνικούς.

Το σοφό παιδί έμαθε να αντλεί ηδονή από το να ρίχνει αντικείμενα κάτω, να τα σπάει και να βλέπει τους μεγάλους αμήχανα και ανίκανα να τα μαζεύουν και να του τα επιστρέφουν στα χέρια του για να ξανακάνει το ίδιο.

Έτσι το σοφό παιδί έχει γίνει ένας χυδαιολόγος ενήλικας που αναζητεί διαρκώς εκείνες τις ηδονές τις απαγορευμένες στους ενήλικους, τις στραγγαλισμένες από τους περιορισμούς της ενήλικης ζωής.

Ίσως για αυτό και έχει αυτή τη σχέση αγάπης μίσους με τον συνάδελφο του Πέτρο Τατσόπουλο. Και οι δύο βρίζουν αρειμανίως σαν να πάσχουν από κάποιο ειδικό νευρολογικό σύνδρομο και αντλούν ηδονή από αυτό αλλά ο μεν Τατσόπουλος δηλώνει ότι έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα ενώ ο Χωμενίδης σαν κακιά πεθερά ρίχνει σεξουαλικές κατάρες ενώ απειλεί με σεξουαλικό αυτοακρωτηριασμό.

Δεν μας είναι δυνατό να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέγεθος αυτών των δύο συγγραφέων.  

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ο Χωμενίδης ψάχνει για απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής του μπαίνοντας «στη θέση των άλλων», των αμφίσημων, των ηθικά κατακριτέων, αυτών που δε διστάζουν να κάνουν μαζικά κακό με μια αντίληψη πειραματιστή που θα ταίριαζε περισσότερο σε ναζί επιστήμονες και όχι σε υπέρμαχο του «ανθρωπιστικού σοσιαλισμού» που ο ίδιος επικαλείται, αδυνατώντας να καταλάβει ότι ««οι λέξεις δεν πρέπει να αντανακλούν εμάς σαν τον καθρέφτη μα την πραγματικότητα να μεγεθύνουν».

Και ενώ συμφωνούμε ότι η ιστορία δεν είναι ασπρόμαυρη και ότι οι δαιμονοποιήσεις, οι αγιοποιήσεις και οι ηρωοποιήσεις είναι πολύ μακριά από την πραγματική φύση των πρωταγωνιστών της, αυτό που διαφοροποιεί τον προδότη από τον ήρωα είναι ότι την κρίσιμη στιγμή οι ήρωες πολέμησαν το άδικο και πολέμησαν για το δίκιο και οι προδότες συντάχθηκαν με το άδικο καταπατώντας τα δίκαια.

Και δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος σε ποια πλευρά από τις δύο έσπρωξε η περιέργεια το σοφό παιδί σε αυτήν την κρίσιμη για τη χώρα στιγμή.

Έγραψε ο Χωμενίδης για τη Μυρσίνη Λοίζου «εάν η κόρη μου φερθεί όπως η Μυρσίνη Λοίζου στον μπαμπά της, θα την καταραστώ από τον τάφο να μην ξαναχύσει ποτέ».

Χωρίς να αναφερόμαστε στην οικογένεια Χωμενίδη σεβόμενοι το ιερό της αίμα, θα πούμε πως πολύ παππούδες του ΕΑΜ, εάν δεν είχαν εκτελεστεί από τους δοσίλογους της εποχής τους, δε θα δίσταζαν να εκτελέσουν τους σημερινούς δοσίλογους, ακόμη και αν είχαν σχέση συγγένειας μαζί τους. Γιατί για εκείνους τους ανθρώπους η πατρίδα και η εθνική ανεξαρτησία ήταν πάνω από κάθε οικογένεια. Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι πάλευαν και για κάτι ακόμη που σήμερα οι νεοφιλελεύθεροι εκμαυλιστές πασχίζουν να μας κάνουν να το θεωρούμε, ηλίθιο, γραφικό, επιζήμιο. Για την περηφάνια και την αξιοπρέπεια.

Γράφετε ορθώς κε Χωμενίδη αναφερόμενος στην απαγόρευση της Μυρσίνης Λοίζου πως «Η γνώμη μου περί πνευματικών δικαιωμάτων, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ότι υφίστανται μόνο όσο ο “κάτοχος” βρίσκεται εν ζωή. Κληρονομικά γράμματα, τέχνη και πολιτισμός, στο δικό μου ιδεατό κόσμο δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως το δημοσιευμένο έργο, ανήκει εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα»

Ακριβώς κε Χωμενίδη. Όμως, τα πολιτικά δικαιώματα που καταλύονται από τους φίλους σας τα τελευταία χρόνια είναι «κληρονομικά». .Και οι δημοκρατικοί αγώνες όπως αυτοί του παππού σας ανήκουν εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα. Αυτό που δεν είναι κληρονομικό είναι το δημοκρατικό φρόνημα. Και εσείς όπως και άλλοι της γενιάς σας έμπρακτα αποδεικνύετε ότι μπορεί να υπάρχει κληρονομικό δίκαιο αλλά η αίσθηση δικαίου δεν είναι κατά ανάγκη κληρονομική.

Χαρούμενη χρυσή Νέριτ να έχετε κε Χωμενίδη. Και αν ακούτε κάτι περίεργους ήχους στο σήμα της, μην ανησυχείτε. Κόκκαλα που τρίζουν είναι μονάχα. 

Read More »

Συνέντευξη μου στην εφημερίδα της ελληνογερμανικής ομογένειας "Ελληνική Γνώμη" με αφορφή το καινούριο e-book μου "Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα. Η περίεργη περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα"

Συνέντευξη με τον συγγραφέα –αναλυτή Πέτρο Αργυρίου στην εφημερίδα της ομογένειας "Ελληνική Γνώμη" (www.elliniki-gnomi.eu/archives/46094).

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.

vas_nikpap@yahoo.gr

Ο συγγραφέας-αναλυτής Πέτρος Αργυρίου είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα πνευματώδης, πολυσχιδής και με ένα ασίγαστο πάθος με οτιδήποτε καταπιάνεται. Ένας συγγραφέας με σπουδές στην Ιατρική την οποία εγκαταλείπει εξαιτίας της αντιουμανιστικής της μετεξέλιξης. Η συνέντευξη τούτη γίνεται με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου σε μορφή e-book και που φέρει τον τίτλο “Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα” και που αναφέρεται στον δήθεν οικονομικό Μεσσία της Ελλάδας Αρτέμη Σώρρα.

Λογοτέχνης με μια πένα ασυμβίβαστη, αυθεντική και ανυπότακτη, ακριβώς όπως θα ήθελε να είναι οι άνθρωποι. Ως αναλυτής έχει κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση σημαντικών προσωπικοτήτων του εξωτερικού όπως ο Howard Zinn και η Celia Ingrid Farber ενώ ενίοτε έχουν μιλήσει εγκωμιαστικά για το έργο του ο Στέλιος Κούλογλου, ο Κλεάνθης Γρίβας, η Λιάνα Κανέλλη και ο Λάμπρος Παπαντωνίου.

Πρώην μέλος της Μensa, οργάνωσης για άτομα με υψηλό δείκτη νοημοσύνης στα κριτήρια της οποίας δεν πιστεύει. Έχει κληθεί από ραδιοφωνικούς σταθμούς του Καναδά, της Αυστραλίας, των ΗΠΑ ενώ έχει παρουσιαστεί και στο μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο RT.

Bιβλία του που έχουν εκδοθεί:

-   “Τα άγρια ζώα της πόλης” εκδ. Οξύ (2008)

-       “Τι δεν σας λένε οι γιατροί” εκδ. ETRA (2009)

-       “Pulp Med” Ο-books (2011)

-       “Θανάσιμες Θεραπείες” εκδ. Etra (2011). Το Σεπτέμβριο αναμένεται η συλλογή διηγημάτων του “Πρόσωπα ζώα πράματα” σε μορφή audio book σε αφήγηση του ιδίου από  τοStudioamid

Κύριε Αργυρίου, θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με την κυκλοφορία του τελευταίου σας βιβλίου σε μορφή e-book, που φέρει τον τίτλο “Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα” και αναφέρεται στον δήθεν οικονομικό Μεσσία της Ελλάδας Αρτέμη Σώρρα. Μίλήστε μας λίγο για το βιβλίο… Ποια είναι η αποδοχή του;

Το βιβλίο αποτελεί μια ενδελεχή ματιά σε μια υπόθεση που απασχόλησε και σε κάποιο βαθμό συνεχίζει να απασχολεί την ελληνική κοινή γνώμη ενώ σε αυτήν έχουν εμπλακεί και πρόσωπα της ομογένειας, κυρίως της αμερικανικής. Εξετάζει τους ισχυρισμούς ενός μέχρι πρότινος παντελώς αγνώστου επιχειρηματία με μέχρι και σήμερα άγνωστη επιχειρηματική δράση και οικονομική επιφάνεια ο οποίος εμφανίστηκε μαζί με μια μικρή ομάδα ανθρώπων εν μέσω της δριμείας ελληνικής κρίσης και με τη συνδρομή δικηγόρων άρχισαν να κάνουν εξωφρενικούς ισχυρισμούς εξαγοράς χρέους στην Ελλάδα και στην Κύπρο αφού πρώτα πιλοτικά και ανεπιτυχώς δοκίμασαν το εγχείρημα τους στο επίσης χρεοκοπημένο Jefferson County της Αλαμπάμα.

Για να μην αποκαλυφτεί η πραγματική και απατηλή φύση της προσφοράς τους, η ομάδα αυτή, γνωστή ως END (End National Dept), σφετερίστηκε δίκαια λαϊκά αιτήματα που αναδείχθηκαν από κινήματα όπως οι αγανακτισμένοι, αιτήματα όπως η άρση της βουλευτικής ασυλίας και ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους, αιτήματα τα οποία γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η αμαρτωλή ελληνική και κυπριακή οικονομική ελίτ που οδήγησε τον Ελληνισμό σε μαρασμό και εξαθλίωση επ ουδενί λόγω δε θα δεχόταν καθώς θα ισοδυναμούσε με την έκπτωσή της από την εξουσία. Η μεγαλύτερη εγγύηση λοιπόν της END για να μην ανοιχτούν τα δικά της «βιβλία» ήταν η ίδια η ενοχή του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η άρνηση της να ανοίξει τα δικά της «βιβλία» πριν από την END. Για να το πούμε σε δημώδη ελληνικά: «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια». Από την άλλη, η ομάδα του Σώρρα και η δράση της έδωσε στο ελληνικό κατεστημένο ένα χρήσιμο όπλο: Μοίρασε απλόχερα φρούδες ελπίδες για ένα νέο Μεσσία, έναν από μηχανής Θεό που θα έσωζε επιλεκτικά τους «περιούσιους» Έλληνες. Το «λεφτά υπάρχουν» του Γεωργίoυ Παπανδρέου με το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός εξαπάτησε τους Έλληνες ψηφοφόρους το 2009 για να παραδώσει τη χώρα στην τυραννία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ξαναχρησιμοποιήθηκε από την ομάδα Σώρρα για να κάνει ακριβώς το ίδιο: να παραπλανήσει κάποιους ώστε να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα που θα της επέτρεπε να επιδιώξει τους δικούς της στόχους, στόχους που όπως όλα δείχνουν είναι πολύ διαφορετικοί και μάλλον αντιθετικοί των διακηρυγμένων της επιδιώξεων. Παρότι η προδοσία των Ελλήνων από την πολιτική τους ελίτ είναι ακόμη νωπή και διαρκής, κάποιοι Έλληνες με μεταφυσική ροπή «πείστηκαν» από το νέο φρούτο.

Το πόσο αμοιβαία ωφέλιμη είναι η όποια αντιπαράθεση του πολιτικού κατεστημένου με την |End φαίνεται από την πρόσφατη εκδίκαση της μήνυσης του τηλεπωλητή, πρώην βουλευτή Λαϊκιστικού ακροδεξιού κόμματος που μεταγράφηκε στο κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και νυν υπουργού Υγείας της παρούσας δικομματικής και εκλογικά μειοψηφικής κυβέρνησης των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων που εμφανίζονταν κάποτε ως μεγάλοι πολιτικοί και ιδεολογικοί αντίπαλοι, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, του Άδωνη Γεωργιάδη. Παρότι ο Γεωργιάδης μήνυσε την END για διασπορά ψευδών ειδήσεων ως όφειλε οποιοσδήποτε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος να κάνει, εντούτοις αρνήθηκε να του παραδοθούν στοιχεία που κυριολεκτικά εξέθεταν την END και δεν παρουσιάστηκε καν στη δίκη με αποτέλεσμα όχι μόνο να κερδίσει τη δίκη η END αλλά και πλέον να ισχυρίζεται πως η ελληνική δικαιοσύνη δικαίωσε έμμεσα τους εξωφρενικούς της ισχυρισμούς και να αναγνωρίσει το «γνήσιον» των χρηματοπιστωτικών προϊόντων που αυτή χρησιμοποιεί. Και αυτό αποτελεί τραγέλαφο καθώς σύμφωνα με την έρευνα τη δική μου αλλά και άλλων ανθρώπων που δεν έχουν ξεχάσει πώς να χρησιμοποιούν τη λογική τους, τα εργαλεία μέσω των οποίων η END θα έσωζε πρώτα Ελλάδα και Κύπρο και μετά ολάκερο τον κόσμο από τις δαγκάνες του χρέους έχουν προέλθει από μια πολύ σκοτεινή παραχρηματοπιστωτική αγορά που μισθώνει ή πουλά προϊόντα τουλάχιστον ύποπτα για να μη χρησιμοποιήσω κάποιον πιο κατηγορηματικό παρά ταύτα δίκαιο χαρακτηρισμό σε κλάσματα της αναγραφόμενης και υποτιθέμενης αξίας αυτών των προϊόντων. Μιας αγοράς δηλαδή που ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. Και αυτό ακριβώς έκανε και η END. Αυτή ήταν εξαρχής η λογική της και το Modus Operandi της.

Δεν περιμένω καμιά αποδοχή του βιβλίου μου. Πολλοί Έλληνες έχουν πλήρως αλλοτριωθεί από την κουλτούρα του τσάμπα που είναι το δόλωμα της τοκογλυφίας που τους έχει φέρει σε τόσο δεινή θέση… Δεν πρόκειται να δώσουν ούτε 3 ευρώ για να μάθουν στοιχεία μιας υπόθεσης για την οποία μπορεί να ξοδεύουν ώρες και μέρες και μήνες από τη ζωή τους για να διαπληκτίζονται και να αλληλοϋβρίζονται για κάτι που δεν έχουν την παραμικρή φιλοπεριέργεια να μάθουν τι ακριβώς είναι, να πετάν ολόκληρα κομμάτια του χρόνου του δικού τους αλλά και των συμπολιτών τους που έχουν παρά πολύ πραγματικά και πιεστικά προβλήματα. Αυτό κι αν είναι σπατάλη. Το να πετάς το χρόνο σου και τη ζωή σου σε ηλιθιότητες όταν σε ζώνουν τα φίδια. 

Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να δηλώνεις “επάγγελμα συγγραφέας”;

Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αρκεί να έχεις μακριά διχαλωτή γλώσσα. Έτσι ο Σώρρας είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην ιστορία του σύμπαντος. Οι πολιτικοί μεγαλουργούν στο όνομα της Ελλάδας. Μικροί άνθρωποι με ισχνό έργο παρουσιάζονται ως άνθρωποι του πνεύματος και διανοούμενοι. Καλοπληρωμένοι αυλοκόλακες παρουσιάζονται ως συγγραφείς. Σκυλάδες που μόνο στο Πακιστάν θα γινόντουσαν αποδεχτοί είναι ζάμπλουτοι «λαϊκοί ερμηνευτές» που ακόμη και σήμερα σε κάθε εμφάνιση τους κάποιοι ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ σε μια φρικτή επίδειξη πλούτου που θα έπρεπε να εξοργίζει τους εκατομμύρια νεόφτωχους της χώρας. Η Ελλάδα πέθανε τη δεκαετία του 1980 για μια πλειάδα λόγων. Έκτοτε και με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις που από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 άρχισαν να εκλείπουν και αυτές, υπάρχει μια πλήρη αναστροφή της ιδανικής «τάξης πραγμάτων». Η Ελλάδα έχασε όλα της τα ηθικά, πνευματικά και ηθικά στηρίγματα, τους προμάχους της, τα αντισώματα της. Τα παράσιτα και οι καρκίνοι κάναν και σε μικρότερο βαθμό συνεχίζουν να κάνουν πάρτι στο κουφάρι της.

Όσο για μένα, το τι είμαι και τι δεν είμαι, το αποδεικνύω καθημερινά με τη δουλειά και την αφοσίωση μου στο έργο μου μέσα σε ένα ακραία εχθρικό περιβάλλον που σκοτώνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου από την κούνια.  

Μετά από μια πολύπλευρη τριβή με το ιατρικό σύστημα αλλά και την εναλλακτική ιατρική, πλέον γράφετε για θέματα δημόσιας υγείας αλλά και για την πολιτική. Πιστεύετε ότι ένας δημοσιογράφος και συγγραφέας σαν εσάς μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;  Τι είναι αυτό που σας κάνει να συνεχίζετε;

Αυτό που με κάνει να συνεχίζω είναι αυτό που με έκανε να ξεκινήσω εξαρχής:  Μια βαθειά αίσθηση αφοσίωσης στην ανθρωπότητα πρώτα και στην Ελλάδα έπειτα, μια επιμονή η οποία πλέον έχει απογυμνωθεί από την ιδεαλιστική πανοπλία της ψευδαίσθησης ότι ένας συγγραφέας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ειλικρινά; Δεν μπορεί. Και δεν είναι συνετό να τρέφει ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε πλέον είναι να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Ό,τι αξίζει. Οτιδήποτε από αυτά τα λίγα και τα σπάνια που αν χαθούν, η ανθρωπότητα θα μείνει λιγότερο ανθρώπινη και περισσότερο ανυπεράσπιστη απέναντι σε καταστροφικές ορμές της. Όπως μου είχε πει κάποτε και ο Howard Zinn: “να κρατήσουμε τη σπίθα ζωντανή". Δυστυχώς αυτή η Ελλάδα, τρώει τα παιδιά της και έχει πολύ καλούς λόγους να το κάνει. Γιατί η αξιοκρατία απειλεί τη φαυλότητα. Και η φαυλότητα κυβερνά αυτόν τον τόπο. Έτσι λοιπόν, σημαντικοί άνθρωποι, από τη Μαλβίνα Κάραλη και την Αριστέα Μπουγάτσου μέχρι τον ανυπέρβλητο μεγάλο μας φιλόσοφο Δημήτρη Λιαντίνη ουσιαστικά διώχθηκαν και πλήρωσαν με τη ζωή τους, έστω και έμμεσα την αγάπη τους για τον άνθρωπο, τον Έλληνα και το καθήκον. Άραγε ποιος από εμάς θυμάται τη λέξη καθήκον όχι ως ένα καταναγκασμό αλλά ως μια υπέρτατη εσωτερική επιταγή;

Ποια πιστεύετε ότι είναι η πηγή της κρίσης και πως την αντιμετωπίζει ένας εναλλακτικός γιατρός; Μπορεί να τη δει ως ευκαιρία, ως κάτι που θα τον δώσει κίνητρο για να προχωρήσει πιο πέρα ή όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα των ευχολογίων;

Η πηγή της κρίσης δεν είναι τίποτε άλλο από έναν άπληστο υλισμό και μια εξουσιομανία εκτός ελέγχου και ορίων που έχει καταφέρει με επιστημονικές και όχι μόνο μεθόδους εδώ και δεκαετίες να μετατρέψει την ανθρωπότητα σε τεράστια καταναλωτική δεξαμενή. Η ανθρωπότητα, με λίγους άμεσους και ορατούς περιορισμούς πλέον από το φυσικό της περιβάλλον, έχασε κάθε έννοια μέτρου και πλέον χρησιμοποιεί τις τεράστιες τεχνολογικές της ικανότητες για να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσο θα μπορούσε ποτέ να λύσει και να τα εκμεταλλεύεται για να παράγει «κέρδος» και να διατηρεί ένα από όλες τις απόψεις επιζήμιο και χρεοκοπημένο μοντέλο που προβάλει τη χλιδή ως τη μεγάλη του κατάκτηση. Αυτή η οικονομική κρίση είναι απλά προοίμιο πολύ μεγαλύτερων κρίσεων που θα ακολουθήσουν αν δεν αντιληφθούμε την πραγματικότητα της πεπερασμένης φύσης μας και των πεπερασμένων πόρων του πλανήτη καθώς και τις λεπτές ισορροπίες του ηθικού και κοινωνικού βίου αλλά και τις ευρύτερες ισορροπίες της βιόσφαιρας που ακόμη μάς ανέχεται παρότι έχουμε αρχίσει να λειτουργούμε ως πολύ επιθετικοί καρκίνοι. Όσον αφορά την εναλλακτική ιατρική, δεν δύναμαι να μιλήσω εξ ονόματος των εναλλακτικών γιατρών καθώς δεν είμαι ένας εξ αυτών. Σίγουρα όμως οι παταγώδεις συστημικές «αποτυχίες» επιβάλλουν άλλες λογικές και άλλους τρόπους οι οποίες όμως δεν είναι εξ ορισμού άνοσες ούτε στην πλάνη ούτε στην αυθαιρεσία. Δεν έχει σημασία μόνο το τι είναι το εργαλείο αλλά και το πώς το χειρίζεται κάποιος. Αυτήν τη διαπίστωση η τεχνολατρεία μάς έχει κάνει να την ξεχάσουμε εντελώς.

Πώς βλέπετε το μέλλον της χώρας μας; Υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας;

Τραγικό. Πέρα από το ότι η οικονομική πραγματικότητα είναι αδυσώπητη και αναπόδραστη για το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού, επιπρόσθετα η χώρα εδώ και καιρό έχει απολέσει τα πιο δημιουργικά της κύτταρα, αυτά ακριβώς που μπορούσαν να δημιουργήσουν αυτόνομες επιλογές και δυνατότητες διεξόδων. Αυτή η κατάσταση αντί να αντιστρέφεται απλά επιδεινώνεται. Το σιφόνι της μετανάστευσης από μέσα προς τα έξω και από μέσα αλλάζει τους συσχετισμούς των δυνάμεων που μπορούν να αποδεσμεύσουν τη χώρα από τα εσωτερικά και εξωτερικά δεσμά της διαρκώς προς το χειρότερο δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερους εξαρτημένους ή και το εντελώς αντίθετο απόλυτα εξαγριωμένους πληθυσμούς. Στο ιδεολογικό επίπεδο παλεύουμε ακόμη ιδεολογικούς πολέμους του παρελθόντος που εξυπηρετούσαν και συνεχίζουν να εξυπηρετούν μεγάλα συμφέροντα και δυστυχώς σε αυτό το θέατρο των σκιών και των φαντασμάτων είναι οι σκιές και τα φαντάσματα που κερδίζουν και συνεχίζουν να μετατρέπουν τη χώρα κατ εικόνα και ομοίωσή τους. Ενώ οι προκλήσεις βρίσκονται στο παρόν και στο μέλλον εμείς εδώ συνεχίζουμε να πολεμάμε με το παρελθόν των άλλων ενώ αδυνατούμε να μάθουμε από το παρελθόν το δικό μας. Και αυτό το αλλότριο παρελθόν μάς κερδίζει διχάζοντάς μας. Σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το καλύτερο.

Δεδομένης της καυτής γεωπολιτικής θέσης της χώρας μπορούμε όχι μόνο να προσευχόμαστε αλλά και να δράσουμε προληπτικά για να μη συμβεί το χειρότερο σε μια εποχή ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων όπου τα στοιχήματα είναι καταστροφικά ψηλά. Για τους ίδιους λόγους μπορούμε ίσως να ελπίζουμε ότι θα διασωθούμε από το χειρότερο. Όπως και να’ χει, είτε θα μιλάμε για χώρα διαλυμένη, είτε για μια χώρα πλήρες προτεκτοράτο όπως ήταν η χώρα μέχρι και τη δεκαετία του 1970, είτε για ευνοούμενο προτεκτοράτο όπως ήταν η χώρα από την δεκαετία του 1980 μέχρι και τις αρχές της νέας χιλιετίας με τα χειρότερα σενάρια να είναι και τα πιο πιθανά.

Η μυθιστοριογράφος Ναντίν Γκόρντιμερ, βραβευμένη με το Νόμπελ λογοτεχνίας, είπε “ότι παρότι ο κομμουνισμός απέτυχε, υπάρχουν ακόμα κάποια ιδεώδη του, που οι κοινωνίες θα μπορούσαν να κρατήσουν”. Εσείς πιστεύετε ότι σην εποχή μας έχει απομείνει καθόλου χώρος για ιδεώδη;

Ο εικοστός αιώνας συνέτριψε μαζί με τις ιδεολογίες και τα ιδεώδη που είναι εντελώς διακριτά από τις ιδεολογίες οι οποίες μπορεί να ενσωματώνουν ιδεώδη για τους δικούς τους σκοπούς. Παρότι τα ιδεώδη έχουν εξοστρακιστεί δεκαετίες πριν, η κρίση φανερώνει το πόσο ανοχύρωτη είναι η ανθρωπότητα απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό χωρίς αυτά. Από την άλλη, η ιστορία αποδεικνύει ότι κάθε φορά που τα ιδεώδη επιβάλλονται τυραννικά αντί να καλλιεργούνται παιδαγωγικά, κάθε φορά που ο τύραννος εκτοπίζει τον δάσκαλο, ε τότε τα ιδεώδη μετατρέπονται σε ιδανικά και τα ιδανικά σε ιδανικά εκτρώματα.  Τα ιδεώδη πρέπει να σε ωθούν προς κάτι το υψηλό. Όχι να σου επιβάλλουν να το μιμείσαι ή να το προσκυνάς ωσάν ειδωλολάτρης. 

Αν είχατε τη δύναμη τι θα εξαφανίζατε από την Ελλάδα και τι θα αναδεικνύατε;

Μακριά από μένα και από άνθρωπο τέτοια δύναμη. Παλεύουμε για να καλλιεργήσουμε πράγματα, όχι για να τα εξαφανίσουμε. Παλεύουμε να περιορίσουμε μονάχα όσες συνθήκες εμποδίζουν την πνευματική και την ηθική καλλιέργεια των ανθρώπων. 

Ο Καντ είπε ότι “Όσο κι αν οραματιζόμαστε κάποια μελλοντική τελείωση, η εμπειρική ιστορία κυριαρχείται τελικά, από την αντικοινωνική εγωπάθεια. Στο πεδίο αυτό κατά κανόνα νικητής αναδεικνύεται ο δεξιοτέχνης της δολιότητας και της αδικοπραγίας. Οι άδικοι και οι άρπαγες νέμονται συνήθως τα αγαθά της επίγειας ζωής”. Συμπλέεται με την άποψη του Καντ ή πιστεύετε ότι στους καλύτερους, σε οποιοδήποτε τομέα, έρχεται η δικαίωση εν τέλει;

Αυτό εξαρτάται από το πολιτισμικό πλαίσιο. Συνήθως όμως στην ανθρώπινη ιστορία το πολιτισμικό πλαίσιο είναι τέτοιο που αργά ή γρήγορα ή ρήση του Καντ αποκτά ισχύ κανόνα αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και οι κανόνες έχουν περιορισμένη ισχύ. Σήμερα για παράδειγμα, μια εποχή που κατ εμέ αποτελεί για το δυτικό κόσμο τουλάχιστον περίοδο παρακμής και ίσως και τέλος εποχής, η ρήση του Καντ επαληθεύεται σε πολλά επίπεδα. Κυρίαρχοι μηχανισμοί διοικούνται από τη φαυλοκρατία ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ οι καλοί και αγαθοί εξοστρακίζονται από τη δημόσια σφαίρα με πολλούς τρόπους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η αξία πολλών πνευματικών ανθρώπων αναγνωρίζεται μετά θάνατον. Γιατί τότε το σύστημα μπορεί να σφετεριστεί το έργο τους και να το παρουσιάσει ως αγαθό που το ίδιο έχει παράγει και έχει προσφέρει. Το σύνολο της επιστήμης και της τέχνης έχει παραχθεί από λαμπρές μονάδες σε αλληλεπίδραση πάντα με τον κόσμο φυσικά,  και όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ ανήκει σε εταιρίες ή/και κράτη. Μιλάμε για το σφετερισμό της παγκόσμιας πανανθρώπινης κληρονομιάς.

Δυστυχώς, αν εξαιρέσουμε την παιδεία, αυτήν την κληρονομιά οι πολλοί σπάνια την υπερασπίζονται ενώ εύκολα την παραδίδουν με αντάλλαγμα υλικές παροχές εκ μέρους των σφετεριστών. Σε κάτι τέτοιες εποχές όμως που οι ευκολίες και η κυριαρχία νωθρών παραδοχών καταρρέουν αγκαζέ, οι πολλοί θα υπερασπιστούν το στενό τους προσωπικό συμφέρον το οποίο μπορεί τότε να αντιληφθούν ότι δεν είναι άλλο από το παναθρώπινο συμφέρον. Και αυτή είναι μια κουλτούρα που αναπτύσσεται είτε σε περιόδους πολιτισμικής ακμής που το πνεύμα ανοίγει λεωφόρους αντίληψης και αναζήτησης, είτε σε περιόδους κρίσης όπου τα αυτονόητα που ήδη έχουν χαθεί γίνονται πλέον ξανά ζητούμενα. 

 Μεγαλώνοντας, ποια είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη που σας αποκαλύφθηκε;

Ότι θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο. 

(Το βιβλίο "Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα, η περίεργη περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα" μπορείτε να το αγοράσετε σε μορφή PDF εδώ: http://www.lulu.com/shop/%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85/%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%B4%CE%B1-pdf/ebook/product-21114517.html .)

Read More »

Αρτέμις Σώρρας: Ο μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα: Το e-book.

Αρτέμις Σώρρας: Ο μεσσίας με το άγγιγμα του Μίδα: Το e-book.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

O κος Σώρρας εμφανίστηκε από το πουθενά για να σώσει τον ελληνισμό στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολιτευτικής του ιστορίας κάνοντας εξωφρενικούς ισχυρισμούς εξαγοράς χρέους.

Θα έσωζε την Ελλάδα. Θα έσωζε την Κύπρο. Και μετά θα έσωζε τον κόσμο ολόκληρο με τον "αμύθητο" πλούτο του.

Σε μια περίοδο που οι Έλληνες χρειαζόντουσαν ένα σκληρό ρεαλισμό για να δημιουργήσουν ένα δημοκρατικό όραμα, τους προσφέρθηκαν απλόχειρα παραπλανητικά ψεύδη και μυθεύματα που θα τους κρατούσαν ναρκωμένους κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης που θα ακρωτηρίαζε την κοινωνία και τη ζωή τους.

Η περίπτωση Σώρρα επιβεβαίωσε όλα τα ελλείμματα του νεοελληνικού βίου, όχι πως χωρίς αυτήν δε θα ήταν προφανή και εξίσου καταστροφικά: Τα ελλείμματα στη δημοσιογραφία ή αν θέλετε τα πλεονάσματα δημοσιογραφικής οσφυιοκαμψίας, το έλλειμμα ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, ή αν θέλετε το πλεόνασμα της εξάρτησης της από τις άλλες εξουσίες, το έλλειμμα δημοκρατίας και το πλεόνασμα πολιτικής αλητείας και πάνω από όλα το έλλειμα κριτικής σκέψης τμημάτων του πληθυσμού και το πλεόνασμα κουτοπονηριάς τους.

Ήμουν μάλλον από τους πρώτους που περιέγραψα την ελληνική κρίση με όρους "πειράματος" (http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85\).

Διερευνώντας την υπόθεση Σώρρα, ανακάλυψα ότι δεν ήταν μόνο το διεθνές κεφάλαιο που πειραματιζόταν με την Ελλάδα. Υπό τη βαριά σκιά του διεθνούς πειραματισμού εις βάρος της Ελλάδας, ο Σώρρας και η παρέα του θα έβρισκαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν το δικό τους "πείραμα". Για να επιχειρήσουν το πείραμα τους σε Ελλάδα και Κύπρο, ο Σώρρας και οι οπαδοί του θα δοκίμαζαν πρώτα τη μέθοδο τους σε μικρότερη κλίμακα σε μια μικρή Κομητεία στις ΗΠΑ όπου επικρατούσαν παρόμοιες συνθήκες με αυτές της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ας δούμε λοιπόν το πρότυπο μα αποτυχημένο πείραμα του Σώρρα και των συνεργών του στο Jefferson County, όπως αυτό περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου μου, "Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μήδα" (http://www.lulu.com/shop/%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85/%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%B4%CE%B1/ebook/product-21082177.html):

 "Η υπόθεση του Jefferson County και η αμερικανική διαφθορά ελληνικού τύπου:

Τη δεκαετία του 1990, προβλήματα στο αποχετευτικό του σύστημα του Jefferson County το υποχρεώνουν να επιδιώξει να το βελτιώσει και εν μέρει να το αντικαταστήσει. Το κόστος των εργασιών εκτιμάται αρχικά στα 1,5 δις για να φτάσει τελικά το δυσθεώρητο για μια κομητεία ποσό των 3 δις δολαρίων.
Για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του το Jefferson County εκδίδει μια σειρά ομολόγων.
Και κάπου εκεί αρχίζει το μεγάλο φαγοπότι ελληνικού τύπου.
Αξιωματούχοι της κομητείας αρχίζουν να βάζουν το δάκτυλο τους στο μέλι και να θέλουν όλο και περισσότερο. Φιλικές με την πολιτική εξουσία τοπικές εταιρίες τρώνε και αυτές.
Το αίμα στη θάλασσα του χρέους δεν άργησαν να το μυρίσουν οι μεγάλοι καρχαρίες, οι Goldman Sachs και η JP Morgan.
H JP Morgan φαίνεται να θέλει το ζεστό κουφάρι της πολιτείας πιο πολύ από τους ανταγωνιστές της.
Μέσω τοπικών παραγόντων η Jp Morgan πληρώνει 3 εκατομμύρια δολάρια στην Goldman Sachs για να αποχωρήσει από το φαγοπότι. Με άλλα λόγια η JP Morgan χρέωσε στους φορολογούμενους του Jefferson County ανάμεσα σε όλες τις άλλες δωροδοκίες και δωροδοκία 3 εκατομμυρίων δολαρίων στην Goldman Sachs για να μη φάει και αυτή από τα ομόλογα και τα έργα του Jefferson County, λεφτά το οποία η JP πέρασε έμμεσα στο χρέος της κομητείας. Με άλλα λόγια η JP Morgan λάδωνε αβέρτα και το κόστος για τα λαδώματά της το περνούσε στους φορολογούμενος σε αγαστή συνεργασία με τοπικούς αξιωματούχους και εργολάβους.
Μετά τo λάδωμα της Goldman Sachs από την JP Morgan, μέσω συμφωνιών swaps, τα ομόλογα και επομένως το χρέος της πολιτείας θα περάσει σχεδόν εξολοκλήρου στα χέρια της JP Morgan. Μέσα σε λίγο καιρό, το 95% του χρέους της κομητείας που είχε σταθερό επιτόκιο καταλήγει να είναι 95% χρέους με κυμαινόμενο επιτόκιο, κυμαινόμενο κατά τις ορέξεις της JP Morgan. Παρότι τελικά τοπικοί παράγοντες μπαίνουν φυλακή και η JP Morgan υποχρεώνεται να διαγράψει περί τα 700 εκατομμύρια δολάρια προβλεπόμενης αμοιβής από τις συμφωνίες swaps, η κομητεία δεν θα καταφέρει να επανέλθει από την οικονομική αφαίμαξη που το χρηματοπιστωτικό, οι πολιτικοί της και οι μεγαλοεργολάβοι της έκαναν. Λιτότητα, ανεργία, χρεοκοπία. Το Jefferson County υπήρξε μια μικρογραφία της Ελλάδας …
Από αυτήν τη «μικρή Ελλάδα» σε αυτήν την άθλια κατάσταση, το Jefferson County αποφασίζουν να ξεκινήσουν το χρηματοπιστωτικό πείραμα τους ευπιστίας ο Σώρρας και η παρέα του προτού το προχωρήσουν σε ολόκληρα κράτη. Να ξεκινήσουν ένα ανάλγητο πείραμα σε μια κομητεία που ακόμη και μέχρι σήμερα γλύφει τις πληγές που δεν λεν να κλείσουν από προηγούμενο χτύπημα της χρηματοπιστωτικής και πολιτικής αλητείας.
Ο Σώρρας και η παρέα του κάνουν γενναιόδωρη προσφορά «εξαγοράς» και επαναχρηματοδότησης του χρέους του Jefferson County τον Αύγουστου του 2012. Οι μνήμες όμως είναι νωπές. Το Jefferson County δεν «τσιμπάει».
Μετά από αίτημα μας, ο ελληνικής καταγωγής διευθύνων σύμβουλος του Jefferson County Τony Petelos μας ενημερώνει επακριβώς για το είδος της προσφοράς Σώρρα:
5 δισεκατομμύρια δολάρια, με επιτόκιο 0,5% ετησίως για διάστημα μέχρι και 50 χρόνια.
Ποιος τρελός θα μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια προσφορά;
To Jefferson County την αρνήθηκε.
Μα για ποιο λόγο;
Γιατί πρώτα απ’ όλα το Jefferson County δεν είχε τα λεφτά για να κλείσει «η συμφωνία».
Ποια λεφτά;
Το 2% που ζητούσε ο Σώρρας από το μπατιρισμένο Jefferson County επί του συνόλου του δανείου που ο Σώρρας προσέφερε, ποσοστό για αμοιβές και έξοδα παράστασης κλπ κλπ. 2% μπροστάντζα, ήτοι το Jefferson County θα πλήρωνε 100 εκατομμύρια δολάρια στην πλευρά Σώρρας χωρίς καν έχει δει ούτε δεκάρα τσακιστή από τα 5 δις που ο Σώρρας του έταζε.
Όλα θα ήταν καλά και άγια αν τα 5 δις υπήρχαν. Δεν υπάρχει όμως καμία απολύτως ένδειξη ότι η προσφορά Σώρρας αντιστοιχούσε σε υπαρκτά λεφτά των οποίων κάτοχος ήταν ο Σώρρας.
Δυστυχώς, τα λεφτά αυτά ούτε καν αέρας κοπανιστός δεν ήταν. Οι ενδείξεις που έχουμε φανερώνουν κάτι πολύ χειρότερο:
Η προσφορά του Σώρρας έγινε σε IBOE’s, σε International Bills Of Exchange, σε διεθνείς συναλλαγματικές."

Περισσότερα για την υπόθεση στο e-book "Ο Μεσσίας με το άγγιγμα του Μήδα":  http://www.lulu.com/shop/%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85/%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%B4%CE%B1/ebook/product-21082177.html.

Read More »

Αίγυπτος: Η ιστορία ξαναγράφεται

Αίγυπτος: Η ιστορία ξαναγράφεται

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com) 

Δεν έχουν όλα τα παραμύθια αίσιο τέλος.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό για το παραμύθι της αραβικής άνοιξης η οποία παρουσιάστηκε και χειροκροτήθηκε αφελώς  από τον δυτικό κόσμο ως ένα κύμα δημοκρατικών διεκδικήσεων.

Χωρίς φυσικά να υποβαθμίζουμε την ύπαρξη πραγματικών δημοκρατικών στοιχείων στην αραβική άνοιξη, οφείλουμε για μια ακόμη φορά να υποδείξουμε την υποκίνηση που έλαβε χώρα μέσω αμερικανικών ιδρυμάτων όπως το δημοκρατικό United States Agency for International Development (USAID) με την παγκόσμια εμβέλεια, το νεοφιλελεύθερο ιδιωτικό National Endowment for Democracy (NED) με πλοκάμια σε περισσότερες από 90 χώρες αλλά και τα Open Society Foundations του «φιλάνθρωπου» κερδοσκόπου George Soros.

Οι παραπάνω οργανισμοί μαζί με άλλους μικρότερους, αυτοπροσδιορίζονται ως οργανισμοί  που προωθούν τη δημοκρατία απανταχού στην πλανήτη.

Ποιας δημοκρατίας όμως; Αυτής που είναι απόλυτα εκτεθειμένης στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, μιας «δημοκρατίας» των τεράστιων ανισοτήτων.

Της Αμερικανικού Τύπου δημοκρατίας που απομακρύνει κάθε δυνατό εμπόδιο που μπορεί να βρεθεί στο δρόμο του ελευθέρου εμπορίου και της τραπεζοκρατίας. 

Μετά από χρόνια απάνθρωπων δολοφονικών δικτατοριών που οι ΗΠΑ ενθάρρυναν και στήριξαν σε διάφορες χώρες του κόσμου ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα και με τη διεθνή κατακραυγή που αυτά τα καθεστώτα δέχτηκαν, οι Αμερικάνοι ανέπτυξαν και μια δεύτερη παράλληλη πολιτική: Αυτή της μαλακής δύναμης (soft power) όπου η εξάρτηση από τις ΗΠΑ επιδιώκεται όχι μέσω της ανελέητης πυγμής σκληρών αμερικανοκινούμενων καθεστώτων αλλά μέσω της κοινωνικής μηχανικής που στρέφεται και στρέφει ευρύτερες κοινωνικές ομάδες στο να στηρίξουν αμερικανοκίνητες πολιτικές προσωπικότητες και κινήματα που αντλούν άφθονη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ.

Αυτή την πολιτική την είδαμε στις έγχρωμες επαναστάσεις της Ευρώπης του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου τα προαναφερόμενα ιδρύματα είχαν έντονη ανάμειξη και επίδραση.

Την είδαμε και στην αραβική άνοιξη.

Στην περίπτωση όμως της αραβικής άνοιξης κάποιος μπορεί να διερωτηθεί εύστοχα το για ποιο λόγο οι Αμερικάνοι συνέβαλλαν και πίεσαν μέχρι καταρρεύσεως εκκοσμικευμένα καθεστώτα στην ανάδειξη των οποίων είχαν οι ίδιοι συμβάλλει.

Η απάντηση ίσως μπορεί να βρίσκεται σε δύο άξονες:

Στο γεγονός ότι τα καθεστώτα αυτά χωρίς υπολογίσιμους εσωτερικούς αντιπάλους έγιναν στην πορεία τους πολύ πιο άπληστα από ότι μπορούσαν να αντέξουν τα συμφέροντα της αμερικανικής οικονομίας που εδώ και καιρό βρίσκεται στη φάση μιας φούσκας που το μόνο που τη συγκρατεί από το να μη σπάσει είναι η γεωπολιτική ισχύς των ΗΠΑ.

Έτσι λοιπόν επιδιώκουν να βάλουν νέους παίχτες στο παιχνίδι της εξουσίας που θα είναι τρισευτυχισμένοι με μικρότερο κομμάτια της πίττας.

Για να καταλάβουμε καλύτερα αυτήν τη σταδιακή οικονομική εξασθένηση της Αμερικής και τι σημαίνει αυτό για την σφαίρα επιρροής της ας αντλήσουμε ένα παράδειγμα από ένα αμερικανικό προτεκτοράτο με το οποίο είμαστε πάρα πολύ καλά εξοικειωμένοι: Την Ελλάδα.

Μετά την χούντα των συνταγματαρχών που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα επεισόδιο στη μετάβαση δύναμης από τη Μ. Βρετανία προς τις ΗΠΑ με τελικό γεωπολιτικό αποτέλεσμα τη  διχοτόμηση της παλαιότερα βρετανοκρατούμενης Κύπρου, η ελληνική κεντρική πολιτική σκηνή ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τους αμερικάνους και χρηματοδοτείται ανελλιπώς με δάνεια αλλά και παχυλά μαύρα κονδύλια.

Μετά την πτώση της σοβιετικής ένωσης και την ακόλουθη γεωπολιτική υποβάθμιση της Ελλάδας, η χώρα θα γίνει πάσα από τους αμερικανούς στους γερμανούς. Αυτό σηματοδοτούσε ουσιαστικά η μετάβαση από την εποχή Παπανδρέου στην εποχή Σημίτη. Οι αμερικάνοι θα ανταλλάξουν τη γεωπολιτική αξία της χώρας με την έμμεση οικονομική της αφαίμαξη μέσω κερδοσκοπίας που έγινε περισσότερο εφικτή λόγω του φαινομενικά φθηνού χρήματος που άρχισε να ρέει στην Ελλάδα υπό τη μορφή χαμηλότοκων ευρωπαϊκών δανείων.

Και αν στην περίπτωση της Ελλάδας η Ελλάδα δόθηκε δανεική στην ευρωπαϊκή ένωση, πολύ μεγαλύτερες απώλειες είχαν λιγο αργότερα οι ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική όπου ένα ντόμινο σοσιαλιστικών διακυβερνήσεων αποτίναξε σε μεγάλο βαθμό τον Αμερικανικό Ζυγό καθώς, ανάμεσα σε άλλα, οι ΗΠΑ από το 2001 και έπειτα επικέντρωσαν όλη τους την προσοχή στη Μέση Ανατολή αλλά και τον Ευρωσιατικό κόμβο που λέγεται Αφγανιστάν επιδιώκοντας να επιβάλλουν το δόγμα της κυριαρχίας πλήρους φάσματος.  

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην εγγύς και μέση Ανατολή.

Ο δεύτερος άξονας μέσω του οποίου ίσως μπορεί να γίνει πιο κατανοητή η ανάμειξη των Αμερικανών στην «αραβική άνοιξη» είναι το πολιτικό Ισλάμ το οποίο άντλησε στήριξη και προωθήθηκε από τους ίδιους τους Αμερικάνους ως διάδοχη κυβερνητική λύση.

Συνεχίζοντας τη διερεύνηση όλων αυτών των φαινομενικά οξύμωρων, κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί το ποια είναι η σκοπιμότητα της στήριξης των αμερικάνων στο πολιτικό Ισλάμ του οποίου ο ποιο επιφανής και σημαντικός πόλος είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Η αναβίωση του πολιτικού Ισλάμ στον αραβικό κόσμο με τη βοήθεια των αμερικανών μπορεί να γίνει αντιληπτή κάτω από ένα άλλο δόγμα: Το δόγμα Μπρεζίνσκι, ενός από τους σημαντικότερους σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών,  ενός δόγματος που δεν είναι τίποτε άλλο από προσαρμογή του διαίρει και βασίλευε.

Ένας εύφλεκτος ισλαμικός κλοιός μπορεί να στραγγαλίσει τη Ρωσία, να περιορίσει την Ινδία και να αναχαιτίσει την ειδάλλως μάλλον αναπόφευκτη οικονομική επικράτηση της Κίνας στην περιοχή.    

Ιδιαίτερα για την περίπτωση της Ρωσίας, οι ισλαμικές μειονότητες μπορούν να προκαλέσουν αστάθειες και καυτές εστίες που μπορούν να αποδυναμώσουν την κυρίαρχη ελίτ της χώρας και να επιτρέψουν την ανάδειξη ενός νέου Γιέλτσιν, μιας νέας δηλαδή αμερικανικής μαριονέτας.

Όσο για τις χώρες δορυφόρους της Ρωσίας που ανήκαν κάποτε στη Σοβιετική αυτοκρατορία, οι θρησκευτικές διαφορές με τους Ρώσους είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες για τον πολιτικό και οικονομικό προσεταιρισμό τους από τους αμερικάνους και τον περιορισμό εώς και στραγγαλισμό της Ρωσίας, κύρια επεκτατική μέθοδος της οποίας είναι οι ενεργειακές οδοί.

Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί να γίνει κατανοητός ο πόλεμος που έκαναν οι Αμερικανοί στον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για τις ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία. Μπορεί κάποιος επίσης να καταλάβει για ποιο λόγο ο νυν πρωθυπουργός Αντώνης  Σαμαράς ο οποίος έχει πέσει σε αμερικανική δυσμένεια για την πλήρη υποταγή του στην γερμανική ηγεμονία προσπαθεί να εξαγοράσει λίγη αμερικανική συμπάθεια με τον αγωγό   TAP, έναν αγωγό που θα ωφελήσει κυρίως το Αζερμπαιτζάν και θα βλάψει κυρίως τη ρωσική ενεργειακή επεκτατική ατζέντα.

Ως μια καταρρέουσα αυτοκρατορία που είναι, οι Αμερικάνοι δεν επενδύουν στην δική τους ανάπτυξη αλλά σε ένα βρώμικο παιχνίδι με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στους επίδοξους ανταγωνιστές τους. 

Μια ισλαμική ομπρέλα θα αποτελεί ανάχωμα στη Ρωσική και με τους κατάλληλους χειρισμούς ίσως και στην κινεζική επέκταση. 

Ο ισλαμικός εξτρεμισμός αποτελεί επίσης ένα πρώτης τάξης επιχείρημα για να συνεχίζουν να πείθουν οι αμερικάνοι στο ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα.

Για αυτό και ποτέ δεν φοβήθηκαν να στηρίξουν τον ισλαμικό εξτρεμισμό,  τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν παλαιότερα, πιο πρόσφατα στους ισλαμιστές «αντάρτες» της Λιβύης και τώρα στους ισλαμιστές αντάρτες της Συρίας.

Αυτό που ονομάστηκε Αλ Κάιντα δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάτι που εφεύραν οι Αμερικάνοι μετά το 2001 προκειμένου να του δώσουν πνοή ζωής και πραγματική υπόσταση. Γιατί η «Αλ Κάιντα» συμφέρει τους αμερικάνους. Ακριβώς όπως τα ακραία στοιχεία μιας κοινωνίας ενισχύουν τα εξουσιαστικά επιχειρήματα και εγχειρήματα της κάθε αυταρχικής κυβέρνησης, έτσι και ο διεθνής ακραίος ισλαμισμός ενισχύει τα εγχειρήματα και της επιχειρήματα μιας επίδοξης «παγκόσμιας αμερικανικής κυβέρνησης».

Οι αμερικάνοι λοιπόν δε φοβούνται να παίξουν με το ισλάμ, ούτε το πολιτικό ούτε το εξτρεμιστικό γιατί γνωρίζουν πως είναι γεμάτο αυτοκαταστροφικές θρησκευτικές αντιφάσεις που δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να γίνει αρκετά ισχυρό. Η δημιουργία ενός ισχυρού Ισλάμ με βάση κράτη γεμάτα διαφυλετικές εντάσεις τα οποία δημιουργήθηκαν τεχνητά από την εποχή της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και μετααποικιοκρατίας και με δεδομένη την ενδοισλαμική θρησκευτική μισαλλοδοξία μοιάζει σχεδόν απίθανη.

Το πολιτικό όσο και το εξτρεμιστικό Ισλάμ μπορεί να είναι αρκετά αδύναμα και ασταθή για να συγκροτήσουν στο μέλλον ένα αρκετά ισχυρό ισλαμικό πόλο απειλητικό προς τα αμερικανικά συμφέροντα, είναι εντούτοις αρκετά ισχυρά και αποφασισμένα ώστε να εμποδίσουν την ανάδειξη και την επικράτηση είτε εθνικιστικών, είτε σοσιαλιστικών πολιτικών δυνάμεων που θα απειλούσαν την αμερικανική επιρροή στην περιοχή και που θα μπορούσαν να δημιουργούσαν μετά από επώδυνες και μακροχρόνιες ζυμώσεις έναν πραγματικά ανεξάρτητο αραβικό πολιτικό πόλο.     

Έτσι λοιπόν, οι αμερικάνοι στην Αίγυπτο πριν και μετά την πτώση του Μουμπάρακ, πόνταραν στην Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον Μοχάμεντ Μόρσι.

Δυστυχώς, παρά τη θητεία του στα αμερικανικά πανεπιστήμια, ο Μόρσι δεν ήταν το πιόνι που οι αμερικανοί περίμεναν και απαιτούσαν να είναι. Δυστυχώς, ούτε για τους Αιγύπτιους ο Μόρσι ήταν ο πολιτικός άνδρας που περίμεναν.

Προς απογοήτευση των  Αμερικανών ο Μόρσι άρχισε να προσεγγίζει την Κίνα, να επιδιώκει σύσφιξη των δεσμών μέσα στον αραβικό κόσμο ενώ παρέμεινε πιστός στην αντισιωνιστική του στάση προκαλώντας την υπολογίσιμη για τους αμερικάνους γκρίνια των ισραηλινών.

Προς απογοήτευση των Αιγυπτίων ο Μόρσι αποδείχτηκε πιστός στην Μουσουλμανική αδελφότητα και όχι στους Αιγυπτίους καθώς ο Μόρσι έδωσε στον εαυτό του φαραωνικές πολιτικές εξουσίες, προκειμένου να μπορέσει να επιβάλει το ιδεώδες για την Μουσουλμανική αδελφότητα σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης: Τον ισλαμικό νόμο: Τη Σαρία

Απέναντι λοιπόν στη διαφαινόμενη ισλαμοποίηση τους, μεγάλοι αριθμοί Αιγυπτίων αντέδρασαν και βγήκαν στους δρόμους ήδη από το 2012 σε σειρές διαδηλώσεων που τα δυτικά μήντια για λόγους διεθνών πολιτικών σκοπιμοτήτων κάλυψαν δυσανάλογα λίγο σε σχέση με την «αραβική άνοιξη.

Αυτή η στήριξη δια της σιωπής των αμερικάνων στον Μόρσι παρά τα «αντιαμερικανικά» φλερτ του οφειλόταν μάλλον σε μια και μόνο του στάση που αφορούσε το πιο καυτό γεωπολιτικό σημείο στον πλανήτη: Τη Συρία.

Ο Μόρσι υποστήριζε σταθερά τους «αντάρτες» και για αυτό δεν είχε εξαντλήσει τη χρησιμότητα του για τους αμερικάνους.

Ο Μόρσι μπορούσε να περιμένει. Η Συρία είχε ήδη διαρκέσει πάρα πολύ βάζοντας στον πάγο σημαντικό κομμάτι του αμερικανικού γεωπολιτικού σχεδιασμού.

Μπορεί οι αμερικανοί να ανέχονταν τα καπρίτσια του Μόρσι, δεν έκαναν το ίδιο όμως και οι Αιγύπτιοι. Με την παρέμβαση του στρατού, δόθηκαν στον Μόρσι 48 ώρες για να ικανοποιήσει τα λαϊκά αιτήματα για δημοκρατική διακυβέρνηση.

Ο Μόρσι αρνήθηκε να συνθηκολογήσει, μένοντας πιστός στα ισλαμικά του οράματα. Εκδιώχθηκε.

Ο Αμερικάνοι κράτησαν μια μετριοπαθή στάση αρνούμενη να χαρακτηρίσουν την παρέμβαση του στρατού ως «πραξικόπημα». Περιμένουν την επόμενη μέρα.

Ο ίδιος ο Μόρσι μάλλον ήλπιζε σε ένοπλη παρέμβαση του εξτρεμιστικού Ισλάμ υπέρ του. Ίσως να πόνταρε σε έναν αιγυπτιακό εμφύλιο που αν τον κέρδιζε θα έπαιρνε ως έπαθλο μια ισλαμιστική Αίγυπτο και ίσως κάποτε και ένα κόσμο όπου θα υπήρχε παντού Ισλάμ. Ισλάμ και μόνο Ισλάμ. Αυτό είναι άλλωστε το διακηρυγμένο όραμα της μουσουλμανικής αδελφότητας.

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Μόρσι φαίνεται να ήταν ένας άνθρωπος που οι φιλοδοξίες του ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ικανότητες του και την αντίληψή του. Όταν ακόμη και ένας εξαιρετικά επιτυχημένος πολιτικός άνδρας όπως ο Ερντογάν απειλείται από το ίδιο του το νεοοθωμανικό όραμα παρότι το επιδίωξε σχετικά σταδιακά, ο Μόρσι νόμιζε ότι είχε την ισχύ να επιβάλει το δικό του όραμα με μιας. Και οι αναγνώσεις του αποδείχτηκαν τραγικά κακές.

Μάταια ο Μόρσι περίμενε την επέμβαση του ένοπλου Ισλάμ καθώς σημαντικοί θύλακες του έχουν κυρίως εγκλωβιστεί στη Συρία αλλά και στο Μάλι.

Για να καταλάβει κανείς όμως καλύτερα τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, τον Μόρσι και την Αίγυπτο, θα ήταν χρήσιμο να γίνει μια μικρή αναδρομή στη νεώτερη ιστορία της.

Ο μεγάλος θεωρητικός και η πιο σημαντική προσωπικότητα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ήταν ο λόγιος Σαίντ Κούτμπ.

Ο Κούτμπ, φιλομαθής και πνευματικός άνθρωπος, μετά την επίσκεψη του στις ΗΠΑ έμεινε αηδιασμένος από τον ηδονισμό, τον υλισμό και την σεξουαλική ελευθεριότητα που είδε.

Αηδιασμένος από τις θρησκευτικές έριδες και την μεταποικιοκρατία στον αραβικό κόσμο, πρότεινε ένα νέο πολιτικό-ηθικό ισλάμ, απαλλαγμένο από τις παθογένειες του παρελθόντος. Μια άμεση ισλαμοκρατία, χωρίς μεσάζοντες και εξουσιαστές, χωρίς ιμάμηδες, μπάτσους, δικηγόρους και πολιτικούς, όπου ο άνθρωπος θα ήταν υπόλογος μόνο στο νόμο του Θεου, το κοράνι. Μια αναρχοθεοκρατία.

Έχοντας ήδη αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στην Μουσουλμανική Αδερφότητα, ο Κουτμπ θα συνεργαστεί με τον νεαρό τότε στρατιωτικό Νάσερ και το κίνημα των Ελεύθερων Αξιωματικών για να ανατρέψουν τη τότε κυβέρνηση, μαριονέτα των Βρετανών.

Φυσικά ο Κουτμπ μέσα στον ιδεαλισμό του δεν κατάλαβε την αλλαγή «παραδείγματος» που γινόταν στον κόσμο εκείνη την περίοδο και την μεταφορά της γεωπολιτικής ισχύς από τους Βρετανούς στους Αμερικάνους η οποία απαιτούσε πολιτικούς μετασχηματισμούς στα βρετανικά προτεκτοράτα και την επικράτηση φιλοαμερικανικών ελίτ σε αυτά.

Ο Νάσερ μετά την απόκτηση της εξουσίας, θα καλέσει τον Κουτμπ να συμμετέχει στην νέα φιλοαμερικανική τάξη πραγμάτων. Ο Κουτμπ, πιστός στον (παν)ισλαμισμό του, θα αρνηθεί. Μετά την απόπειρα δολοφονίας του Νάσερ το 1953, ο Νάσερ θα βρει την πρόφαση να εξοντώσει πολιτικά μια εν δύναμη πολιτική απειλή: Τη μουσουλμανική αδελφότητα.

Παρά τις στενότατες προσωπικές του σχέσεις με τον Κουτμπ, ο Νάσερ όχι μόνο θα τον φυλακίσει, αλλά και θα τον βασανίσει φριχτά.

Οι βασανιστές του Κουτμπ και άλλων αδελφών του εκπαιδεύονται επιτόπου από ανθρώπους της CIA.

Ο Κουτμπ αποφυλακίστηκε για λίγο για να οδηγηθεί τελικά στην αγχόνη.

Όταν λοιπόν μετά από δεκαετίες και κατά «την αραβική άνοιξη», η μουσουλμανική αδελφότητα στην Αίγυπτο αλλά και αλλού δέχθηκε τη στήριξη των Αμερικανών για να ρίξει τους μισητούς διαδόχους του Νάσερ, έπρεπε καλά να ξέρει ότι πουλούσε την ψυχή της στο διάολο. Τα παλαιότερα παθήματα αλλά και τα νεότερα έπρεπε να τους είχαν γίνει μαθήματα. Οι αμερικανοί δεν είναι άξιοι καμίας εμπιστοσύνης. Αυτό καλά πρέπει να το καταλάβουν και οι Ευρωπαίοι μετά την αποκάλυψη του οργίου παρακολουθήσεων τους από τους Αμερικανούς.

Για τους Άραβες, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: Υπάρχουν δύο πόλοι στην περιοχή στους οποίους οι αμερικάνοι συμπεριφέρονται σταθερά ωσάν να ήταν σύμμαχοι. Ο ένας είναι το Ισραήλ το οποίο λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Ο άλλος είναι το πετραλαιοπαραγωγικό μπλοκ των ισλαμικών «μοναρχιών» με σημαντικότερη εξ αυτών τη Σαουδική Αραβία.

Αυτός είναι και ο λόγος που η «αραβική άνοιξη» σταμάτησε στο Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία, με γρήγορη, άμεση, μαζική και συγκαλυμμένη ως προς το δυτικό κόσμο καταστολή. 

Το Ισραήλ είναι τα μπράτσα. Είναι ας πούμε ο κακός μπάτσος της περιοχής. 

Η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, το Κουβείτ, το Κατάρ είναι οι καλοί μπάτσοι της περιοχής. Αυτοί φιλοξενούν προσωπικότητες του πολιτικού Ισλάμ όπως έγινε με τον αδερφό του Κουτμπ. Επίσης χρηματοδοτούν και επανδρώνουν τον ισλαμικό εξτρεμισμό για να υπονομεύει ανταγωνιστές των αμερικανών όπως έγινε στο Αφγανιστάν ή για να δημιουργούν πυρήνες αστάθειας που μπορούν να προσφέρουν στους αμερικανούς πατήματα για στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως έγινε στη Σερβία (χωρίς φυσικά να βγάζουμε λάδι τους Σέρβους για τα αιματοκυλίσματα).

Η σύνδεση πολιτικού και ένοπλου Ισλάμ (μιλάμε για σύνδεση, όχι ταύτιση) φαίνεται καθαρά στην περίπτωση της «Αλ Κάιντα», μιας κατά την εκτίμησή μου μικρής αρχικά επιχειρησιακά και αριθμητικά  ομάδας.

Ως επικεφαλής της εμφανίστηκε ο υιός Σαουδαράβων κροίσων με στενές σχέσεις με τη Σαουδική βασιλική οικογένεια , ο Οσάμα μπιν Λάντεν. Δεύτερος τη τάξει αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο σημαντικός και διάδοχος του Λάντεν είναι ο Αιμάν Αλ Ζαουαχάρι, αιγύπτιος γιατρός και μαθητής του Κουτμπ που μετά τον απαγχονισμό του δασκάλου του από τον Νάσερ αφοσιώθηκε στο να υλοποιήσει το όραμα του.

Αυτός ο συνδυασμός δουλεύει τέλεια. Ο ισλαμικός εξτρεμισμός δίνει λόγο ύπαρξης και ενισχύει τον Ισραηλινό επιθετικό μιλιταρισμό δίνοντας στην πολεμοκάπηλη ισραηλίτικη ελίτ περισσότερη ισχύ.

Από την άλλη η Σαουδική Αραβία δείχνει ένα φιλικό πρόσωπο προς τους Μουσουλμάνους και χρηματοδοτεί τόσο τον πολιτικό όσο και τον εξτρεμιστικό ένοπλο ισλαμισμό με την προϋπόθεση να μείνει μακριά από τα εσωτερικά της. Έτσι ενισχύεται η επιρροή της βασιλικής οικογένειας στον μουσουλμανικό κόσμο χωρίς να απειλείται η ίδια.

Την ίδια στιγμή, η χρηματοδότηση με πετροδόλαρα και η επάνδρωση τόσο του πολιτικού αλλά ακόμη περισσότερο του εξτρεμιστικού ισλαμισμού από τη Σαουδική βασιλική οικογένεια είναι πολύ χρήσιμη για τους αμερικάνους καθώς τους επιτρέπει όχι μόνο να υπονομεύουν εν δυνάμει αντιπάλους μέσω ισλαμικών ενόπλων πυρήνων αλλά και να αποκτούν άλλοθι στρατιωτικών επεμβάσεων όποτε το κρίνουν σκόπιμο σε περιοχές που έχει εμφανιστεί αστάθεια.

Αυτό είναι το παιχνίδι που παίζεται με παραλλαγές στη Μέση Ανατολή.

Σε αυτή την ιστορία είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για καλούς και κακούς.

Η μουσουλμανική αδελφότητα στην Αίγυπτο πχ έχει περάσει τα πάνδεινα από τους νασερικούς.

Η απομάκρυνση του Μόρσι όμως από την εξουσία απομακρύνει τους αιγυπτίους από το φαύλο κύκλο του βρώμικου παιχνιδιού που έπαιζαν παλαιότερα οι Βρετανοί και τώρα οι Αμερικάνοι με το Ισλάμ.

Επιπρόσθετα με όλες τις άγνωστες παραμέτρους που εισάγει στο γεωπολιτικό παίγνιο, φαντάζει επίσης ικανή να παγώσει τις εξελίξεις στη Συρία, παγώνοντας μαζί με αυτές και τον τυχοδιωκτικό αμερικάνικο γεωστρατηγικό σχεδιασμό και εγκλωβίζοντας ακόμη περισσότερο επικίνδυνους για την παγκόσμια σταθερότητα ένοπλους τζιχαντιστές.

Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο θα έχουν και σημαντική επίδραση για την Ελλάδα.

Οφείλουμε να καταλάβουμε, ότι η αμερικανική αυτοκρατορία, πλέον σε φάση μάλλον τελικής παρακμής δεν προκάλεσε χάος μόνο στην εγγύς και Μέση Ανατολή με την «αραβική άνοιξη» αλλά και μετακυλίοντας την ίδια της την οικονομική κρίση στην Ευρώπη μέσω του δούρειου ίππου που λέγεται Ελλάδα επιχείρησε να πιέσει την Ευρώπη όχι μόνο να κόψει πληθωριστικό χρήμα αλλά και να αμερικανοποιηθεί πολιτικά και διοικητικά. Η αρχική συμφωνία της Ευρώπης με τα αμερικανικά σχέδια και η εν συνεχεία άρνηση της για πλήρη συμμόρφωση με το αμερικανικό μοντέλο οδήγησε σε δραματικής κλίμακα οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή στις χώρες του νότου και σε χρηματοπιστωτικά οφέλη στον πολιτικό και οικονομικό πυρήνα της Ευρώπης με το ενδεχόμενο του Ευρωπαϊκού ακρωτηριασμού να φαντάζει όλο και πιο κοντινό.

Τα δεδομένα ενός άγριου γεωπολιτικού παιχνιδιού με πολλούς παίχτες αλλάζουν καθημερινά. Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο αλλάζουν άρδην τον αρχικό γεωπολιτικό σχεδιασμό και οδηγούν σε επανασχεδιασμό που θα μπορούσε υπό συνθήκες να είναι ευνοϊκός για την σχεδόν απέλπιδα πια χώρα μας.   

Καθώς όμως η Ελλάδα βρίσκεται πλέον σε πλήρη αποικιοκρατικό έλεγχο, δεν είναι σε θέση να αναγνώσει προς όφελος της τις εξελίξεις… Ακόμη και αν ήθελε… ακόμη και αν μπορούσε…

Οι Αιγύπτιοι δείχνουν να έχουν μάθει από το παρελθόν τους. Οι Έλληνες όχι. Και για αυτό το λόγο είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν τα λάθη τους. Αν φυσικά καταφέρουν να επιβιώσουν αυτών.    

Read More »

Η απάντηση του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου στη μαζική προσβολή μνήμης νεκρών από τον Πάγκαλο

Η απάντηση του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου στη μαζική προσβολή μνήμης νεκρών από τον Πάγκαλο. 

Agriazwa.blogspot.com

Πάγκαλε.

Κάθε φορά που το σύστημα χρειάζεται κάποιον να τραβήξει τα πυρά από πάνω του για να κάνει απερίσπαστα τις βρωμοδουλειές του, εμφανίζεσαι εσύ ως αναπόφευκτος αντιπερασπισμός. 

Αμετανόητα κυνικός, με μια αναισθησία που σου δίνει τη δύναμη να τσαλαπατάς ευαισθησίες.

Με κάθε δυνατό τρόπο και όποτε χρειαζόταν, ξεφτίλισες τους ζώντες Έλληνες αφού πρώτα οι σύντροφοι σου τους εκμαύλισαν. Τώρα ξεφτιλίζεις και τους νωπά νεκρούς, τα θύματα του δικού σου συστήματος, τους αυτόχειρες της κρίσης αφού πρώτα οι σύντροφοι σου τους οδηγήσαν στην απόγνωση.  

Μια από αυτούς τους αυτόχειρες ήταν η μητέρα μου. Είχα το θάρρος να της δώσω την υστεροφημία που αξίζει σε κάθε αθώα ελληνίδα μάνα. Είχες το θράσος όχι μόνο να μετατρέψεις την οδύνη των συγγενών και φίλων των χιλιάδων αυτοχείρων σε πολιτικό καλαμπούρι αλλά και να  προτρέψεις και άλλους Έλληνες σε μαζική αυτοκτονία στην περίπτωση που δεν τους αποτρέψεις από το να διακόψουν την πολιτική αυτοκτονία στην οποία επιδίδονται εδώ και δεκαετίες.   

Οι Έλληνες ακολούθησαν σαν λέμινγκς το σύστημα εξουσίας. Ήσασταν οι μαγικοί αυλιστές που αφού προβάρατε την υπνωτιστική σας κακοφωνία στους πιστούς σας αρουραίους για να τους οδηγήσετε σε ένα τρελό φαγοπότι με τις σάρκες των Ελλήνων, οδηγήσατε έναν ολόκληρο πληθυσμό στην καταστροφή του.

Έτσι είναι τα πειράματα: πρώτα τα ξεκινάν σε ποντίκια, μετά σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους και έπειτα και σε όλους τους ανθρώπους.

Και έτσι καταλήγουν όλα τα πειράματα: Με τα περισσότερα πειραματόζωα νεκρά ή έστω αγνώριστα.

 Μας λες «αν το δούμε και αυτό, δεν ξέρω τι άποψη έχετε για την αυτοκτονία, αλλά θα σας πρότεινα να το κάνουμε όλοι μαζί παρέα»

Κάποτε μας είχες πει ότι μαζί τα φάγαμε όταν ήδη ανήλικα λιμοκτονούσαν στα σχολεία. Ο όγκος σου αποτελεί την προφανέστερη των αποδείξεων για του λόγου σου το ψευδές.

Τώρα μας λες να αυτοκτονήσουμε όλοι, μαζικά. Δεν σου φτάνουν οι αυτοκτονίες που ήδη συμβαίνουν. Πεινάς και για άλλες. Μαζί τους φάγαμε.

Δυστυχώς, τα λέμινγκς που είχες συνηθίσει τυφλά να ακολουθούν το δικό σου σύστημα τόσο καιρό, μετά τις τόσες απώλειες άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους: Για σταθείτε ρε παιδιά. Που πάμε;

Και αυτήν την τόση κρίσιμη ερώτηση άρχισαν να την κάνουν στα δυο τους πόδια. Όχι στα τέσσερα. Στα δυο τους πόδια.  Όχι έρποντας σαν σκουλήκια ή ερπετά. Στα δυο τους πόδια, σαν κανονικοί άνθρωποι.

Για σταθείτε βρε παιδιά…

Το καράβι βουλιάζει. Θαρρείτε εσείς της εξουσίας πως οι φελλοί του πολιτικού συστήματος θα επιπλεύσουν ακόμη και αφού έχει βουλιάξει αύτανδρο το καράβι. Φτιάξατε τη συνομωσία των φελλών και γεμίσατε το καράβι βαρίδια για να περισυλλέξετε για την πάρτη σας τα τιμαλφή του ναυαγίου.

Να θυμάστε όμως. Αυτός ο λαός όχι μόνο υπήρξε εξόχως ναυτικός αλλά έχει επιβιώσει από τόσες και τόσες ιστορικές φουρτούνες.

Ίσως να επιβιώσουμε και αυτής.

Όσο για σένα Πάγκαλε, τόσοι άλλοι σου είπαν  και τόσοι άλλοι θα σου πουν «ξεκίνα και ερχόμαστε».

 Δεν το συμμερίζομαι φυσικά και δεν το προτείνω σε κανέναν. Θέμα δικιάς σου συνέπειας είναι όμως. Θέμα «πολιτικής υπευθυνότητας»

Και αφού σου αρέσουν τα πένθιμα καλαμπούρια να σου πω τι θα πουν κάποιοι αχαρακτήριστοι και παλιάνθρωποι αν φανείς συνεπής στα λόγια σου. Θα πουν ότι ήσουν ο πρώτος των αυτο-χοίρων.

Θα γράψω άρθρο για αυτούς που θα πουν κάτι τέτοιο για σένα. Θα καταδικάσω την προσβολή μνήμης νεκρού που σου κάναν. Θα προστατέψω τη λήθη που σου αξίζει. Αλλά αυτό είναι μια απιθανότητα.  Όσο οι ένοχοι όμως δε βρίσκονται στα δικαστήρια ως κατηγορούμενοι, εσύ δεν πρόκειται να αυτοκτονήσεις ποτέ.

Φυσικά, καταλαβαίνω ότι αυτό που είπες δεν το είπες κυριολεκτικά για αυτό και δεν σε κακοκαρδίζω. Άλλωστε, η πολιτική τάξη αυτής της χώρας μιλάει κυριολεκτικά μόνο όταν είναι να αναγγείλει λαοκτόνα μέτρα. Μόνο τότε.

Ο παππούς σου ήταν δικτάτορας. Πολλοί κρίνουν πως η τιμωρία για τους δικτάτορες όφειλε να είναι ο θάνατος. Έχω κάποιες ενστάσεις.

Για τους προβοκάτορες όμως είμαι απόλυτα βέβαιος πως η σωστή τιμωρία είναι εν ζωή η απόλυτη χλεύη και μετά θάνατον η απόλυτη λήθη.

Γι’ αυτό Πάγκαλε, αν θέλεις να σε θυμούνται, φρόντισε να μην πεθάνεις ποτέ.   

Read More »