Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους

Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους.

 

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

(Προειδοποίηση: Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για εκείνους ακριβώς που δε θα το  διάβαζαν έτσι και αλλιώς ποτέ. Για αυτούς που πέρα βρέχει, για αυτούς που δεν χαμπαριάζουν ότι ο καιρός χτυπά την πόρτα τους με το πίσω μέρος του δρεπανιού που έχει χαραγμένο πάνω του με ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΧΥΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ. Για τους ακόμη βαθειά νυχτωμένους που μας καταδικάζουν όλους σε πνιγερά σκοτάδια. Όπως έκανε μια παλιά φίλη, τυπώστε το και τρίψτε το τους στη μούρη)

Γαμιέται η κόρη σου.  Οκ, τώρα που σου τράβηξα την προσοχή επέτρεψε μου να διορθώσω πριν μου τραβήξεις κανά μπουνίδι.

Δεν γαμιέται η κόρη σου αν και δεν βρίσκεις πως αυτό είναι κάπως αφύσικο μετά από κάποια ηλικία;

Οκ, δε γαμιέται η κόρη σου. Γαμιέται η χώρα σου. Που σημαίνει εκατομμύρια κόρες, γιοί, αδερφοί, αδερφές και παλληκάρια, παππούδες, γιαγιάδες. Ησύχασες τώρα;

Καλό και άγιο το γαμήσι, δε λέω, αρκεί να γίνεται με την ελεύθερη βούληση δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων. Όταν η βούληση παραβιάζεται, τότε μιλάμε για βιασμό.

Δεν έχω βιαστεί και αποστρέφομαι το βιασμό μέχρι το βαθύ πυρήνα της ψυχής μου αλλά θα μιλήσω για αυτό επειδή ακριβώς συμβαίνει. Συμβαίνει και σε άτομα αλλά και σε χώρες ολάκερες.

Ας ξεκινήσουμε από τα άτομα. Μπορείς υποκύψεις για να μην έχεις χειρότερα ή να παλέψεις για να σώσεις την αξιοπρέπεια σου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν έχεις τα αρχίδια να επιλέξεις το δεύτερο θα τραυματιστείς περισσότερο αλλά μπορεί και να γλυτώσεις το τραύμα το βαθύτερο.

                Ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις: Να διαπραγματευτείς το βιασμό σου: Να πεις δηλαδή εντάξει μόνο πίπα. Ή μόνο μουνί. Όχι κώλο. Και με καπότα.

Η διαπραγμάτευση μάλλον θα σε οδηγήσει πεταμένο/η στο δρόμο και παραβιασμένο από παντού. Χωρίς καπότα.

Γι αυτό και η έννοια της διαπραγμάτευσης για το βιασμό της  χώρας δεν είχε νόημα εξ αρχής. Για αυτό και η χώρα θα βρεθεί πεταμένη στο δρόμο και γαμημένη από παντού.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για διαπραγμάτευση. Ας φανταστούμε ένα διάλογο ανάμεσα στις Έλληνες Πολιτικούς (εφ’ εξής Ε.Π) και τους βιαστές, την τρόικα. Είναι προφανές βεβαίως το ότι για να διαπραγματεύεται κάποιος  με έναν επίδοξο βιαστή τον βιασμό κάποιου τρίτου, ο πρώτος είναι νταβατζής και έχει υπάρξει κατ’ εξακολούθηση βιαστής αυτού του οποίου το βιασμό διαπραγματεύεται.

Τρόικα: Να καταργηθεί το κράτος πρόνοιας

Ε.Π: Εντάξει.

Τρόικα: Να καταργηθεί το κράτος

Ε.Π: Μα υπάρχει το σύνταγμα.

Τροίκα: Να αγνοηθεί

Ε.Π: Εντάξει

Τρόικα: Να καμφεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης με κάθε δυνατή μέθοδο.

Ε.Π: Μα υπάρχει πολιτικό κόστος

Τρόικα: Να το πληρώσετε

Ε.Π: Εντάξει

Τροίκα: Να μας καταβληθεί αποζημίωση για τον εργώδη βιασμό μιας ρυπαρής πόρνης

Ε.Π: Έεεεεγινε.

Τρόικα: Ότι λεφτά έχει πάνω της η πόρνη να αφαιρεθούν και να μας δωθούν.

Ε.Π: Οκ

Τρόικα: Για όλους τους επόμενους βιασμούς να χρεωθεί η πόρνη με δάνειο που θα τις χρεώσουμε με το έτσι θέλω και που θα το πληρώσει γαμιόντας.

Ε.Π: Έγινε

Τρόικα: Τα παιδάκια της που στροφάρουν να τα κάνετε γενίτσαρους να μας τα στείλετε πακέτο στη Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ γιατί έχουμε λειψανδρία. Τα υπόλοιπα στον Καιάδα

Ε.Π: Έεεεγινε.

Τρόικα: Όταν η πόρνη σταφιδιάσει, να διαμελιστεί και να πεταχτεί στα σκυλιά του πολέμου.

Ε.Π: Τιμή και ευχαρίστησή μας.

 

Αυτό, το πίπα-κώλο-μουνί χωρίς καπότα και μετά στραγγαλισμό και τεμαχισμό του πτώματος, το είπαν διαπραγμάτευση και τους πιστέψαν τόσοι που σχηματίσαν κυβέρνηση εθνικού βιασμού.

Ας αντιπαραθέσουμε στο πρώτο παράδειγμα ένα παράδειγμα αντίστασης:

Τρ: Δε σας δίνουμε «βοήθεια»

Ε.Π:  Οκ. Στάση πληρωμών. Προηγούμενα δάνεια που σας χρωστάμε καμπούμ.

Τρ: Οκ. Σας εξωθούμε από το Ευρώ.

Ε.Π: Οκ. Χρεωκοπία, βγαίνουμε από το Ευρώ, ζημιές τρισεκατομμυρίων για τις οικονομίες σας και πάρτυ για τους εξωθεσμικούς κερδοσκόπους (δεν υπάρχει κάτι βέβαιο, η κερδοσκοπία έχει γίνει θεσμός)

 Τρ: Θα σας καταστρέψουμε

Ε.Π: Θα σας πάρουμε μαζί μας στον τάφο.

Σε αυτή τη ρώσικη ρουλέτα το όπλο της ελληνικής κρίσης είχε πολλές σφαίρες στη θαλάμη. Και το οβιδιακό πλέον ελληνικό πολιτική σύστημα φρόντισε να κλέψει όλες τις σειρές τραβήγματος της σκανδάλης από τους πιστωτές και να τις χαρίσει πλουσιοπάραχα στην κοινωνία πυροβολώντας την εξ επαφής στο κεφάλι δεκάδες φορές.

Αυτό σημαίνει αξιοπιστία νταβατζή και δολοφόνου μαζί. Να κάνει τη δουλειά του σωστά. Και η δουλειά του ήταν να γαμήσει και να ξεπαστρέψει την Ελλάδα.

Όχι το σάπιο κομμάτι της, αυτό έμεινε σχεδόν απείραχτο και ενίοτε και κερδισμένο. Το καλό κομμάτι της Ελλάδας θέλαν να γαμήσουν.

Και το καταφέραν. Οι ζημιές πλέον στην πραγματική οικονομία είναι ανεπανόρθωτες και υπερπολλαπλάσιες των δανείσιμων κεφαλαίων για τη «σωτηρία» μας. Οι έλληνες πολίτες είναι πλέον δουλοπάροικοι.

Βιασμός και δολοφονία εκ προμελέτης.

Σε ένα πράγμα έχουν δίκιο οι βιαστές και δολοφόνοι, εγχώριοι και ξένοι.

Στο ότι ο λαός έδωσε τη συναίνεση του: Δύο εκλογές οι ψηφοφόροι αναδείξαν μνημονιακές κυβερνήσεις. Από αυτή την οπτική, όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ή επιτήδειοι είναι συνένοχοι όχι μόνο στο βιασμό και τη δολοφονία τη δικιά τους και των παιδιών τους αλλά και όλων των υπολοίπων. Και από όλα τα δραματικά που έχουν συμβεί, αυτή η γνώση του δωσιλογισμού από τη βάση είναι το δραματικότερο και τραυματικότερο όλων γιατί θα πρέπει να ζούμε με αυτό και αυτούς για πάντα. Με τους καταστροφείς συμπολίτες μας. Είναι δύσκολη η πραγματική δημοκρατία.    

Read More »

Έλληνα να πεις τη μάνα σου

Έλληνα να πεις τη μάνα σου

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blospot.com )

3 χρόνια μέσα στην κρίση τώρα. 3 χρόνια μέσα στην αηδία και την απoγοήτευση. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Πήγαν αναμενόμενα από το κακό στο χειρότερο και από χειρότερο στο χείριστο. Τίποτε δεν μένει όρθιο. 

Υπάρχει μοναχά μια εξαίρεση και αυτή σκοτεινή που είναι εξαιρετικά ανθεκτική στην κρίση: Ο χαρακτήρας του νεοέλληνα. Του αθεράπευτα εγωπαθή υλιστή. Του ακοινώνητου, απολίτιστου και άπληστου καιροσκόπου.

30 χρόνια τώρα, γενιές ήρθαν και γενιές πέρασαν.

Τώρα ανακαλύψαμε ότι οι πολιτικοί μας είναι σάπιοι.

Προδότες.

Αλήτες.

Ληστές.

Απατεώνες.

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Και ο πετεινός γύρισε και του είπε «μαζί τα φάγαμε».

Έχει βγει αγγελία στο ίντερνετ: Ζητούνται ήρωες: Εξασφαλισμένη σίγουρη φυλάκιση, μπορεί και βασανιστήρια και θάνατος έτσι όπως πάνε τα πράματα.

Ζητάν οι μεσήλικες από τους γέρους να γίνουν ήρωες. Ε αν δεν το κάνουν αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, ποιος θα το κάνει;

Ζητούν οι γέροι από τους νέους να γίνουν ήρωες. Ε αν δεν το κάνουν αυτοί που το αίμα βράζει, ποιος θα το κάνει;

Όλοι ψάχνουν για μαλάκες και δεν έχουν σκεφτεί το πιο πιθανό μέρος όπου μπορεί να κρυφτεί ο ήρωας: μέσα σου. Μέσα μου. Όλοι θέλουν να πετάξουν την καυτή πατάτα του ηρωισμού σε κάποιον άλλον.

Ρε μάγκες. Δεν παρακαλάμε το Χριστούλι και την Παναγία να αναστήσουν τους ήρωες του 40 που πεθάναν για εμάς για να ξαναπολεμήσουν για μας;

Η σήψη στην Γκρέκα είναι απίστευτη. Και το ψάρι μπορεί να βρωμάει από το  κεφάλι αλλά ή σήψη είναι τόσο προχωρημένη που βρωμάει από την κεφαλή μέχρι τα νύχια.

Γιατί δεν ήταν ψάρι. Πτωματοφάγο κοράκι ήταν.

40 χρόνια. 40 χρόνια ευκαιρία για δημοκρατία. Τι την κάναμε τη δημοκρατία ρε; Σαν τα μούτρα μας.

Όταν οι αμερικάνοι στάζαν τα φράγκα τακιμιάσαμε με τους Αμερικανούς και αγοράζαμε τα προϊόντα τους. Μετά οι Γερμανοί κάναν το ίδιο και να σου οι Porsche Cagien.  Γίναμε η χώρα με τις περισσότερες ανά κεφαλή Porsce Cagien. Οι πορσικανοί της Πορσικίας.

Γάμοι συμφέροντος. Παντού. Με όλους. Όλη η Ελλάδα ένα πληρωμένο κρεβάτι.

Παντρευτήκαμε τους νταβατζήδες μας και όλοι ήταν ευτυχισμένοι.
Μπήκαμε στην Ευρώπη με τα τσαρούχια χωρίς να το σκουπίσουμε καν. Γίναμε κοσμοπολίτες. Η μετάβαση δεν ήταν δύσκολη. Για το σύμπαν του Έλληνα είναι ο κώλος του. Και όσο αξίζει ένας κώλος δεν αξίζει ο κόσμος όλος. Κολωνάκι και κολωνοσκόποι έγινε όλη η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες. 

Και τώρα κράζουμε γιατί δεν μπορούμε να αγοράσουμε τα αμερικανικά και τα γερμανικά και τα ιταλικά και τα γαλλικά προιόντα.Κράζουμε τους καπιταλιστές γιατί μας πετάν έξω από τον καπιταλιστικό παράδεισο. Όταν μας βάζαν μέσα στο κόλπο ήταν ακλοί και άγιοι.
Κράζουμε τους πολιτικούς γιατί μας πετάνε έξω από τον παράδεισο του δημοσίου.  Όταν τους πιπώναμε για να μας βάλουν ήταν πατρικές φιγούρες του κατατρεγμένου Έλληνα, καλοί και αγαθοί και ενάρετοι.

Κράζουμε τους Παπανδρέου. Που είναι οι παπανδρεϊστές όμως; Στα πόστα τους και πίνουν καφέ μαζί σου σαν να μην τρέχει τίποτε. Και σου γαμάνε και την κόρη γιατί αυτοί έχουν ακόμη λεφτά. Από εκείνα. Τα κλεμμένα.

Κράζουμε το Σημίτη αλλά οι Σημιτικοί είναι στην κυβέρνηση που ψήφισες εσύ. Όσο για τη μεταμεταπολίτευση, νέες παράγκες στήνονται κάθε μέρα και οι παλιές θα μεταφερθούν κάπου που να ναι πιο αντισεισμικά.

Έλα τώρα. Μη μου κρύβεσαι εμένα. Όλοι έχουμε κάτι να χάσουμε.

Δεν κράζεις γιατί έχασες το δίκιο σου. Ήσουν αρχιτέκτονας της αδικίας. Έχεις ρίξει τόσους Συν-έλληνες σου όλα αυτά τα χρόνια που δε μου φαντάζεις άνθρωπος αλλά μια ζωντανή τρικλοποδιά. Κράζεις γιατί χάνεις τα προνόμια της εκπόρνευσής σου.

Η υπέρτατη ξευτίλα.  

Λες «με ξεφτυλίζουν». Ρε συ. Για στάσου λίγο. Ξέρεις πόσο εξευτελιστικό ήταν για τους Γερμανούς να λαδώνουν τους βρωμιάρηδες Έλληνες πολιτικούς για να γίνουν Φιλογερμανοί; Εκεί ήσουν ρε μάγκα, μπροστά στα μάτια σου έγινε.

Ψάχνετε για μαλάκες και ήρωες. Δυστυχώς και οι μεν και οι δε μας τελειώσαν.

Να σου πω κάτι «Έλληνα». Επικαλείσαι τους ήρωες του πολέμου. Ήρωες πολέμου έχουν όλες οι χώρες. Γιατί ο πόλεμος είναι οι επιτομή της βαρβαρότητας. Εκεί συμβαίνει ο απόλυτος εσωτερικός εκβαρβαρισμός. Εκεί μπορεί ο μακελιάρης να γίνει ήρωας. Δεν είναι μόνο το πόσο ηρωικά πολεμήσαν κάποιοι για την ελευθερία σου και τη δημοκρατία σου. Είναι το τι την έκανες εσύ την ελευθερία και τη δημοκρατία που σου παραδώσαν με ματωμένα χέρια. Και ξέρεις πολύ καλά τι την έκανες και που την έβαλες. Έκανες εν καιρώ ειρήνης ήρεως τους χαρακτήρες που μόνο σε καιρό πολέμου ηρωποιούνται. Τους αδίστακτους.

Δεν είναι τι κάνουν μόνο οι λαοί εν καιρώ πολέμου και μαζικών ανθρωποκτονιών. Είναι τι κάνουν εν καιρώ ειρήνης. Τι πολιτισμό παράγουν. Είναι να τιμούν τους ήρωες ειρήνης τους. Και ξέρεις πολύ καλά τι τους έκανες τους ήρωες ειρήνης 40 χρόνια τώρα. Τους ξεφτίλισες. Τους εξόντωσες. Είδαμε τον πολιτισμό σου 40 χρόνια τώρα. Κλοπιμαίος πολιτισμός.

Είχαμε ήρωες ειρήνης. Είχαμε αυτούς που δεν στήσανε κώλο, αυτούς που προσπάθησαν να δημιουργήσουν, αυτούς που είχαν την αξιοπρέπεια σαν ζητούμενο. Αυτούς τους παραγκώνισες. Μαζευτήκατε τα μπουλούκια και τα σόγια και τα κουμπουριά και διαλύσατε τον φιλότιμο Έλληνα.

 Ληστοσυμμορίτες που κυβερνήσατε με τη δύναμη του θράσους και των αριθμών. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΑΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Λοιπόν, οι ήρωες οι καθημερινοί που ταπείνωσες πεθάναν από μαράζι ή αυτοεξοριστήκαν ή μείναν σε κατ’ οίκον περιορισμό από εσένα τον αγά και το συνάφι σου. Και έχεις το θράσος να τους ζητάς να αγωνιστούν για σένα και την οικογένεια σου ρε παλιότουρκε;   

Γαμημένε φύλαρχε; Μια χώρα με περισσότερους προέδρους από όσους φυλάρχους έχει όλη η Αφρική μαζί.

Δεν είναι μαγκιά να είσαι βάρβαρος. Οι ένδοξοι σου πρόγονοι εκεί θα σε κατέτασσαν. Στο πας μη Έλλην βάρβαρος.

Προτρέπεις τον «ελληνικό λαό» να αγωνιστεί. Τον ποιόν; Τον ελληνικό; Τον ποιον; Το λαό. Ποιο λαό; Το συσσωμάτωμα των οικογενειών και των συγχωριανών αποτελεί λαό; Δομείται κοινωνία από έγκλειστα που παλεύουν για προνόμια;

Τι λέτε τώρα;

Ξεπεζέψτε λίγο από το άλογο.

Από πότε οι εκατομμύρια φιλές της Ελλάδας που το μόνο που τους ένωσε τα τελευταία 40 χρόνια δεν ήταν ούτε τα ιδανικά ούτε τα ιδεώδη αλλά ο πιο κυνικός υλισμός και τα συμφέροντα, από πότε λέγεται αυτό κοινωνία; Ούτε καν σύλλογος μπορεί να ειπωθεί αυτό το πράμα. Ποδοσφαιρικός.

Και εσύ μιλάς για Ελλάδα και δημοκρατία και ελευθερία. Έτσι πρόστυχα. Γιατί μεγάλες λέξεις ειπωμένες από βρώμικα στόματα λερώνονται.  Κολλάν τη σήψη την ηθική. Τις κάνεις σαν τα μούτρα σου.

Μη μιλάς για ελευθερία, δημοκρατία, αγώνες εσύ που τα γάμησες όλα.

Ξέρω, ξέρω. Θα το πάρεις το όπλο. Όταν έρθουν για το τομάρι σου. Το μόνο που πραγματικά αγαπάς. Μέχρι τότε, απλά θα μας σπας τα αρχίδια.

Σε ένα πράμα μόνο θα σταθώ δίπλα σου μόνο. Σε αυτό που μου στέρησες: στο δικαίωμα σου για μια αξιοπρεπή ζωή.

Και τότε θα ξαναφανεί το «μεγαλείο σου» που είναι ακριβώς αυτό: Το πόσο αδιάφορος είσαι για τη ζωή των άλλων.

Μπορεί να αγωνιστώ μαζί σου αλλά δε θα αγωνιστώ για σένα. Οι ηρωικοί μαλάκες γίναν sold out και δεν θα επανεκδοθούν.

Δεν ξεγελάς κανέναν πλεόν με τα τερτίπια σου. Ούτε το Γερμανό, ούτε τον αμερικάνο ούτε καν τον ίδιο σου τον πολιτικό. Τα μάθαν τα τερτίπια σου. Δεν συγκινούνται από το κροκοδείλια δάκρυα σου γιατί ρε πούστη μου έτσι και αλλιώς και αυτοί κροκόδειλοι είναι και μάλιστα εκατό φορές πιο μεγάλοι σένα. Απλά το παίζαν κινέζοι και κάναν τα στραβά μάτια. Για τα δικά τους συμφέροντα σε ανεχτήκαν. Νόμιζες ότι τους ξεγέλασες όλους αλλά πάντα ξέραν τι είσαι. Ο αιώνιος καραγκιόζης. Ο παρτάκιας. Ένας βάρβαρος υλιστής που δεν πιστεύει σε τίποτα άλλο πέρα από τον κώλο του. Ένας λευκός ζουλού που έγινε από ευνούχος του Οθωμανισμού, ευνούχος του Ευροατλαντισμού.

Δεν θα παλέψω για σένα που ήσουν καθεστωτικός 40 χρόνια τώρα. Με δυσκολία σε ανέχομαι και αυτό από ευγένεια και αυτό γιατί πρέπει να ζήσεις ακόμη και εσύ.

Θα παλέψω για όσους αγωνιστήκαν από την καρδιά τους. Για αυτούς που δεν αντέχουν άλλο την αδικία. Θα πολεμήσω δίπλα σου για να φροντίσω ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα ξανακυβερνήσεις. Ότι ποτέ πια δε θα ξαναγίνεις μεγαλοιατρός, μεγαλοδικηγόρος, μεγαλοπαράγοντας.

Θα παλέψω για την έννοια της δημοκρατίας. Για την έννοια του δικαίου. Για αυτά που ρήμαξες λεηλατώντας την ίδια σου χώρα φρικαλέε τυχοδιώκτη.

Θα παλέψω για αυτά που γάμησες. Για το δικαίωμα των ανθρώπων στη ζωή, στην παιδεία, στην υγεία, στην μουσική, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην μόρφωση και την αυτομόρφωση, για το δικαίωμα των ανθρώπων στον έρωτα, στην ποίηση, στην έκφραση, στην επικοινωνία.

Για όλα αυτά που γάμησες για τα φράγκα. Για όλα αυτά που ευχαρίστως θα ξαναγαμήσεις για τα φράγκα.

Ποιος κυβερνούσε λοιπόν αυτή τη χώρα; Εσύ ο Γρεκός. Μην έχεις λοιπόν ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Τη χώρα σου έξω την ξέρουν ως Γκρέκα και όχι ως Ελλάδα γιατί ξέραν τι τιποτένιος είναι ο Γρεκός μόλις πάρει τα πάνω του.

Στερέψαν τα δάκρυα. Και όταν στερεύουν τα δάκρυα είναι ώρα για φτύσιμο. Καταπρόσωπα.

Είμαι περήφανος που ντρέπομαι που είμαι Γρεκός.

Read More »

Πολιτική Πρέζα

                                               Πολιτική πρέζα

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Είμαστε τρία πρεζάκια, γνωστά στην πιάτσα από καιρό. Ο Τόλης, ο Μάκης και εγώ.

Η πιάτσα έχει στεγνώσει. Ρευστά δεν υπάρχουν. Κασέρι δεν παίζει.

Φάγαμε τα λεφτά του μπαμπά. Όλα. Στην πρέζα.

Η γριά μάνα μας μας ρωτούσε: που πήγαν τα λεφτά; Τις λέγαμε λεφτά υπάρχουν.

Και όταν δεν είχε λεφτά ούτε για ψωμί, τις λέγαμε μαζί τα φάγαμε γιατί κάποτε της είχα δώσει μια μπουκιά από το σταφιδόψωμο που το χε δώσει στον Μάκη μια άλλη γριά όταν εκείνος επαιτούσε για τη δόση του. «Δεν έχω λεφτά να φάω ένα σάντουιτς» έλεγε. Πάρε παιδάκι μου να φας. Έτσι κατέληξε το σταφιδόψωμο στη μάνα μου.

Δεν πείθαμε πλέον. Τότε ο Μάκης βρήκε μια φοβερή ιδέα, μια από τις συνολικά 5 ιδέες που είχε στη ζωή του. Τους πολιτικούς γιατί τους εμπιστεύονται παρότι είναι χειρότεροι από εμάς, αναρωτήθηκε φωναχτά.

Έτσι λοιπόν καθήσαμε και είδαμε τηλεόραση και μάθαμε την πολιτική γλώσσα που μας άλλαξε τη ζωή.

Έτσι λοιπόν σταματήσαμε να βρίζουμε τις μάνες μας και να απειλούμε θεούς και δαίμονες για να πάρουμε τη δόση μας. Φτιάξαμε τον πολιτισμό της πρέζας.

Αντί να λέμε αν δε μου δώσεις το σταυρουδάκι που σου χάρισε ο μπαμπάς στα νιάτα σας θα σε γαμήσω γιατί αν δεν μου το δώσεις θα με γαμήσει ο πρεζέμπορας, λέγαμε, μαμά πρέπει να φανούμε αξιόπιστοι.

Οι μαμάδες άρχισαν να μας βλέπουν με άλλο μάτι. Σαν να ήμασταν αξιόπιστοι. Και αξιόπιστοι σήμαινε να εξαπατάμε και την ίδια τη μάνα μας για έχουμε λεφτά να πάρουμε τη δόση μας.

«Μαμά, θέλουμε φράγκα για να πάρουμε τη δόση μας». Όχι δεν τα λέγαμε αυτά. Λέγαμε μάνα, η γειτονιά θέλει ρευστότητα». Και να σου που η μάνα μας έδινε τα κρυμμένα ασημικά να τα ρευστοποιήσουμε. Ρευστότητα=ρευστοποίηση.

Όταν τελειώσαν τα ασημικά αρχίσαμε να μιλάμε για ισοδύναμα. Μάνα πρέπει να βρούμε ισοδύναμα. Την πρήξαμε στα ισοδύναμα. Και τι είναι αυτά τα ισοδύναμα γιόκα μου; Έτσι η μάνα μας έδωσε τον ισοδύναμο χρυσό σταυρό που φορούσε στο σταφιδιασμένο λαιμό από τα νιάτα της, δώρο έρωτα από τον νεκρό πια πατέρα. Εκείνη ήταν η μέρα που η μάνα πέθανε μέσα της. Έτσι σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα.

Όταν ερχόταν πια ο πρεζέμπορας μέσα στο σπίτι ελεύθερα και σήκωνε ότι ήθελε, η μάνα φοβέριζε ότι θα καλούσε τους μπάτσους. Τις έλεγα, όχι μάνα θα κάνω επαναδιαπραγμάτευση. Τι ναι τούτο πάλι σκεφτόταν η γριά. Κάτι παραπάνω θα ξέρει το παιδί.

Επειδή για τον πρεζόμπορα τα περισσότερα πράγματα στο σπίτι ήταν άχρηστα σκεφτήκαμε να τον εξευμενίσουμε με άλλο τρόπο. Φέρναμε τις πόρνες του στο σπίτι και της αφήναμε να παίρνουν αυτές ότι θέλουν. Τι κακό έφερες πάλι στο σπίτι, διαμαρτυρόταν ξεψυχισμένα η μάνα μου: Επενδύσεις τις απαντούσα και της έκοβα το βήχα.

  Όταν πια λεφτά δε μας δίναν ούτε καν οι τοκογλύφοι, σκεφτήκαμε να πουλήσουμε τα χρυσά δόντια της μάνας τα οποία θα τα ξεριζώναμε ένα ένα με τα χεράκια μας. Τι κάνεις γιέ μου; Ανακεφαλαίωση μάνα. Θα πάρω τα δόντια σου θα τα δώσω στον κύριο Σούλη (μεγαλοτοκογλύφο), αυτός θα δώσει λεφτά στον κυρ Σαδίκ (επίσης τοκογλύφο) και ο κυρ Σαδίκ θα αρχίσει να μοιράζει λεφτά στη γειτονία. 

Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι τις έλεγα. Άλλωστε τι να τα κάνει τα χρυσά δόντια η μάνα αφού δεν είχε πια να φάει. Στον τάφο της θα τα παιρνε;

Η γριά Ελλάδα σήμερα δεν έχει να φάει. Η μόνη που τις λένε καλημέρα είναι οι πρεζέμπορες και οι τοκογλύφοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τη δέρνουν κιόλας. Εμείς συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε στην πιάτσα και να πουλάμε πράγματα άλλων για να εξαγοράζουμε όνειρα.

Κάποτε σε αυτόν τον τόπο πριν εμφανιστούν οι ορδές των παραμορφωμένων, υπήρχαν καλοί άνθρωποι που δεν χρειαζόντουσαν ούτε τον Μαρξ ούτε τον Άνταμς ούτε κανένα για να τους πει ότι κάτι είναι σωστό ή λάθος, ότι κάποιος είναι κλέφτης ή τίμιος. Άραγε που πήγε η λέξη τίμιος σε αυτήν την κοινωνία; Κάποτε η κοινωνία είχε αυτό που χρειαζόταν για να επιβιώσει μια κοινωνία: Ένα βασικό αίσθημα δικαίου.

Σήμερα δεν υπάρχουν καν άνθρωποι. Σήμερα η κοινωνία είναι φτιαγμένη από προϊόντα και ανθρώπους που μπορούν να τα αγοράσουν ή όχι. Πολύ πριν η κοινωνία εκφασιστεί είχε εκπορνευτεί και σε αυτό ενέδωσαν όλοι. Ποιος θα ακούσει τα παράπονα μιας πόρνης που την κακοποιεί ο νταβατζής όταν όλοι ξέρουν ότι ο νταβατζής της ήταν της απολύτου αρεσκείας της;

Σχετικά με το μνημονιακό new speak μέχρι και το 2011 διαβάστε:   http://agriazwa.blogspot.gr/2011/01/blog-post_24.html 

Read More »

Απαγορευμένη προφητική λογοτεχνία: Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Paranoia Dementia"

Απαγορευμένη προφητική λογοτεχνία: Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Paranoia Dementia"

Του Πέτρου Αργυρίου

Απόσπασμα από το προφητικό μου μυθιστόρημα "Paranoia Dementia" που επιδίωκε να περιγράψει κάποιες από τις μορφές αστικές τρέλες που θα ακολουθούσαν. Γραμμένο αρχικά το 2002 και προσαρμοσμένο το 2008, έφαγε πόρτα από το εκδοτικό κατεστημένο που κατάστρεψε την ελληνική λογοτεχνία με την αισθητική και τις πρακτικές Super Market προωθώντας μονάχα τις καθωσπρέπει κονδυλοφόρες πόρνες που κοίμιζαν το λαό με ισχυρές δόσεις παραλογοτεχνίας: Όπου Κινέζος πρωθυπουργός αντικαταστήστε  με "Γερμανίδα Καγκελάριο" και θα καταλάβετε πόσο προφητικό ήταν το βιβλίο στο οποίο σας απαγορεύτηκε η πρόσβαση:

 

"…Γιατί αυτό που διαδραματιζόταν τηλεφωνικώς εκείνη ακριβώς τη στιγμή δεν του φαινόταν καθόλου δίκαιο ή σωστό. Και δεν έβρισκε κανένα τρόπο να αντιδράσει σε όσα του έλεγε ο υπουργός από το τηλέφωνο, κανένα τρόπο να προασπίσει το σωστό ή το δίκαιο. Ο υπουργός γκάριζε, διέταζε σαν να ταν ο απόλυτος άρχοντας: ¨Μαζέψτε τους όλους από τον δρόμο. Τρελούς άστεγους, ταραξίες, εγκληματίες, μετανάστες. ΌΛΟΥΣ. Θέλω την πόλη αλά ολυμπιάδα και καλύτερα.¨ ¨Και που θα τους βάλουμε όλους αυτούς υπουργέ μου;¨ ήταν η εύλογη απορία του Σάκη

¨Στα αρχίδια μου¨ ήταν η απάντηση του  υπουργού. ¨Αυτό είναι δική σου δουλειά. Στείλτους εκτός πόλης. Χώστους στις φυλακές και τα ψυχιατρεία. Στείλε τους ταραξίες στα ψυχιατρεία αν δεν χωράν οι φυλακές, τους τρελούς στις φυλακές αν δεν χωράν στα ψυχιατρεία και τους υπόλοιπους στο ΔΙΑΟΛΟ. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι έρχεται ο Κινέζος Πρωθυπουργός και θέλω την πόλη μου στολίδι¨.

                Ναι το χαν κάνει και στην Ολυμπιάδα πριν από μερικά χρόνια. Αλλά τότε το κάναν με τα σκυλιά. Τώρα φτάσαν και στους ανθρώπους. Έτσι είναι. Ένα βήμα τη φορά. Αρκεί να γίνει η αρχή. Σε λίγο καιρό θα εξαφανίζαν και τα παιδιά, τους βουδιστές, τους ίδιους τους αγγέλους ακόμα αν κρίναν πως αυτοί δεν κολλούσαν στο επίσημο προφίλ μιας πόλης και την επίσημη επίσκεψη ενός πρωθυπουργού. Όχι δεν ήταν ούτε σωστό ούτε δίκαιο αυτό που άκουγε τώρα ο Σάκης από το στόμα ενός πολιτικού που ποτέ του δεν γούσταρε προσωπικά. Αλλά τι μπορούσε να κάνει; Οι εντολές ήταν εντολές. Και το χειρότερο από όλα ήταν πως όχι μόνο έπρεπε να υπακούσει σε αυτές αλλά έπρεπε να επιβάλει υποταγή και συμμόρφωση και σε όλους τους υπόλοιπους τους υφισταμένους του λες και η απόφαση ήταν δική του ή συμφωνούσε απολύτως με αυτή. Με βαριά καρδιά άρχισε να σηκώνει και να καλεί τηλέφωνα. Μερικές φορές έβρισκε πρόθυμους ακροατές, σαν αυτό να ταν κάτι που το περιμέναν μια ζωή, καυλωμένους, μα τις περισσότερες φορές η τελευταία του φράση πριν κλείσει το τηλέφωνο ήταν ένα δυσαρεστημένο και δυσάρεστο: ¨εντολή υπουργού¨

Read More »

Ένας Προφήτης Μα τι Profit-ης

Ένας Προφήτης μα τι Profit-ης

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Σε όσους από εμάς προβλέψαμε την ελληνο-ευρωπαϊκή κρίση και την έκβασή της το ερώτημα δεν ήταν το που πήγαινε. Αυτό το γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι το ποιος/οι την καθοδηγούσαν, ποια ήταν δηλαδή τα εν τω βάθει κέντρα λήψεως αποφάσεων. Είχαμε κάποιες υπόνοιες για τα ποια μπορεί να ήταν αυτά αλλά η έλλειψη απτών στοιχείων δεν μας επέτρεψαν και δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε ισχυρισμούς.

Μετά τον χαμογελαστά μυστικοπαθή μεταβατικό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμου όμως, ο Πρωθυπουργός της μεταβατικής Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς μας δίνει ευθαρσώς την απάντηση. Και η απάντησή του είναι: ο θεός ο ίδιος.

Όπως δήλωσε ο ίδιος (ο Σαμαράς και όχι ο Θεός) για την διαπραγμάτευση: “Μίλησα ακόμη και με το θεό, δεν μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο”

Άπαπα κύριε Σαμαρά. Για το όνομα του θεού. Γιατί επικαλείστε το όνομα του θεού επί ματαίω;

Θα πάτε στην κόλαση με αυτά που λέτε. Μα τι λέω. Είστε ήδη πρωθυπουργός της κόλασης, γιατί η Ελλάδα γίνεται κόλαση.

Ο Σαμαράς πάντα καλλιεργούσε το προφίλ του θεοσεβούμενου σε τέτοιο βαθμό που σε κάποιους από εμάς φάνταζε θρησκόληπτος. Κουβαλά εκείνο το γερμένο το κεφαλάκι που θυμίζει έναν από τους τρεις θεούς μιας θρησκείας στην ώρα του μαρτυρίου του.

Μονάχα που δεν είναι ο Σαμαράς που υποφέρει αυτό το διάστημα αλλά ένας λαός που κουβαλάει το σταυρό του μνημονίου για να σταυρωθεί σαν κοινός κλέφτης.

Θέλημα θεού.

Το θέμα Σαμαρά είναι: σε ποιον θεό αναφέρεσαι; Πριν μερικούς μήνες ήταν οι αγορές. Μήπως ήταν ο Θεός των αγορών Σαμαρά; Υπάρχει ο θεός των αγορών Σαμαρά;

Αλλά άστο αυτό, οι αγορές μας αποκλείσαν. Μήπως είναι ο θεός της Τρόικας Σαμαρά; Ή της ΕΕ; Ή της Μέρκελ;

Σε ποιον θεό αναφέρεσαι κε Σαμαρά; Ποιος είναι ο θεός αυτού του πλανήτη; Ήταν αυτός που έδωσε το Μνημονιακό νόμο στους Παπανδρέου και Παπαδήμο;

Ένας κακός βιβλικός θεός που ήθελε τη κεφαλή επί πίνακι του ελληνικού λαού και των καταστροφή των σύγχρονων Σοδόμων που είναι η Ελλάδα;

Και τι θεός ήταν αυτός; Ιουδαίος, Χριστιανός, Μουσουλμάνος, τι από από τη τεράστια λίστα των θεών που κατασκεύασε η ανθρωπότητα;

Σαμαρά δεν ξέρω σε ποιο θεό μιλάς και τι σου λέει.

Να σου θυμίσω απλά ότι εκτός από τις πριβέ συζητήσεις σου με το θεό του σύμπαντος σου είσαι και πρωθυπουργός μιας χώρας. Παρότι ανέλαβες το τιμόνι της με αισχρά προεκλογικά ψεύδη όπως και ο συμφοιτητής σου ο Παπανδρέου, όφειλες τουλάχιστον να ακούσεις και τις κραυγές που κάθε μέρα που περνάει γίνονται όλο και ασθενέστερες καθώς ο θεός σου διέταξε μια χώρα να σβηστεί από το χάρτη.

Δεν είναι το τραγούδι των σειρήνων αυτές οι κραυγές άνθρωπε μου. Κραυγές αγωνίας είναι. Βγάλε το βουλοκέρι από τα αυτιά σου. Ή ομολόγησε ότι σου αρέσει αυτό που ακούς: ότι ο θεός σου είναι ο θεός της καταστροφής.

Δε θα σου μιλήσω πολύ. Δεν αξίζει τον κόπο. Ή έχεις βουλοκέρι στα αυτιά ή ακούς μονάχα το θεό σου και δεν καταδέχεσαι τους ανθρώπους.

Θα σου πω μονάχα ένα πράγμα. Πρωθυπουργός που επικαλείται τα θεία σε καιρό κρίσης δεν αξίζει να είναι πρωθυπουργός. Αν ήταν έτσι να ψηφίζαμε θεό για πρωθυπουργό και όχι άνθρωπο.

Αν πάλι ο θεός που επικαλείσαι είναι άνθρωπος, ε για πες μας και μας ποιος είναι να τον προσκυνήσουμε μπας και μας λυπηθεί.

Όπως και να χει επειδή μου ακούγεσαι πιο πολύ για προφήτης παρά για πρωθυπουργός, πες μου τώρα λίγο την προφητεία για σένα και τους τρεις παπαδογιούς, τον Παπανδρέου, τον Παπακωνσταντίνου και τον Παπαδήμο: Πότε προβλέπεται να γίνετε και σεις ότι κάνατε την χώρα; Οσιομάρτυρες του μνημονίου;  

Read More »

Greek History X

Greek History X

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Εισαγωγή

Το τελευταίο διάστημα δέχομαι κριτική γιατί ασκώ κριτική στην αριστερά για τον κίνδυνο είτε του εξ αντανακλάσεως εκφασισμού της  είτε της εκ των συνθηκών αφομοίωσης της από το σύστημα (για μια ακόμη φορά).

Στα πλαίσια αυτής της κριτικής μου γίνεται συχνά η ερώτηση. Μα γιατί δε γράφεις για την Χρυσή Αυγή;

Γιατί στη δική μου συνείδηση η Χρυσή Αυγή είναι και θα παραμείνει μια παραστρατιωτική οργάνωση.  Αρνούμαι να δώσω περισσότερη υπόσταση σε μια οργάνωση που ερωτοτροπεί με ιδεολογικά φαντάσματα. Αρνούμαι να τους αναγνωρίσω ως εχθρό παρότι διείδα την άνοδο τους από το 2008, τότε που ακόμη μπορούσαν να υπάρχουν λύσεις αλλά όλοι είχαν κλειδώσει τα ερωτηματικά σε ντουλάπι με άχρηστα εργαλεία.

Αυτό δεν έχει να κάνει με εθελοτυφλία: Γνωρίζω πολύ καλά ότι το κύμα οργής της Χρυσής Αυγής θα φουσκώσει και θα παίξει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στους επόμενους μήνες εκτροπής και αστάθειας. Γνωρίζω καλά ότι αποτελεί απειλή και για μένα προσωπικά καθώς τέτοιου είδους μορφώματα στόχευαν πάντα στους πιο αδύναμους. Και ένας ανεξάρτητος διανοητής είναι εξαιρετικά ευάλωτος καθώς πάντα απειλείται να συντριβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της αιώνας διαπάλης για την απόκτηση της εξουσίας ή να πνιγεί από την αδιαφορία των πολλών που θέλουν τον κόσμο σε κουτάκια για να μπορούν να ξέρουν που να βάζουν τις κάλτσες τους.

Αρνούμαι όμως να αναγνωρίσω πολιτικά την Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε δέχομαι το εκλογικό αποτέλεσμα. Δε σημαίνει ότι δε θα μιλήσω με δαύτους ως διακριτά ανθρώπινα πρόσωπα. Αρνούμαι να δώσω όμως στην οργάνωσή τους χαρακτηριστικά πολιτικού χώρου γιατί δεν είναι πολιτικός χώρος. Είναι τάση που μπορείς να βρεις σε πολιτικούς και μη χώρους, πολιτικός χώρος δεν μπορεί να είναι όμως. Τα φαντάσματα δεν έχουν πολιτικό χώρο. Και αρνούμαι να επενδύσω σε αυτά έστω και την έλλειψη πίστης μου σε αυτά.

Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι του εθνικού διχασμού. Αρνούμαι να τους δυναμώσω ακόμη περισσότερο για να υποκρίνομαι ότι έχω ήσυχη την αριστερή ή την όποια συνείδησή μου. Αρνούμαι να γίνω ανδρείκελο του όψιμου πανικού μου και της υποκρισίας μου του καθυστερημένου μου ενδιαφέροντος για τα πράγματα. Αρνούμαι να γίνω σαν και αυτούς και να νομίζω ότι τους πολεμώ όταν ουσιαστικά τους δυναμώνω. Αρνούμαι να αφομοιωθώ από το φανατισμό τους. Αρνούμαι να παίρνω τα ηρεμιστικά μιας όποιας δράσης μου και για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια να ξορκίζω τους εφιάλτες της παρελθοντικής αδιαφορίας μου ώστε να επιτρέπω σε αυτούς να καλλιεργούνται εκεί όπου δε θα τους βλέπω για να μπορέσουν να επιστρέψουν σύντομα πιο ισχυροί.  Αρνούμαι να επαναλάβω με αίσθηση υστερίας τα ίδια λάθη που έκανα τόσα χρόνια υπό την επήρεια της ηδονής της ανηδονίας μου.

Περισσότερο με ανησυχεί η επόμενη γενιά της Χρυσής Αυγής, οι πιτσιρικάδες που στρατολογούνται τώρα από τους μηχανισμούς. Γιατί αυτοί είναι παιδιά ταραγμένων καιρών και η επιλογή τους είναι πλέον πολιτική. Η τωρινή Χρυσή Αυγή θα μεγαλώσει και άλλο και σύντομα θα αποδείξει αυτό που δε θα έχριζε κάτω από άλλες συνθήκες αποδείξεως: ότι δεν μπορεί να αποτελέσει καμία λύση. Λιγότερο με απασχολεί ο φασισμός της ΧΑ από το φασισμό του κεντρικού συστήματος εξουσίας. Λιγότερο πιθανό είναι αυτό το 5% του πληθυσμού που αντιστοιχεί στους ολιγάρχες του ελληνικού συστήματος εξουσίας να αφομοιωθεί ή να εκριζωθεί από τους φανατικούς της ΧΑ. Το πιο πιθανό είναι η ΧΑ να αφομοιωθεί από τους συστημικούς φασίστες: Άλλωστε η φιλοδοξία ενός φανατικού που στροφάρει λίγο είναι ακριβώς αυτή: να ανελιχθεί και να γίνει μεγαλοπαράγοντας του συστήματος. Ούτε να γίνει το σύστημα, ούτε να ξαναγυρίσει στο περιθώριο από το οποίο προήλθε αλλά να πλαισιωθεί στο νέο πολιτικό σύστημα της μεταμεταπολίτευσης και να έχει τα μπράτσα να μείνει μέσα σε αυτό. Οι νέοι Χρυσαυγίτες, η νέα εσοδεία θα είναι το διαπραγματευτικό χαρτί της. Και οι νέοι χρυσαυγίτες δεν είναι αυτό που είναι οι μέντορες τους: δεν είναι τύποι που δεν ξέρουν που να διοχετεύσουν την τεστοστερόνη τους: Είναι παιδιά της εποχής. Θα έχουν μνήμες και στις μνήμες τους κεντρική θέση θα έχουν οι λόγοι που τους μετέτρεψαν σε Χρυσαυγίτες. Και αυτοί οι λόγοι δεν είναι φαντάσματα.  Ο πραγματικός ναζισμός καλλιεργείται σε πραγματικές συνθήκες, όχι σε φανταστικές.  

Δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό. Ίσως να είναι αργά για κλάματα. Οφείλουμε όμως να επιχειρήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο. Το μόνο που έχω να προτείνω είναι να δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους μια γεύση από το δηλητήριο τους: Ορίστε λοιπόν,  όσο παρακινδυνευμένο και αν είναι αυτό, θα γίνω το μέντιουμ του ναζιστικού ιδεώδους για να καταλάβουν ότι ναζιστές μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι όσο θέλουν. Ναζί δε θα γίνουν όμως ποτέ.

Tο αρχαίο αθάνατο ναζιστικό πνεύμα:

 

«Γεννήθηκα σε μια εποχή που ο λαός μου πεινούσε. Που ήταν ηττημένος και ντροπιασμένος. Που ήταν σπασμένος σε χίλια κομμάτια.

Ήμουν η Γερμανία. Έπρεπε να τους ενώσω. Και τι κοινό είχαν οι άνθρωποι μου μεταξύ τους; Είχαν μίσος. Δεν μπορούσα να τους ενώσω με το Μίσος καθώς ήξερα ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα στρεφόταν πάλι μεταξύ τους ή ακόμη χειρότερα εναντίον μου.

Πήρα το μίσος το πραγματικό και το μετέτρεψα σε κάτι άλλο. Το εξωράισα. Πήρα τα καλύτερα από τους καλύτερους. Πήρα τους καλύτερους γερμανούς Τεχνοκράτες που μου φτιάξαν κάθε είδους μηχανική ακόμη και κοινωνική μηχανική. Πήρα μύθους και τους αναμόρφωσα ενδύοντας με με μια μεταφυσική αύρα που με έκανε να μοιάζω αιώνιος, διαχρονικός και αναπόφευκτος.

Πήρα τους καλύτερους προπαγανδιστές για να επικοινωνήσουν στον κόσμο τα τωρινά και τα κατοπινά κατορθώματα μου και να κάνω το λαό να πιστεύει ότι τα δικά μου κατορθώματα είναι και δικά του. Ο θρίαμβος μου θα ήταν θρίαμβος του ταπεινωμένου γερμανικού λαού.   Το πεπρωμένο από το οποίο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν.

Ήθελα να δημιουργήσω μεγαλείο, να μετατρέψω κάτι το τόσο ποταπό όσο το μίσος σε κάτι το μεγαλειώδες: Μεγαλειώδες μίσος. Για αυτό σφετερίστηκα το έργο μεγάλων δημιουργών μου: Πήρα τον Βάγκνερ και το Νίτσε αφού αφαίρεσα από το έργο του το φόβο του για μένα. Γιατί με είχε δει να έρχομαι.

Πήρα τις εκλογές. Πήρα τους ολυμπιακούς και μετάλλια. Πήρα μεγάλους καλλιτέχνες και επιστήμονες.

Έγινα. Και τώρα πια ήμουν έτοιμος να σκορπίσω τη φρίκη του μεγαλείου μου σε όλο τον κόσμο. Η παραγωγική μου βάση ανασυγκροτήθηκε. Μετέτρεψα  τα συμπλέγματα κατωτερότητας σε συμπλέγματα ανωτερότητας. Έδωσα στο λαό μου ένα όραμα και ένα πεπρωμένο για το οποίο θα ήταν πρόθυμος να σκοτωθεί και να σκοτώσει.

Έγινα ισχυρός πέρα από κάθε προσδοκία. Ο γερμανικός λαός ήταν η μηχανή μου. Και η μοίρα του ισχυρού είναι να κυβερνάει. Τον κόσμο ολάκερο αν μπορεί. Και εγώ ήμουν Γερμανός.

Ήμουν έτοιμος να κυβερνήσω τον κόσμο και να σκορπίσω παντού το ιδεώδες μου.

Δίπλα μου ήταν οι ξιπασμένοι, κυνικοί και εκφυλισμένοι ιμπεριαλιστές, οι Άγγλοι. Πιο πάνω οι μαθητευόμενοι μάγοι του ολοκληρωτισμού, οι Σοβιετικοί. Και αυτοί είχαν φτιάξει τα δικά τους ιδεώδη, μέσα από τα οποία κυβερνούσαν όχι μόνο τους λαούς τους  αλλά άλλους σκλαβωμένους λαούς. Μονάχα ένα ιδανικό μπορούσε να επικρατήσει: Αυτό του πιο ισχυρού. Και εμείς ήμασταν οι πιο ισχυροί. Τα τεχνουργήματα μας τα πήραν μέχρι και οι σοβιετικοί για να εμφυσήσουν το δικό τους  ιδεώδες μέσα στη δικιά μας τεχνοτροπία.

 Πήραμε το μίσος και το εξωραΐσαμε. Το καλλωπίσαμε. Ήμασταν μεγάλοι καλλιτέχνες και επιστήμονες του μίσους. Αλλά κάπου έπρεπε να το διοχετεύσουμε προσεκτικά για να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με το θάνατο που έπρεπε να σπείρουν. Και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να σκοτώσουν ανθρώπους. Τότε φτιάξαμε έναν νέο ορισμό ανθρώπου: Αυτού του Άρειου. Όμορφος, γυμνασμένος, καλλιεργημένος, ενάρετος, πειθαρχημένος, πιστός στους ανθρώπους. Μονάχα που μονάχα οι Άρειοι ήταν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι ήταν υπάνθρωποι, μιάσματα, προσβολή στην ανθρωπότητα. Έτσι πλύναμε προληπτικά τα χέρια μας από το αίμα τους. Φτιάξαμε έτσι μέσα από πραγματικές συνθήκες φανταστικούς εχθρούς για να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω σε όλους.

Ήμασταν μεθοδικοί, ψύχραιμοι, οργανωμένοι, πολιτισμένοι, μακελάρηδες με ιδανικά. Ακόμη και όταν χάναμε, εμείς γυαλίζαμε τις μπότες μας σαν να μασταν νικητές.

Χάσαμε τον πόλεμο από άλλα, περισσότερο ακαλαίσθητα συστήματα εξουσίας της εποχής, από το γυμνό καπιταλισμό και τον ολοκληρωτικό κομουνισμό και τις αναμενόμενες εθνικές αντιστάσεις αλλά το μεγαλείο της φρίκης μας παρέμεινε μέσα σε κάποιους. Είτε από τραύμα είτε από νοσταλγία. Το φάντασμα μου συνέχισε να στοιχειώνει ανθρώπους παρότι εγώ είχα από καιρό πεθαίνει. Κάποιοι ακόμη ακούν τις μπότες ενός λαού ανώτερου. Άλλοι στους εφιάλτες τους και άλλοι στα πιο τρελά τους όνειρα.

 Αυτούς που κουβαλούν το τραύμα μου τους καταλαβαίνω. Ο φόβος μου τρύπωσε μέχρι το σωθικά τους, δηλητηρίασε το μυαλό και την ψυχή τους. Με βλέπουν παντού ακόμη και εκεί που εγώδεν υπάρχω. Και εγώ δεν υπάρχω πουθενά πια. Το μεγαλείο μου είναι δύσκολο να επαναληφθεί . Είναι δύσκολο να ακούς Σούμπερτ μαζί με τις κραυγές των υπανθρώπων που βασανίζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι τόσο υπεράνθρωπο που φαντάζει απάνθρωπο.

Αυτούς που δεν καταλαβαίνω είναι τους νοσταλγούς μου. Κάτι τύποι με δερμάτινα και ξυρισμένα κεφάλια που μοιάζουν να γίναν από μένα αφού πρώτα μου αφαίρεσε το τομάρι μου ο εκδορέας μου.

Και αυτοί δεν είναι οι χειρότεροι. Μεγαλύτερη προσβολή είναι κάτι μελαμψοί και κάτι φουσκωτοί που μπαίνουν τώρα τελευταία σε κοινοβούλια και καμώνονται πως είμαι εγώ.

Αυτούς, τα μιαρά αποβράσματα του γυμνού μίσους ούτε για δοσίλογους δεν θα τους ανεχόμασταν. Ούτε για μπράβους σε μπουρδέλα κατεκτημένων χωρών όπου δίδασκαμε την τέχνη του τευτονικού έρωτα σε άμυαλες πόρνες εξυψώνοντας τις με το πέος μας.

Ούτε τις μπότες μας δεν θα τους αφήναμε να καθαρίζανε εκτός και αν τους είχαμε κάνει πρώτα σαπούνια. Εμείς ήμασταν όμορφοι, πειθαρχημένοι, καθαροί, πολιτισμένοι, μεθοδικοί, πετυχημένοι, με οράματα, τέχνη και επιστήμη. Ήμασταν οι Γερμανοί.

Το αστείο είναι ότι όχι μόνο αυτοί πιστεύουν ότι είναι Ναζί αλλά και ότι οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι αυτοί είναι Ναζί. Οποία ύβρις για το ναζισμό: Άξεστοι, άμυαλοι, βαρβαρικοί χωριάτες που δεν μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δακτυλάκι να καμώνονται πως είναι Ναζί. Η επίκληση και η λατρεία του Ναζισμού δεν σε κάνει Ναζί. Που είναι το μεγαλείο σου, η τέχνη σου, η επιστήμη σου; Δεν είσαι Ναζί. Είσαι ένας απατεώνας, μια κακιά απομίμηση, είσαι κινέζικη μαϊμού, ένα αφροδίσιο νόσημα. Για κάτι τέτοιους σαν και σένα αν και όχι μόνο γεννήσαμε το μεγαλείο του ναζισμού. Για να το κοιτάς και να ντρέπεσαι για αυτό που είσαι. Άξεστος μιαρός και συμπλεγματικός. Υπάνθρωπος. Τι σχέση μπορεί εσύ να έχεις μαζί μας απολίτιστε;

Είμαι το πνεύμα του ναζισμού που πέθανε εδώ και δεκαετίες και σας δηλώνω επισήμως ότι δεν αναγνωρίζω κανένα νεοναζιστικό κόμμα πόσο μάλλον μελαμψούς και κακομούτσουνους ζηλωτές.

Είμαι το αρχαίο και αθάνατο ναζιστικό ιδεώδες και αποκηρύσσω τη Χρυσή Αυγή.     

Read More »

Έλληνες μεν, πολίτες όμως όχι

Έλληνες μεν, Πολίτες όμως όχι

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)  

Είμαι Έλληνας πολίτης.

Έχω δικαιώματα αλλά έχω και υποχρεώσεις.

Για κάτσε. ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.

Η ελληνική αστυνομία έχει μετατραπεί ΠΛΗΡΩΣ σε πραιτοριανούς που προστατεύουν την ελληνική πολιτική ελίτ.

ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ με τα λεφτά του Ελληνικού δημοσίου.

ΠΩΣ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΟΙΣ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ;

ΑΚΡΙΒΩΣ.

Είμαι Έλληνας πολίτης. Όπου βρίσκονται αυτοί, οι εκτελεστές του μνημονίου, εγώ δεν είμαι. Και όπου είμαι και εγώ και αυτοί, αυτοί πηγαίνουν στις βιλάρες τους και εγώ φυλακή.

Ζω πίσω από μπάρες. Πίσω από τις μπάρες βρίσκονται τα ΜΑΤ και πλέον και ο στρατός.

Είμαι Έλληνας πολίτης.

Έχω μόνο υποχρεώσεις.

 

Έχω πολιτικούς που παύουν δημοσιογράφους τις σπάνιες φορές που αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.

Πολιτικούς που συγκαλύπτουν βασανιστήρια: Βασανιστήρια; Ναι βασανιστήρια. Πολιτικά βασανιστήρια.

Είδα αντιφασίστες να καίγονται με αναπτήρες και φασίστες  να πουλάν μαγκιά ελεύθερα στους δρόμους.

Είδα πατριώτες να μπαίνουν στη φυλακή γιατί αγαπάνε την πατρίδα και τους προδότες να το παίζουν κράτος.

Είδα την Γερογερακίδου και την κόρη της, αυτές που στείλαν τον Παπανδρέου στο δικαστήριο της Χάγης να σέρνονται σαν κοινοί εγκληματίες στη φυλακή.   Ποιο ήταν το έγκλημα τους; Περάσαν τις μπάρες για να δουν την παρέλαση τους.

Είχαν δικαίωμα να την δούν; Όχι, είναι Έλληνες πολίτες. Οι Έλληνες πολίτες έχουν υποχρεώσεις, όχι δικαιώματα.

Δεν έχουν δικαιώματα ούτε στην παιδεία ούτε στην υγεία. Δεν μπορούν ελεύθερα να συγκεντρώνονται. Δεν μπορούν να διαμαρτύρονται.

Είδα δημοσιογράφο να σέρνεται στη φυλακή σαν κοινός εγκληματίας: Ποιο ήταν το έγκλημα του: αποκάλυψε τη συγκάλυψη.

Οι επίγονοι του καθεστώτος Παπανδρέου δημιουργούν μέρα με τη μέρα ένα ακόμη σκληρότερο καθεστώς όπου δεν υπάρχουν πολίτες. Υπάρχουν εν δυνάμει εγκληματίες. Το να διαφωνείς, το να παλεύεις για δικαιώματα, το να παλεύεις για να έχεις μια χώρα είναι έγκλημα.  

Χούντα με «δημοκρατική νομιμοποίηση».  Γίνεται; Φυσικά και γίνεται. Είναι χούντα το καθεστώς που πετάει το σύνταγμα σαν κωλόχαρτο. Που αφαιρεί δικαιώματα. Που χρησιμοποιεί συνολική καταστολή όσο και ο προκάτοχος της ο Παπαδόπουλος. Μάλλον πολύ περισσότερη.

Που δέρνει, χτυπά και φυλακίζει πολίτες.

Το έχετε καταλάβει; Δε μας χωράν οι φυλακές πλέον. Δεν μας χωράν οι φυλακές. Το  δικαστικό σύστημα έχει φρακάρει.

Χούντα.

 Έγραφα το 2010 για το καθεστώς Παπανδρέου πως της χούντας νοσταλγοί υπάρχουν ακόμη. Δεν θα υπάρχει κανένας που να νοσταλγεί αυτό το καθεστώς.

Τα πράγματα γίναν ακόμη χειρότερα.

Αυτό το καθεστώς με τα πολλά πρόσωπα και τις ανεξάντλητες εφεδρείες ήρθε αποφασισμένο να πάει τα πράγματα μέχρι τέλους.

Είδαμε στρατό να φρουρεί τους πολιτικούς.

Αύριο μεθαύριο καθώς αυτό το καθεστώς πεθαίνει σαν μεταλλικός δεινόσαυρος, πριν τον επιθανάτιο ρόγχο του θα στείλει τους μεταλλικούς του δεινόσαυρος, τα τανκς, να μας χαράξει, να μας σφραγίσει με μνήμη τραύματος για πάντα όπως τόσες άλλες φορές.

Δημοκρατία. Χαχαχαχα.

Δόξα και τιμή στους νέους ήρωες της Ελλάδας. Η  χώρα μας γέννησε τύραννους. Γέννησε και τυραννοκτόνους.   

Είναι πικρό το χαβιάρι της προδοσίας. Το γεύτηκε ο Παπανδρέου στο Βερολίνο. Πήρε μια μικρή γεύση. Έλληνες φοιτητές τον εκδιώξαν. «Μας ξεφτίλισες» του λέγαν στα μούτρα του.

«Τρώγε εμείς πληρώνουμε».

Τον διώξαν από ένα εστιατόριο επειδή ήθελε να διατηρήσει το people-friendly προφιλ του.

Φιλαράκο, κατάλαβε το. Η ζωή σου ως σοσιαλιστής τελείωσε. Να μείνεις με τις ελίτ που υπηρέτησες. Τι θες με τον υπόκοσμο ε; Και μπράβους. Πολλούς μπράβους. ΠΑΡΕ ΜΠΡΑΒΟΥΣ.

Όπως έχουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που άφησες στο κατόπι σου να ολοκληρώσουν το έργο σου.  

Έτσι είναι: όπου είναι αυτοί δεν μπορούμε να ‘μαστε εμείς.  Και όπου είμαστε εμείς δεν μπορούν να είναι αυτοί.

Οι φοιτητές διώξαν τον Παπανδρέου από το εστιατόριο. Εμείς πρέπει να τους διώξουμε όλους από τη χώρα. Τεράστιος άθλος. Η κόπρος του Αυγεία.

Φυλακισμένοι μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Μπατσαρία παντού να μας κοιτάν λοξά.

Προληπτική καταστολή. Βασανιστήρια. Απαγόρευση κυκλοφορίας. Φίμωση. Επιλεκτικές φυλακίσεις. Μαζικές φυλακίσεις.

Ποιο είναι το έγκλημα μας ΓΑΜΩ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ;

Read More »