Je suis Karanik

Κι ενώ:

-O Kerry απειλεί πως η Ρωσία θα επιστρέφει προσωπικό της από τη Συρία σε σωματοσακούλες ανεβάζοντας αρκετά τις πιθανότητες για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και απλώνοντας τις φτερούγες του αμερικανικού αετού πάνω από τους τζιχαντιστές στο Χαλέπι,

-Το Ιράκ προειδοποιεί για ακόμη μια φορά την Τουρκία

-Η Σ.Αραβία ανεβάζει τις τιμές του πετρελαίου για να αντέξει το κόστος της εισβολής της στην Υεμένη δελεάζοντας τους δυτικούς της συμμάχους με αγορές όπλων κι απειλώντας πως θα εγκαταλείψει θέσεις της εκατοντάδων δις στην αμερικανική οικονομία αν οι συγγενείς των θυμάτων της 11^ης Σεπτέμβρη προχωρήσουν σε μηνύσεις εναντίον της

-Η Ρωσία απαντά με ήπιο αλλά ψυχροπολεμικό τρόπο στις διατλαντικές προκλήσεις, συμμετέχει σε κοινή στρατιωτική άσκηση με την Κίνα στη Νότια Σινική θάλασσα και ξαναπροχωρά στην συμφωνία του αγωγού southstream κόστους 20 δις και αντίστοιχου κόστους πυρηνικό αντιδραστήρα στην Τουρκία …
-Ο Ερντογάν απολαμβάνει την πεολειχία των αμερικάνων που μετά από την αποτυχημένη τους προσπάθεια να τον ρίξουν τρέμουν στη σκέψη να μην χάσουν και την Τουρκία, κι έτσι προκαλεί όσο ποτέ κανείς άλλος Τούρκος ηγέτης θέτοντας θέμα Αιγαίου.

-Η Κύπρος είναι ώριμη να απολέσει το αυτεξούσιο της

-Οι ΗΠΑ συνεχίζουν των πόλεμο των προστίμων σε γερμανικές εταιρίες και τ αντίστροφο σε ένα πόλεμο μεταξύ άσπονδων φίλων για την επικυριαρχία στην Ευρώπη που σας είχα πει πως είχε ανοίξει από το 2010 και με το υπουργείο δικαιοσύνης των ΗΠΑ να μην συμβιβάζεται τελικά με την υπό κατάρρευση Deutsche Bank

-Με το ΔΝΤ να χάνει για μια ακόμη φορά το μπρα ντε φερ του κουρέματος του ελληνικού χρέους από έναν παράλυτο γερμανό

-Με την Ιταλία να έχει τις τράπεζες της υπό κατάρρευση και να μαρτυρεί ένα ελληνικού τύπου bank run που θα την οδηγήσει στο να γίνει η επόμενη Ελλάδα….

Ενώ λοιπόν όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά διαδραματίζονται στη στενή κι ευρύτερη γειτονιά μακριά όμως από την οπτική του μέσου νεοραγιά,  ο «σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού» Καρανίκας έδινε προ ημερών συνέντευξη στο Down Town, εξυμνώντας την Μενεγάκη για τον δικό της … στρατηγικό σχεδιασμό, επιχειρώντας να μας πείσει παράλληλα πως κι ο ίδιος ξέρει στρατηγική και προσπαθώντας εκ των υστέρων να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά τις μη στρατηγικές συντροφικές μούτζες που φαγε.

Φανταζόμαστε ότι ο κολλητός του πρωθυπουργού και συριζοφρουρός, την στρατηγική την έμαθε απ το τάβλι.

Η ζωή του ριξε τη ζαριά την καλή κι αυτός παραπονιέται πως παίρνει μόλις 1200 e τον μήνα, μια πρόκληση για όλους τους ανέργους και τους βιοπαλαιστές του κατώτατου βασικού και των ελαστικών μορφών εκμετάλλευσης.

Αυτή είναι μια μέθοδος που αγαπά η κυβέρνηση: βγάζει μπροστά γραφικούς ανθρώπους που ο κόσμος δεν τους αντέχει, να τραβήξουν τα πυρά να μείνει αλώβητος ο πρωθυπουργός, να μείνουν όλοι τους για όσο γίνεται στις σωσίβιες λέμβους της εξουσίας σε μια χώρα που βουλιάζει.

Το σήριαλ που λέγεται κυβέρνηση συριζανέλ, με την ανάπτυξη που ρθε το προηγούμενο Πάσχα, με το διαστημικό πρόγραμμα εκτόξευσης του Κατρούγκαλου, με τις παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων των καναλαρχών όχι για τα οικονομικά τους εγκλήματα αλλά για να φανεί πως αυτή η κυβέρνηση έχει έστω και κάπου το πάνω χέρι, με την αποτυχημένη τσαπατσουλιά να θεμελιώσει το ρετιρέ της δικής της διαπλοκής μέσω της τράπεζας Αττικής και τον Καλογρίτσα, με τα μισθολογικά γλυψίματα στη δικαστική εξουσία, με την άνευ όρων συνθηκολόγηση με την εκκλησία, με τον αφελληνισμό στην παιδεία, με την συνταύτιση προσφύγων-μεταναστών που οδήγησε όλη την Ευρώπη σε εθνικιστικό αμόκ, με τον Κατρούγκαλο πάλι που δεν έχει πετσοκόψει συντάξεις να μας εγγυάται πως με αυτήν κυβέρνηση μόνο αυξήσεις θα δούνε οι συνταξιούχοι, με την ανερυθρίαστα κομματική Αυγή των χιλίων φύλων να χει τσιμπήσει και αυτή κάτι ψιλοεκατομυρριάκια του φτωχού συγγενή της μεγάλης μάσας,  με την αποκάλυψη της Γεροβασίλη πως ένας κάποτε αντιμνημονιακός blogger δούλευε στο γραφείο τύπου της κυβέρνησης –ένας ακόμη δείκτης του ότι οι Συριζανέλ δεν ήταν τίποτε άλλο από μερικές κλίκες εισοδιστών που καπέλωσαν ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο με αυτοσκοπό την εξουσία-, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι ζούμε στιγμές μεγάλης ξεφτίλας.

Η  κυβέρνηση των εργολάβων, των οικονομολόγων, των μεγαλοσυνδικαληστών και των πρώην πασόκων, η πρώτη και ξανά μανά αριστερά, τελειώνει αυτό που ξεκίνησαν οι προηγούμενες πρώτες φορές αριστερές: τη Χώρα.

 Και όπως το προβλέψαμε ήδη από το Φεβρουάριο του 2015, ανασταίνει όλους αυτούς που υποτίθεται πως ήρθε για να ανατρέψει και στέλνει τα ματ να δείρουν συνταξιούχους με αριστερά κροσέ…

Κι επειδή ακριβώς τα προβλέψαμε όλα αυτά σχετικά νωρίς, μείναμε σιωπηλοί απέναντι στην κυβερνώσα χυδαιότητα μην έχοντας κάτι άλλο να προσφέρουμε.

Ας δείξουμε λοιπόν σε αυτούς τους καλούς και άξιους αγωνιστές του βολέματος για μια ακόμη φορά τον οδικό χάρη του μέλλοντος και των πιθανών συμμαχιών που μπορεί να έχουν στο εξωτερικό:

Αν εκλεγεί ο Τραμπ, τη γάμησαν.

Αν εκλεγεί η Λεπέν, τη γάμησαν. Και με τον Σαρκοζί πάλι δε θα περάσουν και πολύ καλύτερα καθώς ο Ολαντρέου έχει εδώ και χρόνια τελειώσει.

Με τη Μέρκελ να έχει τελειώσει κι αυτή, οι σύντροφοι έχουν να  περιμένουν κάτι μόνο από τις γερμανικές εκλογές μπας και με την αριστερή στροφή που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οι σοσιαλδημοκράτες, αν θέλουν να σχηματίσουν κυβέρνηση που θα περιέχει υποχρεωτικά και το Die Linke, η νέα Γερμανική κυβέρνηση αλλάξει ρότα και πρωτοστατήσει σε μια πανευρωπαϊκή πρόταση κάπως φιλικότερη για τα μεσαία και τα χαμηλά στρώματα…

Αν…. κι εφόσον

Αν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τότε….

Κουράγια σύντροφοι.

Εμείς θα αντέξουμε τρώγοντας σανό Καμμένου και Κατρούγκαλου, στρατηγική Καρανίκα, μαρμελάδες και γεμιστά Φωτίου, ότι άλλη μαλακία σας κατέβει στη μάπα και φυσικά πολύ κι άφθονο αριστερό ξύλο και χημικά.

Ποιος θα μπορέσει να ξαναγελάσει με το προεκλογικό αυτοτρολάρισμα του Σύριζα του «θα ρθουν οι αριστεροί και θα μας πάρουν τα σπίτια;»

Γενικά, ποιος θα μπορέσει να ξαναγελάσει με αυτά που κάναμε στη χώρα μας;

Σας πληροφορώ πως είναι πολλοί αυτοί που θα ξαναγελάσουν: Γιατί έχουμε πολλούς Καρανίκες σε αυτή τη χώρα που μοιράζονται μια και μόνο ιδεολογία: αυτή του κώλου.

Και δεν διστάζουν για αυτήν τη θρησκεία του πάτου να βυθίσουν τα πάντα για να ανέβουν έστω και για λίγο στα ανώτερα διαμερίσματα της εξουσίας και να απολαμβάνουν τη θέα των πτωμάτων πάνω στα οποία πάτησαν υποσχόμενοι πως αυτοί θα ναι καλύτεροι από τους προηγούμενους, πως είναι ριζικά διαφορετικοί από τους άλλους, πως είναι ριζοσπάστες…

Ριζοσπάστες του κώλου.  

Μπορεί κάποιοι από αυτούς, λίγοι, να ταν κάποτε φτωχοί.

Έντιμοι δεν υπήρξαν ποτέ.

 Ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά, το μόνο που έμαθε να κάνει: καταλήψεις.

Από τα σχολεία στην εξουσία.

Όχι για να αλλάξει τίποτε άλλο πέρα από τα προνόμια που αντλεί αυτός που μεταμφιέζει εκβιασμούς σε … αγώνες .

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/10/2016

Read More »

Οι ΗΠΑ στηρίζουν τους τζιχαντιστές- για μια ακόμη φορά

Κλάψαμε τον προηγούμενο μήνα με τη φωτογραφία του μικρού διασωθέντα Ομράν στο πορτοκαλί εσωτερικό του ασθενοφόρου τραβηγμένη ίσως από φωτογράφο τζιχαντιστών.

Όσο δεν κλάψαμε για τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του Ιράκ που πέθαναν από πείνα χάρη στο πρόγραμμα του ΟΗΕ food for oil.

Όσο δεν κλάψαμε για τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που πέθαναν στον πόλεμο της Συρίας όπου ο δυτικός ιμπεριαλισμός εργαλειοποίησε τον εξτρεμιστικό ισλαμισμό για μια ακόμη φορά για να αφαιρέσει εμπόδια.

Όσο δεν κλάψαμε για τα χιλιάδες παιδιά που σφαγιάστηκαν από τους τζιχαντιστές.

Για τη γενοκτονία των Γιεζίντι.

Για τις χιλιάδες γυναίκες που βιαστήκαν ή που πουλήθηκαν ως σκλάβες του σεξ.

Για τα χιλιάδες παιδιά που γίναν όργανα μεταμοσχεύσεων κάπου στην πορεία.

Για τις δύο χώρες διαμάντια της Μ.Ανατολής που ο δυτικός ιμπεριαλισμός κατέστρεψε, για τις Καρχηδόνες της εποχής μας.

Για μια ακόμη φορά το συναίσθημα μας έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Για ποιο λόγο;

Για την εκεχειρία. Την πολυπόθητη για τους συμμάχους εκεχειρία που θα επέτρεπε στους τζιχαντιστές να ανεφοδιαστούν.

Εδώ και καιρό, ο συριακός στρατός ακολουθεί μια απάνθρωπη μα αποτελεσματική πρακτική για την ανακατάληψη πόλεων: λιμοκτονία μέχρι παράδοσης.

Και παρά το απάνθρωπο του όλου πράγματος, ο συριακός στρατός δεν εκτελεί τους τζιχαντιστές: τους αφοπλίζει και τους επιτρέπει να μετακινηθούν σε πόλεις που βρίσκονται στη μάχη.

Δεν βρέχει μάνα κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες. Ο πραγματικός θεός πολλών τζιχαντιστών είναι τα πετροδόλλαρα των δυτικών συμμάχων/εχθρών.

Για άλλους πάλι ο Αλλάχ είναι μεγαλύτερος ακόμη κι απ΄τα πετροδόλλαρα.

Έτσι, στις 17 Σεπτεμβρίου του 2016, οι πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενοι «σύμμαχοι» των δυτικών κατά του Άσαντ και δήθεν κατά και των τζιχαντιστών, ο πολυπαινεμένος από το δυτικό κατεστημένο και τμήματα της δυτικής αριστεράς Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA), εξεδίωξε ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ από την πόλη AlRai.

Οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ βρίσκονταν στην πόλη στα πλαίσια της επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη» που ξεκίνησε μετά την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία για να αποτραπεί η κατάληψη της πόλης Τζαραμπλούζ από τους Κούρδους και η δημιουργία του «Κουρδικού Διαδρόμου».

Το μεσανοτολικό χάος επεκτείνεται.

Οι δυνάμεις του FSA εκδίωξαν τους αμερικανούς φωνάζοντας όχι μόνο εθνικοαπελευθερωτικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα αλλά και ισλαμιστικά:

«Έρχονται στη Συρία για να την καταλάβουν», «σκυλιά», «φύγετε γουρούνια», «κάτω η Αμερική», «είναι σταυροφόροι κι άπιστοι», φώναζαν οι μαχητές του FSA στους συμμάχους τους.

Άργησαν να καταλάβουν οι ισλαμιστές της Συρίας το πώς η Αμερική τους χρησιμοποίησε για να διαλύσει τη χώρα τους.

Κι ακόμη οι Αμερικανοί έχουν κρυφό καμάρι αυτό που ο κόσμος το χει τούμπανο:

Πως οι δημοκράτες στη Συρία είναι ένα σπάνιο φαινόμενο και πως το πιο ισχυρό τοπικό κίνητρο για την ανατροπή του Άσαντ δεν είναι κάποιο δημοκρατικό όραμα αλλά η σουνιτική θεοκρατία.

Πως απάντησαν λοιπόν οι Αμερικανοί στην γελοιοποίηση τους από τον FSA;

Μα, βοηθώντας τους Τζιχαντιστές.

Την ίδια μέρα με το τεράστιο φιάσκο, ένα δεύτερο συμβαίνει: Συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις βομβαρδίζουν μονάδες του Συριακού στρατού σκοτώνοντας 62 Σύριους στρατιώτες που επιχειρούσαν να ανακαταλάβουν την πόλη Deir Ez-Zor.

Το συμμαχικό χτύπημα έδωσε την ευκαιρία  στους τζιχαντιστές να προελαύνουν κι ανάγκασε τους Ρώσους σε χερσαία επέμβαση για να αναχαιτίσουν τους Τζιχαντιστές.

Η Samantha Power, πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ και ένας από τους ισχυρούς υποστηρικτές μαζί με τον πρώην εργοδότη της George Soros του παρεμβατικού δόγματος “Responsibility to Protect”, κατακεραύνωσε με αφορμή την φιλοτζιχαντιστική επίθεση στον συριακό στρατό … ποιον άλλον; … Τη Ρωσία, λες και ήταν αυτή που βομβάρδισε το στρατό μιας άλλης χώρας μέσα στα ίδια της τα εδάφη, ή λες κι ήταν η Ρωσία που εξόπλισε τζιχαντιστές, καλά καταγεγραμμένες ισλαμοτρομοκρατικές ομάδες όπως τη συριακή Αλ Κάιντα, το Μέτωπο Αλ Νούσρα και διεθνείς ισλαμομισθοφόρους.

Κρατήστε και κανά δάκρυ για τα μέλλον. Θα χρειαστούν πιόνια να κλάψουν από την κυρίαρχη δυτική προπαγάνδα για να ξεπλύνουν ανθρωπιστικά τα διαρκή εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και να μεταφέρουν τις διεθνείς εγκληματικές ευθύνες στο εσωτερικό της χώρας τους, πολώνοντας και διχάζοντας.

Αν δεν υπήρχαν χρήσιμα τμήματα της σημερινής δυτικής αριστεράς, ο ιμπεριαλισμός θα τα είχε ήδη εφεύρει από μόνος του.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/9/2016

Read More »

Μεσανατολικό χάος

28 Ιουνίου 2016: Τρομοκρατική ενέργεια στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης με 41 νεκρούς.

13 Ιουλίου 2016: Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ μιλάει για εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και εξομάλυνση των Τουρκοσυριακών σχέσεων . Την ίδια περίπου περίοδο επιχειρείται μια πρώτη τουρκορωσική προσέγγιση μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την τουρκική αεροπορία και εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ, για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια από την επιδρομή Ισραηλινών δυνάμεων σε τουρκικό πλοίο ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα. Η Τουρκία του Ερντογάν επιδιώκει ανεξάρτητη πολιτική και αυτό αποτελεί ύβρη για την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ.

15 Ιουλίου του 2016: Επιχειρείται το στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του Ερντογάν με  την ανοχή ή την ενθάρρυνση αμερικανικών κύκλων που τον οδηγεί σε περαιτέρω στροφή της εξωτερικής πολιτικής του μακριά από τη Δύση ενώ ο χαμηλής κλίμακας εμφύλιος εναντίον των Κούρδων μαίνεται και εντείνεται.

9 Αυγούστου ο Ερντογάν επισκέπτεται τον Πούτιν.

22 Αυγούστου: Τρομοκρατικό χτύπημα σε κουρδικό γάμο στη Γκαζιαντέπ με πάνω από 50 νεκρούς που αποδίδεται στο ισλαμικό κράτος. Είναι η 6^η τρομοκρατική ενέργεια που αποδόθηκε στο ισλαμικό κράτος εντός Τουρκίας.

Το φίδι που ο Ερντογάν έθρεφε μαζί με τους Αμερικάνους και τους Σαουδάραβες γύρισε να δαγκώσει το συνεταίρο του.

23 Αυγούστου ο Γιλντιρίμ περνάει κάτι που πρότινος αποτελούσε κόκκινη γραμμή για την τουρκική πολιτική: Δέχεται την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία έστω και για μια μεταβατική φάση και βεβαιώνει πως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει τη διάλυση της Συρίας σε επιμέρους εθνωτικά στοιχεία.

Γιατί όμως έκλεισε ο Ερντογάν το μάτι στον Άσαντ;

Για τον ίδιο λόγο που ήθελε να του το βγάλει: Τους Κούρδους.

Άσαντ και Ερντογάν ήταν φίλοι μέχρι που ο πρώτος άρχισε να στηρίζει τους Κούρδους.

Αργότερα, οι κούρδοι αποτέλεσαν την πιο αξιόμαχη δύναμη έναντι του ισλαμικού κράτους. Αφού λοιπόν οι αμερικάνοι έχουν άμεσα ή έμμεσα εξοπλίσει το ισλαμικό κράτος, συνεχίζοντας την παράδοση του να αποσταθεροποιούν χώρες μέσω του ισλαμικού εξτρεμισμού, αρχίζουν να στηρίζουν τους Κούρδους.

Μετά το ημιαυτόνομο Κουρδικό Ιράκ, οι Κούρδοι αρχίζουν να βλέπουν το όνειρο για ένα κουρδικό κράτος να καθίσταται κάπως εφικτό.

Πρόσφατα καταλαμβάνουν την Συριακή πόλη Χασάκα.

Πλέον οι Κούρδοι, σύμμαχοι του Άσαντ κατά του ισλαμικού κράτους, απειλούν την συνοχή της Συρίας.

Στις 22 Αυγούστου ο Άσαντ επιχειρεί να βομβαρδίσει αεροπορικώς την Χασάκα μα η συριακή αεροπορία αναχαιτίζεται από τα αμερικανικά αεροσκάφη.

Έχει ήδη η έμπρακτη στρατιωτική συνεργασία Ιράν-Ρωσίας, με τη Ρωσία να εγκαθιστά αεροσκάφη της σε Ιρανικές βάσεις και να επιδράμει κατά ισλαμιστικών στόχων.

Με το ισλαμικό κράτος αποδυναμωμένο, οι Κούρδοι επιχειρούν κι άλλες εδαφικές κατακτήσεις, αυτή τη φορά στη Βόρεια Συρία, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.

Έχοντας ήδη καταλάβει πόλη στη Βόρεια Συρία, είναι έτοιμοι να πάρουν και την γειτονική στην Τουρκία πόλη της Τζαραμπλούζ από το ισλαμικό κράτος.

Ο χειρότερος εφιάλτης των Τούρκων ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους: Ένας κουρδικός διάδρομος που ξεκινά από το Ιράκ και καταλήγει στη μεσόγειο, εφιάλτης που μοιράζεται πλέον κι ο Άσαντ. Το όνειρο των Κούρδων χρησιμοποιείται ως εφιάλτης κι από το ισλαμικό κράτος που στρατολογεί άραβες της περιοχής εκφοβίζοντας τους πως αν επικρατήσουν οι Κούρδοι θα ακολουθήσει γενοκτονία των Αράβων.

Οι Τούρκοι είχαν προειδοποιήσει από τον Μάρτιο πως αν οι Κούρδοι κινηθούν προς την γειτονική τους περιοχή θα επέμβουν.

Το παν και το καναν.

23 Αυγούστου, τουρκικά άρματα μάχης με τη βοήθεια φιλοτούρκων Σύριων ανταρτών και την αεροπορική στήριξη των ΗΠΑ βομβαρδίζουν  την Τζαραμπλούζ.

Παρά την ρητή προειδοποίηση της Ρωσίας πως θα προστατεύσει τους κούρδους, κάτι που έγινε για να αυξήσει την επιρροή της σε βάρος της δεδομένης αυξημένης επιρροής των ΗΠΑ σε αυτούς, η Ρωσία κοιτάζει την εισβολή από μακριά και απαντά με μια χλιαρότατη δήλωση.

23 και 24 Αυγούστου συμβαίνει πυρετός διαβουλεύσεων: Ο Κέρι συνομιλά με τον Λαβρόφ, Μέρκελ και Ολάντ τηλεφωνούν στον Πούτιν, ο Μπάιντεν επισκέπτεται τον Γιλντιρίμ, ενώ παρά τη σύλληψη του δεξιού του χεριού, ενεργοποιείται και ο Νταβάντουγλου για να κάνει επαφές με το δυτικό κόσμο και την Ελλάδα.

Είναι φανερό πως έχει υπάρξει προσωρινή συναίνεση και εγγυήσεις για την διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας.

Οι ισραηλινοί που θα είχαν αρκετούς λόγους να θέλουν ένα κουρδικό κράτος, μια δεύτερη μη αραβική νησίδα σε έναν αραβικό ωκεανό, ζυγίζουν τις εξελίξεις για να μη βρεθούν στη λάθος πλευρά της ζυγαριάς. Το δικό τους κουρδικό, η πρώτη τους προτεραιότητα είναι το παλαιστινιακό, και με την ισραηλινοτουρκική προσέγγιση θα έχουν έναν πονοκέφαλο λιγότερο, αυτό της απόπειρας του Ερντογάν να παρουσιαστεί ως πατρική φιγούρα των παλαιστινίων.

Οι κούρδοι της Βόρειας Συρίας έχουν πλέον να πολεμήσουν το ισλαμικό κράτος, Τουρκία και ΗΠΑ και σε κάποια φάση και τις δυνάμεις του Άσαντ.

Σύμμαχοι εναντίον πρώην συμμάχων, πρώην εχθροί που συμμαχούν, η κατάσταση στην περιοχή είναι χαοτική.  

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν και με τον κίνδυνο της Τουρκίας να σχηματίσει άξονα με Ρωσία και Ιράν, οι αμερικάνοι κάνουν τεμενάδες στον Σουλτάνο για να μη χάσουν το μεγαλύτερο κομμάτι επιρροής τους στην περιοχή.

Κι όπως φαίνεται, ανάμεσα στα ανταλλάγματα που είναι διατεθειμένοι να του δώσουν είναι και η Κύπρος.  Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αντιπροέδρου Μπάιντεν για ομόσπονδη Κύπρο, κάτι που είναι σήμερα πιο εφικτό από ποτέ δεδομένης της επιτήρησης, του δεσίματος της Κύπρου στο Ισραηλινό άρμα μέσω των συμφωνιών για την εκμετάλλευση των ενεργειακών της αποθεμάτων και του σημερινού πολιτικού χάρτη της Κύπρου.

Σε όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά, η Ελλάδα είναι άφαντη, ανύπαρκτη.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Read More »

Ολυμπιακοί 2016

Οι ολυμπιακοί του Ρίο είναι η σφραγίδα του τέλους των κοινωνικών επιδιώξεων στη Βραζιλία, η σφραγίδα του νεοαποικειοκρατικού καθεστώτος.

Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις πλατύποδα Φοίβε και Αθηνά, πανηγυρτζή της Αθήνας 2004.

Μην κάνεις πως δεν ξέρεις.

5 δακτύλιοι, 5 κρίκοι αλυσοδεσίματος στον άκρατο υλισμό κα την επιδειξιομανία του.

Με αθλητές  βγαλμένους από εκτροφεία που διαφημίζουν παπούτσια φτιαγμένα από παιδική εξαθλίωση.

Και γκρινιάζεις, γκρινιάζεις.

Τι γκρινιάζεις;

Μπορεί να μη σου χει μείνει παρόν και μέλλον.

Παρελθόν έχεις.

Διαφύλαξε το.

Το brandname ολυμπιακοί σου ανήκει.

Το ότι αδιαμαρτύρητα το χάρισες  σε ένα μαγαζί του Πειραιά που με άλλοθι το «λαϊκό στοιχείο» και την αδικία αγοράζουν οι πιο διαπλεκόμενοι της χώρας ως μέσο πολιτικού εκβιασμού, δεν σημαίνει ότι είναι αργά για να σώσεις την ψυχή της ιστορίας σου.

Το όνομα ολυμπιακοί σου ανήκει.

Η ολυμπιακή φλόγα σου ανήκει.

Φτιάξε αντιολυμπιακό κίνημα.

Μην την δίνεις τη φλόγα.

Μην την χαρίζεις τη φλόγα.

Σου ανήκει.

Μη την αφήνεις σαν γνήσιος καναπέος να μεταλαμπαδεύει τη φτώχεια και την εκμετάλλευση.

Τόσο σου κόβει.

Να γκρινιάζεις για κάτι που είναι δικό σου.

Που συμβολίζει τη συνέχεια από τα αρχαία ελληνικά ιδανικά στο δυτικό κόσμο.

Αυτό δεν είναι ολυμπιακή φλόγα.

Αυτό είναι πυρκαγιά.

Και ξεκινάει από τη χώρα σου.

Γίνε υπεύθυνος Έλληνας.

Σταμάτα την πυρκαγιά.

Σου είναι εφικτό.

Σταμάτα ένα από τα δύο:

Ή το κακό,

ή τη γκρίνια.

Ουφ πια νεοέλληνα

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/8/2016

Read More »

Τι συμβαίνει στην Τουρκία

«Τ’ αγόρια μας το κάναν». Paul Henze, σταθμάρχης της CIA στην Άγκυρα για το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία του 1980.

Για να καταλάβει κανείς εξελίξεις στην Τουρκία θα πρέπει να λάβει υπόψιν τις δύο παραμέτρους που τις καθορίζουν: Το εθνο-θρησκευτικό-πολιτικό-πολιτισμικό μωσαϊκό του εσωτερικού της και την γεωπολιτική της σημασία και ευαισθησία, με το δεύτερο να αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό με την Ελλάδα και παραδόξως σημείο τριβής ανάμεσα στις δύο χώρες.

Θρησκευτικά η Τουρκία έχει μια σουνιτική πλειοψηφία και μια αλεβιτική μειοψηφία.

Εθνολογικά η Τουρκία έχει μια ογκώδη κουρδική μειονότητα.

Πολιτισμικά, η Κωνσταντινούπολη και τα παράλια έχουν πολύ μεγαλύτερο φιλοδυτικό προσανατολισμό λόγω εμπορίου και τουρισμού από ότι η βαθειά Τουρκία.

Πολιτικά, οι επίγονοι του Αττατούρκ Κεμαλιστές, επιμένουν πως ο στρατός είναι ο εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας.

Πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι τα συμφέροντα της Τουρκίας και των ΗΠΑ είναι αλληλένδετα.

Οι Κεμαλικοί σπανίως αμφισβήτησαν τον ισλαμικό χαρακτήρα της Τουρκίας αλλά σχεδόν πάντα επεμβαίνουν όταν εμφανίζονται επίδοξες ισλαμιστικές εξουσίες που απειλούν τη δική τους εξουσία.

Η σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή χωρίς το ρόλο που παίζουν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σε αυτήν.

Μετά το πέρας του Β’ παγκοσμίου πολέμου και την μετάβαση της διεθνούς εξουσίας από τη Μ.Βρετανία στις ΗΠΑ, η Τουρκία θα ενταχθεί στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ.

Η εμφάνιση του διπολικού κόσμου ΗΠΑ/ΕΣΣΔ δεν αφήνει την Τουρκία αμέτοχη: όπως ακριβώς συμβαίνει και στις χώρες της Ευρώπης όπου δημιουργούνται τα περίφημα δίκτυα Stay Behind για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου που παράλληλα έχουν σαν μέλημα και τη στήριξη των φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων – δίκτυα εν δυνάμει δηλαδή γεωπολιτικές οπισθοφυλακές που λειτουργούν όμως περισσότερο ως στρατιωτικοπολιτικές εμπροσθοφυλακές- έτσι και στην Τουρκία δημιουργείται με τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ το δίκτυο του Αντιαντάρτικου το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο στα περισσότερα τουρκικά πραξικοπήματα.  

Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, το τέλος της χρηματοδότησης του τουρκικού κατεστημένου από το σχέδιο Marshall και το δόγμα Τρούμαν, θα θέσει υπό αμφισβήτηση το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία.

Έχει ήδη προηγηθεί το τέλος του μονοκομματικού συστήματος κι η άνοδος του δημοκρατικού κόμματος στην Τουρκία που όμως δεν κατάφερε να λύσει τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που καθιστούσαν την κατάσταση έκρυθμη στο εσωτερικό.

Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι ήταν η επίσκεψη του πρωθυπουργού Adnan Menderes στη Μόσχα:

Στις 27 Μαίου του 1960 λαμβάνει χώρα στρατιωτικό πραξικόπημα και ο στρατός δικάζει και εκτελεί τον Menderes μαζί με δύο άλλους πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος.

Το πραξικόπημα δεν λύνει κανένα από τα υποβόσκοντα οικονομικά προβλήματα. Η φοιτητική νεολαία και κομμάτι της εργατικής τάξης αρχίζει και ριζοσπαστικοποιείται προς το μαρξισμό, σύμπτωμα επικίνδυνο γεωπολιτικά για τις ΗΠΑ.

Σταδιακά εμφανίζεται και κάτι που περιγράφεται ως αριστερή τρομοκρατία και που θα αποτελέσει το άλλοθι για μια στρατηγική της έντασης και πολύ μεγαλύτερης κλίμακας ακροδεξιάς τρομοκρατίας με πρωταγωνιστές τους Γκρίζους Λύκους και το Αντιαντάρτικο δίκτυο.          

Το 1971 λοιπόν ο στρατός αναλαμβάνει ξανά με ένα τελεσίγραφο που αποστέλλει στην πολιτική ηγεσία και γίνεται για μια ακόμη φορά ο απόλυτος ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων.

Ακολουθεί περίοδος καταστολής, διωγμών και βασανιστηρίων που δε λύνει τα οικονομικά προβλήματα του πληθυσμού.

Το αντίθετο: μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970 η στρατηγική της έντασης έχει φτάσει στο απόγειο της και το χάος της περιόδου ξεπερνά το χάος των τελών της προηγούμενης δεκαετίας: Σημειώνονται περισσότερες από 5000 πολιτικού χαρακτήρα δολοφονίες!

Και σαν να μην έφταναν τα εσωτερικά της Τουρκίας, έρχεται το 1979 η ισλαμική αντιαντεπανάσταση στο Ιράν. Οι αμερικάνοι έχοντας χάσει το Ιράν, θα κάνουν τα πάντα για να μη ρισκάρουν να χάσουν και την Τουρκία: Έτσι συμβάλλουν στο να επιτύχει το ίδιο το στρατιωτικό κατεστημένο που είτε άμεσα είτε μέσω παραφυάδων του πολώνει την κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας, ένα ακόμη πραξικόπημα το 1980 για να επαναφέρει τον «νόμο και την τάξη».

250000 εως 650000 Τούρκοι φυλακίζονται, 50 εκτελούνται, 100 σκοτώνονται ενώ προσπαθούν να διαφύγουν, άλλοι εκατό πεθαίνουν στη φυλακή, οργανώσεις και συνδικάτα διαλύονται και τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται σε μια επιχείρηση που κάνει τα σημερινά αντίποινα Ερντογάν να μοιάζουν με φτωχό συγγενή.

Το πραξικόπημα του 1980 φέρνει μια πρώτη μεγάλη ρήξη στο βαθύ κράτος: Πάνω από 200 μέλη του μητρικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων κατηγορούνται για περισσότερες από 600 δολοφονίες ενώ αποκαλύπτεται η σχέση τους με τις υπηρεσίες ασφαλείας και με δίκτυα ναρκωτικών και όπλων.

Η δεκαετία του 1980 χαρακτηρίζεται από μια χαμηλής έντασης σύγκρουση με τους κούρδους του PKK η οποία ολοένα και κλιμακώνεται με το PKK να σχεδιάζει να διακηρύξει κουρδική ανεξαρτησία μέχρι το 1994.

Μετά τον πρώτο πόλεμο του κόλπου που ξεκινά το 1991, οι γεωπολιτικές εξελίξεις οδηγούν ένα κομμάτι της τουρκικής πολιτικής σε συμβιβαστική διάθεση απέναντι στους Κούρδους με ένα κομμάτι του βαθέως κράτους να διαφωνεί έμπρακτα με μια σειρά πολιτικών δολοφονιών και σφαγών που θα χαρακτηριστούν ως «σιωπηλό» πραξικόπημα.

Η περίοδος αυτή θα ξεσκεπάσει το τουρκικό παρακράτος και το δίκτυο Εργκενεκόν. Το τουρκικό παρακράτος έχει αποθρασυνθεί τόσο που ετοιμάζει πραξικόπημα στο …  Αζερμπαϊτζάν, επιδιώκοντας να φέρει στην εξουσία έναν φιλότουρκο πρόεδρο, κατά πάσα πιθανότητα με τις ευλογίες των ΗΠΑ.

Σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις παίζει ένα «τροχαίο» στο οποίο σκοτώνονται στο ίδιο όχημα διάσημος αξιωματούχος της αστυνομίας μαζί με τον διαβόητο πρώην ηγέτη των γκρίζων λύκων, Αμπτουλάχ Κατλί ενώ του θανάτου διέφυγε ο φιλοκυβερνητικός κούρδος βουλευτής Σεντάτ Βουκάκ.

Η περίπτωση του Αμπτουλάχ Κατλί είναι χαρακτηριστικότατη για το βάθος και την έκταση του παρακράτους: Εκτελεστής με διεθνή εντάλματα σύλληψης, πληρωνόταν από τη MIT σε είδος (ναρκωτικά) τα οποία στη συνέχεια προωθούσε για να αγοράσει εξοπλισμούς, ο Catli κατηγορήθηκε από δημοσίευμα πως σχεδίαζε ενδεχόμενη δολοφονία του τότε Πάπα να τη χρεώσει σε Βούλγαρους και Ρουμάνους.

Ο Κατλί είναι χαρακτηριστικό δείγμα όχι μόνο του τουρκικού παρακράτους αλλά και της τουρκικής παραοικονομίας.

Δεν πρέπει να μας ξενίζει λοιπόν το ότι μια δεκαετία μετά η τουρκική παραοικονομία θα καλοδεχτεί τα φθηνά πετρέλαια των τζιχαντιστών και θα ευνοήσει τις βιομηχανίες εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών.

Για την περίοδο εκείνη, υψηλόβαθμος αξιωματούχος περηφανεύεται πως: «ήταν πάγια πρακτική της Τουρκικής πολιτικής ζωής».

Η δήλωση αυτή είναι μερική καθώς οι πολιτικές δολοφονίες όπως έχουμε δει είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης Τουρκίας.

Άλλος αξιωματούχος δήλωνε πως δεν υπήρχε Τούρκος πολιτικός που να μπορούσε να εκλεγεί χωρίς να έχει ξέπλυμα χρήματος από πίσω να τον στηρίζει, κάτι που συνδυαστικά φανερώνει πως παρακράτος και παραοικονομία εξέβαλαν από κοινού στην τουρκική εξουσία.  

Εκείνο ακριβώς το διάστημα, οι σχέσεις Συρίας Τουρκίας θα ομαλοποιηθούν με την έκδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν, μια ομαλοποίηση που θα κρατήσει αρκετά χρόνια μέχρι την αποσταθεροποίηση της Συρίας τα τελευταία χρόνια.

Το 1996 το ισλαμικό κόμμα της Ευημερίας του Νεκμετίν Ερμπακάν κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει συγκυβέρνηση με την Τανσού Τσιλέρ που θα κρατήσει ένα χρόνο.

Η κυβέρνηση Ερμπακάν, ενός ανθρώπου που είχε διωχθεί από τους πραξικοπηματίες του 1980 και που η πολιτική του είχε απαγορευτεί τότε για μια πενταετία, θα πέσει μετά από στρατιωτικό τελεσίγραφο. Στον Ερμπακάν, δηλωμένο αντισιωνιστή που ήθελε την Τουρκία ισλαμική κι έξω από το ΝΑΤΟ, θα ξαναπαγορευτεί να πολιτευτεί και το κόμμα της Ευημερίας θα απαγορευτεί κι αυτό το 1998 με επιχείρημα την κατάλυση του συνταγματικού διαχωρισμού θρησκείας-κράτους.   

Όπως περιγράφει ένας από τους πρωταγωνιστές του άτυπου πραξικοπήματος του 1997: «Στην Τουρκία, έχουμε ένα γάμο του Ισλάμ και της δημοκρατίας. Το παιδί αυτού του γάμου είναι η εκκοσμίκευση. Τώρα, αυτό το παιδί από καιρού σε καιρό αρρωσταίνει. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι ο γιατρός που σώζει το παιδί. Αναλόγως με το πόσο άρρωστο είναι το παιδί, χορηγούμε το κατάλληλο φάρμακο για να επανέλθει το παιδί»

Με άλλα λόγια, η Τουρκία είναι μια «ισλαμική δημοκρατία» και το πόσο δημοκρατία και πόσο ισλαμισμός επιτρέπεται σε αυτήν το καθορίζει ο στρατός κατά την παλιά κεμαλική παράδοση.

Μετά την απαγόρευση του ισλαμικού κόμματος της Ευημερίας, βουλευτές και μέλη του ανάμεσα στα οποία και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ιδρύουν το κόμμα της Αρετής με πολύ λιγότερο ισλαμικό προφίλ.

Στον τότε δήμαρχο Κωνσταντινούπολης θα απαγορευτεί επίσης η συμμετοχή στην πολιτική για μια πενταετία μετά τη δημόσια απαγγελία ποιήματος που επαινούσε τον ισλαμισμό.

Το 2001 το κόμμα της Αρετής θα απαγορευτεί κι αυτό.

Η ισλαμική πολιτική όμως έχει αρχίσει ήδη να ανασυγκροτείται με μετριοπαθή πρόσωπο: ο ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν, στενός σύμμαχος του Ερντογάν και με στενές σχέσεις με αμερικανικούς παράγοντες, δημιουργεί ένα δίκτυο μέσα στην παιδεία που στην ωρίμανση του θα έχει μεγάλη επιρροή και στο δικαστικό σώμα αλλά και στα μήντια.

Αμέσως μετά την απαγόρευση του κόμματος της Αρετής το 2001, ιδρύεται στη θέση του το κόμμα της Δικαιοσύνης και της Προόδου το οποίο κερδίζει εύκολα τις εκλογές του 2002.

Πρωθυπουργός γίνεται ο Αμπτουλάχ Γκιούλ. Παρότι ισλαμικό κόμμα, ο προσανατολισμός του είναι αρχικά φιλοδυτικός και φιλοαμερικάνικος.  

 Για μια ακόμη φορά τα γεωπολιτικά θα επηρεάσουν την πολιτική ζωή της Τουρκίας.

Η δεύτερη εισβολή στο Ιράκ θα αναστατώσει το ισλαμικό κόμμα καθώς μέλη του σε συνεργασία με το ρεπουμπλικανικό κόμμα θα αντιταχθούν στη χρήση νατοϊκών βάσεων στην Τουρκία για επιχειρήσεις στο Ιράκ.

Το 2003, με την βοήθεια της επίδρασης του Ιμάμη Γκιουλέν στο δικαστικό σώμα που επέτρεψε την επανάληψη των εκλογών στη Σύρτη αλλά και με τη συναίνεση του ρεπουμπλικανικού κόμματος, η απαγόρευση στον Ερντογάν να λάβει αξιώματα αίρεται.

Το 2003 ο Ερντογάν ορκίζεται πρωθυπουργός και ξεκινάει η θητεία του μακροβιότερου και πιο επιτυχημένου πρωθυπουργού της σύγχρονης Τουρκίας (αξίζει να σημειωθεί ότι από το πραξικόπημα του 1960 μέχρι την εκλογή Ερντογάν, είχαμε 43 πρωθυπουργικές θητείες, σχεδόν μία για κάθε χρόνο).

Η αρχική εστίαση του Ερντογάν είναι στην οικονομία. Ο πληθωρισμός πέφτει, οι Τούρκοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να ανεβαίνουν, η λαοφιλία του Ερντογάν ανεβαίνει ακόμη περισσότερο.

Από το 2007 κι έπειτα, ο Ερντογάν επιχειρεί ανεπιτυχώς συνταγματικές αναθεωρήσεις για να αυξήσει τις πολιτικές δυνάμεις του Προέδρου και να παγιώσει την εκλογική ισχύ του κόμματος.

Στην αρχή της δεκαετίας του 2010, με τη βοήθεια του δικτύου Γκιουλέν, για πρώτη φορά στρατιωτικοί δικάζονται όχι μόνο για τα προηγούμενα πραξικοπήματα αλλά και για πιο σύγχρονα στρατιωτικά σχέδια όπως αυτό της Βαριοπούλας που φημολογούμενα προέβλεπε βομβιστικές επιθέσεις σε τζαμιά και ρίψη τουρκικού μαχητικού από την Ελλάδα στο Αιγαίο γα να αναβιώσει η στρατηγική της Έντασης.

Παρά τα θετικά του, το κόμμα του Ερντογάν έχει μια νεοθωμανική ατζέντα που επιδιώκει αυξημένη επιρροή της Τουρκίας στη Μ.Ανατολή και τα Βαλκάνια.

Για να γίνει αυτό στο εσωτερικό πρέπει να ενδυναμωθεί το ισλαμικό στοιχείο ενώ στο εξωτερικό οδηγεί σε ρήξεις με τον δυτικό άξονα, όπως συνέβη στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ μετά τον πόλεμο της Γάζας το 2008-9 και την Τουρκοισραηλινή ρήξη του 2010 μετά την ισραηλινή επιχείρηση στον Στόλο της Ειρήνης με ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα.

Τα γεωπολιτικά θα ενδυναμώσουν την νεοθωμανική ατζέντα και τις φιλοδοξίες του Ερντογάν να γίνει «Σουλτάνος». Η σύντομη άνοδος του Μοχάμετ Μόρσι της ισλαμικής αδελφότητας στην Αίγυπτο ως παρενέργεια ή συνέπεια της αραβικήςάνοιξης το 2012, θα επιτρέψει στον Ερντογάν να φανταστεί έναν μεγάλο ισλαμικό άξονα Αιγύπτου-Τουρκίας ως αφετηριακού σημείου της ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η ανατροπή του Μόρσι όμως από το στρατιωτικό κατεστημένου της Αιγύπτου θα βάλει τέλος σε αυτό το όραμα και θα ωθήσει τον Ερντογάν να επιδιώξει άλλες οδούς για έναν νεοοθωμανικό αιώνα και ίσως σε μια αντιαμερικανική πικρία.  

 Η αποσταθεροποίηση της Συρίας θα επιτρέψει στον Ερντογάν να φανταστεί αυξημένη τουρκική επιρροή σε περιοχές της Συρίας, να επιδιώξει μια Συρία υπό τουρκική επιρροή και θα τον στρέψει ενάντια στον παλιό του σύμμαχο, Μπασάρ αλ Άσαντ.

Η Τουρκία θα βοηθήσει τους ομόθρησκους τζιχαντιστές τονώνοντας παράλληλα την οικονομία της που ξαναντιμετωπίζει προβλήματα, μέσω του λαθρεμπορίου και αργότερα μέσω της βιομηχανίας του προσφυγικού/μεταναστευτικού.

Σε εκείνο περίπου το σημείο, εμφανίζεται μια ακόμη αποστασία. Ο πρώην πιστός τους σύμμαχος, ο Ιμάμης Γκιουλέν, δε συμμερίζεται τις νεοοθωμανικές φιλοδοξίες του Ερντογάν που δυσαρεστούν τους φίλους Αμερικάνους, καθώς ο ίδιος θέλει την Τουρκία ισλαμική μεν, αλλά κατά τα άλλα κατ’ εικόνα και ομοίωση των ΗΠΑ.

Οικονομικά σκάνδαλα που αφορούν μέχρι και το γιο του Ερντογάν δημοσιοποιούνται μέσα από τα δημοσιογραφικά δίκτυα του Γκιουλέν.

Η δημοφιλία του Ερντογάν όμως αναχαιτίζει την επίδραση των σκανδάλων στην κοινή γνώμη κι ο Ερντογάν περνά στην αντεπίθεση: κλείνει ειδησεογραφικά δίκτυα, προσπαθεί να λογοκρίνει τα κοινωνικά δίκτυα.

Έχοντας χάσει έναν ισχυρότατο εσωτερικό σύμμαχο, ο Ερντογάν τείνει ένα απρόσμενο κλαδί ελιάς:  Προς το φιλοκουρδικό κόμμα.

Στόχος είναι πλέον να αποκτήσει ως πρόεδρος σουλτανική ισχύ.

Και αυτός ο στόχος αποτυγχάνει: Γιατί στις εκλογές του 2015 μπορεί το κόμμα του να βγαίνει ενισχυμένο εκλογικά, δεν αποκτά όμως αυτοδυναμία.

Ο Ερντογάν έχει πλέον απομονωθεί κι από τους εθνικιστές.

Θα επιχειρήσει να αναστρέψει την κατάσταση: ξεκινά ένας ακόμη πόλεμος κατά των Κούρδων με επιχειρήσεις όχι μόνο κατά των Κούρδων στο εσωτερικό αλλά και με αντικουρδικές επιχειρήσεις στη Συρία και το Ιράκ που αποτελούν παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητες των υπό διάλυση χωρών. Είναι ο Ερντογάν πλέον που χρησιμοποιεί την στρατηγική της έντασης για να παγιώσει την ισχύ του.

Ο Ερντογάν παίρνει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές… Αλλά το μαχαίρι της πολιτικής του είναι δίκοπο καθώς αυτό που έχει κερδίσει στο εσωτερικό μέτωπο το χάνει στο εξωτερικό.  

Κι αυτό γιατί οι Αμερικάνοι έχουν πλέον αρχίσει να ανησυχούν με την ανεξαρτητοποίηση της τουρκικής πολιτικής.

Και δεν είναι μόνο αυτοί: Οι Ρώσοι έχουν καταφέρει να αποκτήσουν σημαντικό ρόλο στη Συριακό παιχνίδι και τα τουρκικά σχέδια δεν συμφωνούν καθόλου μαζί τους.

Ως αποκορύφωμα των εντάσεων, τουρκικά μαχητικά ρίχνουν ρωσικό.

Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις που οικονομικά επί Ερντογάν έχουν ενισχυθεί σημαντικά, διαλύονται σε μια μέρα με μεγάλες συνέπειες στην τουρκική οικονομία.

Απομονωμένος από παντού, ο Ερντογάν θα επιχειρήσει να βρει σανίδα σωτηρίας στα ναυάγια του προσφυγικού και θα επιχειρήσει να πάρει σημαντικά ανταλλάγματα από την Ευρώπη για να πάρει πίσω πρόσφυγες.

Η συμφωνία είναι όμως άκρως υποκριτική κι από τις δύο πλευρές.

Δυσαρεστημένος, ο Ερντογάν θα απομακρύνει το μετριοπαθές πρόσωπο του νεοοθωμανισμού στη Δύση, τον Νταβούτουγλου, στενό του συνεργάτη κι αρχιτέκτονα ενός «φυλοδυτικού» νεοοθωμανισμού.

Αφού χάνει έδαφος στις φιλοδοξίες του εκτός Τουρκίας που σε περίπτωση υλοποίησης τους θα του χαρίζαν μια μεσσιανικού τύπου αποδοχή κι όχι μόνο εντός Τουρκίας, ο Ερντογάν πρέπει να σφραγίσει τα πράγματα στο εσωτερικό με το δύσκολο τρόπο: Ο Ερντογάν σκοπεύει να αντικαταστήσει το τουρκικό κατεστημένο με έμπιστους ισλαμιστές.

Το κατεστημένο το γνωρίζει.

Αυτή είναι η εικόνα πριν το πραξικόπημα: Αμερικανοί, το φιλοαμερικανικό δίκτυο Γκιουλέν και νατοϊκοί και φιλονατοϊκοί αξωματούχοι δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν.

Ήδη όμως το στράτευμα και χάρη και στην παλαιότερη δράση του Γκιουλέν, δεν είναι το κλειστό σύστημα που ήταν κάποτε. Ο φόβος των διαρροών θα κάνει το πραξικόπημα να είναι μικρότερης κλίμακας και τελικά να αποτύχει.

Οι κινήσεις του Ερντογάν προς την Ανατολή με την προσέγγιση της Κίνας, την απόπειρα εξομάλυνσης σχέσεων με το Ισραήλ και πάνω απ΄όλα με την συγγνώμη και την επαναπροσέγγιση με την Μόσχα, καθιστούν προφανές ότι ο Ερντογάν ψάχνει πλέον περιφερειακές συμμαχίες και έχει αποσχιστεί από τον άξονα της Δύσης. Το πραξικόπημα θα επισπευτεί και για αυτό θα αποτύχει. Να θυμηθούμε πως και το πραξικόπημα του 1960 έγινε μετά την επίσκεψη του Μεντέρεζ στη Μόσχα.

Από το στιγμή που ο Ερντογάν διέφυγε της σύλληψης, το πραξικόπημα επιχείρησε να επιβληθεί και ψυχολογικά με τη βοήθεια των δυτικών μήντια που θέλαν από τις πρώτες στιγμές τον Ερντογάν να ψάχνει για άσυλο σε πολλές δυτικές πρωτεύουσες παράλληλα.

Ενδεικτικό είναι ότι κατά του πραξικοπήματος άρχισαν να παίρνουν στάση δυτικές κυβερνήσεις πολλές ώρες μετά την εκδήλωσή του ενώ εξίσου δηλωτική ήταν και η εμπλοκή της ΝΑΤΟικής βάσης του Ιντζιρλίκ σε αυτό.

Ο φόβος της διαρροής και η περιορισμένη κίνηση των πληροφοριών είχαν σαν αποτέλεσμα όπως αποκαλύπτεται από διεθνή μήντια στρατιώτες να μην γνωρίζουν ότι μετέχουν στο πραξικόπημα και επομένως να είναι παντελώς απρόθυμοι κι αμήχανοι απέναντι στον κόσμο που έσπευσε να προστατεύσει τον πρόεδρο Ερντογάν.

Το πραξικόπημα απέτυχε. Σειρά είχε το αντιπραξικόπημα: Μια εκκαθάριση που μοιάζει με πραξικοπηματικές εκκαθαρίσεις: Δεκάδες χιλιάδες στρατιωτικών, δικαστικών, εκπαιδευτικών, δημοσιογράφων.

Η σύλληψη επίσης των δύο αεροπόρων που υποτιθέμενα ρίξαν το ρωσικό αεροσκάφος είναι ένα σαφές μήνυμα: Ρωσία, δεν έριξα εγώ ο Ερντογάν το αεροσκάφος σου. Οι αμερικανοκίνητοι πραξικοπηματίες το ρίξαν.

Η αποτυχία του πραξικοπήματος που για μια ακόμη φορά είχε αν όχι την ενθάρρυνση, τουλάχιστον την σιωπηλή ή όχι συναίνεση αμερικανικών παραγόντων, αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο χαστούκι στην αμερικανική γεωπολιτική, το δεύτερο μεγαλύτερο μετά την αναπάντεχη ρωσική επέμβαση στη Συρία, με απρόβλεπτες συνέπειες που είναι ικανές να θρέψουν φιλοδοξίες απογαλακτισμού χωρών από τη δυτική σφαίρα επιρροής.

Όσο για το αν ο Ερντογάν γίνεται πλέον πανίσχυρος στο εσωτερικό θα πρέπει να τονιστεί πως το αντιπραξικόπημα είναι ένα δίκοπο μαχαίρι καθώς με τις τόσες εκκαθαρίσεις είναι αναμενόμενο όχι μόνο ο τουρκικός διοικητικός μηχανισμός να υποβαθμισθεί αλλά παράλληλα ο Ερντογάν να πολώσει αξιωματούχους που δεν έτρεφαν εντελώς αρνητικά συναισθήματα απέναντι του, κάνοντας ακόμη πιο πιθανό ένα μεταπραξικόπημα ή ακόμη ακόμη κι ένα εμφύλιο, όχι στο τόσο κοντινό μέλλον, ενώ οι εστίες πυρός που ο Ερντογάν άνοιξε στο Κουρδικό, είναι πιο ζωντανές από ποτέ.

Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, ο Ερντογάν, σπουδαίος μα βραχυπρόθεσμος τακτικιστής,  προβαίνει σε μια κίνηση που μπορεί να αποβεί μοιραία: Συμμαχεί με τον πιο στυγνό εκ των Τούρκων παραδοσιακών πραξικοπηματιών, το μητρικό κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το MHP των ναρκωτικών, του λαθρεμπορίου όπλων, των δολοφονιών και των σφαγών.

Θα το βρει μπροστά του.

Κλείνοντας, για αυτούς που αρέσκονται να βλέπουν τη δημοκρατία παντού, ακόμη και σε λίμνη με αλιγάτορες, να μεταφέρουμε τη ρήση του Ερντογάν από προηγούμενες δεκαετίες: Η δημοκρατία είναι σαν ένα λεωφορείο: Όταν φτάσεις στη Στάση σου, κατεβαίνεις.

Δημοκρατία και Τουρκία υπήρξαν σταθερά ασύμβατες μέχρι σήμερα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 29/7/2016    

Read More »

Η αβάσταχτη ιδιωτεία των κοινωνικών μέσων

FB, twitter, μέσα που έχουν κάθε δυνατότητα να αυξήσουν  τις κοινωνικές μας επαφές πέρα από τους στενούς σχετικά κύκλους που μας έλαχαν.

Δεν το κάνουν όμως.

Και δεν το κάνουν γιατί δεν έχουμε εμείς καμιά τέτοια διάθεση.

Αρκούμαστε στην υπάρχουσα κοινωνική μας εντροπία.

Οικογένεια, φίλοι από το σχολείο, το στρατό και τη δουλειά και ομοϊδεάτες.

Κοιτάζουμε μέσα από ένα παράθυρο στο μεγάλο εκεί έξω και το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι το είδωλο μας και να διαγράφουμε από το οπτικό μας πεδίο ότι δεν του μοιάζει.

Ατελείωτοι παράλληλοι μονόλογοι, πομπώδεις ανακοινώσεις και θέσεις εκπροσώπων τύπου του ίδιου μας του εαυτού, έγκλειστα, φυλακές από τις οποίες δε θέλουμε να αποδράσουμε.

Η αυτοσπουδαιότητα, η αυτοαναφορικότητα, η επίκληση στην όποια αυθεντία νεκρώνουν την όποια δυνατότητα κοινωνικής ώσμωσης και σύνθεσης. Ο likeσμός, αυτοσκοπός. 5 λεπτά διασημότητας κι ας χαθεί ο κόσμος.

Κάθε μέρα ζούμε τη μέρα της μαρμότας, μέσα κι έξω από τα κοινωνικά μέσα, με τη διαφορά ότι η κάθε ίδια μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, το αναπόφευκτο τίμημα της στασιμότητας.

Η κοινωνική μας φοβία, ο θάνατος της περιέργειας, το δίκιο του ισχυρογνώμονα δεν μας επιτρέπουν να συγκροτήσουμε κάτι μεγαλύτερο από το κάθε άτομο ξεχωριστά.

Η κοινωνική μας πραγματικότητα είναι δραματικότερη από την οικονομική μας, αυτή άλλωστε προετοίμασε τη δεύτερη.

Οι ελληνικές κοινωνίες δομήθηκαν συντηρητικά, πάνω σε άρρητα δόγματα εγωτισμών και μικρών κοινωνικών εγκλείστων που προσπαθούν να επιδιώξουν προνόμια εις βάρος των υπολοίπων κατατερματισμών.

Η δολοφονία μας λοιπόν από το νεοφιλελευθερισμό είναι ένα ταιριαστό τέλος.

Είμασταν νεοφιλελέδες πρωτού καν εφευρεθεί ο νεοφιλελευθερισμός: το δημόσιο και το κοινωνικό ήταν κάτι προς ατομική ή παρείστικη λεηλασία. Απλά χρησιμοποιούσαμε αριστερά άλλοθι για να μεταμφιέζουμε το κούρσεμα.

Και το bullying; To bullying που τόσο πρόσφατα ανακαλύψαμε;

Πάντα μαζί μας ήταν. Όσοι είχαν από εμάς κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες που δεν τους επέτρεπαν να απλώσουν χέρι, τρώγαν τις αγκωνιές, τις κλωτσιές και τις καρπαζιές τους και παραγκωνίζονταν σε μια γωνιά να κλαιν ή να βλαστημούν τις ευαισθησίες τους που δεν τους άφηναν να ναι ισότιμοι ανάμεσα σε άτιμους.

Οι γραφιάδες των κοινωνικών μήντια, ρηχοί όσο κι οι έντυποι, με κουλτούρα έλληνα οδηγού να παρκάρουν τις απόψεις τους όπου βρουν και να προσπερνούν στο αντίθετο ρεύμα με τα γκάζια της επιδεξιομανούς ανοησίας  τους τέρμα, με τα φρένα των ιδεοληψιών τους λυμένα  και με μηδενική νοητική ορατότητα.

Δεν αρκεί το μέσο. Πρέπει κι ο χρήστης να κάνει ορθή χρήση.  

Μια απέραντη πολυσύχναστη και θορυβώδεις ερημιά παντού.

ΕΛΛΑΔΑ.

Πολλοί από εσάς νομίζετε ότι οι ιδέες σας ανήκουν. Στην πραγματικότητα, ανήκετε στις ιδέες σας.

Λεύτεροι δεν ήμασταν και δε θα μαστε.   

Δημοκρατία σε μια χώρα εκατομμυρίων μικρών δυναστών δύσκολο να υπάρξει. Ο δυνάστης, ακόμη κι ο μικρότερος όλων, δεν δύναται να σεβαστεί τη δημοκρατία. Μόνο τον ισχυρότερο δυνάστη μπορεί να σεβαστεί.

Καλή ημέρα στα κοινωνικά μήντια λοιπόν.

Ίδια και χειρότερη με την προηγούμενη θα ναι.

Και ξέρετε πλέον το γιατί.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016  

Read More »

Ένας χρόνος μετά το ΟΧΙ

Η απλή αναλογική δεν είναι απλά ένας ακόμη αντιπερισπασμός από μία ακόμη βίαια κλοπή συντάξεων που υποχρεώνει πολλούς στην απότομη συνειδητοποίηση πως οι κόκκινες γραμμές ήταν ροζ στρινγκάκι ενώ άλλους τους οδηγεί σε σίγουρο θάνατο.

Ο Τσίπρας με την απλή αναλογική παίζει το τελευταίο του χαρτί.

Στόχος είναι μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση πριν αυτά που γίναν κι αυτά που έρχονται επιστρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά ώστε:

Α) να μοιραστεί τη νομή της εξουσίας με τη ΝΔ σε ποσοστό 2/1 μέσω μιας αναγκαστικής συγκυβέρνησης παγιώνοντας την παρουσία του στον κρατικό μηχανισμό

και

Β) να ρίξει τα συνθλιπτικά κυβερνητικά βάρη στη ΝΔ ασκώντας ρητορική εσωτερικής αντιπολίτευσης.

Μια ακόμη αμφίβολη προσπάθεια καθώς το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το Ποτάμι του Θεοδωράκη παρά το όποιο επιπόλαιο φλερτ με τον Τσίπρα, προτιμούν να πάρουν το ρίσκο μιας συγκυβέρνησης με τη ΝΔ απευθείας σε μελλοντικό χρόνο από το να γίνουν σύντομα συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σε μια αναγκαστική συγκυβέρνηση ΝΔ/Σύριζα.

Αν δεν βγει στους Συριζανέλ η απλή αναλογική, θα είναι υποχρεωμένοι να πιούν το πικρό ποτήρι μέχρι τελευταίας σταγόνας ενώ μαστουρωμένοι από το αφροδισιακό της «εξουσίας», θα συνεχίζουν το εμπόριο χαλασμένων παραισθησιογόνων αναμεμιγμένων με μπόλικο τοξικό και ταξικό κυνισμό.

Γιατί: πέρα από το νέο εργασιακό που θα νομιμοποίησει την ήδη κυρίαρχη εργασιακή ζούγκλα, η απαίτηση για αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5% σε μια οικονομία που απειλείται από στιγμή σε στιγμή με κατάρρευση οδηγεί αυτόματα και μέσω του κόφτη σε μέτρα 6 δις το 2017. 600 ευρώ ανά κεφάλι το χρόνο, 50 λιγότερα ευρώ ανά άτομο.

Κι αυτή είναι η αισιόδοξη εκτίμηση που προϋποθέτει όχι μεγάλη πτώση του ΑΕΠ. Η φοροεξάντληση όμως και η μείωση των τουριστικών εσόδων δεν λειτουργούν ευνοϊκά στο ΑΕΠ, ούτε φυσικά τα κανόνια και η συνεχιζόμενη φυγή εταιριών.

Όχι, δεν θα γίνουμε Βενεζουέλα. Κάποια Σούπερ Μάρκετς θα έχουν γεμάτα ράφια. Απλά με τον κρατικό μηχανισμό στην κατάσταση που βρίσκεται, θα δούμε κόσμο να πεθαίνει στους δρόμους. Ίσως και κάποιοι από εμάς να είμαστε ένας από αυτούς.

Κανένα φιλί ζωής: Όπως το προβλέψαμε, το Brexit οδήγησε σε σκλήρυνση της γερμανικής πολιτικής. Περισσότερη λιτότητα, γερμανικοί κανόνες παντού.  Ο Σόιμπλε έχει μερικούς μήνες να υλοποιήσει τη γερμανική του Ευρώπη, με όποιο κόστος, ακόμη και με τη διάλυση της ΕΕ.

Κι εδώ ξεκινάν κι άλλες ρήξεις. Ο Γιούνγκερ προσπαθεί να κρατήσει την ΕΕ, δίνοντας σε πείσμα των Γερμανών περίοδο χάριτος μερικών βδομάδων στην μείωση των Ισπανικών και Πορτογαλικών ελλειμμάτων από το 4,4 στο 3%.

Φυσικά τα ελλείμματα δεν μειώνονται έτσι σε μερικές βδομάδες. Απλά ο Γιούνγκερ ροκανίζει χρόνο απέναντι στη γερμανική επιθετικότητα ελπίζοντας να μην έχει διαλυθεί η ΕΕ πριν τις γερμανικές εκλογές του 17 που μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικό μείγμα πολιτικών δυνάμεων κι επομένως ίσως και σχεδιασμών.

Το Brexit έδωσε περιθώρια και στον άλλο άσπονδο φίλο των Γερμανών, τον Μάριο Ντράγκι, να κόψει καλού κακού μπόλικα ευρά, λες και η ποσοτική του χαλάρωση δεν υπονόμευε αρκετά το όπλο της γερμανικής πολιτικής που λέγεται λιτότητα μέσω της οποίας επιχειρεί την πλήρη εξάρτηση των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών.

Ο Ρέντζι από την άλλη, απέναντι στη γερμανική αδιαλλαξία, καταφεύγει σε αντάρτικο:

Απέναντι στο ενδεχόμενο να οδηγηθούν οι ιταλικές τράπεζες σε Bail in κι επομένως και σε capital controls πριν από αυτό, παραβιάζει κατάφορα τους τραπεζικούς κανόνες και τις ανακεφαλοποιεί με κρατικά κεφάλαια.  

Το Brexit έχει βλάψει λιγότερο προς το παρόν τη Μ.Βρετανία από ότι την ΕΕ.

Άγνωστο το πώς θα επηρεάσει το Brexit την επανάληψη του δεύτερο γύρου των Αυστριακών εκλογών που θα ξαναγίνουν μετά από σχετική απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου που διαπίστωσε παρατυπίες.

Νοθεία. Αυτό τα λέει όλα για το πόσο αδίστακτο είναι το ευρωιερατείο και οι ντόπιοι λακέδες του.

Φυσικά, το Brexit έχει φέρει πολιτικό σεισμό και στη Μ.Βρετανία, καθώς ήταν κάτι στο οποίο η πλειοψηφία των ελίτ στον δυτικό κόσμο ήταν αντίθετοι ενώ πεισμένες από την παντοδυναμία και τον ζήλο της προπαγάνδας τους υποτίμησαν την πιθανότητά του:

Δύο πρωθυπουργοί τελείωσαν: Ο ένας, ο τωρινός, ο Cameron, με αξιοπρέπεια παραιτήθηκε. Ο άλλος, πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός, ο Boris Johnson, επέλεξε να μην πάρει την πρωθυπουργία μαζί με την καυτή πατάτα του Brexit, με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει την πρώτη μάλλον ποτέ του.

Στο στρατόπεδο των εργατικών, ο Corbyn έχασε συντριπτικά την ψήφο εμπιστοσύνης και είναι υποχρεωμένος να καθαρίσει το κόμμα από τους Blairιτες πριν τον φάνε.

Ο Farange παραιτείται από το UKIP. Αρκετά εύλογα: Το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου πέτυχε τον αυτοσκοπό του: Το Brexit. Μάταια λοιπόν τον κατηγορούν τα ευρωμήντια για λαγό και για έλλειψη ευθύνης και «πατριωτισμού».

Μπορεί να είναι ο Farange όμως σίγουρος, απολύτως σίγουρος, ότι παρότι η βρετανική πολιτική σκηνή σε όποια εκδοχή της είναι απείρως πιο σοβαρή κι υπεύθυνη από όποια εκδοχή της ελληνικής, δεν θα υπάρξουν δυνάμεις που θα μετατρέψουν το βρετανικό Όχι σε Ναι;

Έγινε στην Ελλάδα. Νοθεία έγινε στην Αυστρία.

Δεν είναι πιθανό να γίνει στη Μ.Βρετανία αλλά δεν είναι κι απολύτως απίθανο.

Κλείνοντας, ας μιλήσουμε για το σχέδιο X του Γιάνη Βαρουφάκη και του Galbraith, όπως αυτό περιγράφεται από τον δεύτερο.

Εθνικοποίηση των τραπεζών, capital controls, παράλληλο νόμισμα κλπ κλπ.

Ο Τσίπρας χρησιμοποίησε το Βαρουφάκη, να ρίξει άδεια για πιάσει γεμάτα, όμως ο πρώτος δεν είχε καμία ριζοσπαστική διάθεση, μοναχά μπόλικη ριζοσπαστική ρητορική.

Όταν ο Τσίπρας κατάλαβε πως οι εκβιασμοί του Βαρουφάκη ήταν αδύναμοι μπροστά στους πραγματικούς εκβιασμούς των δανειστών, τον αντικατέστησε ο ίδιος κι αργότερα με τον Τσακαλώτο που ο πατέρας του έχει ένα μύριο ευρώ σε Hedge Funds. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο μαρξισμός είναι καλός μόνο για πανεπιστημιακές αίθουσες και θεωρητικολογίες.

Το Plan X θα είχε τύχη μόνο αν είχε την στήριξη της πολιτικής ηγεσίας και του λαού κι αν εφαρμοζόταν από τις πρώτες κιόλας μέρες, τότε που οι τράπεζες ήταν ανακεφαλοποιημένες και υπήρχαν ακόμη έστω κάποια αποθεματικά παρά το μνημονιακό πλιάτσικο.

Θα περνούσαμε μαύρες μέρες κι η οικονομία θα έπεφτε σε κώμα. Από το κώμα υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις εξόδου. Δεν υπάρχει όμως καμία καταγεγραμμένη περίπτωση που να έχει φυτρώσει ακρωτηριασμένο μέλος.

Και συνεχίζουν να μας ακρωτηριάζουν.      

Μια υποσημείωση: Αν ισχύουν οι αποκαλύψεις Παππά-Κοτζιά κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ΑΝ, ο Βαρουφάκης αρχικά είχε εισηγηθεί τη συνέχιση του προγράμματος Σαμαρά και το κλείσι

μο της αξιολόγησης. Αυτό σημαίνει πως το Plan X δεν ήταν έτοιμο πριν τις εκλογές αλλά σχεδιάστηκε στο πόδι μετά...

Ο Βαρουφάκης ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος του Τσίπρα, ενός πρωθυπουργού, που όπως το απέδειξε η θητεία του, ήθελε το ευρώ και τις ευρωκαρέκλες πάση θυσία. Κι αυτό κάνει: θυσιάζει τους πάντες.

Μάλλον θα έρθει κι η στιγμή που θα θυσιάσει και τον Βαρουφάκη.

Γιάνη. Για αρκετό καιρό φύλαγες τα νώτα των φίλων σου πολιτικών. Υπάρχουν αρκετές πιθανότητες ο κώλος σου από περιζήτητος να γίνει επικηρυγμένος γιατί όπως καταλαβαίνεις χρειάζονται πάντα αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κυρίως μετά από εθνικές καταστροφές.

Καλωσήρθες στην πολιτική Γιάνη. Την τέχνη της εξαπάτησης καις της εκμετάλλευσης. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com   

Read More »

BREXIT RE!

Μετά από μια εκστρατεία προπαγάνδας διαρκείας των απανταχού Ελίτ, κέρδισε ...ο "λαϊκισμός"! Κι αυτό γιατί τα λαϊκά στρώματα έδωσαν την ιστορικότατη εντολή για έξοδο της Μ.Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρότι μερικούς μόλις πριν, ο Cameron γύρισε από τις διαπραγματεύσεις με την Μέρκελ κουβαλώντας αρκετά “ειδικά προνόμια”.

Το βασικότερο κίνητρο των Brexitανών είναι η οικονομική ανισότητα που αθροίζεται από την εποχή της Θάτσερ και έπειτα. Επί αυτού του εδάφους εμφανίζονται τα επόμενα βασικά κίνητρα για Grexit με πρώτο από από αυτά να είναι η αθρώα μετανάστευση προς τη χώρα τους ανθρώπων από την Ανατολική Ευρώπη που προκαλεί στους φτωχότερους των Βρετανών την ανησυχία ότι οι υποδομές και το κοινωνικό κράτος θα οδηγηθούν σε υπερφόρτωση και ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση.

Το προσφυγικό/μεταναστευτικό ενδυνάμωσε ακόμη περισσότερο αυτούς τους φόβους.

Το επόμενο κίνητρο ήταν η απέχθεια για μια γερμανική Ευρώπη και η απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας.

Ίσως το πρώτο να μην έφτανε χωρίς το δεύτερο και τ' αντίστροφο. 

Το βασικό κίνητρο λοιπόν για έξοδο ήταν στη βάση του ταξικά και ελλείψει άλλων επιλογών μεταφράστηκε σε εθνικιστικά κίνητρα. Αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο καθώς το φαινόμενο που προκαλεί εθνικιστικές αντιδράσεις είναι άμεσα ή έμμεσα ο ενδοευρωπαϊκός γερμανικός ιμπεριαλισμός. Το παράλογο θα ήταν να περίμενε κάποιος από τους Βρετανούς να απαντήσουν με ... περισσότερο διεθνισμό...

Η Μ.Βρετανία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την απώλεια του αυτοκρατορικού της προφίλ, ισορροπούσε ανάμεσα στις δύο “όχθες” του Ατλαντικού, παίζοντας ρόλο ρυθμιστικό. Πότε γινόταν περισσότερο αμερικανική και πότε -λιγότερο συχνά- περισσότερο ευρωπαϊκή, έχοντας στο μυαλό κυρίως τα δικά της συμφέροντα και φροντίζοντας να μη βρεθεί σε θέση εξάρτησης.

Οι συνέπειες του Brexit

Η έξοδος θα είναι μια σχετικά μακρά διαδικασία κατά την διάρκεια της οποίας κάποιες ισορροπίες θα διατηρηθούν και κάποιες όχι.

Βραχυπρόθεσμα, ίσως και μεσοπρόθεσμα και σε οικονομικό επίπεδο, όλοι θα είναι χαμένοι: Ήδη η ισοτιμία στερλίνας δολλαρίου βούλιαξε, το ίδιο και τα διεθνή χρηματιστήρια.

Τα γερμανικά ομόλογα με τα αρνητικά επιτόκια φαντάζουν παράδεισος με το αζημίωτο, πράγμα που σημαίνει πως για ακόμη φορά η γερμανική οικονομία είναι η μοναδική που προς το παρόν ωφελείται έστω και σε κάτι από μία ακόμη ευρωπαϊκή κρίση αν και αυτή θα βγει οικονομικά χαμένη από την έξοδο της πέμπτης μεγαλύτερης οικονομίας από την ΕΕ.

Η ΕΕ δεν μπορεί να απαντήσει με αντίποινα τύπου δασμών προς την Μ.Βρετανία για το θράσος της ανεξαρτητοποίησης της, γιατί, όπως ακριβώς έγινε και με την Ρωσία, αυτά θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Αν επιθυμεί η ΕΕ να έχει δύο εμπορικούς πολέμους εν μέσω διαρκούς κρίσης, ας το κάνει.

Μπορεί όμως να αποτολμήσει, μπροστά στον ορατό πλέον κίνδυνο διάλυσης της να δοκιμάσει να κάνει το ίδιο στη Μ.Βρετανία, ενθαρρύνοντας αυτή τη φορά τις αποσχιστικές τάσεις της Σκωτίας και της Βορείου Ιρλανδίας.

Αν επιχειρήσει όμως να κάνει τη Μεγάλη Βρετανία Μικρή Βρετανία τότε η ΕΕ δικαίως θα θεωρηθεί από τη Μ.Βρετανία ως υπαρξιακός πλέον κίνδυνος και η ανάπτυξη ενός Αγγλορωσικού τόξου δε θα είναι απίθανη.

Αν η Μ.Βρετανία καταφέρει να μη διαλυθεί, τότε θα έχει τη δυνατότητα να απαντήσει στις πολλαπλές προκλήσεις ενός ανταγωνιστικού κόσμου αναπτύσσοντας καινούργια παραδείγματα.

Αν νομίζει κάποιος όμως πως τα προβλήματα αφορούν μόνο την Μεγάλη Βρετανία, κάνει μεγάλο λάθος.

Και δεν είναι μόνο το θέμα της οικονομίας που μπορεί να σκάσει: Η Γερμανία θα επιμεριστεί σε μεγάλο βαθμό το διοικητικό βάρος που η βρετανική έξοδος θα της αφήσει: Δεδομένου της διοικητικής εμπειρίας και ικανότητας της Μ.Βρετανίας αυτό μπορεί να υποβαθμίσει τη διοικητική ικανότητα της Γερμανίας στο εσωτερικό της.

Η έξοδος της Μ.Βρετανίας τερμάτισε επίσης την αυταπάτη της Άτρωτης ΕΕ και της ΤΙΝΑ, σκανδαλίζοντας κι άλλους λαούς με την ιδέα της επιστροφής στον εθνικό δρόμο.

Η κυρίαρχη ιδεολογική επιβολή που κυβερνούσε την ΕΕ, πως τάχαμου δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ΕΕ, έφαγε φτυαριά στο κεφάλι.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, οι Ευρωπαίοι Αξιωματούχοι τριγυρνάν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα μην ξέροντας τι τους χτύπησε ενώ στο ευρωιερατείο επικρατεί ένα χάος όπου επιχειρείται το μπαλάκι του Βrexit να πεταχθεί από τον ένα Ευροϊερέα στον άλλο.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι υπέρμαχοι της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης ελπίζουν ότι θα έχουν τις καλές τους στιγμές: καθώς η ευροτρομοκρατία προφανώς και δεν περνάει σε μεγάλες χώρες ακόμη και με τη συνενοχή των πολιτικών ηγεσιών τους ελπίζουν ότι ακόμη κι ο σκληρός Σόιμπλε μπορεί να δώσει λίγο καρότο, λίγο αμόλα καλούμπα για να ηρεμήσουν για λίγο τα πνεύματα. 

Ακόμη κι αν οι προσδοκίες των ευροφεντεραλιστών δικαιωθούν, η δικαίωση τους θα κρατήσει λίγο.: ΕΕ χωρίς Αγγλία δε θα είναι περισσότερο Ευρώπη. Θα είναι περισσότερο Γερμανία.

Κι αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στη διάλυση της ΕΕ στη μορφή που την ξέραμε.

Υπάρχει ένα μόνο σχέδιο στο τραπέζι πλέον. Η ΕΕ του Σόιμπλε: Μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων με αντίστοιχη αρχιτεκτονική και κανόνες.

Το αν οι εκλογές του 2017 αναδείξουν ένα νέο γερμανικό σχεδιασμό για την Ευρώπη, αυτό δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, άλλωστε οι Γερμανοί δεν είναι γνωστοί για την ευελιξία τους.

Το ερώτημα δεν είναι λοιπόν το τι θα διαλυθεί αλλά το τι θα διαλυθεί πρώτο.

Αν η Λεπέν, δυναμωμένη πλέον από την τρομοκρατία, το Kαλαί, τους αντεργατικούς νόμους και το Brexit κερδίσει τις γαλλικές προεδρικές το 2017 -κι έχει πλέον τις περισσότερες πιθανότητες από ποτέ-, η Γερμανία ας αποχαιρετήσει την Ευρώπη που ήξερε, την Ευρώπη που απομύζησε μέχρι θανάτου.

Στην Ιταλία δε το κίνημα Των 5 Αστέρων σάρωσε στις δημοτικές στέλνοντας στον Ρέντζι μια card postal από το μέλλον... 

Κλείνοντας θα πρέπει να επισημανθεί πως ότι κι αν ήταν ο πρωθυπουργός Cameron, πολιτικός απατεώνας σαν τον Τσίπρα δεν ήταν. Δεν έκανε το όχι ναι και δεν πήγε σε εκλογές για να εφαρμόσει το δεύτερο αφού καθάρισε το κόμμα του από τους ευροσκεπτικιστές.

Άλλωστε, οι Βρετανοί δεν θα επιτρέπαν τέτοια πολιτική αλητεία.

Πήρε την ευθύνη των πολιτικών του επιλογών και δήλωσε την παραίτηση του σε 3 μήνες από τώρα για να επιτρέψει μια ομαλή διαδικασία μετάβασης.

Η γερμανική ΕΕ πρέπει πάση θυσία να πεθαίνει. Όχι γιατί το λέω εγώ. Αλλά γιατί αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που έχει η λεηλατημένη χώρα μας για να επιβιώσει.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 24/6/2016

Read More »

Ποιος σκότωσε την Jo Cox;

Τι μέρα είναι σήμερα; Είναι Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2016, μια μέρα πριν το βρετανικό δημοψήφισμα. Επίσης, είναι τα γενέθλια της Jo Cox, της βρετανίδας βουλευτού του εργατικού κόμματος που συμμετείχε στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής της Μ.Βρετανίας στην ΕΕ που δολοφονήθηκε πριν από 6 μέρες.

Τι σύμπτωση!

Μία μέρα πριν το δημοψήφισμα, είναι μέρα μνήμης για την Jo Cox κι όλη η Μ.Βρετανία είναι υποχρεωμένη να θυμάται το που οδηγεί η αντιευρωπαϊκή μισαλλοδοξία: Στο θάνατο.

Δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει αποτελεσματικότερη και μαζικότερη ψυχολογική επιχείρηση για να ψυχαναγκαστεί ο πληθυσμός να ψηφίσει κάτι που δεν επιθυμεί σε πείσμα της πολιτικής του ηγεσίας: Την παραμονή στη γερμανοκρατούμενη ΕΕ.

Πριν τη δολοφονία Cox ήταν δημοσκοπικά ξεκάθαρη η δυναμική νίκης του Brexit. Σήμερα, το αποτέλεσμα δείχνει πάλι αμφίρροπο.

Ο φερόμενος ως δράστης, ο 52χρονος Thomas Mair, εμφανιζόμενος για πρώτη φορά ενώπιον δικαστηρίου, διακήρυξε πως τ’ όνομα του είναι Ελευθερία και φώναξε «Θάνατος στους προδότες».

Η περιγραφή κοντινών του ανθρώπων τον ήθελαν ήρεμα και μοναχικό, μη βίαιο.

Πότε έγινε η μεταστροφή του σε φανατικό;

Μας αποκαλύπτεται πως ο Mair είχε ψυχιατρικά προβλήματα.

Κι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη σύμπτωση.

Το 2003, δολοφονείται με πολλαπλές μαχαιριές  η Σουηδή βουλευτής κι υπουργός Anna Lindh, που συμμετείχε στην εκστρατεία υπέρ της ένταξης της Σουηδίας στο Ευρώ λίγες μέρες πριν το σχετικό δημοψήφισμα.

Ο δράστης ήταν ο σερβικής καταγωγής Mijailo Mijailovic.

Ο ίδιος δήλωσε πως δεν είχε τίποτε το προσωπικό με την Lindh κι η δολοφονία δεν είχε πολιτικά κίνητρα, απλά η Lindh βρέθηκε στο δρόμο του ενώ αυτός βρισκόταν υπό την επήρεια υπνωτικού χαπιού.  

Μια ακόμη σύμπτωση που σωρεύεται πάνω στη μεγαλύτερη ακόμη σύμπτωση πως ο Mijailovic βγήκε από ψυχιατρικό ίδρυμα 5 μέρες πριν το δολοφονία.

Τα δημοψηφίσματα αυξάνουν την επικινδυνότητα ψυχιατρικών ασθενών;

Δεν μπορούμε φυσικά να ισχυριστούμε πως αυτά τα συμβάντα είναι κάτι παραπάνω από συμπτώσεις. Και τι συμπτώσεις.

Σύμπτωση ήταν άραγε κι η Marfin;

Θα μπορούσε.

Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Και κάποια από αυτά τυχαίνει είναι εύθραυστα.

Αν αυτή η ορθοπεδική ευπάθεια του διαβόλου είναι σκόπιμη, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.

Απλά περιγράφουμε τι συμβαίνει στα ποδάρια του διαβόλου σε δημοψηφίσματα σε σχέση με την ΕΕ.

 Η υπόθεση της σκοπιμότητας πίσω από τέτοιες ενέργειας είναι ερμηνευτικά πανάκριβη.

Προαπαιτεί σχεδιασμό, επιλογή κατάλληλων προφίλ και προγράμματα ψυχολογικού ελέγχου.

Θα μου πείτε ξεχνάτε το ιστορικά αποδεδειγμένο MK-Ultra κύριε Αργυρίου;

Φυσικά και όχι.

Απλά ιστορικά παραδείγματα δεν μπορούν να εφαρμόζονται ως ερμηνευτική αρχή καθολικής αξίας.

Κι οι συμπτώσεις όντως μπορούν να συσσωρεύονται σε βαθμό που να μοιάζουν ευφυείς.

Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, οι δολοφονίες Cox και Lindh είναι συμπτώσεις ευνοϊκές για την ΕΕ.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/6/2016

Read More »

Παραιτηθείτε: μια ακόμη ιστορία για εξημερωμένους αγρίους

Την μνημονιακή τους αποφορά δοκίμασαν να χρωματίσουν με διαφορετικά αρώματα τα δύο κυρίαρχα κόμματα με αφορμή το «Παραιτηθείτε».

Παρότι ο Φίλης με δηλώσεις τύπου «στα όρια της συνταγματικής ανοχής» και κατσαρολών  έκανε ότι περνούσε από την μπάκα του για να ενισχύσει το «κίνημα» και είχε όλη τη στήριξη των καναλιών στο εγχείρημα του τα οποία προσπαθούν να δείξουν στον Παππά και την κυβέρνηση ποιος είναι το αφεντικό λες και δεν το γνωρίζουν, το «παραιτηθείτε» απέτυχε να συγκινήσει έναν ήδη παραιτημένο λαό, πετυχαίνοντας παρά ταύτα να απασχολήσει την ανίατα κουτσομπόλα κοινή γνώμη για μερικές μέρες.

Ένας ακόμη αντιπερισπασμός μας τελείωσε κι η πραγματικότητα παραμένει, δυναστικότερη από ποτέ, πληβειοποιώντας τη  μεσαία τάξη.

Η αδιαφορία των Συριζανέλ για έσοδα εκ των έσω είναι εντυπωσιακή:

15000 υποθέσεις φοροδιαφυγής αναμένεται να παραγραφούν μαζί με τα εκατοντάδες εκατομμύρια απαιτητά πιθανά έσοδα τους το 2017 εξαιτίας νομοθετικής απραξίας.

Την ίδια στιγμή κάτι κινείται στη δικαιοσύνη και για αυτό γενικώς αποσιωπείται:

Η εισαγγελίας διαφθοράς Ελένη Ραϊκου άσκησε ποινική δίωξη για βαριές κακουργηματικές πράξεις κατά τριών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ και άλλων στελεχών του.

Η υπόθεση αφορά την πώληση και επαναμίσθωση 28 ακινήτων του δημοσίου την περίοδο 2012-2014 σε δύο εταιρίες εκ των οποίων στη μία, τη Eurobank  Properties, βασικός μέτοχος ήταν ο Λάτσης, υπόθεση στην ανάδειξη της οποίας συνέβαλε ο αναγκασθέντας σε παραίτηση από τη Δεύτερη φορά αριστερά πρώην γγ Δημοσίας Περιουσίας Δημήτρης Κλούρα.

Ας μην μας εκπλήσσει η επιμονή των δανειστών για πώληση του Ελληνικού και οι θριαμβολογίας της κυβέρνησης για την επίτευξη της.

Το εισαγγελικό πόρισμα συνολικά 200 σελίδων περιγράφει πως: «τα μέλη του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων παρότι μπορούσαν, λόγω των γνώσεων και των ικανοτήτων τους, να εισηγηθούν τροποποίηση των όρων της συναλλαγής ώστε η αξιοποίηση της περιουσίας να καταστεί συμφέρουσα για το Δημόσιο, δεν το έπραξαν και ομόφωνα γνωμοδότησαν προς το ΔΣ ότι η διαδικασία που τηρήθηκε ήταν επωφελής.

Οι εισαγγελείς εκτιμούν πως η επίμαχη διαδικασία αποδείχτηκε ασύμφορη και επαπειλούνταν ζημιά του ελληνικού δημοσίου ανερχόμενη σε τουλάχιστον 580 εκατομμύρια ευρώ.

Οι δύο εισαγγελείς που ερεύνησαν την υπόθεση αναφέρονται επίσης, σε "επαχθείς μισθωτικούς όρους" που επάγονται ζημία για το ελληνικό δημόσιο, η οποία δεν μπορεί να προσδιοριστεί εκ των προτέρων. Επισημαίνουν, μάλιστα, συγκεκριμένες περιπτώσεις ακινήτων και μισθωμάτων που κατέβαλε το Δημόσιο, όπως συνολικό ποσό 6,6 εκατομμυρίων ευρώ που αντιστοιχεί σε μίσθωμα που πλήρωσε το Δημόσιο μέχρι τον Ιούνιο του 2015 για τη μίσθωση κενών ή εν μέρει κενών κτιρίων για το κτίριο του Κεράνη και το κτίριο του υπουργείου Υγείας (πρώην Ολυμπιακό κέντρο γραπτού Τύπου).

Επισημαίνουν, ακόμα, ότι σημειώθηκε σε κάποιες περιπτώσεις υποτίμηση της "εύλογης αξίας των ακινήτων" με αποτέλεσμα τη μείωση του τιμήματος που εισέπραξε το Δημόσιο. Χαρακτηριστικά, στο πόρισμα γίνεται λόγος στις περιπτώσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης και του Γενικού Χημείου του Κράτους, στις οποίες οι εισαγγελείς θεωρούν ότι δεν εκτιμήθηκε η αξία της γης, καθώς απέμενε συντελεστής δόμησης. Κρίνουν, ακόμη, ότι δεν εκτιμήθηκε η μελλοντική υπεραξία των ακινήτων λόγω μεταβολής των χρήσεων γης, όπως στην περίπτωση του υπουργείου Παιδείας.

Η δίωξη στα μέλη του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ αφορά την μη απόδοση τόκων, που ξεπερνούν τις 100 χιλιάδες ευρώ μετά την είσπραξη του τιμήματος και εντός δέκα ημερών. Οι κατηγορούμενοι, σύμφωνα με τη δικογραφία, όφειλαν αμέσως μετά το τέλος της διαδικασίας και την είσπραξη του τιμήματος και το αργότερο μέσα σε δέκα μέρες να πιστώσουν το ποσό στον ειδικό λογαριασμό του Δημοσίου μαζί με τους αναλογούντες τόκους τους οποίους δεν απέδωσαν.

Η υπόθεση ανατέθηκε στον Ανακριτή Διαφθοράς Κωνσταντίνο Σαργιώτη.

Σημειώνεται ότι η Εισαγγελία Διαφθοράς έχει ερευνήσει και την υπόθεση μη αποδοθέντων τόκων για τη σύμβαση που αφορά το GOLDEN HALL, που φτάνουν τα 361.000 ευρώ. Για την υπόθεση διώκονται μέλη του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ για υπεξαίρεση, ωστόσο έχει διαχωριστεί η δικογραφία, καθώς η έρευνα συνεχίζεται προκειμένου να ελεγχθεί αν προκύπτουν ενδείξεις για την τέλεση και του αδικήματος της απιστίας σε βάρος του Δημοσίου.»

Να σημειωθεί πως και το Golden Hall ανήκει στην Lamda Development του Λάτση για τα επόμενα ... 90 χρόνια!

Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί πως οι δανειστές έχουν επιλέξει τον πιο αξιόπιστο επιχειρηματία για τα real estates την επόμενη μέρα μετά την ολική κατάρρευση του ελληνικού κράτους.

Τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται το ΤΑΙΠΕΔ είναι αυτό της υπεξαίρεσης και της απιστίας ζημίας άνω των 580 εκατομμυρίων ευρώ που αντιστοιχεί σε περικοπούλες εκατοντάδων χιλιάδων μικροσυντάξεων.

Επειδή όμως των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, ο καταστατικός νόμος του ΤΑΙΠΕΔ προβλέπει ότι τα μέλη του ΔΣ καμιά ποινική ή αστική ευθύνη δεν έχουν για πράξεις ή παραλείψεις τους που έχουν την έγκριση του επιστημονικού συμβουλίου κι έχουν περάσει από την κρίση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η ασυλία, οι δανειστές επιμένουν στην πλήρη ασυλία στελεχών όχι μόνο του παλιού ΤΑΙΠΕΔ αλλά και του ΥπερΤΑΙΠΕΔ. Προληπτική ασυλία για τα μελλοντικά εγκλήματα.

Δεν θα είναι ή πρώτη φορά που οι θεσμοί φροντίζουν για τους ανθρώπους τους: Το 2013 και μετά από επιμονή των «θεσμών», ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ολίγων ειδική φωτογραφική διάταξη που καθάριζε τον Ανδρέα Γεωργίου -τον άνθρωπο που από τη θέση του στο ΔΝΤ τοποθετήθηκε στην ηγεσία της Ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας για να επανεξετάσει το ελληνικό έλλειμμα, εκτοξεύοντας το και ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως για τη χώρα- που τον καθάριζε από κατηγορίες για παράνομη πρόσληψη δικηγόρου. Κάποιοι φοράν αντηλιακό υψηλής προστασίας απέναντι στης δικαιοσύνης τον ήλιο τον νοητό καλοκαιράκι που ναι κιόλας.

Υψηλής προστασίας κι όχι ολικής. Ο Γεωργίου καταδικάστηκε μόλις προσφάτως σε ποινή φυλάκισης ενός έτους με αναστολή για συκοφαντική δυσφήμιση κατά πρώην συναδέλφων του παρότι υπέρ του κατέθεσαν στελέχη της Eurostat καθώς ο ίδιος δεν καταδέχεται την ελληνική δικαιοσύνη και δεν εμφανίστηκε στη δίκη.

Παράλληλα η επιτροπή ανταγωνισμού προχωράει με τη διερεύνηση για το καρτέλ που στήθηκε με τις ευλογίες των κυβερνήσεων από τους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου τις προηγούμενες δεκαετίες.

Είναι προφανές ότι οι θεσμοί, όχι απλά δεν βοήθησαν στην κάθαρση αλλά κάνουν ότι είναι δυνατόν για να την αποτρέψουν, λες και το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν έκανε από μόνο του αρκετά καλή δουλειά σε αυτό το θέμα.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι να σημειώσουμε ότι ο Γεωργίου μαθήτευσε στο κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στο Amherst ακριβώς όπως και οι δύο πρωθυπουργοί που εκλέχτηκαν στα χρόνια της θητείας του, οι Παπανδρέου και Σαμαράς.

Κολλέγιο Αθηνών κάναν κι ο τρίτος πρωθυπουργός της περιόδου, ο Λουκάς Παπαδήμος ενώ δημοσίευμα αναφέρει πως κι ο τότε υπουργός οικονομικών και νυν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, φίλος και συμφοιτητής του φίλου της οικογένειας Παπανδρέου και μετέπειτα υπουργού οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, φίλου με τη σειρά του τωρινού ΥΠΟΙΚ Ευριπίδη Τσεκελώτου. Όλο το σύστημα εξουσίας σε κάθε εκδοχή του, μια παρέα…

Από τον τωρινή του θέση ο Στουρνάρας επαναφέρει σήμερα τις θέσεις του «ακραίου» Γιάνη Βαρουφάκη: Δηλώνει πως η απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα 3,8 καθιστά το μνημόνιο 3 μη βιώσιμο ενώ ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2% είναι και εφικτό και βιώσιμο για την ελληνική οικονομία.

Για δες: Το πλεόνασμα 3,8% ήταν βιώσιμο για τον Στουρνάρα όταν ήταν ΥΠ.ΟΙΚ δεν είναι όμως τώρα που είναι Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.

Ο Στουρνάρας επιμένει επίσης στην επιμήκυνση του χρέους ενώ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την αυξημένη φορολογία που είναι ένας από τους αρκετούς κινδύνους της ελληνικής οικονομίας.

Μετά από 7 χρόνια όπου το σύστημα εξουσίας έχει φορτώσει στον ελληνικό λαό όχι μόνο τα δικά του οικονομικά εγκλήματα αλλά και τα εγκλήματα του ευρωτραπεζικού συστήματος, ανοίγουν δειλά δειλά  κουβέντες που αρχικά ήταν απαγορευμένες.

Ένας τρόπος υπάρχει για να πάρουμε κάτι από τις ζωές που μας κλέψανε πίσω. Δεν είναι το παραιτηθείτε, ούτε καν το γαμηθείτε. Αυτά είναι ευχολόγια σε παθητική φωνή. Χρειαζόμαστε την ενεργητική.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/6/2016

Read More »

Το κωλοδάχτυλο του Τσίπρα

Δεν είναι απλά προφανές. Βγάζει μάτι: Το κωλοδάχτυλο του Τσίπρα και των υπουργών του. Δεν είναι το κωλοδάχτυλο του Βαρουφάκη. Και δεν στρέφεται προς τον Νίκο Γκάλη μόνο. Το κωλοδάχτυλο του Τσίπρα πάει εκεί που πάνε και τα μέτρα. Στον κώλο μας.

Με αντιπερισπασμούς πρωτοφανούς γελοιότητας μας παίρνουν τα μέτρα. Το σχήμα είναι απλό: πάνε ζητώντας δόση, τους ζητάνε 5, αρνούνται τα δύο, τους ζητάνε κι άλλα δύο κι έπειτα κι άλλα δύο και στο τέλος ΤΑ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΟΛΑ.

Και με τον κόφτη η παραπάνω διαδικασία θα γίνει ακόμη πιο δραματική για τον λαό καθώς όλο και φτωχότερος θα καλείται να πληρώνει μια όλο κι ακριβότερο ζωή κι οι δημοσιονομικοί στόχοι θα είναι αδύνατο να προσεγγιστούν.

Θα περάσουν και την ασυλία για τα πρώην και τα μέλλοντα ΤΑΙΠΕΔ. Ακόμη και προληπτικές ασυλίες για τα μελλοντικά εγκλήματα θα περάσουν. Γιατί ποιος ο λόγος να θεσπίσεις ασυλία άμα δεν είσαι βέβαιος ότι έχεις τελέσει εγκλήματα για να μπορέσεις απρόσκοπτα να τα συνεχίσεις;

Είναι η κάθε λέξη του συντάγματος που κατήργησαν.

Είναι η κάθε λέξη των 7500 σελίδων των μνημονίων που υπέγραψαν κι ας μη το έχουν διαβάσει.

Είναι οι εισοδιστές των πλατειών που καβάλησαν τα κινήματα για να πάρουν την εξουσία ή μάλλον για να γίνουν μεσίτες της, γιατί σήμερα η πολιτική κι οι πολιτικοί είναι μια βιτρίνα που δεν κρύβει τη βρωμιά του μαγαζάτορα.

Είναι όλη η μπόχα του ψαριού που βρωμάει από το κεφάλι και το βαπτίζουν διαρκώς κρέας.

Είναι το νέο NEW SPEAK τους.

Είναι ο εκφυλισμός της χώρας μας.

Είναι το τέλος μας.

Είναι ο «φιλολαϊκός» εχθρός του λαού.

Δίνουν τις εξετάσεις τους όπως τα λέγαμε 1,5 χρόνο πριν. Και τις περνάν. Με άριστα.

"Σε ζηλεύω που πέρασες ένα κείμενο 7.500 σελίδων (με μέτρα) χωρίς τροποιήσεις, χωρίς απεργίες" είπε ο Βαλς στον άνθρωπο που θα χόρευε τις αγορές πεντοζάλη.

«Θαυμάζω τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, αφού πρώτα συμφώνησε στο νέο πακέτο βοήθειας, το οποίο περιλαμβάνει σκληρούς όρους … Είμαι σοσιαλδημοκράτης και θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Προέρχεται από την άκρα αριστερά και εξελέγη πέρυσι με την υπόσχεση να πραγματοποιήσει το αδύνατο. Μετά από μια νέα κρίση, διόρθωσε τα λάθη του, ο ίδιος άλλαξε, το κόμμα του έχει γίνει πιο ειλικρινές και εξελέγη από τον ελληνικό λαό για δεύτερη φορά. Τον θαυμάζω πολύ…»

Ντάισελμπλουμ για Τσίπρα…

Πώς να μη θαυμάσεις ανθρώπους που πανηγυρίζουν όχι μόνο για κάθε νέο μνημόνιο αλλά για κάθε νέα δόση;

Η ύστατη μορφή χλεύης προς τον ελληνικό λαό.

Χρειαζόμαστε ήρωες. Μα τους σκοτώσαμε όλους την περίοδο των παχιών αγελάδων με τη χλεύη μας προς αυτούς.

Δεν χρειαζόμαστε άλλη ελπίδα. Η ελπίδα ψήφισε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κι αυτοκτόνησε από ντροπή.  Χρειαζόμαστε τη δύναμη να ενστερνιστούμε την απελπισία.  Να ζούμε μέσα της με κάποια περηφάνια και να μας κινεί αυτή με τη βεβαιότητα πως αν δεν είμαστε πρόθυμοι να θυσιαστούμε για κάτι μεγαλύτερο από μας, οι ισχυρότεροι από μας θα μας θυσιάσουν όλους.

99 χρόνια ευρωσκλαβιάς είναι λίγα μπροστά στα 400 χρόνια τουρκοκρατίας τολμά και μας λέει το ξόανο που κάποτε αποθεώναμε, η Άννα Βαγενά.

99 χρόνια που θα συνεχίσουνε οι κλέφτες να παίρνουν τις συντάξεις των γονιών μας που μάτωσαν για αυτές.  

Την κληρονομιά των προγόνων μας, το αίμα, τον ιδρώτα και την ιστορία τους.

Την παιδεία και το μέλλον των παιδιών μας.

Το ξέρω ότι μετά από 6 χρόνια κανείς δεν έχει όρεξη για νέες περιπέτειες.

Θέλουμε να ζήσουμε έναν ήσυχο θάνατο.

Μα στον τάφο μας θα πάρουμε την ντροπή του αδίκου που επιτρέψαμε.

Εδώ ξαπλώνουν οι Έλληνες που αφήσαν ανυπεράσπιστη τη χώρα τους. Όπως στη ζωή έτσι και στο θάνατο.

Ο μόνος δρόμος είναι το δίκιο. Σε λαϊκά δικαστήρια.

Τ΄ άλλα, τα δεξιά κι αριστερά και τα κεντρώα και τ’ ακροδεξιά, είναι βαυκαλισμοί και σκοπιμότητες.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/6/2016

Read More »