Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Πολιτική και κοινωνία: Ουκ αν λάβoις παρά του μη έχοντος



Μπορούσες να τους καταλάβεις από την λοξή τους ματιά.


Ήταν οι αρουραίοι των αστικών συγκοινωνιών.


Ύπουλα πλάσματα, φύτρωναν εκεί που δεν τους έσπερνες.


Ο μοναδικός τους στόχος: να καταστρέψουν τις αστικές συγκοινωνίες



Ουκ Αν Λάβoις παρά του μη έχοντος



Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)




Ο λόγος: φθόνος.


Μα γιατί θα μου πείτε. Αφού είναι δημόσιες. Τις απολαμβάνουν και αυτοί.


Τώρα θα σας αποκαλύψω τη φράση που περιγράφει το κεντρικό πυρήνα του δόγματος αυτής της καταστροφικής κουλτούρας:


«Να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού»



Οι τσαμπατζήδες ήταν παντού: Ροκανίζαν τα καλώδια των λεωφορείων. Ξεσφίγγαν τα παξιμάδια στις φισούνες να κοπεί το λεωφορείο στη μέση. Ρίχναν ρετσίνι στα μηχανήματα εισιτηρίων.


Κατουρούσαν στα καθίσματα των νομοταγών επιβατών.


Ήταν οι καλικάντζαροι του ΟΑΣ, τα τρωκτικά των στάσεων.


Η επιστημονική τους ονομασία ήταν «επιβάτες οι ανωφελείς». Υπουργοί και οι δημοσιογράφοι τους αποκαλούσαν απλά «τσαμπατζήδες».


Όταν βαριόντουσαν με τα λεωφορεία καβαλούσαν τις ολοκαίνουριες «μπέμπες» τους και ορμούσαν σα δαίμονες στους δρόμους καίγοντας ΤΖΑΜΠΑ το πολύτιμο πετρέλαιο που κινεί τον πλανήτη και όλο και σπανίζει (μην ξεχνάτε το δόγμα τους) μόνο και μόνο για να φτάσουν στα επόμενα διόδια (τα διόδια είναι ένα σύστημα που ελέγχει την κυκλοφορία, κάτι σαν τους σηματοδότες των εθνικών γι ‘αυτό και τα βλέπετε παντού σε αυτό το τεχνοκρατικό κράτος) ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ.


Τι κινούσε λοιπόν την Αλ Κάιντα των δρόμων; Εκτός από το πετρέλαιο φυσικά που το χαν άφθονο και τσάμπα- γνωστή δε η σχέση του οργανωτή τους Μπιν Λάντερν (Been Landern- στα ελληνικά: Ήμουν Φανάρι) με τους άραβες κροίσους του μαύρου χρυσού.


Δεν είχαν οι τσαμπατζήδες άλλη δουλειά να κάνουν; Εμμμμ. Όχι. Το ελληνικό κράτος αναβίωνε το Χρυσό Αιώνα του Περικλέους: υποχρεωτικά λοιπόν όφειλε να καταργήσει τη δουλειά και να επαναφέρει τη δουλεία. Κανένας ελεύθερος άνθρωπος δε θα χρειαζόταν να δουλέψει ξανά στη ζωή του. Τις δουλειές θα τις κάναν οι δούλοι. Αμέσως μετά το κράτος προχώρησε σε μια διορθωτική κίνηση:


Κατήργησε και την ελευθερία.


Και τότε ήρθαν οι τσαμπατζήδες.


Ειδικοί, που χαν μελετήσει τη συμπεριφορά των Τσαμπατζήδων είχαν δει το κίνημα να ‘ρχεται. Χιλιάδες τσαμπατζήδες συνωστίζονταν στις στάσεις των λεωφορείων. Κάποια μοιραία στιγμή θα ανέβαιναν σε αυτά.


Σύμφωνα με τους ειδικούς οι Τσαμπατζήδες προέρχονται από τους χιμπατζήδες. Η επιστημονική ονομασία των Χιμπατζήδων είναι Pan Troglodytes. Μια περίεργη μετάλλαξη όμως στο γονίδιο της πολιτικής σκέψης που μετατρέπει το σοσιαλισμό σε νεοφιλελευθερισμό δημιούργησε εξελικτική πίεση στους Pan Troglodytes που τους οδήγησε να μεταλλαχθούν σε Pou Pan Troglodytes. Το νέο είδος, οι Τρωγλοδύτες Που Παν, όφειλαν να απαντήσουν στο υπαρξιακό ερώτημα της ονομασίας τους: Που παν οι τρωγλοδύτες. Ως έξυπνο είδος- παρότι παρασιτικό, δώσαν μόνοι τους την απάντηση. Θα πήγαιναν από τα σπήλαια στα λεωφορεία του ΟΑΣ και από τα λεωφορεία στους δρόμους.


Οι ειδικοί είχαν κρούσει από νωρίς στην κυβέρνηση τον κώδωνα του κινδύνου: Της είχαν δείξει και εκείνο το ντοκιμαντέρ του National Geographic Exploiter για το επικίνδυνο είδος Pou Pan Troglodytes. Την είχαν προειδοποιήσει: οι Τσαμπατζήδες, ως είδος που δεν έχει λόγο ύπαρξης, ευδοκιμεί σε κλίματα όπου το κράτος δεν έχει λόγο ύπαρξης.


Η κυβέρνηση όμως θεώρησε ότι οι μάγοι του ΔΝΤ θα λύναν και αυτό το πρόβλημα όπως «λύσαν» και το γόρδιο δεσμό του κοινωνικού κράτους.


Έκανε λάθος χειρισμούς όμως η κυβέρνηση και οι Τσαμπατζήδες, πολλαπλασιαστήκαν σα τα παράσιτα που ήταν. Και σαν έξυπνα παράσιτα που ήταν διεισδύσαν και στα πιο απρόσμενα μέρη, ακόμη και στο προπύργιο της καθεστωτικής προπαγάνδας, την τηλεόραση!


Οποία φρίκη!!!


Βλέπετε οι τσαμπατσήδες, μπορεί να είχαν για οργανωτή τον Been there done that Landern, ήρωα και σύμβολο είχαν όμως το Μένιππο, έναν κυνικό, κοινώς ή κυνός έναν κοπρίτη που θα λεγε και ο Πάν-καλος.


Ας δούμε λοιπόν ποιος είναι αυτός ο κύριος Μένιππος: Σύμφωνα με μια τηλεοπτική ιστορική πηγή:


«Ο Μένιππος, κυνικός φιλόσοφος. Του αρέσει ν’ ανοίγει βιβλία, φασαρίες και γυναικεία πόδια, έχει να κάνει μπάνιο απ’ τον Μεσαίωνα κι άμα τον γυρίσεις ανάποδα, το πολύ να πέσουν μάσκες του Γκρούτσο Μαρξ, προφυλακτικά και τσίχλες. Ακούραστα εκνευριστικός, αδιάντροπα σεξομανής και αλλοπρόσαλλα ιδεαλιστής, θα τον βρεις σε πορείες στο Σύνταγμα να διαδηλώνει και να σπάει πλάκα με τα νεύρα των άλλων ταυτόχρονα, σε μεταμεσονύχτιες προβολές να ρεύεται στην πιο ενδιαφέρουσα σημειολογικά σκηνή της ταινίας, στην άκρη της Εθνικής Οδού ν’ ακούει Τζόπλιν τρώγοντας βρώμικο ή στην κατάληψη των αναρχικών να πηδάει κανά γκομενάκι (ή τέσσερα)... Εδώ και 2.300 χρόνια χρωστάει έναν οβολό στον Χάρο... και δεν έχει κανένα σκοπό να πληρώσει...»[1]


Κλασσικός Έλληνας … Μπαχαλάκιας, τσαμπατζής, κοπρίτης.


Καλά τα λέει η κυβέρνηση. Ο Μένιππος είναι το αρχέτυπο του νέου Έλληνα πολίτη.


Ποιος είναι όμως αυτός ο κύριος Μένιππος, ποιο είναι το πραγματικό του πρόσωπο; Η Βικιπίδια αποκαλύπτει το σκοτεινό παρελθόν του δήθεν ιδεολόγου αγωνιστή δημοκράτη:


«Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του Μένιππου. Γεννήθηκε στα Γάδαρα… Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει μία αμφισβητήσιμη ιστορία σχετικά με τη ζωή του Μένιππου, υποστηρίζοντας πως κατάφερε να αποκτήσει μεγάλη περιούσια ως τοκογλύφος, την έχασε, κατέρρευσε ψυχολογικά και αυτοκτόνησε.»[2]


Πολλά εξηγούνται από το σκοτεινό παρελθόν του Μένιππου. Η καταγωγή του, τα Γάδαρα εξηγεί την εμμονή των τσαμπατζήδων με το να πεθάνει ο Γάϊδαρος του διπλανού.


Το βρώμικο οικονομικό παρελθόν του Μένιππου δικαιώνει τον ισχυρισμό του Πάν-καλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». Όλοι οι τσαμπατζήδες είναι αποτυχημένοι κερδοσκόποι και όλοι τους έχουν καταρρεύσει ψυχολογικά. Αυτό εξηγεί και την έξοχη ανάλυση του ψυχολογικού τους προφίλ από τον Κύριο Ρέππα που ως οδοντίατρος διέγνωσε τη βαθιά και αθεράπευτη αντικοινωνική διαταραχή των τσαμπατζήδων.


Οι τσαμπατζήδες δεν είναι μόνο αντικοινωνικοί. Όπως και ο ήρωας τους είναι και αυτοκαταστροφικοί. Μερικοί από δαύτους έχουν ήδη αυτοκτονήσει και σαν τα λέμινγκς θα τους ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι αν δεν υπήρχε ένα μικρό τεχνικό ζήτημα: καθώς η κυβέρνηση έχει βάλει διόδια παντού, μπήκαν διόδια και στο δρόμο προς την αυτοκτονία. Για αυτό και οι χρεωκοπημένοι κερδοσκόποι πολίτες επιτίθενται με τέτοια μένος στα διόδια και όχι για αυτά τα σαχλά περί δημοσιών αγαθών που λένε και άλλες προφάσεις εν αμαρτία…


Καταφέραν κι όλας να περάσουν το μήνυμα και την προπαγάνδα τους και στην τηλεόραση με κείνη την ιερόσυλη την εκπομπή το Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Ακούς εκεί θράσος!!!



«Αντικοινωνικοί», δολιοφθορείς, τρομοκράτες, δημόσιος κίνδυνος, τσα-μπα-τζή-δες. Ο υπουργός χτύπησε έξαλλος το χέρι στο τραπέζι.


Αλλιώς του τα χαν πει οι ΔΝΤουδες. Και τους σεβόταν. Γιατί για να μπεις στο ΔΝΤ (Δεν Νιώθω Τύψεις) και να σου επιτραπεί να καταπίνεις χώρες έπρεπε να χεις τριπλά προσόντα. Έπρεπε να χεις κάνει Κατεδαφιστής για να ξέρεις πώς να κατεδαφίζεις πράγματα, να χεις σπουδάσει κοινωνιολογία για να ξέρεις πως είναι δομημένη η κοινωνία που πας να κατεδαφίσεις και πυρηνική φυσική για να μπορείς να διασπάς το άτομο και τις πορείες του.


Του το χαν πει. Νο. Νο Dhmosios kindunos. Dhmosio= kindunos. Το Dhmosio einai apo mono tou kindunos. No dhmosio, no kindunos.


Με αλάθητη λογική λοιπόν οι ΔΝΤουδες δίναν τις εντολές για την παστρική εξόντωση του δημοσίου τομέα και η κυβέρνηση τις εκτελούσε. Εν ψυχρώ.


Αλλά για κάθε δημόσιο τομέα που καταστρέφαν εμφανίζονταν δημόσιοι κίνδυνοι. Διαδηλωτές, διαδικτυακοί θεωρητικοί της τρομοκρατίας και εσχάτως, ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ.


Τι θα γινόταν αν όλοι κολλούσαν αυτή την αρρώστια και δεν πληρώναν; Ποιος θα πλήρωνε τους πολιτικούς και την αυλή τους, από τι θα βγάζαν υπεραξία οι νταβατζήδες αν πλήθαιναν οι τσαμπατζήδες;


Ο αρμόδιος πολιτικός ήταν έξω φρενών με τις εξελίξεις. Ο Κρέπας είχε δύο πρόσωπα: ένα γλυκό και ένα αλμυρό. Και το αλμυρό, αυτό που κανε πιο γευστικά τα πάλαι πότε ανάλατα εισιτήρια, του βγαινε τώρα ξινό.


Να εξοντωθούν τα παράσιτα!!! Πριν τους κολλήσουν όλους τσαμπίτιδα!!! Ακούστηκε μια φωνή συμβούλου να λέει απεγνωσμένα.


Κύριοι, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πανδημία. Πρέπει η χώρα να κηρυχθεί σε επιφυλακή.


Τι επιφυλακή ρε, φυλακή τους πρέπει τους τσαμπατζήδες!!! Φώναξε ένας άλλος πρώην κατάδικος.


Τι φυλακή ρε. Εξορία και βασανιστήρια φώναξε ένας πρώην αντιστασιακός, νύν σύμβουλος.


Να επαναφέρουμε το Νόμο 4000 περί τεντυμποισμού, είπε ένας πρώην χίπης, νυν σύμβουλος. Να τους ξυρίζουμε και να τους σέρνουμε από πλατεία σε πλατεία.


Ένας πρώην σκινχεντάς, νυν σύμβουλος κοίταξε τον πρώην χίπη-νυν σύμβουλο περίεργα. Αφού πλεόν τα ξυρίζουν μόνοι τους, του είπε. Άσε που πρέπει να κοιτάξουμε και το καρνέ των πορειών. Που να βρεις πλατεία σήμερα.


Όχι, όχι. Η διαπόμπευση θα είναι επικοινωνιακό ατόπημα κραύγασε ένας επικοινωνιολόγος. Αφού δε βλέπετε ότι σήμερα κάποιοι τρέχουν από ρεάλιτι σε ρεάλιτι; Όλοι θέλουν τα πέντε δευτερόλεπτα δημοσιότητάς τους. Γιατί να τους τα δώσει η κυβέρνηση;


Έχεις δίκιο είπε ένας σύμβουλος. Αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει παραχωρήσεις. Όλα είναι ρεζερβέ για το ΔΝΤ.


ΝΑ τους γ…σουμε στα πρόστιμα είπε ένας φοροφυγάς λαμόγιο νυν σύμβουλος- και επιχειρηματίας.



Δεν σκαμπάζετε τίποτα, απάντησε ένας άλλος. Το κίνημα λέγεται «δεν πληρώνω». Εδώ δεν πληρώνουν εισητήρια, πρόστιμα θα πληρώσουν;



Το συμβούλιο διέκοψε ένας ρουφιάνος, βαλτός από την κυβέρνηση στο κίνημα για να μαθαίνει τα καθέκαστα από τα μέσα.


-Εφέντη, εφέντη, φώναξε λαχανιάζοντας ο ρουφ. Σου φέρνω κακά μαντάτα.


-Τι είναι ορέ ρουφιάνε; Τον ρωτήσαν κοψοχολιασμένοι οι κοτζαμπάσηδες .


-Οι τσαμπατζήδες… Οι τσαμπατζήδες. Έμαθα τι σχεδιάζουν.


-Τι είναι ορέ και θα μας βγάλεις την ψυχή;


Ο κάτωχρος ρουφιάνος μίλησε ξεψυχισμένα.


-Οι τσαμπατζήδες, οι τσαμπατζήδες… Δεν θέλουν να καταργηθούν μόνο τα διόδια.


-Τι είναι ορέ, μίλα και μας γκάστρωσες.


-Οι τσαμπατζήδες θέλουν να καταργήσουν μετά τα διόδια και τοΤριώδιο


Άκρα του τάφου σιωπή έπεσε στο συμβούλιο. Εάν οι τσαμπατζήδες καταργούσαν το Τριώδιο, θα καταργούνταν και οι απόκριες. Χωρίς απόκριες δε θα χαμε μασκαράδες. Χωρίς μασκαράδες δε θα χαμε πολιτικούς. Χωρίς πολιτικούς δε θα χαμε ανάγκη…








[1] http://www.megatv.com/oyk/default.asp?catid=21107&subid=2&pubid=17038752



[2] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82

Read More »

Κοινωνία: Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν



Περιγράφηκε σήμερα στο TVXS μια ακόμη νοσηρή πτυχή αυταρχισμού και απανθρωπιάς.


Συγκεκριμένα:



Τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν


Σχόλιο του Πέτρου Αργυρίου σε δημοσίευμα του TVXS



«Ο 72χρονος κάτοικος Αθήνας συνελήφθη για επαιτεία στο Χαϊδάρι και το δικαστήριο, τον καταδίκασε σε φυλάκιση 10 ημερών, ποινή εξαγοράσιμη, όμως ο ίδιος δεν είχε χρήματα, ούτε βρέθηκε κάποιος συγγενής του για να τον βοηθήσει. Αντί λοιπόν να κρατηθεί στην κάπου στην Αθήνα, αποφασίστηκε να σταλεί και να εκτίσει την ποινή των 10 ημερών (που στην πραγματικότητα είναι μόνο 5 ημέρες, αφού πρόκειται για άτομο ηλικίας άνω των 65 χρόνων), μαζί με βαρυποινίτες στις φυλακές Κομοτηνής.


Μέχρι όμως να μεταφερθεί ο 72χρονος κυρ-Γιώργος στην Κομοτηνή, είχε ήδη εκτίσει την ποινή καθ’ οδόν, αφού η «κλούβα» που διέσχιζε την Ελλάδα επί μέρες, συγκεντρώνοντας καταδικασθέντες από διάφορες πόλεις.


Ο διευθυντής των φυλακών, Κωνσταντίνος Καπάνταης, παρέλαβε «σοκαρισμένος» τον γέροντα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Έθνους» και του πλήρωσε το εισιτήριο του ΚΤΕΛ προκειμένου να επιστρέψει πάλι πίσω στο Χαϊδάρι. «Ηταν ένας άνθρωπος σε άθλια κατάσταση, βρώμικος που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Με τη βοήθεια συγκρατουμένων του, του δώσαμε καθαρά ρούχα, τον φροντίσαμε και μακάρι να μπορούσαμε να τον κρατήσουμε περισσότερο για να έχει ένα πιάτο φαγητό και ένα στρώμα να κοιμηθεί», δήλωσε στο «Εθνος» ο κ. Καπάνταης.


Η απόφαση βγήκε στις 26 Ιανουαρίου και ο 72χρονος έπρεπε να πάρει το αποφυλακιστήριό του στις 31 Ιανουαρίου, πλην όμως έφτασε στην Κομοτηνή την 1η Φεβρουαρίου. Η διοίκηση των φυλακών για ανθρωπιστικούς λόγους τον κράτησε ένα βράδυ, τον φρόντισε και προχθές τον συνόδευσαν στο ΚΤΕΛ για να πάει στην Αθήνα.


Εν τω μεταξύ, ο διευθυντής των φυλακών επικοινώνησε με το αστυνομικό τμήμα Χαϊδαρίου, προκειμένου να βρεθούν συγγενείς του ηλικιωμένου, αλλά κανείς δεν εντοπίστηκε. Ο διευθυντής της φυλακής ζήτησε ωστόσο από τον οδηγό του λεωφορείου να τον έχει υπό την προσοχή του, καθώς λόγω του Αλτσχάιμερ, μπορεί να εξαφανιζόταν σε κάποια από τις στάσεις.


Από τη στιγμή που έφτασε στην Αθήνα η τύχη του 72χρονου Γιώργου Τσαπανίδη αγνοείται. «Μπορούσαν να τον στείλουν στον Κορυδαλλό και εκεί η κοινωνική υπηρεσία να φρόντιζε να του πλήρωνε την ποινή. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπέβαλαν σε αυτήν την ταλαιπωρία έναν ήδη ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Εγώ και όλοι οι εργαζόμενοι τον είδαμε σαν τον πατέρα μας και δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε στην κατάσταση που ήρθε», δήλωσε ο διευθυντής των φυλακών Κομοτηνής κ. Καπάνταης.»[1]


Ο Γέροντας έπρεπε να ζητιανέψει από το δικαστή λεφτά για να μπορέσει να εξαγοράσει την ποινή του για να μπορεί να ξαναγυρίσει στη ζωή του, δηλαδή στους δρόμους και να ζητιανέψει ελεύθερα και με το κεφάλι ψηλά. Αλλά επειδή είχε αλτζχάιμερ φαίνεται ότι ξέχασε τα βασικά του επαγγέλματός του.


Ζούμε εποχές που μόνο μια γραφίδα του Ουγκώ ή του Ντίκενς μπορούν περιγράψουν. Ζούμε το τέλος της εποχής του ανθρώπου. Και αυτή η εποχή είναι ακόμη στα σπάργανα της.


Αν πω τον δικαστή που καταδίκασε τον ανήμπορο και απροστάτευτο γέρο αλήτη θα με πάνε μέσα για εξύβριση.
Αν πω τον μπάτσο που τον συνέλαβε αλήτη, θα με πάνε μέσα για εξύβριση αφού πρώτα με περάσουν και από ένα χεράκι.


Οπότε απλά θα πω τη σύλληψη και τη δικαστική απόφαση απάνθρωπη για να χω καλά ξεμπερδέματα.


Να το ξεχάσουμε το κοινωνικό κράτος. Τώρα έχουμε χούντα. Αυτούς τους ανθρώπους, τους 72χρονους ανοϊκούς ζητιάνους δεν θα ‘πρεπε να τους παν ούτε φυλακή ούτε δικαστήρια. Μην υπερφορτώνουμε και το σύστημα. Κανονικά θα πρέπει να τους λιώνουν με την μπότα το ασπρομάλλικο ανοϊκό κεφαλάκι τους. Οι οδοκαθαριστές θα χουν να κάνουν λίγη περισσότερη δουλειά αλλά έτσι και αλλιώς τέτοιοι κωλόγεροι βρωμίζουν τους πεντακάθαρους δρόμους μας.


Ας είναι καλά ο Διευθυντής των Φυλακών και οι κρατούμενοι- «τέρατα» που δώσαν λίγη φροντίδα και ανθρωπιά στο γεράκο σε αντίθεση με το Νόμο.
Ελπίζω, παρά την αλτζχάιμερ να θυμάται ο γέροντας λίγη από αυτή τη ζεστασιά στις τελευταίες του ώρες.


ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ








[1] http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BD%CE%AD%CE%B1/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD-72%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CF%83%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%AE-%CE%B1%CE%BB%CF%84%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81#comment-469795

Read More »

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Λογοτεχνία: Οι νέοι 300



«Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα» είπε ο αρχηγός. Οι βουλευτές του τον καταλάβαιναν. Ποιος θα καταλάβαινε καλύτερα τη διαφθορά από αυτούς που για δεκαετίες τσαλαβουτούσαν σε αυτή;


Πέρα έβρεχε όμως για τους πολίτες. Σε σύγκριση με το πολιτικό τους σύστημα, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν παρθένες στη διαφθορά.


Εντάξει θα τους το θέσω αλλιώς:



«Είμαστε σε πόλεμο»



Οι νέοι 300.



Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Τους ξένισε αυτό τους βουλευτές… Αρχηγέ, με ποιους είμαστε σε πόλεμο; Με όλους τα χουμε κάνει πλακάκια. Ποιος μας την μπήκε;


Αυτοί οι αλήτες, οι πολίτες απάντησε ο αρχηγός.


Ναι αλλά χρειαζόμαστε ένα causus belli. Μέχρι και ο δάσκαλος Bush σκαρφίστηκε ένα τέτοιο. Εμείς τι θα τους πούμε; Γιατί τους κάνουμε πόλεμο, ρώτησε κάποιος κάποτε σοσιαλιστής.


Άκρα του τάφου σιωπή στα βουλευτικά έδρανα. Πρόσωπα πάνιασαν. Που θα το βρίσκαν το causus belli; Αυτοί κακοποιούσαν και εκμαύλιζαν τους πολίτες δεκαετίες τώρα… Τι θα βρίσκαν να χρεώσουν στους πολίτες τώρα.


Ο αρχηγός πετάχτηκε σαν να χε νοητική εκσπερμάτωση:


«Ζουν πέραν των δυνατοτήτων τους». Οι 300 ζωντάνεψαν. Ναι, αυτό ήταν. Οι πολίτες τρώγαν λιθρίνια και γαρίδες και γύρους και φρούτα πολλά παραπάνω από όσα τους άξιζαν. Άσε για τα κρασιά και τα τσίπουρα.


Ατάσθαλοι, φώναξε ένα βουλευτής. Σπάταλοι, φώναξε ένας άλλος. Αλήτες ένας τρίτος. Κοπρίτες φώναξε ένας που φερνε στον Παβαρότι- στα κιλά και μόνο.


Και ανυπάκοοι. Και τρομοκράτες. Φωνάξαν οι βουλευτές..


Αυτό ήταν. Οι νέοι 300 ήταν ετοιμοπόλεμοι.


Θα τα βάζαν με 9.000.000. Θα επαναλαμβάναν το κατόρθωμα του Λεωνίδα. Αλλά οι νέοι 300 θα νικούσαν. Γιατί είχαν πλάνο, πολιτική και όραμα. Οι παλιοί είχαν μόνο αρχίδια.


Πάμε στις πύλες του Συντάγματος. Εκεί θα τους συντρίψουμε.


Σύσσωμοι οι 300, αρματωμένοι με χαρτοφύλακες, γραβάτες, μνημόνια και νομοσχέδια και με την απόλυτη γνώση ότι ποτέ κανείς τους δεν θα πρόδιδε στη μάχη τον άλλο, παραταχτήκαν στις πύλες του συντάγματος.


Ο αρχηγός επόπτευε και ρωτούσε για τις τελευταίες λεπτομέρεις.


Το πέρασμα ήταν στενό. Έπρεπε να γίνει στενότερο…


Από logistics πως πάνε οι Ατάσταλοι; Ρώτησε ο αρχηγός τον αρμόδιο.


Αρχηγέ, δε βγαίνουν με τίποτε. Τα εισιτήρια τα ανεβάσαμε στον Όλυμπο, η βενζίνη έχει πάει στην Πίνδο, τα μπλόκα (διόδια) έχουν στηθεί παντού. Ούτε μισός τους δε θα τα καταφέρει να φτάσει ως εδώ…


Κόψαμε την τροφοδοσία εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ… Μισθοί συντάξεις, πετσοκομμένες. Τους έχουμε αποκόψει. Με το ζόρι θα στέκονται στα πόδια τους.


«Τους έχουμε»



«Τα μπαρς, αυτά παράγουν έσοδα. Άσε που συζητάν και στρατηγικές επίθεσης εκεί μέσα. Τι κάναμε για αυτά;»


Αντικαπνιστικός. Τους βάλαμε να ρουφιανεύουν κιόλας ο ένας τον άλλο. Δεν έχουν καμία τύχη.



«Τα νοσοκομεία;»


Υπολειτουργούν. Κανένας από τους ασθενείς δε θα μπορέσει να συνδράμει τους Ατάσθαλους.


Τα υπόλοιπα μαγαζιά; Ρώτησε ο αρχηγός. Μόνο των δικών μας μείναμε πήρε την αρμόδια απάντηση. Δεν υπάρχει σάλιο είπε ένας βουλευτής.

Δεν κουνιέται φύλλο συμπλήρωσε ένας άλλος.

«Τα Ίντερνετ καφέ;». Ο αρχηγός δεν ήθελε να ακούει τη λέξη εισόδημα ή απασχόληση. Οι ατάσθαλοι έπρεπε να εξοντωθούν.


Τα παγιδεύσαμε. Το νομοσχέδιο βόμβα σκάει σε λίγο.


«Οι ερευνητές τους; Μην τυχόν και μας σκάσουν με καινούριο όπλο» ρώτησε ο αρχηγός.


«Οι ποιοι;» απάντησε η αρμόδια υπουργός και οι 300 σκάσαν σε ρωμαλέα γέλια.

Οι μικρομεσαίοι; αναρωτήθηκε φωναχτά ο αρχηγός. Αυτοί last year ήταν η απάντηση που πήρε.
Γελάσαν με την ψυχή τους οι βουλευτές.
Και ο λαός; Τι θα κάνει ο λαός; Ρώτησε με αγωνία ο αρχηγός.

Οι πράκτορες μας είναι πολύ καλά τοποθετημένοι,. Κάθε μέρα σπέρνουν τη διχόνοια και καλλιεργούν τα μικροσυμφέροντα. Οι ατάσθαλοι δε θα ενωθούν ποτέ, ανέφερε κάποιος υπουργός που προερχόταν από τον βαθύ κομματικό μηχανισμό.


«Έξοχα» αναφώνησε ο αρχηγός των 300.


Έβγαλε το μεγάφωνο και φώναξε «This is Parta. Come and get it».


Αρχηγέ μην το παρακάνεις. Μην τους ερεθίζεις και τόσο τους ατάσθαλους είπε ένας παλαιός βουλευτής που τους ήξερε κάπως από τις παλιές μέρες


Δεν το λέω στους ατάσθαλους βρε χαζούλη. Το διεθνές κεφάλαιο προσκαλώ.



Ααα, κάναν και οι 300.


Οι πρώτοι ατάσθαλοι σκάσαν μύτη. Ήταν για να τους λυπάσαι.


Βγάλτε το ψυχοβολικό φώναξε ο αρχηγός.


Οι 300 παραμέρισαν για να περάσει ο Πανωραίος, ο μεγαλύτερος –σε όγκο- βουλευτής.


Φώναξε «μαζί τα φάγαμε» και σήκωσε το πουκάμισο κάνοντας την πελώρια κοιλιά του ταμπούρλο. Μια πιο αποτελεσματική εκδοχή αυτού που κάναν οι σκωτσέζοι με τα κιλτς δηλαδή.


300 ατάσθαλοι πέσαν με σπασμένοι τα τύμπανα. Άλλοι 200 λιποθυμήσαν από το θέμα. 100 σπάταλοι και 50 τζαμπατζήδες αυτοκτονήσαν από ντροπή….


Μια χούφτα μείναν.


Αρχηγέ, δε θα χρειαστούμε τον τροϊκανικό στρατό. Τους έχουμε σχεδόν εξοντώσει, δήλωσε ένας βουλευτής.


Εντάξει αποτελειώστε τους.


«Νέα μέτρα» πρόσταξε ο αρχηγός.


Άλλοι 30000 ατάσθαλοι πέσαν με μιάς από το μπαράζ μέτρων.


Ζήτημα να χαν μείνει καμιά κατοσταριά στα πόδια τους.


«Έχουμε το διεθνές κεφάλαιο μαζί μας, τα μήντια είναι δικά μας, το εκλογικό σύστημα το κάνουμε ότι θέλουμε, έχουμε τον πλούτο σας. Εσείς τι έχετε;» κάγχασε ο αρχηγός.


Οι εκατό ατάσθαλοι χαλαρώσαν λίγο τη χούφτα τους. Μέσα σε αυτήν φάνηκε κάτι που παράγει άφθονα η ελληνική γη: Πέτρες. Στο άλλο χέρι έφεραν θραύσματα από αγγεία, όστρακα τα λέγαν οι αρχαίοι.


Διαλέξτε φωνάξαν με μια φωνή οι απεγνωσμένοι πρώην πολίτες προς τους τριακοσίους.


Ήταν φανερό το τι από τα δύο θα διαλέγαν οι 300.



Read More »

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Λογοτεχνία: Fuckman & Gapman- Παραπάνω από Θεοί: Ημίθεοι- Ένα καπιταληστρικό παραμυθάκι



Ο Fuckman ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο- και το καλύτερο ήταν ότι ελάχιστοι στον κόσμο το ξέραν.


Ήταν ξάδερφος του Goldman. Ο Goldman όπως το λέει και το όνομα είχε μόνο χρυσό και χρήμα, ψιλοπράγματα δηλαδή. Για αυτό και όλοι λέγαν πως ο Goldman Sucks.


Ο Fuckman είχε και από αυτά αλλά είχε και όλα τα υπόλοιπα.



Fuckman & Gapman: Παραπάνω και από θεοί: Ημίθεοι-Ένα καπιταληστρικό παραμυθάκι


(οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πολιτικά πρόσωπα είναι απολύτως συμπτωματική)


Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Απλωμένο μπροστά του είχε τον πλουτοπαραγωγικό χάρτη της γης.


Διαμάντια;


Δικά του.


Πετρέλαια δικά του.


Υπηρεσίες;


Δικές του.


Τράπεζες;


Δικές του.


Στρατοί;


Δικοί του.


Ήταν ο μεγαλέξανδρος του πλούτου. Ο Τσέκινγκς Χαν της ιδιοκτησίας.


Τι του έλειπε;


Τα βασικά συστατικά της ύπαρξης: Νερό, αέρας, ήλιος.


Αυτά οι απλοί άνθρωποι είχαν την κακή συνήθεια να μην τα παραδίδουν τόσο εύκολα.


Μικρός ο Fuckman δεν ήταν καλός σε τίποτε. Ούτε στην ιστορία, ούτε στα μαθηματικά, ούτε στον αθλητισμό, ούτε στη μουσική, ούτε στα φλερτ. Στο μόνο που ήταν καλός ήταν στο να παίρνει τα πάντα από τα άλλα παιδάκια και να του λεν και ευχαριστώ και από πάνω.


Βλέπετε, όταν τα άλλα παιδάκια φέρναν στο σχολείο σάντουιτς και εργασίες, αυτός θα φερνε μινιατούρες που τις έπαιρνε τσάμπα από το εργοστάσιο πολυτελών αμαξιών του Μπαμπά. Τα παιδιά θα ζηλεύαν. Θα του δίναν τα σάντουιτς και τις εργασίες, κάποια από αυτά θα του πρόσφεραν και ένα φιλάκι από τις φιλεναδίτσες τους.


Τις είχε μαζεμένες o Fuckman τις παιδικές του κτήσεις στα παιδικό του ανάκτορο. Σάντουιτς σκουληκοφαγωμένα πια, τετράδια κιτρινωπά από το χρόνο, χαρτομάντηλα με εφηβικό κραγιόν που σκούπιζε με αηδία από το πρόσωπο του, αθλητικά παπούτσια, ξεφουσκωμένες πια μπάλες, πουλόβερ…


Στο διπλανό παιδικό ανάκτορο στοίβαζε τις μινιατούρες που το εργοστάσιο του παρήγαγε κατά εκατομμύρια, τις μινιατούρες που θα χάριζε στα παιδιά του για να κάνουν και αυτά τα παιδικά τους ανάκτορα.


Όταν τα παιδάκια στο σχολείο του Fuckman δε θα είχαν πλέον τίποτα άλλο εκτός από μινιατούρες, θα τα έβαζε να του καθαρίσουν τα αθλητικά παπούτσια που πήρε από αυτούς για μισή μπουκιά από το σάντουιτς που πάλι πήρε από αυτούς.


Μετά θα τους έταζε καινούριες μινιατούρες (οι παλιές είχαν σκουριάσει ήδη) και θα τα στελνε σε γειτονικά σχολεία, να πάρουν με αυτές τα σάντουιτς και τις μπάλες και τα παπούτσια και από τα άλλα παιδιά. Και αν τα άλλα παιδιά δε θέλαν, οι υποδουλωμένοι συμμαθητές του Fuckman θα τους τα παίρναν με το ζόρι.


Έτσι έχτισε την πρώτη του αυτοκρατορία ο Fuckman, 8 χρονών ζωντόβολο. Και θα τη μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Ότι ήθελε θα το παιρνε. Αυτός ήταν ο μόνος κανόνας.


Κοίταξε τον πιστό του υφιστάμενο. «Θέλω τους Διεθνείς Οργανισμούς» του είπε.


Μα θα πάρει χρόνια, μπορεί και δεκαετίες για να τους εξαγοράσουμε.


«Ο χρόνος είναι χρήμα» και του κοψε μια επιταγή μερικών τρις.


Ο σύμβουλος πετάχτηκε: «Και γιατί να μην φτιάξουμε έναν δικό μας όσο θα περιμένουμε; Έναν οργανισμό που θα ρουφάει λεφτά από όλο τον κόσμο για το καλό του κόσμου;»


Τα μάτια του Fuckman άστραψαν- φοβεροί αυτοί οι σύμβουλοι. Για μερικά χιλιάρικα το χρόνο σου δίνουν τον κόσμο στο πιάτο…


«Θα τον ονομάσουμε IMF: In Memory of Fuckman» είπε τιμητικά ο σύμβουλος.


Τι μαλάκες είναι αυτοί οι σύμβουλοι ώρες ώρες σκέφτηκε ο Fuckman. Εμείς τα πράματα τα λέμε με το όνομα τους. IMF= International Mother Fuckers. Μετά το ξανασκέφτηκε. Η αλήθεια είναι για τους λίγους. Οι πολλοί την τραβάν την παραμύθα. «Εντάξει λοιπόν: θα το ονομάσουμε International Monetary Fund και θα ρουφάει λεφτά για να καταπολεμάει την παγκόσμια φτώχια»


Όλοι στο ανάκτορο του Fuckman ξεσπάσαν σε τρανταχτά γέλια. Πονούσε η κοιλιά τους από τα γέλια. Αυτό ήταν το καλύτερο ανέκδοτο που είχε πει ο Fuckman ποτέ. Καλύτερο και από εκείνη την πλάκα που έκανε όταν προσλάμβανε πολιτικούς: Μοναδικό τυπικό προσόν: Να νοιάζονται για τους λαούς τους, είχε γράψει στην αγγελία. Τα ανάκτορα ξαναξεσπάσαν στο γέλια…


Εντάξει λοιπόν, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τις είχαν, το μηχανισμό σκούπα που θα μάζευε το «γάλα» τον είχαν, τι άλλο έλειπε από τη συλλογή του Fuckman;


Τι άλλο έμενε; Ήλιος, νερό, αέρας. Αυτά δεν τα παραδίδαν τόσο εύκολα οι άνθρωποι.


Έπρεπε να δοκιμάσει. Τη λέξη όχι δεν την έμαθε ποτέ του ο Fuckman. Έπρεπε να πειραματιστεί. Κοίταξε το χάρτη. Έψαξε για μια χώρα που τα χε όλα. Νερό, ήλιο, αέρα: Τη μικρή Ελλάδα.


Ο σύμβουλος του, που σκεφτόταν πριν από αυτόν για αυτόν (και αυτόν με μινιατούρες τον είχε αγοράσει πιτσιρικά- και επειδή ο σύμβουλος δεν είχε ούτε σάντουιτς ούτε μπάλες να ανταλλάξει, αντάλλαξε τις σκέψεις του) κοίταξε και αυτός στο χάρτη την Ελλάδα.


Μμμ, είπε ο σύμβουλος. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αυτό θα χρειαστεί ένα καινούριο είδος πολιτικού. Έναν πολιτικό υπερήρωα. Κάποιον που να φέρει τα καλύτερα από πολλούς κόσμους.


Μμμ, σκέφτηκε ξανά ο σύμβουλος. Άνοιξε τον χαρτοφύλακά του και έβγαλε δύο φωτογραφίες. Η μία ήταν του μικρού Νικολά. Αυτός φέρει τα καλύτερα από Γάλλους, Ούγγρους, Εβραίους και Έλληνες.


Η άλλη ήταν του μικρού Jeff. «Αυτός φέρει τα καλύτερα από Έλληνες, Αμερικάνους, Σουηδούς και Εβραίους.» είπε αγχωμένος για τις προτάσεις του ο σύμβουλος.



«Μου κάνουν» αναφώνησε ο πλανητάρχης- ο πραγματικός πλανητάρχης. Προσλαμβάνονται.


«Βάλτους στο ψυγείο της πολιτικής αφθαρσίας μη μου χαλάσουν πριν την ώρα τους»




Ένας ξεχωριστός ήρωας.



Κάπου εδώ φτάνουμε στον ήρωα του παραμυθιού μας. Τον πολιτικό υπερήρωα. Τον Jeff.



Έμαθε το σοσιαλισμό στη Σουηδία. Δεν τον κατάλαβε καλά, μικρός καθώς ήταν. Επειδή κρύωνε, νόμισε ότι ο Σουηδικός σοσιαλισμός ήταν το να κρυώνουν όλοι το ίδιο.



Οι σπουδές του στον αμερικανικό καπιταλισμό διαφοροποίησαν λίγο τις αντιλήψεις του. Ναι, όλοι έπρεπε να κρυώνουν το ίδιο, εκτός από αυτούς που φρόντιζαν να κρυώνουν όλοι το ίδιο. Αυτοί δεν επιτρεπόταν να τουρτουρίζουν. Έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.



Η άφιξη του στην Ελλάδα και τον ελληνικό ήλιο ενεργοποίησε σιγά σιγά τις δυνάμεις του, σαν το Σούπερμαν ένα πράμα. Στην Ελλάδα ο μικρός Jeff θα αποκτούσε δυνάμεις και θα γινόταν ο Gapman, ο ακαταπόνητος προστάτης των ισχυρών.


Σε αντίθεση με το Σούπερμαν, ο Gapman δεν μπορούσε να σκοτωθεί από τον κρυπτονίτη. Ο κρυπτο-νίτης αντίθετα τον δυνάμωνε πολιτικά, τον βοηθούσε να κρύβει την μυστική του ταυτότητα του σούπερήρωα του καπιταλισμού μέσα στη φανερή ταυτότητα του σοσιαλιστή.


Από το πατέρα του κληρονόμησε και άλλες υπερδυνάμεις: Τη δύναμη των σωματείων, τη δύναμη των μήντια και του ελέγχου των μαζών, τη δύναμη της πολυδιάσπασης της αριστεράς.


Ο πατέρας του, ο Δίας του πολιτικού συστήματος μοίραζε απλόχερα δυνάμεις στους άλλους Ολύμπιους της πολιτικής: Τη δύναμη της διαφθοράς, της εξαπάτησης, της διαπλοκής, της πειθούς, της συγκάλυψης.


Και ως Ολύμπιοι που ήταν όλοι αυτοί, ήταν όλοι τους υπεράνω των πάντων, υπεράνω υποψίας και υπεράνω του νόμου.


Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, το γένος των πολιτών άρχισε να σταματά να πιστεύει στην πολιτική θεϊκότητα των Ολυμπίων, τέτοια που ήταν τα καμώματά τους.


Αν οι πολίτες σταματούσαν να πιστεύουν στους Ολυμπίους, οι δυνάμεις τους θα εξαφανίζονταν. Θα γινόντουσαν κοινοί πολίτες, με τα προβλήματα των πολιτών, τις άθλιες ζωές των πολιτών, το μέλλον των πολιτών.


Τότε κλήθηκε ο Gapman, γνήσιος -και όχι απλά πολιτικός- γόνος του Δία.


Και όντως, πολίτες, αγανακτισμένοι, ταλαιπωρημένοι, είδαν τη γνήσια σπίθα της πολιτικής θεϊκότητας σε αυτόν. Πίστεψαν ότι θα εξυγίαινε το σύστημα, θα επανέφερε σε τάξη τους ατάσθαλους Ολυμπίους, θα επανέφερε την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισοκατανομή πλούτου.


Με τόση δύναμη που απέκτησε, ο Gapman θα προχωρούσε στο μεγαλύτερο ολύμπιο άθλο του. Θα έπαιρνε μια χώρα στην πλάτη του και θα την έσερνε στον Αχέροντα ποταμό των IMFs, γνωστών και ως International Mother Fuckers. Εκεί τον περίμενε ένας άλλος σοσιαλιστής ο Τρως Καν (πλήρες όνομα: Ούτε Καν Τρως) για να τον βοηθήσει στο ομαλό κατέβασμα της χώρας στα οικονομικά τάρταρα.


Με το ένα χέρι θα πάλευε τα σκυλιά του IMF που κάνουν τις χώρες μια χαψιά, με τα άλλο θα κρατούσε το σκοινί για να μην του πέσει η χώρα καθώς την κατέβαζε βαθύτερα και βαθύτερα στο στόμα του ληστρικού καπιταλισμού.


Μα το φορτίο έπεσε πολύ βαρύ ακόμη και για έναν Ολύμπιο: Έπρεπε το περιττά βάρη να φύγουν:


Ένα ένα τα πετούσε από τη χώρα: μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πρόνοια, εργασιακά δικαιώματα, ατομικά δικαιώματα. παιδεία, έρευνα, ολόκληρο το βαρίδι του δημοσίου και έβλεπε τα σκυλιά του IMF να τα πιάνουν τα βαρίδια στον αέρα και να τα κάνουν μια χαψιά. «Καλά από πότε έχουν να ταϊστούν αυτά τα καημένα τα σκυλιά;» σκέφτηκε και τους πέταξε από συμπάθεια ένα ακόμη κομμάτι δημοσίου.


Ο Τρως Καν τον έβλεπε με περηφάνια να προχωρά στον τιτάνιο άθλο του, το χέρι του να ματώνει από το σκοινί που κρατούσε μια χώρα που τρανταζόταν. Άξιος φώναζε ο Τρως Καν και χειροκροτούσε. Άξιος φωνάξαν και οι άλλοι θεοί του καπιταλισμού που μαθαίναν τα κατορθώματα του.


Βροχή οι βραβεύσεις. Παγκόσμια η αναγνώριση των άθλων του Gapman. Λίγο ακόμη να τραβούσε το σκοινί, λίγο ακόμη να κρατούσε το σκοινί, λίγο ακόμη να τραβούσε το σκοινί… Ίδρωνε και χαμογελούσε και μάτωνε. Άξιος, άξιος άκουγε τους άλλους θεούληδες να ζητωκραυγάζουν.


-Λίγο- ακόμη.


«Jeffrey, το φαϊ είναι έτοιμο»… «Ήρθαν και τα παιδιά από τον ΟΗΕ να συζητήσετε το μέλλον σου δίπλα τους». «Άντε, σταμάτα τους ηρωϊσμούς και έλα να φας»


Ο Gapman άφησε το σκοινί και πετάχτηκε όρθιος. Ποιος σωστός υπερήρωας δε θα άκουγε τη μαμά του;

Read More »

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Δημόσια υγεία: Γρίπες και οικονομικοί γύπες


Είμαστε για τα καλά στη χειμωνιάτικη περίοδο. Μια νέα σεζόν εποχιακής γρίπης ξεκινάει όπως συμβαίνει για κάποιους λόγους με συνέπεια τα τελευταία εκατοντάδες (τουλάχιστον) χρόνια. Η φετινή σεζόν είναι επιβαρυμένη όχι μόνο από νέους κινδύνους δημόσιας υγείας αλλά κυρίως από επικίνδυνες πολιτικές της που ξεδιπλώνονται τα τελευταία χρόνια.



Γρίπες και οικονομικοί γύπες. Του Πέτρου Αργυρίου


(Πρώτη δημοσίευση περιοδικό Holistic Life- το υλικό του κειμένου προέρχεται από την έρευνα του συγγραφέα Θανάσιμες Θεραπείες-Μάρτιος 2011- εκδ. ETRA)


(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Παρά το τεράστιο φιάσκο των νέων επιδημιών με πιο πρόσφατη τη γρίπη των χοίρων που στα μάτια του σκεπτόμενου κομματιού του πληθυσμού γελοιοποίησε και εξέθεσε παγκόσμιους οργανισμούς, εθνικές αρχές και τοπικούς φορείς δημόσιας υγείας, το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι. Προσκεκλημένες από τη δεκαετή προεδρία J.W.Bush Jr, οι μεγάλες φαρμακευτικές έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι των αντιγριπικών αγωγών και των εμβολίων, ένα χώρο που ιστορικά ήταν δύσκολος και που ακριβώς για αυτό το λόγο, είχε εγκαταλειφθεί επιχειρηματικά από τις περισσότερες μεγάλες φαρμακευτικές. Το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό των τελευταίων ετών άλλαξε άρδην την κατάσταση. Μικρότερες εταιρίες που διεξήγαν έρευνα ή ήταν παρασκευάστριες εμβολίων εξαγοράστηκαν επιθετικά από τους φαρμακευτικούς κολοσσούς που παρακινήθηκαν από νέα νομοθετικά πλαίσια που έλυναν μια σωρεία δυσκολιών όπως οι μηνύσεις για παρενέργειες και η εύρεση χειραγωγημένων πρόθυμων αγορών. Οι σκόπελος των μηνύσεων για παρενέργειες που θα μπορούσαν να κοστίσουν απώλεια πολλών δισεκατομμυρίων για τις φαρμακευτικές λύθηκε τουλάχιστον για τα αμερικανικά πράγματα, την προηγούμενη δεκαετία με τα νομοσχέδια Bioshield I και ΙΙ. Το Bioshield II αν και δεν πέρασε στην ολοκληρωμένη μορφή του, προέβλεπε ότι σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης δημόσιας υγείας όπως α) βιοτρομοκρατικό χτύπημα και β) πανδημία, οι εταιρίες δε θα έφερναν καμία ευθύνη (Liability) απέναντι στους ιατρικούς τους καταναλωτές για τυχόν παρενέργειες των προϊόντων τους που θα χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπιση του βιοτρομοκρατικού χτυπήματος ή πανδημίας. Όσο για την εξεύρεση αγορών όπου οι εταιρίες θα διοχέτευαν τα εμβόλια, το πρόβλημα λύθηκε από τις κυβερνήσεις κρατών, καθώς οι περισσότερες από αυτές, υπό το τρομοκαθεστώς της ψευδούς πανδημικής διακήρυξης, έσπευσαν σε απευθείας αναθέσεις συμβολαίων για την αγορά εμβολίων, κάτι το οποίο είναι σκανδαλώδες από μόνο του. Η Ελλάδα και δύο διαδοχικοί υπουργοί υγείας της, Αβραμόπουλος και Ξενογιαννακοπούλου, δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Αρχικά 10 εκατομμύρια που τελικά περιορίστηκαν σε 5 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων που δεν είχαν ακόμη παρασκευαστεί πόσο μάλλον δοκιμαστεί, παραγγέλθηκαν με το μηχανισμό της απευθείας ανάθεσης, κάτι που φανέρωνε τις προθέσεις του Αβραμόπουλου (όπως αυτές άλλωστε διατυπώθηκαν στο Associated Press) να εμβολιάσει ολόκληρο τον Ελληνικό πληθυσμό χωρίς καμιά απολύτως επιστημονική επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου σπάταλου και πιθανώς επικίνδυνου εγχειρήματος σε μια περίοδο που τα λεφτά για δαπάνες στη δημόσια υγεία περικόπτονται δραματικά και δεν φτάνουν για να καλύψουν βασικές και πάγιες ανάγκες περίθαλψης.



Παρότι έχει επικρατήσει μια αντίληψη, σε σχέση με τα εμβόλια της γρίπης, τόσο σε ιατρικούς, ακαδημαϊκούς, πολιτικούς κύκλους και κατ εξοχήν στα μήντια όπου εμφανίζονται απαραίτητα και κρίσιμα στον τομέα της προληπτικής δημόσιας υγείας, αυτή η αντίληψη δεν είναι στην ουσία της τίποτα άλλο από παραφιλολογία, κουβέντες του “επιστημονικού καφενέ”. Παρτίδες των νέων εμβολίων αποσύρθηκαν από διάφορες χώρες του κόσμου, ενώ σε κάποιες, συγκεκριμένα εμβόλια απαγορεύτηκαν λόγω παρενεργειών. Εντούτοις στην Ελλάδα τα νέα εμβόλια παρουσιάστηκαν πλείστες φορές ως απολύτως ασφαλή, επιχείρημα ανόητο καθώς κάθε εμβόλιο περιέχει πέρα από το αντιγόνο ή τα αντιγόνα σωρεία χημικών προσθέτων που χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν την ανοσολογική απάντηση στο εμβόλιο και την δημιουργία ανοσολογικής μνήμης που χωρίς τα χημικά μπορεί να είναι από μικρή ως ανύπαρκτη. Το χημικό προφίλ αυτών των εμβολίων τα τοποθετεί ξεκάθαρα στη κατηγορία των χημικών φαρμάκων και τίποτα από τους ουσίες που περιέχουν δεν τα κάνει το προφίλ πιθανόν παρενεργειών τους ως ήπιο ή καλώς ανεκτό. Η έλλειψη κλινικών και στατιστικών δεδομένων για τη σχέση οφέλους ρίσκου για τα νέα εμβόλια σε συνδυασμό με την προχειρότητα και σκοπιμότητα της αλλαγής σε ανύποπτο χρόνο των πανδημικών κριτηρίων από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) αλλά και το αμερικάνικο CDC (Centers for Disease prevention and Control), ώθησε ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων γιατρών να απειθαρχήσουν προς τις κατευθυντήριες (και κατευθυνόμενες θα τολμούσε να προσθέσω) γραμμές οργανισμών και φορέων δημόσιας υγείας μέχρι του σημείου να συμβουλέψουν πολίτες να μην κάνουν τα εμβόλια κατά της γρίπης των χοίρων. Όπως έχει τονιστεί, η αντίληψη περί απολύτως ασφαλών και επιβεβλημένων αντιγριπικών εμβολιασμών δεν είναι παρά μια παραφιλολογία η οποία προωθείται είτε από αυτούς που έχουν συμφέροντα ή τυφλή πίστη στους οργανισμούς και φορείς που παράγουν πολιτικές δημόσιας υγείας. Η σχέση WHO και φαρμακευτικών εταιριών στη διακήρυξη της περσινής πανδημίας έχει ήδη καταγγελθεί και καταμαρτυρηθεί. Η λήξη της πανδημίας από τον WHO τους δημοσιογραφικά ήσυχους μήνες του καλοκαιριού είναι μία ακόμη ένδειξη για το ότι η πανδημία αυτή ήταν προϊόν συμφερόντων και προπαγάνδας και όχι η “μεγάλη πανδημία” που για δεκαετίες κάποιοι επιδημιολόγοι αναμένουν τρίβοντας τα χέρια τους με τα οφέλη που η πανδημική τρομολαγνεία φέρνει στην καριέρα τους.



Μια ματιά στην πιο ψύχραιμη αντικειμενική και ελεύθερη από οικονομικά συμφέροντα επιστήμη αρκεί να μας πείσει. Το Cochrane Collaboration είναι μια διεθνής μη κερδοσκοπική συνεργασία για την προώθηση, την επικαιροποίηση και την αξιοπιστία της ιατρικής ενημέρωσης και την προώθηση, αξιολόγηση και μετανάλυση κλινικών δοκιμών. Θεωρείται ένας από τους πιο αξιόπιστους και ίσως ένας από τους τελευταίους αδιάβλητους θεσμούς στην ιατρική επιστήμη σήμερα, σε ότι έχει απομείνει από την ύψιστη ανθρωπιστική επιστήμη μετά την εκτεταμένη εμπορευματοποίησή της.



Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο επιδημιολόγος και επιθεωρητής για το Cochrane Collaboration, Tom Jefferson στους Financial Times: “η ερώτηση που ρωτάτε είναι ... πόσο αποτελεσματικά είναι τα εποχιακά εμβόλια... και οι επιθεωρήσεις μας δείχνουν καθόλου ή φτωχά αποτελέσματα... και πολλά ελλειπή δεδομένα... Γνωρίζουμε το αν είναι ασφαλή ή το ποιο είναι το προφίλ των παρενεργειών τους; Όχι, δεν το γνωρίζουμε... Δεν υπάρχει κανένα πειστήριο , ανατρέχοντας στα εμβόλια της εποχιακής γρίπης, ότι αυτό (το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων), πρόκειται να κάνει οτιδήποτε- για να ωφελήσει τους γηραιούς ή άλλους. Υπάρχουν πειστήρια ότι οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας μπορεί να μην εμφανίσουν συμπτώματα γρίπης, αλλά οι εργαζόμενοι αυτοί που έκαναν το εμβόλιο δεν έδειξαν καμιά διαφορά στη θνησιμότητα.[1]



Τα πράγματα, σε σχέση πάντα με τις γρίπες. ξεστρατίζουν εξωφρενικά περισσότερο από την επίσημη προπαγάνδα. Σε μια ανάλυση που δημοσιεύτηκε το 2008 στο περιοδικό Virology με τίτλο “Πάνω στην επιδημιολογία της Γρίπης” οι συγγραφείς της αναφέρουν πως παρότι, στις ΗΠΑ, τις δεκαετίες του 80 και του 90 υπήρξε δραματική αύξηση του αντιγριπικού εμβολιασμού στους γέρους, για αυτή ακριβώς την κατηγορία οι εισαγωγές σε νοσοκομεία και η θνησιμότητα σε σχέση με τη γρίπη αυξήθηκε σημαντικά!!![2]



Αν πάμε τώρα στην άλλη κατηγορία φαρμάκων των οποίων οι κατασκευαστές και οι μέτοχοι των εταιριών που τα παράγουν ωφελήθηκαν από τον πανικό της γρίπης, τους αναστολείς νευραμινιδάσης, τα πράγματα και κει φαίνεται να ναι πολύ διαφορετικά από την προπαγάνδα: κυρίως για την οσελταμιβίρη (Tamiflu, Relenza), παρά τα εκατομμύρια χρηστών της, οι επιπλοκές της βρέθηκαν να είναι υποαναφερόμενες και τα δεδομένα που συλλέχθηκαν για αυτές ποικίλης και πολλές φορές κακής ποιότητας. Αν και οι 562 καταγεγραμμένες σοβαρές νευροψυχιατρικές παρενέργειες (οι οποίες διεπιστώθησαν μετά από τη έρευνα, εντολέας της οποίας ήτα ν η ανησυχούσα Ιαπωνική κυβέρνηση..) κρίνονται σπάνιες σε σχέση με τα εκατομμύρια των χρηστών, οι παρενέργειες αυτές είναι πολύ σοβαρές για να αγνοηθούν και περιλαμβάνουν ψευδαισθήσεις, αυτοκτονικές τάσεις και αιφνίδιο θάνατο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μπορεί λοιπόν οι παρενέργειες να ναι σπάνιες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι αυτονόητα αποδεκτές σε σχέση με ένα φάρμακο που το ίδιο το Cochrane κρίνει ότι “εξαιτίας της μέτριας αποτελεσματικότητας των αναστολέων νευραμινιδάσης, πιστεύουμε ότι δε θα πρεπε να χρησιμοποιούνται στο καθιερωμένο έλεγχο της εποχιακής γρίπης. Είμαστε αβέβαιοι για τη γενίκευση των συμπερασμάτων μας από την εποχιακή στην πανδημική γρίπη. Δεδομένα για τα αποτελέσματα της οσελταμιβίρης σε επιπλοκές από λοιμώξεις της κατώτερης αναπνευστικής οδού... μπορεί να είναι αναξιόπιστες. Τα δεδομένα για σοβαρές βλάβες (σε σχέση με) τους αναστολείς νευραμινιδάσης είναι περιορισμένα...”[3].



Είναι εμφανές ότι στην παρούσα φάση ανάπτυξης τους, το να εμπιστευτούμε τα αντιγριπικά εμβόλια αποτελεί άλμα πίστης ή τυφλή συμμόρφωση στη μηντιακή προπαγάνδα. Το ίδιο ισχύει και για τα αντιγριπικά φάρμακα.



Αν λοιπόν φοβόμαστε τόσο πολύ τη γρίπη, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε σε σχέση με αυτήν;



Μια σχετικά πρόσφατη (10 Μαρτίου 2010), μικρή σε έκταση (έγινε σε 367 παιδιά) έρευνα έδειξε μια πολύ ελπιδοφόρα συσχέτιση. Σύμφωνα με τους ερευνητές: “η συμπλήρωση με D3 (βιταμίνη) κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μπορεί να μειώσει την επίπτωση της γρίπης, ειδικά σε συγκεκριμένες υποομάδες παιδιών στο σχολείο¨.[4] Τότε γιατί μιλάνε με τόση ζέση για τον εμβολιασμό των παιδιών; Για ποιο λόγο πέρσι “έγκριτος” ακαδημαϊκός και επιδημιολόγος μας έλεγε βλακείες όπως ότι με το κλείσιμο των σχολίων για μερικές μέρες, η μετάδοση της γρίπης στο γενικό πληθυσμό θα περιοριστεί κατά 30%; Στο ερώτημα αυτό θα επανέλθουμε αργότερα αφού εξετάσουμε λίγο περισσότερο την ευεργετική δράση της βιταμίνης D.



Σε μια προηγούμενη (23 Φεβρουαρίου 2009) δευτερογενή αλλά πολύ μεγαλύτερη σε όγκο συμμετοχής (18883) έρευνα τα συμπεράσματα ήταν ότι η βιταμίνη D συνδέεται με μικρότερα ποσοστά λοιμώξεων του ανωτέρου αναπνευστικού.[5]



Το εντυπωσιακό είναι ότι η συσχέτιση μεταξύ της έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία (χωρίς την οποία η βιταμίνη D δεν μπορεί να σχηματιστεί) και μειωμένο αριθμό λοιμώξεων του ανωτέρου αναπνευστικού είχε ήδη από το 1926 διατυπωθεί από τον Smiley ο οποίος μάλιστα έφτασε στο σημείο ορθώς να διατυπώσει ότι η όποια περιοδικότητα εμφανίζεται στις λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού σχετίζεται “με διαταραχή βιταμινικού μεταβολισμού στον άνθρωπο ... άμεσα οφειλόμενη στην έλλειψη έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία τους χειμωνιάτικους μήνες”[6]



Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η βιταμίνη D έχει επίσης εξαιρετικά σημαντικό ρόλο όχι μόνο για το σκελετικό σύστημα μας όπως για δεκαετίες μας είναι γνωστό αλλά και για το ανοσοποιητικό μας σύστημα[7], εξ' ου και η επίδραση της βιταμίνης D στην επίπτωση της γρίπης. Αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο θα συζητηθεί σε άλλο σχετικό άρθρο. Αυτό που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς είναι το γιατί, μια παρατήρηση της δεκαετίας του 1920 που θα μπορούσε να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στην ατομική και δημόσια υγεία, δεν αξιοποιήθηκε ιατρικά για τα επόμενα 90 χρόνια.



Η απάντηση ανοίγει ένα πολύ σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της ιατρικής. Μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και την τεράστια πολεμική και χημική βιομηχανία που αναπτύχθηκε εξαιτίας τους, οι υποδομές και η παραγωγή τους επιλέχθηκε να διατηρηθούν και να διοχετευτούν στους πληθυσμούς. Κάπως έτσι παγιώθηκε η χημική-βιομηχανική αντί της φυτοχημικής ή βοτανικής φαρμακολογίας που για χιλιετίες ήταν πιστός σύμμαχος και βοηθός της ανθρωπότητας. Με κριτήριο την παραγωγή και το κέρδος. Οι βιταμίνες δεν μπορούν να πατεντοποιηθούν και για αυτό δεν μπορούν να αποφέρουν στις εταιρίες τα κέρδη που θέλουν. Οι συγκεντρωτικές τάσεις των τελευταίων ετών, με τη δημιουργία πολυεθνικών και των ολιγοπωλίων τους, με τους υπερεθνικούς οργανισμούς που αντί να συντονίζουν, κύριο μέλημα τους είναι να ελέγχουν κεντρικά, η άλωση του Αμερικανικού ΕΟΦ (FDA) από οικονομικά συμφέροντα και η κατεύθυνση του Codex Alimentarious επίσης προς περισσότερο συγκεντρωτισμό και κεντρικό έλεγχο, δείχνει ένα μέλλον όπου είτε οι φυσικές θεραπείες θα απορροφηθούν και ενταχθούν στο φαρμακευτικό καρτέλ, είτε θα επιδιωχθεί η χρήση να περιοριστεί δραματικά.



Και δεν είναι μόνο η D που φαίνεται να ναι χρήσιμη τους κρύους (μέχρι σήμερα τουλάχιστον) μήνες του χειμώνα. Σύμφωνα με το αξιόπιστο Cochrane Collaboration πάλι, η βιταμίνη C μπορεί να μην έχει αποτέλεσμα στην επίπτωση του κοινού κρυολογήματος σε υγιείς πληθυσμούς, αλλά η προφυλακτική της χρήση δείχνει να μειώνει την διάρκεια και τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων του κοινού κρυολογήματος.



Πέρα από τη φαρμακευτική προπαγάνδα για τις γρίπες, τον προκλητό πανικό και την επιβολή της χρησιμοποίησης “αντιγριπικών” εμβολίων και φαρμάκων, για υγιείς ανθρώπους και ιδιαίτερα για παιδιά, το δίλημμα φαίνεται να αποκρυσταλλώνεται ως εξής: α) Φάρμακα με προφίλ παρενεργειών που δεν έχει με ασφάλεια διερευνηθεί και με ακόμη περισσότερο επικίνδυνες πιθανές μη καταγεγραμμένες παρενέργειες ή β) κάποιες μέρες διακοπών τους καλοκαιρινούς μήνες (ή και τις ηλιόλουστες μέρες των άλλων εποχών) με συνετή ηλιοθεραπεία και χυμό πορτοκαλιού. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι συμφέρει τη φαρμακοβιομηχανία και τους λακέδες της και μόλις αρχίζουμε να μαθαίνουμε για ποιο λόγο, αρκετά συχνά δεν έχουμε κοινά συμφέροντα υγείας με αυτούς.








[1] http://blogs.ft.com/healthblog/2009/09/11/interview-dr-tom-jefferson-and-pandemic-flu-vaccines/



[2] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2279112/?tool=pmcentrez



[3] http://www.bmj.com/content/339/bmj.b5106.full



[4] http://www.ajcn.org/cgi/content/abstract/ajcn.2009.29094v1



[5] http://archinte.ama-assn.org/cgi/content/abstract/169/4/384



[6] http://aje.oxfordjournals.org/cgi/pdf_extract/6/5/621



[7] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2279112/?tool=pmcentrez

Read More »