Λογοτεχνία: Fuckman & Gapman- Παραπάνω από Θεοί: Ημίθεοι- Ένα καπιταληστρικό παραμυθάκι

Ο Fuckman ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο- και το καλύτερο ήταν ότι ελάχιστοι στον κόσμο το ξέραν.

Ήταν ξάδερφος του Goldman. Ο Goldman όπως το λέει και το όνομα είχε μόνο χρυσό και χρήμα, ψιλοπράγματα δηλαδή. Για αυτό και όλοι λέγαν πως ο Goldman Sucks.

Ο Fuckman είχε και από αυτά αλλά είχε και όλα τα υπόλοιπα.

Fuckman & Gapman: Παραπάνω και από θεοί: Ημίθεοι-Ένα καπιταληστρικό παραμυθάκι

(οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πολιτικά πρόσωπα είναι απολύτως συμπτωματική)

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)

Απλωμένο μπροστά του είχε τον πλουτοπαραγωγικό χάρτη της γης.

Διαμάντια;

Δικά του.

Πετρέλαια δικά του.

Υπηρεσίες;

Δικές του.

Τράπεζες;

Δικές του.

Στρατοί;

Δικοί του.

Ήταν ο μεγαλέξανδρος του πλούτου. Ο Τσέκινγκς Χαν της ιδιοκτησίας.

Τι του έλειπε;

Τα βασικά συστατικά της ύπαρξης: Νερό, αέρας, ήλιος.

Αυτά οι απλοί άνθρωποι είχαν την κακή συνήθεια να μην τα παραδίδουν τόσο εύκολα.

Μικρός ο Fuckman δεν ήταν καλός σε τίποτε. Ούτε στην ιστορία, ούτε στα μαθηματικά, ούτε στον αθλητισμό, ούτε στη μουσική, ούτε στα φλερτ. Στο μόνο που ήταν καλός ήταν στο να παίρνει τα πάντα από τα άλλα παιδάκια και να του λεν και ευχαριστώ και από πάνω.

Βλέπετε, όταν τα άλλα παιδάκια φέρναν στο σχολείο σάντουιτς και εργασίες, αυτός θα φερνε μινιατούρες που τις έπαιρνε τσάμπα από το εργοστάσιο πολυτελών αμαξιών του Μπαμπά. Τα παιδιά θα ζηλεύαν. Θα του δίναν τα σάντουιτς και τις εργασίες, κάποια από αυτά θα του πρόσφεραν και ένα φιλάκι από τις φιλεναδίτσες τους.

Τις είχε μαζεμένες o Fuckman τις παιδικές του κτήσεις στα παιδικό του ανάκτορο. Σάντουιτς σκουληκοφαγωμένα πια, τετράδια κιτρινωπά από το χρόνο, χαρτομάντηλα με εφηβικό κραγιόν που σκούπιζε με αηδία από το πρόσωπο του, αθλητικά παπούτσια, ξεφουσκωμένες πια μπάλες, πουλόβερ…

Στο διπλανό παιδικό ανάκτορο στοίβαζε τις μινιατούρες που το εργοστάσιο του παρήγαγε κατά εκατομμύρια, τις μινιατούρες που θα χάριζε στα παιδιά του για να κάνουν και αυτά τα παιδικά τους ανάκτορα.

Όταν τα παιδάκια στο σχολείο του Fuckman δε θα είχαν πλέον τίποτα άλλο εκτός από μινιατούρες, θα τα έβαζε να του καθαρίσουν τα αθλητικά παπούτσια που πήρε από αυτούς για μισή μπουκιά από το σάντουιτς που πάλι πήρε από αυτούς.

Μετά θα τους έταζε καινούριες μινιατούρες (οι παλιές είχαν σκουριάσει ήδη) και θα τα στελνε σε γειτονικά σχολεία, να πάρουν με αυτές τα σάντουιτς και τις μπάλες και τα παπούτσια και από τα άλλα παιδιά. Και αν τα άλλα παιδιά δε θέλαν, οι υποδουλωμένοι συμμαθητές του Fuckman θα τους τα παίρναν με το ζόρι.

Έτσι έχτισε την πρώτη του αυτοκρατορία ο Fuckman, 8 χρονών ζωντόβολο. Και θα τη μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Ότι ήθελε θα το παιρνε. Αυτός ήταν ο μόνος κανόνας.

Κοίταξε τον πιστό του υφιστάμενο. «Θέλω τους Διεθνείς Οργανισμούς» του είπε.

Μα θα πάρει χρόνια, μπορεί και δεκαετίες για να τους εξαγοράσουμε.

«Ο χρόνος είναι χρήμα» και του κοψε μια επιταγή μερικών τρις.

Ο σύμβουλος πετάχτηκε: «Και γιατί να μην φτιάξουμε έναν δικό μας όσο θα περιμένουμε; Έναν οργανισμό που θα ρουφάει λεφτά από όλο τον κόσμο για το καλό του κόσμου;»

Τα μάτια του Fuckman άστραψαν- φοβεροί αυτοί οι σύμβουλοι. Για μερικά χιλιάρικα το χρόνο σου δίνουν τον κόσμο στο πιάτο…

«Θα τον ονομάσουμε IMF: In Memory of Fuckman» είπε τιμητικά ο σύμβουλος.

Τι μαλάκες είναι αυτοί οι σύμβουλοι ώρες ώρες σκέφτηκε ο Fuckman. Εμείς τα πράματα τα λέμε με το όνομα τους. IMF= International Mother Fuckers. Μετά το ξανασκέφτηκε. Η αλήθεια είναι για τους λίγους. Οι πολλοί την τραβάν την παραμύθα. «Εντάξει λοιπόν: θα το ονομάσουμε International Monetary Fund και θα ρουφάει λεφτά για να καταπολεμάει την παγκόσμια φτώχια»

Όλοι στο ανάκτορο του Fuckman ξεσπάσαν σε τρανταχτά γέλια. Πονούσε η κοιλιά τους από τα γέλια. Αυτό ήταν το καλύτερο ανέκδοτο που είχε πει ο Fuckman ποτέ. Καλύτερο και από εκείνη την πλάκα που έκανε όταν προσλάμβανε πολιτικούς: Μοναδικό τυπικό προσόν: Να νοιάζονται για τους λαούς τους, είχε γράψει στην αγγελία. Τα ανάκτορα ξαναξεσπάσαν στο γέλια…

Εντάξει λοιπόν, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τις είχαν, το μηχανισμό σκούπα που θα μάζευε το «γάλα» τον είχαν, τι άλλο έλειπε από τη συλλογή του Fuckman;

Τι άλλο έμενε; Ήλιος, νερό, αέρας. Αυτά δεν τα παραδίδαν τόσο εύκολα οι άνθρωποι.

Έπρεπε να δοκιμάσει. Τη λέξη όχι δεν την έμαθε ποτέ του ο Fuckman. Έπρεπε να πειραματιστεί. Κοίταξε το χάρτη. Έψαξε για μια χώρα που τα χε όλα. Νερό, ήλιο, αέρα: Τη μικρή Ελλάδα.

Ο σύμβουλος του, που σκεφτόταν πριν από αυτόν για αυτόν (και αυτόν με μινιατούρες τον είχε αγοράσει πιτσιρικά- και επειδή ο σύμβουλος δεν είχε ούτε σάντουιτς ούτε μπάλες να ανταλλάξει, αντάλλαξε τις σκέψεις του) κοίταξε και αυτός στο χάρτη την Ελλάδα.

Μμμ, είπε ο σύμβουλος. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αυτό θα χρειαστεί ένα καινούριο είδος πολιτικού. Έναν πολιτικό υπερήρωα. Κάποιον που να φέρει τα καλύτερα από πολλούς κόσμους.

Μμμ, σκέφτηκε ξανά ο σύμβουλος. Άνοιξε τον χαρτοφύλακά του και έβγαλε δύο φωτογραφίες. Η μία ήταν του μικρού Νικολά. Αυτός φέρει τα καλύτερα από Γάλλους, Ούγγρους, Εβραίους και Έλληνες.

Η άλλη ήταν του μικρού Jeff. «Αυτός φέρει τα καλύτερα από Έλληνες, Αμερικάνους, Σουηδούς και Εβραίους.» είπε αγχωμένος για τις προτάσεις του ο σύμβουλος.

«Μου κάνουν» αναφώνησε ο πλανητάρχης- ο πραγματικός πλανητάρχης. Προσλαμβάνονται.

«Βάλτους στο ψυγείο της πολιτικής αφθαρσίας μη μου χαλάσουν πριν την ώρα τους»

Ένας ξεχωριστός ήρωας.

Κάπου εδώ φτάνουμε στον ήρωα του παραμυθιού μας. Τον πολιτικό υπερήρωα. Τον Jeff.

Έμαθε το σοσιαλισμό στη Σουηδία. Δεν τον κατάλαβε καλά, μικρός καθώς ήταν. Επειδή κρύωνε, νόμισε ότι ο Σουηδικός σοσιαλισμός ήταν το να κρυώνουν όλοι το ίδιο.

Οι σπουδές του στον αμερικανικό καπιταλισμό διαφοροποίησαν λίγο τις αντιλήψεις του. Ναι, όλοι έπρεπε να κρυώνουν το ίδιο, εκτός από αυτούς που φρόντιζαν να κρυώνουν όλοι το ίδιο. Αυτοί δεν επιτρεπόταν να τουρτουρίζουν. Έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.

Η άφιξη του στην Ελλάδα και τον ελληνικό ήλιο ενεργοποίησε σιγά σιγά τις δυνάμεις του, σαν το Σούπερμαν ένα πράμα. Στην Ελλάδα ο μικρός Jeff θα αποκτούσε δυνάμεις και θα γινόταν ο Gapman, ο ακαταπόνητος προστάτης των ισχυρών.

Σε αντίθεση με το Σούπερμαν, ο Gapman δεν μπορούσε να σκοτωθεί από τον κρυπτονίτη. Ο κρυπτο-νίτης αντίθετα τον δυνάμωνε πολιτικά, τον βοηθούσε να κρύβει την μυστική του ταυτότητα του σούπερήρωα του καπιταλισμού μέσα στη φανερή ταυτότητα του σοσιαλιστή.

Από το πατέρα του κληρονόμησε και άλλες υπερδυνάμεις: Τη δύναμη των σωματείων, τη δύναμη των μήντια και του ελέγχου των μαζών, τη δύναμη της πολυδιάσπασης της αριστεράς.

Ο πατέρας του, ο Δίας του πολιτικού συστήματος μοίραζε απλόχερα δυνάμεις στους άλλους Ολύμπιους της πολιτικής: Τη δύναμη της διαφθοράς, της εξαπάτησης, της διαπλοκής, της πειθούς, της συγκάλυψης.

Και ως Ολύμπιοι που ήταν όλοι αυτοί, ήταν όλοι τους υπεράνω των πάντων, υπεράνω υποψίας και υπεράνω του νόμου.

Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, το γένος των πολιτών άρχισε να σταματά να πιστεύει στην πολιτική θεϊκότητα των Ολυμπίων, τέτοια που ήταν τα καμώματά τους.

Αν οι πολίτες σταματούσαν να πιστεύουν στους Ολυμπίους, οι δυνάμεις τους θα εξαφανίζονταν. Θα γινόντουσαν κοινοί πολίτες, με τα προβλήματα των πολιτών, τις άθλιες ζωές των πολιτών, το μέλλον των πολιτών.

Τότε κλήθηκε ο Gapman, γνήσιος -και όχι απλά πολιτικός- γόνος του Δία.

Και όντως, πολίτες, αγανακτισμένοι, ταλαιπωρημένοι, είδαν τη γνήσια σπίθα της πολιτικής θεϊκότητας σε αυτόν. Πίστεψαν ότι θα εξυγίαινε το σύστημα, θα επανέφερε σε τάξη τους ατάσθαλους Ολυμπίους, θα επανέφερε την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισοκατανομή πλούτου.

Με τόση δύναμη που απέκτησε, ο Gapman θα προχωρούσε στο μεγαλύτερο ολύμπιο άθλο του. Θα έπαιρνε μια χώρα στην πλάτη του και θα την έσερνε στον Αχέροντα ποταμό των IMF’s, γνωστών και ως International Mother Fucker’s. Εκεί τον περίμενε ένας άλλος σοσιαλιστής ο Τρως Καν (πλήρες όνομα: Ούτε Καν Τρως) για να τον βοηθήσει στο ομαλό κατέβασμα της χώρας στα οικονομικά τάρταρα.

Με το ένα χέρι θα πάλευε τα σκυλιά του IMF που κάνουν τις χώρες μια χαψιά, με τα άλλο θα κρατούσε το σκοινί για να μην του πέσει η χώρα καθώς την κατέβαζε βαθύτερα και βαθύτερα στο στόμα του ληστρικού καπιταλισμού.

Μα το φορτίο έπεσε πολύ βαρύ ακόμη και για έναν Ολύμπιο: Έπρεπε το περιττά βάρη να φύγουν:

Ένα ένα τα πετούσε από τη χώρα: μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πρόνοια, εργασιακά δικαιώματα, ατομικά δικαιώματα. παιδεία, έρευνα, ολόκληρο το βαρίδι του δημοσίου και έβλεπε τα σκυλιά του IMF να τα πιάνουν τα βαρίδια στον αέρα και να τα κάνουν μια χαψιά. «Καλά από πότε έχουν να ταϊστούν αυτά τα καημένα τα σκυλιά;» σκέφτηκε και τους πέταξε από συμπάθεια ένα ακόμη κομμάτι δημοσίου.

Ο Τρως Καν τον έβλεπε με περηφάνια να προχωρά στον τιτάνιο άθλο του, το χέρι του να ματώνει από το σκοινί που κρατούσε μια χώρα που τρανταζόταν. Άξιος φώναζε ο Τρως Καν και χειροκροτούσε. Άξιος φωνάξαν και οι άλλοι θεοί του καπιταλισμού που μαθαίναν τα κατορθώματα του.

Βροχή οι βραβεύσεις. Παγκόσμια η αναγνώριση των άθλων του Gapman. Λίγο ακόμη να τραβούσε το σκοινί, λίγο ακόμη να κρατούσε το σκοινί, λίγο ακόμη να τραβούσε το σκοινί… Ίδρωνε και χαμογελούσε και μάτωνε. Άξιος, άξιος άκουγε τους άλλους θεούληδες να ζητωκραυγάζουν.

-Λίγο- ακόμη.

«Jeffrey, το φαϊ είναι έτοιμο»… «Ήρθαν και τα παιδιά από τον ΟΗΕ να συζητήσετε το μέλλον σου δίπλα τους». «Άντε, σταμάτα τους ηρωϊσμούς και έλα να φας»

Ο Gapman άφησε το σκοινί και πετάχτηκε όρθιος. Ποιος σωστός υπερήρωας δε θα άκουγε τη μαμά του;