Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Λογοτεχνία: 'Ελληνες ξανά- Περίοδος Σημίτη



Μπαίναμε βαθιά στη διακυβέρνηση Σημίτη. Αναρωτιόμουν τι μας είχε κάνει. Χρόνια αργότερα ένας φίλος μου θα μου περιέγραφε από το τηλέφωνο την αίσθηση του από κείνη την περίοδο, αντανακλώντας απόλυτα και τις δικές μου σκέψεις για την εποχή: «Ήταν σα να μπήκαμε σε ένα πυκνό νέφος και να μη βγήκαμε ποτέ- μια μεταφυσική αρπαγή της ψυχής μας».



Περίοδος Σημίτη (Απόσπασμα από το υπό δημιουργία βιβλίο του συγγραφέα "Έλληνες ξανά!")


Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Μετά ήρθε το χρηματιστήριο. Με τη βοήθεια υπεραισιόδοξων δηλώσεων της κυβέρνησης, δισεκατομμύρια ευρώ έφυγαν από τα χέρια μικροαστών και μεσοαστών Ελλήνων, θυσία στο βωμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κυκλώματος.


Χάρη στους ψυχολογικές μεθόδους και τις πολιτικές μεθοδεύσεις των Ελληνικών κυβερνήσεων, μέσα σε λίγα χρόνια ο Έλληνας έγινε από καταθέτης καταναλωτής και μετά τσογαδόρος και μετά δανειστής και ύστατα οφειλέτης.


Υπάρχουν πολλά ερωτήματα σε σχέση με την αινιγματική προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Σημίτη, του άρχοντα των σαρδάμ, τον τάπερμαν όπως τον χαρακτήριζε η αλησμόνητη Μαλβίνα. Ένα από τα πιο σκοτεινά σημεία είναι η μετάλλαξη του από πολιτικό ουτσαίντερ στον ισχυρότερο πολιτικό άντρα της εποχής και σε έναν από τους πιο αδιαφιλονίκητους πρωθυπουργούς της σύγχρονης πολιτικής Ελληνικής ιστορίας. Ίσως η ύστερη και έντονη γερμανική ανάμειξη να μας δίνει κάποιες ιδέες για το τι πραγματικά συνέβη. Αυτό που γνωρίζουμε είναι οι πολιτικές επιλογές και προτεραιότητες Σημίτη συνάντησαν μικρή αντίσταση και αντιστρόφως μεγάλη στήριξη από πολλά τμήματα του Ελληνικού συστήματος εξουσίας.


Οι λίγοι που αντιστάθηκαν στις επιλογές του παραγκωνίστηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν. Η σκόπιμα καλλιεργημένη εκκωφαντική σιωπή της εποχής έσπαγε μόνο από τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα που ακούγονταν για τις μεγάλες «επιτυχίες» της πολιτικής του, την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων… Με άλλα λόγια ο Ελληνικός λαός βάλθηκε να χειροκροτάει τη θανατική του καταδίκη…


Η αόρατη και συνάμα αφόρητη πίεση που το σύστημα εξουσίας επέβαλε στο νευρικό σύστημα των Ελλήνων για να επιβληθούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές Σημίτη δεν αποσύρθηκε ποτέ εντελώς. Ακόμη και γω που ποτέ μου δεν είχα καμία πολιτική ή οικονομική εξάρτηση, μόλις το 2010 τόλμησα να σπάσω αυτήν την ομερτά, το ξόρκι Σημίτη και να μιλήσω ανοιχτά για αυτόν τον άντρα και τις πολιτικές του:


28-12-2010


Πολιτική και κοινωνία: Ο Έλληνας δεν είναι αντι-Σημίτης


Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Πρώην πολιτευτές, αφού θεωρούν ότι έχουν υπηρετήσει τον τόπο τους και έχουν μπει στο hall of fame της άθλιας μεταπολιτευτικής πολιτικής ιστορίας, επεμβαίνουν ωσάν διανοούμενοι με “καίριες παρεμβάσεις” να μας φωτίσουν και να δείξουν το δρόμο το σωστό. Αυτόν δηλαδή που χάραξαν αυτοί, για να μας οδηγήσουν εδώ, στα αδιέξοδα και τα αζήτητα του παρόντος και του μέλλοντος.


Μήπως περιμένουν ότι θα τους ανταμείψει ο τόπος με την προεδρία της δημοκρατίας για τις υπηρεσίες που παρείχαν στο λαό τους;


Ψιτ. Εγερτήριο σάλπισμα. Η δημοκρατία αυτή της οποίας τους θώκους ονειρεύεστε, τελείωσε. Την κακοποιήσατε, τη βιάζατε επί δεκαετίες και τελικά την σκοτώσατε εν ψυχρώ.


Δε μαθαίνουν. Μετά το ξύλο στον Χατζηδάκη, τις γιούχες στους Κακλαμάνη και το ζεύγος Καραμανλή, κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν να ονειρεύονται παρά το συσσωρευμένο κύμα οργής του Ελληνικού Λαού που αν δε βρει δικαιοσύνη θα ψάξει για αίμα.


Για να αλλάξουμε το θέμα, ο πρώην, ο Κώστας ο Σημίτης, σε άρθρο του στο Βήμα μας λέει τα δικά του πάλι: “Η ΟΝΕ αποτελεί έπειτα από δέκα χρόνια ένα επιβεβλημένο και μη αμφισβητήσιμο δομικό στοιχείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης...


Δεν νοείται. Τα μέλη της είναι γι΄ αυτό υποχρεωμένα να συνεργάζονται, να προβλέπουν και να προλαμβάνουν εξελίξεις που θα θέσουν σε κίνδυνο το ευρώ και τη συνοχή της. Η οικονομική διακυβέρνηση είναι μια αναγκαιότητα”





Και μη αμφισβητήσιμο; Και μη αμφισβητήσιμο; Μια ακόμη θεολογικού τύπου ρήση για την ιερή οικονομία τους. “Τα μέλη της είναι γι' αυτό υποχρεωμένα”... Από ποιόν. Από την πραγματικότητα των αγορών. Όπως επιτυχώς έχουν επισημάνει και άλλοι σχολιαστές, το άρθρο είναι γεμάτο οικονομικούς όρους, ελάχιστους όμως κοινωνικούς. Γιατί απλά οι κοινωνίες δεν είναι το μέλημα των αγορών και των πολιτικών εκφραστών τους.


Η κυβέρνηση Σημίτη μας έβαλε στο ευρώ για λογαριασμό της γερμανικής πολιτικής με μαγειρέματα όπως αποκαλύπτει η Bild και ομολογεί ο Γιούνκερ και όταν όλοι οι τεχνοκράτες γνωρίζαν ότι ήταν αδύνατο για την υπό διάλυση ελληνική οικονομία να αντεπεξέλθει σε αυτό. Επίτρεψε την Ελληνική κερδοσκοπία πάνω στο Ευρώ που μέσα σε μήνες ανέβασε απίστευτα το κόστος ζωής στην Ελλάδα. Μας χρέωσε το πανηγύρι των Ολυμπιακών όπου οι πραγματικοί εορτάζοντες ήταν ο εργολάβοι και οι εταιρίες, κυρίως γερμανικές.


Και φυσικά να μην ξεχνάμε το χρηματιστήριο. Με τις ευχές, τις εγγυήσεις και τις παραινέσεις της κυβέρνησης, δημιουργήθηκε ένα τεχνητό κλίμα ευφορίας και προσδοκιών. 7000 μονάδες θα φτανε είπανε. Εκατομμύρια μικρών και μεσαίων επενδυτών χάσαν τα λεφτά τους. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες δισ ευρώ χάθηκαν από την ελληνική οικονομία για να τροφοδοτήσουν τους αετονύχηδες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι καταθέσεις στέγνωσαν, ο Έλληνας μπήκε βαθύτερα στην κουλτούρα του δανεισμού. Οι τράπεζες υπερπροσφέραν δάνεια. Καταστροφή. Μια ακόμη από τις πολλές που έχουν βρει αυτή τη χώρα. Και ποια ήταν η στάση του τότε πρωθυπουργού; Σε μια επίδειξη πολιτική κυνισμού και αναλγησίας, ο Σημίτης δήλωνε: Έπαιξαν και έχασαν. Ας πρόσεχαν.



Ας πρόσεχε λοιπόν και αυτός όταν το δεξί του χέρι ο Τσουκάτος ομολόγησε την ταρίφα των 1000000 ευρώ της Siemens που ο ίδιος έλαβε για “τα ταμεία του Πασόκ”. Ας πρόσεχε την εμπλοκή Μαντέλη στην ίδια υπόθεση. Ας πρόσεχε τις δηλώσεις του Ζοσεράν, πρώην στελέχους της εταιρίας Thale που περιέγραψε ότι του ζητήθηκε από Έλληνα συνεργάτη του μίζα της τάξης του7-10% για τον τότε υπουργό αμύνης (προηγουμένως οικονομίας) Γιάννο Παπαντωνίου.


Ας πρόσεχε όταν το σύστημα εξουσίας έκρυβε χρέος όπου μπορούσε να βρει για να παρατείνει τη διάρκεια ζωής του. Σε δημόσιες εταιρίες, σε προϋπολογισμούς, σε καθυστερήσεις πληρωμών και αποπληρωμών... και πάλι δεν έφτανε... Ας πρόσεχε λοιπόν ο Σημίτης όταν ο διεθνής χρηματοπιστωτικός καρχαρίας της Goldman Sachs κλήθηκε και αυτός να καταχωνιάσει με το αζημίωτο το ελληνικό χρέος.


Και ας προσέχει λίγο περισσότερο τώρα που ο αυστριακός δικαστής Φαγιέντ Μουλά Καλί έχει πλέον καταγγείλει τη Goldman Sachs για το ρόλο της στην απόκρυψη του ελληνικού χρέους. Η μήνυση αναφέρει ότι τα swaps που υπέγραψε η κυβέρνηση Σημίτη οδήγησαν σε εγκληματικές πράξεις απάτης[1].


Σε αντίθεση με την πρακτική Τσουκάτου, ο Σημίτης αρνείται: «Καιρός είναι να τελειώνουν οι υποκρισίες και η παραπληροφόρηση[2]» λέει. Δεν έχει και πολύ σημασία. Μέχρι σήμερα η ομπρέλα της συγκάλυψης, της αδιαφάνειας και της ατιμωρησίας στην Ελλάδα φροντίζει τόσο η ομολογία όσο και η άρνηση να έχουν τις ίδιες ακριβώς συνέπειες: Δηλαδή, καμία απολύτως...


Ας προσέχατε είπε ο κυνικός Πρωθυπουργός στον πληγιασμένο από το κόλπο του χρηματιστηρίου Ελληνικό λαό, το λαό που κλήθηκε να πληρώσει το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004, το λαό που εξαπατήθηκε για την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας από τον γίγαντα της κερδοσκοπίας που λέγεται Goldman Sachs και την φιλοσημιτική προπαγάνδα των Μήντια, το λαό που κλήθηκε να πληρώσει και τα «κρυμμένα», μεταχρονολογημένα χρέη…


Ας προσέχατε μας είπε. Ίσως σύντομα, καθυστερημένα αλλά σύντομα, ο ελληνικός λαός να του απαντήσει: στο εξής να προσέχεις εσύ, σε κάθε σου βήμα…»[3]



Ο Σημίτης όφειλε να ακούσει τη συμβουλή μου, να την ακούσει καλά, να τη βάλει μέσα στην καρδιά του, ή σε ότι τέλος πάντων είχε διαλέξει να την αντικαταστάσει. Σχεδόν ένα μήνα μετά μια ομάδα νεαρών θα ζυγώσει απειλητικά το Σημίτη: Το περιστατικό καταγράφηκε από τα μήντια κατά τον ακόλουθο τρόπο:


«Από τα χειρότερα γλίτωσε σήμερα ο Κώστας Σημίτης καθώς δέχτηκε - ευτυχώς γι αυτόν - λεκτική επίθεση από 50 νεαρούς στο κέντρο της Αθήνας.


Εκείνη την ώρα οι νεαροί κολλούσαν αφίσες συμπαράστασης στην 27χρονη Γερμανίδα που είχε συλληφθεί ως ύποπτη για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Όταν αντιλήφθηκαν τον κ. Σημίτη να περπατάει με συνοδεία του αστυνομικού φρουρού , του επιτέθηκαν με βρισιές και κινήθηκαν εναντίων του με άγριες διαθέσεις.


Έγκαιρα όμως, έσπευσε μία ομάδα αστυνομικών, η οποία φυγάδευσε τον πρώην Πρωθυπουργό σε μία πολυκατοικία, αλλιώς το θέμα θα είχε πάρει σίγουρα άλλη τροπή.»[4]



Τον κλαυσίγελο της σύλληψης της 27 γερμανίδας «τρομοκράτη» θα τον εξιστορήσουμε λίγο αργότερα.



Ένα άλλο δημοσίευμα παρέχει περισσότερες πληροφορίες για την επίθεση:



«Έντονες αποδοκιμασίες δέχτηκε γύρω στις 15.00 ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στο ύψος της Ακαδημίας, όπου βρίσκεται το γραφείο του. Ο κ. Σημίτης περπατούσε όπως καθημερινά κάνει όταν γυρίζει με τα πόδια από το γραφείο στο σπίτι του στην οδό Αναγνωστοπούλου, μαζί με τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας. Μια ομάδα νεαρών που έκανε αφισοκόλληση στην περιοχή μαζί με περαστικούς, άρχισαν να τον γιουχάρουν, να του χειρονομούν με άγριες διαθέσεις με αποτέλεσμα να παρέμβουν οι αστυνομικές δυνάμεις που υπήρχαν στην περιοχή.


Μάλιστα, η ένταση που επικράτησε ήταν τέτοια, που οι άνδρες της ασφάλειας οδήγησαν τον κ. Σημίτη σε παρακείμενο πολυκατάστημα, μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα.


Να σημειώσουμε ότι σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και στις συμβολές της οδού Ακαδημίας με τις Βουκουρεστίου, Δημοκρίτου και Λυκαβηττού, όπου έγινε και το επεισόδιο άτομα σκόρπισαν φειγ βολάν κατά της απόφασης να αφεθεί ελεύθερη η Φαίη Μάγιερ.


Στα φέιγ βολάν αποτυπώνονταν και άλλα κοινωνικά μηνύματα που δείχνουν την οργή του κόσμου. Οι αστυνομικοί που είχαν βάρδια στην περιοχή συζητούσαν χαμηλοφώνως τα συμβάντα στην Τυνησία και την Αίγυπτο και ταύτιζαν τα γεγονότα της Αθήνας και την αποδοκιμασία Σημίτη με την εισβολή στη βίλα του έκπτωτου Τυνήσιου προέδρου.»[5]



Γιατί τόση οργή για έναν εκσυγχρονιστή, για έναν Ευρωπαίο πολιτικό;



Ίσως γιατί ένα βαρύ πέπλο σκότους καλύπτει πολλά από τα στιγμιότυπα την περιόδου διακυβέρνησης Σημίτη. Ίσως γιατί αυτό το σκοτάδι πλάκωσε ψυχές. Ίσως γιατί αυτό το αόρατο χέρι που ‘σφιγγε τις ψυχές των Ελλήνων εκείνο το διάστημα να δημιούργησε σωρευτικά φαινόμενα. Τα μόνα που μπορούμε να ξέρουμε είναι κάποια ορατά μόνο χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου όπως η συστηματική λογοκρισία και οι διωγμοί προσώπων.


Η λογοκρισία ήταν τόσο πυκνή που ένοιωθες ότι μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι. Όπως και σήμερα έτσι και τότε μια οργουελική πολιτική σκληρότητα επικρατούσε. Μόνο που ο σημερινός Έπαρχος, ο Γ.Παπανδρέου Jr είναι έκθετος. Οι περισσότερες πολιτικές του και οι μηχανισμοί τους βλέπουν έγκαιρα το φως της δημοσιότητας. Ο τότε ισχυρός πολιτικός άντρας όμως, o Κωνσταντίνος Σημίτης, έχαιρε πλήρης κάλυψης από πολιτικούς και μήντια και μπορούσε να κινεί τα νήματα ανενόχλητος.


Για κάποιο λόγο ήθελε να μεταμορφώσει την Ελλάδα. Δεν ήμουν στο μυαλό του. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκεφτόταν. Μεταφορικά μιλώντας ίσως να χε κατά νου να κάνει την Ελλάδα μια μικρή γερμανική αποικία. Και ο τρόπος που επιδίωξε να υλοποιήσει το όραμά του φαίνεται να ήταν αδίστακτος.


Μερικά μόνο από τα λιγότερα άγνωστα σημεία αυτού του φασισμού θα αναπαράγουμε: Ο αθλητικογράφος Φίλλιπος Συρίγος είναι από τους λίγους που μέσα στο κλίμα «ευφορίας» για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Αθήνα εκφράζει δημοσίως τις ενστάσεις του. Και θα το πληρώσει ακριβά: Τον Οκτώβριο του 2004 ο Συρίγος δέχεται ένα μήνυμα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή:


«Δύο άντρες που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα και φορούσαν κράνη επιτέθηκαν στον Φίλιππο Συρίγο με σιδηρογροθιές, τον χτύπησαν στο κεφάλι και τον μαχαίρωσαν τέσσερις φορές στην πλάτη, τραυματίζοντας τον σοβαρά…


Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Mega, ο διευθυντής της Ελευθεροτυπίας, Σεραφείμ Φυντανίδης, ανέφερε ότι οι θεράποντες ιατροί του κ. Συρίγου κάνουν λόγο για απόπειρα δολοφονίας.[6]»


Το 2010, ένας από τους πρωτεργάτες της ανάληψης των ολυμπιακών, ο κατά περιόδους υφυπουργός και βουλευτής Γ. Λιάνης, έχοντας επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε, τη δημοσιογραφία δηλαδή, μας υπενθυμίζει τον εμπαιγμό της Ολυμπιακής δόξας-λόξας, την απόλυτη γυφτιά, το αποκορύφωμα του βλαχομπαρόκ:


«Όπως και να το κάνουμε, οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της Ελλάδας και της Αθήνας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει και μόνο τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση. Σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα με τους Ολυμπιακούς.»



Ο Συρίγος, που έχει νιώσει –κυριολεκτικά- στο πετσί του τους Ολυμπιακούς, απαντάει έξαλλος στην απόπειρα αναβίωσης της Ολυμπιακής προπαγάνδας- κάθε επιχείρημα είναι και μια ορθολογική μαχαιριά στην καταστροφική προπαγάνδα:


«ΜΑΛΙΣΤΑ... Σε στιγμές που οι Ελληνες νιώθουν στο πετσί τους πόσο τραγικά εξαπατήθηκαν στην ιστορία αυτή, έρχεται ο πρωταίτιος της εξαπάτησης να αποδείξει όχι απλά ότι δεν μετανοεί, αλλά ότι δεν είναι καν σε θέση να καταλάβει τι γίνεται γύρω του!


ΝΑΙ... πράγματι, μας σήκωσαν λίγο ψηλότερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Γι' αυτό και λίγο μετά πέσαμε και τσακιστήκαμε. Διότι το ολυμπιακό μας όνειρο, σε εποχές που υποτίθεται ότι επιχειρούσαμε την περίφημη οικονομική σύγκλιση προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, στηρίχθηκε σε δανεικά λεφτά, τα οποία λεηλάτησαν εργολάβοι, πάροχοι υπηρεσιών, μεσάζοντες και σαλταδόροι. Με τη σύμφωνη γνώμη ή και τη συμμετοχή, φυσικά, όσων αποφάσιζαν τότε.


ΚΑΙ ο Γ. Λιάνης, αντί ως εμπνευστής αυτής της καταστροφικής «μεγάλης ιδέας» να ζητάει εξηγήσεις ή, τουλάχιστον, να απαιτεί λογαριασμό, επιμένει σε «μεγάλες στιγμές» μιας χώρας που, κατά τη γραφή του, ενδέχεται και να μην υπάρχει πια!


ΜΗΝ απορείτε. Τέτοιοι μας κυβέρνησαν χθες, τέτοιοι μας κυβερνάνε και σήμερα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο», γι' αυτό και είναι εντελώς αμφίβολο αν θα ξανασηκώσουμε ποτέ κεφάλι.


ΑΣ πάμε όμως και στα... επουσιώδη. «Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει», λέει ο Γ. Λιάνης. Ναι, πράγματι, «στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά»! Ας όψεται όμως η θηριώδης προπαγάνδα, που έκανε το άσπρο μαύρο, με συνέπεια άδολοι εθελοντές να υπηρετήσουν εν αγνοία τους τα συμφέροντα οργανωμένων ληστοσυμμοριτών!


«ΜΟΝΟ τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση», εξακολουθεί ο... ποιητής. Ναι, με το C4Ι, τα αερόστατα παρακολούθησης, τις τηλεφωνικές γραμμές γεμάτες ρουφιάνους και τους Αθηναίους να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους…



…ΑΣ' ΤΑ λοιπόν Γιώργο, δεν σε παίρνει... Γιατί εσείς οι πολιτικοί μπορεί να μας κάνατε φτωχούς, αλλά όχι και μαλάκες...[7]»



Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα περισσότερο προσωπικό του κείμενο με τον Λακωνικό τίτλο «Προπαγάνδα», ο Συρίγος θα φωτίσει και άλλο τη σκοτεινή υπόθεση των Ολυμπιακών:


Δεν θα το πιστέψει κανείς, αλλά είναι αλήθεια: για το σχόλιο της περασμένης Τρίτης, που ήταν μια απάντηση στα όσα συνεχίζει να υποστηρίζει υπέρ των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο εμπνευστής τους βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Λιάνης, έλαβα όσες συγχαρητήριες επιστολές δεν είχα λάβει καθ' όλη τη διάρκεια της αντιολυμπιακής μου καμπάνιας, δηλαδή από το 1996 μέχρι την έναρξη των Αγώνων!


ΚΟΙΝΗ συνισταμένη σχεδόν όλων αυτών των επιστολών, το «εσύ καλά τα έλεγες από τότε, αλλά εμείς δεν ακούγαμε - ίσως και γιατί μέσα στον καταιγισμό της ολυμπιακής προπαγάνδας, η δική σου άποψη δεν βρήκε τον χώρο που της άξιζε».


ΜΑΛΙΣΤΑ... Μοιάζει με «μετά θάνατον αναγνώριση», αν και -ως εκ θαύματος- παραμένω ζωντανός, αλλά εκείνο που ασφαλώς έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι Ελληνες μιλάνε ανοιχτά πια για την ισοπεδωτική προπαγάνδα που σ' εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έστειλε τη λογική περίπατο...


ΕΧΩ πάνω από 10 χρόνια στα χέρια μου ένα χαρτί που αποκαλύπτει από πού και με ποιον τρόπο εκπορεύτηκε εκείνη η προπαγάνδα και πώς εν τέλει η χώρα, στην πορεία της προς το 2004, βίωσε έναν ιδιότυπο φασισμό, με αποκλεισμούς, διώξεις, προπηλακισμούς και συλλήψεις των φορέων της αντίθετης άποψης.


Ο ΤΙΤΛΟΣ του εγγράφου, που εξεδόθη στις 26 Φεβρουαρίου 1997, από την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, είναι «Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική, η στάση μας και η στρατηγική επικοινωνίας» και πρόκειται για ένα γκεμπελικό κατασκεύασμα, το οποίο στο πιο χαρακτηριστικό του σημείο λέει τα εξής: «Θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε ενέργεια που θα ενίσχυε την κριτική, δίνοντάς της την ευκαιρία να προβάλλει επιχειρήματα στην κοινή γνώμη τα οποία σε άλλη περίπτωση θα έμεναν σε περιορισμένο κύκλο». Και πιο κάτω, με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια: «Δεν πρέπει να διαμορφωθούν προϋποθέσεις προβολής των επιχειρημάτων που αντιτάσσονται στην υποψηφιότητα»!


ΑΥΤΗ ήταν η επίσημη γραμμή, η οποία πέρασε παντού και πρώτα πρώτα στα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες και τα περιοδικά, με αποτέλεσμα, ενώ για 8 ολόκληρα χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το κυρίαρχο θέμα στην ελληνική κοινωνία, να απουσιάσει από τα Μέσα όχι μόνο η αντίθετη άποψη, αλλά και κάθε γόνιμος προβληματισμός που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα κάπως καλύτερα.


ΕΠΙ της ουσίας η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα από μια «ξεδιάντροπα αλαζονική κυρία» (Γιάννα Αγγελοπούλου) και έναν πρωθυπουργό (Σημίτης) που ήταν πολύ μικρός για να επιβάλει αυτό που πίστευε (ότι οι Αγώνες δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες της Ελλάδας).


ΚΑΙ έτσι βάδισε ανεμπόδιστη προς την καταστροφή. Που δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά και (πρωτίστως ίσως) ηθική, με όλα εκείνα τα φοβερά αθλητικά καμώματά μας να περνούν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας! Και φυσικά τη μίζα και τη συνδιαλλαγή να καταγράφουν νέα «ιστορικά υψηλά», μεγαλύτερα και από εκείνα του '99, όταν με τις ευλογίες και την προτροπή της κυβέρνησης συνετελέσθη, στην ψύχρα, η πιο εγκληματική αναδιανομή πλούτου στην Ιστορία της χώρας (σμσ. του συγγραφέα: ο Συρίγος φυσικά αναφέρεται στο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου)[8]»


Χούντα. Τρεις δεκαετίες και βάλε χούντας. Μια χούντα με ψευτοδημοκρατικό προσωπείο που έχει διαπράξει οικονομικά, ηθικά, πολιτικά, κάθε είδους εγκλήματα. Και όμως σήμερα, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί όχι μόνο δεν την καταδικάζουν αλλά τη νομιμοποιούν, διαπραγματεύονται μαζί της και από κοινού φορτώνουν στον Ελληνικό Λαό που τα μόνα του εγκλήματα ήταν η απάθεια, η αμάθεια και η ευπείθεια, όλα τα εγκλήματα που οι χουντικοί πολιτικοί έχουν διαπράξει.


Ο Συρίγος ήταν τυχερός. Επιβίωσε. Άλλοι αντιστασιακοί που είχαν όμως ευρύτερο πεδίο κριτικής από το Συρίγο δεν τα κατάφεραν… Θυμάμαι το «θρίαμβο» των ολυμπιακών. Και κει δένει απόλυτα η απάντηση της Μαλβίνας Κάραλη όταν ο Μάνος Λαμπράκης της είχε ζητήσει τη γνώμη της για τους Έλληνες:


«-Ο Ηράκλειτος ξέρεις τι λέει;


-Τι;


-Έλληνες που η νίκη τους είναι η Καταστροφή τους[9]»


Πόσο δίκιο είχε το σοφό κορίτσι!!!


Οι νίκες του Σημίτη, το χρηματιστήριο, το ευρώ, οι Ολυμπιακοί ήταν η καταστροφή των Ελλήνων…


Το καθεστώς Σημίτη είχε καταφέρει μια ακόμη μεγάλη νίκη: Να εξοντώσει τις αντίθετες φωνές.


Εκείνη την εποχή η μέθοδος της στόχευσης προσώπων τελειοποιήθηκε. Οι λίγοι αντικαθεστωτικοί διώχτηκαν απάνθρωπα. Όπως ακριβώς συνέβη στη Μαλβίνα Κάραλη…


Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Ασυμβίβαστη, τέρας μόρφωσης, μυαλό λεπίδι, γεμάτη αγάπη για τους «απλούς» ανθρώπους, γοητευτική. Και ίσως η μόνη τηλεοπτική φωνή που πολέμησε το καθεστώς Σημίτη. Τη γενναιότητα της και την ανυποταγή της θα την πλήρωνε πολύ ακριβά. Το άστρο της θα το σβήναν με βία. Μια πτυχή της τραγωδίας που πέρασε η Μαλβίνα στα χέρια της Εξουσίας έχει καταγραφεί από το Μάνο Λαμπράκη στο έξοχο κείμενό του «Μαλβίνα: μας πιάσανε τον κώλο, πολεμόχαρη ψυχή μου, ξεπουλάμε». Περιγράφει λοιπόν ο Μάνος:


«Φτου σου ξεφτίλα!»


Είναι βράδυ Σαββάτου, Φεβρουάριος του 1996, λίγες μέρες μετά από τα
γενέθλια της, Χάρητος και Πλουτάρχου γωνία.
Πάνω στο κεφάλι της,
προσγειώνεται ένα ποτήρι ουίσκι. Ύστερα μέσα από το σκοτάδι, ξεπετάγεται
το χέρι ενός άντρα που κρατάει ένα δεκαχίλιαρο, σχεδόν σχίζει τον ψηλό
γιακά της μαύρης βιζόν, που φορά το, μετρίου αναστήματος, κορίτσι με τα μαύρα,
μέσα στη νύχτα γυαλιά ηλίου, ακούγεται το σάλιο, που ξεκολλάει από το
μοχθηρό αντρικό στόμα, για να
«συγκολλήσει» την αξία του χαρτονομίσματος,
με τον κοντοκουρεμένο σβέρκο του κοριτσιού.


« Για σαπούνι ρε, χαμούρα ξεφτίλα.»


Το κορίτσι φωνάζει «βοήθεια». Οι θαμώνες του μπαρ της Χάρητος και
Πλουτάρχου γωνία,
κοιτάζουν από το παράθυρο. Νομίζουν πως είναι σκηνή
ερωτικής αντιζηλίας. Όταν όμως αντιλαμβάνονται πως αυτός, είναι βουλευτής
του ελληνικού κοινοβουλίου κι εκείνη η Μαλβίνα Κάραλη, επιστρέφουν στις
στάχτες των πούρων και στις χρηματιστηριακές συζητήσεις τους.


Η Μαλβίνα αρχίζει να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση του σπιτιού της,
προς τον Λυκαβηττό. Πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, στα σκαλοπάτια
Ξενοκράτους και Πλουτάρχου. Μόλις έχω αγοράσει φαγητό από του Φιλίππου.
«Τρέχα» μου φωνάζει. «Απόπειρα δολοφονίας. Πάνε να με φάνε. Τρέχα.»


Την παίρνω αγκαλιά. «Ηρέμησε. Δεν σε κυνηγάει κανείς.» της φωνάζω. Γυρνάει και
κοιτάει προς την κάτω πλευρά της Πλουτάρχου, βγάζει ένα δυνατό «Αααααα» κι
αρχίζει να τρέμει.


«Είναι κοντά το σπίτι σου; Πάμε σπίτι σου.»
«Δίπλα.» της λέω…


Θέλει να λουστεί. Δεν μπορεί να πάει έτσι σπίτι. Δεν θα την ξαναφήσουν να βγει από το σπίτι τα παιδιά. Ψάχνει να βρει κάπου το τηλέφωνο της Λιάνας Κανέλλη.
Μου ζητάει πετσέτα…


. Μπαίνει στο μπάνιο. Κάποια
στιγμή την ακούω που κλαίει. Βγαίνει.
«Έχεις τίποτα να φάω, μικρέ. Πεινάω.»
« Έχω γιουβαρλάκια, τα πήρα μόλις από του Φιλίππου.»
Φέρτα.


Καθόμαστε στην άκρη του κρεβατιού. Το σπίτι δεν έχει άλλο δωμάτιο.
Αυτοσχέδιο τραπέζι, όταν δεν τρώω στο γραφείο, είναι πάντα το κρεβάτι. Της
φέρνω το πιάτο με τα γιουβαρλάκια. Δεν της αρέσουν. Την πιάνουν τα κλάματα.


«Θα με φάνε. Αν το πω στα παιδιά δεν θα με αφήσουν να ξαναβγώ. Να ηρεμήσω
και να με κατεβάσεις μέχρι την πλατεία ε;»
«Δεν θέλεις να σε πάω μέχρι το σπίτι;»
«Όχι, όχι...μόνη. Μόνη. Πάει. Πέρασε. …


Ανάβει τσιγάρο... Μου ζητάει χαρτί και μολύβι.


«Είναι ωραίο να σε μισούν, ιδίως τη στιγμή που σε γαληνεύει το πρωτείο.»


***


Μου ζητάει βελόνα και κλωστή, να ράψει πρόχειρα το σκίσιμο στο γιακά.
Παίρνω το χαρτί από τα χέρια της. Μου έχει γράψει τη δική της συνταγή για
τα ωραία γιουβαρλάκια. « Γιουβαρλάκια του δεκαχίλιαρου» επιγράφει.
Σηκώνεται…


…Κατηφορίζουμε την Δημοκρίτου. Στριβούμε στην Αναγνωστοπούλου.
Αναγνωστοπούλου και Πινδάρου πέφτουμε πάνω στον Χρήστο Λαμπράκη. Κάνει ότι
δεν την βλέπει. Κάνει ότι δεν τον βλέπει. Φτάνουμε πλατεία Κολωνακίου…


«Μας πιάσανε τον κώλο, πάει πολεμόχαρη φυλή μου,
καραξεφτιλιστήκαμε, ξεπουλάμε.»


…Κάνω τη σύνδεση με Κάιρο (όπως πολλές
φορές μου λέει.). Το βράδυ απόψε θα μπορούσε να είναι πολύ επικίνδυνο. Με
έχει ορκίσει να μην μιλήσω σε κανέναν. Με παίρνει ο ύπνος.


Το Σεπτέμβριο του 1997 παραιτείται από το MEGA. Έχει αλλάξει κι επίθετο
αυτή τη φορά. Ονομάζεται Μαλβίνα Χαριτοπούλου πια. Η επιστολή της σπάει,
για εκείνον που καταλαβαίνει, κόκκαλα…


Την συναντάω τυχαία μερικές μέρες μετά, στο PEROS στην πλατεία… Μιλάει πάλι για τον Σημίτη.


Η οικογένεια Σημίτη ήρθε στην Ελλάδα από τη Βαυαρία το 1903. Όπως του Όθωνα. Μετά
αρχίζει να μιλάει το κορίτσι του Κούντερα. Η μαθήτρια της Κυβερνητικής.
[10]»


Μένει να μάθουμε το ποιος ήταν ο βουλευτής με τη συμπεριφορά προαγωγού. Το παλληκαράκι που πέταξε στο κεφάλι μιας γυναίκας, όποιας γυναίκας, ποτήρι ουίσκι και της κόλλησε το σκισμένο και σαλιωμένο δεκαχίλιαρο στο σβέρκο.


Σε μια μαγνητοφωνημένη συνέντευξη που πήρα από τον ποιητή Γιώργο Χρονά μερικά χρόνια πριν, ο Χρονάς ακουγόταν πεπεισμένος πως η Μαλβίνα δολοφονήθηκε. Τον ρώτησα με ποιο τρόπο, ξενισμένος καθώς ήμουν από τη δήλωση του καθώς όλοι γνωρίζαμε ότι πέθανε από καρκίνο. Μου θύμισε τη δολοφονία του βούλγαρου αντικαθεστωτικού Georgi Markov το 1978 στο Λονδίνο. Ο Markov δολοφονήθηκε με την εισαγωγή τοξικής ουσίας στο σώμα του μέσα σφαιριδίου το οποίο εκτοξεύτηκε από την κορφή μιας ειδικά κατασκευασμένης ομπρέλας.


Πέρα από τις συχνές δηλώσεις της Μαλβίνας ότι θα την τρώγανε, δεν έχουμε μέχρι σήμερα κανένα στοιχείο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ο ισχυρισμός Χρονά.


Από την άλλη, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το σάλιο που προέρχεται από Έλληνα βουλευτή του συστήματος εξουσίας, από αυτά τα άκρως επικίνδυνα για τη ζωή πλάσματα, δεν μπορεί παρά να είναι τοξικό.


Όπως και δηλητηριώδεις ήταν και οι πολιτικές που καταστρέψαν μια χώρα μέσα σε μερικά χρόνια. Δεν θα αφάνιζαν έναν άνθρωπο;



Το βιτριολικό μίσος του καθεστώτος Σημίτη για τη Μαλβίνα ήταν τόσο έντονο που θα χυνόταν άπλετο και σε όποιους προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν ή να την προστατέψουν: Το 1998 απολύεται από την εφημερίδα Έθνος μετά από 15 χρόνια συνεργασίας ο μαχητικός δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης. Τους λόγους της απόλυσής του τους εξηγεί ο ίδιος σε απαντητική και εξόχως αποκαλυπτική επιστολή του:


«Η κινηματογραφική μου σελίδα στο "Έθνος" υπήρχε για 15 χρόνια, μέχρι τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους. Ωστόσο, δε θα τη συνεχίσω λόγω ανωτέρας βίας ανάμεικτης με κατωτέρα μωρία. Η οποία είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζεται στο πασχαλινό "επεισόδιο" μ' εκείνα τα εντελώς ανώδυνα από πολιτικής απόψεως κείμενά μου για την "προγραμμένη" υπό των εκσυγχρονιστών Μαλβίνα Χαριτοπούλου (τη Μαλβίνα Κάραλη). Ωστόσο, χωρίς να το επιδιώξω, τα εν λόγω κείμενα είχαν αποκαλύψει, τυχαία και έμμεσα, επεμβάσεις της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών στη δουλειά κάποιων συναδέλφων του "Εθνους".


Ό,τι έγινε στη συνέχεια ανάμεσα σε μένα και τον για 15 χρόνια εργοδότη μου είχε εξ αρχής έναν έμμεσο μεν αλλά εμφανέστατο πολιτικό χαρακτήρα. Απολύθηκα για λόγους πολιτικούς, διότι αποκάλυψα τυχαία και χωρίς την πρόθεση να βλάψω κανέναν, τον κρυφό μηχανισμό της διαπλοκής των "διαπλεκόμενων συμφερόντων". Είχε προηγηθεί η κατάργηση της πολιτικής εκπομπής της Μαλβίνας στο "Μέγκα", κι αυτό σημαίνει πως μάλλον θα έπρεπε να ανέμενα τη σειρά μου. Ημουν για 15 ολόκληρα χρόνια το αριστερό - αναρχομαρξιστικό άλλοθι μιας εφημερίδας, άλλοτε κεντροαριστερής, και άλλοτε κεντροδεξιάς, και τώρα το άλλοθι αυτό δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν με πολιτικοοικονομική επάρκεια".


Ετεροχρονισμένη απόλυση


... "Για να το πω περισσότερο καθαρά, απολύθηκα ετεροχρονισμένα γιατί έγραψα κάποια μονόστηλα κείμενα αισθητικού περιεχομένου για την υπό διωγμό τελούσα στο "Έθνος" Μαλβίνα. Από αυτά δημοσιεύτηκαν μόνο τα δύο πρώτα. Πάνω στο τρίτο κινητοποιήθηκε ο λογοκριτικός πολιτικός μηχανισμός και έγινε ταραχή μεγάλη στην εφημερίδα.


Το ξαναλέω, δεν είχαν κανέναν απολύτως εργασιακό ή άλλο εμφανή λόγο να με απολύσουν ούτε τότε, δηλαδή το περασμένο Πάσχα που έγινε το επεισόδιο με αφορμή τη Μαλβίνα, ούτε ετεροχρονισμένα μετά από ένα εξάμηνο, την 9.10.98, τη μέρα που μου κοινοποιήθηκε με δικαστικό κλητήρα η απόλυση, χωρίς να προηγηθεί καμιά σοβαρή συνεννόηση ή διαπραγμάτευση. Εντελώς το αντίθετο, είχαν κάθε λόγο να με έχουν κοντά τους ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή μου, όπως είχαμε ήδη συμφωνήσει με τον διευθυντή Δημήτρη Βάρο…


…Όχι μόνο με απέλυσαν για λόγους πολιτικούς με μια ευρύτερη έννοια και μάλιστα για μια πολιτική συμπεριφορά που δεν ήταν δική μου αλλά της Μαλβίνας, αλλά όλως παραδόξως, η οργή του κ. Μπόμπολα κατά της Μαλβίνας έπεσε εξ ολοκλήρου στο κεφάλι μου.


Ένα κείμενό μου δημοσιευμένο στο "Ποντίκι" υπό μορφή χρονικού στο οποίο εξιστορούσα απλά, τίμια και απολύτως αντικειμενικά τα όσα συνέβησαν λίγες μέρες πριν από το Πάσχα του '98 στην εφημερίδα με αφορμή τα απορριφθέντα αισθητικά κείμενά μου για τη Μαλβίνα τον εξόργισε πολύ, για λόγους που μόνο αυτός γνωρίζει επακριβώς και που εγώ μόνο να τους υποπτευθώ μπορώ. Για πρώτη ίσως φορά στον ελληνικό Τύπο φαινόταν τόσο καθαρά η μέθοδος διαπλοκής των "διαπλεκομένων". Η αισθητική ενεπλάκη στην πολιτική, διότι η πολιτική ήταν ήδη εμπλεγμένη με την ιδιωτική οικονομία και τανάπαλιν. Όμως, η οργή του κ. Μπόμπολα τον οδήγησε, δυστυχώς, στον παραλογισμό να μου παρακρατεί τη μισή αποζημίωση με νομικίστικα κολπάκια, που δε θα τα καταδεχόταν ούτε συνοικιακός ψιλικατζής. Ιδού τι συνέβη.


Και νομικίστικα κολπάκια


Στις 11, 12, 13 και 14 Σεπτεμβρίου 1992 έκανα μια "λευκή απεργία" διαμαρτυρόμενος για τη λογοκρισία που είχε ασκηθεί από τον τότε Διευθυντή σε ένα κείμενό μου δημοσιευμένο στη στήλη μου "Κάθε Μέρα" της 10 Σεπτεμβρίου. Για 4 μέρες η στήλη μου ήταν κενή. Απειλούσα με παραίτηση, αλλά πριν προλάβω να παραιτηθώ πέφτουν όλοι πάνω για να με πείσουν να επιστρέψω στη στήλη.


Τελικά με πείθει η συμπαθέστατη κόρη του εκδότη, η κ. Μαρία Μπόμπολα. Όμως, πριν με πείσει και για να την "ξεφορτωθώ" της λέω αστειευόμενος πως για να επιστρέψω στη στήλη μου θέλω είκοσι εκατομμύρια (σμσ. του συγγραφέα: σε δραχμές, περίπου 60000 ευρώ σημερινά)! Μου λέει ευλόγως: Είναι πολλά. Τότε καταλαβαίνω τι έχει στο νου της και μπαίνω αμέσως στο παιχνίδι που εγώ άρχισα και που σοβαρεύτηκε απότομα. Πόσα δίνεις, ρωτώ. Τέσσερα εκατομμύρια (12000 ευρώ), μου λέει. Φέρτα, της λέω έκπληκτος από το εντελώς απροσδόκητο δώρο. Τα πήρα και επέστρεψα στη στήλη μου. Από τότε όλοι ήξεραν στην εφημερίδα πως κάθε λογοκριτική απόπειρα σε κείμενό μου στοιχίζει τέσσερα εκατομμύρια! Δε με λογόκριναν ποτέ έκτοτε. Μέχρι που προέκυψε το πρόβλημα με την Μαλβίνα. Εδώ τα συμφέροντα ήταν πάρα πολύ μεγάλα για να μη με λογοκρίνουν, αν και για ένα εντελώς αστείο εκ πρώτης λογοκριτικής απόψεως θέμα.


Το ποσό της αποζημίωσής μου (12 εκατομμύρια καθαρά) είναι ένα ασήμαντο υποκεφάλαιο σε σχέση με το κεφαλαιακό μέγεθος των επιχειρήσεων του κ. Μπόμπολα. Άλλωστε, μέσα στο σύνολο των επιχειρήσεων Μπόμπολα, η έκδοση του "Έθνους" δεν είναι από τις πιο σημαντικές. Η εφημερίδα έχει τεράστιο και συνεχές παθητικό. Γιατί δεν την κλείνει; Όχι πάντως για να μη μείνουν άνεργοι οι συνάδελφοι, όπως λεν κάποιοι…»[11]


Τα μήντια ήταν οι στυλοβάτες του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα… και για τις υπηρεσίες τους έλαβαν παχυλά κονδύλια, λεφτά που δεν επιστράφηκαν ποτέ πίσω στον Ελληνικό Λαό, λεφτά που και αυτά θα περάσουν στο λογαριασμό του ΔΝΤ που καλούνται οι Έλληνες να πληρώσουν…


Ο Τάκης Παπάς, ο πρώην αντιστασιακός μεγαλοδικηγόρος με τον ανθρωπιστικό λόγο και εσωκομματικός εχθρός του Σημίτη πέθαινε το καλοκαίρι του 2003. Η Μαλβίνα Κάραλη το καλοκαίρι του 2002. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης Σεπτέμβρη του 2000, καλοκαιράκι ακόμα.


Δύο χρόνια νωρίτερα, καλοκαιράκι πάλι, ήταν που ο Δημήτρης Λιαντίνης, ένας από τους μεγαλύτερους κατά τη γνώμη μου και από τους πιο παρερμηνευμένους σύγχρονους Έλληνες φιλοσόφους, διάλεξε να αντικρύσει το θάνατο κατάματα. Όπως είχε και ο ίδιος δηλώσει όλη του η ζωή ήταν μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Ίσως να διάλεξε να ανταμώσει το θάνατό του ακριβώς εκείνη την περίοδο που η πολιτική είχε αποστραγγίσει τη ζωή από αισθητική.


Ποιος μπορεί να ξέρει;


Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων συνέπεφτε με τη θανάτωση της Ελλάδας όπως την ξέραμε από πολιτικές που δεν γνωρίζαμε.


Τα αυταρχικά καθεστώτα τονώνουν πάντα τον αυταρχισμό των «σωμάτων ασφαλείας», των δυνάμεων καταστολής δηλαδή, προκειμένου οι δυνάμεις καταστολής να είναι «μάχιμες» και έτοιμες να αποθαρρύνουν οποιαδήποτε πιθανή αντίδραση και να καταπνίξουν οποιαδήποτε πιθανή λαϊκή εξέγερση … Ο ζήλος που αυτά σήμερα επιδεικνύουν στη βίαια αντιμετώπιση των πολιτών είχε ήδη τραφεί από το καθεστώς Σημίτη και παραλίγο να είχε οδηγήσει σε ένα άλλο «Δεκέμβρη του 2008» 11 χρόνια νωρίτερα….








[1] http://www.athensnews.gr/portal/8/36036



[2]http://www.tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BA-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%C2%BB-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-swap-%CF%84%CE%BF%CF%85-2001













[3] http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/blog-post_28.html



[4] http://www.inews.gr/68/apo-to-stoma-tou-lykou-glitose-o-kostas-simitis.htm



[5] http://www.inews.gr/128/kostas-simitis--dechthike-epithesi-apo-nearous-afisokollites-kai-aganaktismenous-polites.htm



[6] http://news.pathfinder.gr/greece/news/115541.html



[7] http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/12/2010&s=sta-ghpeda-ths-politikhs



[8] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=238093



[9] http://www.mediasoup.gr/node/13626



[10] http://www.mediasoup.gr/node/13615




[11] http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3744112&publDate=

Read More »

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Κοινωνία: 21ος: Ένας Cyberpunk αιώνας




Κάθε ιστορική περίοδος διέπεται από μια πάγια σύγκρουση: Όχι μόνο από το «χάσμα των γενεών» αλλά από τη μάχη του παλιού με το καινούριο.


Σε φιλοπρωτοποριακές κοινωνίες αυτή η μάχη είναι ηπιότερη καθώς οι κοινωνίες καλούνται συνέχεια να προσαρμόζονται σε αλλαγές με ασύλληπτους ρυθμούς και δεν προλαβαίνουν να «δομηθούν» σε κοινωνικούς, τεχνολογικούς ή θρησκευτικούς φορμαλισμούς.


21ος: Ένας Cyberpunk αιώνας


Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)


Ως μια τέτοια «κοινωνία» θα μπορούσε να θεωρηθεί η επιστημονική κοινότητα και κυρίως οι θετικοί επιστήμονες, των οποίων οι ρυθμοί προσαρμογής στις εξελίξεις που οι ίδιοι δημιουργούν είναι πολύ πιο ταχείς από αυτούς που υιοθετούνται από το υπόλοιπο της κοινωνίας.



Η ίδια η επιστημονική πρωτοπορία προσκρούει στα ήδη διαμορφωμένα επιστημονικά κατεστημένα, τα όποια έχοντας αγκυλωθεί σε ένα σώμα γνώσεων, αρνούνται συχνά πεισματικά να υποδεχτούν την πρωτοπορία καθώς αυτή θα υποβαθμίσει το ρόλο και την ισχύ της καθεστηκυίας επιστημονικής τάξης.


Μέσα σε ένα τέτοια πλαίσιο, οι συμμαχίες του επιστημονικού κατεστημένου με άλλα κατεστημένα είναι αναμενόμενη: Γιατί το ζητούμενο των κατεστημένων δεν είναι η τεχνολογική, επιστημονική, καλλιτεχνική ή κοινωνική πρόοδος αλλά η διατήρηση του ελέγχου στις συνιστώσες της ιστορίας και των προνομίων τους.



Τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής που εδώ και δεκαετίες μαστίζουν την επιστήμη δεν είναι μόνο αποτέλεσμα αλλοίωσης του «ηθικού» πυρήνα της αλλά είναι παράλληλα και η «απάντηση», αντίδραση των κατεστημένων στην ίδια την πρόοδο μέσω «ανίερων» μεταξύ των συντηρητικών ομάδων της εξουσίας συμμαχιών.



Κάθε αλλαγή αποτελεί μια πρόκληση και δοκιμάζει την εξουσία η οποία οφείλει να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες όταν ο ρόλος της εξουσίας είναι να ελέγχει τις συνθήκες και να τις αλλάζει μόνο όταν αυτή κρίνει ότι είναι σκόπιμο. Η εξουσία δηλαδή, κάθε είδους εξουσίας είναι συντηρητική και ανθεκτική στην πρόοδο.


Αυτός είναι ο λόγος που παρότι σε επίπεδο τεχνογνωσίας και επιστημονικού μάρκετινγκ βρισκόμαστε πολύ πιο μπροστά από την εποχή μας, η ηλικία των περισσοτέρων εφαρμογών σε επίπεδο καθημερινής ζωής -υλικά, μέθοδοι, μεταφορές- είναι μερικές δεκαετίες, άλλοτε και αιώνες…


Η τεχνολογική πρόοδος σπάνια και με πολύ αργούς ρυθμούς μετουσιώνεται σε κοινωνική ωφελιμότητα. Από τις λίγες εξαιρέσεις αυτού του κανόνα είναι η πληροφορική και οι επικοινωνίες. Η πληροφορική, ως ένας νέος κλάδος που η ανθρώπινη ιστορία παρήγαγε αυθόρμητα και όχι συστημικά, σε μεγάλο βαθμό ορίζει η ίδια την πρόοδο της αν και πάντα αναχαιτίζεται από τη δυνατότητα των αγορών να απορροφήσουν την τεχνολογική εξέλιξη και να τη μεταφράσουν σε εμπορικό πλεονέκτημα…


Η σε γενικές γραμμές αργή τεχνολογική απορρόφηση και ενσωμάτωση δεν οφείλεται τόσο πλέον σε απροθυμία της κοινωνίας αλλά μάλλον της εξουσίας. Η εξουσία είναι τεχνοφοβική[1]: από το απέραντο φάσμα της τεχνολογικής προόδου διαλέγει να ενθαρρύνει και να υιοθετήσει μόνο εκείνα τα κομμάτια που θα της επιτρέψουν να διατηρηθεί ή να ενισχυθεί.



Ας πάρουμε δύο σχετικά πρόσφατα και αντιθετικά παραδείγματα: Την βιοτεχνολογία (και ιδιαίτερα τα μεταλλαγμένα[2]) και την «πράσινη ανάπτυξη».


Τα μεταλλαγμένα συμφέροντα προωθούνται με κάθε δυνατό τρόπο από την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ. Ήδη μεγάλο κομμάτι της «παραδοσιακής» γεωργίας έχει αντικατασταθεί από μεταλλαγμένες καλλιέργειες και τις εξαρτήσεις που αυτές φέρουν. Σε αντίθεση, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για μια πράσινη ανάπτυξη και τις πραγματικές δυνατότητες να επιτευχθεί αυτή, ελάχιστο κομμάτι της παγκόσμιας παραγωγής ενέργειας έχει αντικατασταθεί από αυτήν.



Για ποιο λόγο λοιπόν υπάρχουν αυτά τα δύο μέτρα και σταθμά στην ενσωμάτωση της τεχνολογίας από τα συστήματα εξουσίας;



Ο λόγος είναι απλός: Τα μεταλλαγμένα οδηγούν σε εξάρτηση από τις εταιρίες που τα παράγουν και τα διανέμουν και είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Αν οι μεταλλαγμένες καλλιέργειες εξαπλωθούν και οι σπόροι της παραδοσιακής γεωργίας χαθούν, αν ποτέ θελήσουμε να επιστρέψουμε στην παραδοσιακή γεωργία, θα πρέπει να καταφύγουμε σε Indiana Jones’ που θα εξερευνούν τον πλανήτη σε αναζήτηση των χαμένων σπόρων…


Αντίθετα, η πράσινη ανάπτυξη οδηγεί σε απεξάρτηση από τους υγρογονάνθρακες και τις εταιρίες που τους ελέγχουν και είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης: οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμούμε μπορούμε να γυρίσουμε σε αυτούς…


Τα μεταλλαγμένα λοιπόν οδηγούν σε εξάρτηση, κατάργηση της γεωργικής αυτονομίας τόσο των καλλιεργητών όσο και των κοινοτήτων που αυτοί στηρίζουν, σε συνθήκες δηλ όπου ο κεντρικός έλεγχος μεγιστοποιείται.


Η πράσινη ανάπτυξη αντίθετα μπορεί να οδηγήσει σε αυτονομία και απεξάρτηση ατόμων, νοικοκυριών, κοινοτήτων. Και κάτι τέτοιο θα σήμανε αποδυνάμωσηη εκείνου του μεγάλου τμήματος γεωπολιτικών που είναι συνυφασμένο με της πηγές και τους δρόμους του πετρελαίου, εκχώρηση δηλαδή εξουσίας από το κέντρο προς την περιφέρεια. Κάτι τέτοιο δεν είναι επιθυμητό, ούτε καν αποδεκτό στις σημερινές συνθήκες. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η πράσινη ανάπτυξη αποτέλεσε πολύ περισσότερο ένα μαρκετίστικο τέχνασμα για την προσέλκυση επενδύσεων σε ένα φοβικό οικονομικό κλίμα και όχι μια πραγματική τεχνολογική και οικολογική επανάσταση: Οι τεχνολογικές δυνατότητες για μια «πράσινη ανάπτυξη» υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Είμαστε σε θέση μέσω τεχνολογιών που φέρουν οικολογική συνείδηση να λύσουμε ένα μεγάλο κομμάτι των προβλημάτων που έχουμε δημιουργήσει. Η τεχνολογία υπάρχει. Η πραγματική πολιτική βούληση να αξιοποιηθεί αυτή είναι που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει μέχρι να μην έχει μείνει καμιά άλλη επιλογή για την εξουσία από το να καταφύγει σε αυτήν για να επιβιώσει.



Το σύστημα εξουσίας, προσομοιάζει σε ένα κλειστό κοσμολογικό μοντέλο Freedman που έχοντας εξαντλήσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του, βρίσκεται σήμερα σε φάση συστολής.


Δυστυχώς για αυτό όμως, κατά τη διάρκεια της διαστολής του και προκειμένου να την ελέγξει, έχει δημιουργήσει μια υπερπληθώρα εξαρτημένων από το σύστημα τεχνοκρατών που δεν μπορεί να απορροφήσει και πλέον αποβάλει από τις τάξεις του, δημιουργώντας φυγόκεντρες δυνάμεις που θα δυσκολευτεί να ελέγξει .


Καθώς το σύστημα είναι όπως είδαμε στον πυρήνα του τεχνοφοβικό, οι περισσότερο καινοτόμοι και πρωτοποριακοί τεχνοκράτες θα απορριφθούν από αυτό.


Κάποιοι από αυτούς θα γίνουν τεχνοαντάρτες. Χωρίς να διαθέτουν τους πόρους και τα μέσα του συστήματος, θα το ανταγωνιστούν χρησιμοποιώντας το όπλο της καινοτομίας.


Η ιστορία της πληροφορικής π.χ είναι γεμάτη τέτοιες προσωπικότητες που επιδιώκουν την απελευθέρωση της τεχνολογίας αλλά και της πληροφορίας, πολλές φορές προκαλώντας και δολιοφθορές στο ίδιο το σύστημα εξουσίας-ελέγχου. Χαρακτήρες όπως ο Assange αποτελούν απλά το προοίμιο για τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν και σε άλλους επιστημονικούς τομείς…



Δίκτυα: το μέλλον της ανθρωπότητας.



Ο εικοστός αιώνας ήταν ο αιώνας που δικτύωσε την ανθρωπότητα σε πρωτοφανή βαθμό. Τα μεταφορικά μέσα ανέπτυξαν μια άνευ προηγουμένου ταχύτητα και δημιούργησαν νέα δίκτυα.


Η έλευση δύο μέσων, του ραδιοφώνου αρχικά και της τηλεόρασης αργότερα, άμβλυναν τους τοποχρονικούς και κοινωνικούς περιορισμούς και θεωρητικά έστω προσέφεραν δυνατότητες ταυτόχρονης παγκόσμιας επίγνωσης.



Η τηλεόραση, ως μονόδρομο μέσο, ελέγχθηκε από νωρίς από το σύστημα εξουσίας. Το πρώτο παγκόσμιο δίκτυο που είχε τη δυνατότητα να συνδέσει ταυτόχρονα την ανθρωπότητα, το πρώτο εν δυνάμει «παγκόσμιο» δίκτυο, καταλείφθηκε ουσιαστικά από την εξουσία και χρησιμοποιήθηκε για να νευροπρογραμματίσει τις μάζες κατά τις προθέσεις της εξουσίας.


Μπορεί δηλαδή το νέο μέσο να δημιούργησε ένα νευρικό σύστημα, ο εγκέφαλος όμως παρέμεινε η εξουσία.


Η πληροφορική και το διαδίκτυο άλλαξαν κατά πολύ το τοπίο. Το μονοπώλιο της εξουσίας στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης έσπασε. Το διαδίκτυο όχι μόνο δικτύωσε τα κύτταρα-χρήστες αλλά σε πολλές περιπτώσεις, λόγω της διαδραστικής φύσης του, επέτρεψε μια αμφίδρομη επικοινωνία όπου η ατομική συνείδηση δεν χανόταν κατά ανάγκη μέσα στη δύναμη του μέσου αλλά η παγκόσμια συνειδητότητα προωθούνταν μέσω της διατήρησης των ατομικών χαρακτηριστικών, ουσιαστικά σε κάποιο βαθμό περάσαμε από τον επικοινωνιακό δεσποτισμό σε μια πιο αμεσοδημοκρατική κατάσταση.


Όχι μόνον απέκτησε η μονάδα αντίληψη του όλου αλλά και το όλο αποκτούσε αντίληψη των μονάδων που το αποτελούν. Και αυτή τη φορά, για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα μέλη του δικτύου θα αποκτούσαν πρόσβαση στο περιεχόμενο του εγκεφάλου… Ενώ ήταν πάντα η εξουσία που είχε το αποκλειστικό προνόμιο να χαρτογραφεί τις μάζες, πλέον μέλη του δικτύου θα μπορούσαν να χαρτογραφούν τις κινήσεις, τους σχεδιασμούς και το περιεχόμενο των ελίτ…


Αυτή η πρωτόγνωρη πολιτική συνειδητότητα απασχολεί ήδη τους αναλυτές τις εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα, ένας από τους σημαντικότερους αναλυτές του στρατοπέδου του συστήματος εξουσίας, ο Zbegniew Brzezinsky επιχειρούσε να επιστήσει την προσοχή του συστήματος εξουσίας σε αυτό το φαινόμενο. Σύμφωνα με τον ίδιο:


«Η άλλη μεγάλη αλλαγή στα διεθνή θέματα είναι ότι για πρώτη φορά σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, η ανθρωπότητα είναι πολιτικά αφυπνισμένη. Και αυτή είναι μια εντελώς καινούρια πραγματικότητα… και όπου και να πας … οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν σε γενικές γραμμές τι συμβαίνει στον κόσμο… και συνειδητά έχουν επίγνωση των ανισοτήτων … της έλλειψης σεβασμού, της εκμετάλλευσης…


Ο συνδυασμός των δύο, της διαφοροποιημένης παγκόσμιας ηγεσίας και των πολιτικά αφυπνισμένων μαζών, δημιουργεί ένα πολύ πιο δύσκολο πλαίσιο για κάθε μεγάλη δύναμη, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας ηγετικής παγκόσμιας δύναμης, των ΗΠΑ»[3].



Η ανθρωπότητα που βρίσκεται σε μια φάση εξέλιξης όπου το νευρωνικό της σύστημα δικτυώνεται και ωριμάζει και είναι όλο και πιο έτοιμο να καταλάβει την παγκοσμιότητα.


Το σύστημα εξουσίας οφείλει να δοκιμάσει- αν θέλει να επιβιώσει- να προγραμματίσει όπως αυτό επιθυμεί το αναπτυσσόμενο νευρωνικό δίκτυο της ανθρωπότητας. Για αυτό το λόγο, τα επόμενα χρόνια, η μάχη για τον έλεγχο του διαδικτύου θα είναι σφοδρή.


Και αυτή τη φορά, το αποτέλεσμα δεν θα είναι βέβαιο ότι θα είναι προς όφελος της.


Ζούμε στην εποχή πλέον του Cyberpunk, μιας εποχής όπου η χρήση της τεχνολογίας, τουλάχιστον ενός μικρού αλλά κρίσιμου κομματιού της είναι προσβάσιμη από τις «μάζες».


Όπως συχνά έχει συμβεί στην ιστορία, οι νέες τεχνολογίες εξαφανίζουν κάποια επαγγέλματα. Τα επόμενα χρόνια ανάλογα πάντα με την τροπή και την εξέλιξη των αποτελεσμάτων ίσως να εξαφανίσουν ένα από τα αρχαιότερα «επαγγέλματα». Αυτό του εξουσιαστή των ανθρωπίνων πληθυσμών, του πολιτικού ή οικονομικού βοσκού.


Οι τεχνολογίες για να συμβεί αυτό είναι ήδη διαθέσιμες. Φτάνει να ωριμάσουμε ηθικά, συναισθηματικά και νοητικά για να προχωρήσουμε σε μια ανθρωπότητα χωρίς πατερούληδες και νταβατζήδες των ανθρωπίνων αδυναμιών…








[1] Διαβάστε επίσης http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/blog-post_14.html



[2] Περισσότερα για τη μεταλλαγμένη επιστήμη στο http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/blog-post_7819.html



[3] http://www.youtube.com/watch?v=oDBlABD01U0&feature=player_embedded#

Read More »

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Κόσμος: Η "νέα" τάξη πραγμάτων


Το ακούς συνέχεια, το βλέπεις συνέχεια: Η νέα τάξη πραγμάτων, η νέα τάξη πραγμάτων, η νέα τάξη πραγμάτων…


Η "νέα" τάξη πραγμάτων


Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Και αναρωτιέσαι. Τι σκάλωμα έχουν φάει αυτοί οι άνθρωποι;


Η νέα τάξη πραγμάτων, αυτό που τόσοι πολλοί χρησιμοποιούν για να εκφράσουν ή να αντιληφθούν την κατάσταση του κόσμου, είναι ήδη παρελθόν.


Το μέλλον είναι τώρα.



Πολλοί από τους οργουελικούς εφιάλτες έχουν ήδη εφαρμοστεί και έχουν την αορατότητα της δεδομένης κατάστασης, έχουμε εξοικειωθεί τόσο με αυτούς που δε μας κάνουν εντύπωση. Πολλά νομοσχέδια που καταστέλλουν ελευθερίες και ενισχύουν τον κεντρικό έλεγχο είναι ήδη εν ενεργεία.


Άλλα έχουν περάσει αλλά βρίσκονται εν υπνώσει μέχρι να φανούν χρήσιμα στις ολιγαρχίες.



Ο όρος νέα τάξη πραγμάτων τελείωσε μαζί με τον αιώνα που πέρασε. Ο τεμαχισμός του ανατολικού μπλοκ και των βαλκανίων κατά τις ορέξεις της Αμερικανικής Πολιτικής και οι εξελίξεις που ακολουθήσαν ΗΤΑΝ η νέα τάξη πραγμάτων. Με την άνοδο των νεοσυντηρητικών στην εξουσία στις αρχές του νέου αιώνα και τις μεγαλομανείς επιδιώξεις για ένα νέο αμερικανικό αιώνα όπου θα επιδιωκόταν και η παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ, η νέα τάξη πραγμάτων τελείωσε.



Για παραπάνω από μια δεκαετία ζούμε στη μέτα-νεα τάξη πραγμάτων, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αστάθεια, αμφιβολία και τυχοδιωκτισμούς. Νέοι πόλοι έχουν αναδυθεί, πόλοι που χαρακτηρίζονται από επάρκεια ίσως και υπερεπάρκεια υποδομών. Κίνα, Ινδία, Ρωσία. Οι εξελίξεις ίσως μας επιτρέψουν να δούμε και ένα δεύτερο πόλο στην ίδια την Αμερικανική ήπειρο ενώ πλέον η δημιουργία και ενός μουσουλμανικού πόλου δε φαντάζει απίθανη.


Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι μέχρι και προσφάτως αυτοκρατορικές ΗΠΑ λειτουργούν νευρωτικά απέναντι στις ίδιες τις δυνάμεις της φθοράς που τις κατατρώγουν: Η οικονομική της ελίτ, προσπαθεί να μαζέψει το γάλα που έχει χυθεί σε διάφορες χώρες προτεκτοράτα της, δημιουργώντας σε αυτές αξεπέραστες κρίσεις, όταν η μητέρα όλων των κρίσεων είναι η υποστρωματική και άθλια κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας που δε βρίσκεται υπόλογη σε κανέναν εκτός των ΗΠΑ.


Ο πανικός της αμερικάνικης οικονομικής ελίτ που σκουπίζει εθνικές οικονομίες δε θα μπορέσει να αναπληρώσει τη χαμένη ζωτική δύναμη της αμερικανικής οικονομίας και πιθανό να οδηγήσει σε ένα παγκόσμιο τιλτ, μέσω του οποίου οι Αμερικανοί, έχοντας υπερχρεώσει άλλες οικονομίες για δικό τους όφελος, ελπίζουν ότι θα ανακτήσουν τα ινία της παγκόσμιας οικονομίας.



Δυστυχώς για τους αμερικανούς, ο κόσμος δεν τους ανήκει πλέον. Οι άλλοι μεγάλοι παίχτες που βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης, σε αντίθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που η επιθετικότητα του την τελευταία δεκαετία γίνεται για να αντιμετωπίσει την ίδια του τη συρρίκνωση, δεν είναι πρόθυμες να δεχτούν καμία αναχαίτιση της δικής τους ανάπτυξης για χάρην των αμερικανικών συμφερόντων.


Σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται συγκεντρωτισμοί και ολιγαρχικές συμπεριφορές, οι ΗΠΑ και οι τοπικοί εντολοδόχοι τους ευνοούν την ανάπτυξη συγκεντρωτισμών και αυταρχισμών και η αύξηση μηχανισμών ελέγχου γίνεται γιατί ακριβώς αυτός ο έλεγχος χάνεται- είναι ένα αντανακλαστικό, ένα αντιδραστικό φαινόμενο –όχι ένα σχέδιο που βρίσκεται σε κάποια προχωρημένη φάση εκτέλεσής του.


Ο αμερικάνικος μεγαλοϊδεατισμός οδήγησε στο να χάσουν οι ΗΠΑ τη Λατινική Αμερική από τον έλεγχο τους. Οι βαλβίδες ασφαλείας που οι ΗΠΑ τοποθετήσαν γύρω από το Ιράν για να προστατεύσουν το Ισραήλ, δηλαδή η αμερικανική κατοχή του Ιράκ και του κυρίως του Αφγανιστάν δεν αντέχουν στις υψηλές πιέσεις που αναπτύσσονται στην περιοχή.


Υποτελή στην αμερικανική πολιτική καθεστώτα πέφτουν. Η Τυνησία και η κομβικότατη για την διασφάλιση της ύπαρξης του Ισραήλ Αίγυπτος μπορεί να χαθούν για τους Αμερικανούς και το Ισραήλ να βρεθεί απομονωμένο σε ένα αυξανόμενο εχθρικό περιβάλλον (για αυτό και η ξαφνική και επισφαλέστατη ΙσραηλινόΕλληνική προσέγγιση). Φαινόμενα ντόμινο είναι δυνατόν να ακολουθήσουν που μπορεί σε μερικά χρόνια να οδηγήσουν στην απώλεια για τις ΗΠΑ του ελέγχου στη Μ. Ανατολή αλλά και στην Αφρική, κάτι που θα σημάνει και αποκλεισμό των ΗΠΑ από ενεργειακούς πόρους και πρώτες ύλες που οι αμερικανοί για δεκαετίες σφετερίζονται.


Ενόψει των εξελίξεων, οι αμερικανοί επιδιώκουν να κρατήσουν τα ινία της παγκόσμιας κυριαρχίας όχι μόνο ρουφώντας τους αδύναμους κρίκους της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και αμερικανοποιώντας ιδεολογικο-πολιτικά τις χώρες που -έμμεσα έστω- οικονομικά καταστρέφουν, παρουσιάζοντας το νεοφιλελευθερισμό σαν τη μόνη λύση στα άλυτα προβλήματα που ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί και οδηγώντας έτσι μερίδα των πληθυσμών τους όχι μόνο σε έντονο αντιαμερικανισμό αλλά και σε οξύ αντικαπιταλισμό, μια διπλή για τις ΗΠΑ απώλεια.


Είναι μια ακόμη από τις καταστροφικές και για τις ΗΠΑ πολιτικές που επιδιώκοντας να αποτρέψουν την αποδυνάμωση των ΗΠΑ ουσιαστικά την επιταχύνουν, συμπαρασύροντας στο δρόμο της απώλειας και άλλες –φίλα προσκείμενες- χώρες.


Τον όρο ¨Νέα Τάξη Πραγμάτων¨ τον χρησιμοποιούν πλείστοι όσοι. Φιλοακροδεξιοί, καθαροί ακροδεξιοί,


«πατριώτες», ορθόδοξοι, αριστεροί, ακόμη και το φιλοαριστερό κίνημα που ονομάστηκε Σπίθα.


Έφτασε το φως σε αυτούς. Δυστυχώς, το φως όταν έρχεται από μακριά, κουβαλάει μαζί του μια εικόνα του παρελθόντος, όχι του παρόντος. Με αναχρονιστικές αναλύσεις και όρους, επιχειρούν όλοι αυτοί να ερμηνεύσουν τον κόσμο σήμερα και να προτείνουν λύσεις.


Εκεί που σήμερα υπάρχει χάος, αυτοί βλέπουν τάξη. Την κατάρρευση του κόσμου του τέλους του 20ου αιώνα και τον κοσμοχαλασμό ή την κοσμογένεση που θα την ακολουθήσει, αυτή τη βλέπουν ως σχέδιο…


Οι αμερικανοί, δεδομένου ότι ο μόνος τομέας που στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα όπου έχουν διατηρήσει αδιαμφισβήτητη κυριαρχία είναι ο χρηματοπιστωτικός (όχι η οικονομία αλλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα) έχουν αυτή τη στιγμή δύο επιλογές: Να αναγνωρίσουν το τέλος των αυτοκρατορικών τους πολιτικών και να οδηγηθούν σε εσωστρέφεια, ανασυγκρότηση και «μαλακή» διπλωματία και επιρροή στις «πρώην» σφαίρες επιρροής τους ή να συνεχίσουν να ενισχύουν πολιτικές γεωπολιτικού ελέγχου και οικονομικής επιθετικότητας (άλλοι το λένε κερδοσκοπία), κάτι που θα οδηγήσει είτε σε οικονομικό κραχ, είτε σε γενικευμένες πολεμικές συρράξεις είτε και στα δύο με οποιαδήποτε σειρά.


Η διατήρηση του παλιού status quo είναι ένα στοίχημα που οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να κερδίσουν. Όνειρο ήταν και πάει η νέα τάξη πραγμάτων.


Σε ένα κόσμο σε αναταραχή, σε ένα κόσμο τεκτονικών μετατοπίσεων, κάποιοι επιμένουν να βλέπουν «τάξη», πλάνο, σχέδιο.


Ακόμη πιστεύουν σε καουμπόιδες κα ινδιάνους.


Οι ελίτ συνήθως λειτουργούν συγκεντρωτικά και αυταρχικά. Οι λαοί τις αντιπαλεύουν. Δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί που απλοϊκά σκέφτονται ότι οι καλοί πάντα θα κερδίζουν στο τέλος, ότι είναι η κατάληξη κάθε ιστορικού κύκλου, ότι είναι μια νομοτέλεια. Ξεχνούν δυστυχώς ότι την ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές. Και οι νικητές δεν είναι εξ’ ορισμού καλοί.


Σήμερα είμαστε στη μέτα-νέα τάξη πραγμάτων, σε μια σύρραξη πολυμέτωπη, πολυεπίπεδη και ανάμεσα σε πολλές δυνάμεις. Ζούμε τον επώδυνο και επισφαλή τοκετό ενός νέου κόσμου. Την έκβαση του δεν την ξέρει και δεν την έχει διασφαλίσει κανένας. Η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει άλμα προς τα πάνω ή να βυθιστεί στα σκοτάδια και στο αίμα.


Δε ζούμε κάποια αφήγηση παραμυθιού που γνωρίζουμε κατά βάθος το τέλος του. Ζούμε μια σκληρή και συγκρουσιακή πραγματικότητα και είναι η πυγμή, η διορατικότητα, η αποφασιστικότητα, η ικανότητα για σύμπραξη συμμαχιών, η ανάγνωση των συνθηκών των δυνάμεων και των αδυναμιών της κάθε παράταξης και τα μέσα που η κάθε από αυτές μπορεί να χρησιμοποιήσει ή να αναπτύξει που θα καθορίσει το αποτέλεσμα αυτής της κοσμογένεσης και όχι η χρονομηχανή που φέρνει όρους της δεκαεατίας του 80 στο σήμερα και παρουσιάζει ληγμένους αναχρονισμούς σα νεωτεριστικές και σύγχρονες αναλύσεις….


Read More »