Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Έχω καλά νέα- στα μούτρα σου

Έχω κι άλλα καλά νέα- στα μούτρα σου
Διανοούμενοι ιχθυοκαλλιέργειας. Φρέσκα χρυσόψαρα που βγαίνοντας για λίγο από την καλοφροντισμένη γυάλα τους και έχοντας δει τον κόσμο από ψηλά περνιόνται για πανεπόπτες. Και μετά ξανά μπλουμ, στα στάσιμα νερά του κομφορμισμού και της συναίνεσης να πλατσουρίζουν με τους φίλους τους.
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο: agriazwa.blogspot.com)
Πνευματικοί αυνανιστές. Τοποθετημένοι προσεκτικά από το σύστημα για το σύστημα, σαν αντίγραφα σατσούμα βάζων σε υψηλές θέσεις, να τα χει να τα καμαρώνει η εξαπατημένη νεόπλουτη νοικοκυρά που αποφάσισε να στολίσει την οικιακή βαρεμάρα της με μίμηση τέχνης.
Θεσπέσια.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Οι συστημικοί του πνεύματος είναι εδώ ακόμη- για να μας σώσουν. Παρότι οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας τρίζουν, οι επιφανείς του πνεύματος δεν λεν να φύγουν. Σαν τα κακά σπυριά. Που να πάνε άλλωστε; Ενδημικοί είναι.
Δεν τους φτάνει η ζημιά που ‘χουν κάνει 30 χρόνια τώρα, τότε που θα πρεπε να ναι στους δρόμους, στα μπαρ, στα σχολεία –οπουδήποτε πατεί το πόδι του άνθρωπος- και να φωνάζουν φρενιασμένα «δεν το βλέπετε μωρέ που έρχεται; Τι κάθεστε;» ή έστω εκείνο το κινηματογραφικό «όχι άλλο κάρβουνο».
Δεν τους αρκεί. Τα εγώ τους πρησμένα, σαν τα φρέσκα πτώματα που καταπίνει η θάλασσα του κοσμοπολιτισμού, θέλουν και άλλο κι άλλο.
Κι άλλα καλά νέα.
Ας δούμε πως εννοεί τα καλά νέα η Λένα Διβάνη, συγγραφέας. Των μεγάλων εκδοτικών οίκων. Των οίκων που ανεχόμαστε.
Δε θα σχολιάσω το αν η Διβάνη είναι συστημική. Κι ας είναι πρώην του ΕΚΕΒΙ και νυν της ΕΡΤ. Κάποιοι πρέπει να στελεχώνουν τα πόστα. Τώρα που μίλησα για πόστα μου ‘ρθαν συνειρμικά οι Terror-X-crew που εδώ και μπόλικα χρονάκια κράζουν «όλα τα ψώνια έχουν πιάσει τα πόστα- με αποστολή να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα.
Πως στο καλό κομποστοποιείς ένα μυαλό;
Δεν ξέρω. Αυτό που φαντάζομαι ένα ότι η κομπόστα εγκεφάλου μάλλον δεν τρώγεται. Και δεν είναι το μοναδικό πράγμα που δεν τρώγεται σε αυτή τη χώρα.
Περιγράφει τη Λένα συνεντευξιαστής της: «Με την πένα της ξιφουλκεί με τα στερεότυπα και κονταροχτυπιέται με εκείνους που συμβιβάζονται με την κοινωνία ως έχει» «στα 47 της έχει παίξει μπουνιές με τα στερεότυπα που καταδυναστεύουν άντρες και γυναίκες – πώς πρέπει να φερόμαστε, πώς πρέπει να είμαστε για να ανταποκρινόμαστε στο ‘σωστό' πρότυπο.».
Σιγά, θα σπάσει κανά νύχι. Η ασυμβίβαστη λοιπόν Λένα, που έχει ματώσει να ρίξει τα ελληνικά καθεστώτα, που τα άλλα παιδιά του συναφιού δεν της κάνουν παρέα γιατί είναι ακραία, που έχει πληρώσει κόστος ζωής για τις απόψεις της, μας πουλάει καλά νέα. Εδώ τα καλά νέα, πράμα που σαλεύει. Για να ρίξουμε μια ματιά στην πραμάτεια της να δούμε αν θα αγοράσουμε. Για να δούμε ποια είναι τα καλά νέα για τη Λένα, ποια αισόδοξα μηνύματα θα μας εμψυχώσουν σε αυτό τον ανάποδο Γολγοθά που οι κατηφόρες του είναι πιο βασανιστικές από τις ανηφόρες. Πες μας λοιπόν Λένα, ποια είναι τα καλά νέα, πες μας ποια είναι τα άξια λόγου που συμβαίνουν στον τόπο μας; Και δεν λέω ότι δεν υπάρχουν καλά νέα και αξιόλογες προσπάθειες. Αλλά πες μου εσύ για τα δικά σου καλά νέα, να δούμε πως αντιλαμβάνεται ένας καταξιωμένος συγγραφέας το καλό σε αυτόν τον κόσμο και πως το αναδεικνύει:
Έχω κι άλλα καλά νέα
Της Λένα Διβάνη (πηγή http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6650)
«1. Η εφευρετικότητα των Eλλήνων δημοσίων υπαλλήλων! Είναι επιπόλαιοι όσοι ισχυρίζονται ότι ο Έλληνας είναι ραγιάς και τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα –του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου! Κι όμως κύριες και κύριοι, ο πολυμήχανος Οδυσσέας βρήκε τρόπο να συνδυάσει τη λευκή απεργία (ώστε να μην φαίνεται ότι απεργεί και να πληρώνεται) με την οικιακή εργασία και τη διασκέδαση του απλού πολίτη! Πρόχειρο παράδειγμα: Φίλη μου δικηγόρος που πήγε σε μια εφορία στον Πειραιά να κάνει τη δουλειά της τις προάλλες. Με τα πολλά και ρωτώντας έφτασε τελικά στο σχετικό γραφείο και υπέβαλλε την ερώτηση που την ταλαιπωρούσε στην αρμόδια υπάλληλο. Η υπάλληλος της απάντησε «Ένα λεπτό κυρία μου γιατί τώρα γεμίζω». Η φίλη μου έριξε τότε μια προσεκτικότερη ματιά και είδε ότι η γεμίζουσα είχε 2 τάπερ στα πόδια της: το ένα με πιπεριές και το άλλο με τη γέμιση!!!!! Το γέλιο που της προκάλεσε το τρελό αυτό θέαμα την αποζημίωσε για την ταλαιπωρία της. Όχι μόνο υπάρχει κράτος αγαπητοί μου αλλά και δεν κάθεται με άδεια χέρια… γεμίζει!
2. Οι γιατροί του Αγλαΐα Κυριακού και της ογκολογικής μονάδας παίδων ΕΛΠΙΔΑ. Επειδή συνήθως βρίζουμε με πάθος το ΕΣΥ νιώθω υποχρεωμένη να σας μεταφέρω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη που ένιωσε γνωστή μου οικογένεια που είχε τη μεγάλη ατυχία να διαγνωστεί το κοριτσάκι της με καρκίνο. Η υποδοχή τους από το σύστημα και η συμπεριφορά των γιατρών ήταν υποδειγματική. Όχι μόνο αντιμετώπισαν ταχύτατα το περιστατικό αλλά προφύλαξαν ψυχικά την μικρή ασθενή και τους γονείς της με τη βοήθεια ειδικών. Όλα αυτά με επιστημονική γνώση, με απίστευτη προσωπική φροντίδα, χωρίς φακελάκια και χωρίς κανένα μέσον. Ήταν πραγματικά μια μικρή όαση στην καρδιά της κόλασής τους. Μια ΕΛΠΙΔΑ που αξίζει το όνομα της.
3. Η ενεργοποίηση της φαντασίας μπροστά στην απενεργοποίηση του τραπεζικού λογαριασμού. Ένας τέως φοιτητής μου, ο Βαγγέλης, μου έλεγε προχτές τι έκανε για να λύσει το γνωστό πρόβλημα «Έχει η καλή μου γενέθλια κι εγώ δεν έχω φράγκο για να της πάρω δώρο». Της οργάνωσε ένα καταπληκτικό πάρτι έκπληξη εντελώς δωρεάν. Κάλεσε 22 φίλους (όσα τα χρόνια της κοπέλας του) παρακαλώντας τους να έρθουν στις 10 στο πάρκο του Βενιζέλου και να κρυφτούν πίσω από θάμνους και δέντρα κρατώντας ένα κεράκι ο καθένας. Στις δέκα την οδήγησε ως εκεί έχοντας ένα μπουκάλι χύμα κόκκινο στο σακίδιο και πλαστικά ποτηράκια. Τη σωστή στιγμή βγήκαν απ΄τα σκοτάδια 22 αναμμένα κεράκια ως ανθρώπινη τούρτα τραγουδώντας happy birthday to you! Το κορίτσι ξετρελάθηκε και έσβησε τα κεράκια ένα ένα με την ευχή να χει πάντα τόσο σούπερ γενέθλια! Όποιος λοιπόν μου ξαναπεί πως η νεολαία δεν πάει καλά, θα του πω ‘ότι αυτός δεν πάει καλά!
4. Η γιγαντοαφίσα του ΕΚΕΒΙ που είδα χτες το πρωί στη στάση του λεωφορείου μου. Δεν διαφήμιζε ρούχα, ούτε το βίντεο της Τζούλιας 2 μαύροι, ούτε το καζίνο. Ήταν μια υπέροχη φράση του Οδυσσέα Ελύτη: Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της» Υπάρχει καλύτερος τρόπος να αρχίσεις τη μέρα σου την εποχή που όλοι ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία μας;»
Να σαι καλά βρε Λενάκι. Που μας δίνεις δύναμη να συνεχίσουμε. Φάρος πραγματικός μέσα στο αιώνιο σκοτάδι που βυθίστηκε αυτή η χώρα. Σου χω και γω καλά νέα. Και κακά. Κυρίως κακά.
1.Τα καλά νέα θα ήταν η δημόσια υπάλληλος να χε φάει όχι γεμιστά αλλά σούτι. Τα καλά νέα θα ‘ταν το περιεχόμενο των τάπερ να βρισκόταν στο κεφάλι της, μπας και γέμιζε με κάτι. Τόσος εμπαιγμός Λένα; Δεν φτάνει που μας κάναν τα μυαλά μας κομπόστα, τώρα θέλουν να τα κάνουν και γεμιστά; Δεν μου αρέσει η γέμιση σου Λένα. Δεν ψωνίζω τα γεμιστά σου και δεν ψωνίζομαι με αυτά.
2.Τώρα, είναι καλά νέα για το παιδάκι. Εξαιρετικά. Όχι όμως αρκετά καλά για να αντισταθμίσουν τα κακά νέα. Που είναι η οριστική αποδόμηση του συστήματος δημόσιας υγείας. Ξέρεις πόσους θανάτους θα μετρήσουμε από αυτό Λένα και πόσους ήδη θρηνούμε; Μάλλον όχι. Ίσως εσύ να έχεις την πολυτέλεια για ιδιωτική περίθαλψη. Οι περισσότεροι από εμάς όχι.
3.Κακά νέα: Έχω και γω ένα φίλο φοιτητή. Δεν έχει σεντ στην τσέπη του και δεν ήταν τόσο ευρηματικός για να κάνει το “birthday surprise” στην καλή του που το περιγράφεις σαν να ταν διαφήμιση για ουίσκι. Ούτε και είχε 21 φίλους. Τα παιδιά από το ίντερνετ καφέ που ξημεροβραδιάζεται για να έχει κάποιου είδος κοινωνικότητα σε ένα κόσμο ψυχικά κλειδαμπαρωμένο δεν είναι ακριβώς φίλοι του ξέρεις. Το 22 για αυτόν είναι πλέον τρομακτικό νούμερο. Ανατριχιάζει κάθε φορά που το βλέπει. Στις 22 κάποιου μήνα η γκόμενά του τον χώρισε, 22 είναι οι φραγκάτοι με τους οποίους πηδήχτηκε από τότε που τον παράτησε. 22 να ναι και τα καλά σου νέα.
4.Όσο για τη γιγαντοαφίσα του ΕΚΕΒΙ σου, να σου υπενθυμίσω ότι στίχοι του Ελύτη γράφτηκαν και στο μετρό από κάποιο φιλότιμο πολίτη ή και περισσότερους πριν το ΕΚΕΒΙ έχει αυτή τη φοβερή ιδέα. Και ο κόσμος περνούσε αδιάφορα λένε, βουτηγμένος μέσα στην αστική του ανηδονία, με τα γρανάζια της ρομποτοποίησης του να ακούγονται πιο ηχηρά από τους ήχους του μετρό. Ναι. Γιατί κάποιοι περιπαίζουν την ανθρώπινη ψυχή και για αυτούς οι στίχοι του Ελύτη σημαίνουν «αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να συνθλίψεις με όλο σου το βάρος το σβέρκου του άλλου».
Όλα καλά Λένα. Everything is O.K. Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά Λένα. Αυτό μου θυμίζει η οπτική σου. Ανθρώπου που κοιτάζει από ψηλά. Παλατιανού που μια στο τόσο βγαίνει στον κόσμο της πλέμπας και του φαίνονται όλα τόσο γραφικά.
Καλά τα λες τα καλά νέα Λένα. Ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία μας. Μη μας πουλάτε τρέλα λοιπόν. Τι πρέπει δηλαδή να γίνει; Αν δε σέβεστε την απόγνωση μας, μήπως είναι καιρός να αρχίσετε να φοβάστε την οργή μας;
Read More »

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Ελλάδα, η 51η πολιτεία των ΗΠΑ



H κυβέρνηση Παπανδρέου εφαρμόζει την πολιτική της αμερικανοποίησης: Stabilize, privatize, liberalize.

Αυτό είναι το τρίπτυχο του περίφημου Washington Consensus. Και η πολιτική αυτή δεν έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση που κατάντησε να γίνει λέξη μισητή. Δεν πρόκειται περί παγκοσμιοποίησης κύριοι. Πρόκειται για αμερικανοποίηση του κόσμου. Νέτα-σκέτα. Για μια πολιτική που πολλοί αμερικάνοι οικονομολόγοι, ακόμη και συστημικοί, έχουν σφοδρά επικρίνει (ανάμεσα στους οποίους κι ο Joseph Stiglitz, νομπελίστας ακαδημαϊκός οικονομολόγος, πρώην στέλεχος της παγκόσμια τράπεζας και πολύ κοντινός άνθρωπος του Παπανδρεϊκού περιβάλλοντος). Μια πολιτική που επιχείρησε παταγωδώς να αμερικανοποιήσει τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 1990.

Ελλάδα, η 51η πολιτεία των ΗΠΑ.
Απόσπασμα από το αποκαλυπτικότατο άρθρο του Πέτρου Αργυρίου για το προσεχές τεύχος του περιοδικού Nemecis


Χρειάζονται μάγοι και αλχημιστές λοιπόν για να αναβιώσουν μια νεκρή πολιτική που σκοτώνει ζωντανούς ανθρώπους. Και αυτοί οι θαυματοποιοί του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας έχουν τους δικούς τους χώρους όπου οργανώνουν δράσεις. Οργανισμούς, ιδρύματα και think tanks μέσω των οποίων διέρχονται αξιοσέβαστα χρηματικά ποσά.

Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραψα για το ρόλο του ΔΝΤ που «καταπολεμά» τη φτώχεια εξοντώνοντας τους φτωχούς. Το ΔΝΤ δεν μπαίνει όμως ακάλεστο. Χρειάζεται προπαρασκευή. Και το έδαφος προλειάνουν οργανισμοί ομπρέλες που λειτουργούν σε τοπικό αλλά και σε διακρατικό επίπεδο συντονίζοντας δράσεις και λειτουργούν ως δούρειοι ίπποι ώστε να μπορέσει να περάσει το βαρύ πυροβολικό των παγκοσμίων οργανισμών και να οικοπεδοποιήσει μια χώρα ισοπεδώνοντας της πρώτα.

Γνωρίζουμε καλά τη συμμετοχή «δημοκρατών» και σοσιαλιστών ηγετών στο κλαμπ των πρώην και νυν Ν.Αφρικανών Μοναρχών. Ας μιλήσουμε λίγο για άλλες συνδέσεις στο νευρωνικό δίκτυο της παγκόσμιας εξουσίας.

Πέρα από τους παγκόσμιους οργανισμούς που συντονίζουν κεντρικά τις οικονομικές επιδρομές κατά των λαών, υπάρχουν και μικρότερα κλαμπς που λειτουργούν ως επιμέρους συντονιστικά όργανα και πεδία διαβούλευσης.

Δε θα μιλήσουμε για αυτά τα κλαμπς, αλλά για άλλα, για απόλυτα κοινωφελή φιλάνθρωπα και αθώα ιδρύματα, οργανώσεις μορφώματα και think tanks. Όπως η «σοσιαλιστική διεθνής» στην οποία προεδρεύει ο Γεώργιος Παπανδρέου και στην οποία «ατυχηματικά» παρεισφρήσανε έκπτωτοι αλλά και ακόμη εν ισχύ Ν.Αφρικανοί δικτάτορες. Ή η διεθνής ΜΚΟ υπό την ονομασία Διεθνές Φιλανθρωπικό και Αναπτυξιακό Ίδρυμα Καντάφι, του ιού Καντάφι Σαϊφ Αλ Ισλάμ, ίδρυμα στο οποίο παμπόνηροι κακοθελητές έμπασαν ως μέλος του συμβουλίου του τον Γεώργιο Παπανδρέου- εν αγνοία του όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός το Μάρτιο. Ακόμη και αν ισχύει η διάψευση του πρωθυπουργού, από τη δική του την πλευρά ο Σαϊφ Αλ-Ισλάμ είχε σχέση με ιδρύματα του περιβάλλοντος Παπανδρέου. Ιδού πως υποδέχτηκε τον Σαϊφ Αλ- Ισλάμ, το ίδρυμα που προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του αδερφού του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε στην Αθήνα το 2009, στην εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός: «Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική, παρουσιάζοντας

την πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Σαϊφ Αλ Ισλαμ Αλ Καντάφι, γιό του Μουαμάρ Καντάφι, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της θερμότητας της ερήμου»1.

Το I4cense του Ανδρέα Παπανδρέου τοποθέτησε τον Joe Stanislaw στο Δ.Σ του, έναν οικονομικό σύμβουλο που γνωρίζει πολύ καλά την πολιτική του Washington Consensus και που υπηρετεί παράλληλα στο ΔΣ του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου –όπως είναι απολύτως αναμενόμενο- ισόβιο μέλος είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου. Το Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου (για λόγους συντομίας θα το λέμε εφεξής APF) στους σκοπούς του -όπως άλλωστε και άλλα ιδρύματα που θα συναντήσουμε στη συνέχεια- έχει την εξάπλωση της «δημοκρατίας» σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Κάθε καλοκαίρι το AFP διοργανώνει συνέδριο στον Πόρο, το περίφημο «Συμπόσιο της Σύμης». Στον κατάλογο των συμμετεχόντων στα συνολικά 13 μέχρι τώρα συμπόσια εκτός από τους γνωστούς οικονομολόγους Stiglitz, Galbraith και Parker και τους Δρούτσα και Ρόντος θα βρούμε και τους Sonja Licht και Ivan Vejvoda -και οι δυο τους Γιουγκοσλάβοι, και οι δυο τους ανήκουν στο Fund for an open society. Το Fund for an Open Society είναι μια από τις πολλές οργανώσεις που έχει στήσει ο περίφημος George Soros. Στα Συμπόσια της Σύμης συμμετέχει συχνά και ο Anthony Barnett του opendemocracy.net, οργανισμό που χρηματοδοτείται και από τα Open Society Funds- του George Soros...



...Με τα τόσα open του Σόρος, δεν μπορεί παρά να απορεί κανείς από πού ήρθε η έμπνευση της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ανοιχτή διαβούλευση, το περίφημο opengov.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις οργανώσεις και τα ιδρύματα: Το Seeds for Peace είναι μια οργάνωση που σύμφωνα με την ίδια «είναι αφοσιωμένη στο να εφοδιάζει νέους ηγέτες από περιοχές με συγκρούσεις με τις ηγετικές ικανότητες που απαιτούνται… Από 46 παλαιστίνιους και Αιγύπτιους εφήβους το 1993, η οργάνωση επέκτεινε τον προγραμματισμό της για να περιλαμβάνει νέους ηγέτες από την Νότια Ασία, την Κύπρο και τα Βαλκάνια. Το δίκτυο ηγεσίας της σήμερα περικλείει πάνω από 4300 νεαρούς ανθρώπους»

Τι σχέση έχει η οργάνωση με το θέμα μας; Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Seeds of Peace εφορμά στα Βαλκάνια. Ορμητήριο και κέντρο αναφοράς είναι η Ελλάδα. To 2000 το Seeds of Peace Balkans Program ξεκινά από το ολυμπιακό χωριό. Από κει θα ξεκινήσει τον αμερικάνικο γενιτσαρισμό και θα στρατολογήσει εκατοντάδες νέους από την Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κόσσοβο, την Γιουγκοσλαβία, την «Μακεδονία» (όπως ονομάζει το ίδρυμα τα Σκόπια), την Αλβανία και θα τους μαζέψει στο «αρχηγείο» της στο Main των ΗΠΑ. Η οργάνωση ονομάζει εφήβους και νέους ως ηγέτες. Προκατασκευασμένοι ηγέτες… Με τη λογική ποδοσφαιρικού συλλόγου, η οργάνωση αντί να εξαγοράσει ηγέτες, τους κατασκευάζει μέσω των φυτωρίων της… Και πάλι θα μου πείτε τη σχέση έχει αυτό με το θέμα μας; Η επιλογή των νέων γίνεται μέσω των ιδρυμάτων του Σόρος. Και το πρόγραμμα ξεκίνησε στο ολυμπιακό χωριό με τη βοήθεια του ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου3!!!

Και οι συνέργειες Παπανδρεϊσμού και Σόρος δεν σταματούν εδώ. Το Transnational Institute, ένα δίκτυο διανοούμενων-λογίων, είναι επίσης χρηματοδοτούμενο από το Open Society Foundation του Σόρος και συνεργάζεται με το ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου.4 Η διάδραση του Open Society Foundation με το ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου φαίνεται έντονη και σε συνέδρια για τη χάραξη πολιτικών σε σχέση με τα ναρκωτικά. Ο Σόρος έχει δημιουργήσει ή εκ των υστέρων διαβρώσει δεκάδες οργανισμούς, ανάμεσα στους οποίους και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το 2010 θα δωρίσει 100 εκατομμύρια δολάρια στη γνωστή οργάνωση Human Rights Watch.5 Φαίνεται πως η ανάμειξη του Σόρος με την ΜΚΟ και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνεται μονάχα για να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στις κοινωνίες όπου αυτά δραστηριοποιούνται. Φτιάχνει δηλαδή μιμητικές των κοινωνικών δομών οργανώσεις, μιμητικές του δικαίου οργανώσεις, μιμητικές της διανόησης οργανώσεις, μιμητικές της αριστεράς οργανώσεις, μιμητικές των κοινωνικών κινημάτων, ψευτοργανώσεις και εξαγοράζει μερικές πραγματικές για να καταπνίξει με το θόρυβο τους το θόρυβο των κοινωνικών οχλήσεων, αποσυντονίζοντας τις κοινωνικές δράσεις και δημιουργώντας μεγαλύτερη ένταση προβλημάτων το οποία στη συνέχεια θα τα αξιοποιήσει κατά όπως κρίνει είναι συμφέρον για αυτόν και τους ανθρώπους πίσω από αυτόν...
...Ας αποκαλύψουμε μερικές ακόμη συνδέσεις στο δίκτυο της οικονομοκρατίας. Ο Σόρος έχει ιδρύσει ή εμπλακεί και σε άλλες μιμητικές οργανώσεις, εξωθεσμικές οργανώσεις που θα μιμούνταν παγκόσμιους οργανισμούς και συντονιστικά όργανα. Το τελευταίο «καμάρι» του Σόρος είναι το ECFR, το European Council of Foreign Affairs το οποίο ιδρύθηκε το 2007, μήνες πριν από την πρώτη εκδήλωση της διαρκούς κρίσης. Στο ECFR συμμετέχει ο πρώην υπουργός οικονομικών και μάλλον μελλοντικός υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Dominique Strauss-Kahn.13 Είναι περίπου η περίοδος εκείνη που ένα παραπαίον ΔΝΤ μεταμορφώνεται και προετοιμάζεται για την κρίση. Λίγο μετά ο Strauss-Kahn θα βρεθεί στο τιμόνι του νέου και ισχυρού ΔΝΤ, του εργαλείου που θα τάχαμου βγάλει τον κόσμο από την κρίση και τη φτώχεια. Φαίνεται πως μετά την αμερικανοποίηση της Ελλάδας σχεδιάζεται και η αμερικανοποίηση της Γαλλίας.

Οι συμπτώσεις είναι παρά είναι πολλές. Τέτοια είναι η πυκνότητα τους που μας δίνει την εικόνα πως όλα ήταν στημένα.

Δεν μπορώ να αδικήσω κανένα λοιπόν που θα σκεφτεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η κυβέρνηση Σόρος. Και ότι η έλευση Σόρος σηματοδοτεί την καταληκτική παρτίδα εξελίξεων.

Τι δουλειά έχει ο Σόρος στη βουλή λοιπόν; Τι γυρεύει έχει η αλεπού στο παζάρι, ανταπαντώ.

12 http://www.dailytelegraph.com.au/business/top-25-hedge-fund-bosses-earn-28bn/story-e6frez7r-1225849425639

13 http://www.ecfr.eu/content/entry/paris

Όποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω Σόρος θα βρεις.

Δεν είναι λοιπόν περίεργη η άνεση με την οποία το ΔΝΤ, η τρόικα, ο Σόρος, μπαίνουν στη Βουλή. Μην ανησυχείτε. Με την ίδια άνεση ο Σόρος μπαίνει και στον Λευκό Οίκο. Μοιάζει με συμβολική επίδειξη ισχύος. Με χλεύη των θεσμών. Σα να μας δείχνει ποιος είναι το αφεντικό.. Και το αφεντικό δεν είναι ο Σόρος αλλά οι κάτοχοι των κεφαλαίων που αυτός διαχειρίζεται. Ο Σόρος είναι ο αγγελιοφόρος των θεών της οικονομίας και έχει κερδίσει λεφτά, επιρροή και κάποια αυτονομία από αυτήν του την ιδιότητα14.

Ο Σόρος με την τεράστια εξωθεσμική και ανεξέλεγκτή του δράση όχι μόνο εκμεταλλεύεται και οικειοποιείται τα κοινωνικά κινήματα, τη δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα, τους θεσμούς, τη δημοκρατία, την χωρίς φοβίες αντίληψη πραγμάτων. Μοιάζει να τα περιπέζει. Να τα χλευάζει. Σα να μας λέει, να, δείτε, κοιτάξτε τι μπορώ να κάνω με την κοινωνική μηχανική μου στις πολυαγαπημένες σας ζωές. Υπεράνω των θεσμών, υπεράνω των νόμων, υπεράνω των ανθρώπων και των κοινωνιών τους, υπεράνω της πολιτικής, η αλαζονεία της κλειδοκρατόρων της οικονομοκρατίας, η ανηθικότητα και η ανιδεολογία τους κάνει να νομίζουν πως είναι θεοί."

Περισσότερα στο προσεχές Nemecis
Read More »

Υπόγειες διαδρομές



"Δουλέψαμε επί μήνες πριν με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια».«Οι ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔΝΤ, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό»
Dominique Strauss-Kahn

Υπόγειες διαδρομές
Σχόλιο του Πέτρου Αργυρίου πάνω σε παλαιότερο κείμενό του

Δεν έχει σημασία αν αυτό που ισχυρίζεσαι είναι ορθό. Σημασία έχει να έχεις τα μέσα ώστε να μπορείς να πείθεις ότι έτσι είναι.

Τον Ιανουάριο του 2011, σε μια σειρά αναλύσεων σε σχέση με το παρασκήνιο πίσω από την κρίση έγραψα το "Οι επωαστές της ελληνικής κρίσης" όπου περιγράφονταν οι συνθήκες που οδήγησαν στην ελληνική τραγωδία και την άμεση εμπλοκή της ομάδας Παπανδρέου στη διογκωμένη φάση της. Το κείμενο παρότι σήμερα φαίνεται να έχει αποκτήσει ιστορική αξία, δεν προβλήθηκε παρά μόνο στην
μπλογγόσφαιρα, αποκάλυπτοντας για μια ακόμη φορά το ελλειπές κριτήριο της συσκευής αναπαραγωγής και στρέβλωσης ειδήσεων που ονομάζεται ελληνική δημοσιογραφία. Ανάλογες είναι και οι ευθύνες των αναγνωστών που περιμένουν κάποιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο για να κρεμαστούν από τα χείλη του.


Μια ακόμη επιβεβαίωση λοιπόν διά στόματος Strauss Kahn για το παιχνιδάκι που στήθηκε στην πλάτη σας και τους λογους που ο Παπανδρέου, ο χαίδεμένος της οικονομοκρατίας και των διεθνών κερδοσκόπων ανέβηκε αυτή την περίοδο στην εξουσία σε μια αποστολή δίχως αύριο.
Για μένα οι συνεχείς επιβεβαιώσεις μου είναι άχρηστες. Για σας και το κριτήριο σας ίσως να είναι διδακτικές.

Έγραφα λοιπόν τότε στο http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/httpimg692.html
"Τα πέπλα σκοταδιού γύρω από την παγκόσμια πολιτική σκηνή αρχίζουν σταδιακά να διαλύονται. Τα ψέματα των ηγεσιών και οι πραγματικές σκοπιμότητες τους αρχίζουν να γίνονται κρυστάλλινα καθαρές.
Τα σοκ που χτυπάν βαθύτατα τους λαούς έχουν στην πραγματικότητα τη δικιά τους ιστορία και συχνά προπαρασκευή. Σπανίως είναι ατυχηματικά ή το οικονομικό ανάλογο φυσικών καταστροφών.
Πάρτε για παράδειγμα την Ελληνική κρίση. Πάρτε για παράδειγμα την Ελληνική κρίση. Σύμφωνα με την ομολογία του επικεφαλής των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης, Ζαν Κλόντ Γιούνκερ μερικούς μήνες πριν, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν από καιρού την Ελληνική κατάσταση: «Γνωρίζαμε ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την δημοσιονομική κρίση που τελικά την έπληξε στις αρχές του έτους»... «Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με την αντιμετώπιση της το τελευταίο έτος, έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί πριν από δυο ή τρεις δεκαετίες...
«Αλλά ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος, και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι συζητούσαμε οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τσισέ στην ΕΚΤ, η Επιτροπή (ευρωπαϊκή) και εγώ ο ίδιος, για το πως θα εξελιχθεί αυτό που τότε δεν ήταν γνωστό, και σήμερα το αποκαλούμε ελληνική κρίση».
Ο κόσμος το 'χε βούκινο και μεις κρυφό καμάρι όπως λένε. Μοιάζει με σενάριο σαπουνόπερας. Οι σεναριαγράφοι φυσικά το ξέρουν. Οι πρωταγωνιστές φυσικά και ξέρουν. Οι μόνοι που συχνά δεν ξέρουν είναι οι κομπάρσοι- και την εξουσία κομπάρσος είναι ο λαός.
Παρά το ότι το ελληνικό σύστημα εξουσίας ξέρει ότι το ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας ξέρει και το ευρωπαϊκό γνωρίζει ότι η ελληνική ηγεσία ήξερε και ξέρει, με την ανάληψη των “καθηκόντων” του, ο Έλληνας πρωθυπουργός προβαίνει στην “αποκάλυψη” των πραγματικών διαστάσεων του ελληνικού χρέους. Όφειλε να το κάνει; Ναι. Η διαφάνεια είναι αίτημα του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Ο λόγος που το κανε όμως πριν εξασφαλίσει επαρκή δανειοδότηση από τις αγορές για να διασφαλίσει παράταση ζωής της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας μοιάζει σκοτεινός. Ο Παπανδρέου “έδωσε” ουσιαστικά την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές, καθιστώντας αδύνατο το δανεισμό της από αυτές."

...Σε μια περίοδο όπου η Μέση Ανατολή χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αστάθεια και το καζάνι που πάντα έβραζε είναι έτοιμο να εκραγεί, ο Παπανδρέου με την πολιτική του βάζει την Ελλάδα στο στόχαστρο, με συνέπειες που δεν μπορούν να εκτιμηθούν.
Κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως να του αποδώσουν το χαρακτηρισμού του ενός από τους πιο επικίνδυνους πολιτικά άντρες."



Σε μια προγενέστερη ανάλυσή μου με τίτλο "Η συνταγή της αποτυχίας- Πως οι κρίσεις έσωσαν το ΔΝΤ" που δημοσιεύτηκε αποκλειστικά στο περιοδικό Nemecis έγραφα ξεκάθαρα "Όλοι στο κλαμπ της εξουσίας ξέραν. Και για το χρηματιστήριο, και για τις αλχημείες για να μπούμε στο Ευρώ και για τη Siemens, και την Ολυμπιάδα και για το χρέος και για την κρίση και για το τι είναι το ΔΝΤ. Ξέραν και μας βάζαν να πανηγυρίζουμε τη συντριβή μας ως θριάμβους. Ήταν βέβαια θρίαμβοι. Δικοί τους. Και το ίδιο μας κάνουν σήμερα όταν μας παρουσιάζουν την παράταση της αποπληρωμής του δανείου, αυτό ακριβώς δηλαδή που συμφέρει το ΔΝΤ και τον τοκογλυφικό μηχανισμό του, ως θρίαμβο μας. Όλοι τους ξέρανε. Δυστυχώς για αυτούς όμως πλέον ξέρουμε και μεις."

Δεν είναι όλα στραβά σε αυτή τη χώρα. Απλά εμείς έχουμε μάθει να κοιτάμε λοξά και να στραβοκοιτάμε όταν δεν λαγοκοιμόμαστε
Read More »

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Η ψυχοθεραπεία της επαναστατικότητας



Η ψυχοθεραπεία της επαναστατικότητας
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο agriazwa.blogspot.com)
«Ο φόβος φιλά τα έρμα». Πως αλλιώς να ερμηνευθεί ότι ένα μαλακό καθεστώς μιας χούφτας ανθρώπων κρατάει τον ελληνικό πληθυσμό υπό καταστολή όταν τα όπλα δεν αρκούν για να κάνουν το ίδιο σε γειτονικούς πληθυσμούς;
Πολλά χάσαν οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Και με κάθε μέρα χάνουν όλο και περισσότερα. Το πρώτο πράμα που χάσαν ήταν την κριτική τους ικανότητα. Μετά την αξιοπρέπεια τους. Μετά τις ευαισθησίες τους. Μετά ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα. Το χέρι του άρπαγα ελάχιστες αντιστάσεις βρήκε σε έναν πληθυσμό που βρισκόταν σε ένα διαρκή λήθαργο.
Πολλά χάσαν οι Έλληνες. Αυτό που δε χάσαν εντελώς όμως ήταν η βολή τους. Η βολή του να έχεις έστω ένα μισθό, μια οικογένεια ή να συμβιβάζεσαι με τα όποια εισοδήματα των γονέων σου. Και αυτή η βολή θα τον κρατούσε προσκολλημένο στο άρμα των εξελίξεων που θα τον πλήγωνε όλο και περισσότερο , όλο και βαθύτερα.
Κανείς δε θα εμπόδιζε αυτόν τον βαθιά συντηρητικό και εξαρτημένο από το σύστημα πληθυσμό να αναπτύξει αιτήματα- αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για αξιοπρέπεια.
Αυτές οι εντελώς ασυμβίβαστες καταστάσεις της υποτακτικότητας και της επαναστατικότητας έχουν οδηγήσει πολλούς πολίτες στη ¨λύση¨ της πολιτικής και κοινωνικής σχιζοφρένειας όπου το ίδιο πρόσωπο μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο συστημικό και κατά βούληση μεταμορφώνεται σε έναν ακόμη θεωρητικό της επανάστασης. Γιατί θεωρητικούς της επανάστασης έχουμε πολλούς. Εκεί που παρατηρείται έλλειψη είναι στην έμπρακτη εφαρμογή του θεωρητικά ορθού. Ακόμη και σήμερα ακούω άτομα μεγάλης ηλικίας να λένε γιατί δεν τους πιάνουν, ή γιατί δεν κάνουν κάτι, θεωρώντας ότι δρα μια ανώτερη ή αόρατος αρχή που προστατεύει το δίκαιο ή τη δημοκρατία. Πολλοί περισσότεροι φωνάζουν φέρτε πίσω τα κλεμμένα λες και η αρχική πρόθεση των κλεφτών ήταν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους και όχι να τα διοχετεύσουν στα τοπικά ή διεθνή δίκτυα κλεπταποδόχων- στην περίπτωση μας κερδοσκόπων.
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που η πολύτροπη διεθνής κερδοσκοπία κάνει περίπατο σε μια χώρα που δεν είχε το σθένος να αντιπαλέψει την εγχώρια αλητεία και ασυδοσία όταν ίσως ακόμη μπορούσε.
Για να λυθεί αυτή η εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στην συστημικότητα και την ριζοσπαστικότητα πολλοί θεωρητικοί της επαναστατικότητας υιοθετούν μια αμφιβόλου αποτελεσματικότητας πρακτική: Τη διαρκή έκκληση ή την προτροπή για επαναστατικότητα. Εφησυχάζουν τον εαυτό τους δηλαδή, τον ανακουφίζουν καλώντας τους άλλους να βγουν μπροστά θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο έχουν εκπληρώσει το επαναστατικό τους καθήκον. Δυστυχώς όμως, αυτή η πρακτική μοιάζει με τη χριστιανική πρακτική του κάνε μια καλή πράξη την ημέρα. Παρόμοια αναποτελεσματικό και υποκριτικό είναι το γράψε ένα επαναστατικό κείμενο την ημέρα ή το κάνε μια επαναστατική συζήτηση την ημέρα.
Και ενώ η κερδοσκοπική σήψη, έχοντας πλήρη πολιτική υποστήριξη, προχωράει όλο και βαθύτερα μέσα στον κοινωνικό ιστό, οι θεωρητικοί της επανάστασης έχουν επαναπαυθεί στα αιτήματά τους.
Επαναστάτησε ρε, προτρέπουν ως αυτόκλητοι στρατηγοί της επαναστατικότητας. Και κοιμούνται κάπως πιο ήσυχοι μετά από αυτή τους τη «δράση». Δεν είναι οι πολιτικοί μας μόνο που βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με την κοινωνική πραγματικότητα. Πολλοί Έλληνες ζουν μέσα στο νοητικό τους νέφος όπου μπορείς να βρεις να συνυπάρχουν κάθε είδους ιδεοληψίες.
Όλοι θα θέλαν μια μέρα να έχουμε βρεθεί στους δρόμους και να ξαναπάρουμε τα κλεμμένα, τις περιουσίες, τα όνειρά μας, τις ζωές μας, το μέλλον μας πίσω. Χωρίς καμιά θυσία η εξουσία να αναγνωρίσει το δίκαιο των προθέσεων μας και να συμμορφωθεί προς αυτές. Δυστυχώς όμως η εξουσία, ως μορφή ισχύος που είναι, αναγνωρίζει μόνο τη δύναμη. Όποτε και όπου θεωρεί ότι υπερισχύει, θα επιβάλλεται.
Οι θεωρητικοί της επανάστασης λοιπόν παραγνωρίζοντας και υποτιμώντας την ίδια την υφή της εξουσίας και φορτωμένοι με την προσωπική τους χρονομηχανή έρχονται από το παρελθόν για να μας θυμίσουν τι έπρεπε να είχε γίνει ή τουλάχιστον να έχει ξεκινήσει 30 πριν. Τότε που η αστρόσκονη της αστερόεσσας, με χορηγό επικοινωνίας τον ελληνικό κρατισμό μας κατακτούσε ιδεολογικά, ηθικά, αισθητικά, τότε που το αμερικανικό όνειρο συνάντησε το ελληνικό. Τότε που ήμασταν αθώοι σε βαθμό βλακείας –για να το θέσω όσο πιο ευγενικά μπορώ. Τότε που πολιτισμικά διακορευτήκαμε. Τώρα μοιάζουμε με πόρνες που ατομικά ζητάν δικαιώματα από τους νταβατζήδες. Δε μας σέβονται ούτε μας φοβούνται μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φανταζόμαστε. Είναι δύο φορές χειρότερα. Η κυβέρνηση φρόντισε να τοποθετήσει ομολογιακές-ορολογιακές βόμβες στα ασφαλιστικά ταμεία και στις ελληνικές τράπεζες. Εν ευθέτω χρόνο θα δούμε κομμάτι τους να περνάει στα χέρια ιδιωτικών συμφερόντων. Και μάλλον κάτι τέτοιο μακροπρόθεσμα φαντάζει πιθανό και για το σύστημα υγείας. «Όπως Αμερική». Είμαστε ανοχύρωτοι, ξέφραγο αμπέλι. Όποιος θέλει παίρνει και ένα τσαμπί. Τσάμπα.
Αυτές οι συνθήκες που μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο ακραίες και οδηγούν σε κοινωνική πόλωση που μεταφέρεται και προς το μετριοπαθές φάσμα της κοινωνίας, φαίνεται να εξωθούν την κοινωνική δυσαρέσκεια προς την κατεύθυνση μιας διαρκούς και άλυτης εξέγερσης όπου οι ποικίλες ψηφίδες της ελληνικής κοινωνίας θα λειτουργήσουν διασπαστικά και δυστυχώς όχι προς μια επανάσταση με ενωτικό, λαϊκό χαρακτήρα.
Ο βαθμός πολιτικής επίγνωσης των Ελλήνων είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από ότι υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες. Όλο και περισσότεροι Έλληνες μαθαίνουν πολιτική ανάγνωση, ανάγνωση που δεν περιορίζεται μόνο στα ελληνικά πράγματα. Δυστυχώς όμως αυτή η επίγνωση έχει οδηγήσει και σε μια επίγνωση απόγνωσης και αδυναμίας όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό. Τα πολιτικά ψέματα και η πολιτική μηχανή ονείρων μπήκαν κάτω από το πετσί μας, βαθιά στο μεδούλι μας. Και τώρα που τα βλέπουμε να καταρρέουν, παρατηρούμε το οξύμωρο να μην καταρρέει συθέμελα το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα αλλά να καταρρέουν οι πολίτες.
Οι Έλληνες που πριν από μερικά χρόνια διαδήλωναν μαζικά για την αμερικανική εισβολή στη Σερβία και στο Ιράκ, πασχίζουν να κάνουν το ίδιο για την εισβολή του ΔΝΤ στη χώρα τους. Οι Έλληνες που κάναν πορείες για τις πολεμικές πράξεις των ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων, για την απροκάλυπτη επίθεση τους κατά του στόλου της ειρήνης, κάθονται στα αυγά τους όταν ο Νεντανιάχου έρχεται στην Ελλάδα και σιωπηλά αποδέχονται την πολιτική του ελληνοισραηλινού άξονα, ότι και αν αυτός μπορεί να σημαίνει για τη ζωή τους.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα λοιπόν. Και οι Έλληνες παρά τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και ηρωισμού που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να τρέφουν, είναι ένας βαθιά φοβικός λαός. Και είναι ο φόβος που τον συγκρατεί από το να επιδιώξει την επανάσταση του αυτονόητου.
Ανατροπή, τώρα. Πως όμως; Τι μπορεί να κάνουν οι Έλληνες που διαφωνούν συμφωνώντας; Και πως μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί το σχεδιασμό της επόμενης μέρας όταν δεν υπάρχει ικανός σχεδιασμός για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης; Πως μπορεί να στηθεί μια Ελλάδα που θα αυτονομηθεί από τη διεθνή κερδοσκοπία και τον ιμπεριαλισμό όταν οι συνθήκες δεν έχουν επαρκώς χαρτογραφεί;
Με την εξαίρεση των κοινωνικών κινημάτων (και αυτό μόνο όταν αυτά είναι γνήσια και αυθόρμητα γιατί έχουν ήδη παρατηρηθεί μαϊμούδες και σε αυτόν το χώρο), η ελληνική κοινή γνώμη μοιάζει με γκρινιάρα πεθερά που διαρκώς θάβει την ακαμάτρα νύφη της. Διαρκώς την υπονομεύει αλλά καθώς δεν μπορεί να βρει καλύτερη για τον χαλιαμούτρα και παλιοχαρακτήρα γιο της, δεν πρόκειται να την ανατρέψει ποτέ. Και έτσι μέσα στο σπίτι, όλοι ευτυχισμένα θα τρώγονται.
Υποφέρουμε βαθιά, χρειάζεται να πούμε ο ένας στον άλλο τον πόνο μας και να καταλάβουμε –βαθειά- πόσο κοινός είναι. Για πρώτη φορά έχουμε κάτι κοινό να μας ενώνει. Και αυτό είναι η πραγματικότητα, οι πραγματικές συνθήκες ζωής μας και όχι το φορτίο των ιδεοληψιών που περήφανα κουβαλούσαμε και επιχειρούσαμε να μεταφέρουμε και σε άλλους. Και αυτή η πραγματικότητα είναι παγκοσμίως κοινή.
Πριν λοιπόν διατυπωθούν αιτήματα που σήμερα ακούγονται μάταια, για να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε την έκταση της σκλαβιάς μας.
Read More »

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Νεοφιλελεύθερος σημαίνει


Νεοφιλελεύθερος σημαίνει
Του Πέτρου Αργυρίου
Νεοφιλελεύθερος σημαίνει να έχεις μισήσεις τόσο πολύ κάποιον στη ζωή σου ώστε να μισείς όλους εξίσου πολύ.
Σημαίνει να μην έχεις μοιραστεί ποτέ τίποτε στη ζωή σου. Να μην αντέχεις να μοιράζεσαι με τους άλλους σε τέτοιο βαθμό που να μην ανέχεσαι το να μοιράζονται οι άλλοι μεταξύ τους.
Σημαίνει να κάνεις τους ανθρώπους να θέλουν τόσα πολλά που να μην μπορούν να έχουν ούτε τα λίγα.
Να βλέπεις τις χώρες σαν φράκτες σε οικόπεδα που σου γυάλισαν το μάτι.
Σημαίνει να νοθεύεις. Το γάλα με νερό, το νερό με λάσπη, το κρέας με σόγια, τη σόγια με μετάλλαξη, τα κοινωνικά κινήματα με ρουφιάνους, την πολιτική με πράκτορες σου. Όσο περισσότερο μαθαίνουν οι άνθρωποι να ζουν με το ψεύτικο, τόσο περισσότερο από το πραγματικό περισσεύει για σένα.
Σημαίνει να κλειδώνεις τους ανθρώπους σε ένα κουτί τηλεόρασης για να μπορείς ανενόχλητος να κλέβεις το βιός τους, το μέλλον τους, τα όνειρά τους.
Να φυλακίζεις τα ζωντανά σε κουτιά για να μπορείς να κλέβεις τους τόπους τους.
Σημαίνει να βλέπεις το σώμα σαν αγορά φαρμάκων, τα όργανά του σαν εμπορικό προϊόν.
Να βλέπεις τον πλανήτη σαν οικόπεδο γεμάτο ορυχεία, τα δάση σαν οικοδομικά εμπόδια, τις θάλασσες και τους ωκεανούς σαν μια πελώρια χέστρα.
Να μην έχεις κανένα σεβασμό για τη ζωή.
Να περιγελάς όλα όσα οι άνθρωποι έχουν σε εκτίμηση. Τη δημοκρατία, τη φιλία, την κοινωνία, τους θεσμούς.
Να είσαι πέραν του καλού και του κακού και όμως να υπηρετείς μόνο το δεύτερο.
Να είσαι πάνω από τους νόμους.
Να φτύνεις εκεί όπου οι άλλοι πίνουν και να ζητάς από αυτούς μεταξωτό μαντηλάκι να σκουπίσεις τα σάλια σου.
Να κάνεις τα θέλω σου πρέπει τους και να μη σταματάς ποτέ να θέλεις όλο και περισσότερα.
Να καταστρέφεις τους ελεύθερους επαγγελματίες στο όνομα της ελεύθερης αγοράς, να φτωχαίνεις τους ανθρώπους στο όνομα της οικονομίας να κάνεις τις κοινωνίες παρασιτικές στο όνομα της παραγωγικότητας. Να μιλάς για υγιή ανταγωνισμού όταν ο ίδιος χρησιμοποιείς κάθε αθέμιτο μέσο.
Να έχεις τόσα λεφτά ώστε να πουλάς φτηνότερα από όσο οι άλλοι αντέχουν να πουλήσουν ώστε να μπορείς μετά να πουλήσεις ακριβότερα από όσο οι άλλοι μπορούν να αγοράσουν.

Να γελάς με το γάλα που σκόπιμα χύνεις μπροστά στα πόδια μιας λεχώνας που από την πείνα το βυζί της έχει στεγνώσει.
Να περιφρονείς τον άνθρωπο. Να κάνεις τις κοινωνίες τους αγορές και τη ζωή τους αγοραία.
Να μην έχεις άλλη πατρίδα πέρα από τις εταιρίες και τις τράπεζες σου.
Να πουλάς αρρώστιες στο όνομα της υγείας, πολέμους στο όνομα της ειρήνης, τρόμο στο όνομα της ασφάλειας.
Να είσαι τόσο αναίσθητος που οι βόμβες να σου ακούγονται σαν κελαρύσματα και οι κραυγές των ανθρώπων σαν βελάσματα.
Να κάνεις τις ζωές μαρτυρικές, το μαρτύριο θάνατο και τις κοινωνίες τύμβους για να μπορείς να είσαι τυμβωρύχος.
Να κάνεις τις ζούγκλες οικόπεδα, τα οικόπεδα πόλεις και αφού έχεις πείσει τους ανθρώπους ότι οι πόλεις είναι ζούγκλες να τους βάζεις να τρώγονται μεταξύ τους σαν το διαίρει και βασίλευε σου να ταν η φυσική τους κατάσταση.
Να τους πείθεις ότι η φτώχεια είναι η φυσική κατάσταση αυτού που δεν κλέβει. Ότι η σκλαβιά είναι η μόνη επιλογή που η ελεύθερη βούληση επιτρέπει.
Να μιλάς για αδιέξοδα εκεί που έχεις σφραγίσει όλες τις εξόδους κινδύνου και για μονόδρομους εκεί που έχεις κλείσει όλες τους παράδρομους.
Να μιλάς εξ ονόματος της δημοκρατίας εκεί που ο λαός δεν έχει φωνή.
Νεοφιλελεύθερος σημαίνει να έχεις μια αρρώστια που γνωρίζεις ότι σκοτώνει ότι αγγίζεις και να τη σκορπάς απλόχερα για να μη νιώθεις μόνος σε μια αρρώστια που όσο περισσότερους σκοτώνει, τόσο δυνατότερο σε κάνει.
Read More »

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Όχι Άλλο Μανδραβέλη


Ο Πάσχος Μανδραβέλης λατρεύει να τα βάζει με τους δυνατούς. Αφού τα χει βάλει με την παντοδύναμη αριστερά, με τους εργάτες, με τους φοιτητές, με τους διαδηλωτές, με τους νεολαίους, όλα αυτά δηλαδή τα παράκεντρα που συγκροτούν την εξουσία στην Ελλάδα και που οδήγησαν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση, τα βάζει τώρα με την «υπερπαραγωγή» που ονομάζεται Deptocracy, την οποία δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ως «προπαγάνδα». Δεν είναι φειδωλός ο Μανδραβέλης με τους χαρακτηρισμούς του. Τη διαχρονική κατηγορία που χρεώνει η ελληνική γεροντοκρατία στους νέους της αποκαλώντας τους αλήτες, την έχει χρησιμοποιήσει και ο Μανδραβέλης ενάντια σε διάφορες κατηγορίες πολιτών. Ο νεοφιλελεύθερος επιστάτης του λόγου λοιπόν που επιχειρεί να συμμορφώσει τους πολίτες-δουλοπάροικους αυτής της χώρας και να τους κάνει πιο παραγωγικούς για τα αφεντικά τους και όχι για τους ίδιους, τα βάζει τώρα με ένα ντοκιμαντέρ και με τους δημιουργούς του. Γιατί το κάνει;

Όχι άλλο Μανδραβέλη
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του: agriazwa.blogspot.com)

Πριν φτάσουμε εκεί ας μιλήσουμε ξανά για τη δομή των κειμένων του. Ο Μανδραβέλης στηρίζει συχνά το λόγο του και τις θέσεις του στο λόγο και τις θέσεις άλλων σημαντικότερων και αναγνωρίσιμων προσώπων. Με βάση αυτές τις ετεροαναφορές δομεί ένα λόγο που μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία, έναν αχταρμά που φαίνεται να εξυπηρετεί μονάχα τους αυτοσκοπούς του, ενός λόγου στις θέσεις του οποίου ο κατασκευαστής του παραμείνει συνεπής και αναπολόγητος ακόμη και όταν οι εξελίξεις διαψεύδουν το περιεχόμενό του. Το λόγο και τις θέσεις άλλων λοιπόν επιφανέστερων του Μανδραβέλη ανθρώπων οικειοποιείται ο Μανδραβέλης, παρότι είναι αβέβαιο το κατά πόσο οι πνευματικοί πιστωτές του Μανδραβέλη θα συμφωνούσαν με τον τρόπο που αυτός χρησιμοποιεί τον λόγο τους. Αυτή η μέθοδος διατρέχει συνεπώς και όλο αυτό το ετερόφωτο μόρφωμα που μας μάθαν να αναγνωρίζουμε ως ελληνική διανόηση. Ο Μανδραβέλης χρησιμοποιεί άλλες φορές μια, άλλες δύο, άλλες τρεις, τέσσερις, πέντε ετεροαναφορές για να αντλήσει αίγλη και επιχειρηματολογία. Όπως έχει ήδη σημειωθεί, σε κάποια κείμενα του οι ετεροαναφορές είναι περισσότερες από όσο ένα κείμενο αντέχει για να θεωρείται ότι ανήκει στο δημιουργό του.
Όταν λοιπόν ο Μανδραβέλης κατακρίνει την ελληνική νοοτροπία και συνετίζει τους Έλληνες ώστε να γίνουν παραγωγικότεροι, ίσως θα έπρεπε να κοιτάει τη δουλειά του και να κρίνει κατά πόσο ο λόγος του είναι παραγωγικός. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Να παράγει λόγο- όχι να τσουβαλιάζει λόγια και τσιτάτα.
Ας πάμε λοιπόν στην κριτική του για το Debtocracy που τιτλοφορείται «Ψέματα, μεγάλα ψέματα και ντοκιμαντέρ» που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην «Καθημερινή». Ήδη από τον τίτλο γνωρίζουμε τι θέλει να μας πει ο Μανδραβέλης. Κάποιος έστησε ντοκιμαντέρ πάνω σε ψέματα. Γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι o Μανδραβέλης σπανίως εκθέτει τα κυβερνητικά ψέματα- αντιθέτως τα στηρίζει, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι τα βέλη του Μανδραβέλη, για μια ακόμη φορά, δεν στοχεύουν την εξουσία και τις επιλογές τις αλλά αυτούς που τις αμφισβητούν.
Ξεκινά λοιπόν:
«Όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή είναι πτερόεντα. αυτό που μετρά είναι το κατακάθι, τα συναισθήματα που δημιουργούνται.».
Προφανώς κρίνει ότι το περιεχόμενο, ας το πούμε η «αλήθεια» ενός έργου δε μετράει. Αυτό που μετράει είναι η επίδραση του στο δέκτη, το συναισθηματικό αντίκτυπο που αυτό έχει, το «κατακάθι» όπως κυνικά και εξόχως προσβλητικά το ονομάζει ο Μανδραβέλης. Και αυτό δεν είναι μια απλή διατύπωση. Είναι θέση. Πόσο σοβαρά μπορούμε να πάρουμε λοιπόν ένα δημοσιογράφο που έμμεσα δηλώνει ότι η αλήθεια δεν μετράει, εκτελώντας από την αρχή κιόλας των γραφομένων του την αξιοπιστία τους και αποκαλύπτοντας ότι το κίνητρο του δεν είναι η αλήθεια; Θα μπορούσε να είχε πει από την αρχή «παιδιά η δουλειά μου είναι να δημιουργώ εντυπώσεις» αλλά νομίζω ότι έστω και με αυτήν την πλάγια διατύπωση έφθασε στα όρια της ειλικρίνειας του. Συνεχίζει λοιπόν:
«Για να πεις ένα μεγαλύτερο από τα μεγάλα ψέματα πολλές φορές δεν αρκεί η στατιστική.»
Τι έχει πάρει ο Μανδραβέλης, ορό της αλήθειας; Σε ποια στατιστική που κατασκευάζει μεγάλα ψέματα αναφέρεται; Μήπως στη δημιουργική λογιστική του Σημίτη που ο ίδιος υποστήριζε ή μήπως στα δικά του στρογγυλοποιημένα νούμερα που αυθαίρετα χρησιμοποιεί σε κάποια κείμενα του; Και ποια είναι τα μεγάλα ψέματα στα οποία αναφέρεται και σε σχέση με τα οποία το Debtocracy είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμα που φτιάχτηκε για να ξεπεράσει τα «μεγάλα ψέματα»; Δε μιλά για το ποια είναι τα δομικά ψέματα σε αυτήν την πλειοδοσία ψευδολογίας που επιχειρεί να παρουσιάσει. Δεν είναι ανοίκειος λοιπόν ο Μανδραβέλης ούτε με τα ψέματα ούτε με την προπαγάνδα. Και αυτή τη φορά, αυτήν του τη βαθειά γνώση , θα τη χρησιμοποιήσει για να αποδομήσει ένα έργο που παρουσιάζει ως προπαγανδιστικό ώστε να στηρίξει ως συνήθως την προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού. Την ομολογεί τη γνώση των προπαγανδιστικών μηχανισμών:
«Ετσι κι αλλιώς όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή είναι πτερόεντα. αυτό που μετρά είναι το κατακάθι, τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Αυτό το ήξεραν καλά όλοι οι προπαγανδιστές της ιστορίας, από τον Σεργκέι Αϊζενστάιν μέχρι τη Λένι Ρίφτενσταλ, δύο εμβληματικές προσωπικότητες του φιλμ που υπηρέτησαν με τη δουλειά τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα. Το ξέρουν οι διαφημιστές, το ξέρουν και οι δημοσιογράφοι.»
Από την προπαγάνδα των ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα λοιπόν, οι δημοσιογράφοι θα αντλήσουν γνώση για να υπηρετήσουν τον ολοκληρωτισμό του 21ου, τον νεοφιλελευθερισμό. Η ειλικρίνεια του Μανδραβέλη γίνεται ανατριχιαστική. Γιατί αυτή τη φορά ξέρει το αντικείμενό του. Και αυτό είναι η προπαγάνδα.
«Εχει αναλυθεί επαρκώς από τους διανοούμενους, από τη σχολή της Φρανκφούρτης μέχρι τον Νιλ Πόστμαν κ.ά. «Ο πολιτισμός της εικόνας δημιουργεί μια απομίμηση της δημόσιας συζήτησης. Η δύναμη της εικόνας καταβροχθίζει τον λόγο», επιχειρηματολόγησε ο τελευταίος.
Η παραγωγή «Χρεοκρατία» (Deptocracy), που έχει γίνει μεγάλη επιτυχία στο Διαδίκτυο, είναι μία από εκείνες τις δουλειές που «καταβροχθίζουν τον λόγο». Και είναι εξόχως προπαγανδιστικό. Οι παραγωγοί του κ.κ. Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη προφανώς ασπάζονται την άποψη ότι σκοπός των ντοκιμαντέρ είναι να αλλάξουν τον κόσμο όχι να τον ενημερώνουν.»
Αφού λοιπόν ο Π.Μ απαξιώνει κάθε «κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή» καθώς εξ ορισμού κάθε τέτοια «καταβροχθίζει το λόγο», o Π.Μ τσουβαλιάζει και το Debtocracy στο πλαίσιο που έχει δημιουργήσει και προχωρεί ακόμη περισσότερο στο δρόμο που έχει στρώσει για να φτάσει στο στόχο του που έχει εκ των προτέρων προσδιορίσει: Δημιουργεί -πάλι από μόνος του- μια δεοντολογία των ντοκιμαντέρ και φέρει τους δημιουργούς του Debtocracy να καταπατούν την Μανδραβέλεια δεοντολογία, αφαιρώντας παράλληλα από τους δημιουργούς το δικαίωμα της πρόθεσης. Πλείστα όσα ντοκιμαντέρ, ανθρωπιστικού, πολιτικού, οικολογικού περιεχομένου παραινούν προς τη δράση και εκθέτουν τα κακώς κείμενα για να ενθαρρύνουν τον κόσμο να τα αλλάξει. Η ύπαρξη πρόθεσης δεν είναι αμαρτωλή. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πράξεις και έργα δίχως προθέσεις, η πρόθεση είναι αυτή που κινητοποιεί τον δημιουργό. Ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να ξενίζει η πρόθεση δημιουργίας τον Μανδαβέλη. Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει πρόθεση, συνήθως αυτή είναι αναπόσπαστη από το έργο. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποια είναι η πρόθεση, το αν το έργο περιέχει αληθή στοιχεία, και το αν η σύνδεση των στοιχείων μεταξύ τους είναι βάσιμη. Αλλά για τον Μανδραβέλη «έτσι κι αλλιώς όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή είναι πτερόεντα. αυτό που μετρά είναι το κατακάθι». Ποιος καταβροχθίζει το λόγο;
Όσο για τη δεοντολογία που εφευρίσκει ο Π.Μ, για μια ακόμη φορά ας ασχοληθεί με τη δουλειά του και ας κρίνει ο ίδιος και οι συνάδερφοί του το κατά πόσο την τηρεί. Συνεχίζει απτόητος λοιπόν να κρίνει όχι μόνο το έργο αλλά και να ερμηνεύει τις προθέσεις των δημιουργών:
«Γι' αυτό δεν έχουν ούτε μία αντιτιθέμενη άποψη στη θέση που θέλουν να προωθήσουν. Κι αυτή η θέση είναι η ελληνική στάση πληρωμών προς τους δανειστές.»
Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο συνδημιουργός Χατζηστεφάνου, δε θεώρησε σκόπιμο να δείξει την «αντιτιθέμενη άποψη» γιατί αυτή είναι καταφανής. Είναι παντού. Και δεν είναι «αντιτιθέμενη άποψη» όπως θέλει να την παρουσιάζει ο Π.Μ για να αποδώσει προθέσεις φίμωσης και μεροληψίας στους δημιουργούς. Είναι η κυρίαρχη άποψη. Είναι η άποψη που σχεδόν σύσσωμα τα ΜΜΕ πουλούσαν τις πρώτες μέρες της κρίσης και προβλήθηκε απολύτως μεροληπτικά και ανισομερώς εις βάρος της «άλλης άποψης». Η καθεστωτική άποψη δοκιμάστηκε ιστορικά. Και ιστορικά απέτυχε. Το χρέος εκτινάχτηκε και η χώρα βρίσκεται σε διαρκώς επιδεινούμενη θέση. Με αυτή την έννοια, η άποψη του Debtocracy δικαιώθηκε στο σημείο που επέμενε ότι η καθεστωτική άποψη ήταν καταστροφική. Όσο για τις ίσες αποστάσεις, ενδεικτική είναι η φράση του Π.Μ για την «παλαβή αριστερά» και οι χαρακτηρισμοί «αλήτες, μάγκες κ.λ.π» που κολλάει σε διάφορες κατηγορίες πολιτών χωρίς να μπαίνει στον κόπο να παρουσιάσει το λόγο και τις θέσεις τους παρά μόνο όταν πρόκειται να τις παραποιήσει.
Συνεχίζει ο Π.Μ:
«Το έργο ξεκινά με ένα προπαγανδιστικό τρικ που είναι η εικονογράφηση του συνθήματος που διακινεί η παλαβή αριστερά περί «χούντας του ΔΝΤ» στην Ελλάδα. Ακούγονται οι δηλώσεις Γεωργίου Παπαδόπουλου περί γύψου και αμέσως οι δηλώσεις του Ντομινίκ Στρος-Καν περί γιατρού που δίνει το φάρμακο για τη σωτηρία της χώρας. «Η ιστορία», λέει ο αφηγητής, «έχει αυτή την αναθεματισμένη συνήθεια να επαναλαμβάνεται. Σαν φάρσα. Κι από έναν δικτάτορα γιατρό, περάσαμε στον αρχίατρο του ΔΝΤ». Αυτό επικρίθηκε ως φτηνό λαϊκιστικό κόλπο, ανάμειξης μιας δικτατορίας με την οικονομική βοήθεια υπό όρους που παρέχει το ΔΝΤ. Αλλά δεν είναι καν το χειρότερο. Τους δικτάτορες θα τους συναντήσουμε κι αργότερα στο έργο με ένα σημαντικό λάθος που προβάλλεται.»
Η εξουσία έχει την τάση να θεωρείται αυτονόητη. Και θεωρεί ότι μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με τους κολακευτικότερους και αποδεκτούς για την εποχή της όρους. Σημασία δεν έχει τόσο το πώς αποφασίζει η εξουσία να ονοματίζεται. Σημασία έχει το πώς οι πολίτες αντιλαμβάνονται την άσκηση της εξουσίας πάνω τους. Και γνωρίζουμε πολύ καλά το πως αντιλαμβάνονται το ΔΝΤ οι λαοί που είχαν πάρε δώσε μαζί του- κυρίως δώσε. Μόνο αυτοί που σχετίζονται με το σύστημα παρουσιάζουν το ΔΝΤ ως ένα επώδυνο αλλά επωφελή οργανισμό. Όταν βλέπεις ανθρώπους να υποφέρουν μαζικά από ένα φάρμακο περισσότερο από την αρρώστια για την οποία το πήραν, είναι λίγο αφελές να θεωρεί κάποιος ότι ο κόσμος μπορεί να επιμένει στην παρότρυνση του γιατρού «πάρτο και θα βρεις την υγειά σου». Που είναι αυτή η σωτήρια λύση που παραπλανητικά μας έταξαν;
Συνεχίζει απτόητος ο Π.Μ να μαγειρεύει:
«Το έργο θέλει να πείσει ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει ηθική υποχρέωση να αποπληρώσει τα χρέη της, αλλά ούτε καν νομική. Γι' αυτό ξεθάβεται η θεωρία του «απεχθούς χρέους».
Λέει ο αφηγητής της «Χρεοκρατίας»: «Η ιστορία μας ξεκινά τη δεκαετία του 1920 με τον Αλεξάντερ Σακ, υπουργό στην τσαρική Ρωσία και ειδικό σε θέματα δικαίου. Ο Σακ βρέθηκε μετά την Επανάσταση του '17 να διδάσκει σε πανεπιστήμιο της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Και το 1927 παρουσίασε μια λαμπρή ιδέα, την έννοια του απεχθούς χρέους.
»Για να ορίσουμε ένα χρέος ως απεχθές, είπε, πρέπει να υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις. Πρώτον, το καθεστώς της χώρας να προχώρησε στη σύναψη του δανείου χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση των πολιτών. Δεύτερο, τα δάνεια να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν τους πολίτες της χώρας και τρίτον, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι' αυτή την κατάσταση και να σφύριζε αδιάφορα».
Μόνο που ο Αλεξάντερ Σακ δεν είπε ακριβώς αυτό. Σύμφωνα με τη Wikipedia ο Ρώσος εμιγκρές έγραψε: «Οταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος. είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας κι τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος. Οι δανειστές, που διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό, δεν μπορούν να περιμένουν από ένα έθνος που μόλις απελευθερώθηκε από μια δεσποτεία να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη».
Στην περίπτωσή μας οι δανειστές δεν δάνεισαν κάποια δεσποτεία. Σε εκλεγμένες κυβερνήσεις έδιναν τα λεφτά. Δεύτερον, δεν «διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό». με τα λεφτά τους ο λαός προσελήφθη στο Δημόσιο, και όσοι δεν προσελήφθησαν πληρώνονταν έμμεσα απ' αυτό.»
Κάποιοι όροι αλλάζουν με τις εποχές. Και ο Π.Μ το χρησιμοποιεί αυτό για να προκαλέσει σύγχυση. Το περιεχόμενο όμως αυτών που περιγράφει δεν αλλάζει: «Όταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος. είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας κι τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος. Οι δανειστές, που διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό, δεν μπορούν να περιμένουν από ένα έθνος που μόλις απελευθερώθηκε από μια δεσποτεία να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη».
Δεν θα δευτερολογήσω σε κάτι που φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσουμε ότι αποτελεί μια ικανή απεικόνιση της πραγματικότητας. Οι Έλληνες δεν γνωρίζαν για το ύψος των δανείων και το ύψος του χρέους καθώς αυτά ήταν στοιχεία που οι κυβερνήσεις κρύβαν επιμελώς από τους πολίτες. Δεν υπήρξε συγκατάθεση από τους πολίτες για τη σύναψη δανείων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις λειτουργούσαν σε αυτό το πεδίο με απολύτως συνομωτικούς κανόνες ενώ εξαπατούσαν τους πολίτες με λογιστικά τεχνάσματα. Καμία ιδέα δεν είχε ο λαός για τα πραγματικό χρέος και το πραγματικό ύψος των δανείων. Δεν ερωτήθηκε, δεν συμφώνησε, δεν τον ενημέρωσαν, δεν μπορούσε να ξέρει. Δεν ξέρουμε τι θα αποφάσιζε ο λαός. Αλλά ούτε ερωτήθηκε, ούτε ενημερώθηκε. Οι ελληνικές κυβερνήσεις λοιπόν καταχράστηκαν εξουσία. Και καμία κατάχρηση εξουσίας δεν είναι σύμφωνη με τη δημοκρατία. Το χρέος είναι έργο αποκλειστικά και μόνο των ελληνικών κυβερνήσεων και των δανειστών τους, οι οποίοι ενώ ξέραν σφυρίζαν αδιάφορα, παίρνοντας ανταλλακτικά οφέλη μέσω της διαπλοκής της με τους πολλαπλά διαπλεκόμενους βαρόνους της πολιτικής ζωής του τόπου. Τα δάνεια δεν μπορούν να θεωρηθούν «εχθρικές ενέργειες απέναντι στο λαό». Οι απαιτήσεις όμως των δανειστών σε σχέση με δανειακές υποχρεώσεις που αφορούν τις ελληνικές κυβερνήσεις είναι εχθρικές ενέργειες κατά του λαού, καθώς επιβουλεύονται περιουσιακά στοιχεία που δεν ανήκουν στις κυβερνήσεις αλλά στο δημόσιο, δηλαδή στο σύνολο των πολιτών. Οι πολίτες ούτε καν εγγυητές δεν μπήκαν σε αυτά τα δάνεια. Η επιδίωξη της πραγματοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών εις βάρους του λαού είναι τόσο εγκληματική όσο η προστασία που απαιτούν από τους καταστηματάρχες οι μπράβοι. Ουδεμία ανάμειξη και ουδεμία γνώση των πολιτών στις δανειακές συμβάσεις σημαίνει και ουδεμία υποχρέωση τους προς αυτές. Όσο για τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αυτής της περιόδου, ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ο Ελληνικός κοινοβουλευτισμός αποτελεί έκφραση δημοκρατίας, να υπενθυμισθεί ότι καμία από τις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση δεν είναι σύμφωνη με τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι η κυβέρνηση που ψήφισε ο λαός. Ο λαός ψήφισε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που διαβεβαίωνε ότι λεφτά υπάρχουν. Αυτή η κυβέρνηση είναι η κίντερ έκπληξη του ληστρικού καπιταλισμού. Πρόκειται για μια πολλαπλή απάτη και είναι εντελώς παράλογο οι διεκδικήσεις να γίνονται εις βάρος των απατημένων και όχι των απατεώνων. Όσο για τα δάνεια που δόθηκαν για να μπουν οι πολίτες στο δημόσιο, αυτά τα δάνεια και πάλι δεν τα ζήτησαν οι πολίτες. Οι κυβερνήσεις τα πήραν για να διατηρήσουν το σύστημα εξουσίας τους μέσω ανταλλαγματικών σχέσεων με τους πολίτες αφού κατάστησαν την ιδιωτική πρωτοβουλία μη βιώσιμη. Ο Π.Μ το χρησιμοποιεί το newspeak για να παγώσει ψυχολογικά τους πολίτες με παγκαλικά επιχειρήματα αλλά δεν του βγαίνει. Και παραταύτα συνεχίζει.
«Εδώ υπάρχει το συνηθισμένο λάθος με τη δημοκρατία και την αντίσταση στη δικτατορία. Κατά μια έννοια ο Αλεξάντερ Σακ επεκτείνει το δικαίωμα στην εξέγερση που διατύπωσε ο Τζον Λοκ. Στη «Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ο μεγάλος Βρετανός φιλόσοφος έγραψε ότι διακυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτήν την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει κι έχει δεσμευτεί διά του κοινωνικού συμβολαίου. Έτσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει τα δάνεια μιας απολυταρχικής κυβέρνησης, λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δουλεία του. Τόσο απλό και τόσο δημοκρατικό»
Απόλυτα σύμφωνοι. Έχεις δίκιο Π.Μ: «διακυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτήν την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει κι έχει δεσμευτεί διά του κοινωνικού συμβολαίου. Έτσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει τα δάνεια μιας απολυταρχικής κυβέρνησης, λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δουλεία του»
Ποια συναίνεση; Δεν έγινε δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Δεν τολμήθηκε η ενισχυμένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών για το μνημόνιο. Με τη συναίνεση των αρχηγών της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, ο Παπανδρέου πέρασε πραξικοπηματικά το μνημόνιο και υπέγραψε την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, βεβαιώνοντας την παράδοση της χώρας στην οικονομοκρατία. Πολιτευτές όλων των κομμάτων, ακόμη και συστημικοί, διαφωνούν με αυτή την παράδοση. Ποια συναίνεση λοιπόν; Μιας χούφτας ανθρώπων; Και φυσικά αυτό το πραξικόπημα «αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτήν την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει κι έχει δεσμευτεί διά του κοινωνικού συμβολαίου», απειλεί την υγεία, το μέλλον, τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Έχει σπάσει κοινωνικά συμβόλαια. Για αυτόν ακριβώς το λόγο «ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει τα δάνεια μιας απολυταρχικής κυβέρνησης, λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δουλεία του». Καλά τα πας Πάσχο. Τα επιχειρήματα σου αναιρούν τις θέσεις σου. Σε ένα πράμα έχεις δίκιο όμως και συμφωνείς και με το κείμενο σου. Σε ένα πράμα είσαι συνεπής:
«Ούτε στα τρόφιμα δεν είναι αυτάρκης η χώρα μας: το 2009 παρουσιάστηκε έλλειμμα στο ισοζύγιο τροφίμων 2,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία επίσης καλύφθηκαν από δανεισμό.
Μια στάση πληρωμών προϋποθέτει ότι για ένα διάστημα, όσο δεν δανείζεσαι, σχετική αυτάρκεια. Η Ελλάδα, όμως, εισάγει πάνω από 1.000.000 τόνους μαλακό σιτάρι ετησίως. Κυρίως από τη Γερμανία. Και 500.000 τόνους καλαμπόκι. Κυρίως από την Γαλλία!»
Συμφωνώ απολύτως. Η διατήρηση μιας γεωργικής αυτάρκειας αποτελεί θέμα εθνικής ασφάλειας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο και η γεωργία συρρικνώθηκε. Για να είμαστε ακόμη περισσότερο εξαρτημένοι. Και αναρωτιέμαι. Εσύ, που σήμερα διαπιστώνεις το προφανές, δεν ήσουν όλα αυτά τα χρόνια ενεργός συστημικός δημοσιογράφος; Αλλά αντί να σηκώσεις τα μανίκια, τις πολιτικές που οδήγησαν εδώ τις υπερασπίστηκες με την πένα σου. Δεν πρόκειται για φυσικές καταστροφές. Πρόκειται για προσχεδιασμένες πολιτικές τις οποίες οι στυλοβάτες του συστήματος εξουσίας, τα ΜΜΕ, τις γνώριζαν καλά και γνώριζαν και που θα οδηγήσουν. Παραταύτα εξακολουθούν να γαυγίζουν κατά του πολίτη. Σήμερα, τα ΜΜΕ δεν μπορούν να προστατέψουν άλλο το σύστημα εξουσίας. Μοιάζουν με κανίς που το βολτάρει η κυρία του και αυτό γαυγίζει στους περαστικούς για να ευαρεστήσει την ιδιοκτήτρια του. Δεν μπορεί να την προστατέψει αλλά δείχνει μια διακοσμητική αφοσίωση σε αυτήν.
Κάπου εκεί μπαίνουμε στο γιατί της πολεμικής Μανδραβέλη εναντίον του Debtocracy. Στις 16 Μαρτίου και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έγινε μια συζήτηση για τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και τη δημοκρατία. Στη συζήτηση που συντόνιζε ο Στέλιος Κούλογλου, πανελίστες ήταν οι Ηλίας Κανέλλης, του ταχυδρόμου τότε και ο Πάσχος Μανδραβέλης. Το σύστημα τότε ήταν πανικοβλημένο από τα Δεκεμβριανά και έψαχνε να δει από πού έμπαζε, να βρει τις αιτίες της εξέγερσης και να τις απαλείψει ή να τις «πειράξει» ώστε να μη νοιώθει άλλο ότι απειλείται. Και το πείραγμα της αλήθειας είναι κατά εξοχήν υποχρέωση των ΜΜΕ προς τα αφεντικά τους.
Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο επίμαχο ζήτημα της ανεξαρτησίας του Τύπου, της φίμωσης και της λογοκρισίας. Ο Κανέλλης με μια τρομακτική αφέλεια είπε κάτι σαν «έλα μωρέ, μπορείς να γράψεις ότι θες πλέον. Αρκεί να μην γράψεις για τον εργοδότη σου» σαν να ταν αυτό κάποιο παραθυράκι στις αρχές της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Ο Μανδραβέλης συμφώνησε λέγοντας αν θυμάμαι καλά ότι αυτά περί διώξεων είναι προϊόν υπερβολικών και προβληματικών δημοσιογράφων που δεν τα πάνε καλά με το περιβάλλον τους.
Εξοργισμένος ρώτησα το πώς τολμούν να εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι όταν ο Κανέλλης έχει δώσει ακριβώς τον ορισμό της εξαρτημένης δημοσιογραφίας και την παρουσιάζει σαν τη φυσιολογική κατάσταση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και ότι αυτή ακριβώς η εξοικείωση με την εξαρτημένη δημοσιογραφία που ο Κανέλλης επίδειξε δείχνει το πόσο βαθειά έχει φτάσει η εξάρτηση.

Ρώτησα επίσης το αν οι παρόντες εξαιρούνται, αναφερόμενος στην πρόσφατη για εκείνη την εποχή απόλυση του Κούλογλου για ρεπορτάζ που εκείνη την περίοδο κάποιοι κρίναν ότι ήταν επικίνδυνα για το σύστημα εξουσίας.
Ο Κούλογλου παρενέβη, λέγοντας πως δεν υπάρχουν διωγμοί και φίμωση γιατί ελάχιστοι πλέον δημοσιογράφοι ρισκάρουν το θάρρος της γνώμης τους.
Οι Κανέλλης και Μανδραβέλης μετά το τέλος της συζήτησης με πλησίασαν με συμφιλιωτική διάθεση χωρίς να έχουν οποιαδήποτε ιδέα για την ταυτότητά μου. Με δεδομένη την αλαζονεία του συστήματος εξουσίας και των αυλικών του, η προσέγγιση τους σε εμένα, έναν ανώνυμο για αυτούς αμφισβητία, με παραξένεψε. Κατάλαβα ότι ήταν πράξη πανικού, ότι μπορεί στο μυαλό τους να με θεωρούσαν σαν τον ίσως σημαντικό άγνωστο Χ των δεκεμβριανών, σκέψη που δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητά. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτονταν. Μπορώ όμως να αφηγηθώ τη συνομιλία μας.
Ο Κανέλης μου είπε για το Μανδραβέλη παρουσία του και προφανώς χωρατεύοντας για να σπάσει τον πάγο κάτι σαν «έλα μωρέ μη τον συνερίζεσαι, αυτός είναι αδερφή». Του απάντησα πως αυτό που είπε ήταν προσβλητικό όχι μόνο για το συνάδερφό του αλλά και για το σύνολο των ανθρώπων που έχουν την συγκεκριμένη σεξουαλική προτίμηση. Ο Κανέλλης μαζεύτηκε αλλά ο Μανδραβέλης άπλωσε το χέρι του στον ώμο μου σαν να ‘μασταν φίλοι από χρόνια, οικειότητα από την οποία αντανακλαστικά απομακρύνθηκα. Μου πε. Μικρός είσαι ακόμη. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Αυτό που κατάλαβα ήταν ο υφέρπων πανικός. Που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει.
Ο Μανδραβέλης έχει θέσεις, γνωστές σε όλους. Ρίχνει το μπαλάκι των ευθυνών στους πολίτες και καθαγιάζει την νεοφιλελεύθερη πολιτική. Δεν είναι μόνο ότι το Debtocracy αποδυναμώνει τις θέσεις του Π.Μ. Αυτό είναι απολύτως ικανός να το κάνει από μόνος του. Για παράδειγμα, τις 3 Νοεμβρίου του 2010 ο Μανδραβέλης έγραφε: «Ένας άλλος «εύκολος» τρόπος εξόδου από την κρίση που προτείνεται είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει «ό,τι φάγαμε, φάγαμε• τώρα να κάνουμε το λογαριασμό που μάς βολεύει», ή το ακόμη το πιο αριστερό «να πληρώσουν οι τράπεζες την κρίση». Δεν ξέρουμε πόσο ανήθικο είναι να εκπληρώνει κάποιος τις υποχρεώσεις του, ή πόσο αριστερό είναι το μπαταχτσιλίκι..»
Σύμφωνα με την Ημερησία στις 12 Απριλίου του 2011 «Κατά τη διάρκεια της σύντομης τοποθέτησής του ο Πάσχος Μανδραβέλης αναφέρθηκε και στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, αναφέροντας ότι κάποιοι υποστηρίζουν όταν αν θα γίνει αναδιάρθρωση, όλα θα είναι καλά.
Αλλά τι σημαίνει αναδιάρθρωση; Σε ένα «κούρεμα ομολόγων», την επόμενη ημέρα δεν θα μας δανείζει κανένας, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες θα καταρρεύσουν.
Που θα βρούμε τα λεφτά να εισάγουμε στοιχειώδη πράγματα που εισάγουμε σήμερα, όπως ακόμη και σιτάρι; Αναρωτήθηκε. Και συνέχισε λέγοντας: Για αυτό δεν μας παίρνει να κάνουμε και μαγκιές»
Μερικές μέρες μετά, αφού έχει προηγηθεί το μήνυμα του πάντα καλά ενημερωμένου Σημίτη για αναδιάρθρωση και αφού τα παλικαράκια του ΔΝΤ αρχίζουν πλέον να μιλάν για μη αντιμετωπίσιμο ελληνικό χρέος και για την ανάγκη αναδιάρθρωσής του, ομολογώντας έτσι ουσιαστικά όχι μόνο την απόλυτη αποτυχία της πολιτικής Παπανδρέου αλλά και μια ακόμη αποτυχία του ΔΝΤ (άλλωστε ποιος μπορεί να διαχωρίσει αυτές τις πολιτικές;) ο Μανδραβέλης θα αλλάξει το ποίημα σαν να μη τρέχει τίποτα και σαν να ταν από τους υποστηρικτές της αναδιάρθρωσης: «Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τυφλός που δεν θέλει να βρει το φως του κι Έλληνας που δεν επιθυμεί την αναδιάρθρωση. Αν μπορεί να γίνει «φιλικά», δηλαδή δίχως σοβαρές επιπτώσεις για τη χώρα, όλοι θα την πανηγυρίζαμε, με πρώτη την κυβέρνηση, που θα είχε και πολιτικό όφελος από αυτή. Επομένως, όπως είναι αυτονόητο το «καλύτερα υγιής και πλούσιος, παρά άρρωστος και φτωχός», εξίσου αυτονόητο είναι το «καλύτερα με μικρότερο χρέος, παρά με μεγαλύτερο». Κάθε κουβέντα επ’ αυτού περιττεύει. Συμφωνούμε όλοι• δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, παλαβοί και λογικοί, κυβερνητικοί κι αντικυβερνητικοί.
Η έκκληση, λοιπόν, για αναδιάρθρωση του χρέους έχει νόημα αν η αναδιάρθρωση δεν πρέπει να είναι «φιλική»
Δεν θυμάμαι γιατί μου ρχεται στο μυαλό η λέξη παπαγαλάκια. Τέλος πάντων. Φαίνεται πως σε αυτόν τον τόπο οι πολιτικοί δε φέρουν ευθύνη για τις πολιτικές τους, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ευθύνη για τα γραφόμενά τους. Οι μόνοι που χουν ευθύνη είναι οι πολίτες. Και παρά ταύτα, ενώ οι συστημικοί της πολιτικής και των ΜΜΕ έχουν δουλειά, καλοπληρωμένη μάλιστα, οι πολίτες δεν έχουν. Αλλά αυτό θα αλλάξει εις βάρος των συστημικών. Και σύντομα μάλιστα. Για αυτό και Π.Μ ασκεί πολεμική στο Debtocracy. Γιατί το Deptocracy απειλεί όχι μόνο τη χρησιμότητα που μπορούν άνθρωποι σαν το Μανδραβέλη να έχουν για το σύστημα. Τον απειλεί και συντεχνιακά. Τον ξανακάνει να θυμάται τον κρύο ιδρώτα που τα νέα μέσα προκαλούν τους συστημικούς, την απειλή της απώλειας του ελέγχου των πάντων και των προνομίων που αυτός σημαίνει. Γιατί, όπως λέει και ο Π.Μ:

«Το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» είναι καλοφτιαγμένο, παρά το γεγονός ότι (χάρη στις νέες τεχνολογίες) ήταν πολύ φθηνή παραγωγή. Οπως γράφει ο δικτυακός του τόπος (www.debtocracy.gr) κόστισε μόλις 7.790 ευρώ. Πιθανότατα, δε, είναι η πρώτη κινηματογραφική δουλειά-ρεφενέ στην Ελλάδα. Τα λίγα έξοδα καλύφθηκαν από εισφορές μελλοντικών θεατών μέσω διάφορων τραπεζικών εργαλείων, πιστωτικές κάρτες, Paypal κ.ά. Μέχρι στιγμής το έχουν δει πάνω από 500.000 άτομα.»

Αν έχει λόγο να αντιμάχεται το περιεχόμενο του Debtocracy ο Μανδραβέλης, πολύ σημαντικότερο λόγο έχει να αντιμάχεται τον τρόπο κατασκευής του και τη μέθοδο διανομής του. Γιατί το Debtocracy διανεμήθηκε ανεξάρτητα από τα εγκαθιδρυμένα δίκτυα διανομής. Και χρηματοδοτήθηκε από πολίτες. Και ένα τέτοιο μοντέλο παραγωγής που χρηματοδοτείται από τα κάτω μπορεί να βοηθήσει στο να πάρουν οι άνθρωποι ιδέες που θα απελευθερώσουν τη βάση της παραγωγής από τους βαρόνους της εξουσίας. Σε μια τέτοια κατάσταση απώλειας ελέγχου, πολλοί είναι αυτοί που θα χάσουν τα προνόμια τους για τις υπηρεσίες που παρέχουν στα συστήματα εξουσίας.
Το Debtocracy είναι μια καινούρια μορφή απειλής και είναι λογικό οι συστημικοί να τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί μια μέρα να χρειαστεί να δουλεύουν δίπλα στους ίδιους ανθρώπους που αποκαλούσαν αντιπαραγωγικούς, δίπλα στους ανθρώπους του μόχθου. Δύσμοιρος είναι ο επιστάτης που θα βρεθεί στη θέση των ανθρώπων που επιτηρούσε.
Read More »

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Η1Ν1: Η φυσική ανοσία και τα μασημένα λόγια του εμβολιαστικού κατεστημένου




Στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» (εκδ. ETRA, Μάρτιος 2011), ανάμεσα στην πυκνή παράθεση στοιχείων, επιχείρησα και κάποιους ισχυρισμούς σε σχέση με τις καινές επιδημίες και τα εμβόλια τους. Αυτό ήταν εξαιρετικά παράτολμο σε μια εποχή που επαγγελματίες προπαγανδιστές από το χώρο της δημόσιας υγείας, της πολιτικής και της δημοσιογραφίας βομβάρδιζαν την ιατρική κοινότητα και την κοινή γνώμη με απόψεις που ανήκαν στο χώρο της παραφιλολογίας και που δεν αντέχαν σε καμία σοβαρή επιστημονική επανεξέταση και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας προσχεδιασμένης πολιτικής που ήθελε τον 21ο αιώνα να γίνει η Αναγέννηση (της επιχειρηματικότητας) των εμβολίων.

Η1Ν1: Η φυσική ανοσία και τα μασημένα λόγια του εμβολιαστικού κατεστημένου
Του Πέτρου Αργυρίου

Σε έναν από τους ισχυρισμούς μου λοιπόν, προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω ότι με τα σημερινά δεδομένα, απόλυτη και κατευθυνόμενη ανοσοποίηση (γιατί προς αυτήν την κατεύθυνση σπρώχνει η επιχειρηματικότητα την εμβολιαστική πολιτική) όχι μόνο δεν είναι εφικτή αλλά κρύβει πρωτόγνωρους κινδύνους και ότι συνήθως –και τονίζω το συνήθως- η φυσική ανοσία είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την τεχνητή.
Έγραφα λοιπόν το 2009, εν μέσω μιας ακόμη εφευρεμένης ή τουλάχιστον υπερδιογκωμένης πανδημίας:
«Το ανοσοποιητικό σύστημα, μαζί με το νευρικό σύστημα, είναι τα πιο πολύπλοκα συστήματα. Ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί πρέπει να αντιλαμβάνονται, να προσαρμόζονται και να βρίσκουν απαντήσεις στο διαρκώς μεταβαλλόμενο και άπειρο «μεγάλο εκεί πέρα έξω», στο σύμπαν που βρίσκεται πέρα από το πετσί μας. Το ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει διαρκώς να αντιλαμβάνεται, να μεταφράζει χημικά σήματα σε ανοσολογικές απαντήσεις, πρέπει να διαχωρίζει και να αναγνωρίζει τυχόν απειλές και να δρα ως προς αυτές επιτρέποντας παράλληλα την είσοδο και δράση σε μη απειλητικά έμβια σήματα. Είναι μια βελούδινη ασπίδα που δεν μας πνίγει, που μας επιτρέπει να αναπνέουμε, να τρώμε, να αλληλεπιδρούμε. Δεν είναι ασφαλώς τέλειο, δεν είναι αλεξίσφαιρο αλλά τις περισσότερες φορές φέρει και διέπεται από μια σοφία που είναι πολύ πέρα από τις σημερινές αντιληπτικές μας δυνατότητες: τη σοφία της ζωής, μιας πολύ πετυχημένης δύναμης που όσο περίεργο και αν ακούγεται, γεωποίησε τον πλανήτη Γη, κυριάρχησε στο ανόργανο και διαμόρφωσε η ίδια τις συνθήκες που επέτρεψαν σε πιο εξελιγμένες μορφές ζωής να εξελιχθούν. Αυτή είναι η ζωή, αυτό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα. Και ξέρουμε ελάχιστα και για τα δύο.

Το ανοσοποιητικό λοιπόν πρέπει να είναι ικανό να απαντάει αλλά και να είναι παράλληλα ευέλικτο και ευπροσάρμοστο. Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, από το γεγονός δηλαδή ότι το ανθρώπινο είδος επιβιώνει και ανθεί, το ανοσοποιητικό μας έχει κάνει ως τώρα πολύ καλή δουλειά.

Όταν πρόκειται για καλώς ορισμένους οργανισμούς των οποίων η συμπεριφορά έχει επιμελώς καταγραφεί και ικανοποιητικώς κατανοηθεί, ίσως να είναι εντάξει να δίνουμε κάποιες πληροφορίες στον οργανισμό μας για αυτούς μέσω εμβολιασμού.

Όταν πρόκειται όμως για αυτές τις έμβιες μεταβλητές που σήμερα αποκαλούμε ιούς που συνεχώς «μεταλλάσσονται», αλλάζοντας διαρκώς το γενετικό τους αποτύπωμα και σε συνδυασμό με τη δικιά μας ανικανότητα να προβλέψουμε την κατεύθυνση των «τυχαίων μεταλλάξεων» η στρατηγική των εμβολιασμών φαντάζει στην καλύτερη των περιπτώσεων μάταια, στη χειρότερα επικίνδυνη. Όταν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με καταστάσεις που παραμένουν ακόμη σε μεγάλο βαθμό αδιερεύνητες, μήπως τότε θα ήταν προτιμότερο να αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τη φυσική τους ροή και να αφήσουμε το ευέλικτο ανοσοποιητικό μας και όχι άκαμπτες πολιτικές και πολιτικές της επιστήμης να πάρει τις κρίσιμες για τη διαιώνιση του είδους μας αποφάσεις;

Οι κατευθυνόμενες ανοσολογικές απαντήσεις έχουν νόημα μόνο σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Και εμείς, οι άνθρωποι, μπορεί να είμαστε πετυχημένα παράσιτα που έχουμε δημιουργήσει τεχνητά μακροπεριβάλλοντα και έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε σχεδόν όλες τις υπόλοιπες μακρομορφές ζωής στις πόλεις μας, είναι όμως σχεδόν αδύνατον να κάνουμε το ίδιο στον μικρόκοσμο της ζωής. Όσο και αν το θέλουμε, μας είναι σχεδόν αδύνατο να καταστρέψουμε όλες τις μικροβιακές μορφές ζωής. Η απόλυτη αποστείρωση του περιβάλλοντος μας είναι μάλλον αδύνατη. Ακόμη και αν ήταν εφικτή, γνωρίζουμε ήδη από έρευνες ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε σχετικά «άσηπτα» σπίτια, είναι περισσότερο επιρρεπή στην ανάπτυξη άσθματος, αλλεργικών και αυτοάνοσων. Το ανοσοποιητικό τους είναι «παρθένο, «αφελές» και ως αφελές, εξαπατείται πιο εύκολα. Όταν δε βρίσκει «εχθρό» για να ωριμάσει, πιθανόν να επιτεθεί κατά του ίδιου του οργανισμού.

Αλλά δεν είμαστε καν σε θέση να δημιουργήσουμε ένα απόλυτα άσηπτο περιβάλλον ή απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες στο μικροπεριβάλλον. Και αυτό κατά επέκταση σημαίνει ότι κατευθυνόμενες ανοσοαπαντήσεις είναι όχι μόνο άχρηστες αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνες για τη μελλοντική μας επιβίωση.

Όπως ακριβώς στα μακρο- οικοσυστήματα, όπου η ανισορροπία και η μαζική καταστροφή της έμβιας αρχιτεκτονικής τους συμβαίνει όταν ένα είδος προερχόμενο από ένα ξένο οικοσύστημα εισέρχεται επιβιώνει και κυριαρχεί, οι επιδημίες στα μικρο- οικοσυστήματα συμβαίνουν όταν ένας νέος – ξένος μικροοργανισμός εισέρχεται, επιβιώνει και επικρατεί. Αυτός ο εισβολέας στον τεχνητό μας κόσμο είναι πολύ πιθανότερο να προκύψει από την τεχνολογία και όχι από τη φύση, όσο βέβαια είναι εφικτή οποιαδήποτε εκτίμηση σε ένα τόσο τεράστιο θέμα. Ο εισβολέας θα έχει προκύψει ή δημιουργηθεί από την έκταση και το βάθος της ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση, ακόμη και στην ίδια την ανθρώπινη φύση.
Επιμένοντας στην «κατευθυνόμενη ανοσοαπάντηση» η αρχιτεκτονική της ανοσολογικής μας ασπίδας είναι πιθανό να γίνει κατά σημεία της περισσότερο εύθραυστη. Όταν καθιστούμε την ασπίδα πιο σκληρή σε κάποια σημεία, η ασπίδα, όταν δεχτεί ισχυρό πλήγμα σε άλλο ανοχύρωτο σημείο της θα σπάσει.
Και σήμερα, όχι απλά τρελαίνουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα με χημικά προσθετικά εμβολίων, (εξ ου και η Guillain Barre και άλλα πιθανά μη καταγεγραμμένα περιστατικά αυτοάνοσων που οφείλονται σε εμβόλια) αλλά παράλληλα το καθιστούμε λιγότερο ελαστικό και κατά επέκταση λιγότερο ανθεκτικό μακροπρόθεσμα.»

Όταν έγραφα το κείμενο, γνώριζα ότι αντίθετα με τις αστείους ισχυρισμούς για πλήρη έλλειψη ανοσίας απέναντι στον Η1Ν1, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ ηλικίας άνω των 50 είχε ανοσία απέναντι στον Η1Ν1 λόγω της Η1Ν1 επιδημίας του 1976. Η επιβεβαίωση όμως της βάσης του ισχυρισμού μου για την υπεροχή της φυσικής ανοσίας ήρθε σχετικά πρόσφατα. Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Experimental Medicine οι ερευνητές ανάφεραν πως άτομα που προσβλήθηκαν από τον “πανδημικό” Η1N1 και ανέρρωσαν, είχαν μια εξαιρετική ανοσοαπάντηση, που παρήγαγε αντισώματα τα οποία είναι προστατευτικά ενάντια σε μια μεγάλη ποικιλία στελεχών γρίπης. Παρατηρήθηκε δηλαδή το φαινόμενο μιας φυσικής διασταυρούμενης ανοσίας που παρέχει μεγαλύτερο εύρος προστασίας απέναντι στους ιούς της γρίπης. «Το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο για την έρευνα των εμβολίων της γρίπης» λέει ένας από τους συντάκτες της έρευνας,
Την περίοδο που έγραφα αυτό το κομμάτι πρώην συμφοιτητής μου υιοθετούσε τον ακριβώς αντίθετο ισχυρισμό: ότι δηλαδή η τεχνητή, η κατευθυνόμενη ανοσία είναι αυτή που μπορεί να προσδώσει διασταυρούμενη και επομένως ευρύτερη ανοσοπροστασία. Όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω που στοιχειοθετήθηκε αυτός ο ισχυρισμός. Αντιθέτως, όπως απερίφραστα δηλώνει ο βασικός συντάκτης της έρευνας, «τα δεδομένα μας δείχνουν ότι προσβολή από το πανδημικό στέλεχος γρίπης του 2009 θα μπορούσε να επάγει ευρέως προστατευτικά αντισώματα που πολύ σπάνια βλέπουμε μετά από λοιμώξεις εποχιακής γρίπης ή εμβόλια»
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η παγκόσμια εμβολιαστική επιχείρηση κατά του Η1N1 το 2009-2011 έχει καταστήσει όσους εμβολιάστηκαν πολύ πιο ευάλωτους σε κάποια στελέχη γρίπης σε σχέση με αυτούς που δεν εμβολιάστηκαν και νόσησαν φυσικά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η φυσική ανοσία θα μπορούσε να παρέχει διασταυρούμενη ανοσοπροστασία απέναντι σε κάποιο πραγματικά επικίνδυνο και πανδημιογόνο στέλεχος γρίπης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν μας χτυπήσει πραγματική πανδημία γρίπης, όσοι νόσησαν το 2009-2010 έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να μην προσβληθούν, σε αντίθεση με αυτούς που πείστηκαν σε εμβολιασμό.
Ακόμη και αυτή η καταληκτική έρευνα, παρουσιάστηκε από τους ίδιους τους ερευνητές και τον τύπο ως φιλοεμβολιαστική: Οι σχετικοί τίτλοι την παρουσίασαν ως ένα βήμα προς την ανάπτυξη ενός παγκοσμίου εμβολίου γρίπης ενώ τα περισσότερα απτά συμπεράσματα που εξάγονται από αυτήν δεν τονίστηκαν ή απλά παραλήφθηκαν: Και τα απτά της συμπεράσματα είναι πως στην περίπτωση του Η1Ν1 η φυσική ανοσία ήταν υπέρτερη, πληρέστερη, ευρύτερη και αποτελεσματικότερη από την τεχνητή και πως για αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχει πιθανότητα η εμβολιαστική προπαγάνδα του 2009 -2011 να φέρει δραματικά αποτελέσματα, απολύτως αντίθετα από τους διακηρυγμένους στόχους της.
Και αυτή η μεροληψία και κατά κάποιο τρόπο συγκάλυψη είναι αναμενόμενη καθώς όλη οι εμπλεκόμενοι έχουν μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα από τα εμβόλια. Κανείς τους όμως δεν βγάλει φράγκα και δε θα χτίσει καριέρα από τη φυσική ανοσοπροστασία. Αυτή είναι τσάμπα.

Μακάρι να μπορούσαμε να φτιάξουμε ασφαλή και αποτελεσματικά παγκόσμια εμβόλια. Δυστυχώς αυτό που κάνουμε σήμερα είναι αντί να υποβοηθούμε ή να επεμβαίνουμε στο ανοσοποιητικό μόνο σε περιπτώσεις πραγματικά επικίνδυνων καινοφαινών και επιδημιογόνων μικροοργανισμών- αυτό που κάνουμε λοιπόν, είναι να ποδηγετούμε το ανοσοποιητικό μας -που μπορεί να είναι πολύτροπο και ευρηματικό αλλά δεν είναι ανεξάντλητο- στα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων.
Αν κάποιος νομίζει ότι ο δαίμονας του Laplace εξαφανίστηκε από την φυσική εδώ και έναν αιώνα μόνο και μόνο για να επανεμφανιστεί θριαμβευτικά στην ιατρική, ας ρίξει απλώς μια ματιά στον κόσμο γύρω του.
Read More »

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Οι επιστολές Παπαντωνίου


Ο Λάμπρος Παπαντωνίου, ο ανταποκριτής μας στην Ουάσινγκτον, ο περίφημος Mr. Lambros, πέθανε στις 28 Μαϊου του 2009 κάτω από ασαφείς συνθήκες νοσηλευόμενος σε νοσοκομείο των ΗΠΑ. Άνθρωπος γνήσιος, ορμητικός, ασυμβίβαστος, μαχητικός αποτέλεσε μια από τις λίγες ανεξάρτητες ελληνικές φωνές στις ΗΠΑ. Οι φίλοι του τον λάτρευαν για την ανοιχτή του καρδιά και ακόμη και οι πολέμιοι του σεβόντουσαν το θάρρος του και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του.

Οι παρακάτω επιστολές προέρχονται από την προσωπική μας ηλεκτρονική αλληλογραφία και δεν είναι ορφανές. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι κοντά στον Λάμπρο που έλαβαν παρόμοιες επιστολές οι οποίες φωτογράφιζαν την ψυχολογική κατάσταση της τελευταίας περιόδου της ζωής του, κατάσταση που διαμορφώθηκε σε σχέση με τις πιέσεις που ένιωθε από την πλευρά του αμερικάνικου ιατροφαρμακευτικού κατεστημένου.


Να τονίσω πως δεν είμαι σε θέση να υιοθετήσω ή να απορρίψω τους ισχυρισμούς του Λάμπρου. Κάποιοι από αυτούς φαντάζουν εξαιρετικά υπερβολικοί και δεν έχω τα εργαλεία να τους επαληθεύσω ή να τους διαψεύσω. Κάποιοι άλλοι ίσως να οδηγούν όχι μόνο σε επισφαλή αλλά και σε επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία συμπεράσματα. Δεν μπορώ να γνωρίζω το τι ακριβώς ισχύει, αυτό το γνωρίζουν μοναχά τα πρόσωπα που αναφέρονται στις επίμαχες επιστολές. Το μόνο που γνώριζα εγώ και όσοι ήταν κοντά του ήταν η αδιαπραγμάτευτη εντιμότητά του. Και σε αυτήν στοιχηματίζω.

Ακολουθούν οι επιστολές που περιέχονται στο βιβλίο μου "Θανάσιμες Θεραπείες".

Οι επιστολές Παπαντωνίου


Α) 14 Νοέμβρη 2007:

«…Σ' ευχαριστώ θερμά για τις πολύτιμες συμβουλές σου... Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι, πως έχουν γνώση οι φύλακες ,γιατί γνωρίζω πάρα πολύ καλά πλέον τους Αμερικανούς, ύστερα από την πολύχρονη παραμονή μου στην Ουάσιγκτον.

Ειλικρινά Πέτρο μου, και δεν εγώ δεν ξέρω πως να εξηγήσω τις αντιδράσεις των ανθρώπων του κατεστημένου του HIV/AIDS και στο πιο ανώτατο επίπεδο. Δεν ξέρω για ποιό λόγο είναι πανικοβλημένοι και έχουν στραφεί εναντίον μου. Θα χρειασθώ μέρες, για να σου εξηγήσω το τι περνάω αυτές τις μέρες, μετά την αντιπαράθεσή μου με τον Mark Dybul, στις 1 Νοεμβρίου. Για παράδειγμα, ενώ ο Dr. Robert Gallo μου διεμήνυσε, ότι δεν θέλει ούτε να με ξαναδεί στα μάτια, ούτε ν’ ακούσει για μένα. Χθες, όμως, όλως αιφνιδίως, το γραφείο του, με μήνυμα κλάδου ελαίας, μου διεμήνυσε, ότι θέλει να μου παραχωρήσει από τηλεφώνου μα αποκλειστική συνέντευξη. Διευθετήθηκε να γίνει , την προσεχή Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου, στις 10 το πρωί... Αλλά, αν μου κάνει επίθεση, να είσαι σίγουρος, ότι δεν πρόκειται να τον αφήσω αναπάντητο. Θα τον αρπάξω και ό,τι ήθελε προκύψει. Δεν είναι περίεργο, ότι όλοι αυτοί οι "μεγιστάνοι" ασχολούνται μαζί μου; Ποιός είμαι; Αυτή την φορά, δεν πρόκειται να μου ξεφύγει.

Εκείνος ο ανεκδιήγητος, John Moore, το βρετανόσκυλο, είχε την αναίδεια και το θράσος, να με απειλήσει. Τον ξέκοψα, όμως, παραχρήμα και τον κόλλησα στον τοίχο, σε σημείο που δεν θα τολμήσει ξανά να με ενοχλήσει. Μέχρι και ο ….. μου είπε να προσέχω, γιατί είναι πολύ επικίνδυνος!!!!!! Δεν φοβάμαι, Πέτρο μου, γιατί έχω μάθει, ότι πρόκειται για δολοφόνο, με όλα αυτά τα "φάρμακα" που εγκρίνει. ..


Πάντως, οι φουκαράδες οι μαύροι, που πεθαίνουν σαν τα κοτόπουλα από τα φάρμακα του AIDS, εδώ στην Ουάσιγκτον, είναι κατενθουσιασμένοι… και ελπίζουν.


Με πολλή εκτίμηση και φιλία,
Λάμπρος


-----Original Message-----
From: Lambrosthegreek@aol.com
To: Lambrosthegreek@aol.com
Sent: Wed, 14 Nov 2007 8:48 pm»


Β) 23 Νοέμβρη 2007:

«… Μετά τον διάλογό μου με Mark Dybul, στις 1 Νοεμβρίου, έχει πέσει πάνω μου όλο το κατεστημένο του «HIV/Aids» να με κατασπαράξει. Με πρώτο τον Robert Gallo, που μέχρι σήμερα με ενοχλεί συνέχεια, με τηλέφωνα και e-mails. Και μόλις φτάνει η ώρα να μιλήσουμε το αναβάλει, λέγοντας ότι είναι απασχολημένος…
… Είμαι αποφασισμένος για όλα. Έλληνας συνεργάτης του (Gallo), γιατρός (φαντάζομαι ο Παπαντωνίου αναφέρεται στον Παυλάκη που τον έχει αναφέρει σε άλλα mails του), μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι οι Robert Gallo και John Moore τηλεφώνησαν στο State Department και τους είπαν, την παγκόσμια μέρα του AIDS, 1 Δεκεμβρίου, να μη μου δώσουν το λόγο να ρωτήσω τον Dybul, ο οποίος θα παρουσιάσει το ετήσιο report, παρούσης και της Υπουργού Condoleezza Rice… Πάντως, μου προξενεί τεράστια εντύπωση ο πανικός του κατεστημένου, κάτι που δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα…

Πέτρο μου, καλέ μου, φίλε. Τον τελευταίο λόγο σ’ αυτήν την άθλια ιστορία τον έχω στα χέρια μου. Γι’ αυτό και σου γράφω τόσο παθιασμένα… Θα σου το τσακίσω το αμερικάνικο intelligence, πάνω σε αυτή τη βρώμικη ιστορία. Αν μιλήσω, θα γίνει ανάσταση κυρίου. Αλλά θα με φάνε! Και εκεί οφείλεται όλος αυτός ο πανικός διότι όλα αυτά τα κτήνη και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου είναι συγκοινωνούντα δοχεία!!!!!!!!!!!!!!!!! Τους έχω πιάσει στα πράσα. Θα το κάνω, σε εύθετο χρόνο, ίσως από ευρωπαϊκή χώρα, έχοντας δίπλα μου επιστήμονες. Και ο Θεός βοηθός, Πέτρο μου!! Μπούχτισα από τις κηδείες των νέων μαύρων, εδώ στα γκέτο, στα κοινώς μαυράδικα, που τους πεθαίνουν σαν τα κοτόπουλα τα κοτόπουλα από τα θανατηφόρα φάρμακα του AIDS!!! Το 58% από δαύτους είναι υπό θεραπευτική αγωγή του πρωτοκόλλου Gallo. Ενώ όλοι οι πελάτες του, στην ταλαιπωρημένη γειτονική Βαλτιμόρη, που και αυτή έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο των μαύρων, ο κ Gallo είναι αυτός που ασκεί το «ιατρικό» του επάγγελμα, και προστρέχουν σε αυτόν, ως τελευταία σανίδα σωτηρίας. Αίσχος!!!!!!! Τρισάκις αίσχος!!!!!!

Με πολλή αγάπη.
Λάμπρος»



Γ) 3 Δεκεμβρίου 2007:

«…Είναι αυτό ακριβώς που επισημαίνεις, γι’ αυτό και επικρατεί ένα μεγάλο αλαλούμ στον επιστημονικό κόσμο… Μα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο δρ. Robert Gallo, αποφεύγει όχι μόνο την αντιπαράθεση…
….και να σταματήσει (ο Gallo) τις διάφορες μηχανορραφίες χαμηλού επιπέδου εναντίον όλων εκείνων που διαφωνούν μαζί του…
… ήδη η επιστολή μου έχει φύγει με ερωτήσεις… και συμπεριέλαβα και τα όσα περίεργα μου είπαν στο τηλέφωνο, στις 29 Νοεμβρίου, ότι με τον ιό HIV ασχολείται το εκεί εργαστήριο του αμερικανικού πενταγώνου, ότι είναι classified και ότι δε θα δεχθούν απολύτως καμιά ερώτηση για τον HIV, παρά μόνο για εμβόλια και φάρμακα. Με αυτούς τους όρους και τις προϋποθέσεις θα πάω…
…Εκείνο που παρατηρώ, την τελευταία περίοδο Πέτρο μου, είναι πως σε όλο το κατεστημένο του HIV/AIDS επικρατεί μια περίεργη ανησυχία και αναστάτωση. O John Moore σήμερα πήγε να μου βγει με κόκκινο, με εκείνη την ανεπίτρεπτη και ανάγωγη συμπεριφορά του…
… Ο Gallo… ήδη μου διεμήνυσε 5 φορές την περασμένη εβδομάδα, πως θέλει να μου μιλήσει, αλλά τελικά δεν το έκανε. Δεν ξέρω το λόγο, παρά την προθυμία μου. Έχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι με το πέρασμα του χρόνου, χάνουν συνέχεια έδαφος, διότι ότι μας παρουσίασαν, μέχρι σήμερα, με το πέρασμα του χρόνου καταρρέει…

Με πολλή αγάπη
Λάμπρος»
Read More »

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Δημόσια Υγεία: Θανάσιμες θεραπείες και ιατρικοί πειραματισμοί σε ανθρώπους




O 20ος αιώνας αποτέλεσε ένα θερμοκήπιο εκτεταμένων ιατρικών πειραματισμών πάνω σε ομάδες ατυχών ανθρωπίνων πλασμάτων. Οι παράνομοι, απάνθρωποι και ανήθικοι ιατρικοί πειραματισμοί έδειχναν ιδιαίτερη αδυναμία σε απροστάτευτες ομάδες ανθρώπων, ασθενείς, μειονότητες, γέρους, ορφανά, φυλακισμένους και ψυχιατρικούς έγκλειστους. Οι ομάδες αυτές ανθρώπων ήταν λιγότερο πιθανό να αντιληφτούν το τι πραγματικά τους κάναν οι επίορκοι πειραματιστές. Ακόμη και αν είχαν κάποια αντίληψη για το τι πραγματικά τους συνέβαινε, ήταν μάλλον απίθανο να προστατευτούν από τα πειράματα ή να διώξουν ποινικά τους βασανιστές τους. Φυσικά, ο παράνομος ιατρικός πειραματισμός, έχοντας στον πυρήνα του την απανθρωπιά, δεν δίσταζε κατά περιπτώσεις να εξασκείται και σε άλλες ομάδες. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου επιτελέστηκε συγκαλυμμένος πειραματισμός με ραδιενεργά ισότοπα πάνω σε εγκύους.

Θανάσιμες θεραπείες και ιατρικοί πειραματισμοί σε ανθρώπους
Του Πέτρου Αργυρίου (http://agriazwa.blogspot.com)
(Μέρος του άρθρου βασίζεται στην αποκαλυπτική έρευνα του συγγραφέα «Θανάσιμες Θεραπείες», εκδ. Etra, Μάρτιος 2011)

Το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου δημιούργησε την υπεραισιόδοξη ψευδαίσθηση ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είχαν τελειώσει οριστικά με την συντριβή των Ναζί και των Ιαπώνων.
Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, Ναζί και Ιάπωνες επιστήμονες επιδόθηκαν σε ένα όργιο ιατρικών πειραματισμών πάνω σε αιχμαλώτους πολέμου, κρατουμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμη και σε πληθυσμούς στο φυσικό τους περιβάλλον.
Πολλοί από αυτούς τους γιατρούς-εγκληματίες, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους αλλά και εξαργύρωσαν την ιατρική γνώση που απέκτησαν από την έρευνα πάνω στις ανθρώπινες ζωές που κατέστρεψαν. Την εξαργύρωσαν με ασυλία και με ερευνητικές θέσεις που τους προσφέρθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ.
Η παράδοση των ιατρικών πειραματισμών δεν διακόπηκε ποτέ. Δεν είναι καθόλου παράδοξο λοιπόν η ειδησεογραφία με φρίκη να διαπιστώνει παρόμοιες πρακτικές να εφαρμόζονται και στον 21ο αιώνα, με θύματα ισλαμιστές κρατουμένους, «τρομοκράτες», στην εκτός κάθε έννοιας δικαίου αμερικανική εκδοχή των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως το Γκουαντάναμο, το Αμπού Γκραϊμπ και το Μπαγκράμ. Και αυτά τα βασανιστήρια, παρουσία γιατρών που φρόντιζαν να γίνονται πιο αποτελεσματικά, αποκτούσαν και μια διάσταση ιατρικού πειραματισμού και δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα της κτηνωδίας του πολέμου: Αντίθετα, δημοσιεύματα φανερώνουν πως οι εντολές για να διαπραχθούν αυτά έρχονταν από ψηλά. Ο αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης Bush, Dick Cheney και ο Donald Rumsfeld φαίνεται να αναμιγνύονται με την έκδοση εντολών για τη διάπραξη βασανιστηρίων.
Ο μόνος κανόνας για την έκταση και το είδος των βασανιστηριών ήταν να μην υπάρχουν πολλά εξωτερικά ίχνη τους, ο κανόνας του “No blood, no foul”
Την τελευταία 15ετία και καθώς όλο και περισσότερα ιατρικά πειράματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, παρατηρούμε μια επιδημία- πολιτική αυτή τη φορά. Οι Clintons κυρίως, έχουν υποχρεωθεί σε απολογία εκ μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης για τα ψυχροπολεμικά πειράματα ραδιενέργειας, για τα πειράματα σύφιλης σε ανυποψίαστους πολίτες στην Tuskegee των ΗΠΑ και τα αδερφά τους πειράματα στη Γουεταμάλα.
Ο πειραματισμός με ραδιενέργεια ήταν ίσως από τους πιο εκτεταμένους και μακρόβιους: έγινε όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά επεκτάθηκε από παρθένες ατόλες μέχρι και την Αλάσκα, διαρκώντας συναπτές δεκαετίες. Τα θύματά του ήταν κατά κύριο λόγο στρατιώτες αλλά σύντομα επεκτάθηκε σε ιθαγενείς, ασθενείς, φυλακισμένους, εγκύους, παιδιά, γέρους και ψυχιατρικούς εγκλείστους και νοητικά στιγματισμένους.
Για τα πειράματα της σύφιλης σας μεταφέρω τα ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες»: «Από το 1932 γύρω στους 400 νέγρους (για την ακρίβεια 399 συφιλιδικοί και 201 υγιείς που χρησιμοποιήθηκαν ως γκρουπ ελέγχου) στρατολογήθηκαν στην μελέτη της Tuskegee για τη σύφιλη, μια μελέτη που διεξήγαν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας των ΗΠΑ σε συνεργασία με το ινστιτούτο της Tuskegee. Οι ¨εθελοντές¨, κυρίως άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ουδέποτε πληροφορήθηκαν για την πραγματική φύση της μελέτης, για την νόσο από την οποία έπασχαν και για τις προθέσεις των ερευνητών[…]
[…] Ακόμα και όταν η ιατρική επιστήμη επέφερε ένα καίριο πλέγμα στην σύφιλη και σε πλειάδα άλλων λοιμώξεων με την χρήση της πενικιλίνης, οι ερευνητές συνέχισαν το μακάβριο πείραμα τους. Παρότι η πενικιλίνη έγινε το φάρμακο εκλογής για τη σύφιλη το 1947, οι ερευνητές δεν χορήγησαν πενικιλίνη στα αντικείμενα της μελέτης, ούτε καν τους ενημέρωσαν για την νέα θεραπεία. Χωρίς να υπάρχει λόγος, ούτε καν πρόφαση, μετά το 1947 το θερμοκήπιο της σύφιλης συνέχισε να αναπτύσσεται με κυβερνητική έγκριση και κονδύλια.
Το πείραμα συνεχίστηκε μέχρι και το 1972. Δεκάδες άνθρωποι πέθαναν ένα ανόητο και φρικτό θάνατο, δεκάδες οικογένειες μολύνθηκαν από σύφιλη. Και ίσως το έγκλημα να συνεχιζόταν για πολλά χρόνια ακόμη από ερευνητές που δεν είχαν καμία αίσθηση του σωστού και του λάθους αν δεν το έφερνε στο φως της δημοσιότητας ένας ερευνητής θεμάτων δημοσίας υγείας ονόματι Jean Heller. Αμέσως το θέμα πήρε τρομακτικές διαστάσεις και έγινε πρωτοσέλιδο στον Αμερικανικό τύπο. Μετά από σαράντα χρόνια, δύο γενιές ερευνητών και ασθενών, το πείραμα τερματίστηκε κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης.»
Από το 1944 και μέχρι το 1948 πειράματα σύφιλης θα γίνουν και σε φυλακισμένους, νοητικά υστερούντες και στρατιώτες στη Γουατεμάλα:
«Σχετικό δημοσίευμα των New York Times περιγράφει ικανοποιητικά την εμπειρία του απάνθρωπου ιατρικού πειραματισμού υπό την αιγίδα της αμερικανικής κυβέρνησης στη Γουατεμάλα:
Εφτακόσιοι άνθρωποι, άτομα με «νοητική υστέρηση», φυλακισμένοι και στρατιώτες γίναν πειραματόζωα στα χέρια των αμερικανών ερευνητών οι οποίοι πλήρωναν ακόμη και ιερόδουλες για να κολλήσουν στα ερευνητικά τους αντικείμενα σύφιλη. Όταν κάτι τέτοιο δεν επιτυγχανόταν, οι ερευνητές θα προσπαθούσαν να μεταδώσουν τη σύφιλη μέσω εκδορών που προκαλούσαν στο πέος, στο πρόσωπο ή στα χέρια των πειραματόζωων τους ή μέσω νωτιαίων ενέσεων. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι ένα τμήμα αυτών των 700 ανθρώπων αναμετάδωσαν τη σύφιλη στις συντρόφους τους της «εξωπειραματικής» ζωής τους, επιβαρύνοντας πιθανώς τη δημόσια υγεία ολόκληρης της Γουεταμάλα. Οι συνέπειες του πειράματος δηλαδή, καθώς ήταν αυτό μάλλον αδύνατον να περιοριστεί στην ομάδα στόχευσής του, πιθανόν να επεκτάθηκαν πολύ πέρα από το φυσικό χώρο τέλεσής του […]»
Η αποκάλυψη των πειραμάτων της ραδιενέργειας και της σύφιλης άνοιξαν το καλά κρυμμένο μυστικό των απάνθρωπων ιατρικών πειραματισμών. Μετά από τα πειράματα της ραδιενέργειας και της σύφιλης, η αποκάλυψη μιας μακράς λίστας αποτρόπαιων πειραματισμών έμελλε να ακολουθήσει.
Δημοσίευμα του Associated Press στις 27 Φεβρουαρίου του 2011 ξέθαψε 40 από αυτά τα πειράματα, κάποια από τα οποία δεν είχαν πριν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας ενώ κάποια άλλα είχαν προβληθεί μέσω της μηντιακής προπαγάνδας ως ελπιδοφόρες ερευνητικές προσπάθειες, αποκρύπτοντας πλήρως το γεγονός ότι ήταν συχνά επώδυνοι, άλλοτε επιβλαβείς και κάποτε θανατηφόροι για τα ανυποψίαστα θύματα τους πειραματισμοί που ξεπερνούσαν κάθε έννοια ηθικής και δεοντολογίας. Αξίζει να σημειωθεί πως οι περισσότεροι από αυτούς τους πειραματισμούς δεν ήταν αυθαίρετα προϊόντα κάποιου διεστραμμένου ερευνητή αλλά επίσημες, κρατικά χρηματοδοτούμενες έρευνες.
Ενδεικτικά και ανά δεκαετία αναφέρεται πως:
Δεκαετία 1940
-Ένας αναγνωρίσιμος ερευνητής εκθέτει αμερικάνους πολίτες σε ηπατίτιδα. 8 από αυτούς θα αναπτύξουν τη νόσο.
-Προκειμένου να μελετήσουν τη μετάδοση ενός θανατηφόρου μικροβίου του στομάχου, ερευνητές υποχρεώνουν νεαρούς κρατουμένους να καταπιούν αφιλτράριστα εναιωρήματα κοπράνων.
-Σε μια άλλη μελέτη, ερευνητές κάνουν ένεση με πλασμίδιο της ελονοσίας σε 11 εθελοντές δημοσίους υπαλλήλους και στη συνέχεια τους κρατούν σε πλήρη ασιτία για πέντε μέρες. Κάποιοι από αυτούς υποχρεώνονται παράλληλα και σε εξαντλητική σωματική εργασία.
Δεκαετία 1950
-Κατά τη διάρκεια της Ασιατικής γρίπης, ερευνητές ψέκασαν τον ιό στη μύτη 23 κρατουμένων.
-Ερευνητές δοκιμάζουν να μεταδώσουν γονόρροια σε 24 κρατουμένους εγχέοντας το βακτήριο απευθείας μέσω του πέους τους…
Δεκαετία 1960
-Ερευνητές εγχέουν καρκινικά κύτταρα σε 19 γέρους και ανήμπορους νοσοκομειακούς ασθενείς
-Ερευνητές επιχειρούν να μεταδώσουν ηπατίτιδα μέσω της στοματικής οδού ή ενέσεων σε παιδιά με νοητική υστέρηση.
Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, μόνο στις ΗΠΑ, το μικρό δείγμα των περιστατικών ιατρικών πειραματισμών για τους οποίους έχουμε λάβει πλέον γνώση αφορά τριψήφιο αριθμό. Κατά πάσα πιθανότητα και με κάθε μετριοπάθεια ο αριθμός των θυμάτων τους είναι τουλάχιστον τετραψήφιος.
Το έργο των Ναζί καλά κρατεί.
Με την αύξηση των εποπτικών οργάνων ενδέχεται οι ιατρικοί πειραματισμοί να έψαξαν προσφορότερο έδαφος σε χώρες όπου η κοινή γνώμη ήταν περισσότερο αδιάφορη ή ανενημέρωτη και όπου οι ελεγκτικοί και εποπτικοί μηχανισμοί ήταν ισχνή. Η Αφρική είναι μια ήπειρος που κατά τόπους ικανοποιεί τις συνθήκες του ιατρικού πειραματισμού.
Ήδη, σε σχετικά προγενέστερα άρθρα μου στο TVXS αλλά και στο βιβλίο μου Θανάσιμες Θεραπείες έχω περιγράψει τους απαράδεκτους ιατρικούς πειραματισμούς της Pfizer στο Κάνο της Νιγηρίας, και της κλινικής δοκιμής της νεβιραπίνης στην Ουγκάντα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές του αιώνα που διανύουμε.
Δεν φαντάζει πολύ πιθανό οι ιατρικοί πειραματισμοί να σταματήσαν ποτέ. Μάλλον αλλάξαν μορφή, τακτικές και δεξαμενές θυμάτων για να συνεχίσουν να υπηρετούν όχι μόνο μεγάλα συμφέροντα αλλά και την ερευνητική ματαιοδοξία και τη νοσηρή περιέργεια επίορκων πειραματιστών…
Read More »

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Πρόσωπα: Πάγκαλος: Και το γιαούρτι μαζί το φάγαμε κ. αντιπρόεδρα...




Η κυβέρνηση θέλει facelift... Για να αποφύγουν επικίνδυνες πρακτικές όπως το bottox και τις πλαστικές επεμβάσεις, οι ηρωικοί κάτοικοι της Κερατέας που παλεύουν έναν άνισο αγώνα με τα ΜΑΤ εδώ και μήνες, αποφάσισαν να βοηθήσουν την κυβέρνηση στο έργο της, ξεκινώντας με τον αξιολάτρευτο αντιπρόεδρο της, τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Και Θεό-δωρος και Πάν-καλος.

Για-ού-ρτι. Κάνει καλό στο δέρμα. Το τρέφει. Το αναζωογονεί. Και ο αντιπρόεδρος έχει καλλιεργήσει πολύ δέρμα για τον εαυτό του. Για αυτό και κάποιοι κακοθελητές τον λεν παχύδερμο.
Ελπίζουμε το γιαούρτι να μην είχε πέτσα. Από αυτήν ο αντιπρόεδρος έχει μπόλικη. Από μπέσα όμως...

Τα υπόλοιπα ανήκουν στους κατοίκους της Κερατέας...

Η ουρανοκατέβατη καρέκλα που πέρασε… ΣΥΡΙΖΑ, τα γιαούρτια και οι Ναζί!
17/03/2011 By admin

http://lavreotiki.com/archives/1536

Με μια ανακοίνωση που παραποιεί βάναυσα τα πραγματικά γεγονότα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος, επιχειρεί να δικαιολογήσει και πάλι την απίστευτη εμμονή από την οποία διακατέχεται τον τελευταίο καιρό, για την υποτιθέμενη μαγική πλέον ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, να βρίσκεται πίσω από κάθε λαϊκή αντίδραση προς το πρόσωπό του. Μια εμμονή που αγγίζει πλέον τα όρια της ψευδαίσθησης και χειρότερα ακόμη, της συνειδητής απόδρασης και αποστροφής από την σκληρή πραγματικότητα, που θέλει τον συγκεκριμένο πολιτικό να αποτελεί πλέον κόκκινο πανί για κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Προς αποκατάσταση της αλήθειας για τα χθεσινά …γιαουρτώματα οφείλουμε να αναφέρουμε τα ακόλουθα:
Δεν ήταν μια προμελετημένη πράξη αντίδρασης όπως αφήνεται να εννοηθεί, αλλά μια αυθόρμητη κίνηση εκατοντάδων πολιτών της Λαυρεωτικής, που με ασυγκράτητο ενθουσιασμό, είναι η αλήθεια, μόλις πληροφορήθηκαν από στόμα σε στόμα και από κινητό σε κινητό ότι ο κ. Θ. Πάγκαλος, έτρωγε σε ταβέρνα της περιοχής πήγαν για να τον αποδοκιμάσουν.
Τώρα, το εάν όλοι αυτοί οι κάτοικοι που ξεπερνούσαν σε αριθμό τους τετρακόσιους ήταν υποκινούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια αριθμητικά ποσοστά και αποδοχή αυτό το κόμμα στην περιοχή, δεν θα τολμούσε ούτε καν να φανταστεί στα πιο τρελά του όνειρα.
Η καρέκλα κύριε Πάγκαλε, ήρθε όχι από αυτούς που σας αποδοκίμαζαν, αλλά ήρθε ουρανοκατέβατη, από το μπαλκόνι που βρισκόταν ακριβώς πίσω σας, πάνω από την ταβέρνα που τρώγατε. Και όπως μάθαμε εκτοξεύθηκε από κάποια νεαρή κυρία που είχε ως στόχο τους συγκεντρωμένους πολίτες, στα κεφάλια των οποίων και κατέληξε. Αλήθεια, αυτή η κυρία που πέταξε την πτυσσόμενη καρέκλα κήπου, αναρωτηθήκατε μήπως έχει καμία σχέση με τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας που τρώγατε, που όπως επίσης πληροφορηθήκαμε, συμμετείχε στον δημοτικό συνδυασμό της συζύγου σας, στο Δήμο Σαρωνικού;
Η καρέκλα μπορεί να πέρασε από το κεφάλι σας σύριζα, αλλά δεν ήταν του ΣΥΡΙΖΑ!
Όσο για τους υποστηρικτές σας που αυξάνονταν όσο περνούσε η ώρα, όπως αναφέρεται στην επιστολή, πράγματι, αυξάνονταν οι δυνάμεις των αστυνομικών που από 15 στην αρχή που σας φύλαγαν από έξω για να φάτε με την παρέα σας, έγιναν μέσα σε λίγη ώρα 150. Μετρήσαμε τουλάχιστον τρεις διμοιρίες των ΜΑΤ, επτά περιπολικά, πέντε συμβατικά της ασφάλειας και δέκα δικάβαλα της ομάδας ΔΙΑΣ. Όλη δηλαδή η αστυνομική δύναμη της Αττικής, αν καταλάβατε, φύλαγε εσάς και την παρέα σας, σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που βρέθηκαν ανοχύρωτοι σε κάθε είδους κακοποιά στοιχεία.
Το γιαουρτάκι, ήταν η μεγαλύτερη κακοποίηση που δεχθήκατε από 400 και πλέον αγανακτισμένους κατοίκους της περιοχής, την οποία προσπαθείτε χωρίς καμία αναστολή να μετατρέψετε σε απέραντη χωματερή καταστρέφοντας τη ζωή τους.
Όσο για αυτά που λέτε στο τέλος περί φασισμού και μεθοδεύσεις των Ναζί, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στο οπτικό μας αρχείο, όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στην Κερατέα και θα βγάλετε αβίαστα τα σωστά συμπεράσματα.
Η ανακοίνωση του Θ. Πάγκαλου
«Χθες το βράδυ (16/3/2011) ο Θεόδωρος Πάγκαλος, όπως κάνει κάθε χρόνο, είχε καλέσει 11 Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για να φάνε και να συζητήσουν, σε μια ταβέρνα της εκλογικής του περιφέρειας που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο των Καλυβίων.
Οι γνωστοί μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι προωθούν την στρατηγική των επιθέσεων και του προπηλακισμού των Βουλευτών και των Υπουργών του κυβερνώντος κόμματος για να δημιουργήσουν κλίμα εμφυλίου πολέμου, άδραξαν την «ευκαιρία». Καθώς η συγκέντρωσή τους στο μπλόκο της Κερατέας όπου σκόπευαν να επιτεθούν στις αστυνομικές δυνάμεις ήταν τόσο ολιγάριθμη που δεν τους επέτρεψε να πραγματοποιήσουν το στόχο τους εκεί, έσπευσαν να μετακινήσουν περίπου 50 άτομα στα Καλύβια όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα γι’ αυτούς.
Πράγματι, ήρθαν έξω από την ταβέρνα και επί δύο και πλέον ώρες έβριζαν, χυδαιολογούσαν και έκαναν αισχρές χειρονομίες προς τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα προς τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και τη σύζυγό του η οποία συμμετείχε σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στο παρακείμενο Δημαρχείο και ήρθε μόλις πληροφορήθηκε τα επεισόδια.
Επειδή ο κύριος Τσίπρας ζητάει με επιθετικό ύφος ονόματα προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει σύγχυση, αυτή τη φορά θα αναφέρουμε τους πρωταγωνιστές ώστε να μην τσακώνονται μετά σε διάφορα blogs για το ποιος ήταν πιο μεγάλος «λαϊκός αγωνιστής». Διοργανωτής των επεισοδίων όπως και όλων των προηγουμένων τραμπουκισμών στα μπλόκα της Κερατέας είναι το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Μελέτης Πόγκας και ο πρώην Δήμαρχος Κερατέας κ. Σταύρος Ιατρού.
Παρά τις ύβρεις και τις χυδαιότητες, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης εξήλθε τρεις φορές για να προσπαθήσει να μιλήσει με όσους είχαν διάθεση να συζητήσουν. Και τις τρεις φορές τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κατηύθυναν την όλη «επιχείρηση», διέκοπταν τη συζήτηση με οργανωμένες κινήσεις, ύβρεις και απειλές. Όταν αυτά δεν πτόησαν τον Αντιπρόεδρο, έκαναν χρήση του «εξοπλισμού» που είχαν φέρει μαζί τους. Πλην των γιαουρτιών που αποτελούν «διαχρονική αξία», έγινε ένα ακόμα βήμα προς μια βιαιότερη πρακτική. Ένας τραμπούκος του ΣΥΡΙΖΑ πέταξε μία σπασμένη καρέκλα με στόχο τον Θεόδωρο Πάγκαλο και τον χτύπησε στον δεξί ώμο προκαλώντας του μώλωπες.
Τελικά άρχισαν να συγκεντρώνονται φίλοι του καταστηματάρχη και του Αντιπροέδρου και πολλοί κάτοικοι των Καλυβίων και του Κουβαρά, οι οποίοι ήθελαν να αποδοκιμάσουν τέτοιου είδους τραμπουκισμούς. Ανάμεσά τους ήταν και πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι αλλά και ο Δήμαρχος Λαυρεωτικής κ.Λεβαντής. Η συγκέντρωση των τραμπούκων του ΣΥΡΙΖΑ -όταν είδαν ότι όχι μόνο δεν πέτυχαν να τρομοκρατήσουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά συγκέντρωναν και την εχθρότητα των ντόπιων- άρχισε να αραιώνει. Συγχρόνως αυξανόταν και ο αριθμός εκείνων που είχαν προσέλθει για να εμποδίσουν αυτού του τύπου τις εκδηλώσεις στο χωριό τους. Τότε αποχώρησαν και οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ο Αντιπρόεδρος.
Το τελικό επεισόδιο γράφτηκε λίγο αργότερα στην έξοδο του χωριού όταν τραμπούκοι του ΣΥΡΙΖΑ έστησαν καρτέρι στους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και λιθοβόλησαν τα αυτοκίνητά τους.
Αξίζει να αναφερθεί ότι όλα αυτά έγιναν την στιγμή που η Κυβέρνηση στο θέμα της Κερατέας, προχώρησε σε μια σειρά κινήσεων για να τερματιστεί η ένταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι βήμα για την λύση αυτή αποτέλεσε η έναρξη της απόσυρσης των αστυνομικών δυνάμεων. Μόλις όμως έγινε η πρώτη κίνηση, κάποιοι έσπευσαν να κάψουν τα μηχανήματα της εταιρείας που έχει αναλάβει το έργο. Είναι σαφές ότι στην Κερατέα ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη μεγάλη του πρόβα για την διεξαγωγή αντάρτικου εναντίον του κράτους.
Η συστηματική και οργανωμένη στράτευση του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο της ανομίας, της αυθαιρεσίας και της τρομοκράτησης των οπαδών της Κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος, οδηγεί μοιραία σε αντιδράσεις που δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν. Καλό θα ήταν ο κύριος Τσίπρας και οι άλλοι επαναστάτες του σαλονιού να σταματήσουν τώρα πριν να είναι πολύ αργά.
Σε μιαν εποχή βαθύτατης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής κρίσης, όπου το μέγιστο ζητούμενο είναι ο κοινοβουλευτισμός και η Δημοκρατία να αντέξουν και να αποδείξουν ότι μπορούν να δώσουν τη λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει τακτικές και μεθοδεύσεις που θυμίζουν έντονα όσα έκαναν οι εχθροί του κοινοβουλευτισμού εναντίον της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Εκείνος που τελικά κέρδισε τότε, ήταν ο φασισμός και οι Ναζί».
Read More »