Capital controls everything

Με τρομερή καθυστέρηση η κυβέρνηση αποφάσισε επιτέλους να κάνει δυστυχώς μόνο ένα από τα προαπαιτούμενα μιας επιθετικής διαπραγμάτευσης, του μόνο είδος δηλαδή διαπραγμάτευσης που είχε ελάχιστες έστω πιθανότητες να αλλάξει τους όρους μεταχείρισης της Ελλάδας, καθώς αποδεδειγμένα πλέον η «φιλική διαπραγμάτευση» οδήγησε στοχευμένα και μονομερώς από την πλευρά των δανειστών σε αδιέξοδα που είχαν στόχο να ταπεινώσουν/ρίξουν την κυβέρνηση και να διατηρήσουν τη χώρα σε κατάσταση παρία.

Με τα ιδιωτικά κανάλια ακόμη ανοιχτά παρά τα δις χρέους που έχουν συσσωρεύσει προς τις τράπεζες τις οποίες το κράτος ανακεφαλαιοποίησε ρίχνοντας τη λυπητερή στους πολίτες και με την αναγνώριση και την πληρωμή των πολιτικών σκανδαλωδών χρεών των αμέσως προηγουμένων μνημονιακών κυβερνήσεων, η κίνηση αυτή ήταν πολύ υψηλότερου ρίσκου από ότι θα ήταν αν αποτελούσε μια από τις εναρκτήριες πράξεις της κυβέρνησης (τα capital controls τα παρουσιάζαμε ως υποχρεωτική στρατηγική κίνηση ήδη από το 2010)

Ήταν όμως απαραίτητη: γιατί μπορεί η ΕΚΤ να εξασφάλιζε τη ρευστότητα του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω του ELA, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι με εξαίρεση την παράταξη Σόιμπλε, όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θέλαν την Ελλάδα μέσα στο Ευρώ, υπήρχε όμως σοβαρή πιθανότητα το bank run των τελευταίων ημερών να μην μπορούσε να αναπληρωθεί ούτε καν από τον ELA, κάτι που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτη κατάρρευση των τραπεζών.

Ο περιορισμός λοιπόν ροής κεφαλαίων ήταν απαραίτητος, όχι μόνο στο επίπεδο μιας φανερής πλέον σύγκρουσης Ελλάδας ΕΕ αλλά και για εντελώς πρακτικούς λόγους.

Κι όμως: Μέχρι και χθες, η κακή διπλωματία των πρώτων μηνών της συγκυβέρνησης, είχε παραδώσει ακόμη και το όπλο των capital controls στους δανειστές και αυτοί καθόλου δε δίστασαν να το στρέψουν εκβιαστικά προς εμάς.

Για μήνες μας φόβιζαν με αυτό που εμείς οι ίδιοι οφείλαμε να κάνουμε για να κρύψουν οι ίδιοι το φόβο τους για τις διεθνείς συνέπειες ενός τέτοιου ενδεχομένου.  

Όντως: Σήμερα οι διεθνείς αγορές, αντιδρώντας άσχημα στον ελληνικό περιορισμό της ροής κεφαλαίων, είχαν πτωτικές στάσεις: 37 δις χάθηκαν μόνο από τα ασιατικά χρηματιστήρια.

Η ισοτιμία δολαρίου/ ευρώ έπεσε κάτω ακόμη και από το 1.09.

Οι κερδοσκόποι σήμερα, όπως το είχαμε προβλέψει, ανοίγουν σαμπάνιες με την όρεξη τους να έχει ανοίξει και να θέλουν να καταπιούν ακόμη περισσότερη από την νομισματική ισχύ του Ευρώ.

H Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) προειδοποιεί πως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει εξαντλήσει τα εργαλεία του για την αντιμετώπιση μιας νέας οικονομικής κρίσης.

Όλα αυτά είναι σαφέστατες ενδείξεις της θεωρίας που εδώ και καιρό περιγράφουμε:

Πως η Ελλάδα στην αρχή της κρίσης είχε ένα πυρηνικό οπλοστάσιο το οποίο σκόπιμα οι διεθνείς ελίτ και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους φρόντισαν να παροπλίσουν και πως ακόμη κι έτσι, μας είχαν μείνει ένα δύο πυρηνικά που θα μας επέτρεπαν να εκβιάσουμε και εμείς με τη σειρά μας σε κατάσταση έσχατης απόγνωσης.

Οι θεωρίες πως η ΕΕ είναι πλέον αρκετά θωρακισμένη από το ενδεχόμενο Grexit δε φαίνεται να ευσταθούν από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις των αγορών στο άκουσμα κάθε νέας διάστασης ΕΕ-Ελλάδας. Αυτή η θεωρία χρησιμοποιήθηκε απλά για να εκβιάζονται πολιτικά οι Έλληνες και να κρύβονται κάτω από το χαλάκι οι πολλές δομικές αδυναμίες του ευρωσυστήματος και του διεθνούς οικονομικού συστήματος γενικά.

Και οι επιπτώσεις δεν θα είναι μόνο οικονομικές. Ήδη αμφισβητείται στο διεθνή τύπο περισσότερο από ποτέ η γερμανική αδιαλλαξία ενώ η απολυταρχική μετάλλαξη του Ευρωπαϊκού μοντέλου δε δύναται πλέον να συγκαλυφθεί.

Παρά ταύτα, σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να θεωρείται πως η Ελλάδα βρίσκεται σε θέση ισχύος. Δεν είναι ώρα για να κοκορευόμαστε. Το αντίθετο: Οι μνημονιακές κυβερνήσεις φρόντισαν να φέρουν τη χώρα στην πιο αδύναμη θέση της εδώ και δεκαετίες.

Από την άλλη, ακόμη κι έτσι, η χώρα δεν είναι ανίσχυρη. Και το λάθος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έψαχνε για λίγη συμπάθεια σε ένα εχθρικό περιβάλλον, ότι έψαχνε για συμμαχίες όταν έπρεπε να βρει τις αχίλλειες πτέρνες των αντιπάλων της.

Φυσικά, τα capital controls δεν είναι κανάς περίπατος σε δάσος χωρίς λύκο.

Γιατί μπορεί το μεγαλύτερο κομμάτι των μικρομεσαίων να τα περάσει σχετικά ανώδυνα, για τους περισσότερους επιχειρηματίες όμως καθώς και για αρκετούς ελεύθερους επαγγελματίες τα capital controls κρύβουν κινδύνους.

Για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα χρηματοδότησης μέσω ειδικών εξαιρέσεων, ειδάλλως η ελληνική οικονομία θα δεχθεί ένα σημαντικό πλήγμα. Όπως όμως παρακάτω θα δούμε, αυτό έχει ήδη συμβεί σε μεγάλο βαθμό.

Μέριμνα όμως δεν υπάρχει για τις έκτακτες ανάγκες μικροαστών, όπως πχ τις ιατρικές. Και εδώ υπάρχει μια χρυσή ευκαιρία: πολίτες σε απόγνωση να καταγγέλλουν σε ειδικά σώματα τους επιόρκους γιατρούς για τα διπλά εγκλήματα της φοροδιαφυγής και του εκβιασμού/απειλών κατά της ζωής.

Ειδική μέριμνα επίσης πρέπει να ληφθεί για τη βαριά βιομηχανία της Χώρας , τον τουρισμό, και ιδιαίτερα για τον τουρισμό πολυτελείας. Και αυτό έχει ήδη συμβεί καθώς ζούμε πλέον στην ηλεκτρονική εποχή: οι κίνδυνοι που περιγράφουμε παραπάνω περιορίζονται από την ύπαρξη web-banking για τις επιχειρήσεις ενώ για τους κατόχους ξένων καρτών όπως οι τουρίστες δεν υπάρχει όριο ανάληψης. Και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα, ένα μεγάλο ζήτημα με το οποίο ίσως να βρεθούμε αντιμέτωποι σε λίγο καιρό: Το "πείραμα" αντικατάστασης του "φυσικού" χρήματος με ηλεκτρονικό στην Ελλάδα.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση απόδειξε ότι είναι ικανή για ανταρτοπόλεμο, κι αυτό είναι μια ευχάριστη προς το παρόν έκπληξη για μια κυβέρνηση που παρέδωσε τα όπλα της με το απαράδεκτο πλαίσιο συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη και τις ολοένα και πιο απαράδεκτες για τους ψηφοφόρους της προτάσεις που έκανε στους δανειστές.

Αυτό όμως που πρέπει να αποδείξει τώρα, είναι ότι ικανή και για τον επαρκή σχεδιασμό του αντάρτικού της.

Ας μην τρέφει κανείς αυταπάτες: Τα capital controls θα ακολουθήσουν προβοκάτσιες των εντόπιων γενιτσάρων που είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους ενώ από το εξωτερικό θα δούμε πάλι το μαστίγιο και το καρότο να μας προσεγγίζει: Από τη μία, η ανάγκη των δανειστών θα γίνει φιλότιμο και κάτω από το κλίμα των διεθνών πιέσεων θα αρχίσουν να φαίνονται πιο συμβιβαστικοί, από την άλλη θα εκστομίσουν πρωτόγνωρες απειλές σε ζητήματα που δεν σχετίζονται άμεσα με τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Αυτό που έχει να κάνει ο λαός είναι να αντέξει.

Γιατί αν δεν μπορεί να αντέξει μια βδομάδα capital controls και ψηφίσει ναι, να είναι τότε έτοιμος να αντέξει κι άλλες πενταετίες ευρισκόμενος … στα τέσσερα.

Ας ξαναγίνουμε δίποδα. Ο διποδισμός είναι ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα για την εξελικτική διαδικασία που οδήγησε στη δημιουργία του ανθρωπίνου είδους.

Ρωτήστε και το Σόιμπλε για αυτό.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 29/6/2015

Read More »

To Bloomberg επιβεβαιώνει Αργυρίου: Το ΔΝΤ θα είναι το επόμενο θύμα της ελληνικής κρίσης

Μόλις χθες, το Bloomberg επιβεβαίωσε σε ένα ακόμη θέμα την πρωτοπορία που παράγει με συνέπεια ετούτο εδώ του blog.
Από τις αρχές του μήνα ξεκινήσαμε να περιγράφουμε τις συνέπειες που θα είχε μια ελληνική στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ για το ίδιο το ΔΝΤ, ένα ζήτημα που συγκαλυπτόταν τόσο σε διεθνές αλλά τοπικό επίπεδο. Προτρέψαμε δε την ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει με την πολιτική της στάσης πληρωμών προς το ΔΝΤ.
Διαβάστε το σχετικό άρθρο και την καμπάνια που δυστυχώς δεν ευδοκίμησε εδώ κι εδώ.
Ακολουθεί το δημοσίευμα του Bloomberg όπως το παρουσίασε στο ελληνικό κοινό το αξιόλογο news.makedonias,gr με ένα μικρό σχόλιο για μια βελτίωση της πολιτικής που προτείναμε:

«Όλες οι πλευρές εργάζονται σκληρά για να αποτρέψουν την Ελλάδα από το να δηλώσει αδυναμία στην εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεών της έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και για ορθό λόγο: ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα είχε αλγεινές επιπτώσεις μόνο για την Ελλάδα και για την Ευρώπη, αλλά θα είχε και για το ΔΝΤ.

Το καθεστώς του “προνομιακού πιστωτή”, που απολαμβάνει το ΔΝΤ, ενισχύει τη δυνατότητά του να χορηγεί πιστώσεις σε χώρες που αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες, ειδικά όταν όλοι οι άλλοι πιστωτές είναι είτε απρόθυμοι να δανείσουν είτε αναζητούν τρόπο για να απεμπλακούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αυτή η ικανότητα του Ταμείου να δρα ως πιστωτής της έσχατης καταφυγής αντιμετωπίζει, ωστόσο, πρωτόγνωρες απειλές.

Το καθεστώς του “προνομιακού πιστωτή”, αν και δεν αποτελεί μια επίσημη νομική σύλληψη, εξασφαλίζει στο ΔΝΤ τη γενική παραδοχή ότι αποπληρώνεται πρώτο από όλους τους άλλους πιστωτές. Και αν οι δανειολήπτες δεν καταφέρνουν να πληρώσουν τις δόσεις τους, πρέπει να θεωρούν βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσουν τεράστιες πιέσεις από πολλές από τις 187 χώρες που μετέχουν ως μέλη στο ΔΝΤ. Γι” αυτό και οι περιπτώσεις εθνών που καθυστερούν τις οφειλές τους προς το Ταμείο είναι περιορισμένες και αφορούν εξαιρετικά ευάλωτα και πτωχευμένα κράτη, κυρίως της Αφρικής.

Το ΔΝΤ έχει τη δυνατότητα να ενεργεί σαν πυροσβέστης στη διεθνή σκηνή, έτοιμος να μπει σε ένα φλεγόμενο κτίριο όταν οι όλοι οι άλλοι τρέχουν για να σωθούν. Εδώ και χρόνια η ανάμιξή του έχει αποδειχθεί κεφαλαιώδης για τη σταθεροποίηση των οικονομιών χωρών που βρίσκονται σε κρίση και για τον περιορισμό των επιπτώσεων που έχει η οικονομία που βρίσκεται σε κρίση σε άλλες χώρες.

Έως πρότινος θεωρούνταν απίθανο να εμπλακεί το ΔΝΤ σε μεγάλης κλίμακας δανειοδοτήσεις σε ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες (η τελευταία φορά που ενεπλάκη ήταν πολύ προτού ξεσπάσει η κρίση του ευρώ, ήταν τη δεκαετία του 1970 στη Βρετανία). Και θα ήταν επίσης αδιανόητο για το Ταμείο να ανησυχεί για το ενδεχόμενο να μην πάρει τα λεφτά του πίσω από έναν Ευρωπαίο δανειζόμενο.

Λοιπόν, και τα δύο αυτά απίθανα συμβαίνουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά την άνευ προηγουμένου περίπτωση της Ελλάδας, άλλοι πιστωτές (όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και άλλοι ευρωπαϊκοί θεσμοί) βρίσκονται σε θέση να βοηθήσουν την Ελλάδα χορηγώντας της τα χρήματα που χρειάζεται για να αποπληρώσει το ΔΝΤ.

Και όμως! Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο αν επιτυγχανόταν μια συμφωνία σε ένα πακέτο ακολουθητέας πολιτικής που θα εφαρμοζόταν πάνω σε μια στέρεη και βιώσιμη βάση.

Αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε το ΔΝΤ, θα μπορούσε να βρει πρόσβαση σε άλλη χρηματοδότηση άμεσα αλλά με μεγάλες συνέπειες. Θα μπορούσε να εξασφαλίσει, ας πούμε, η ΕΚΤ τη ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες. Η πιστωτική κατάρρευση, ωστόσο, της χώρας θα ωθούσε την οικονομία σε ακόμα βαθύτερη ύφεση, θα επιδείνωνε την αγορά εργασίας που ήδη βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, θα επιτάχυνε τη φυγή των κεφαλαίων, θα καθιστούσε τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων αναπόφευκτο και, το πιθανότερο, θα εξανάγκαζε τη χώρα να εγκαταλείψει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Το ΔΝΤ θα βρισκόταν, ωστόσο, σε χειρότερη κατάσταση. Μια ελληνική χρεοκοπία θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη περίπτωση αθέτησης πληρωμών που αντιμετωπίζει το Ταμείο από την ίδρυσή του το 1945. Θα πυροδοτούσε μια έντονη κριτική εκπορευόμενη τόσο από το εσωτερικό του Ταμείου όσο και από το εξωτερικό για το γεγονός ότι το Ταμείο έγινε αντικείμενο εμπαιγμού από τους Ευρωπαίους πολιτικούς, θα ενίσχυε τις παλαιότερες ανησυχίες για την αργή πρόοδο σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση του απαρχαιωμένου συστήματος διαχείρισης του Ταμείου, της αντιπροσώπευσης σ” αυτό και βεβαίως στις πρακτικές που αυτό ακολουθεί (συμπεριλαμβανομένης της “παράδοσης” να επιλέγεται ένας Ευρωπαίως ως επικεφαλής του θεσμού). Τέλος, θα καθιστούσε το Ταμείο πολύ πιο επιφυλακτικό για να χορηγήσει αποφασιστικές πιστώσεις σε άλλες κρίσεις.

Ευτυχώς, ένα τέτοιο ενδεχόμενο μπορεί ακόμα να αποτραπεί αν η Ελλάδα και οι πιστωτές της πετύχουν να ολοκληρώσουν τις μακρές και οδυνηρές διαπραγματεύσεις στις οποίες έχουν εμπλακεί. Αν δεν το καταφέρουν, θα πρέπει να προσθέσουμε και το ΔΝΤ ανάμεσα στα θύματα μιας κρίσης που ήδη έχει προκαλέσει τεράστια ταλαιπωρία σε εκατομμύρια Έλληνες πολίτες».

Σχόλιο Π.Αργυρίου: Η στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ οφείλει να είναι το παραγόμενο αποτέλεσμα. Τα στάδια όμως που πρέπει να ακολουθηθούν είναι οι διαδοχικές μεταχρονολογήσεις πληρωμών γαρνιρισμένων με αντιφατικές ελληνικές πολιτικές δηλώσεις που θα εντείνουν τις εσωτερικές ανησυχίες και συγκρούσεις στο ΔΝΤ και θα προκαλέσουν το φαινόμενο του βατράχου που βράζει στο ζουμί του και που ίσως οδηγήσει σε ρήξη με την ΕΕ στο ελληνικό ζήτημα. 

Πρέπει να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας προς τους δανειστές. Στο ακέραιο πρέπει να εφαρμόσουμε το μαρτύριο της σταγόνας στο οποίο μας υποβάλλουν πέντε χρόνια τώρα. Και το μαρτύριο της σταγόνας μόνο με δόσεις έχει αποτελέσματα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 28/6/2015

Read More »

Δημοψήφισμα και λαϊκή κυριαρχία

 Το δημοψήφισμα που προκήρυξε στις 26/6/2015 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας είναι μια κίνηση πρωτίστως στρατηγικού χαρακτήρα.

Η συγκυβέρνηση μετά από μια σωρεία στρατηγικών λαθών που πήγαζαν από την απροθυμία της να έρθει σε ρήξη και τον ευρωρομαντισμό της, υποχρεώνεται πλέον από τη σκληρότητα των δανειστών σε επιθετικότερη διαπραγμάτευση υψηλών ρίσκων για όλους.

Δυστυχώς, οι πέντε μήνες επιθέσεων φιλίας εκ μέρους της έχουν κοστίσει ήδη πολύ στην κοινωνία και την οικονομία και έχουν οδηγήσει την κυβέρνηση και τη χώρα από την υπόσχεση της γης της επαγγελίας μπροστά στο Ρουβικώνα τους.

Δεν είναι η κυβέρνηση αυτή ο ορισμός της αποτυχίας. Μέχρι τώρα έχει καταφέρει να φέρει τις απαιτήσεις για πρωτογενές πλεόνασμα στο 1% για φέτος από το απάνθρωπο 3% στο οποίο στόχευαν οι προκάτοχοί της, να αναδείξει σε μια πιο αληθινή διάσταση διεθνώς το ελληνικό ζήτημα και να σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο από τις λειτουργίες της ΕΕ, κάτι που αυξάνει την πίεση στους Ευρωπαίους αξιωματούχους για επίλυση της ελληνικής κρίσης.

Αυτά όμως σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν λόγω της ιστορικότητας της συγκυρίας και των με λίγες λαμπρές εξαιρέσεις κάκιστων μέχρι τώρα στρατηγικών επιλογών σε συνδυασμό με τις υψηλών προσδοκιώ που οι κυβερνώντες δημιούργησαν προεκλογικά.  

Με το δημοψήφισμα λοιπόν αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να βελτιώσει τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στους δανειστές και να πιέσει πιο δυναμικά για μια βιώσιμη συμφωνία που δε τη σκοτώσει πολιτικά ήδη από τα γεννοφάσκια της και δε θα βλάψει περεταίρω τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό.  

Τι διακυβεύεται όμως πραγματικά σε αυτό το δημοψήφισμα;

Ένα ναι του ελληνικού λαού υπό το καθεστώς υψηλής οικονομικής και ψυχολογικής πίεσης τον καθιστά απολύτως έρμαιο των προθέσεων των δανειστών. Η υπόθεση Ελλάδα θα κλείσει με την κηδεία της δίπλα στους πολιτικούς εκείνους που επιχείρησαν να την υπερασπιστούν. .

Πολύ πιο απρόβλεπτες είναι οι συνέπειες ενός ΟΧΙ το οποίο φυσικά και δεν είναι ταυτόσημο με το Grexit: Οι Γερμανοί φοβούμενοι να μην ξυπνήσουν τα αντιναζιστικά αντανακλαστικά των λαών της Ευρώπης, οφείλουν να καλωσορίσουν ακόμη και τη δημοσκοπική έκβαση της αψηφισιάς και να παίξουν το παιχνίδι της αφόρητης πίεσης έμμεσα, βγάζοντας μπροστά τις υποτελείς τους κυβερνήσεις για να κάνουν αυτές τη δουλιά τους.

Όπως κι αν επιλέξουν να πράξουν οι Γερμανοί, το ΟΧΙ θα περιέχει ένα μήνυμα αναγνωρίσιμο από όλες τις πλευρές: Το ελληνικό στοίχημα έχει τραβήξει πάρα πολύ και τα κόστη του είναι πλέον μεγαλύτερα από τα κέρδη όχι μόνο στο οικονομικό αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Το ΟΧΙ θα εκκινήσει μια διαδικασία όπου το Ελληνικό πρόβλημα δε θα μπορεί πλέον να κρύβεται κάτω από το χαλάκι: Μετά το ΟΧΙ 2015, το ελληνικό ζήτημα θα πρέπει είτε να λυθεί, είτε να διαλυθεί.

Επειδή όμως το πρώτο ενδεχόμενο θα φανεί σαν ελληνικός θρίαμβος και το δεύτερο σαν γερμανική θηριωδία, οι διαπραγματεύσεις μάλλον θα συνεχιστούν με προτάσεις λίγο περισσότερο βελτιωμένες, που θα φαίνονται σαν να σέβονται την ελληνική δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα δεν μπορεί λοιπόν να σώσει από μόνο του τη χώρα. Απλά μπορεί να κερδίσει για την κυβέρνηση κάποιους πόντους που θα έχουν όμως σαν συνέπεια μια ακόμη βαθύτερη γερμανική αντιπάθεια, η οποία θα εκδηλωθεί μάλλον σε κάποιο ύστερο χρονικό σημείο.

Αντισταθμιστικά όμως της βαθύτερης γερμανικής αντιπάθειας, το ΟΧΙ ενδέχεται να αυξήσει την πίεση στο εσωτερικό του ΔΝΤ που βλέπει ανήμπορο και αυτή την ελληνική δόση να καθυστερεί, ανησυχώντας για το ενδεχόμενο του να χάσει τα λεφτά του και ως εκ τούτου κάποια στελέχη του να χάσουν τη δουλειά τους. Και αυτή η πίεση μπορεί να συμβάλει στο να δημιουργηθεί μια κάποια ρήξη στο μέχρι τώρα συμπαγές μέτωπο ΔΝΤ-Γερμανίας. Η απόπειρα πρόκλησης ρήξης ΔΝΤ Γερμανίας οφείλει να είναι κεντρική κυβερνητική στρατηγική.

Τι θα γίνει όμως τελικά στο δημοψήφισμα;

Αυτή τη στιγμή το ΟΧΙ είναι μάλλον κυρίαρχο. Ο απόλυτος μοχλός πίεσης θα είναι να σταματήσει ο ELA κάτι που θα στεγνώσει τις τράπεζες σε ορατό βαθμό και το μαύρο μέτωπο του εσωτερικού που έχει ήδη σύσσωμο συνταχθεί κατά του δημοψηφίσματος, θα φροντίσει να εκμεταλλευτεί πλήρως τη δυσχερέστατη θέση της χώρας.

Ακόμη κι έτσι όμως το μείγμα 5 ετών τρομοκράτησης, απελπισίας και και εξευτελισμού έχει κάνει τους ανθρώπους πιο ανθεκτικούς στο φόβο. Πολλοί άνθρωποι έχουν πια μάθει να ζουν στα δύσκολα. Ακόμη περισσότεροι θα μάθουν να μη φοβούνται το να ζουν στα δύσκολα. Ίσως έτσι προκύψει ένας ανθρωπότυπος που δεν έχει μόνο τα κουσούρια του χθες και του σήμερα αλλά έχει ξαναανακτήσει και κάποιες από τις αρετές του παρελθόντος με σημαντικότερη εξ αυτών την αξιοπρέπεια.

Πρέπει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι παρά το ότι το ΝΑΙ μεταφράζεται αυτόματα, με το ΟΧΙ δεν συμβαίνει αυτό. Όσο μπορούμε να το φανταστούμε με τα τωρινά δεδομένα, το δημοψήφισμα δεν περιέχει εναλλακτική, δεν καθορίζει το ποια διαπραγματευτικά πλαίσια ο λαός επιτρέπει πλέον στην κυβέρνηση, δεν της δίνει εντολή για το τι νομιμοποιείται να πράξει, παρά της δίνει μοναχά συναίνεση ή άρνηση σε σχέση με κάτι που της επιβάλλεται απ’ έξω. Και αυτή η ασάφεια είναι που κάνει σαφή το στρατηγικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος.

Είναι όμως το δημοψήφισμα τυχοδιωκτικό; Απόλυτα. Σε ώρες απόγνωσης ο τυχοδιωκτισμός μπορεί να φανεί χρήσιμη στρατηγική επιβίωσης.

Είναι και μετάθεση ευθυνών από την κυβέρνηση στο λαό; Φυσικά και είναι και καλώς είναι έτσι: Είναι καιρός ο καθένας από εμάς να αναλάβει τις ευθύνες του για το μέλλον του και το μέλλον της χώρας μας και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του.

Είναι δειλία ή θράσος; Θράσος είναι όταν ο αυτουργός των μνημονιακών πολιτικών, ο ΓΑΠ αποκαλεί το δημοψήφισμα της παρούσας κυβέρνησης δειλία, όταν το δικό του δημοψήφισμα το πρότεινε κατόπιν εορτής. Θράσος είναι να ξεχνάει ότι η δική αναφορά σε δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκε, με τη σύμφωνη γνώμη ίσως και πρωτοβουλία των δανειστών και των Σαμαροβενιζέλων, για να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και να μην τον πάρει η μπάλα για τα όσα εγκληματικά διέπραξε.

Δειλία θα ήταν να εγκατέλειπε η συγκυβέρνηση το καράβι που βουλιάζει όπως της το προτείνει ο Καραμπελιάς. Παρά την προσωρινή κατακραυγή που θα δέχονταν, κάποιοι έστω πολιτικοί της θα μπορούσαν να ελπίζουν σε μια υστεροφημία του τύπου «τουλάχιστον αυτοί το πάλεψαν». Και φυσικά αυτού του είδους η αφοσίωση που επιδεικνύει η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είναι ανεπηρέαστη από τη σαγήνη της καρέκλας…

Είναι το δημοψήφισμα αυτό αντισυνταγματικό;

Δυστυχώς εν μέρει είναι. Ακόμη και το αφράτο περίττωμα που λέγεται Βενιζέλος έχει δίκιο σε αυτό: Το άρθρο 44 παρ. 2 του συντάγματος περιγράφει πως δημοψήφισμα δεν προβλέπεται για ζητήματα με χαρακτήρα πρωτίστως δημοσιονομικό. Το κωμικοτραγικό πάντως που ξεχνάει ο πολιτικά τελειωμένος άντρας είναι πως το ίδιο άρθρο στην παρ1 περιγράφει πως οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προβλέπονται μόνο για ζητήματα κρίσιμα και απρόβλεπτα. Και από ένα σημείο και έπειτα δεν υπήρχε τίποτε πιο προβλέψιμο από το να χρησιμοποιούνται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για να περνάει με το τσουβάλι και με τον πιο αντισυνταγματικό τρόπο ο Σαμαροβενιζέλος μνημονιακούς νόμους. Όπως και να χει, πρέπει να είμαστε το λιγότερο επιφυλακτικοί όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται, ασχέτως προθέσεων και προφάσεων των επιόρκων. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι πολύ περισσότερο από επιφυλακτικός απέναντι στο δημοψήφισμα και όχι αποκλειστικά επειδή αυτό είναι αντισυνταγματικό.

Μιλώντας όμως για αντισυνταγματικότητα, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως η καρδιά του Συντάγματος, ο πυρήνας του, είναι το πρώτο άρθρο του, αυτό που ορίζει πως θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Όχι δεν είναι αριστερίστικα και ανεδαφικά αυτά. Είναι το Σύνταγμα Ηλίθιε.

Είναι όμως ο λαός ώριμος για να παίρνει τόσο μεγάλες αποφάσεις;

Όχι βέβαια. Στη δικιά μου αντίληψη η ποιότητα και η μορφή ενός πολιτεύματος καθορίζονται από την ποιότητα αυτών που μετέχουν σε αυτό, το βαθμό συμμετοχής αυτών καθώς και το σε πόσους επιτρέπεται η συμμετοχή σε αυτό.

Σε αυτά τα σημεία έχουμε μείνει πίσω. Ε καιρός να κάνουμε βήματα μπροστά.

Μπορεί να μην έχουμε το λαό που θα θέλαμε να έχουμε αλλά είναι το μόνο που έχουμε.

Όσοι λοιπόν βλέπουν το λαό αφ υψηλού κατηγορώντας τον για ανωριμότητα αντί να τον παιδαγωγούν για να ωριμάσει, μπορούν μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας ελεύθερα να εκφράσουν την αηδία τους και να περιγράψουν τη δημοκρατία ως την μορφίνη της πλέμπας ή την εκδίκηση της γυφτιάς. Να μην ξεχνάνε όμως το πρώτο άρθρο του συντάγματος που ορίζει πως θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και πως όσοι θέλουν να βγάλουν αυτά τα θεμέλια αναπόφευκτα γκρεμίζουν το πολίτευμα.  

Όσο κι αν χτυπάμε το κεφάλι στον τοίχο, αν ο λαός πει θα φάμε σκατά, ε σκατά θα φάμε εκτός κι αν καταφέρουμε να τον πείσουμε πως τα σκατά δεν τρώγονται.

Για αυτό και άλλωστε χτυπούσαμε το κεφάλι μας στον τοίχο κατά τη διάρκεια του μεγαλυτέρου διαστήματος της μεταπολίτευσης.

Μα τώρα ας γιορτάσουμε και ας τιμήσουμε τη δημοκρατία. Γιατί τα δημοψηφίσματα είναι η γιορτή της δημοκρατίας. Ακόμη κι αν οδηγήσουν στην καταστροφή. Στη δημοκρατία ο λαός είναι κυρίαρχος. Ώριμος ξεώριμος, μαλάκας ξεμαλάκας, αυτός αποφασίζει.

Τα δημοψηφίσματα είναι μια άσκηση δημοκρατίας. Ας ασκηθούμε σε αυτήν. Ας τη γιορτάσουμε. Γιατί μέχρι τώρα ξέραμε μονάχα τη δημοκρατία εμείς να την γλεντάμε κι οι άλλοι να μας την πισωγλεντάνε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/6/2015

Read More »

Τα πάνω-κάτω: Το ΔΝΤ έγινε κατά της λιτότητας, η Washington post ΣΥΡΙΖΑ κι η Αυγή μνημονιακή!

Παίρνω την ασσίστ από το κλείσιμο του αμέσως προηγούμενουάρθρου μου και τη δίνω στον Mat O’Brien της Washington Post, που δεν τη λες και φιλοσύριζα:

“Η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της, πρώτα ως τραγωδία, μετά ως φάρσα και τελικά ως τροιλά. Αυτή είναι τουλάχιστον η περίπτωση της Ελλάδας, όπου οι δανειστές της θέλουν να κόψει τις συντάξεις αντί να αυξήσει τους επιχειρηματικούς φόρους, γιατί φοβούνταν πως αυτές οι αυξήσεις θα- όπως αναφέρει ο Peter Spiegel- “σακατέψουν την οικονομική ανάπτυξη»

Ω, οπότε τώρα ανησυχούν πως η λιτότητα τραυματίζει την οικονομία. Τι κρίμα που δεν απασχολούσε αυτό λίγο περισσότερο πριν κάνει την οικονομία της Ελλάδας να συρρικνωθεί κατά 25%»!!!»

Ο εύστοχος αναγνώστης το πρώτο που θα παρατηρούσε είναι πως δεν μπορείς να δώσεις πάσα μια ασσίστ αφού για να είναι ασσίστ πρέπει να σκοράρεις.

Αλλά δεν γαμείς με τα οντολογικά ζητήματα του μπάσκετ; Εδώ ζούμε στην εποχή της Αριστεράς που η τρόικα βαπτίζεται Θεσμοί και τα μνημόνια καλή συμφωνία, στις ασσιστ θα κολλήσουμε;

Πως απάντησε λοιπόν ο φιλοκυβερνητικός πρώην αριστερός τύπος στην απόπειρα της κυβέρνησης να αυτοεξευτελιστεί παγκοσμίως προσφέροντας ισοδύναμα που είναι λιγουλάκι μεγαλύτερα ακόμη και από τις ίδιες τις απαιτήσεις των δανειστών, μια προσπάθεια που οι δανειστές την αντάμειψαν με την απίστευτη τρολιά του «δεν μπορούμε να δεχθούμε τα υφεσιακά μέτρα που η ελληνική κυβέρνηση προτείνει;»

Πως αντέδρασε ο φιλοκυβερνητικός τύπος όταν στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μπει στα παπούτσια των δανειστών, οι δανειστές απάντησαν μπαίνοντας στα παπούτσια του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ;

(Να σημειωθεί εδώ πως το μπούμερανγκ επέστρεψε για να χτυπήσει το ΣΥΡΙΖΑ στις ύστατες κόκκινες γραμμές του, τους μισθούς και τις συντάξεις)

Πως απάντησαν στο πολύ σημαντικό σημείο της δήλωσης της Μέρκελ πως «το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο» που ήταν το κερασάκι στην προχθεσινή τούρτα που φάγαμε μόλις χθες στη μάπα;

Πως απαντούν σε αυτό το τένις λαθών που συμβαίνει και από τις δύο πλευρές, με την ελληνική πλευρά να απαντάει με το κουλό ρεβέρ της επίθεσης φιλίας και της διαρκούς υποχώρησης στις επιθέσεις μίσους των δανειστών σε ένα άνισο παιχνίδι που απειλεί να τινάξει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλη την Ευρώπη στον αέρα;

Η απάντηση του φιλοκυβερνητικού τύπου δεν είναι ούτε πανευρωπαϊκή ούτε πανελλαδική: Είναι ξερά σαλονικιώτικη:

ΧΑΛΑΡΑ.

Το Κουτί της Πανδώρας περιγράφει την ελληνική πρόταση ως βαριά αλλά για να το ελαφρύνει λίγο το θέμα την συγκρίνει με την πρόταση των σαμαροβενιζέλων οικονοκοινωνικού κόστος 11 δις και καταλήγει συγκρίνοντας τα 8 δις της νέας πρότασης με τα 11 της παλιάς με τη φράση «ε δεν είναι και μικρή διαφορά».

Δεν είναι και μεγάλη όμως, ε Κουτί της Πανδώρας»;

Όσο χρησιμοποιείτε ως μέτρο σύγκρισης τους νεοφιλελέδες, τόσο πιο πολύ συμβάλετε στο να τους μοιάζει όλο και πιο πολύ αυτή η κυβέρνηση.

Στην Αυγή πάλι, το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ανανδρανιστάκης μέμφεται τους Σαμαροβενιζελοθεοδωράκηδες γιατί δεν στηρίζουν την ελληνική πρόταση.

Άντε και καλή συνεργασία να χετε κύριε Ανανδρανιστάκη. Να κάνει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που δε θα τολμούσε να διανοηθεί τα προηγούμενα χρόνια: Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τους νεκροθάφτες της χώρας.

Μπορεί κάποιοι αναγνώστες μου να αναρωτιούνται γιατί στο εν λόγω άρθρο χρησιμοποίησα αθλητική ορολογία.

Γιατί αυτό είναι το επίπεδο της αρθρογραφίας στη χώρα: Επίπεδο αθλητικογραφίας.

Η αριστερά δεν αποτελεί πλέον αυταξία για τους αρθρογράφους της. Είναι καλή γιατί είναι καλύτερη από τους προηγούμενους.

Κι εγώ είμαι ο Ρουβάς άμα με συγκρίνεις με τον Κουασιμόδο.

Το αντιlifestyle παντρεύτηκε την κατινιά και γέννησε το lifestyle της φιλοκυβερνητικής αρθρογραφίας που προτιμάει να καταπίνει ελέφαντες από το να κρίνει και να ελέγχει την κάποτε πολύτιμη μας κυβέρνηση που έχει ξεφτίσει πρόωρα, μιας αρθρογραφίας που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της αν δεν γράψει κάτι για Άδωνι. Αντί να γράφουν για τον Άδωνι μόνο όταν είναι απαραίτητο, έχουν κάνει το να γράφουν για τον Άδωνι απαραίτητο.

Αυτό είναι το πρόβλημα με την μεταπολιτευτική αριστερά. Έχει δομηθεί και εξελιχθεί από τα πανεπιστήμια ακόμη με όρους εναλλακτικού lifestyle.

If all you got is lifestyle, you better get a life.

Ουάου.

Αγαπητή αριστερά: αντί να σφετερίζεσαι τα δίκια και τους ιστορικούς αγώνες του λαού, κοίτα να τα υπερασπιστείς έμπρακτα. Αλλιώς θα καταλήξεις…

Εξουσία.

Η συγκυβέρνηση γράφει ήδη ιστορία. Την ιστορία που έγραψε πρώτος ο Mcdonald. Καιρός να αλλάξει τους βασικούς συγγραφείς αυτού του αποτυχημένου έργου.

Αρκετά έχετε δικαιώσει τους εχθρούς και τους εκμεταλλευτές του λαού.

(Σμσ: λαός δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι)

Και για να μην είμαστε άδικοι και νομίσει κάποιος ότι προστατεύουμε τους ΑΝΕΛΛ από την κριτική, όταν μιλάει κάποιος για κακή ως μέτρια δημοσιογραφία, οφείλει να μην ξεχνάει τον υποψήφιο Βουλευτή των ΑΝΕΛΛ κύριο Χριστοφορίδη, ο οποίος επιδίωξε να εξαργυρώσει με βουλευτική έδρα τις «υπηρεσίες» που προσέφερε στο αντιμνημιακό μπλοκ με την Κουρικής πιστότητας εφημερίδα του «το Χωνί». Άλλωστε ακόμη και ο Κουρής αντιμνημονιακός έγινε. Όσο καλός κι αν είναι ο κήπος σου, αν δε τα ξεχορταριάζεις, τα παράσιτα θα τον πνίξουν. Ο κος Χριστοφορίδης λοιπόν, πρώην υπάλληλος των Γιαννακόπουλων, είχε ορκιστεί δημόσια μαζί με τους άλλους συναδέλφους του που δουλεύαν στου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, πως θα παίρναν εκδίκηση για την δολοφονία του φίλου και συναδέρφου τους Σωκράτη Γκιόλια.

Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από το να γίνεσαι Μάκης στη θέση του Μάκη.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 24/6/2014

Read More »

Μένουμε Μνημόνιο!

Εξέφρασα δημοσίως την ανησυχία μου την περίοδο πριν το «πλαίσιο συμφωνίας» της 20ης Φλεβάρη.

Βλέπετε τα σημάδια είχαν γίνει ήδη ορατά. Το 70/30 καλό μνημόνιο του Βαρουφάκη και του Σταθάκη, κυβερνητικές δηλώσεις του τύπου «το σχίσιμο των μνημονίων ήταν σχήμα λόγου» κι άλλα τέτοια νόστιμα, προϊδέαζαν τη στροφή της κυβέρνησης από τις φιλολαϊκές της προεκλογικές και προγραμματικές δηλώσεις προς μια στάση «ρεαλισμού» και «ευθύνης», τύπου ΝΔ ΠΑΣΟΚ.

Ακόμη κι όταν άμεσα αναθεμάτισα το επαίσχυντο πλαίσιο συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη μου λέγαν πολλοί -αν όχι όλοι-πως «είναι πολύ νωρίς ακόμη» για να λάβουν την απάντηση μου πως είναι ήδη πολύ αργά.

Έκτοτε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, για να αιτιολογήσουν την αδιαλλαξία τους, διαρκώς  επικαλούνται την μαύρη μέρα της 20ης Φλεβάρη, ακριβώς για αυτό που το πλαίσιο συμφωνίας πραγματικά ήταν: αποδοχή της κρατικής συνέχειας, αναγνώριση του χρέους και της δέσμευσης της εξυπηρέτησής του στο ακέραιο και επομένως και συγχωροχάρτι στις μεταπολιτευτικές πρακτικές του παλαιοκομματισμού.

Μόλις πρόσφατα πχ η ίδια η Μέρκελ δήλωνε: «… Σε αυτό το πνεύμα οι υπουργοί Οικονομικών στις συμφώνησαν στις 20 Φεβρουαρίου με την ελληνική κυβέρνηση σε μια βάση για την περαιτέρω δουλειά… Στην ίδια συμφωνία η ελληνική κυβέρνηση επαναβεβαιώνει την "ξεκάθαρη συγκατάθεσή της στην πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των οικονομικών της υποχρεώσεων έναντι των δανειστών της".

Μετά τις 20 Φλεβάρη λοιπόν, η κυβέρνηση έχει πετάξει το αντιμνημονιακό της δέρμα και έχει δώσει όρκους υποταγής στο νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.

Το μόνο που επιζητούσε πλέον ήταν ένα ανθρώπινο βιώσιμο προσωπείο, να της πετάξουν οι Γερμανοί ένα κόκκαλο να δώσει στους ψηφοφόρους. 

Κι αυτή την αδυναμία βούλησης ήταν που αναγνωρίζαν όλοι στο εξωτερικό. Και έτσι παίξαν ένα ασφαλές στοίχημα με μια κυβέρνηση που είχε από μόνη της ξεδοντιαστεί και γαύγιζε χωρίς να δαγκώνει.

Η πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων ως σήμερα

Παρά την πρωτοφανή προπαγάνδα από όλες τις μπάντες, εσωτερικό και εξωτερικό, αριστερά και δεξιά, περιέγραψα την πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων: Κάθε φορά που οι δανειστές λέγαν πως ήμασταν κοντά σε μια συμφωνία ήταν γιατί η κυβέρνηση είχε ενδώσει λίγο ακόμη. Και κάθε φορά ενέδιδε λίγο περισσότερο πουλώντας παράλληλα στο εσωτερικό ελπίδα, μιλώντας για έντιμους συμβιβασμούς και προεξοφλώντας την εγγύτητα μιας «καλής συμφωνίας», ενός εντίμου συμβιβασμού. Στάχτη στα μάτια του κόσμου δηλαδή και τίποτε παραπάνω γιατί το σχήμα των διαπραγματεύσεων ήταν απλούστατο: κάθε φορά που η κυβέρνηση υποχωρούσε οι δανειστές λέγαν είστε σε καλό δρόμο αλλά έχετε μπόλικο ακόμη. Και κάθε φορά η κυβέρνηση υποχωρούσε κι άλλο… μονομερώς, ενώ οι δανειστές παρέμεναν ακλόνητοι.

Ακόμη και όταν με την καθυστέρηση της πληρωμής της δόσης του ΔΝΤ τον Ιούνιο και το ενδεχόμενο καθολικής στάσης πληρωμών να βουλιάζει τα χρηματιστήρια και τις αγορές ομολόγων παγκοσμίως, η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν επικαλέστηκε τα οικονομικά της πυρηνικά όπλα αλλά υποχώρησε ακόμη περισσότερο προσεγγίζοντας τις θέσεις των δανειστών κατά 90%.

Κι ακόμη κι έτσι, οι «βελτιωμένες προτάσεις» απορρίφθηκαν από τους δανειστές γιατί αυτοί μπορούσαν να διαβάσουν πίσω από τους ψευτολεονταρισμούς της νέας ελληνικής κυβέρνησης και την είχαν εκτιμήσει ως μια ακόμη κυβέρνηση προθύμων.

Κι οι δανειστές δικαιώθηκαν. Την Κυριακή η κυβέρνηση έδωσε κι ένα ακόμη 5% μέτρων που στο σύνολο τους αγγίζουν το 2.5% του ΑΕΠ. Κι αυτό μεταφράζεται σε πόνο για τους ήδη εξαντλημένους πολίτες.

8 δις μέτρα, από τα οποία αρκετά θα πέσουν στις ραχιτικές πλέον πλάτες των Ελλήνων φορολογούμενων ανεβάζοντας άμεσα το κόστος ζωής ανθρώπων που σήμερα μόλις και μετά βίας έχουν να φάνε, πόσο μάλλον να ανταπεξέλθουν σε αντισυνταγματικά χαράτσια.

Αν αυτό γινόταν όσο η κυβέρνηση ήταν στην αντιπολίτευση, οι Βαρουφάκης, Σταθάκης, Δραγασάκης θα ωρύονταν και δικαίως πως αυτά είναι ακραία υφεσιακά μέτρα και πως έτσι ανάπτυξη δε θα δούμε ποτέ. Τώρα που είναι πρώτη φορά αριστερά είναι επώδυνα αλλά απαραίτητα μέτρα. Προεκλογικά βέβαια κι ο ΕΝΦΙΑ ήταν αντισυνταγματικός και ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε να μην πληρωθεί. Τώρα είναι πατριωτικό καθήκον.

Το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται και από τη νεομνημονιακή κυβέρνηση.

Η μεγάλη συνθηκολόγηση και τα ανταλλάγματα

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα της προσχεδιασμένης συνθηκολόγησης μπορεί να ειδωθεί η μέχρι σήμερα αδικαιολόγητη επίθεση φιλίας στους δανειστές που δείχναν απροκάλυπτα τιμωρητική διάθεση απέναντι στην ελληνική εκλογική αψηφισιά.

Δεν ήταν επίθεση φιλίας. Ήταν δείγματα αφοσίωσης. Δεν ήταν επιθέσεις φιλίας. Ήταν εξετάσεις που η κυβέρνηση περνάει μαζί με τα μέτρα.

Το ακόμη πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι πως ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να περάσει τα μέτρα από το κοινοβούλιο χωρίς καν να έχει υπογραφεί η συμφωνία, χωρίς να έχει πάρει ανταλλάγματα για τον ενδοτισμό του.

Και ποια θα είναι αυτά; Ποιο είναι το προφορικό τυράκι στην υφεσιακή και φορομπηχτική φάκα;

Φήμες για χρηματοδότηση 30 δις τα επόμενα πέντε χρόνια. Κι ίσως μια κουβέντα για αναδιάρθρωση χρέους. Σκληρά μέτρα θα παρθούν προκαταβολικά με αντάλλαγμα εικασίες.

Είναι σημαντικό ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να μην ξαναμπεί σε φαύλο κύκλο δανεισμού και να μην υποθηκεύσει ακόμη περισσότερο τις επόμενες γενιές. Αν όμως χρειάζονται μέτρα 8 δις για την περίοδο 2015-2016 για να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 1% και 2% αντιστοίχως, τι θα συμβεί χωρίς κούρεμα του χρέους το 2018 που οι απαιτήσεις για πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι της τάξης του 3.5% και πόσο επαχθείς θα είναι τότε οι όροι τυχόν δανεισμού; Μόνο να ανατριχιάζει μπορεί κανείς σε αυτή τη σκέψη.

Η εξάρτηση πλέον της ελληνικής πλευράς από τη γερμανική είναι πλήρης. Και δεν είναι εξ ανάγκης: Είναι εκ προθέσεως: Χαρακτηριστική η μεταστροφή του άλλοτε συμπαθέστατου κου Παπαδημούλη που τιτίβιζε διαρκώς «συμφωνία πάση θυσία!».

Και δεν είναι μόνο οικονομική αυτή η εξάρτηση. Δεν ξέρουμε πόσα άλλα ανταλλάγματα θα δώσει η κυβέρνηση στα θέματα των ΠΟΠ (φέτα κλπ), των διατλαντικών συμφωνιών που δίνουν το δικαίωμα στις πολυεθνικές να καταπιούν κράτη ολόκληρα και των μεταλλαγμένων που μπορούν να καταστρέψουν ή να αλυσοδέσουν οπισθάγκωνα την αγροτική παραγωγή μιας χώρας.

Άλλωστε, για να υποχωρήσει η Αμερική στο θέμα της παραδοσιακής της επιρροής στην Ελλάδα και για υποβαθμιστεί παράλληλα και ο ρόλος του ΔΝΤ στις ελληνικές διαπραγματεύσεις οι Γερμανοί προφανώς και έχουν δώσει κάποια ανταλλάγματα: Το πρώτο και εμφανές είναι η εξάμηνη παράταση στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας ενώ φανταζόμαστε πως παραχωρήσεις έχουν γίνει κάτω από το τραπέζι και για τα ΠΟΠ, τα μεταλλαγμένα και τις διατλαντικές συμφωνίες, ζητήματα στα οποία η κάποτε αδαμάντινη ευρωπαϊκή πλευρά διαρκώς μειώνει τις αντιστάσεις της.

Γεωπολιτικά παράδοξα

Πως γίνεται όμως η Γερμανία να επιτρέπει τη σύναψη συμφωνίας για ενεργειακό αγωγό μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας;

Εδώ ερχόμαστε στην απρόσμενη χρησιμότητα της νέας κυβέρνησης για τα σχέδια του γερμανικού ολοκληρωτισμού: Είναι κοινό μυστικό πως η Γερμανία χρειάζεται άφθονη ενέργεια για τη βιομηχανία της και πως ο πιο αξιόπιστος πάροχος της είναι η Ρωσία. Χρησιμοποιώντας τα παβλοφικά αντανακλαστικά των αμερικανών στο θέμα της Ουκρανίας, αφού ήδη έχουν συμφωνήσει με αυτούς πως για τα επόμενα χρόνια η Ουκρανία θα είναι το πιο καυτό γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, οι Γερμανοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παρακάμψουν την προβληματική Ουκρανία και να παίρνουν το φυσικό τους αέριο μέσω Τουρκίας, Ελλάδας αλλά και άλλων αγωγών που θα μειώσουν την πλήρη ενεργειακή τους εξάρτηση από τη Ρωσία.

Με άλλα λόγια, ο Τουρκικός Αγωγός που ο Τσίπρας ονομαστικά ελληνοποίησε ως ελληνικό αγωγό –άλλωστε του Αλέξη του αρέσει να ελληνοποιεί, από αγωγούς μέχρι μετανάστες, με εξαίρεση το γιό του που τον λένε Ερνέστο- είναι και γερμανική διπλωματική νίκη. Το ότι παρουσιάζεται ως ελληνική την κάνει ακόμη μεγαλύτερη, γιατί οι ενδεχόμενες τριβές θα προκύψουν ανάμεσα στην αμερικανική και την ελληνική πλευρά, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη δεύτερη. Και αυτά τα περιγράφει κάποιος που είναι υπέρ της Ελληνορωσικής προσέγγισης. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ο Δούρειος Ίππος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Γιατί οι Γερμανοί μας κρατήσαν νεκροζώντανους

Αλλά ας γυρίσουμε στη χρησιμότητα που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ για τους Γερμανούς και που φαντάζομαι πως τους εκπλήσσει ευχάριστα: Εκεί που φοβόντουσαν για έναν απρόβλεπτο και αποσταθεροποιητικό εχθρό, βρίσκουν έναν εξαιρετικό σύμμαχο.

Έτσι μόνο εξηγείται το γεγονός του ότι παρότι στραγγαλίζουν την κυβέρνηση, κρατούν με αρκετά υψηλό κόστος τη ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα μέσω του ELA: Αν οι Γερμανοί ήθελαν πάση θυσία και εννοούμε πάση θυσία να ρίξουν την κυβέρνηση, θα είχαν στεγνώσει και τις τράπεζες.

Δεν έχουν όμως ιδιαίτερους λόγους να ρίξουν μια κυβέρνηση όταν αυτή σταδιακά ευθυγραμμίζεται με τους στόχους τους.

Η αρχικά απολύτως βάσιμη και δυστυχώς ακόμη δημοφιλής υπόθεση του ότι οι Γερμανοί θέλουν να ρίξουν αυτήν την κυβέρνηση γιατί απλά και μόνο έχει αριστερό πρόσημο, οφείλει να πάει περίπατο.

Επιτρέψτε μου να εξηγήσω αυτό που σας έλεγα για μια κυβέρνηση που περνάει διαρκώς τις εξετάσεις:

Είναι η μοναδική κυβέρνηση που θα μπορούσε να περάσει με τόση άνεση τέτοια αντιλαϊκά μέτρα και να χαίρει ακόμη της λαϊκής υποστήριξης.

Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στα αργά αντανακλαστικά του κόσμου και την ανάγκη του να βρει κάπου αποκούμπι.

Η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετική: Η μετουσίωση των λέξεων Τρόικα σε Θεσμοί, των μνημονίων σε συμφωνίες και έντιμους συμβιβασμούς, είναι μέρος του New Speak του ΣΥΡΙΖΑ , ενός New Speak τόσο επιτυχημένου που υιοθετήθηκε ακόμη και από την πλευρά των δανειστών.

Γιατί όμως τέτοια προσήλωση της ηγετικής ομάδας της ελληνικής κυβέρνησης στην Γερμανική πλευρά;

 Τι ωθεί την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σε άνευ όρων παράδοση;

 Ας προσπαθήσουμε να ακτινογραφήσουμε την ηγετική αυτή τη στιγμή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνει τις εξελίξεις.

Ο στρατάρχης, ο μεγάλος αρχιτέκτονας και σκακιστής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κύριος Δραγασάκης, είναι αφοσιωμένος στην αναβίωση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Θαρρεί πως έχει να παίξει σημαντικό ρόλο και να υποσκελίσει την ούτως ή άλλως φθαρμένη σοσιαλδημοκρατία, κάνοντας ότι αυτή κάποτε έκανε αλλά καλύτερα. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χτίστηκε το πανευρωπαϊκό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα.

Συμφωνούν οι γερμανικές φιλοδοξίες με αυτές του Δραγασάκη; Πρέπει να πειστούν πως ναι. Και ο ούριος άνεμος για αυτή τη σύμπλευση θα έρθει από τη θυσία της Ελλάδας ως νέα Ιφιγένεια.

Στα πλαίσια της στρατηγικής Δραγασάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος και για την αφομοίωση των PODEMOS, δεδομένου του αδιεξόδου στο οποίο σύντομα θα περιέλθει η ισπανική κεντρική πολιτική. Το παράδειγμα προς αποφυγή που γεννούσε αντιδραστικές στον γερμανικό ολοκληρωτισμό πολιτικές δυνάμεις, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως υπόδειγμα προς μίμηση για την αφομοίωση τους στο γερμανικό ολοκληρωτισμό.

Ο κος Βαρουφάκης θέλει κι αυτός να έχει βάλει το λιθαράκι του στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Το έχει άλλωστε δηλώσει κατά εξακολούθηση.

Ο κος Σταθάκης με το αδιάψευστο ένα εκατομμύριο επενδυμένο σε μεγάλα funds δεν θα ήταν και πολύ σώφρον να στραφεί κατά του προσωπικού του οικονομικού συμφέροντος.

Όσο για τον κο Παππά, μαρτυρία για το ρόλο του αποτελεί η δυσάρεστη έκπληξη προ της οποίας βρέθηκαν η Βαλαβάνη και ο Λαφαζάνης όταν διαπίστωσαν ότι τροπολογία εμπνεύσεως του φωτογράφιζε ευνοϊκά την … motor oil…(με επιφύλαξη μεταφέρουμε το δημοσίευμα καθώς αυτό ανήκει στη διαπλεκόμενη Καθημερινή και περιμένουμε διάψευση, διόρθωση ή επιβεβαίωση από τους εμπλεκομένους)

Σύμπλευση Ελλάδας Γερμανίας στο Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό

Η υπόθεση που παρουσιάζουμε και που μπορεί να φαντάζει εξωφρενική στα μάτια απλοϊκών και απαίδευτων πολιτών, είχε σύντομα μια αρκετή ισχυρή επαλήθευση:

Την ίδια περίπου στιγμή που ο Βαρουφάκης αρχίζει να μιλάει για ανεξάρτητες αρχές που θα έχουν την ισχύ να εποπτεύουν και να επαναφέρουν σε τάξη τον ελληνικό προϋπολογισμό, οι Γιούνκερ, Τουσκ, Ντράγκι, Νταίσελμπλουμ και Σουλτς παρουσιάζουν για πρώτη φορά ημιεπίσημα το σχεδιασμό ενός πανευρωπαϊκού υπερυπουργείου οικονομικών, ενός διευθυντηρίου «θεσμικού» στα πλαίσια της ανάγκης μιας βαθύτερης ομοσπονδοποίησης της ΕΕ για την αντιμετώπιση κρίσεων όπως η ελληνική.

Εδώ και πέντε χρόνια προειδοποιώ ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν το όχημα του γερμανικού ολοκληρωτισμού και η ελληνική κρίση ο δούρειος ίππος του.

Τώρα, ο γερμανικός ολοκληρωτισμός παίρνει πλέον σάρκα και οστά.

Η Ελλάδα όχι μόνο υπήρξε πειραματόζωο για τη μείωση δικαιωμάτων και κεκτημένων, όχι μόνο υπήρξε πειραματόζωο για τη μεταφόρτωση ιδιωτικών χρεών και κινδύνων σε κράτη και την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρώπη του Δυτικού μπλοκ αλλά και συνεχίζει την καριέρα της ως πειραματόζωο στο πείραμα του καινούριου γερμανικού ολοκληρωτισμού μέσω της κρίσης και δομικών λαθών. Τέσσερα πειράματα σε ένα. Και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι Έλληνες δεν ήταν καλά πειραματόζωα.

Θα περάσει ο γερμανικός ολοκληρωτισμός μέσα από το νέο ελληνικό κοινοβούλιο; 

Θα περάσει όμως η πρώτη πράξη του γερμανικού ολοκληρωτισμού, αυτή της συμμόρφωσης μέσω δυσβάσταχτων μέτρων της νέας μεταπολίτευσης, μέσα από ένα κοινοβούλιο που προέρχεται από κόμματα που όντως έχουν έντονα και πατριωτικά και ριζοσπαστικά στοιχεία;

Εδώ να σημειώσουμε κάτι που έχει διαφύγει των πάντων: Η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του ΠΤΔ δεν είχε μόνο ως στόχο τον κατευνασμό της καραμανλικής πτέρυγας. Ο ευρωμονοδρομιστής Παυλόπουλος αποτελούσε και την ασφαλιστική δικλείδα στο ενδεχόμενο η τάση της ρήξης στην κυβέρνηση να επικρατήσει οπότε και ο ίδιος θα δρομολογούσε πολιτικές εξελίξεις και αφόρητες πιέσεις και ευθύνες στο στρατόπεδο της ρήξης με την παραίτησή του, με άλλα λόγια, πολιτική ανωμαλία.

Όσο για την κυβέρνηση, ο Πάνος ο Καμμένος μπορεί να λειτουργήσει ως σκόπελος. Αλλά είναι αναλώσιμος. Άλλωστε αν κάποτε αναγεννηθεί ο Καραμανλισμός στη δεξιά, ο Πάνος θα γίνει αποδεχτός με τιμές ήρωα.

Από την αριστερά, ο Λαπαβίτσας μάλλον θα αντιδράσει και μάλλον έμπρακτα. Αλλά νεοεισερχόμενος όπως είναι στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν έχει διαμορφώσει ισχυρά δίκτυα ικανά να σχηματίσουν ισχυρό ρεύμα.

Η Κομμουνιστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αντιδράσει στο άκουσμα της συμφωνίας και ζητά συνέδριο για την αλλαγή ηγεσίας, αλλά το μόνο ειδικό βάρος της είναι μόνο το ηθικό της.

Οι Στρατούλης και Λαφαζάνης, παρά τη ρητορική τους, προτιμούν να είναι φιλολαϊκοί υπουργοί μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης παρά αντιδημοφιλείς υπουργοί μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης. Η ρητορική τους θα λειτουργήσει σαν αμορτισέρ για την Αριστερή Πλατφόρμα. Ευχόμαστε για το καλό όλων μας να μας διαψεύσουν.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι πλήρως εγκλωβισμένη στις πολλαπλές επιτροπές και στο γεγονός ότι καμία άλλη κυβέρνηση δε θα της επέτρεπε να επιτελέσει ένα τέτοιο έργο. Μόνο όταν φέρει σε πέρας το έργο της θα αντιδράσει και μάλιστα δυναμικά.

Γενικώς, η λογική που επικρατεί είναι, κάναμε δεκαετίες να πάρουμε την εξουσία για να ρίξουμε την κυβέρνησή μας με την πρώτη τρικυμία που έχει σωρευτικά αποτελέσματα με τον φόβο του να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που απεχθανόταν, ο κεντρικός μοχλός μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» μαζί με τα κόμματα των ολιγαρχών όπως το Ποτάμι και ΝΔ.

Μέσα από αυτόν τον αυτοεγκλωβισμό τους όμως, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης όχι απλά δεν γκρεμίζουν τον ετοιμόρροπο παλαιοκομματισμό, τον ανακαινίζουν κιόλας.

Και τι θα γίνει με τους Έλληνες ολιγάρχες;  

Μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει αλλιώς; Προφανώς. Να πάει εξαρχής συντεταγμένα σε ρήξη. Γιατί όπως εξηγήσαμε παλαιότερα, χωρίς ρήξη στο εξωτερικό, σταδιακά η κυβέρνηση θα βρισκόταν όχι μόνο υπό την ομηρία των Γερμανών αλλά θα έπρεπε να αποδεχτεί ότι οι ολιγάρχες βρίσκονται πολύ μακριά από το άγγιγμα της. 

Και αυτό γιατί: Ναι μεν το παλιό σύστημα είναι πλέον πολύ ακριβό για τους Γερμανούς και δεν θέλουν να το συντηρήσουν, από την άλλη όμως, οι ολιχάρχες και οι πολιτικοί του παλαιοκομματισμού, υπήρξαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που φέραν τη χώρα σε τέτοια χάλια που επιτρέπουν στους Γερμανούς να προχωρήσουν στην υλοποίηση του οράματος του γερμανικού ολοκληρωτισμού. Και οι καλοί και ηθικοί Γερμανοί δε θέλουν με τίποτε να βγουν οι βρωμιές τους στη φόρα από οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Μόνο πυροτεχνήματα θα δούμε λοιπόν από την κυβέρνηση και στο εσωτερικό μέτωπο.

Γιατί χωρίς ρήξη δε γίνεται να υπάρξει πραγματικά αριστερή κυβέρνηση

Ελάχιστες από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Τσίπρα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν εκτός πλαισίου ρήξης. Το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος ο Γιούνγκερ μόλις μερικές μέρες πριν, λέγοντας ότι αν είχε κατεβεί σε εκλογές με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε πάρει 80%, ενώ ο Τσίπρας πήρε μόνο 36%.

«Κι εγώ είμαι της άποψης ότι πρέπει ο πολιτικός να κάνει αυτά που υποσχέθηκε. Για αυτό πρέπει να σκέφτεται προσεκτικά πριν από τις εκλογές (...) Ο κ. Τσίπρας υιοθέτησε θέσεις οι οποίες εν μέρει βρίσκονται σε αντίθεση με τους κανόνες της ΕΕ. Για αυτό και οι υποσχέσεις του δεν μπορούν να εφαρμοστούν 100%. Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να το ξέρει» δήλωσε ο Γιούνγκερ.

Ο Τσίπρας το ήξερε. Ήξερε πχ πως χωρίς ρήξη δεν μπορούσε να εθνικοποιήσει τις τράπεζες παρότι αυτές έχουν ουσιαστικά εξαγοραστεί από το Ελληνικό Δημόσιο.

Ήξερε ότι δεν μπορούσε να αγγίξει τον Στουρνάρα ακόμη κι όταν αυτός πυροβολεί την ελληνική οικονομία με δηλώσεις του στα πόδια και συμβάλλει στο Bank Run που ήδη συμβαίνει κάτω από τη μύτη μας. Ακόμη και όταν ο Στουρνάρας γράφει αμέσως μετά τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ στα θεσμοποιημένα του αρχίδια το κάλεσμα της Ζωής για να καταθέσει στην επιτροπή θεσμών και διαφάνειας για το ξέπλυμα των δωροδοκιών της Siemens και αμέσως μετά για τις εμπρηστικές δηλώσεις του που αποσταθεροποίησαν ακόμη περισσότερο την ελληνική οικονομία. Και αυτό δεν είναι ελληνική άποψη: Σε άρθρο του το Forbes (ή το Bloomberg, συγχωρέστε με, δεν μπορώ να εντοπίσω το δημοσίευμα αν και εγγυώμαι πως η περιγραφεί που δίνω είναι ακριβής) χαρακτήρισε την εμπρηστική  στάση του Στουρνάρα ως πράξη «εξαιρετικής απιστίας».

Αν έτσι χαρακτηρίζει τον Στουρνάρα ένα καπιταλιστικό έντυπο, πως θα έπρεπε να του συμπεριφερθεί μια «ριζοσπαστική» κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση μπορούσε κι έπρεπε να εκβιάσει το σύστημα με τη μεγαλύτερη καπιταλιστική του κρίση των τελευταίων ετών που θα το οδηγούσε θέλοντας και μη σε πολιτικές αλλαγές.

Αντί αυτού, διάλεξε στην πρακτική της, σε αντίθεση με τη ρητορική της, να γίνει ο λουστράκος του νεογερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού. Ξεγελούσε τον κοσμάκι για να καλύψει τη δική της απροθυμία πως τάχαμου δεν πήραμε λαϊκή εντολή για ρήξη. Μήπως πήρατε λαϊκή εντολή για νέα μέτρα 8 δις και συνέχιση του προγράμματος; Αυτή τη λαϊκή εντολή πήρατε; Αυτή τη δέσμευση δώσατε όταν σκίζατε προεκλογικά μνημόνια;

 Τσίπρας και Mcdonald

Μερικές μέρες πριν το γενικά αξιοσέβαστο ΙΣΚΡΑ, μας διαβεβαίωνε γεμάτο αριστερίστικη αλαζονεία πως ο Τσίπρας δε θα γίνει McDonald. Ιδού τι έγραφε:

«Όταν λέμε Mac Donald δεν εννοούμε τη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων αλλά των πρώτο Εργατικό πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας…

Το 1929 το Εργατικό κόμμα κερδίζει τις εκλογές με αιτήματα να σταθεροποιήσει τα μεροκάματα, να καταργήσει τον αντισυνδικαλιστικο νόμο του 1927 και να εθνικοποιήσει την ανθρακοβιομηχανία, τις μεταφορές και την ασφάλιση. Είναι η εποχή της Μεγάλης κρίσης. Οι πιέσεις στη κυβέρνηση από το μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι τρομακτικές. Η κυβέρνηση δεν τηρεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις με το επιχείρημα του «έλεγχου των αναγκών». Όμως η αστική τάξη, ενθαρρυμένη από τη στάση υποχώρησης, απαιτεί επιπλέον «αποφασιστικά μέτρα».Μια ειδική κυβερνητική επιτροπή συνιστά αύξηση των έμμεσων φόρων και περικοπές των δημοσίων δαπανών.

Στη χώρα ξεσπούν διαδηλώσεις και τα απλά μέλη του Εργατικού κόμματος, αλλά και πολλά του στελέχη, στηρίζουν ένα κίνημα συλλογής υπογραφών κατά των μέτρων. Ακόμη και υπουργοί τάσσονται κατά των προτάσεων.

Το 1931, ο MacDonald σχηματίζει μια εθνική κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν μόνο δύο από τους του Εργατικούς, ενώ η πλειοψηφία των βουλευτών που τη στηρίζει προέρχεται από τους Συντηρητικούς . Ο MacDonald διαγράφεται από το Εργατικό Κόμμα, για προδοσία.

Η «εθνική κυβέρνηση» που σχηματίζεται οδηγείται σε τέτοια αδιέξοδα, ώστε ο ίδιος ο MacDonald ομολογεί την «περίεργη θέση του να είναι μεταξύ των ηγετών ενός κόμματος στο οποίο δεν ανήκουμε και να έχουμε την ευθύνη για μια πολιτική που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Ευτυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.»

Δυστυχώς αγαπητό Iskra. Το πρώτο μισό της ιστορίας της ιστορίας του Mcdonald έχει ήδη επαναληφθεί. Ως Φάρσα. Μένει να δούμε αν θα επαναληφθεί και το υπόλοιπο μισό. Όχι ως φάρσα. Αλλά ως τραγωδία.

Μέχρι τότε, μένουμε μνημόνιο, μένουμε Ευρώπη. Και Γερά Γερούν. Και βάστα Σόιμπλε. Γιατί είναι μοναχά η αδιαλλαξία του τελευταίου που μπορεί να αποτρέψει τη δυστοπία μιας ολοκληρωτικής Γερμανευρώπης και τη ματαίωση για δεκαετίες των αριστερών οραμάτων.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 23/6/2015

Read More »

Άγριος προπηλακισμός της Φωτίου από τον Ψαριανό

Όσοι ασχολούμαστε έστω και λίγο με την πολιτική, γνωρίζουμε το ποιόν του Γρηγόρη Ψαριανού. Ο κυνικός τυχοδιωκτισμός του δεν ποιεί ήθος.

Περιμέναμε όμως ήθος από αυτούς που περηφανεύονται για το ηθικό τους πλεονέκτημα σα γύφτικα σκεπάρνια.

Κακώς.

Χθεσινός τίτλος της Αυγής, του κομματικού εργαλείου του ΣΥΡΙΖΑ και πλέον της κυβέρνησης, μας υπενθυμίζει με λιγοστές εξαιρέσεις το δόγμα πως τα μήντια υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κατόχων τους.

«Άγριος προπηλακισμός του Γρ. Ψαριανού στην υπουργό Θ. Φωτίου στο πλατό του Mega» τιτλοφορεί η Αυγή χθεσινό της δημοσίευμα που περιγράφει την όντως προκλητική συμπεριφορά του Ψαριανού που κουνούσε έξαλλος διαρκώς το δάχτυλό του.

Δεν της φτάνει όμως αυτό της Αυγούλας. Θέλει να βάλει και τη δικιά της πινελιά μεγαλοποιώντας το επεισόδιο για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Σάμπως κάνει και κάτι άλλο αυτή η κυβέρνηση;

Ενώ η λοιπόν η υπουργός δεν έχει μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από την υποτιθέμενη «σκουντιά» του Ψαριανού και θέλει μη Έλληνα επόπτη γραμμών για να προσδιοριστεί με σιγουριά αν την πίεσε και πόσες φορές με το δάχτυλο της λίγδας του πιτόγυρου, η Αυγή σκοπίμως κιτρινίζει περιγράφοντας πως «ο "μάτσο" βουλευτής Γρ. Ψαριανός επιτέθηκε λεκτικά και σωματικά σκουντώντας απειλητικά την υπουργό» και το πάει και ένα βήμα παραπέρα μιλώντας για τον «απαράδεκτο συμψηφισμό της βίας (λεκτικής και σωματικής) και του σεξισμού που επέδειξε ο βουλευτής του Ποταμιού» (για να.βγάλετε τα συμπεράσματα σας το βίντεο εδώ)

Γιατί όχι και ναζιστικός και σατανιστικός; Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα ξεκινάν οι στερεοτυπικές της αριστεράς λοιδορίες.

Ο Ψαριανός ήταν χυδαίος. Δεν μας είναι κάτι καινούριο αυτό. Κι η συμπεριφορά του απέναντι στη Φωτίου ήταν ανάλογη του ανδρός.

Αν ήμουν εγώ στη θέση της Φωτίου μπορεί να τον μπουκέτωνα και να του βαζα το δάχτυλο του στον κώλο του να το κουνάει από εκεί όσο θέλει. Αν ήμουν δεξιός η Αυγή θα μου σερνε ότι έσυρε και στον Ψαριανό. Κι αν ο Ψαριανός ήταν gay θα με χαρακτήριζαν ομοφοβικό χρυσαυγίτη. Αλλά ο Ψαριανός δεν είναι gay. Απλά πολιτικός transexual είναι. Και κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή.

Η κατάχρηση κατηγορητικών όρων ξεφτυλίζει την ουσία τους.     

Φυσικά τώρα που η Αυγή ως κυβερνητικό πλέον έντυπο δεν ασχολείται με τη βία των κατασχέσεων, τη βία των αυτοκτονιών, τη βία των μεγαλογιατρών και την οικονομική βία του κράτους κατά των πολιτών, χρειάζεται τους γνωστούς βαρβάρους, γιατί τι θα απογίνουμε δίχως αυτούς, έτσι δεν είναι;

Προσβλητική και χυδαία η συμπεριφορά του Ψαριανού και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό που δεν ξέρουμε όμως είναι αν η κυρία Φωτίου προσβλήθηκε περισσότερο από το κούνημα του δαχτύλου ή από τον όρο «νεομνημονιακό σούργελο» που της απέδωσε ο Ψαριανός.

Γιατί δυστυχώς η γραμμή της κυβέρνησης μέχρι τώρα απειλεί να δικαιώσει τον Ψαριανό. Κι όχι μόνο. Γιατί όπως γράψαμε, αυτή η κυβέρνηση είναι η μοναδική που μπορεί να αναστήσει τους πολιτικά νεκρούς μνημονιακούς υπογράφοντας και το επόμενο μνημόνιο.

Πράγματι. Φαίνεται πως η μεγαλύτερη έγνοια της κυβέρνησης είναι το πώς θα βαπτίσει το νέο μνημόνιο για να είναι το όνομα συμβατό με την παρελθούσα αντιμνημονιακή της ρητορική.

Είναι πολλοί αυτοί που προετοιμάζουν μέσω της ηττοπάθειας την αποδοχή της ήττας.

Δεν πειράζει που θα μας γαμήσουν, φτάνει που ο Αλέξης τουλάχιστον προσπάθησε.

Κάνουν λάθος.

Με την εξαίρεση της Ζωής Κωνσταντοπούλου που έχει προσηλωθεί στο να τρέχει δύο μεγάλες εξεταστικές επιτροπές αν και με σοβαρές παραλείψεις, η συνθηκολόγηση στις 20 Φλεβάρη χωρίς να πέσει ούτε μια πιστολιά υπονομεύει τις ίδιες τις εξεταστικές επιτροπές.

Η κυβέρνηση αντί να χρησιμοποιήσει το τελευταίο όπλο της, τη στάση πληρωμών, εξάντλησε τους τελευταίους πόρους του κράτους που θα μπορούσαν να μας συντηρήσουν για πολλούς μήνες ακόμη και σε συνθήκες διεθνούς αποκλεισμού ώστε να προβεί σε μια επίθεση φιλίας απέναντι στους μπαταχτζήδες δανειστές.

Απέναντι στα μπουκέτα που απολύτως αναμενόμενα μας ρίχναν, εκείνη προσέφερε ανθοδέσμες.

Δεν αντιστάθηκε ποτέ. Απλά δεν συμμορφώθηκε πλήρως. Και αυτό ήταν μια θανάσιμη ύβρις για τους δανειστές και το όραμα μιας ολοκληρωτικής Ευρώπης.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε τόσο λίγη;

Θα σας αποκαλύψουμε το μεγάλο μυστικό της αφοσίωσης των κομμάτων στο Ευρώ: οι κομματικοί τους μηχανισμοί δεν αντέχουν χωρίς τα ευρωπαϊκά λεφτά.

Ποιο εύκολα ζουν αν χάσουμε την Πρέσπα, παρά αν χάσουμε τα ΕΣΠΑ.  

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ρίξει όλο το βάρος στην καταπολέμηση των κριτικών σπαταλών (επαναλαμβάνω, των σπαταλών κι όχι των δαπανών γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν καθεστώτα σπατάλης) και της φοροδιαφυγής, προτίμησε, από την απόπειρα εθνικής ανασυγκρότησης, την διαιώνιση της κατάστασης ενός κράτους επιδοτούμενου κι εξαρτημένου.

Η επιλογή θα έχει δραματικές συνέπειες: Όποιοι έχουν βάλει το κόμμα τους πάνω από τη χώρα, κατέληξαν να διαλύσουν και τα δύο.

Και αυτή η μοίρα περιμένει και τον Αλέξη Τσίπρα αν συνεχίσει ως τυπικός Νεοέλληνας να θέλει να χωρά 7 καρπούζια κάτω από μια μασχάλη.

Το χειρότερο για αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι παρότι δεν δείχνει να σχετίζεται με τα μεγάλα σκάνδαλα της μετοπολίτευσης, θα παίξει το ρόλο του αυτοφοράκια.

Αλλά αυτά τα είπαμε από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης. Είχαμε προειδοποιήσει πως αν η κυβέρνηση δεν πάει σε ρήξη με τους δανειστές στο εξωτερικό και τους ολιγάρχες στο εσωτερικό θα καταλήξει σε ρήξη με το κόμμα και το λαό.

Και το πρώτο ήδη σταδιακά συμβαίνει.

Αντί η κυβέρνηση να πει πουτ δεν κοτ ντάουν, διαπραγματευόταν με το χασάπη που κρατούσε τον μπαλτά και κρατούσε από τον λαιμό  την κότα στον πάγκο του.

Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε επιθετική διαπραγμάτευση, βίωνε την «αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» ενώ για τερματοφύλακα είχε βάλει τον … Πολέτι.

Έλα εντάξει, μόλις 6 θα φάμε… με τους άλλους τρώγαμε οχτάρες μας καθησυχάζουν οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αντιμνημονιακοί. Καθίστε στα αυγά σας γιατί θα έρθουν ξανά οι άλλοι μας λέγανε και φρόντιζαν να ρίχνουν ναρκωτικό στο πικρό ποτήριο που θα συνεχίζουμε να πίνουμε.

Το κατηργημένο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν όπιο του λαού μέρος του οποίου είναι ακόμη μες τη μαστούρα.

Τώρα η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί. Χρειάζεται επειγόντως να της δώσουν ψίχουλα οι δανειστές για να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους τη συνθηκολόγηση και να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη. Η λέξη πανωλεθρίαμβος περιγράφει τη στρατηγική της κυβέρνησης.

Μα οι δανειστές δεν επιδιώκουν μια απλή νίκη. Χρειάζονται την ελληνική συντριβή. Για αυτό και όλους αυτούς τους μήνες που η κυβέρνηση μιλά για προσέγγιση, οι δανειστές παραμένουν όχι απλά ανυποχώρητοι αλλά εμφανίζονται μέρα με τη μέρα ακόμη σκληρότεροι. Μέχρι να βρεθεί κάποιος που να βάλει το δάχτυλο που μας κουνούν στον κώλο τους.

Δεν φτάνουν ούτε οι νεοφιλελεύθερες 47+3 θέσεις του προγράμματος που ούτως ή άλλως και όπως κι αν ισοκατανεμηθούν τα καινούρια βάρη, δεν μπορεί κανείς να τα βαπτίσει αλλιώς από νέα βάρη στην κατάκοπη καμπούρα του λαού.

Η Τριαρχία, γιατί εγώ θεσμούς την Τρόικα δεν πρόκειται να την πω ούτε με σφαίρες, θέλει να μας ισοπεδώσει παραδειγματικά.

Το έγκλημα της κυβέρνησης ήταν η άπληστη αλαζονεία του καλομαθημένου όταν οδηγός της έπρεπε να είναι η αγωνία του μεροκαματιάρη και τ’ ανέργου.

Και παρά το δημόσιο μαστίγωμα της, στελέχη της κυβέρνησης συνεχίζουν το έγκλημα της αλαζονείας. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που η Φωτίου μας δήλωνε πως ηγέτες σαν τον Τσίπρα εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια για να τη σιγοντάρει ο Κατρούγκαλος, που απαντώντας σε ερώτηση του Challenges που προϊδέαζε την απάντηση δήλωσε πως ο Τσίπρας έχει κάτι από Λούλα και από Τσε Γκεβάρα.

Το μόνο που έχει σίγουρα από Τσε Γκεβάρα είναι το όνομα του γιου του Ερνέστο. Αλλά στα βαπτίσια είναι καλή η κυβέρνηση. Το κρέας ψάρι, την Τριαρχία (Τρόικα) θεσμούς, το μνημόνιο 3 έντιμο συμβιβασμό.

Και επειδή κι εμείς είμαστε καλοί στα ονόματα, άλλο ο Τσε Γκεβάρα κι άλλο ο Τσε Και-βαράτε με κι ας κλαίω.

Δεν έχουμε πλέον να φοβάστε το ενδεχόμενο της αριστερής παρένθεσης μιας και δεν υπήρξε ποτέ κυβερνώσα αριστερά σε αυτή τη χώρα.

Όσο για καινούρια βαπτίσια αντιλαϊκών πολιτικών ούτε για αυτό χρειάζεται να ανησυχούμε: Μιας και η κυβέρνηση ακόμη να τα βάλει με τη μαφία των ολιγαρχών, νονούς έχουμε πολλούς.

Να θυμάται η κυβέρνηση ότι ισχύει για αυτήν το αντίστροφο που ισχύει για τη γυναίκα του Καίσαρα: Δεν αρκεί να φαίνεται αριστερή και πατριωτική. Πρέπει και να είναι. Και μέχρι τώρα ούτε καν μοιάζει.

Δεν είναι ότι ο φόβος άλλαξε πλευρά. Η κυβέρνηση άλλαξε πλευρά. Και χρειάζεται βίαιο σκούντηγμα και κούνημα δαχτύλου για να θυμηθεί με ποιανού την πλευρά είναι.

Σκούντηγμα όπως αυτό που της έκανε ο Κώστας ο Βαξεβάνης που ξυπνώντας από τη Συριζαία του νάρκη ώθησε σε παραίτηση τους διοικητές του ΙΚΑ και του ΟΛΠ όταν η κυβέρνηση δεν τολμούσε καν να τους αγγίξει ή να τους κουνήσει το δάχτυλο.

Το μόνο αισιόδοξο στο επεισόδιο Ψαριανού Φωτίου είναι πως ο πρώτος μας αποκάλυψε πως δεν αντέχει άλλο να τον λένε γερμανοτσολιά και εθνοπροδότη και να του προσάπτουν πως είναι με τους δανειστές. Αν δεν το αντέχει αυτό ένας κυνικός τυχοδιώκτης που είναι με τους δανειστές, πόσο μάλλον να το αντέξουν άνθρωποι καλών προθέσεων αν σε ένα χρόνο από τώρα βρεθούν στη θέση του.

Οι ψευδαισθήσεις πλέον δεν φτουράνε για πολύ. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Αφήστε λοιπόν το εμπόριο αισιοδοξίας και φρούδων ελπίδων και ξεκινήστε την Κάθαρση.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/6/2015

Read More »