Παίρνω την ασσίστ από το κλείσιμο του αμέσως προηγούμενουάρθρου μου και τη δίνω στον Mat O’Brien της Washington Post, που δεν τη λες και
φιλοσύριζα:
“Η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της, πρώτα ως τραγωδία,
μετά ως φάρσα και τελικά ως τροιλά. Αυτή είναι τουλάχιστον η περίπτωση της
Ελλάδας, όπου οι δανειστές της θέλουν να κόψει τις συντάξεις αντί να αυξήσει
τους επιχειρηματικούς φόρους, γιατί φοβούνταν πως αυτές οι αυξήσεις θα- όπως
αναφέρει ο Peter Spiegel- “σακατέψουν την οικονομική ανάπτυξη»
Ω, οπότε τώρα ανησυχούν πως η λιτότητα τραυματίζει την
οικονομία. Τι κρίμα που δεν απασχολούσε αυτό λίγο περισσότερο πριν κάνει την
οικονομία της Ελλάδας να συρρικνωθεί κατά 25%»!!!»
Ο εύστοχος αναγνώστης το πρώτο που θα παρατηρούσε είναι πως
δεν μπορείς να δώσεις πάσα μια ασσίστ αφού για να είναι ασσίστ πρέπει να
σκοράρεις.
Αλλά δεν γαμείς με τα οντολογικά ζητήματα του μπάσκετ; Εδώ
ζούμε στην εποχή της Αριστεράς που η τρόικα βαπτίζεται Θεσμοί και τα μνημόνια
καλή συμφωνία, στις ασσιστ θα κολλήσουμε;
Πως απάντησε λοιπόν ο φιλοκυβερνητικός πρώην αριστερός τύπος
στην απόπειρα της κυβέρνησης να αυτοεξευτελιστεί παγκοσμίως προσφέροντας
ισοδύναμα που είναι λιγουλάκι μεγαλύτερα ακόμη και από τις ίδιες τις απαιτήσεις
των δανειστών, μια προσπάθεια που οι δανειστές την αντάμειψαν με την απίστευτη
τρολιά του «δεν μπορούμε να δεχθούμε τα υφεσιακά μέτρα που η ελληνική κυβέρνηση
προτείνει;»
Πως αντέδρασε ο φιλοκυβερνητικός τύπος όταν στην προσπάθεια
του ΣΥΡΙΖΑ να μπει στα παπούτσια των δανειστών, οι δανειστές απάντησαν
μπαίνοντας στα παπούτσια του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ;
(Να σημειωθεί εδώ πως το μπούμερανγκ επέστρεψε για να
χτυπήσει το ΣΥΡΙΖΑ στις ύστατες κόκκινες γραμμές του, τους μισθούς και τις
συντάξεις)
Πως απάντησαν στο πολύ σημαντικό σημείο της δήλωσης της
Μέρκελ πως «το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο» που ήταν το κερασάκι στην
προχθεσινή τούρτα που φάγαμε μόλις χθες στη μάπα;
Πως απαντούν σε αυτό το τένις λαθών που συμβαίνει και από
τις δύο πλευρές, με την ελληνική πλευρά να απαντάει με το κουλό ρεβέρ της
επίθεσης φιλίας και της διαρκούς υποχώρησης στις επιθέσεις μίσους των δανειστών
σε ένα άνισο παιχνίδι που απειλεί να τινάξει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλη
την Ευρώπη στον αέρα;
Η απάντηση του φιλοκυβερνητικού τύπου δεν είναι ούτε
πανευρωπαϊκή ούτε πανελλαδική: Είναι ξερά σαλονικιώτικη:
ΧΑΛΑΡΑ.
Το Κουτί της Πανδώρας περιγράφει την ελληνική πρόταση ως
βαριά αλλά για να το ελαφρύνει λίγο το θέμα την συγκρίνει με την πρόταση των
σαμαροβενιζέλων οικονοκοινωνικού κόστος 11 δις και καταλήγει συγκρίνοντας τα 8
δις της νέας πρότασης με τα 11 της παλιάς με τη φράση «ε δεν είναι και μικρή
διαφορά».
Δεν είναι και μεγάλη όμως, ε Κουτί της Πανδώρας»;
Όσο χρησιμοποιείτε ως μέτρο σύγκρισης τους νεοφιλελέδες,
τόσο πιο πολύ συμβάλετε στο να τους μοιάζει όλο και πιο πολύ αυτή η κυβέρνηση.
Στην Αυγή πάλι, το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, ο
Ανανδρανιστάκης μέμφεται τους Σαμαροβενιζελοθεοδωράκηδες γιατί δεν στηρίζουν
την ελληνική πρόταση.
Άντε και καλή συνεργασία να χετε κύριε Ανανδρανιστάκη. Να
κάνει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που δε θα τολμούσε να διανοηθεί τα
προηγούμενα χρόνια: Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τους νεκροθάφτες της χώρας.
Μπορεί κάποιοι αναγνώστες μου να αναρωτιούνται γιατί στο εν
λόγω άρθρο χρησιμοποίησα αθλητική ορολογία.
Γιατί αυτό είναι το επίπεδο της αρθρογραφίας στη χώρα:
Επίπεδο αθλητικογραφίας.
Η αριστερά δεν αποτελεί πλέον αυταξία για τους αρθρογράφους
της. Είναι καλή γιατί είναι καλύτερη από τους προηγούμενους.
Κι εγώ είμαι ο Ρουβάς άμα με συγκρίνεις με τον Κουασιμόδο.
Το αντιlifestyle παντρεύτηκε την κατινιά και γέννησε το
lifestyle της φιλοκυβερνητικής αρθρογραφίας που προτιμάει να καταπίνει
ελέφαντες από το να κρίνει και να ελέγχει την κάποτε πολύτιμη μας κυβέρνηση που
έχει ξεφτίσει πρόωρα, μιας αρθρογραφίας που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό
της αν δεν γράψει κάτι για Άδωνι. Αντί να γράφουν για τον Άδωνι μόνο όταν είναι
απαραίτητο, έχουν κάνει το να γράφουν για τον Άδωνι απαραίτητο.
Αυτό είναι το πρόβλημα με την μεταπολιτευτική αριστερά. Έχει
δομηθεί και εξελιχθεί από τα πανεπιστήμια ακόμη με όρους εναλλακτικού
lifestyle.
If all you got is lifestyle, you better get a life.
Ουάου.
Αγαπητή αριστερά: αντί να σφετερίζεσαι τα δίκια και τους
ιστορικούς αγώνες του λαού, κοίτα να τα υπερασπιστείς έμπρακτα. Αλλιώς θα
καταλήξεις…
Εξουσία.
Η συγκυβέρνηση γράφει ήδη ιστορία. Την ιστορία που έγραψε
πρώτος ο Mcdonald. Καιρός να αλλάξει τους βασικούς συγγραφείς αυτού του
αποτυχημένου έργου.
Αρκετά έχετε δικαιώσει τους εχθρούς και τους εκμεταλλευτές
του λαού.
(Σμσ: λαός
δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι)
Και για να μην είμαστε άδικοι και νομίσει κάποιος ότι
προστατεύουμε τους ΑΝΕΛΛ από την κριτική, όταν μιλάει κάποιος για κακή ως
μέτρια δημοσιογραφία, οφείλει να μην ξεχνάει τον υποψήφιο Βουλευτή των ΑΝΕΛΛ κύριο
Χριστοφορίδη, ο οποίος επιδίωξε να εξαργυρώσει με βουλευτική έδρα τις «υπηρεσίες»
που προσέφερε στο αντιμνημιακό μπλοκ με την Κουρικής πιστότητας εφημερίδα του
«το Χωνί». Άλλωστε ακόμη και ο Κουρής αντιμνημονιακός έγινε. Όσο καλός κι αν
είναι ο κήπος σου, αν δε τα ξεχορταριάζεις, τα παράσιτα θα τον πνίξουν. Ο κος
Χριστοφορίδης λοιπόν, πρώην υπάλληλος των Γιαννακόπουλων, είχε ορκιστεί δημόσια
μαζί με τους άλλους συναδέλφους του που δουλεύαν στου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου,
πως θα παίρναν εκδίκηση για την δολοφονία του φίλου και συναδέρφου τους Σωκράτη Γκιόλια.
Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από το να
γίνεσαι Μάκης στη θέση του Μάκη.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 24/6/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου