Τους γνώρισα σε ένα στέκι αναρχικών.
Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Ένα γατάκι στην πλάτη ενός κυριούλη. Να βγαίνουν έξω μαζί.
Αχώριστοι φίλοι.
Χθες κάθισα μαζί τους.
Δεν ρώτησα τ’ όνομα του. Δεν το χρειαζόμουν ένα συνηθισμένο
όνομα. Η σχέση με το γατάκι, την Τιτίκα του, τον κάνει τόσο ξεχωριστό.
Ο κυριούλης μου είπε την ιστορία τους.
Την πέτυχε στο δόμο, ενός μηνού πραγματάκι που έσερνε το ένα
ποδαράκι του. Πιθανότητες επιβίωσης από μόνο του; Καμία. Απολύτως.
Ο κυριούλης είχε δύο επιλογές: να γυρίσει τα μάτια αλλού ή
να το πάρει.
Έκανε τη σωστή επιλογή.
Τώρα έχει μια πιστή σύντροφο. Και την εκτίμηση και τον
θαυμασμό κάποιων ανθρώπων που εκτιμούν τα θαύματα.
Ο κυριούλης τρώει στα συσσίτια. Η Τιτίκα όμως έχει πάντα την
γατοτροφή της.
Προσφέρθηκα να κεράσω, να βοηθήσω.
Ο κυριούλης δεν δέχτηκε.
«Και μόνο που το είπες, αρκεί» μου είπε.
«Είναι τριών χρονών. Εγώ 62. Να δούμε ποιος θα φύγει πρώτος»
είπε γεμάτος έγνοια κι αγάπη.
Κυριούλη μου, να τα χιλιάσετε κι εσείς και η Τιτίκα σας.
Δεν ξέρετε πόσο πολύ σας χρειαζόμαστε ζωντανούς κι
αγαπημένους κι αχώριστους, έστω κάποιοι από εμάς.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/7/2018
Μπράβο Πέτρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή