Ποιο δίλλημα των ευρωεκλογών ωρέ;

Κούλη ή Αλέξη;

Αυτό δεν είναι δίλλημα, ιδιαίτερα για τις ευρωεκλογές. Είναι πείραμα μπιχεβιορισμού που καταργεί την ελεύθερη βούληση.

Σε όλη την Ευρώπη με ελάχιστες εξαιρέσεις, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα καταρρέει.  Το ίδιο συμβαίνει και στην Μ.Βρετανία, με το νεοϊδρυθέν κόμμα του Nigel Farange να σαρώνει.

Έτσι, έχω κάθε δικαίωμα να μιλάω για το ελληνικό παράδοξο όπου ο λαός που υπέφερε περισσότερο από κάθε άλλο από τις κυρίαρχες πολιτικές, στέλνει πλειοψηφικά να τον εκπροσωπούν απέναντι στους «θεσμούς» αυτούς που συνέδραμαν μαζί τους για την φτωχοποίηση και τον μαρασμό του λαού.

Θα μπορούσε να το πει κάποιος σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου ο όμηρος ταυτίζεται με τον απαγωγέα.

Θα μπορούσε κάποιος εύλογα να μιλήσει για εθελοδουλεία και ιδιοτέλεια.

Η πολιτική παράδοση του ραγιαδισμού ξαναέγινε κυρίαρχη: Κι αυτό αποτελεί την πολιτική παρακαταθήκη της τελευταίας κυβέρνησης.

Η χώρα έχει γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω λένε.

Δεν ισχύει αυτό για μια πλειάδα λόγων.

Μισό αιώνα πριν οι Έλληνες μπορεί να μην είχαν φράγκα αλλά είχαν ατομική ιδιοκτησία και δεν ήταν βουλιαγμένοι σε ιδιωτικά χρέη.

Επίσης η δυναμική του πληθυσμού ήταν σε όλα ανώτερη. Οι άνθρωποι των γενιών του 50, 60, 70, ήταν διψασμένοι για μόρφωση, δουλειά κι η δημιουργία οικογένειας αποτελούσε στόχο ζωής.

Σήμερα, οι γενιές είναι βουλιαγμένες σε μια κουλτούρα επίπλαστης ευκολίας. Έχει εκλείψει το ήθος, το ηθικό και η ηθική.

Το κυρίαρχο στοιχείο είναι ο τυχοδιωκτισμός.

Ο αμοραλισμός επιβραβεύεται ξανά, αναδεικνύεται σε προσόν.

Δεν έχουμε πάει πενήντα χρόνια πίσω. Έχουμε πάει πενήντα χρόνια κάτω.

Ο μόνος παραλληλισμός που μπορεί να γίνει με το παρελθόν είναι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που έχει επαναεμφυσηθεί σε αρκετά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Ο λαός που πραγματικά μέσα στην λαίλαπα των μνημονίων δοκίμασε να αποτινάξει από πάνω του το σάπιο πολιτικό σύστημα, ανέθεσε τελικά σε κάτι «καινούριο» την αποστολή.

Και το καινούριο, επανέφερε το παλιό σε όλη του σαπίλα, όπως προειδοποιούσα από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του.

Το νεοελληνικό παράδοξο λοιπόν δεν είναι και τόσο παράδοξο τελικά. Έχει μακραίωνη και κυρίαρχη παράδοση.  Και πολύ μέλλον σε έναν τόπο που δεν έχει.

Γιατί μπορεί να φαίνεται ότι η Ευρώπη μαλάκωσε απέναντι μας. Αλλά αυτή είναι μια απλή υπαναχώρηση υπό τον φόβο της επερχόμενης πολιτικής συντριβής του πολιτικού κατεστημένου στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι υποχώρησαν και στο θέμα του Brexit, καθώς χρειάζονταν την μεγάλη ευρωομάδα των Βρετανών. Αλλά όπως είπαμε, από κεί μεριά τους περιμένει μια τεράστια σφαλιάρα.

Οι μάσκες όμως θα πέσουν μερικούς μήνες μετά τις ευρωεκλογές ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Και μαζί με τις μάσκες θα αρχίσουν να πέφτουν ξανά κι οι βουρδουλιές.

Η Ελλάδα θα βρεθεί μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης και θα επιμένει στην Σκύλα.  

Οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες των ελιτ, θα έπρεπε να μας μελετήσουν καλύτερα για να μάθουν το είναι αυτό που μας έχει κάνει πλέον τόσο πειθήνιους όσον αφορά τις κεντρικές μας πολιτικές επιλογές.

Μια τέτοια σπουδή θα τους φανεί χρήσιμη στο να υλοποιήσουν πιο εύκολα και πιο γρήγορα τις διεστραμμένες τους φιλοδοξίες.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/5/2019