Πόσα έκανε λάθος η Ελλάδα (και πόσα δεν έπραξε ολωσδιόλου)

Όταν μεμφόμουν τον ισχυρισμό του Κικίλια για την «απόλυτα θωρακισμένη χώρα», δεν ήταν από τυπική νεοελληνική καφρίλα.

Ήταν γιατί γνώριζα ότι ισχύει το απολύτως αντίθετο.

Ας δούμε τώρα τι έχει κάνει λάθος και τι από αυτά που έπρεπε να κάνει δεν έκανε η «απόλυτα θωρακισμένη χώρα» .

1)      Μνημόνια.

Νοσοκομεία που κλείσαν, οι κλίνες στις ΜΕΘ από 9500 γίναν 550, όταν η  χώρα πάγια χρειάζεται 3.500. Δεκάδες χιλιάδες γιατροί που ωθήθηκαν στο εξωτερικό. 200 πλήρως εξοπλισμένες ΜΕΘ παραμένουν κλειστές λόγω έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού

2)      Ταξιδιωτικοί αποκλεισμοί

Η χώρα άργησε εγκληματικά να απαγορέψει μετακινήσεις από και προς πληγείσες περιοχές.

3)      Καραντίνες: Η χώρα, αντί να επιβάλλει καραντίνα σε όλες τις πληγείσες περιοχές, έκλεισε όλη την χώρα. 1.000.000 εργαζόμενοι και εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και καταστηματάρχες θα βρεθούν με μηδενικά εισοδήματα. Δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα κλείσουν και εκατοντάδες μεγάλες

Θα απειληθούν με λουκέτο. Οικονομικό ολοκαύτωμα. Κι όλα αυτά με ολόκληρο τον πλανήτη να βρίσκεται στα πρόθυρα κραχ.

4)      Αντιδραστήρια και αναπνευστήρες.

Τα αντιδραστήρια στο δημόσιο τελειώσαν. Είναι αδύνατο να παρακολουθεί η επιδημία στον γενικό πληθυσμό, και πλέον, ούτε καν στα νοσοκομεία.  Η ίδια η χώρα επέλεξε να σταματήσει τις καταγραφές εκτός νοσοκομείων.  Η χώρα θα έπρεπε να είχε κάνει ότι έκανε η Ν.Κορέα, που πλέον ελέγχει την επιδημία,

5)      Ειδικοί χώροι υποδοχής, καταγραφής και νοσηλείας.

Οι χώροι αυτοί ήταν ελάχιστοι. Το αποτέλεσμα ήταν τα νοσοκομεία να γίνουν από νωρίς εστίες μόλυνσης. Σε αντίθεση η Κίνα σήκωσε εκ του μηδενός καινούρια νοσοκομεία. Η Ελλάδα δεν διαμόρφωσε ούτε καν ένα νοσοκομείο πριν αρχίσουν οι ελληνικές εστίες.

6)      Μέσα μαζικής μεταφοράς:

Η άθλια κατάσταση στα ΜΜΜ της χώρας, αποτελούσε εγγύηση για την επέκταση της επιδημίας. Τίποτε δεν έγινε για να εξοπλιστούν τα ΜΜΜ με νέα οχήματα και να αποφεύγεται η καθημερινή σαρδελοποίηση των πολιτών.

    

Ακραίες λύσεις

1)      Ολυμπιακοί της επιδημίας.

Κοιτάζοντας για δύο μήνες με το κιάλι την επιδημία στην Γουχάν, οι άπραγες κυβερνήσεις θα έπρεπε να έχουν διαμορφώσει ειδικούς χώρους για να προστατέψουν και να εξυπηρετούν τις ευπαθείς ομάδες. Όσο ακραίο κι αν ακούγεται αυτό, σύντομα θα καταλάβετε ότι μπροστά στην ολική καραντίνα και τον επερχόμενο στρατιωτικό νόμο, αυτό θα ήταν χάδι.  

2)      Εργαλειοποίηση όσων έχουν αποθεραπευτεί:

Η μη καταγραφή κρουσμάτων σε ολόκληρο πληθυσμό, καταστρέφει ένα σημαντικό όπλο για τον περιορισμό της επιδημίας.

Η καλύτερη ασπίδα, πολύ πιο σημαντική από τις απολυμάνσεις, είναι η διαρκής καταγραφή των ανθρώπων που έχουν αποκτήσει ανοσία, η ανθρώπινη ασπίδα σε θέσεις κλειδιά.

Από αυτούς, σταδιακά και εθελοντικά πάντα, έπρεπε να στελεχώνονται κομβικές θέσεις, όπως στην υποδοχή υπόπτων κρουσμάτων. Σταδιακά και όσο αυξάνονται τα κρούσματα, από αυτούς θα μπορούσε να ξεκινήσει η επανεκκίνηση της οικονομίας, με ειδική σήμανση ανοσίας.

Η επίταξη μέρους του κλάδου της ιδιωτικής υγείας είναι θετικό βήμα.

ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Φυσικά, δεν έχουμε το αποκλειστικό αυτό προνόμιο ως χώρα αλλά αυτό μου είναι αδιάφορο.

Η ολική καραντίνα αποτελεί πυρηνική βόμβα στα θεμέλια μιας ήδη ρημαγμένης οικονομίας.

ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΣΕ ΟΛΙΚΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ 2 ΚΑΙ 4 ΜΗΝΩΝ.

Το μόνο που μπορεί να πετύχει η καραντίνα είναι να κερδίσει λίγο επιδημικό χρόνο. Και τονίζω λίγο. Γιατί η καθίζηση της οικονομίας θα αναγκάσει στον ένα μήνα από τώρα να γίνουν πολύ πιο δύσκολες επιλογές.

Επίσης η ολική καραντίνα αφήνει τον γενικό πληθυσμό παντελώς απροστάτευτο απέναντι στην εποχιακότητα της ίωσης. Με άλλα λόγια, σε δύο χρόνια από τώρα, θα έχουμε τα ίδια.

Μπορεί μια χώρα να κάνει δίμηνες καραντίνες κάθε δύο χρόνια;

Στο μόνο που μπορούμε πλέον να ελπίζουμε, είναι στο να κάνει ο όχι και τόσο επικίνδυνος όσο παρουσιάζεται ιός τον κύκλο του.

Δεν λέω ότι η κάθε η χώρα θα μπορούσε να κάνει όλα τα παραπάνω μαζί. Αλλά κάθε
χώρα, θα μπορούσε να κάνει έστω κάποια απ’ αυτά. Και λίγες χώρες έπραξε στον σωστό χρόνο έστω ένα από αυτά.

  

Σε κρίσεις δημόσιας υγείας, δεν πρέπει να ορίζει ο ανθρωπισμός τις επιλογές κα τις αντιδράσεις. Πρώτα η λογική. Η ψυχρή.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 17/3/2020