Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι

Γεννήθηκα από μάνα που έχει αυτοκτονήσει. Γνώρισα τον καρκίνο του πατέρα μου. Είδα τα αγόρι με το οποία μεγάλωσα να σαλεύει για τα καλά. Έχω φίλη που ζει στο δικό της Κωσταλέξι. Μια άλλη φίλη που δεν λεφτά για να αγοράσει ρύζι. Κακορίζικη κι αυτή.

Ζω σε μια κόλαση που εν μέρει δικιάς μου επινόησης κι η υπόλοιπη όλη δική σου.

Ούτε μια χούφτα ανθρώποι νοιαστήκαν.

Και σε βλέπω τώρα να καμώνεσαι πως νοιάζεσαι.

Τόση καλοσύνη πώς να την αντέξω πια.

Λες κι ήρθε θεός να σε κρίνει.

Μα ο άνθρωπος είναι αυτός που κρίνει κι όχι ο θεός.

Κι έτσι, θα φτιάξω αυτό που θες. Θεούς να σε κρίνουν.

Βάπτισες το σκατό στην κάλτσα σου καλοσύνη.

Σκατά κι η καλοσύνη σου λοιπόν.

Υποκρίνεσαι και θαρρείς πως έτσι αλλιώτικα θα κρίνεσαι.

Στον κάθε νέο φόβο υποκλίνεσαι κι έτσι βασιλιά τον κάνεις, εσύ ο τάχαμου δημοκράτης.  

Κρύβεσαι κι έτσι πιο ορατός γίνεσαι σε έναν κόσμο τυφλότητας.

Τόση ευαισθησία για τους λίγους.

Τόσο μίσος για τους πολλούς.

Έτσι νομίζεις πως γίνεσαι ιδιαίτερος.

Σαν το φίδι αλλάζεις δέρμα με την εποχή και το φοράς στο κάθε ψέμα σου.

Και δηλητηριάζεις με την υποκρισία σου.

Ένας κόσμος βαθιά απάνθρωπος, βάζει διαγωνίσματα ανθρωπισμού.

Κι εγώ που αβίαστα και με κόστος τον υπηρετούσα τότε που δεν τον είχαν ασπαστεί με μανία οι παλιάνθρωποι, να κόβομαι συνεχώς.

Ωραίο να σε γλείφουν, δεν μπορώ να πω, αλλά όχι οι γλώσσες οι κακές που σε μαδάν μέχρι το κόκκαλο με το οξύ  τους.

Άσχημο το σάλιο της μύγας.

Αλλά με το σκατό στην κάλτσα, σύντροφοι κι οι μύγες.

Τα μπέρδεψες και τα κανες ούλα τους σκατά: Νοιάζομαι, αγιάζομαι, μυγιάζομαι.

Έκανες μονές τις εμμονές σου και κλείστηκες εκεί μέσα αγκαλιά με το αυτόματο. Δεν λέω, πρώτο κόλπο για να αγιάσεις. Και σαν άγιος να πυροβολείς τον κόσμο από τα προπύργια σου, ανέγγιχτα κι άσπιλα. ΑΝΕΠΑΦΑ, όπως οι κάρτες σου. 

Μάθε το. Ανθρωπισμός που επιβάλλει και σκοτώνει, φασισμός είναι.

Και στο συγχωρώ. Ώρες ώρες και μοναχά όταν νηφάλιος είμαι. 

Μάθε λοιπόν να ζεις με τα κρίματα σου, όπως κι εγώ. Μάθε να ζεις.

Μα για να μάθεις να ζεις με τα κρίματα σου, πρέπει πρώτα να μάθεις ποια είναι αυτά.

Και δεν σε βλέπω να το σκοπεύεις. 

Άλλες οι επιδιώξεις σου. 

Λίγοι αγαπούν πραγματικα το θέατρο. Μα αμέτρητοι όσοι αγαπούν τον θεατρινισμό. 

Γιατί είναι άσχημοι γυμνοί, και οι εαυτοί τους τους μισούν με αισθήματα αμοιβαία. 

Και θα πρέπει να κόβω κι εισιτήριο για μιαν τόσο άσχημη παράσταση; 

Σταμάτα ρε συ πλάνε πλανήτη να κατέβω. 

Τι να κάνω του ψέματος το ελιξήριο ή το κάθε διαβατήριο όταν το μόνο που θέλω είναι εξιτήριο;

Λευτεριά ή θάνατος λέγαν οι παλιοί μας. Λευτεριά ή ζωή βροντοφωνάζουν οι σημερινοί, βροντοχτυπώντας τα στήθια και τα βυζιά των άλλων. 

Λερωμένη μάνα η αλήθεια, έτσι βρώμικα βυζαίνει τα παιδιά της. Βρώμικα να μιλάνε. Βρώμικα να πράττουν. Και να αποθεώνουν την υγιεινή του σώματος, μακριά και μισητά από τον κάθε μιαρό. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 1/5/2020