Χωρίς Ανάσα: Επικαιροποιημένο. Απόσπασμα για τα πανδημικά σενάρια

 

Επιστροφή στο μέλλον.

 

Τον Οκτώβρη του 2019, ο διάολος έσπασε το ποδάρι του: Και αυτό το κρούσμα κακοδαιμονίας, ονομάστηκε EVENT 201. Φαντάζομαι, ότι ο διάολος πρέπει να έχει σπάσει το ποδάρι του άλλες 200 φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά αυτό το νούμερο είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να επιβεβαιωθεί εργαστηριακά.

 

Τι ήταν λοιπόν το EVENT 201;

 

Προτού όμως δούμε ποια είναι η 201^η φορά που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, ας δούμε τις δύο προηγούμενες.

 

Από το ξέσπασμα του πρώτου SARS το 2002, κι αργότερα, του MERS, οι κορωνοϊοί, από ιοί του κοινού κρυολογήματος, αναβαθμίστηκαν σε πιθανούς πανδημικούς κινδύνους, σε μια σειρά σεναρίων και προσομοιώσεων που θα δελέαζαν ακόμη και τον πιο προσγειωμένο άνθρωπο να αναρωτηθεί μήπως όλα ήταν προσχεδιασμένα. Βέβαια για αυτόν τον λόγο ακριβώς σχεδιάζονται τα σενάρια: Για να είναι διαθέσιμα στα χέρια των ιθυνόντων, ώστε να υλοποιηθούν όταν οι συνθήκες ευνοούν κάτι τέτοιο.

 

Από τα πιο εντυπωσιακά πανδημικά σενάρια, ήταν αυτό που ανέπτυξε το ίδρυμα Rockfeller το 2010.[1]

 

Ένα από τα αφηγήματά του, προβλέπει το Βήμα Κλειδώματος (Lock Step), μετά από μια μεγάλη πανδημία στο κοντινό μέλλον.  Αυτά που περιγράφονται είναι ανατριχιαστικά κοντά στην πραγματικότητα που ζούμε εδώ και δύο χρόνια.

 

«Η διεθνής κινητικότητα, τόσο ανθρώπων όσο και αγαθών, στρίγκλισαν καθώς σταματούσαν, παραλύοντας βιομηχανίες όπως ο τουρισμός και διακόπτοντας τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες. Ακόμη και τοπικά, μαγαζιά και γραφεία που κανονικά έσφυζαν από ζωή, μέναν για μήνες άδεια, στερημένα από υπαλλήλους και πελάτες… Η αρχική πολιτική των ΗΠΑ της «ισχυρής αποθάρρυνσης» των πολιτών από το να πετάν, αποδείχτηκε θανάσιμη στην επιείκεια της, επιταχύνοντας την εξάπλωση του ιού, όχι μόνο μέσα στις ΗΠΑ, αλλά και πέρα από τα σύνορα. Όμως, λίγες χώρες τα πήγαν καλύτερα- και πιο συγκεκριμένα, η Κίνα. Η γρήγορη εφαρμογή και επιβολή υποχρεωτικής καραντίνας της κινεζικής κυβέρνησης για όλους τους πολίτες, όπως και το στιγμιαίο και σχεδόν ερμητικό σφράγισμα των συνόρων, έσωσε εκατομμύρια ζωές, σταματώντας την διασπορά του ιού πολύ νωρίτερα από άλλες χώρες και επιτρέποντας μια πιο γρήγορη μεταπανδημική ανάκαμψη…».

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να κάνουμε μια μικρή παρένθεση και να θυμηθούμε την αποκαλυπτική συνέντευξη του Neil Ferguson, τον Δεκέμβριο του 2020: «…Νομίζω ότι η αίσθηση των ανθρώπων για το τι ήταν εφικτό όσον αφορά τον ΕΛΕΓΧΟ, άλλαξε δραματικά ανάμεσα στον Ιανουάριο και τον Μάρτη (του 2020).... (Η Κίνα) είναι ένα κομμουνιστικό μονοκομματικό κράτος. Δεν θα μπορούσαμε να την βγάλουμε καθαρή με κάτι τέτοιο στην Ευρώπη, αυτό είπαμε. Και μετά, η Ιταλία, το 'κανε. Και συνειδητοποιήσαμε: Ότι μπορούμε (κι εμείς να το κάνουμε)…»[2]

Και κλείνοντας την παρένθεση, επιστρέφουμε στο σενάριο του Rockfeller για το μέλλον το οποίο ζούμε.

«Η κινέζικη κυβέρνηση, δεν ήταν η μόνη που πήρε ακραία μέτρα για να προστατέψει τους πολίτες της από τον κίνδυνο και την έκθεση. Κατά την διάρκεια της πανδημίας, εθνικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο, κάναν επίδειξη δύναμης της εξουσίας τους και επέβαλαν αεροστεγείς κανόνες και περιορισμούς, από την υποχρεωτική χρήση μασκών μέχρι ελέγχους θερμοκρασίας σώματος… Ακόμη κι όταν η πανδημία έσβησε, αυτός ο πιο απολυταρχικός έλεγχος και επιτήρηση των πολιτών και των δραστηριοτήτων τους επέμεινε, ακόμη κι εντάθηκε. Προκειμένου να προστατέψουν τον εαυτό τους από την εξάπλωση αυξημένων παγκοσμίων προβλημάτων –από πανδημίες και διεθνή τρομοκρατία μέχρι περιβαλλοντικές κρίσεις και αυξανόμενη φτώχεια- ηγέτες σε όλο τον κόσμο γράπωσαν ακόμη πιο σφιχτά την εξουσία. Στην αρχή, η ιδέα ενός πιο ελεγχόμενου κόσμου, κέρδισε ευρεία αποδοχή και έγκριση. Οι πολίτες πρόθυμα παρέδωσαν μέρος της κυριαρχίας τους –και της ιδιωτικότητάς τους- σε πιο πατερναλιστικά καθεστώτα με αντάλλαγμα μεγαλύτερη ασφάλεια και σταθερότητα. Οι πολίτες ήταν πιο ανεκτικοί, ακόμη και πρόθυμοι για από τα πάνω προς τα κάτω κατεύθυνση και επιτήρηση. Στις ανεπτυγμένες χώρες, αυτή η αυξημένη επιτήρηση πήρε πολλές μορφές: Βιομετρικές ταυτότητες…  Αλλά η περισσότερο αυταρχική ηγεσία λειτούργησε λιγότερο καλά –και σε κάποιες περιπτώσεις τραγικά- σε χώρες που διοικούνταν από ανεύθυνες ελίτ που χρησιμοποίησαν την αυξημένη τους εξουσία για να επιδιώξουν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος των πολιτών.»

 

To 2017, το John Hopkins θα αναπτύξει το δικό του σενάριο για μια πανδημία κορονοϊού «στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον».

 

Στο σενάριο αυτό, την πανδημία την προκαλεί ένας κορονοϊός ο οποίος ονομάστηκε SPARS/SPARS-Cov:

«Στο ξεκίνημα του ξεσπάσματος SPARS, η κατανόηση των γιατρών για την ασθένεια, προερχόταν από εξαιρετικά σοβαρά περιστατικά που οδηγούσαν σε πνευμονία ή υποξία που απαιτούσαν νοσηλεία… Ως αποτέλεσμα, οι αρχικές εκτιμήσεις ήταν διογκωμένες… Το CDC ανέφερε μια αρχική εκτίμηση θνητότητας του SPARS του 4,7% ενώ ο ΠΟΥ ανέφερε θνητότητα 14% και για όσους ήταν πάνω από τα 64, θνητότητα πάνω από 50%. Αργότερα, δεδομένα που περιείχαν πιο ακριβείς εκτιμήσεις ήπιων SPARS περιστατικών, υπέδειξαν θνητότητα μόνο 0,6%.»

 

Το John Hopkins, γνώριζε τον κίνδυνο της υπερεκτίμησης της θνητότητας από τους γιατρούς, γιατί αυτό είχε συμβεί και κατά το παρελθόν, όπως πχ στη γρίπη των χοίρων. Οι ειδικοί που έκαναν τις υπερεκτιμήσεις στην αρχή της πραγματικής πανδημίας, δεν τον γνώριζαν; Αλλά ας συνεχίσουμε με το σενάριο.

 

«Ο ιός είχε μια εκτεταμένη περίοδο επώασης, εφτά με δέκα μέρες… Έτσι, μολυσμένα άτομα μπορούσαν να μεταδώσουν τον ιό για περίπου μια βδομάδα προτού εμφανίσουν συμπτώματα…»

 

«Οι προσπάθειες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, προώθησαν παρεμβάσεις που αρχικά είχαν σχεδιαστεί για την γρίπη και παρόμοια παθογόνα του αναπνευστικού, όπως ατομική υγιεινή, κοινωνική αποστασιοποίηση, απομόνωση των ύποπτων περιστατικών, αλλά όλες τους ήταν λιγότερο αποτελεσματικές έναντι του SPARS…»

 

«Δόθηκε προστασία έναντι σε νομικές ευθύνες στην Cynbio και σε μελλοντικούς παρόχους εμβολίων, στην περίπτωση παρενεργειών των χρηστών…»

 

«… Ενώ οι αρχικές ελπίδες ήταν ότι το Kalocivir, εκτός από το να θεραπεύει την νόσο, θα απέτρεπε ή θα μείωνε την μετάδοση, αυτό δεν ίσχυε…»

 

«… Οι ειδικοί το ΠΟΥ αναμένουν πως μελλοντικά ξεσπάσματα θα συνεχίσουν να αναδύονται, εκτός και αν οι χώρες διατηρήσουν εκτεταμένη εμβολιαστική κάλυψη…»[3]

 

Υπήρχαν λοιπόν σενάρια που γίναν αυτοεκπληρούμενες προφητείες, καθώς κάποια από αυτά, όχι μόνο πέσαν αρκετά μέσα στις προβλέψεις τους, αλλά το σημαντικότερο, ακολουθήθηκαν και υλοποιήθηκαν.

 

Το πιο πρόσφατο από αυτά, ήταν το EVENT 201, που διοργανώθηκε πολύ κοντά στο ξέσπασμα της πανδημίας, αυξάνοντας την καχυποψία κάποιων.

Τι ήταν λοιπόν το EVENT 201;

Τίποτε παραπάνω από μια άσκηση επί χάρτου μιας προσομοίωσης πανδημίας από κάποιον κορονοϊό, γενικά και αόριστα, που διοργανώθηκε από το πανεπιστήμιο Johns Hopkins, το ίδρυμα Bill and Melinda Gates και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

Οι συμπτώσεις, φυσικά, ονομάζονται έτσι γιατί σπανίως είναι αιτιώδεις, αν και ο Karl Young θα μας κουνούσε το δάχτυλο και θα μας μιλούσε για τις ευφυείς συμπτώσεις.

Δεν είναι κάποια σύμπτωση, όμως, ασχέτως από το πόσο ευφυές είναι, το ότι ο συνιδρυτής της Microsoft και δισεκατομμυριούχους Bill Gates, επενδύει εδώ και χρόνια, δισεκατομμύρια σε «ευγενείς σκοπούς» κι ανάμεσα σε αυτούς, σε ζητήματα παγκόσμιας δημόσιας υγείας, με ιδιαίτερη εστίαση στον Τρίτο Κόσμο.

Η εμπλοκή του Gates με την προώθηση της χρήσης των εμβολίων βγάζει μάτι: GAVI είναι η συντομογραφία για την Global Vaccine Alliance που ο Gates ίδρυσε το 2000.

Και, επίσης, γκαβοί πρέπει να είναι όσοι δεν βλέπουν ότι αρκετοί από αυτούς που πρωτοστάτησαν σε αυτήν και σε προηγούμενες πανδημίες, βρέθηκαν στην GAVI και στα διοικητικά συμβούλια άλλων οργανισμών του Gates.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 13/1/2022. 

---

[1] https://www.nommeraadio.ee/meedia/pdf/RRS/Rockefeller%20Foundation.pdf

[2] https://unherd.com/thepost/neil-ferguson-interview-china-changed-what-was-possible/?fbclid=IwAR2SbiXRori5x6MxuW6Xb85QIPGqy-JKtCrB5iHefdv5I6QSbDa68ELQifY

[3] https://jhsphcenterforhealthsecurity.s3.amazonaws.com/spars-pandemic-scenario.pdf