Πανδημία φιάσκων: Το χάπι των πέντε ημερών.

Φιασκοφάγοι. Δεν χορταίνουμε να τρώμε το ένα φιάσκο μετά το άλλο.

Μετά τα εμβόλια, ήρθε λοιπόν η σειρά του «θαυματουργού» χαπιού της Pfizer.

Είχαμε τονίσει ότι η πανδημία σκότωσε και τις κλινικές δοκιμές κι ότι η όλο και αυξανόμενη τάση της κατ’ επείγουσας εξουσιοδότησης με λειψές κλινικές δοκιμές, ήταν βόμβα στα θεμέλια της ιατρικής επιστήμης.

Και οι βόμβες σκάνε. Με κρότο.

Τα εμβόλια είχαν πχ παρουσιαστεί ωσάν μεσσίες που θα μας έσωζαν από την πανδημία και θα μας δίναν την ζωή μας πίσω.

Στην πραγματικότητα όμως, η κάθε δόση μετά την δεύτερη, έχει ημερομηνία λήξης το πολύ κανά μηνάκι, όσον αφορά τον περιορισμό της μετάδοσης, και κανά τρίμηνο όσον αφορά μεγάλη προστασία από σοβαρή νόσο, για εκείνη την μειοψηφία που όντως χρειάζεται κάτι τέτοιο.

Η διαμάχη γύρω από το εμβόλια ήταν τόσο βίαια, που πολλοί από όσους εναντιώνονταν σε αυτά, και δικαίως εναντιώνονταν, έστρεψαν τις ελπίδες τους σε φάρμακα υπό ανάπτυξη, όχι για να τους σώσουν από τον ιό αλλά κυρίως από το υποχρεωτικό εμβόλιο, αναπτύσσοντας μια λογική, φάρμακο να’ ναι κι ότι να ‘ναι.  

Έτσι ελάχιστοι ήταν αυτοί που κάθισαν να εξετάσουν τους δύο κυρίαρχους φαρμακευτικούς υποψηφίους, το Paxlovid της Pfizer και το Molnupiravir της Merck, και τα δύο τους αντϊικά.

Τα πρώτα δεδομένα για το Paxlovid της Pfizer από τον πραγματικό κόσμο, είναι ακόμη χειρότερα από αυτά των εμβολίων.    

Δεν αποτρέπει την μετάδοση παρά μόνο σε ένα μικρό ποσοστό. Και ένα ποσοστό όσων το πήραν, άγνωστο πόσο ακριβώς, ξαναναπτύσσουν συμπτώματα λίγες μέρες την πενθήμερη λήψη του φαρμάκου.

Είναι εντυπωσιακό το πόσα νερά του καματερού έχουν πάρει έγκριση ακόμη και πριν την πανδημία και την απόλυτη χάλαση στην σχολαστικότητα των κλινικών δοκιμών και των ρυθμιστικών αρχών. Υπερβάλλω βέβαια: Το νερό του καματερού δεν είχε παρενέργειες και μάλιστα ενίοτε θανατηφόρες.

Όπως είχα γράψει τον Νοέμβριο του 2021, οι κλινικές δοκιμές τόσο του Paxlovid όσο και του Molnupiravir, ήταν μικρές με συνολικό δείγμα γύρω στα 3000 άτομα. Και οι δύο κλινικές δοκιμές, τερματίστηκαν προτού ολοκληρωθούν, ακόμη πιο σύντομα από ότι αυτό έγινε με τα εμβόλια, γιατί τα αποτελέσματα τους κρίθηκαν «θεαματικά».

Τώρα, το πως κάποιος βρήκε θεαματικό το 30% της αποτελεσματικότητας του Molvupiravir, ο θεός και η ψυχή του ξέρει.

Επιστρέφοντας στο Paxlovid της Pfizer, το ότι αυτό θα είχε βραχύβια δράση, ήταν απολύτως αναμενόμενο.

Ο μηχανισμός δράσης του είναι παρόμοιος με κατηγορία φαρμάκων κατά του HIV. Για την ακρίβεια, η μία από τις δύο δραστικές ουσίες του, είναι φάρμακο κατά του HIV.

Ξέρει κανείς κάποιον ασθενή με AIDS στον οποίο η αγωγή να του προτείνεται για πέντε ημέρες, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον, που ο κορονοϊός γίνεται ενδημικός, βρίσκεται παντού και έχουν κολλήσει σχεδόν όλοι;

Μετά το πενθήμερο λοιπόν που το φάρμακο μπλοκάρει τον πολλαπλασιασμό του κορονοϊού, αυτός θα κάνει τα δικά του, σε άγνωστο ποσοστό ασθενών. Κι είναι άγνωστο αυτό το ποσοστό, χάρη στις κουτσές κλινικές δοκιμές. 

Ούτε για περίοδο δεν κάνει. 

Μη μας σώζετε τόσο πια ρε σεις. Δεν την αντέχουμε άλλο τόση σωτηρία. Και η Μπέλου να ναι ακόμη.

Οποιαδήποτε σοβαρή κλινική δοκιμή που θα παρακολουθούσε τα άτομα του δείγματος της για πάνω από 20 μέρες, θα ‘χε εντοπίσει και τις δύο αυτές αστοχίες του φαρμάκου.

Δηλαδή τι θα κάνει ο ανοσοκατασταλμένος πχ; Θα κάνει εφ’ όρου ζωής δόσεις εμβολίου και όταν αυτό δεν δουλεύει, θα παίρνει εφ’ όρου ζωής ένα πειραματικό φάρμακο;

Οποιαδήποτε σοβαρή ρυθμιστική αρχή, θα είχε ζητήσει δεδομένα που αφορούν την μετάδοση και την διάρκεια προστασίας του Paxlovid. Αλλά όπως και με τα εμβόλια, δεν τα ζήτησε καν και διακριτικά έστρεψε το κεφάλι της προς το θέαμα των Ερωδιών στην Λίμνη Γιουτσιτάκα το ηλιοβασίλεμα.

Αντί αυτού, όπως είχα γράψει τον Νοέμβριο του 2021, «Το κατ επείγον, έχει πλέον γίνει όπως είχα προειδοποιήσει η νέα κανονικότητα των κλινικών δοκιμών. Μετά τα εμβόλια και το φάρμακο της Merck, οι κλινικές δοκιμές διακόπηκαν πρόωρα και στο χάπι της Pfizer, λόγω των «καταπληκτικών αποτελεσμάτων». Για μια ακόμη από τις δεν ξέρω και γω φορές, δικαιώνομαι.

Δεν πρόκειται πλέον, για αστοχίες, αβλεψίες, λάθη. Όλα όσα έχουν συμβεί, ισοδυναμούν με ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ. Οργανωμένη.

Σημαντικό κομμάτι της νυν στρατηγικής της αντιμετώπισης της ενδημίας στις ΗΠΑ, βασίστηκε στο Paxlovid. Αν οι εταιρίες κρύψαν δεδομένα, η ευθύνη είναι τεράστια τόσο για τις εταιρίες όσο και για τις ρυθμιστικές αρχές. Αν οι ρυθμιστικές αρχές δεν τα ζήτησαν, οι ευθύνες τους είναι εγκληματικές.

Αλλά τι να πούμε περισσότερο, όταν θριαμβολογώντας διακόψαν τις ήδη πολύ μικρές σε σχέση με το διακύβευμα κλινικές δοκιμές;

Να τονίσουμε, ότι είναι το δεύτερο φάρμακο που πήρε εξουσιοδότηση κατά την διάρκεια της πανδημίας και που δεν δουλεύει ή δεν δουλεύει όπως και όσο θα πρεπε. Το πρώτο ήταν η ρεμντεσιβίρη, με παρόμοιο σκεπτικό δράσης.

Κατά τα άλλα, οι φτηνές και χωρίς πατέντα ιβερμεκτίνη και υδροξυχλωροκίνη τους μάρανε. Και προς θεού, δεν είμαι από εκείνους που παίρναν όρκο για την αποτελεσματικότητα των δύο παραπάνω ουσιών. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς επαρκή δεδομένα.

Οι τύποι διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την καμήλα. Μαζί με την Καμάλα Χάρις, την αντιπρόεδρο των ΗΠΑ που πήρε το Paxlovid. Και περαστικά της.

Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Είναι οι πωλητές φιδιόλαδου.

Περιμένουμε τώρα και τα κλινικά δεδομένα από το molnuparivir, για το οποίο οι θεωρητικές εν δυνάμει παρενέργειες έχουν και κάτι μικροκινδύνους, όπως καρκινογενέσεις. Κάνει και ρίμα με τις ενέσεις.

Να τονίσουμε, ότι οι θεωρητικοί κίνδυνοι, δεν μεταφράζονται πάντα ή ακόμη και συχνά σε κλινικές εκδηλώσεις. Για αυτό έχουμε τις κλινικές δοκιμές και τις μελέτες. Για να αποκλείσουμε σε κάποιο βαθμό, ότι θεωρητικοί μας φόβοι δεν εμφανίζονται και για να διασφαλίσουμε ότι δεν εμφανιστούν αναπάντεχες παρενέργειες τους μηχανισμούς των οποίων δεν γνωρίζουμε.

Και δεν τις έχουμε πια τις σωστές κλινικές δοκιμές. Έχουμε μόνο τις πρόστυχες. Και με γειά μας.

Τα μήντια πλέον ασκούν ιατρική και καθορίζουν την ατζέντα της ιατρικής επιστήμης.

Άιντε, να πιούμε ένα φιασκόμηλο, να κατέβουν τα φιάσκα κάτω.

Περισσότερα για το Paxlovid, το ρεμντεσιβίρ, την υδροξυχλωροκίνη, την ιβερμεκτίνη και το molnupiravir αλλά και τόσα μα τόσα άλλα, στο επικαιροποιημένο βιβλίο μου, «Χωρίς Ανάσα, Τα χρονικά του μεγάλου φόβου», ένα βιβλίο που θα πρεπε να υπάρχει στις βιβλιοθήκες, αν μη τι άλλο, για να εξηγήσατε στα παιδιά, στα εγγόνια σας, τι ζήσαμε και γιατί το ζήσαμε. Ελπίζω όχι το τι θα συνεχίσουν κι αυτά να ζουν.

Κάτω η Τυραννία της Νέας Κανονικότητας.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 30/4/2022