"Δε θα γίνω ποτέ μου 35."
Κάποιοι από μας δώσαμε αυτήν την υπόσχεση.
Γιατί η ψυχή μας ήξερε για την προδωσία της μέσης ηλικίας...
Αυτό που κάποτε ήταν φωτιά και ακτινοβολία έγινε ένα καλούπι, ένα κέλυφος, ένα τσόφλι, μια φόρμα αυτού που κάποτε πραγματικά υπήρξε.
Η "άλλη Θεσσαλονίκη" και οι επαναστάτες γιαλαντζί
Του Πέτρου Αργυρίου
Και αυτή η φόρμα, η σιδερά παρθένα της ψυχής μας, αιτεί, απαιτεί, επαιτεί. Σαν τους κάθε είδους σωσίες, με αφορμή την εξωτερική ομοιότητα, εξαπατά και διεκδικεί πολλά περισσότερα από ότι της αξίζουν.
"Είμαι ο τάδε, είμαι ο δίνα".
Σκατά στα μούτρα μας. Είσαι το έμμορφο κενό, ο πρεσβευτής του τίποτα. Και δικαιολογείσαι συνεχώς για το τίποτα που προκαλείς. Ναι αξίζεις μια ζωή. Μια ζωή δημιουργική, ασυμβίβαστη, ανεπανάληπτη. Αυτήν τη ζωή που με τον μικροαστικό παρασιτισμό σου καταργείς.
Το μεγαλύτερο έγκλημα σε αυτή τη ζωή φαίνεται πως είναι ο αντικομφορμισμός. Όλα τα άλλα είναι ανθρώπινα. Φαίνεται πως συγχωρούνται. Το να σπας τους κώδικες της συναίνεσης όμως απαγορεύεται δια ροπάλου... Αν το κάνεις, οι πόρτες κλείνουν. Και η έξωση από το μικροαστικό παράδεισο εκκρεμεί...
Διαβαίνοντας την πύλη των σαράντα γινόμαστε ο εχθρός μας. Κυνικοί, καταφερτζήδες, κούφιοι, ρηχοί, επιβιωτές... Ένα σακάκι, ένας ρόλος, ένα χαμόγελο οδοντόπαστας. Αυτά θα μας φέρουν δουλειές. Το όρμαμα το επικαλούμαστε για να κουκουλώσουμε το έρπον χάος μέσα μας. Φυσικά και δεν πιστεύουμε πλέον στον εσωτερικό Πήτερ Πάν. Αφού τον σκοτώσαμε, τον διαμελίσαμε και δώσαμε τα κομμάτια του για να ταϊσουμε τους ομοτράπεζους μας... Για αυτό μας ενοχλούν οι εφηβικές κραυγές, ο εφηβικός σαματάς. Μας θυμίζει το έγκλημα μας.
"Μα είναι αξιόλογη-ος. Πάλεψε τόσο πολύ και κατάφερε τόσα πολλά"
Γιατί; Πάλεψε για να νομιμοποιήσει το σύστημα που θα της-του επέτρεπε να αναδειχθεί μέσα από αυτό. Για να πάρει μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Δεν λέω. Σε άλλους χαρίστηκε ξεδιάντροπα.
Αλλά και πάλι τι είδους δικαιολογία είναι αυτή;
Τι δημιουργείς μέσα από το σύστημα που πολεμάς εξ απαλών ονύχων; Μέσα από τις δημόσιες σχέσεις; Τις καλημέρες, τις καλησπέρες και τις καληνύχτες του κώλου; Τις υποκύψεις στους ανθρώπους που από μέσα σου συχτηρίζεις;
Άσε με να σου πω το μέλλον. Θα γίνεις αυτός που βρίζεις. Θα γίνεις η γαμημένη η μεταπολίτευση. Βλέπεις και αυτοί σκέφτονταν και έπραξαν όπως εσύ. Μεταξύ των ομοίων όλα επιτρέπονται. Όλα εκτός από τη μη συναίνεση. Από την προσβολή του να μην ομογενοποιείσαι, του να περιφέρεις τον εαυτό σου γυμνό από φτιασιδώματα.
"Μεγάλωσε επιτέλους" σου λένε. Ενοχλείς τη φάση τους. Και νιώθεις σαν παλαίμαχος πολέμου που έκανε τις ειδικές αποστολές τους και τις βρώμικές δουλειές τους και τώρα τον έχουν για πέταμα. Θάνατος είναι η μοναδική ανάπαυση του πολεμιστή σου λένε.
Get with the program.
Φυσικά. Γιατί σας λέω αυτά τα βαρετά, γιατί παραληρώ;
Χθες βρέθηκα στο "πάαααρτι" του Intellectum, μιας εξαμηνιαίας έκδοσης "για το στοχασμό". Όντως με ανάγκασε να στοχαστώ πολύ. Όσο από σας ζείτε Αθήνα αναγνωρίζετε πλέον την άσχημη ζωντοχήρα που λέγεται κοσμική Θεσσαλονίκη. Το πως η Θεσσαλονίκη του 1980 και του 1990, η Θεσσαλονίκη των μουσικών, των μπαρς, των δρόμων, της πρωτοπορίας, των αξημέρωτων βραδιών, η Θεσσαλονίκη που έσφιζε από ζωή και δημιουργία μετατράπηκε από μια κακιά πολιτικομάγισσα σε μια μπολυγουντιανή έκδοση της τόλμης και γοητείας. Έγινε η Θεσσαλονίκη του Κοσμόπουλου, του Κούβελα, του Παπαγεωργόπουλου και φευ του Ψωμιάδη...
Αυτή η Θεσσαλονίκη, η "άλλη-άλλη Θεσσαλονίκη" το πιο κοσμοπολίτικο κομμάτι της, γεμάτο από σαραντάρηδες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, στελέχη έλαμψε χθες.
Είχε και εναλλαχτικούς χθες, ανθρώπους με δράση και όραμα. Δεν θα μπορούσες να τους ξεχωρίσεις ανάμεσα στο χυλό. Ίδιοι μοιάζαν στα μάτια μου.
Είχε και επαναστάτες... Ανθρώπους που φτιάχνουν ή συγκεντρώνονται σε νέα κόμματα. Ανθρώπους που τους ακούς να λεν για τιμωρία, για παλούκωμα, για κρέμασμα των πολιτικών εγκληματιών.
Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι χαριεντίζονταν δίπλα στον 70χρονο θυρωρό του πολυχώρου "Ο Βαλαωρίτης στην Καποδιστρίου", ένα γεράκο φορτωμένο με ψεύτικα παράσημα που είτε από κακοήθεια είτε από φιλανθρωπεία (πραγματικά εύχομαι να ισχύει το δεύτερο) "στόλιζε" τον χώρο... όπως Αμερική. Δεν είχα καμιά αμφιβολία. Οι περισσότεροι από αυτούς εκεί μέσα θέλουν να ρίξουν τους αυλικούς του συστήματος εξουσίας για να φτιάξουν τη δικιά τους αυλή.... Με λούσα, πόρνες, βιτρώ και ... θυρωρούς...
Να χαίρεται λοιπόν το Intellectum το έβδομο τεύχος του. Άντε και σε ανώτερα. Το 10ο τεύχος του να το γιορτάσει στις Βερσαλίες. Απλά έχω μια απορία. Αν θέλετε όσο και εγώ το σύστημα εξουσίας να πέσει, από που θα πάρετε την επόμενη μικροεπιδότηση των 2000 ευρώ που εξασφαλίσατε από το υπουργείο πολιτισμού; Θα κάνετε αίτηση χρηματοδότησης από την επαναστατική επιτροπή;
Προέρχομαι από το χώρο των μικρών περιοδικών που κάθε τεύχος τους κόστιζε ψυχή και χρήμα σε όσους συμμετείχαν στην προσπάθεια. Τα είδα να κλείνουν ένα ένα. Ας πρόσεχαν θα μου πείτε. Δίκιο έχετε. Δεν θέτω θέμα λειτουργίας. Θέμα ειλικρίνειας θέτω. Πως γίνεται επανάσταση και οσφυοκαμψία να πάνε μαζί;
Τα χάλια των μικρών κυρίων και κυριών δεν μου ήταν ανέξοδα. Με έκαναν και μένα χάλια και έφεραν κόστος στην προσωπική μου ζωή. Χθες ίσως να χασα δύο από τους καλύτερους μου φίλους λόγω προσωπικής μου εκτροπής.
Λοιπόν μικροί κύριοι και κυρίες. Δε χαλιέμαι άλλο από τα χάλια σας... Σας τα χαρίζω...
Αν όμως θέλετε να κάνετε επανάσταση... Σκοτώστε τον Πάρεδρο που βγάζετε από μέσα σας....
