Κόσμος: Η "νέα" τάξη πραγμάτων

Το ακούς συνέχεια, το βλέπεις συνέχεια: Η νέα τάξη πραγμάτων, η νέα τάξη πραγμάτων, η νέα τάξη πραγμάτων…

Η "νέα" τάξη πραγμάτων

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)

Και αναρωτιέσαι. Τι σκάλωμα έχουν φάει αυτοί οι άνθρωποι;

Η νέα τάξη πραγμάτων, αυτό που τόσοι πολλοί χρησιμοποιούν για να εκφράσουν ή να αντιληφθούν την κατάσταση του κόσμου, είναι ήδη παρελθόν.

Το μέλλον είναι τώρα.

Πολλοί από τους οργουελικούς εφιάλτες έχουν ήδη εφαρμοστεί και έχουν την αορατότητα της δεδομένης κατάστασης, έχουμε εξοικειωθεί τόσο με αυτούς που δε μας κάνουν εντύπωση. Πολλά νομοσχέδια που καταστέλλουν ελευθερίες και ενισχύουν τον κεντρικό έλεγχο είναι ήδη εν ενεργεία.

Άλλα έχουν περάσει αλλά βρίσκονται εν υπνώσει μέχρι να φανούν χρήσιμα στις ολιγαρχίες.

Ο όρος νέα τάξη πραγμάτων τελείωσε μαζί με τον αιώνα που πέρασε. Ο τεμαχισμός του ανατολικού μπλοκ και των βαλκανίων κατά τις ορέξεις της Αμερικανικής Πολιτικής και οι εξελίξεις που ακολουθήσαν ΗΤΑΝ η νέα τάξη πραγμάτων. Με την άνοδο των νεοσυντηρητικών στην εξουσία στις αρχές του νέου αιώνα και τις μεγαλομανείς επιδιώξεις για ένα νέο αμερικανικό αιώνα όπου θα επιδιωκόταν και η παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ, η νέα τάξη πραγμάτων τελείωσε.

Για παραπάνω από μια δεκαετία ζούμε στη μέτα-νεα τάξη πραγμάτων, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αστάθεια, αμφιβολία και τυχοδιωκτισμούς. Νέοι πόλοι έχουν αναδυθεί, πόλοι που χαρακτηρίζονται από επάρκεια ίσως και υπερεπάρκεια υποδομών. Κίνα, Ινδία, Ρωσία. Οι εξελίξεις ίσως μας επιτρέψουν να δούμε και ένα δεύτερο πόλο στην ίδια την Αμερικανική ήπειρο ενώ πλέον η δημιουργία και ενός μουσουλμανικού πόλου δε φαντάζει απίθανη.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι μέχρι και προσφάτως αυτοκρατορικές ΗΠΑ λειτουργούν νευρωτικά απέναντι στις ίδιες τις δυνάμεις της φθοράς που τις κατατρώγουν: Η οικονομική της ελίτ, προσπαθεί να μαζέψει το γάλα που έχει χυθεί σε διάφορες χώρες προτεκτοράτα της, δημιουργώντας σε αυτές αξεπέραστες κρίσεις, όταν η μητέρα όλων των κρίσεων είναι η υποστρωματική και άθλια κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας που δε βρίσκεται υπόλογη σε κανέναν εκτός των ΗΠΑ.

Ο πανικός της αμερικάνικης οικονομικής ελίτ που σκουπίζει εθνικές οικονομίες δε θα μπορέσει να αναπληρώσει τη χαμένη ζωτική δύναμη της αμερικανικής οικονομίας και πιθανό να οδηγήσει σε ένα παγκόσμιο τιλτ, μέσω του οποίου οι Αμερικανοί, έχοντας υπερχρεώσει άλλες οικονομίες για δικό τους όφελος, ελπίζουν ότι θα ανακτήσουν τα ινία της παγκόσμιας οικονομίας.

Δυστυχώς για τους αμερικανούς, ο κόσμος δεν τους ανήκει πλέον. Οι άλλοι μεγάλοι παίχτες που βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης, σε αντίθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που η επιθετικότητα του την τελευταία δεκαετία γίνεται για να αντιμετωπίσει την ίδια του τη συρρίκνωση, δεν είναι πρόθυμες να δεχτούν καμία αναχαίτιση της δικής τους ανάπτυξης για χάρην των αμερικανικών συμφερόντων.

Σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται συγκεντρωτισμοί και ολιγαρχικές συμπεριφορές, οι ΗΠΑ και οι τοπικοί εντολοδόχοι τους ευνοούν την ανάπτυξη συγκεντρωτισμών και αυταρχισμών και η αύξηση μηχανισμών ελέγχου γίνεται γιατί ακριβώς αυτός ο έλεγχος χάνεται- είναι ένα αντανακλαστικό, ένα αντιδραστικό φαινόμενο –όχι ένα σχέδιο που βρίσκεται σε κάποια προχωρημένη φάση εκτέλεσής του.

Ο αμερικάνικος μεγαλοϊδεατισμός οδήγησε στο να χάσουν οι ΗΠΑ τη Λατινική Αμερική από τον έλεγχο τους. Οι βαλβίδες ασφαλείας που οι ΗΠΑ τοποθετήσαν γύρω από το Ιράν για να προστατεύσουν το Ισραήλ, δηλαδή η αμερικανική κατοχή του Ιράκ και του κυρίως του Αφγανιστάν δεν αντέχουν στις υψηλές πιέσεις που αναπτύσσονται στην περιοχή.

Υποτελή στην αμερικανική πολιτική καθεστώτα πέφτουν. Η Τυνησία και η κομβικότατη για την διασφάλιση της ύπαρξης του Ισραήλ Αίγυπτος μπορεί να χαθούν για τους Αμερικανούς και το Ισραήλ να βρεθεί απομονωμένο σε ένα αυξανόμενο εχθρικό περιβάλλον (για αυτό και η ξαφνική και επισφαλέστατη ΙσραηλινόΕλληνική προσέγγιση). Φαινόμενα ντόμινο είναι δυνατόν να ακολουθήσουν που μπορεί σε μερικά χρόνια να οδηγήσουν στην απώλεια για τις ΗΠΑ του ελέγχου στη Μ. Ανατολή αλλά και στην Αφρική, κάτι που θα σημάνει και αποκλεισμό των ΗΠΑ από ενεργειακούς πόρους και πρώτες ύλες που οι αμερικανοί για δεκαετίες σφετερίζονται.

Ενόψει των εξελίξεων, οι αμερικανοί επιδιώκουν να κρατήσουν τα ινία της παγκόσμιας κυριαρχίας όχι μόνο ρουφώντας τους αδύναμους κρίκους της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και αμερικανοποιώντας ιδεολογικο-πολιτικά τις χώρες που -έμμεσα έστω- οικονομικά καταστρέφουν, παρουσιάζοντας το νεοφιλελευθερισμό σαν τη μόνη λύση στα άλυτα προβλήματα που ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί και οδηγώντας έτσι μερίδα των πληθυσμών τους όχι μόνο σε έντονο αντιαμερικανισμό αλλά και σε οξύ αντικαπιταλισμό, μια διπλή για τις ΗΠΑ απώλεια.

Είναι μια ακόμη από τις καταστροφικές και για τις ΗΠΑ πολιτικές που επιδιώκοντας να αποτρέψουν την αποδυνάμωση των ΗΠΑ ουσιαστικά την επιταχύνουν, συμπαρασύροντας στο δρόμο της απώλειας και άλλες –φίλα προσκείμενες- χώρες.

Τον όρο ¨Νέα Τάξη Πραγμάτων¨ τον χρησιμοποιούν πλείστοι όσοι. Φιλοακροδεξιοί, καθαροί ακροδεξιοί,

«πατριώτες», ορθόδοξοι, αριστεροί, ακόμη και το φιλοαριστερό κίνημα που ονομάστηκε Σπίθα.

Έφτασε το φως σε αυτούς. Δυστυχώς, το φως όταν έρχεται από μακριά, κουβαλάει μαζί του μια εικόνα του παρελθόντος, όχι του παρόντος. Με αναχρονιστικές αναλύσεις και όρους, επιχειρούν όλοι αυτοί να ερμηνεύσουν τον κόσμο σήμερα και να προτείνουν λύσεις.

Εκεί που σήμερα υπάρχει χάος, αυτοί βλέπουν τάξη. Την κατάρρευση του κόσμου του τέλους του 20^ου αιώνα και τον κοσμοχαλασμό ή την κοσμογένεση που θα την ακολουθήσει, αυτή τη βλέπουν ως σχέδιο…

Οι αμερικανοί, δεδομένου ότι ο μόνος τομέας που στη δεύτερη δεκαετία του 20^ου αιώνα όπου έχουν διατηρήσει αδιαμφισβήτητη κυριαρχία είναι ο χρηματοπιστωτικός (όχι η οικονομία αλλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα) έχουν αυτή τη στιγμή δύο επιλογές: Να αναγνωρίσουν το τέλος των αυτοκρατορικών τους πολιτικών και να οδηγηθούν σε εσωστρέφεια, ανασυγκρότηση και «μαλακή» διπλωματία και επιρροή στις «πρώην» σφαίρες επιρροής τους ή να συνεχίσουν να ενισχύουν πολιτικές γεωπολιτικού ελέγχου και οικονομικής επιθετικότητας (άλλοι το λένε κερδοσκοπία), κάτι που θα οδηγήσει είτε σε οικονομικό κραχ, είτε σε γενικευμένες πολεμικές συρράξεις είτε και στα δύο με οποιαδήποτε σειρά.

Η διατήρηση του παλιού status quo είναι ένα στοίχημα που οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να κερδίσουν. Όνειρο ήταν και πάει η νέα τάξη πραγμάτων.

Σε ένα κόσμο σε αναταραχή, σε ένα κόσμο τεκτονικών μετατοπίσεων, κάποιοι επιμένουν να βλέπουν «τάξη», πλάνο, σχέδιο.

Ακόμη πιστεύουν σε καουμπόιδες κα ινδιάνους.

Οι ελίτ συνήθως λειτουργούν συγκεντρωτικά και αυταρχικά. Οι λαοί τις αντιπαλεύουν. Δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί που απλοϊκά σκέφτονται ότι οι καλοί πάντα θα κερδίζουν στο τέλος, ότι είναι η κατάληξη κάθε ιστορικού κύκλου, ότι είναι μια νομοτέλεια. Ξεχνούν δυστυχώς ότι την ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές. Και οι νικητές δεν είναι εξ’ ορισμού καλοί.

Σήμερα είμαστε στη μέτα-νέα τάξη πραγμάτων, σε μια σύρραξη πολυμέτωπη, πολυεπίπεδη και ανάμεσα σε πολλές δυνάμεις. Ζούμε τον επώδυνο και επισφαλή τοκετό ενός νέου κόσμου. Την έκβαση του δεν την ξέρει και δεν την έχει διασφαλίσει κανένας. Η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει άλμα προς τα πάνω ή να βυθιστεί στα σκοτάδια και στο αίμα.

Δε ζούμε κάποια αφήγηση παραμυθιού που γνωρίζουμε κατά βάθος το τέλος του. Ζούμε μια σκληρή και συγκρουσιακή πραγματικότητα και είναι η πυγμή, η διορατικότητα, η αποφασιστικότητα, η ικανότητα για σύμπραξη συμμαχιών, η ανάγνωση των συνθηκών των δυνάμεων και των αδυναμιών της κάθε παράταξης και τα μέσα που η κάθε από αυτές μπορεί να χρησιμοποιήσει ή να αναπτύξει που θα καθορίσει το αποτέλεσμα αυτής της κοσμογένεσης και όχι η χρονομηχανή που φέρνει όρους της δεκαεατίας του 80 στο σήμερα και παρουσιάζει ληγμένους αναχρονισμούς σα νεωτεριστικές και σύγχρονες αναλύσεις….

Read More »

Πολιτική και κοινωνία: Ουκ αν λάβoις παρά του μη έχοντος

Μπορούσες να τους καταλάβεις από την λοξή τους ματιά.

Ήταν οι αρουραίοι των αστικών συγκοινωνιών.

Ύπουλα πλάσματα, φύτρωναν εκεί που δεν τους έσπερνες.

Ο μοναδικός τους στόχος: να καταστρέψουν τις αστικές συγκοινωνίες

Ουκ Αν Λάβoις παρά του μη έχοντος

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)

Ο λόγος: φθόνος.

Μα γιατί θα μου πείτε. Αφού είναι δημόσιες. Τις απολαμβάνουν και αυτοί.

Τώρα θα σας αποκαλύψω τη φράση που περιγράφει το κεντρικό πυρήνα του δόγματος αυτής της καταστροφικής κουλτούρας:

«Να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού»

Οι τσαμπατζήδες ήταν παντού: Ροκανίζαν τα καλώδια των λεωφορείων. Ξεσφίγγαν τα παξιμάδια στις φισούνες να κοπεί το λεωφορείο στη μέση. Ρίχναν ρετσίνι στα μηχανήματα εισιτηρίων.

Κατουρούσαν στα καθίσματα των νομοταγών επιβατών.

Ήταν οι καλικάντζαροι του ΟΑΣ, τα τρωκτικά των στάσεων.

Η επιστημονική τους ονομασία ήταν «επιβάτες οι ανωφελείς». Υπουργοί και οι δημοσιογράφοι τους αποκαλούσαν απλά «τσαμπατζήδες».

Όταν βαριόντουσαν με τα λεωφορεία καβαλούσαν τις ολοκαίνουριες «μπέμπες» τους και ορμούσαν σα δαίμονες στους δρόμους καίγοντας ΤΖΑΜΠΑ το πολύτιμο πετρέλαιο που κινεί τον πλανήτη και όλο και σπανίζει (μην ξεχνάτε το δόγμα τους) μόνο και μόνο για να φτάσουν στα επόμενα διόδια (τα διόδια είναι ένα σύστημα που ελέγχει την κυκλοφορία, κάτι σαν τους σηματοδότες των εθνικών γι ‘αυτό και τα βλέπετε παντού σε αυτό το τεχνοκρατικό κράτος) ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ.

Τι κινούσε λοιπόν την Αλ Κάιντα των δρόμων; Εκτός από το πετρέλαιο φυσικά που το χαν άφθονο και τσάμπα- γνωστή δε η σχέση του οργανωτή τους Μπιν Λάντερν (Been Landern- στα ελληνικά: Ήμουν Φανάρι) με τους άραβες κροίσους του μαύρου χρυσού.

Δεν είχαν οι τσαμπατζήδες άλλη δουλειά να κάνουν; Εμμμμ. Όχι. Το ελληνικό κράτος αναβίωνε το Χρυσό Αιώνα του Περικλέους: υποχρεωτικά λοιπόν όφειλε να καταργήσει τη δουλειά και να επαναφέρει τη δουλεία. Κανένας ελεύθερος άνθρωπος δε θα χρειαζόταν να δουλέψει ξανά στη ζωή του. Τις δουλειές θα τις κάναν οι δούλοι. Αμέσως μετά το κράτος προχώρησε σε μια διορθωτική κίνηση:

Κατήργησε και την ελευθερία.

Και τότε ήρθαν οι τσαμπατζήδες.

Ειδικοί, που χαν μελετήσει τη συμπεριφορά των Τσαμπατζήδων είχαν δει το κίνημα να ‘ρχεται. Χιλιάδες τσαμπατζήδες συνωστίζονταν στις στάσεις των λεωφορείων. Κάποια μοιραία στιγμή θα ανέβαιναν σε αυτά.

Σύμφωνα με τους ειδικούς οι Τσαμπατζήδες προέρχονται από τους χιμπατζήδες. Η επιστημονική ονομασία των Χιμπατζήδων είναι Pan Troglodytes. Μια περίεργη μετάλλαξη όμως στο γονίδιο της πολιτικής σκέψης που μετατρέπει το σοσιαλισμό σε νεοφιλελευθερισμό δημιούργησε εξελικτική πίεση στους Pan Troglodytes που τους οδήγησε να μεταλλαχθούν σε Pou Pan Troglodytes. Το νέο είδος, οι Τρωγλοδύτες Που Παν, όφειλαν να απαντήσουν στο υπαρξιακό ερώτημα της ονομασίας τους: Που παν οι τρωγλοδύτες. Ως έξυπνο είδος- παρότι παρασιτικό, δώσαν μόνοι τους την απάντηση. Θα πήγαιναν από τα σπήλαια στα λεωφορεία του ΟΑΣ και από τα λεωφορεία στους δρόμους.

Οι ειδικοί είχαν κρούσει από νωρίς στην κυβέρνηση τον κώδωνα του κινδύνου: Της είχαν δείξει και εκείνο το ντοκιμαντέρ του National Geographic Exploiter για το επικίνδυνο είδος Pou Pan Troglodytes. Την είχαν προειδοποιήσει: οι Τσαμπατζήδες, ως είδος που δεν έχει λόγο ύπαρξης, ευδοκιμεί σε κλίματα όπου το κράτος δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Η κυβέρνηση όμως θεώρησε ότι οι μάγοι του ΔΝΤ θα λύναν και αυτό το πρόβλημα όπως «λύσαν» και το γόρδιο δεσμό του κοινωνικού κράτους.

Έκανε λάθος χειρισμούς όμως η κυβέρνηση και οι Τσαμπατζήδες, πολλαπλασιαστήκαν σα τα παράσιτα που ήταν. Και σαν έξυπνα παράσιτα που ήταν διεισδύσαν και στα πιο απρόσμενα μέρη, ακόμη και στο προπύργιο της καθεστωτικής προπαγάνδας, την τηλεόραση!

Οποία φρίκη!!!

Βλέπετε οι τσαμπατσήδες, μπορεί να είχαν για οργανωτή τον Been there done that Landern, ήρωα και σύμβολο είχαν όμως το Μένιππο, έναν κυνικό, κοινώς ή κυνός έναν κοπρίτη που θα λεγε και ο Πάν-καλος.

Ας δούμε λοιπόν ποιος είναι αυτός ο κύριος Μένιππος: Σύμφωνα με μια τηλεοπτική ιστορική πηγή:

«Ο Μένιππος, κυνικός φιλόσοφος. Του αρέσει ν’ ανοίγει βιβλία, φασαρίες και γυναικεία πόδια, έχει να κάνει μπάνιο απ’ τον Μεσαίωνα κι άμα τον γυρίσεις ανάποδα, το πολύ να πέσουν μάσκες του Γκρούτσο Μαρξ, προφυλακτικά και τσίχλες. Ακούραστα εκνευριστικός, αδιάντροπα σεξομανής και αλλοπρόσαλλα ιδεαλιστής, θα τον βρεις σε πορείες στο Σύνταγμα να διαδηλώνει και να σπάει πλάκα με τα νεύρα των άλλων ταυτόχρονα, σε μεταμεσονύχτιες προβολές να ρεύεται στην πιο ενδιαφέρουσα σημειολογικά σκηνή της ταινίας, στην άκρη της Εθνικής Οδού ν’ ακούει Τζόπλιν τρώγοντας βρώμικο ή στην κατάληψη των αναρχικών να πηδάει κανά γκομενάκι (ή τέσσερα)... Εδώ και 2.300 χρόνια χρωστάει έναν οβολό στον Χάρο... και δεν έχει κανένα σκοπό να πληρώσει...»[1]

Κλασσικός Έλληνας … Μπαχαλάκιας, τσαμπατζής, κοπρίτης.

Καλά τα λέει η κυβέρνηση. Ο Μένιππος είναι το αρχέτυπο του νέου Έλληνα πολίτη.

Ποιος είναι όμως αυτός ο κύριος Μένιππος, ποιο είναι το πραγματικό του πρόσωπο; Η Βικιπίδια αποκαλύπτει το σκοτεινό παρελθόν του δήθεν ιδεολόγου αγωνιστή δημοκράτη:

«Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του Μένιππου. Γεννήθηκε στα Γάδαρα… Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει μία αμφισβητήσιμη ιστορία σχετικά με τη ζωή του Μένιππου, υποστηρίζοντας πως κατάφερε να αποκτήσει μεγάλη περιούσια ως τοκογλύφος, την έχασε, κατέρρευσε ψυχολογικά και αυτοκτόνησε.»[2]

Πολλά εξηγούνται από το σκοτεινό παρελθόν του Μένιππου. Η καταγωγή του, τα Γάδαρα εξηγεί την εμμονή των τσαμπατζήδων με το να πεθάνει ο Γάϊδαρος του διπλανού.

Το βρώμικο οικονομικό παρελθόν του Μένιππου δικαιώνει τον ισχυρισμό του Πάν-καλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». Όλοι οι τσαμπατζήδες είναι αποτυχημένοι κερδοσκόποι και όλοι τους έχουν καταρρεύσει ψυχολογικά. Αυτό εξηγεί και την έξοχη ανάλυση του ψυχολογικού τους προφίλ από τον Κύριο Ρέππα που ως οδοντίατρος διέγνωσε τη βαθιά και αθεράπευτη αντικοινωνική διαταραχή των τσαμπατζήδων.

Οι τσαμπατζήδες δεν είναι μόνο αντικοινωνικοί. Όπως και ο ήρωας τους είναι και αυτοκαταστροφικοί. Μερικοί από δαύτους έχουν ήδη αυτοκτονήσει και σαν τα λέμινγκς θα τους ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι αν δεν υπήρχε ένα μικρό τεχνικό ζήτημα: καθώς η κυβέρνηση έχει βάλει διόδια παντού, μπήκαν διόδια και στο δρόμο προς την αυτοκτονία. Για αυτό και οι χρεωκοπημένοι κερδοσκόποι πολίτες επιτίθενται με τέτοια μένος στα διόδια και όχι για αυτά τα σαχλά περί δημοσιών αγαθών που λένε και άλλες προφάσεις εν αμαρτία…

Καταφέραν κι όλας να περάσουν το μήνυμα και την προπαγάνδα τους και στην τηλεόραση με κείνη την ιερόσυλη την εκπομπή το Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Ακούς εκεί θράσος!!!

«Αντικοινωνικοί», δολιοφθορείς, τρομοκράτες, δημόσιος κίνδυνος, τσα-μπα-τζή-δες. Ο υπουργός χτύπησε έξαλλος το χέρι στο τραπέζι.

Αλλιώς του τα χαν πει οι ΔΝΤουδες. Και τους σεβόταν. Γιατί για να μπεις στο ΔΝΤ (Δεν Νιώθω Τύψεις) και να σου επιτραπεί να καταπίνεις χώρες έπρεπε να χεις τριπλά προσόντα. Έπρεπε να χεις κάνει Κατεδαφιστής για να ξέρεις πώς να κατεδαφίζεις πράγματα, να χεις σπουδάσει κοινωνιολογία για να ξέρεις πως είναι δομημένη η κοινωνία που πας να κατεδαφίσεις και πυρηνική φυσική για να μπορείς να διασπάς το άτομο και τις πορείες του.

Του το χαν πει. Νο. Νο Dhmosios kindunos. Dhmosio= kindunos. Το Dhmosio einai apo mono tou kindunos. No dhmosio, no kindunos.

Με αλάθητη λογική λοιπόν οι ΔΝΤουδες δίναν τις εντολές για την παστρική εξόντωση του δημοσίου τομέα και η κυβέρνηση τις εκτελούσε. Εν ψυχρώ.

Αλλά για κάθε δημόσιο τομέα που καταστρέφαν εμφανίζονταν δημόσιοι κίνδυνοι. Διαδηλωτές, διαδικτυακοί θεωρητικοί της τρομοκρατίας και εσχάτως, ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ.

Τι θα γινόταν αν όλοι κολλούσαν αυτή την αρρώστια και δεν πληρώναν; Ποιος θα πλήρωνε τους πολιτικούς και την αυλή τους, από τι θα βγάζαν υπεραξία οι νταβατζήδες αν πλήθαιναν οι τσαμπατζήδες;

Ο αρμόδιος πολιτικός ήταν έξω φρενών με τις εξελίξεις. Ο Κρέπας είχε δύο πρόσωπα: ένα γλυκό και ένα αλμυρό. Και το αλμυρό, αυτό που κανε πιο γευστικά τα πάλαι πότε ανάλατα εισιτήρια, του βγαινε τώρα ξινό.

Να εξοντωθούν τα παράσιτα!!! Πριν τους κολλήσουν όλους τσαμπίτιδα!!! Ακούστηκε μια φωνή συμβούλου να λέει απεγνωσμένα.

Κύριοι, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πανδημία. Πρέπει η χώρα να κηρυχθεί σε επιφυλακή.

Τι επιφυλακή ρε, φυλακή τους πρέπει τους τσαμπατζήδες!!! Φώναξε ένας άλλος πρώην κατάδικος.

Τι φυλακή ρε. Εξορία και βασανιστήρια φώναξε ένας πρώην αντιστασιακός, νύν σύμβουλος.

Να επαναφέρουμε το Νόμο 4000 περί τεντυμποισμού, είπε ένας πρώην χίπης, νυν σύμβουλος. Να τους ξυρίζουμε και να τους σέρνουμε από πλατεία σε πλατεία.

Ένας πρώην σκινχεντάς, νυν σύμβουλος κοίταξε τον πρώην χίπη-νυν σύμβουλο περίεργα. Αφού πλεόν τα ξυρίζουν μόνοι τους, του είπε. Άσε που πρέπει να κοιτάξουμε και το καρνέ των πορειών. Που να βρεις πλατεία σήμερα.

Όχι, όχι. Η διαπόμπευση θα είναι επικοινωνιακό ατόπημα κραύγασε ένας επικοινωνιολόγος. Αφού δε βλέπετε ότι σήμερα κάποιοι τρέχουν από ρεάλιτι σε ρεάλιτι; Όλοι θέλουν τα πέντε δευτερόλεπτα δημοσιότητάς τους. Γιατί να τους τα δώσει η κυβέρνηση;

Έχεις δίκιο είπε ένας σύμβουλος. Αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει παραχωρήσεις. Όλα είναι ρεζερβέ για το ΔΝΤ.

ΝΑ τους γ…σουμε στα πρόστιμα είπε ένας φοροφυγάς λαμόγιο νυν σύμβουλος- και επιχειρηματίας.

Δεν σκαμπάζετε τίποτα, απάντησε ένας άλλος. Το κίνημα λέγεται «δεν πληρώνω». Εδώ δεν πληρώνουν εισητήρια, πρόστιμα θα πληρώσουν;

Το συμβούλιο διέκοψε ένας ρουφιάνος, βαλτός από την κυβέρνηση στο κίνημα για να μαθαίνει τα καθέκαστα από τα μέσα.

-Εφέντη, εφέντη, φώναξε λαχανιάζοντας ο ρουφ. Σου φέρνω κακά μαντάτα.

-Τι είναι ορέ ρουφιάνε; Τον ρωτήσαν κοψοχολιασμένοι οι κοτζαμπάσηδες .

-Οι τσαμπατζήδες… Οι τσαμπατζήδες. Έμαθα τι σχεδιάζουν.

-Τι είναι ορέ και θα μας βγάλεις την ψυχή;

Ο κάτωχρος ρουφιάνος μίλησε ξεψυχισμένα.

-Οι τσαμπατζήδες, οι τσαμπατζήδες… Δεν θέλουν να καταργηθούν μόνο τα διόδια.

-Τι είναι ορέ, μίλα και μας γκάστρωσες.

-Οι τσαμπατζήδες θέλουν να καταργήσουν μετά τα διόδια και τοΤριώδιο

Άκρα του τάφου σιωπή έπεσε στο συμβούλιο. Εάν οι τσαμπατζήδες καταργούσαν το Τριώδιο, θα καταργούνταν και οι απόκριες. Χωρίς απόκριες δε θα χαμε μασκαράδες. Χωρίς μασκαράδες δε θα χαμε πολιτικούς. Χωρίς πολιτικούς δε θα χαμε ανάγκη…

---

[1] http://www.megatv.com/oyk/default.asp?catid=21107&subid=2&pubid=17038752

[2] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82

Read More »

Κοινωνία: Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν

Περιγράφηκε σήμερα στο TVXS μια ακόμη νοσηρή πτυχή αυταρχισμού και απανθρωπιάς.

Συγκεκριμένα:

Τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν

Σχόλιο του Πέτρου Αργυρίου σε δημοσίευμα του TVXS

«Ο 72χρονος κάτοικος Αθήνας συνελήφθη για επαιτεία στο Χαϊδάρι και το δικαστήριο, τον καταδίκασε σε φυλάκιση 10 ημερών, ποινή εξαγοράσιμη, όμως ο ίδιος δεν είχε χρήματα, ούτε βρέθηκε κάποιος συγγενής του για να τον βοηθήσει. Αντί λοιπόν να κρατηθεί στην κάπου στην Αθήνα, αποφασίστηκε να σταλεί και να εκτίσει την ποινή των 10 ημερών (που στην πραγματικότητα είναι μόνο 5 ημέρες, αφού πρόκειται για άτομο ηλικίας άνω των 65 χρόνων), μαζί με βαρυποινίτες στις φυλακές Κομοτηνής.

Μέχρι όμως να μεταφερθεί ο 72χρονος κυρ-Γιώργος στην Κομοτηνή, είχε ήδη εκτίσει την ποινή καθ’ οδόν, αφού η «κλούβα» που διέσχιζε την Ελλάδα επί μέρες, συγκεντρώνοντας καταδικασθέντες από διάφορες πόλεις.

Ο διευθυντής των φυλακών, Κωνσταντίνος Καπάνταης, παρέλαβε «σοκαρισμένος» τον γέροντα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Έθνους» και του πλήρωσε το εισιτήριο του ΚΤΕΛ προκειμένου να επιστρέψει πάλι πίσω στο Χαϊδάρι. «Ηταν ένας άνθρωπος σε άθλια κατάσταση, βρώμικος που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Με τη βοήθεια συγκρατουμένων του, του δώσαμε καθαρά ρούχα, τον φροντίσαμε και μακάρι να μπορούσαμε να τον κρατήσουμε περισσότερο για να έχει ένα πιάτο φαγητό και ένα στρώμα να κοιμηθεί», δήλωσε στο «Εθνος» ο κ. Καπάνταης.

Η απόφαση βγήκε στις 26 Ιανουαρίου και ο 72χρονος έπρεπε να πάρει το αποφυλακιστήριό του στις 31 Ιανουαρίου, πλην όμως έφτασε στην Κομοτηνή την 1η Φεβρουαρίου. Η διοίκηση των φυλακών για ανθρωπιστικούς λόγους τον κράτησε ένα βράδυ, τον φρόντισε και προχθές τον συνόδευσαν στο ΚΤΕΛ για να πάει στην Αθήνα.

Εν τω μεταξύ, ο διευθυντής των φυλακών επικοινώνησε με το αστυνομικό τμήμα Χαϊδαρίου, προκειμένου να βρεθούν συγγενείς του ηλικιωμένου, αλλά κανείς δεν εντοπίστηκε. Ο διευθυντής της φυλακής ζήτησε ωστόσο από τον οδηγό του λεωφορείου να τον έχει υπό την προσοχή του, καθώς λόγω του Αλτσχάιμερ, μπορεί να εξαφανιζόταν σε κάποια από τις στάσεις.

Από τη στιγμή που έφτασε στην Αθήνα η τύχη του 72χρονου Γιώργου Τσαπανίδη αγνοείται. «Μπορούσαν να τον στείλουν στον Κορυδαλλό και εκεί η κοινωνική υπηρεσία να φρόντιζε να του πλήρωνε την ποινή. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπέβαλαν σε αυτήν την ταλαιπωρία έναν ήδη ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Εγώ και όλοι οι εργαζόμενοι τον είδαμε σαν τον πατέρα μας και δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε στην κατάσταση που ήρθε», δήλωσε ο διευθυντής των φυλακών Κομοτηνής κ. Καπάνταης.»[1]

Ο Γέροντας έπρεπε να ζητιανέψει από το δικαστή λεφτά για να μπορέσει να εξαγοράσει την ποινή του για να μπορεί να ξαναγυρίσει στη ζωή του, δηλαδή στους δρόμους και να ζητιανέψει ελεύθερα και με το κεφάλι ψηλά. Αλλά επειδή είχε αλτζχάιμερ φαίνεται ότι ξέχασε τα βασικά του επαγγέλματός του.

Ζούμε εποχές που μόνο μια γραφίδα του Ουγκώ ή του Ντίκενς μπορούν περιγράψουν. Ζούμε το τέλος της εποχής του ανθρώπου. Και αυτή η εποχή είναι ακόμη στα σπάργανα της.

Αν πω τον δικαστή που καταδίκασε τον ανήμπορο και απροστάτευτο γέρο αλήτη θα με πάνε μέσα για εξύβριση.
Αν πω τον μπάτσο που τον συνέλαβε αλήτη, θα με πάνε μέσα για εξύβριση αφού πρώτα με περάσουν και από ένα χεράκι.

Οπότε απλά θα πω τη σύλληψη και τη δικαστική απόφαση απάνθρωπη για να χω καλά ξεμπερδέματα.

Να το ξεχάσουμε το κοινωνικό κράτος. Τώρα έχουμε χούντα. Αυτούς τους ανθρώπους, τους 72χρονους ανοϊκούς ζητιάνους δεν θα ‘πρεπε να τους παν ούτε φυλακή ούτε δικαστήρια. Μην υπερφορτώνουμε και το σύστημα. Κανονικά θα πρέπει να τους λιώνουν με την μπότα το ασπρομάλλικο ανοϊκό κεφαλάκι τους. Οι οδοκαθαριστές θα χουν να κάνουν λίγη περισσότερη δουλειά αλλά έτσι και αλλιώς τέτοιοι κωλόγεροι βρωμίζουν τους πεντακάθαρους δρόμους μας.

Ας είναι καλά ο Διευθυντής των Φυλακών και οι κρατούμενοι- «τέρατα» που δώσαν λίγη φροντίδα και ανθρωπιά στο γεράκο σε αντίθεση με το Νόμο.
Ελπίζω, παρά την αλτζχάιμερ να θυμάται ο γέροντας λίγη από αυτή τη ζεστασιά στις τελευταίες του ώρες.

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

---

[1] http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BD%CE%AD%CE%B1/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD-72%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CF%83%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%AE-%CE%B1%CE%BB%CF%84%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81#comment-469795

Read More »

Λογοτεχνία: Οι νέοι 300

«Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα» είπε ο αρχηγός. Οι βουλευτές του τον καταλάβαιναν. Ποιος θα καταλάβαινε καλύτερα τη διαφθορά από αυτούς που για δεκαετίες τσαλαβουτούσαν σε αυτή;

Πέρα έβρεχε όμως για τους πολίτες. Σε σύγκριση με το πολιτικό τους σύστημα, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν παρθένες στη διαφθορά.

Εντάξει θα τους το θέσω αλλιώς:

«Είμαστε σε πόλεμο»

Οι νέοι 300.

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)

Τους ξένισε αυτό τους βουλευτές… Αρχηγέ, με ποιους είμαστε σε πόλεμο; Με όλους τα χουμε κάνει πλακάκια. Ποιος μας την μπήκε;

Αυτοί οι αλήτες, οι πολίτες απάντησε ο αρχηγός.

Ναι αλλά χρειαζόμαστε ένα causus belli. Μέχρι και ο δάσκαλος Bush σκαρφίστηκε ένα τέτοιο. Εμείς τι θα τους πούμε; Γιατί τους κάνουμε πόλεμο, ρώτησε κάποιος κάποτε σοσιαλιστής.

Άκρα του τάφου σιωπή στα βουλευτικά έδρανα. Πρόσωπα πάνιασαν. Που θα το βρίσκαν το causus belli; Αυτοί κακοποιούσαν και εκμαύλιζαν τους πολίτες δεκαετίες τώρα… Τι θα βρίσκαν να χρεώσουν στους πολίτες τώρα.

Ο αρχηγός πετάχτηκε σαν να χε νοητική εκσπερμάτωση:

«Ζουν πέραν των δυνατοτήτων τους». Οι 300 ζωντάνεψαν. Ναι, αυτό ήταν. Οι πολίτες τρώγαν λιθρίνια και γαρίδες και γύρους και φρούτα πολλά παραπάνω από όσα τους άξιζαν. Άσε για τα κρασιά και τα τσίπουρα.

Ατάσθαλοι, φώναξε ένα βουλευτής. Σπάταλοι, φώναξε ένας άλλος. Αλήτες ένας τρίτος. Κοπρίτες φώναξε ένας που φερνε στον Παβαρότι- στα κιλά και μόνο.

Και ανυπάκοοι. Και τρομοκράτες. Φωνάξαν οι βουλευτές..

Αυτό ήταν. Οι νέοι 300 ήταν ετοιμοπόλεμοι.

Θα τα βάζαν με 9.000.000. Θα επαναλαμβάναν το κατόρθωμα του Λεωνίδα. Αλλά οι νέοι 300 θα νικούσαν. Γιατί είχαν πλάνο, πολιτική και όραμα. Οι παλιοί είχαν μόνο αρχίδια.

Πάμε στις πύλες του Συντάγματος. Εκεί θα τους συντρίψουμε.

Σύσσωμοι οι 300, αρματωμένοι με χαρτοφύλακες, γραβάτες, μνημόνια και νομοσχέδια και με την απόλυτη γνώση ότι ποτέ κανείς τους δεν θα πρόδιδε στη μάχη τον άλλο, παραταχτήκαν στις πύλες του συντάγματος.

Ο αρχηγός επόπτευε και ρωτούσε για τις τελευταίες λεπτομέρεις.

Το πέρασμα ήταν στενό. Έπρεπε να γίνει στενότερο…

Από logistics πως πάνε οι Ατάσταλοι; Ρώτησε ο αρχηγός τον αρμόδιο.

Αρχηγέ, δε βγαίνουν με τίποτε. Τα εισιτήρια τα ανεβάσαμε στον Όλυμπο, η βενζίνη έχει πάει στην Πίνδο, τα μπλόκα (διόδια) έχουν στηθεί παντού. Ούτε μισός τους δε θα τα καταφέρει να φτάσει ως εδώ…

Κόψαμε την τροφοδοσία εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ… Μισθοί συντάξεις, πετσοκομμένες. Τους έχουμε αποκόψει. Με το ζόρι θα στέκονται στα πόδια τους.

«Τους έχουμε»

«Τα μπαρς, αυτά παράγουν έσοδα. Άσε που συζητάν και στρατηγικές επίθεσης εκεί μέσα. Τι κάναμε για αυτά;»

Αντικαπνιστικός. Τους βάλαμε να ρουφιανεύουν κιόλας ο ένας τον άλλο. Δεν έχουν καμία τύχη.

«Τα νοσοκομεία;»

Υπολειτουργούν. Κανένας από τους ασθενείς δε θα μπορέσει να συνδράμει τους Ατάσθαλους.

Τα υπόλοιπα μαγαζιά; Ρώτησε ο αρχηγός. Μόνο των δικών μας μείναμε πήρε την αρμόδια απάντηση. Δεν υπάρχει σάλιο είπε ένας βουλευτής.

Δεν κουνιέται φύλλο συμπλήρωσε ένας άλλος.

«Τα Ίντερνετ καφέ;». Ο αρχηγός δεν ήθελε να ακούει τη λέξη εισόδημα ή απασχόληση. Οι ατάσθαλοι έπρεπε να εξοντωθούν.

Τα παγιδεύσαμε. Το νομοσχέδιο βόμβα σκάει σε λίγο.

«Οι ερευνητές τους; Μην τυχόν και μας σκάσουν με καινούριο όπλο» ρώτησε ο αρχηγός.

«Οι ποιοι;» απάντησε η αρμόδια υπουργός και οι 300 σκάσαν σε ρωμαλέα γέλια.

Οι μικρομεσαίοι; αναρωτήθηκε φωναχτά ο αρχηγός. Αυτοί last year ήταν η απάντηση που πήρε.

Γελάσαν με την ψυχή τους οι βουλευτές.

Και ο λαός; Τι θα κάνει ο λαός; Ρώτησε με αγωνία ο αρχηγός.

Οι πράκτορες μας είναι πολύ καλά τοποθετημένοι,. Κάθε μέρα σπέρνουν τη διχόνοια και καλλιεργούν τα μικροσυμφέροντα. Οι ατάσθαλοι δε θα ενωθούν ποτέ, ανέφερε κάποιος υπουργός που προερχόταν από τον βαθύ κομματικό μηχανισμό.

«Έξοχα» αναφώνησε ο αρχηγός των 300.

Έβγαλε το μεγάφωνο και φώναξε «This is Parta. Come and get it».

Αρχηγέ μην το παρακάνεις. Μην τους ερεθίζεις και τόσο τους ατάσθαλους είπε ένας παλαιός βουλευτής που τους ήξερε κάπως από τις παλιές μέρες

Δεν το λέω στους ατάσθαλους βρε χαζούλη. Το διεθνές κεφάλαιο προσκαλώ.

Ααα, κάναν και οι 300.

Οι πρώτοι ατάσθαλοι σκάσαν μύτη. Ήταν για να τους λυπάσαι.

Βγάλτε το ψυχοβολικό φώναξε ο αρχηγός.

Οι 300 παραμέρισαν για να περάσει ο Πανωραίος, ο μεγαλύτερος –σε όγκο- βουλευτής.

Φώναξε «μαζί τα φάγαμε» και σήκωσε το πουκάμισο κάνοντας την πελώρια κοιλιά του ταμπούρλο. Μια πιο αποτελεσματική εκδοχή αυτού που κάναν οι σκωτσέζοι με τα κιλτς δηλαδή.

300 ατάσθαλοι πέσαν με σπασμένοι τα τύμπανα. Άλλοι 200 λιποθυμήσαν από το θέμα. 100 σπάταλοι και 50 τζαμπατζήδες αυτοκτονήσαν από ντροπή….

Μια χούφτα μείναν.

Αρχηγέ, δε θα χρειαστούμε τον τροϊκανικό στρατό. Τους έχουμε σχεδόν εξοντώσει, δήλωσε ένας βουλευτής.

Εντάξει αποτελειώστε τους.

«Νέα μέτρα» πρόσταξε ο αρχηγός.

Άλλοι 30000 ατάσθαλοι πέσαν με μιάς από το μπαράζ μέτρων.

Ζήτημα να χαν μείνει καμιά κατοσταριά στα πόδια τους.

«Έχουμε το διεθνές κεφάλαιο μαζί μας, τα μήντια είναι δικά μας, το εκλογικό σύστημα το κάνουμε ότι θέλουμε, έχουμε τον πλούτο σας. Εσείς τι έχετε;» κάγχασε ο αρχηγός.

Οι εκατό ατάσθαλοι χαλαρώσαν λίγο τη χούφτα τους. Μέσα σε αυτήν φάνηκε κάτι που παράγει άφθονα η ελληνική γη: Πέτρες. Στο άλλο χέρι έφεραν θραύσματα από αγγεία, όστρακα τα λέγαν οι αρχαίοι.

Διαλέξτε φωνάξαν με μια φωνή οι απεγνωσμένοι πρώην πολίτες προς τους τριακοσίους.

Ήταν φανερό το τι από τα δύο θα διαλέγαν οι 300.

Read More »

Λογοτεχνία: Fuckman & Gapman- Παραπάνω από Θεοί: Ημίθεοι- Ένα καπιταληστρικό παραμυθάκι

Ο Fuckman ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο- και το καλύτερο ήταν ότι ελάχιστοι στον κόσμο το ξέραν.

Ήταν ξάδερφος του Goldman. Ο Goldman όπως το λέει και το όνομα είχε μόνο χρυσό και χρήμα, ψιλοπράγματα δηλαδή. Για αυτό και όλοι λέγαν πως ο Goldman Sucks.

Ο Fuckman είχε και από αυτά αλλά είχε και όλα τα υπόλοιπα.

Fuckman & Gapman: Παραπάνω και από θεοί: Ημίθεοι-Ένα καπιταληστρικό παραμυθάκι

(οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πολιτικά πρόσωπα είναι απολύτως συμπτωματική)

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)

Απλωμένο μπροστά του είχε τον πλουτοπαραγωγικό χάρτη της γης.

Διαμάντια;

Δικά του.

Πετρέλαια δικά του.

Υπηρεσίες;

Δικές του.

Τράπεζες;

Δικές του.

Στρατοί;

Δικοί του.

Ήταν ο μεγαλέξανδρος του πλούτου. Ο Τσέκινγκς Χαν της ιδιοκτησίας.

Τι του έλειπε;

Τα βασικά συστατικά της ύπαρξης: Νερό, αέρας, ήλιος.

Αυτά οι απλοί άνθρωποι είχαν την κακή συνήθεια να μην τα παραδίδουν τόσο εύκολα.

Μικρός ο Fuckman δεν ήταν καλός σε τίποτε. Ούτε στην ιστορία, ούτε στα μαθηματικά, ούτε στον αθλητισμό, ούτε στη μουσική, ούτε στα φλερτ. Στο μόνο που ήταν καλός ήταν στο να παίρνει τα πάντα από τα άλλα παιδάκια και να του λεν και ευχαριστώ και από πάνω.

Βλέπετε, όταν τα άλλα παιδάκια φέρναν στο σχολείο σάντουιτς και εργασίες, αυτός θα φερνε μινιατούρες που τις έπαιρνε τσάμπα από το εργοστάσιο πολυτελών αμαξιών του Μπαμπά. Τα παιδιά θα ζηλεύαν. Θα του δίναν τα σάντουιτς και τις εργασίες, κάποια από αυτά θα του πρόσφεραν και ένα φιλάκι από τις φιλεναδίτσες τους.

Τις είχε μαζεμένες o Fuckman τις παιδικές του κτήσεις στα παιδικό του ανάκτορο. Σάντουιτς σκουληκοφαγωμένα πια, τετράδια κιτρινωπά από το χρόνο, χαρτομάντηλα με εφηβικό κραγιόν που σκούπιζε με αηδία από το πρόσωπο του, αθλητικά παπούτσια, ξεφουσκωμένες πια μπάλες, πουλόβερ…

Στο διπλανό παιδικό ανάκτορο στοίβαζε τις μινιατούρες που το εργοστάσιο του παρήγαγε κατά εκατομμύρια, τις μινιατούρες που θα χάριζε στα παιδιά του για να κάνουν και αυτά τα παιδικά τους ανάκτορα.

Όταν τα παιδάκια στο σχολείο του Fuckman δε θα είχαν πλέον τίποτα άλλο εκτός από μινιατούρες, θα τα έβαζε να του καθαρίσουν τα αθλητικά παπούτσια που πήρε από αυτούς για μισή μπουκιά από το σάντουιτς που πάλι πήρε από αυτούς.

Μετά θα τους έταζε καινούριες μινιατούρες (οι παλιές είχαν σκουριάσει ήδη) και θα τα στελνε σε γειτονικά σχολεία, να πάρουν με αυτές τα σάντουιτς και τις μπάλες και τα παπούτσια και από τα άλλα παιδιά. Και αν τα άλλα παιδιά δε θέλαν, οι υποδουλωμένοι συμμαθητές του Fuckman θα τους τα παίρναν με το ζόρι.

Έτσι έχτισε την πρώτη του αυτοκρατορία ο Fuckman, 8 χρονών ζωντόβολο. Και θα τη μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Ότι ήθελε θα το παιρνε. Αυτός ήταν ο μόνος κανόνας.

Κοίταξε τον πιστό του υφιστάμενο. «Θέλω τους Διεθνείς Οργανισμούς» του είπε.

Μα θα πάρει χρόνια, μπορεί και δεκαετίες για να τους εξαγοράσουμε.

«Ο χρόνος είναι χρήμα» και του κοψε μια επιταγή μερικών τρις.

Ο σύμβουλος πετάχτηκε: «Και γιατί να μην φτιάξουμε έναν δικό μας όσο θα περιμένουμε; Έναν οργανισμό που θα ρουφάει λεφτά από όλο τον κόσμο για το καλό του κόσμου;»

Τα μάτια του Fuckman άστραψαν- φοβεροί αυτοί οι σύμβουλοι. Για μερικά χιλιάρικα το χρόνο σου δίνουν τον κόσμο στο πιάτο…

«Θα τον ονομάσουμε IMF: In Memory of Fuckman» είπε τιμητικά ο σύμβουλος.

Τι μαλάκες είναι αυτοί οι σύμβουλοι ώρες ώρες σκέφτηκε ο Fuckman. Εμείς τα πράματα τα λέμε με το όνομα τους. IMF= International Mother Fuckers. Μετά το ξανασκέφτηκε. Η αλήθεια είναι για τους λίγους. Οι πολλοί την τραβάν την παραμύθα. «Εντάξει λοιπόν: θα το ονομάσουμε International Monetary Fund και θα ρουφάει λεφτά για να καταπολεμάει την παγκόσμια φτώχια»

Όλοι στο ανάκτορο του Fuckman ξεσπάσαν σε τρανταχτά γέλια. Πονούσε η κοιλιά τους από τα γέλια. Αυτό ήταν το καλύτερο ανέκδοτο που είχε πει ο Fuckman ποτέ. Καλύτερο και από εκείνη την πλάκα που έκανε όταν προσλάμβανε πολιτικούς: Μοναδικό τυπικό προσόν: Να νοιάζονται για τους λαούς τους, είχε γράψει στην αγγελία. Τα ανάκτορα ξαναξεσπάσαν στο γέλια…

Εντάξει λοιπόν, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τις είχαν, το μηχανισμό σκούπα που θα μάζευε το «γάλα» τον είχαν, τι άλλο έλειπε από τη συλλογή του Fuckman;

Τι άλλο έμενε; Ήλιος, νερό, αέρας. Αυτά δεν τα παραδίδαν τόσο εύκολα οι άνθρωποι.

Έπρεπε να δοκιμάσει. Τη λέξη όχι δεν την έμαθε ποτέ του ο Fuckman. Έπρεπε να πειραματιστεί. Κοίταξε το χάρτη. Έψαξε για μια χώρα που τα χε όλα. Νερό, ήλιο, αέρα: Τη μικρή Ελλάδα.

Ο σύμβουλος του, που σκεφτόταν πριν από αυτόν για αυτόν (και αυτόν με μινιατούρες τον είχε αγοράσει πιτσιρικά- και επειδή ο σύμβουλος δεν είχε ούτε σάντουιτς ούτε μπάλες να ανταλλάξει, αντάλλαξε τις σκέψεις του) κοίταξε και αυτός στο χάρτη την Ελλάδα.

Μμμ, είπε ο σύμβουλος. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αυτό θα χρειαστεί ένα καινούριο είδος πολιτικού. Έναν πολιτικό υπερήρωα. Κάποιον που να φέρει τα καλύτερα από πολλούς κόσμους.

Μμμ, σκέφτηκε ξανά ο σύμβουλος. Άνοιξε τον χαρτοφύλακά του και έβγαλε δύο φωτογραφίες. Η μία ήταν του μικρού Νικολά. Αυτός φέρει τα καλύτερα από Γάλλους, Ούγγρους, Εβραίους και Έλληνες.

Η άλλη ήταν του μικρού Jeff. «Αυτός φέρει τα καλύτερα από Έλληνες, Αμερικάνους, Σουηδούς και Εβραίους.» είπε αγχωμένος για τις προτάσεις του ο σύμβουλος.

«Μου κάνουν» αναφώνησε ο πλανητάρχης- ο πραγματικός πλανητάρχης. Προσλαμβάνονται.

«Βάλτους στο ψυγείο της πολιτικής αφθαρσίας μη μου χαλάσουν πριν την ώρα τους»

Ένας ξεχωριστός ήρωας.

Κάπου εδώ φτάνουμε στον ήρωα του παραμυθιού μας. Τον πολιτικό υπερήρωα. Τον Jeff.

Έμαθε το σοσιαλισμό στη Σουηδία. Δεν τον κατάλαβε καλά, μικρός καθώς ήταν. Επειδή κρύωνε, νόμισε ότι ο Σουηδικός σοσιαλισμός ήταν το να κρυώνουν όλοι το ίδιο.

Οι σπουδές του στον αμερικανικό καπιταλισμό διαφοροποίησαν λίγο τις αντιλήψεις του. Ναι, όλοι έπρεπε να κρυώνουν το ίδιο, εκτός από αυτούς που φρόντιζαν να κρυώνουν όλοι το ίδιο. Αυτοί δεν επιτρεπόταν να τουρτουρίζουν. Έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.

Η άφιξη του στην Ελλάδα και τον ελληνικό ήλιο ενεργοποίησε σιγά σιγά τις δυνάμεις του, σαν το Σούπερμαν ένα πράμα. Στην Ελλάδα ο μικρός Jeff θα αποκτούσε δυνάμεις και θα γινόταν ο Gapman, ο ακαταπόνητος προστάτης των ισχυρών.

Σε αντίθεση με το Σούπερμαν, ο Gapman δεν μπορούσε να σκοτωθεί από τον κρυπτονίτη. Ο κρυπτο-νίτης αντίθετα τον δυνάμωνε πολιτικά, τον βοηθούσε να κρύβει την μυστική του ταυτότητα του σούπερήρωα του καπιταλισμού μέσα στη φανερή ταυτότητα του σοσιαλιστή.

Από το πατέρα του κληρονόμησε και άλλες υπερδυνάμεις: Τη δύναμη των σωματείων, τη δύναμη των μήντια και του ελέγχου των μαζών, τη δύναμη της πολυδιάσπασης της αριστεράς.

Ο πατέρας του, ο Δίας του πολιτικού συστήματος μοίραζε απλόχερα δυνάμεις στους άλλους Ολύμπιους της πολιτικής: Τη δύναμη της διαφθοράς, της εξαπάτησης, της διαπλοκής, της πειθούς, της συγκάλυψης.

Και ως Ολύμπιοι που ήταν όλοι αυτοί, ήταν όλοι τους υπεράνω των πάντων, υπεράνω υποψίας και υπεράνω του νόμου.

Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, το γένος των πολιτών άρχισε να σταματά να πιστεύει στην πολιτική θεϊκότητα των Ολυμπίων, τέτοια που ήταν τα καμώματά τους.

Αν οι πολίτες σταματούσαν να πιστεύουν στους Ολυμπίους, οι δυνάμεις τους θα εξαφανίζονταν. Θα γινόντουσαν κοινοί πολίτες, με τα προβλήματα των πολιτών, τις άθλιες ζωές των πολιτών, το μέλλον των πολιτών.

Τότε κλήθηκε ο Gapman, γνήσιος -και όχι απλά πολιτικός- γόνος του Δία.

Και όντως, πολίτες, αγανακτισμένοι, ταλαιπωρημένοι, είδαν τη γνήσια σπίθα της πολιτικής θεϊκότητας σε αυτόν. Πίστεψαν ότι θα εξυγίαινε το σύστημα, θα επανέφερε σε τάξη τους ατάσθαλους Ολυμπίους, θα επανέφερε την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισοκατανομή πλούτου.

Με τόση δύναμη που απέκτησε, ο Gapman θα προχωρούσε στο μεγαλύτερο ολύμπιο άθλο του. Θα έπαιρνε μια χώρα στην πλάτη του και θα την έσερνε στον Αχέροντα ποταμό των IMF’s, γνωστών και ως International Mother Fucker’s. Εκεί τον περίμενε ένας άλλος σοσιαλιστής ο Τρως Καν (πλήρες όνομα: Ούτε Καν Τρως) για να τον βοηθήσει στο ομαλό κατέβασμα της χώρας στα οικονομικά τάρταρα.

Με το ένα χέρι θα πάλευε τα σκυλιά του IMF που κάνουν τις χώρες μια χαψιά, με τα άλλο θα κρατούσε το σκοινί για να μην του πέσει η χώρα καθώς την κατέβαζε βαθύτερα και βαθύτερα στο στόμα του ληστρικού καπιταλισμού.

Μα το φορτίο έπεσε πολύ βαρύ ακόμη και για έναν Ολύμπιο: Έπρεπε το περιττά βάρη να φύγουν:

Ένα ένα τα πετούσε από τη χώρα: μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πρόνοια, εργασιακά δικαιώματα, ατομικά δικαιώματα. παιδεία, έρευνα, ολόκληρο το βαρίδι του δημοσίου και έβλεπε τα σκυλιά του IMF να τα πιάνουν τα βαρίδια στον αέρα και να τα κάνουν μια χαψιά. «Καλά από πότε έχουν να ταϊστούν αυτά τα καημένα τα σκυλιά;» σκέφτηκε και τους πέταξε από συμπάθεια ένα ακόμη κομμάτι δημοσίου.

Ο Τρως Καν τον έβλεπε με περηφάνια να προχωρά στον τιτάνιο άθλο του, το χέρι του να ματώνει από το σκοινί που κρατούσε μια χώρα που τρανταζόταν. Άξιος φώναζε ο Τρως Καν και χειροκροτούσε. Άξιος φωνάξαν και οι άλλοι θεοί του καπιταλισμού που μαθαίναν τα κατορθώματα του.

Βροχή οι βραβεύσεις. Παγκόσμια η αναγνώριση των άθλων του Gapman. Λίγο ακόμη να τραβούσε το σκοινί, λίγο ακόμη να κρατούσε το σκοινί, λίγο ακόμη να τραβούσε το σκοινί… Ίδρωνε και χαμογελούσε και μάτωνε. Άξιος, άξιος άκουγε τους άλλους θεούληδες να ζητωκραυγάζουν.

-Λίγο- ακόμη.

«Jeffrey, το φαϊ είναι έτοιμο»… «Ήρθαν και τα παιδιά από τον ΟΗΕ να συζητήσετε το μέλλον σου δίπλα τους». «Άντε, σταμάτα τους ηρωϊσμούς και έλα να φας»

Ο Gapman άφησε το σκοινί και πετάχτηκε όρθιος. Ποιος σωστός υπερήρωας δε θα άκουγε τη μαμά του;

Read More »