Όπως τις προηγούμενες δεκαετίες η λέξη μαλάκας ήταν πιπίλα στο στόμα ενός σεξουαλικά καταπιεσμένου πληθυσμού, σήμερα η λέξη φασίστας εκτόπισε το μαλάκας λόγω της καταπίεσης του πληθυσμού από την πολιτική τάξη.
Κι εδώ αρχίζουν το οξύμωρα, γιατί, παρά το ότι το να είναι κανείς μαλάκας είναι πολύ περισσότερο προσωπικό από το να είναι φασίστας, η ύβρις γίνεται αλήθεια μόνο οι πράξεις των αποδεκτών της την επιβεβαιώνουν. Η ανάγκη για προσβολή όμως δεν χρειάζεται καμιά άλλη πραγματικότητα περάν της ανάγκης να νιώθουμε ανώτεροι κάποιων άλλων.
Μόνο όταν κάποιοι άλλοι επιβάλλονται ή επιχειρούν να επιβληθούν αποδεδειγμένα βίαια, η ανάγκη για προσβολή υπάγεται σε μηχανισμούς αυτοάμυνας.
Και καλά κάνουν. Γιατί όσο κι αν η λέξη φασίστας από δήθεν αριστερούς χρησιμοποιείται για να φιμωθούν φιλοπάτριδες, ρίχνοντας νερό στον μύλο του ακροδεξιού ριζοσπαστισμού, ουσιαστικά φτύνουν στα μούτρα τους. Γιατί αυτά δείχνει ο ιστορικός καθρέφτης κάθε φορά που "αριστεροί" χρησιμοποιούν τόσο ανιστόρητα την λέξη φασίστας για όποιον απλά αυτοί δεν γουστάρουν.
Το να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να έχουν μια πατρίδα δεν είναι έγκλημα. Αν είναι έγκλημα όπως το παρουσιάζουν τάσεις της αριστεράς, τότε καλά κάνει το Ισαρήλ στους Παλαιστίνιους και οι Τούρκοι στους Κούρδους.
Κι όχι το κράτος δεν τελειώνει παντού στον κόσμο. Απλά η αμερικανική αυτοκρατορία πρωτίστως πλεον και δευτερευόντως ξανά η Γερμανία όταν δεν χρησιμοποιούν τα όπλα, χρησιμοποιούν την προβειά του νεοφιλελευθερισμού για να διαλύσουν ή να ρευστοποιήσουν χώρες, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη δική μας χώρα. Αυτό άλλωστε δεν κάνουν οι αυτοκρατορίες;
Σε καλύτερες συνθήκες και πάλι υπό συνθήκες θα έβλεπα το διεθνισμό ως θετική προοπτική. Όχι σήμερα όμως, όχι με τους διεθνείς ανταγωνισμούς να κορυφώνονται καταπίνωντας μικρότερες χώρες, με την διεθνιστική αριστερά να έχει κάνει τα στραβά μάτια στην παγκοσμιοποίηση όταν δεν της κάνει τα γλυκά μάτια και με τα απανταχού αυθεντικά διεθνιστικά κινήματα να βρίσκονται σε ανημποριά.
Ας διδαχτούμε λίγο ιστορία ελπίζοντας ότι θα διδαχτούμε από αυτήν μέσα από το ενδιαφέρον άρθρο του Μάριου Στεφανόπουλου "Ποιοι είναι οι φασίστες σήμερα" στο περιοδικό Ρεσάλτο το 2010 με το οποίο δεν ταυτίζομαι αλλά το περίγραμμα που δίνει σε θέματα που παραμένουν φλέγοντα με υποχρέωση να διακόψω την πολιτική σε αυτό το blog να δημοσιεύονται μόνο κείμενα μου με σπάνιες εξαιρέσεις. Ακολουθούν αποσπάσματα:
"« Το ψέμα, η συκοφαντία, η εξαχρείωση, η εξαγορά συνειδήσεων, ο καταναγκασμός,
ο φόνος, πήρανε πρωτοφανείς διαστάσεις. Η σήψη του καπιταλισμού, δείχνει τη
σήψη της σύγχρονης κοινωνίας με τους νόμους και την ηθική της. Η σύνθεση της
ιμπεριαλιστικής αχρειότητας είναι ο φασισμός, άμεσος καρπός της χρεοκοπίας
της αστικής δημοκρατίας μπροστά στα προβλήματα της ιμπεριαλιστικής εποχής»
(Λ. Τρότσκι «Η ηθική τους και η ηθική μας»
σήψη της σύγχρονης κοινωνίας με τους νόμους και την ηθική της. Η σύνθεση της
ιμπεριαλιστικής αχρειότητας είναι ο φασισμός, άμεσος καρπός της χρεοκοπίας
της αστικής δημοκρατίας μπροστά στα προβλήματα της ιμπεριαλιστικής εποχής»
(Λ. Τρότσκι «Η ηθική τους και η ηθική μας»
Διαβάζοντας κανείς τις πιο πάνω γραμμές που γράφτηκαν το 1938, δεν μπορεί να μην σκεφτεί ότι φωτογραφίζουν σε μεγάλο βαθμό την εποχή μας. Το μοναδικό στοιχείο που λείπει (;) για να συμπληρωθεί η εικόνα, είναι εκείνο του φασισμού.
Όμως σε μια εποχή απόλυτης «σήψης και εξαχρείωσης» που διανύουμε, το αυτονόητο ερώτημα τίθεται από μόνο του στον καθένα. Υπάρχει σήμερα φασιστικός κίνδυνος; Κι αν ναι από πού προέρχεται;
Οι «σοφοί» του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου μαζί με το σύνολο σχεδόν (αλίμονο!) της αριστεράς, έχουν έτοιμη την απάντηση. Ναι. Είναι ένας κίνδυνος ορατός, που προέρχεται απ’ τον Καρατζαφέρη, τον Ψωμιάδη, την «Χρυσή Αυγή» και άλλα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα. Κάποιοι μάλιστα δεν παραλείπουν να προσθέσουν και…τον Χριστόδουλο, κι έτσι η επικίνδυνη λίστα συμπληρώνεται.
Η πολιτική υποκρισία, το ψέμα σε απόλυτη συνάρτηση με την αμάθεια και την βλακεία, σ’ όλο της το μεγαλείο! Ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης, είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ακροδεξιοί, που έκαναν καριέρα περιφερόμενοι μέσα στα κατεστημένα κομματικά σαλόνια και το κοινοβούλιο. Αυτό το παιχνίδι συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα σαν γνήσιοι δημαγωγοί αριβίστες ψαρεύοντας στα θολά νερά, προς άγραν ψήφων…
Ο φασισμός δεν βγήκε μέσα απ’ το αστικό κοινοβούλιο, αλλά έξω απ’ αυτό, και σε σύγκρουση μαζί του μέχρι να το ανατρέψει… Όσοι λοιπόν βαπτίζουν τους ακροδεξιούς καιροσκόπους «φασίστες» ή είναι επικίνδυνα αμαθείς, ή λένε συνειδητά ψέματα προκειμένου να κρύψουν απ’ τον Ελληνικό λαό, τον πραγματικό εχθρό.
Όμως σε μια εποχή απόλυτης «σήψης και εξαχρείωσης» που διανύουμε, το αυτονόητο ερώτημα τίθεται από μόνο του στον καθένα. Υπάρχει σήμερα φασιστικός κίνδυνος; Κι αν ναι από πού προέρχεται;
Οι «σοφοί» του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου μαζί με το σύνολο σχεδόν (αλίμονο!) της αριστεράς, έχουν έτοιμη την απάντηση. Ναι. Είναι ένας κίνδυνος ορατός, που προέρχεται απ’ τον Καρατζαφέρη, τον Ψωμιάδη, την «Χρυσή Αυγή» και άλλα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα. Κάποιοι μάλιστα δεν παραλείπουν να προσθέσουν και…τον Χριστόδουλο, κι έτσι η επικίνδυνη λίστα συμπληρώνεται.
Η πολιτική υποκρισία, το ψέμα σε απόλυτη συνάρτηση με την αμάθεια και την βλακεία, σ’ όλο της το μεγαλείο! Ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης, είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ακροδεξιοί, που έκαναν καριέρα περιφερόμενοι μέσα στα κατεστημένα κομματικά σαλόνια και το κοινοβούλιο. Αυτό το παιχνίδι συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα σαν γνήσιοι δημαγωγοί αριβίστες ψαρεύοντας στα θολά νερά, προς άγραν ψήφων…
Ο φασισμός δεν βγήκε μέσα απ’ το αστικό κοινοβούλιο, αλλά έξω απ’ αυτό, και σε σύγκρουση μαζί του μέχρι να το ανατρέψει… Όσοι λοιπόν βαπτίζουν τους ακροδεξιούς καιροσκόπους «φασίστες» ή είναι επικίνδυνα αμαθείς, ή λένε συνειδητά ψέματα προκειμένου να κρύψουν απ’ τον Ελληνικό λαό, τον πραγματικό εχθρό.
Ποιος ήταν ο Μουσολίνι;
Ο φασισμός δεν ξεκίνησε μέσα από την άκρα δεξιά. Αντίθετα υπήρξε δημιούργημα στελεχών της αριστεράς, που σε κάποια φάση, άλλαξαν στρατόπεδο.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι μεγάλωσε μέσα σε μία οικογένεια σοσιαλιστών. Το όνομα «Μπενίτο» του δόθηκε απ’ τους γονείς του, που ήθελαν να τιμήσουν την μνήμη του Μεξικάνου επαναστάτη Μπενίτο Χουάρεζ. Μέχρι και το 31ο έτος της ηλικίας του, υπήρξε ένας ασυνήθιστα δραστήριος επαναστάτης-σοσιαλιστής, άριστος προπαγανδιστής, οργανωτής και ρήτορας, σαν ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τοποθετημένος μάλιστα ιδεολογικά στην αριστερή πτέρυγα μαζί με τη γνωστή Ρωσίδα επαναστάτρια Αλεξάνδρα Μπαλαμπάνοβα…
Το 1912 λίγο μετά το έκτακτο συνέδριο του ΙΣΚ, το προεδρείο του κόμματος, του ανέθεσε την διεύθυνση του κεντρικού του οργάνου, του «Αβάντι» (για να καταλάβουμε καλύτερα τις αναλογίες), του Ιταλικού «Ριζοσπάστη». Το κύρος του ονόματός του μέσα στις μάζες, αλλά και ο μαχητικός τρόπος που αρθρογραφούσε, εκτόξευσαν μέσα σε λίγους μήνες τις πωλήσεις από τα 20.000 στα 100.000 φύλλα.
Η αλλαγή πορείας του Μουσολίνι, αρχίζει με την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσω του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη Κασέν, θα έρθει σ’ επαφή με την Αντάντ. Ο πακτωλός των χρημάτων άρχισε να ρέει. Το 1915 παρότι πάμπτωχος, θα βρεθεί ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Πόπολο ντ’ Ιτάλια», και διαχειριστής τεραστίων χρηματικών ποσών.
Ο Μουσολίνι χρησιμοποίησε γενικές αριστερές φόρμουλες σαν περιτύλιγμα ενός αντιδραστικού περιεχομένου. Έσπειρε την σύγχυση κινητοποιώντας ορδές κατεστραμμένων μικροαστών ενάντια στο μεταπολεμικό κίνημα της εργατικής τάξης. Την περίοδο της περίφημης «κόκκινης διπλής χρονιάς» (1919-1920) που οι εργατικές επιτροπές είχαν ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια τους πρωτοστατούσε σε καταλήψεις εργοστασίων. Επωφελούμενος από την διάσπαση του ΙΣΚ και την απογοήτευση που ακολούθησε, πήρε την εξουσία το 1922 με την περίφημη πορεία του προς την Ρώμη, υποτάσσοντας έτσι όλες τις άλλες τάξεις στις ανάγκες των μεγαλοαστών.
Τα «φάσσιο» που σημαίνουν «δέσμες» ή «ενώσεις» προσώπων, δεν κήρυξαν ποτέ στα φανερά πόλεμο στον σοσιαλισμό, αλλά στην «διστακτικότητα» του ΙΣΚ. Κάτω από τον τίτλο «Πόπολο ντ’ Ιτάλια» υπήρχε ο υπότιτλος «Καθημερινή Σοσιαλιστική Εφημερίδα». Προπαγάνδιζε την ανακήρυξη της Ιταλίας σε «Κοινωνική Δημοκρατία» και στην πρώτη σελίδα υπήρχε το απόφθεγμα του Μπλανκί. «Όποιος κρατάει τα κουμπούρια έχει και το ψωμί»…
Ο Τρότσκι στο άρθρο του «Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός;» περιγράφει μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο το φαινόμενο Μουσολίνι… « Όπως η ιατρική σαν επιστήμη δίνει όχι μόνο την δυνατότητα να θεραπευτεί ένας άρρωστος, μα και την δυνατότητα να σταλεί ένας υγιής άνθρωπος απ’ τον συντομότερο δρόμο «εν τόπω χλοερώ», έτσι και η επιστημονική ανάλυση των ταξικών σχέσεων που προορίζονταν από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, επέτρεψε στον Μουσολίνι όταν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο να κινητοποιήσει τις ενδιάμεσες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ, έκανε την ίδια δουλειά μεταφράζοντας στη γλώσσα του Γερμανικού μυστικισμού την ιδεολογία του φασισμού»…
Ο Μπενίτο Μουσολίνι μεγάλωσε μέσα σε μία οικογένεια σοσιαλιστών. Το όνομα «Μπενίτο» του δόθηκε απ’ τους γονείς του, που ήθελαν να τιμήσουν την μνήμη του Μεξικάνου επαναστάτη Μπενίτο Χουάρεζ. Μέχρι και το 31ο έτος της ηλικίας του, υπήρξε ένας ασυνήθιστα δραστήριος επαναστάτης-σοσιαλιστής, άριστος προπαγανδιστής, οργανωτής και ρήτορας, σαν ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τοποθετημένος μάλιστα ιδεολογικά στην αριστερή πτέρυγα μαζί με τη γνωστή Ρωσίδα επαναστάτρια Αλεξάνδρα Μπαλαμπάνοβα…
Το 1912 λίγο μετά το έκτακτο συνέδριο του ΙΣΚ, το προεδρείο του κόμματος, του ανέθεσε την διεύθυνση του κεντρικού του οργάνου, του «Αβάντι» (για να καταλάβουμε καλύτερα τις αναλογίες), του Ιταλικού «Ριζοσπάστη». Το κύρος του ονόματός του μέσα στις μάζες, αλλά και ο μαχητικός τρόπος που αρθρογραφούσε, εκτόξευσαν μέσα σε λίγους μήνες τις πωλήσεις από τα 20.000 στα 100.000 φύλλα.
Η αλλαγή πορείας του Μουσολίνι, αρχίζει με την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσω του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη Κασέν, θα έρθει σ’ επαφή με την Αντάντ. Ο πακτωλός των χρημάτων άρχισε να ρέει. Το 1915 παρότι πάμπτωχος, θα βρεθεί ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Πόπολο ντ’ Ιτάλια», και διαχειριστής τεραστίων χρηματικών ποσών.
Ο Μουσολίνι χρησιμοποίησε γενικές αριστερές φόρμουλες σαν περιτύλιγμα ενός αντιδραστικού περιεχομένου. Έσπειρε την σύγχυση κινητοποιώντας ορδές κατεστραμμένων μικροαστών ενάντια στο μεταπολεμικό κίνημα της εργατικής τάξης. Την περίοδο της περίφημης «κόκκινης διπλής χρονιάς» (1919-1920) που οι εργατικές επιτροπές είχαν ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια τους πρωτοστατούσε σε καταλήψεις εργοστασίων. Επωφελούμενος από την διάσπαση του ΙΣΚ και την απογοήτευση που ακολούθησε, πήρε την εξουσία το 1922 με την περίφημη πορεία του προς την Ρώμη, υποτάσσοντας έτσι όλες τις άλλες τάξεις στις ανάγκες των μεγαλοαστών.
Τα «φάσσιο» που σημαίνουν «δέσμες» ή «ενώσεις» προσώπων, δεν κήρυξαν ποτέ στα φανερά πόλεμο στον σοσιαλισμό, αλλά στην «διστακτικότητα» του ΙΣΚ. Κάτω από τον τίτλο «Πόπολο ντ’ Ιτάλια» υπήρχε ο υπότιτλος «Καθημερινή Σοσιαλιστική Εφημερίδα». Προπαγάνδιζε την ανακήρυξη της Ιταλίας σε «Κοινωνική Δημοκρατία» και στην πρώτη σελίδα υπήρχε το απόφθεγμα του Μπλανκί. «Όποιος κρατάει τα κουμπούρια έχει και το ψωμί»…
Ο Τρότσκι στο άρθρο του «Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός;» περιγράφει μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο το φαινόμενο Μουσολίνι… « Όπως η ιατρική σαν επιστήμη δίνει όχι μόνο την δυνατότητα να θεραπευτεί ένας άρρωστος, μα και την δυνατότητα να σταλεί ένας υγιής άνθρωπος απ’ τον συντομότερο δρόμο «εν τόπω χλοερώ», έτσι και η επιστημονική ανάλυση των ταξικών σχέσεων που προορίζονταν από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, επέτρεψε στον Μουσολίνι όταν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο να κινητοποιήσει τις ενδιάμεσες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ, έκανε την ίδια δουλειά μεταφράζοντας στη γλώσσα του Γερμανικού μυστικισμού την ιδεολογία του φασισμού»…
Τι είναι φασισμός;
Ο φασισμός στην Ιταλία και την Γερμανία πήρε την εξουσία σε μία εποχή που τα πάντα στην Ευρώπη είχαν καταρρεύσει. Το τέλος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε τις δύο χώρες κατεστραμμένες. Η μεγάλη προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας, έσωσε τον Γερμανικό καπιταλισμό από την επανάσταση τον Νοέμβρη του 1918. Κι’ ο φασισμός με την σειρά του, ήρθε ν’ απελευθερώσει την αστική τάξη απ’ την σοσιαλδημοκρατία.
Η δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανίσχυρη μέσα απ’ τα ερείπια του πολέμου που προηγήθηκε και την δίνη της τεράστιας οικονομικής κρίσης που μάστιζε τον ηττημένο Γερμανικό καπιταλισμό, δεν είχε ν’ αντιτάξει τίποτ’ άλλο από αδύναμες κι’ αναιμικές κυβερνήσεις. Παράλυτοι οι Μπρύνιγκ και οι Ντόλφους ανάμεσα στο ακέφαλο ουσιαστικά προλεταριάτο και τον ανερχόμενο φασισμό, παρέδωσαν τελικά την εξουσία στον τελευταίο. Απ’ το ίδιο πάνω-κάτω κενό, αναδύθηκε κι’ ο Μουσολίνι. Από το 1918 μέχρι τις 31 Οκτώβρη του 1922 που ο Μουσολίνι έφθανε στην Ρώμη, ανέβηκαν κι’ έπεσαν 4 κυβερνήσεις. Νίτι, Τζολίτι, Μπονόμι και Φάκτα. Ο τελευταίος έκλεισε και την πόρτα…
Αυτή είναι η ουσία του φασισμού. Σε εποχές οξύτατων οικονομικών και πολιτικών σπασμών, όταν οι περιστάσεις του το επέτρεψαν, πέρασε σαν κοινωνικός οδοστρωτήρας τσακίζοντας την ραχοκοκαλιά όλων των τάξεων προς όφελος του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου. Εμφανίστηκε όχι για να δώσει λύσεις όπως υποσχέθηκε, αλλά για να μην υπάρξει κανένα αίτημα που να ζητάει λύση.
Οι διάφοροι δήθεν «προοδευτικοί» σήμερα παρουσιάζουν την υπερ-αντιδραστική μορφή που είχε ο φασισμός όταν είχε πάρει πλέον την εξουσία. Δηλαδή την οριστική του μορφή. Αποσιωπούν όμως επίτηδες την πορεία που είχε μέχρι να φθάσει σ’ αυτήν… Την ίδια στιγμή τον εμφανίζουν σαν κάτι το αναλλοίωτο ανά τα βάθη των αιώνων…
Γνωρίζουν να κουνούν επιτιμητικά το δάκτυλο στον ελληνικό λαό, όταν θέλουν να τονίσουν τις οικονομικές αλλαγές πού έχουν συντελεστεί μετά τον πόλεμο για να δικαιολογήσουν την παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη, εμφανίζοντας αυτή την εξέλιξη σαν μονόδρομο, οριστικό και τελεσίδικο. Ωστόσο ο φασισμός γι’ αυτούς σήμερα είναι ο αγκυλωτός σταυρός των αρχών του περασμένου αιώνα!… Όπου συμφέρει, παίρνουν τα νεκρά κι’ αποστεωμένα σύμβολα του παρελθόντος, πασχίζοντας να τα καπελώσουν στην σημερινή ζωντανή πραγματικότητα. Κάποιοι αριστεριστές, έχουν την ίδια προσκόλληση στο παρελθόν και τα νεκρά σύμβολα. Οι καημένοι! Κάνουν την πολιτική προσφορά τους στην σημερινή νέα τάξη πραγμάτων εντελώς δωρεάν!… Γιατί επαγγελματίες «προοδευτικοί» πληρώνονται και μάλιστα πάρα πολύ καλά…
Η δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανίσχυρη μέσα απ’ τα ερείπια του πολέμου που προηγήθηκε και την δίνη της τεράστιας οικονομικής κρίσης που μάστιζε τον ηττημένο Γερμανικό καπιταλισμό, δεν είχε ν’ αντιτάξει τίποτ’ άλλο από αδύναμες κι’ αναιμικές κυβερνήσεις. Παράλυτοι οι Μπρύνιγκ και οι Ντόλφους ανάμεσα στο ακέφαλο ουσιαστικά προλεταριάτο και τον ανερχόμενο φασισμό, παρέδωσαν τελικά την εξουσία στον τελευταίο. Απ’ το ίδιο πάνω-κάτω κενό, αναδύθηκε κι’ ο Μουσολίνι. Από το 1918 μέχρι τις 31 Οκτώβρη του 1922 που ο Μουσολίνι έφθανε στην Ρώμη, ανέβηκαν κι’ έπεσαν 4 κυβερνήσεις. Νίτι, Τζολίτι, Μπονόμι και Φάκτα. Ο τελευταίος έκλεισε και την πόρτα…
Αυτή είναι η ουσία του φασισμού. Σε εποχές οξύτατων οικονομικών και πολιτικών σπασμών, όταν οι περιστάσεις του το επέτρεψαν, πέρασε σαν κοινωνικός οδοστρωτήρας τσακίζοντας την ραχοκοκαλιά όλων των τάξεων προς όφελος του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου. Εμφανίστηκε όχι για να δώσει λύσεις όπως υποσχέθηκε, αλλά για να μην υπάρξει κανένα αίτημα που να ζητάει λύση.
Οι διάφοροι δήθεν «προοδευτικοί» σήμερα παρουσιάζουν την υπερ-αντιδραστική μορφή που είχε ο φασισμός όταν είχε πάρει πλέον την εξουσία. Δηλαδή την οριστική του μορφή. Αποσιωπούν όμως επίτηδες την πορεία που είχε μέχρι να φθάσει σ’ αυτήν… Την ίδια στιγμή τον εμφανίζουν σαν κάτι το αναλλοίωτο ανά τα βάθη των αιώνων…
Γνωρίζουν να κουνούν επιτιμητικά το δάκτυλο στον ελληνικό λαό, όταν θέλουν να τονίσουν τις οικονομικές αλλαγές πού έχουν συντελεστεί μετά τον πόλεμο για να δικαιολογήσουν την παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη, εμφανίζοντας αυτή την εξέλιξη σαν μονόδρομο, οριστικό και τελεσίδικο. Ωστόσο ο φασισμός γι’ αυτούς σήμερα είναι ο αγκυλωτός σταυρός των αρχών του περασμένου αιώνα!… Όπου συμφέρει, παίρνουν τα νεκρά κι’ αποστεωμένα σύμβολα του παρελθόντος, πασχίζοντας να τα καπελώσουν στην σημερινή ζωντανή πραγματικότητα. Κάποιοι αριστεριστές, έχουν την ίδια προσκόλληση στο παρελθόν και τα νεκρά σύμβολα. Οι καημένοι! Κάνουν την πολιτική προσφορά τους στην σημερινή νέα τάξη πραγμάτων εντελώς δωρεάν!… Γιατί επαγγελματίες «προοδευτικοί» πληρώνονται και μάλιστα πάρα πολύ καλά…
Φασισμός και παγκοσμιοποίηση
Ο τρόπος που μπορεί να κάνει την εμφάνισή του ο φασισμός, καθορίζεται κάθε φορά από την συγκεκριμένη ιστορική εποχή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν το εθνικό κράτος τον 19ο αιώνα ήταν το οικονομικό προπύργιο για την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής αστικής τάξης, ο 20ος έφερε πολύ γρήγορα αυτό το προπύργιο σε αντίθεση με τα ίδια της τα συμφέροντα. Η τεράστια συσσώρευση και συγκέντρωση κεφαλαίων, οδήγησε από τα καρτέλ και τα τράστ, στις γιγάντιες πολυεθνικές επιχειρήσεις, που έκαναν το εθνικό κράτος με τα δασμολογικά τείχη και το εθνικό του νόμισμα, να είναι εμπόδιο στην πάρα-πέρα εξέλιξη. Ένα βαρίδι στα πόδια της. Αυτό το βαρίδι έπρεπε να φύγει. Κι’ άλλος δρόμος απ’ αυτόν της βίας δεν υπήρχε.
Η Γερμανία, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, ασφυκτιούσε μέσα στα εθνικά της όρια. Η Ιμπεριαλιστική τάση της οικονομικής εξάπλωσης του έδειχνε το δρόμο. Η νέα τάξη εμφανιζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία.
Ο Μουσολίνι γύρω στα 1930, ένοιωσε την ίδια ώθηση από την εξέλιξη, Άρχισε να μιλάει για την «Ευρώπη του φασισμού» που οι δεσμοί της, θα εμπνέονται απ’ αυτόν. Ένα κράτος του 20ου αιώνα, πολύ διαφορετικό απ’ τα σημερινά»…
Οι «δημοκρατικοί» σύμμαχοι υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, είχαν ακριβώς τα ίδια σχέδια. Η ήττα του άξονα πέρασε την σκυτάλη της νέας τάξης, από τα χέρια του Χίτλερ σ’ αυτά των Αμερικανών. Της μοναδικής καπιταλιστικής υπερδύναμης, που όχι μόνο δεν είχε καταστραφεί από τον πόλεμο, αλλά αντίθετα είχε βγει δυνατότερη. Τα παραμυθάκια για τους «καλούς» που νίκησαν τους «κακούς», για την «δημοκρατία» που νίκησε τον φασιστικό ολοκληρωτισμό, ας τα αφήσουμε για τις χολιγουντιανές ταινίες και τους παπαγάλους προπαγανδιστές της σημερινής νέας τάξης…
Ωστόσο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, δεν φανερώθηκαν απροκάλυπτα μετά το τέλος του πολέμου. Η αιτία βρισκόταν στις γεωπολιτικές αλλαγές που είχαν ήδη συντελεστεί. Η Σοβιετική ΄Ενωση όχι μόνο είχε ανακτήσει τις δυνάμεις της μετά τον πόλεμο, αλλά εμφανίστηκε πολύ πιο ενισχυμένη, έχοντας στο πλευρό της την ανατολική Ευρώπη.
Οι Αμερικάνοι αναγκάσθηκαν ν’ ακολουθήσουν υπόγειες διαδρομές. Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ξεκίνησε με δική τους πρωτοβουλία. Θεσμοθετήθηκε το διεθνές νομισματικό ταμείο. Η αναγνώριση του δολαρίου σαν παγκόσμιο μέτρο αξιών κι ουσιαστικά (μέχρι πρόσφατα) σαν το μόνο διεθνές αποθεματικό, η γενική συμφωνία για τους δασμούς και το εμπόριο (GATT ή WTO σήμερα) έβαλαν τον ιμπεριαλισμό σ’ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, στο δρόμο της αγοράς χωρίς σύνορα, χωρίς δασμούς, χωρίς εθνικά νομίσματα…
Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν υποταγμένες πειθήνια τα μεγάλα αφεντικά. Η τύχη τους είναι πλέον άρρηκτα συνυφασμένη με την τύχη της υπερατλαντικής υπερδύναμης…Όσοι θέλουν να φέρουν στο μυαλό τους τα σημερινά.
Αν το εθνικό κράτος τον 19ο αιώνα ήταν το οικονομικό προπύργιο για την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής αστικής τάξης, ο 20ος έφερε πολύ γρήγορα αυτό το προπύργιο σε αντίθεση με τα ίδια της τα συμφέροντα. Η τεράστια συσσώρευση και συγκέντρωση κεφαλαίων, οδήγησε από τα καρτέλ και τα τράστ, στις γιγάντιες πολυεθνικές επιχειρήσεις, που έκαναν το εθνικό κράτος με τα δασμολογικά τείχη και το εθνικό του νόμισμα, να είναι εμπόδιο στην πάρα-πέρα εξέλιξη. Ένα βαρίδι στα πόδια της. Αυτό το βαρίδι έπρεπε να φύγει. Κι’ άλλος δρόμος απ’ αυτόν της βίας δεν υπήρχε.
Η Γερμανία, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, ασφυκτιούσε μέσα στα εθνικά της όρια. Η Ιμπεριαλιστική τάση της οικονομικής εξάπλωσης του έδειχνε το δρόμο. Η νέα τάξη εμφανιζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία.
Ο Μουσολίνι γύρω στα 1930, ένοιωσε την ίδια ώθηση από την εξέλιξη, Άρχισε να μιλάει για την «Ευρώπη του φασισμού» που οι δεσμοί της, θα εμπνέονται απ’ αυτόν. Ένα κράτος του 20ου αιώνα, πολύ διαφορετικό απ’ τα σημερινά»…
Οι «δημοκρατικοί» σύμμαχοι υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, είχαν ακριβώς τα ίδια σχέδια. Η ήττα του άξονα πέρασε την σκυτάλη της νέας τάξης, από τα χέρια του Χίτλερ σ’ αυτά των Αμερικανών. Της μοναδικής καπιταλιστικής υπερδύναμης, που όχι μόνο δεν είχε καταστραφεί από τον πόλεμο, αλλά αντίθετα είχε βγει δυνατότερη. Τα παραμυθάκια για τους «καλούς» που νίκησαν τους «κακούς», για την «δημοκρατία» που νίκησε τον φασιστικό ολοκληρωτισμό, ας τα αφήσουμε για τις χολιγουντιανές ταινίες και τους παπαγάλους προπαγανδιστές της σημερινής νέας τάξης…
Ωστόσο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, δεν φανερώθηκαν απροκάλυπτα μετά το τέλος του πολέμου. Η αιτία βρισκόταν στις γεωπολιτικές αλλαγές που είχαν ήδη συντελεστεί. Η Σοβιετική ΄Ενωση όχι μόνο είχε ανακτήσει τις δυνάμεις της μετά τον πόλεμο, αλλά εμφανίστηκε πολύ πιο ενισχυμένη, έχοντας στο πλευρό της την ανατολική Ευρώπη.
Οι Αμερικάνοι αναγκάσθηκαν ν’ ακολουθήσουν υπόγειες διαδρομές. Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ξεκίνησε με δική τους πρωτοβουλία. Θεσμοθετήθηκε το διεθνές νομισματικό ταμείο. Η αναγνώριση του δολαρίου σαν παγκόσμιο μέτρο αξιών κι ουσιαστικά (μέχρι πρόσφατα) σαν το μόνο διεθνές αποθεματικό, η γενική συμφωνία για τους δασμούς και το εμπόριο (GATT ή WTO σήμερα) έβαλαν τον ιμπεριαλισμό σ’ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, στο δρόμο της αγοράς χωρίς σύνορα, χωρίς δασμούς, χωρίς εθνικά νομίσματα…
Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν υποταγμένες πειθήνια τα μεγάλα αφεντικά. Η τύχη τους είναι πλέον άρρηκτα συνυφασμένη με την τύχη της υπερατλαντικής υπερδύναμης…Όσοι θέλουν να φέρουν στο μυαλό τους τα σημερινά.
Ο ΠΑΛΙΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΑΝ ΑΛΛΟΘΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ
Η Κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των υπολοίπων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, άνοιξε τις πύλες της κόλασης για ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, αποθρασυμένος και αλαζονικός από την παγκόσμια κυριαρχία του, έδειξε πλέον απροκάλυπτα το βάρβαρο πρόσωπό του. Οι χιλιάδες των νεκρών της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, αποτελούν μόνον την αρχή. Αν η σύγχρονη Ρώμη δεν καταρρεύσει, τα θύματα θα πολλαπλασιαστούν. Είναι ο φόρος αίματος που πλήρωσε και θα πληρώσει η ανθρωπότητα στο Μολώχ των πολυεθνικών εταιριών. Σε μία χούφτα παράσιτα δηλαδή.
Ωστόσο η θέση των Αμερικάνων θα ήταν πολύ πιο δύσκολη σήμερα, αν στην Ευρώπη-όπως κι εδώ- η αριστερά στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων. Όμως, όπως την εποχή του Χίτλερ και του Μουσολίνι, οι λαοί, είναι και πάλι πολιτικά ακάλυπτοι, έρμαια στην νεοφασιστική προπαγάνδα που αλωνίζει μέσα από τα ΜΜΕ εντελώς ανενόχλητη.
Όπως ο Μουσολίνι, οι σημερινοί φασίστες φοράνε κι αυτοί μάσκες. Ας μας συγχωρήσουν που θα τις πετάξουμε από το πρόσωπό τους. Οι περισσότεροι από δαύτους, πέρασαν ένα φεγγάρι (ή μερικά φεγγάρια) από κάποιο αριστερό κόμμα ή οργάνωση στα νιάτα τους. Εκεί έκαναν το….αγροτικό τους. Απέκτησαν τα πιστοποιητικά «δημοκρατικότητας» που φροντίζουν να επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Σιγά-Σιγά, μ’ ελαφρά πηδηματάκια (που λένε κι οι νέοι) την…έκαναν προς την αντίπερα όχθη. Έγιναν ιδεολογικοί γενίτσαροι της νέας τάξης. Τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και τα δημοσιογραφικά επιτελεία των μεγάλων συγκροτημάτων όπως και τηλεοπτικών σταθμών, είναι γεμάτα από τέτοιους «αριστερούς».
Σήμερα βέβαια όλοι αυτοί οι κύριοι είναι «δημοκράτες». Απεχθάνονται τον φασισμό. Τον παλιό όμως!! Γι αυτό και χρησιμοποιούν τα φραστικά ιδεολογήματα του παλιού για να κρύψουν τον ερχομό του νέου. Εθνικισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία, φονταμενταλισμός. Να το πολιτικό τους οπλοστάσιο. Αυτό είναι όλο κι όλο. Δύο-τρεις λεξούλες…
Όταν άρχισε η βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας απ’ το ΝΑΤΟ, κατηγορούσαν τον Μιλόσεβιτς που αντιστάθηκε (με τον αμφίβολο τρόπο που αντιστάθηκε τέλος πάντων) σαν «χασάπη-εθνικιστή». Τώρα που «ανεξαρτοποιήθηκε» το Μαυροβούνιο (ένα «κράτος» 500.000 κατοίκων!) το θεώρησαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό!… Ο βίαιος και βάρβαρος διαμελισμός μιας χώρας σε μικρά κράτη-θερμοκήπια της νέας τάξης κατά τα πρότυπα του μεσαίωνα, είναι γι’ αυτούς η φυσική ιστορική εξέλιξη…Τι έμεινε στο τέλος του λογαριασμού; Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που ήταν στηριγμένη στην σχεδιασμένη οικονομία, έξω απ’ τα πλαίσια του καπιταλισμού και που βρισκόταν σε ανοδική πορεία.
Ο Ελληνικός λαός, διαισθάνεται με το δίκιο του από διάφορες κινήσεις που γίνονται μέσα κι έξω από την χώρα, ότι του επιφυλάσσουν την τύχη της Γιουγκοσλαβίας, κι ανησυχεί. Οι νεοφασίστες εξανίστανται. Θεωρούν «γελοίες» τις όποιες ανησυχίες. Όπως ακριβώς τις «θεωρούσαν» και τις παραμονές της επέμβασης στην Γιουγκοσλαβία. Χαρακτηρίζουν ειρωνικά τον απλό κόσμο «Ελληναράδες. Τς, τς, τς. Τι έξυπνο! Πρόσθεσαν άλλη μια λεξούλα στο …απέραντο πολιτικό τους οπλοστάσιο. Αυτοί βέβαια είναι «αριστεροί». Έτσι αυτοχαρακτηρίζονται αυτάρεσκα ή αφήνουν να εννοηθεί. «Αριστεροί διεθνιστές» κάτω από τις διαταγές της Αμερικανικής πρεσβείας φυσικά…
Δεν τους συμφέρει, γι’ αυτό και θα το θυμίσουμε. Στην κατοχή, οι πάσης φύσης δοσίλογοι «διεθνιστές», (καλή ώρα σαν κι αυτούς) προέρχονταν όλοι από την δεξιά παράταξη. Οι «εθνικιστές» που πολέμησαν τον καταχτητή, προέρχονταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία από την αριστερά.
Τον «υπερπατριωτισμό» τον έκανε «ιδεολογικά» η δεξιά μετά την ήττα του ΚΚΕ στον εμφύλιο. Στην ουσία του δεν ήταν πατριωτισμός, αλλά υστερικός αντικομουνισμός που σαν πρώτο μέλημά του είχε την υπεράσπιση του ΝΑΤΟ-Αμερικανόδουλου καθεστώτος, που επέβαλαν μετά τον εμφύλιο οι νικητές. Την προδοσία της Κύπρου, την έκαναν επίσης «διεθνιστές» υπό την καθοδήγηση των Νατοϊκών αφεντικών τους και οι οποίοι αυτοί «διεθνιστές» είχαν επιβάλει, κατά σύμπτωση, στον Ελληνικό λαό μία 7χρονη δικτατορία!
Ο διαμελισμός των Βαλκανίων έχει σχεδιαστεί από την νέα τάξη, όπως ακριβώς τον είχαν σχεδιάσει ο Χίτλερ με τον Μουσολίνι. Αφιερώνουμε στους νεοφασίστες, απόσπασμα από λόγο που εκφώνησε ο Μουσολίνι στην πρώτη επέτειο από την είσοδο της Ιταλίας στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Το απόσπασμα είναι σχετικά μεγάλο και ζητάμε προκαταβολικά συγνώμη. Πιστεύουμε όμως ότι αξίζει τον κόπο…
«Οι πολιτικές και στρατιωτικές συνέπειες οι απορρέουσες απ’ την εκδίωξη της Αγγλίας από τις τελευταίες Ευρωπαïκές βάσεις της υπήρξαν μεγάλης στρατηγικής και πολιτικής σημασίας. Προκάλεσαν βαθύτατη μεταβολή του γεωγραφικού χάρτη της περιοχής αυτής. Μεταβολή ιδίως προς το καλύτερο, ένα μάλιστα όλοι αποκτήσουν την αίσθηση του μέτρου, μεταβολή δηλαδή λογική στη βάση της δικαιοσύνης και λαμβανομένων υπ’ όψη όλων των στοιχείων τα οποία δημιουργούν τα προβλήματα και συχνά τα περιπλέκουν. Κι εμείς επίσης δεν κατέστη δυνατό να επιτευχθεί τέλειος από κάθε άποψη διακανονισμός αλλά θα πρέπει στο μέλλον πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα να παραιτηθεί κανείς από τις αρχές του απόλυτου.
Η Βουλγαρία θα δει προσαρτώμενες την Μακεδονία η οποία είναι σαφώς Βουλγαρική, και την δυτική Θράκη η οποία αποτελεί διάδρομο στενό και ανόητο(!) ο οποίος εμπόδιζε την Βουλγαρία να εξέλθει στο Αιγαίο. Η Αλβανία θα μεγενθυθεί με τις περιοχές του Κοσόβου στον βορά και της Τσαμουριάς στο νότο. Το Μαυροβούνιο αποκτά την ανεξαρτησία του και εισέρχεται εντός της Ιταλικής τροχιάς. Η Ουγγαρία της οποίας οι πολιτικές συμφωνίες με την Ιταλία χρονολογούνται από το 1926 μεγάλωσε τα σύνορά της, η δε Γερμανία έφερε τα δικά της μέχρι την αριστερή όχθη του …….Το υπόλοιπο της Σλοβενίας έγινε Ιταλική επαρχία με ειδικό καθεστώς. Το σημαντικότερο όμως γεγονός είναι η μετά 10 αιώνες ανάσταση του Κροατικού Κράτους (!) Ο δημιουργός της αναστάσεως αυτής, είναι ο Πογκλάβνικ-Σντε-Πάβελιτς, ο οποίος έζησε εξορία για 12 χρόνια στην Ιταλία, με πολλούς πρωτεργάτες του κινήματος του. Ο Πογκλάβνικ γνωρίζει ότι μπορεί να βασίζεται στην ενεργό αλληλεγγύη της φασιστικής Ιταλίας»… (υπογραμμίσεις και θαυμαστικά δικά μας. Οι κατακεφαλιές που μοιράζει η αποκαλυπτικότητα του αποσπάσματος όλες δικές τους)…
Αυτό που γίνεται σήμερα στα Βαλκάνια, δεν είναι τίποτε άλλο απ’ την υλοποίηση των παλιών φασιστικών σχεδίων. Η πάλη για την ανατροπή αυτής της αρνητικής εξέλιξης, όχι μόνο δεν έχει σχέση με τον εθνικισμό, αλλά αντίθετα αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για ν’ αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο υπέρ του προλεταριάτου. Τότε μόνο θ’ ανοίξει ο δρόμος για να μπει ο πραγματικός ταξικός διεθνισμός στις ιστορικές ράγες που οδηγούν στην παγκόσμια σοσιαλιστική ομοσπονδία….
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Η προέλαση των ιμπεριαλιστών σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, έχει αποθρασύνει τους νεοταξίτες παντού αλλά και στη χώρα μας. Οι δοσίλογοι ……. στην Γερμανο-Ιταλική κατοχή, ήταν μία ασήμαντη μειοψηφία. Σήμερα έχουν ….αυγατίσει. Ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος. Παρασυρμένοι από το «τέλος της ιστορίας» του Φουκουγιάμα, βιάστηκαν ν’ αφήσουν ελεύθερη την αντιδραστική ψυχούλα τους, να φτερουγίσει. Όμως τα πράγματα τελευταία, δεν φαίνονται να πηγαίνουν και τόσο καλά για τ’ αφεντικά τους…
Πέρα από τα κοινά σημεία που υπάρχουν ανάμεσα στη νέα τάξη των Χίτλερ-Μουσολίνι κι’ αυτήν του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού, υπάρχουν και διαφορές, που στην συνάρτησή τους, καθιστούν πολύ πιο δύσκολη την τελική επικράτηση της σημερινής νέας τάξης.
Η μυστικιστική αγωγή του «έθνους» σε υπέρτατη αρχή ήταν το πολιτικό-κοινωνικό «ντοπάρισμα» που έκανε ο Χίτλερ στα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων μικροαστών κι όχι μόνο. Το ίδιο ντοπάρισμα αλλά με την σοσιαλδημαγωγία έκανε τον Μουσολίνι στην Ιταλία. Ωστόσο η πολεμική μηχανή και των δύο, βασίστηκε σ’ αυτό το «δικό τους» υλικό και την σιδερένια στρατιωτική πειθαρχία που επέβαλε η φασιστική δικτατορία.
Η σημερινή νεοταξίτικη πορεία των Αμερικάνων, βρίσκεται στον αέρα. Ούτε μέσα στη χώρα τους δεν έχουν καλά-καλά στηρίγματα. Και τα ελάχιστα που έχουν, σιγά-σιγά εξατμίζονται. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Οι υποταγμένες δια μέσου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ αυτούς κυβερνήσεις είναι πολύ πιο ανίσχυρες απ’ όσο δείχνουν.
Με μία γενικότερη έννοια, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στο σύνολό τους σαν ουραγοί της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, παίζουν τον ρόλο των Μπρούνιγκ και των Τζολίτι. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι οι τωρινοί «Βοναπάρτες» δεν βρίσκονται ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους μικροαστούς όπως οι προπολεμικοί συνάδελφοί τους, αλλά ανάμεσα στους Αμερικάνους, και του συνόλου του λαού των χωρών τους…
Ο μικροαστός σήμερα, εκτός από την οικονομική του καταστροφή που πολλές φορές συντελείται βίαια, βλέπει ότι δυνάμεις που βρίσκονται μέσα κι έξω από την χώρα του προετοιμάζουν και τον διαμελισμό της. Αυτό οξύνει ακόμα περισσότερο την αντίθεσή του με την νέα τάξη.
Όπως και να έχει, οι κραυγές των νεοταξιτών για «εθνικισμούς» και «ρατσισμούς» έχουν πέσει στο κενό. Όπως λέει και ο Τρότσκυ στο «μεταβατικό πρόγραμμα» υπάρχουν δύο πατρίδες. Του αστού και του κοντυλοφόρου του από τη μια και του καταπιεζόμενου από την άλλη. Ο αστός κι ο κοντυλοφόρος του μπορεί να ξεπουλήθηκαν σήμερα στην νέα τάξη. Ο απλός άνθρωπος δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει αυτό...
Να πού βρίσκεται η μεγαλύτερη αδυναμία των Αμερικάνων σήμερα. Όπως κι οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος, ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, είναι υποχρεωμένος στους πολέμους κατά των εθνών, να προσφεύγει στην στρατολόγηση, εκπαίδευση και εξοπλισμό αβέβαιων μισθοφόρων. Η δεξαμενή μέσα απ’ την οποία τους αντλεί, είναι κατά περίσταση προσφερόμενες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες.
Η εκστρατεία κατά του υποτιθέμενου «ρατσισμού» ή του λεγόμενου θρησκευτικού «φονταμενταλισμού» δεν άλλο προορισμό, απ’ το να συγκαλύπτει και να εξασφαλίζει το απυρόβλητο στις ιμπεριαλιστικές συνωμοσίες για την δημιουργία μειονοτικών ομάδων, οι οποίες θα τροφοδοτήσουν τις μισθοφορικές δυνάμεις κρούσης στις επιχειρήσεις υποδούλωσης των εθνών. Αυτό έκαναν στην Γιουγκοσλαβία, το συνέχισαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Είναι φανερό ότι το ίδιο μηχανεύονται και για την Ελλάδα.
Δεν μένει παρά να τονίσουμε στους εγχώριους νεοταξίτες ότι δυστυχώς γι’ αυτούς, έχουν ποντάρει σε ψόφιο άλογο. Πιστέψανε ότι οι λαοί θα κάτσουν σαν πρόβατα επί σφαγή, να υποταχθούν στην «δημοκρατία» του Γκουαντανάμο. Να ανεχθούν για πολύ ακόμα κυβερνήσεις που είναι πρόθυμες να εκτελούν διαταγές ξένων κέντρων, όπου πραγματική εξουσία είναι η CIA κι άλλες ξένες μυστικές υπηρεσίες. Όπου ο καθένας κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί με κατασκευασμένες κατηγορίες χωρίς δίκη τσουβαλιασμένος στην άλλη άκρη της γης..."
Πέρα από τα κοινά σημεία που υπάρχουν ανάμεσα στη νέα τάξη των Χίτλερ-Μουσολίνι κι’ αυτήν του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού, υπάρχουν και διαφορές, που στην συνάρτησή τους, καθιστούν πολύ πιο δύσκολη την τελική επικράτηση της σημερινής νέας τάξης.
Η μυστικιστική αγωγή του «έθνους» σε υπέρτατη αρχή ήταν το πολιτικό-κοινωνικό «ντοπάρισμα» που έκανε ο Χίτλερ στα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων μικροαστών κι όχι μόνο. Το ίδιο ντοπάρισμα αλλά με την σοσιαλδημαγωγία έκανε τον Μουσολίνι στην Ιταλία. Ωστόσο η πολεμική μηχανή και των δύο, βασίστηκε σ’ αυτό το «δικό τους» υλικό και την σιδερένια στρατιωτική πειθαρχία που επέβαλε η φασιστική δικτατορία.
Η σημερινή νεοταξίτικη πορεία των Αμερικάνων, βρίσκεται στον αέρα. Ούτε μέσα στη χώρα τους δεν έχουν καλά-καλά στηρίγματα. Και τα ελάχιστα που έχουν, σιγά-σιγά εξατμίζονται. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Οι υποταγμένες δια μέσου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ αυτούς κυβερνήσεις είναι πολύ πιο ανίσχυρες απ’ όσο δείχνουν.
Με μία γενικότερη έννοια, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στο σύνολό τους σαν ουραγοί της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, παίζουν τον ρόλο των Μπρούνιγκ και των Τζολίτι. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι οι τωρινοί «Βοναπάρτες» δεν βρίσκονται ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους μικροαστούς όπως οι προπολεμικοί συνάδελφοί τους, αλλά ανάμεσα στους Αμερικάνους, και του συνόλου του λαού των χωρών τους…
Ο μικροαστός σήμερα, εκτός από την οικονομική του καταστροφή που πολλές φορές συντελείται βίαια, βλέπει ότι δυνάμεις που βρίσκονται μέσα κι έξω από την χώρα του προετοιμάζουν και τον διαμελισμό της. Αυτό οξύνει ακόμα περισσότερο την αντίθεσή του με την νέα τάξη.
Όπως και να έχει, οι κραυγές των νεοταξιτών για «εθνικισμούς» και «ρατσισμούς» έχουν πέσει στο κενό. Όπως λέει και ο Τρότσκυ στο «μεταβατικό πρόγραμμα» υπάρχουν δύο πατρίδες. Του αστού και του κοντυλοφόρου του από τη μια και του καταπιεζόμενου από την άλλη. Ο αστός κι ο κοντυλοφόρος του μπορεί να ξεπουλήθηκαν σήμερα στην νέα τάξη. Ο απλός άνθρωπος δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει αυτό...
Να πού βρίσκεται η μεγαλύτερη αδυναμία των Αμερικάνων σήμερα. Όπως κι οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος, ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, είναι υποχρεωμένος στους πολέμους κατά των εθνών, να προσφεύγει στην στρατολόγηση, εκπαίδευση και εξοπλισμό αβέβαιων μισθοφόρων. Η δεξαμενή μέσα απ’ την οποία τους αντλεί, είναι κατά περίσταση προσφερόμενες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες.
Η εκστρατεία κατά του υποτιθέμενου «ρατσισμού» ή του λεγόμενου θρησκευτικού «φονταμενταλισμού» δεν άλλο προορισμό, απ’ το να συγκαλύπτει και να εξασφαλίζει το απυρόβλητο στις ιμπεριαλιστικές συνωμοσίες για την δημιουργία μειονοτικών ομάδων, οι οποίες θα τροφοδοτήσουν τις μισθοφορικές δυνάμεις κρούσης στις επιχειρήσεις υποδούλωσης των εθνών. Αυτό έκαναν στην Γιουγκοσλαβία, το συνέχισαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Είναι φανερό ότι το ίδιο μηχανεύονται και για την Ελλάδα.
Δεν μένει παρά να τονίσουμε στους εγχώριους νεοταξίτες ότι δυστυχώς γι’ αυτούς, έχουν ποντάρει σε ψόφιο άλογο. Πιστέψανε ότι οι λαοί θα κάτσουν σαν πρόβατα επί σφαγή, να υποταχθούν στην «δημοκρατία» του Γκουαντανάμο. Να ανεχθούν για πολύ ακόμα κυβερνήσεις που είναι πρόθυμες να εκτελούν διαταγές ξένων κέντρων, όπου πραγματική εξουσία είναι η CIA κι άλλες ξένες μυστικές υπηρεσίες. Όπου ο καθένας κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί με κατασκευασμένες κατηγορίες χωρίς δίκη τσουβαλιασμένος στην άλλη άκρη της γης..."
Πριν κλείσουμε, θα συμπληρώσουμε με μερικές παρατηρήσεις: Η πολιτική ταύτιση του ιστορικού φασισμού με τον ναζισμό είναι ανιστόρητη. Ομοιότητες και σημαντικές επιρροές υπήρχαν, υπήρχαν όμως και σημαντικές διαφορές. Δεν είναι φυσικά περισσότερο ανιστόρητη από την ταύτιση ναζισμού σταλινισμού. Υπάρχουν όμως μερικές σκληρές ιστορικές αλήθειες όπως το σύμφωνο Molotov Ribbentrop. Η αδιαφορία των Βρετανών και των Γάλλων απέναντι στις ναζιστικές προθέσεις οδήγησε τον Στάλιν να υπογράψει με τους Ναζί συμφωνία μη επιθετικότητας. Κι αυτή ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί μαζί με τη συμφωνία της μη επιθετικότητας διαμερίστηκαν και οι σφαίρες επιρροής στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στη Γερμανία και τη Σοβιετική ένωση. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που Ναζί και κομμουνιστές θα συνεργαζόντουσαν: Το 1931 το ναζιστικό κόμμα προσπαθεί να διενεργήσει δημοψήφισμα για να ρίξει τη "σοσιαλιστική" κυβέρνηση της Πρωσσίας και ζητάει τη συνεργασία του κομμουνιστικού κόμματος. Οι εκκλήσεις του ΚΚΓ προς τους σοσιαλιστές να σταματήσουν να κάνουν τα γλυκιά μάτια στους καπιταλιστές, να σταματήσουν να αποτελούν το ανάχωμα για μια κομμουνιστική επανάσταση και να δημιουργήσουν ένα από κοινού μέτωπο, πέφτουν στο κενό. Την περίοδο εκείνη, το ναζιστικό κόμμα είχε σημαντική σοσιαλιστική πτέρυγα την οποία ο Χίτλερ κατέστρεψε τη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Έτσι, παρά την αρχική του άρνηση και μετά τις εντολές της ελεγχόμενης πλέον από τον Στάλιν Κομιντέρν, το κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας θα συνεργαστεί με τους Ναζί για την διεξαγωγή ενός αποτυχημένου δημοψηφίσματος και θα ονοματήσει τους Ναζί ως "συντρόφους του εργάτη"!
Ότι γνωρίζατε ή νομίζατε ότι γνωρίζατε περιέχει ισχυρές δόσεις προπαγάνδας κάποιας πλευράς.
Υπάρχουν σκελετοί στην ντουλάπα για όλους. Και σκοπεύουμε να τους βγάλουμε όλους έξω. Γιατί τα κόκκαλα έχουν το δικαίωμα να τρίζουν. Και τα πιστά σκυλιά έχουν δικαίωμα να γλύφουν κόκαλα.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/5/2016
