Είναι η Αμερική (χρήσιμε) Ηλίθιε

Είναι η Αμερική (χρήσιμε) ηλίθιε.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

 

«Η βασική πρόκληση είναι ότι αυτό που αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση» είναι στην πραγματικότητα ένα άλλο όνομα για τον κυρίαρχο ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών»

Henry Kissinger, 12 Οκτωβρίου 1999.

Πάνε χρόνια από τότε που οι ΗΠΑ, η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη, εξέπεσαν από την κατάσταση τους του μοναδικού πόλου στον πλανήτη.

Οι ΗΠΑ όπως, ποτέ μα ποτέ δεν εγκατέλειψαν μια πολιτική πετυχημένη: Το διαίρει και βασίλευε.

Γιατί η παντοδυναμία τους χτίστηκε πάνω στα ερείπια της Ευρώπης. Ήταν ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος που όχι μόνο έβγαλε την Αμερική από μια διαρκή οικονομική κρίση αλλά την εξύψωσε σε θέση υπερδύναμης. Και αυτό το μάθημα ιστορίας οι Αμερικάνοι δεν το ξέχασαν ποτέ.

Σιγά σιγά και με αλλαγές καθεστώτων σε μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα σε κέντρα εξουσίας της Μ. Βρετανίας και την αμερικανική ηγεσία, σταδιακά, η σφαίρα επιρροής της πρώην βρετανικής αυτοκρατορίας πέρασε στην αμερικανική αυτοκρατορία.

 Στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής γεωπολιτικού παραδείγματος στη Μέση Ανατολή εμφανίζονται κοσμικά καθεστώτα.

Στην Ελλάδα εμφανίζεται η αργότερα μια δικτατορία που θα φέρει το διχασμό στην Κύπρο.

Στην Μεσόγειο επιβάλλεται μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Στην ολοκληρωτική Σοβιετική Ένωση η υπονόμευση είναι διαρκής. Σε μια έσχατη πράξη υπονόμευσης,  ΗΠΑ και μουσουλμάνοι σύμμαχοι τους όπως το Πακιστάν και η Σαουδική Αραβία θα ενισχύσουν με κάθε δυνατό τρόπο ένοπλους ισλαμιστές εξτρεμιστές στο Αφγανιστάν σε έναν ασύμμετρο πόλεμο που θα φθείρει τη Σοβιετική Ένωση η οποία σύντομα θα διαλυθεί.

Στη συνέχεια η Αμερική, χωρίς πλέον αντίπαλο του επιπέδου τους θα προχωρήσει στον δημιουργία του νέου  «Αμερικανοποιημένου κόσμου»

Θα ενοποιήσει τη διχοτομημένη Γερμανία δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας ΕΕ, μιας μεγάλης αγοράς και ενός άνευ όρου συμμάχου στις Αμερικανικές πολεμικές επιχειρήσεις, ενός προθαλάμου της αμερικανοποίησης που διατηρούσε κάποια αυτονομία.

 Η ΗΠΑ θα διαλύσουν τη Γιουγκοσλαβία μέσω πάλι της ενίσχυσης εθνοτικών και θρησκευτικών διαφορών στα σπλάχνα της. Τα αμερικανικά συμφέρονται κάναν ντου στις νέες χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Τα Σκόπια θα μετατραπούν σε αμερικανική βάση.

Η γλύκα των συνεχών επιτυχιών στη διάλυση εχθρών και φίλων θα κάνει την Αμερική υπερφιλόδοξη. Με την αρχή της νέας χιλιετίας και μέσω της κυβέρνησης Bush θα επιχειρηθεί «η κυριαρχία πλήρους φάσματος» και ο νέος αμερικανικός αιώνας.

Η Νέα Ρώμη θα επιχειρήσει αυτή τη φορά να κατακτήσει τον κόσμο στρατιωτικά, άμεσα.

Οι αποτυχημένοι εκβάσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν (Ιρακινοί και Αφγανοί νικήθηκαν εύκολα, δεν κατακτήθηκαν ποτέ όμως) θα αναγκάσουν τους Αμερικανούς να αναθεωρήσουν.

Από το δόγμα της πλήρους κυριαρχίας και με την ανάδειξη νέων πόλων όπως τη Νέα Αυτοκρατορικόδημοκρατική Ρωσία και την Καπιταλιστομαοική Κίνα, θα ξαναγυρίσουν στην παλιά τους αγαπημένη στρατηγική: Διαίρει και βασίλευε όπως στη Μέση Ανατολή, μέσω της ενίσχυσης των «άσπονδων φίλων» τους των μουσουλμάνων, στο όνομα πάντα της δημοκρατίας.

Ονομάστηκε Αραβική άνοιξη και οι ανίδεοι «Δημοκράτες του Δυτικού κόσμου» θα πανηγυρίσουν την αντικατάσταση κοσμικών καθεστώτων από θεοκρατικά καθεστώτα. Τα ίδια τα κοσμικά καθεστώτα λοιπόν που οι Αμερικανοί έφεραν στην εξουσία μετά την παράδοση του αυτοκρατορικού ρόλου από τους Βρετανούς σε αυτούς, θα πέσουν μέσω είτε σχετικά αναίμακτων «κοινωνικών επαναστάσεων» είτε μέσω πολεμικών επεμβάσεων.

Στη Λιβύη, οι Αμερικανοί θα τάξουν σε Γάλλους και Γερμανούς μερίδιο της πίτας των συμφερόντων και θα επιβάλουν το στρατήγημα της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων καθώς το μόνο πιστό σώμα στον Λίβυο ηγέτη Καντάφι σώμα στρατού ήταν η αεροπορία.

Η Λιβύη θα πέσει εύκολα. Ο κίνδυνος της δημιουργίας μιας παναφρικανικής ένωσης που ο Καντάφι επιδίωκε θα εξαφανιστεί. Η «δημοκρατία νίκησε»

Στη Συρία επιχειρείται επίσης το γκρέμισμα του κοσμικού καθεστώτος του Άσσαντ μέσω φανατικών ισλαμιστών (και όχι μόνο). Στη Συρία όμως δεν υπάρχουν τα ειδικά οικονομικά συμφέροντα που θα επέτρεπαν τη χρηματοδότηση μιας άμεσης πολεμικής επιχείρησης και η χώρα βουλιάζει στον «εμφύλιο».

Ουσιαστικά οι Αμερικάνοι προχωρούν σε μια αντιστροφή (τουλάχιστον σε ορισμένα μέτωπα όπως η Μέση Ανατολή) της πολιτικής επέκτασης που είχαν από τη δεκαετία του 1950 και κόβουν τις γέφυρες.

Είναι η πρακτική της καμένης γης.  

Και δεν εφαρμόζεται μόνο στη Μέση Ανατολή.

Στην Ευρώπη είναι ο Ελληνοαμερικανικός πρωθυπουργός της Jeffrey Papandreou που θα φέρει μέσω της Ελλάδας και στην υπόλοιπη Ευρώπη τον μηχανισμού οικονομικού πολέμου που ονομάζεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μετά την «αραβική άνοιξη» ακολουθεί ο Ευρωπαϊκός χειμώνας. Οι δύο αυτές παράλληλες «εποχές» δεν είναι καθόλου ασύνδετες μεταξύ τους .

Η Νέα Γερμανία θα συναινέσει στη Ευρωπαϊκή Οικονομική κρίση. Και ενώ Γερμανοί και Αμερικάνοι θα επιδιώξουν από κοινού τον οικονομικό πόλεμο απέναντι στις πιο αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ τους μαίνεται ένας κρυφός πόλεμος.

Μπροστά στην πιθανότητα της ανάδειξης μιας ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης με εξωκρατικούς μηχανισμούς εξουσίας, το ζήτημα είναι το ποιος θα την ελέγχει: Οι Αμερικάνοι ή οι Γερμανοί. Στην ουσία αυτό είναι το ζήτημα του οικονομικού διλλήματος «πληθωριστικό χρήμα μέχρι τέλους» που πρεσβεύει η Αμερική ή «λιτότητας μέχρι τέλους» που πρεσβεύει η Γερμανία. Φυσικά σε αυτόν τον πόλεμο όπως σε κάθε πόλεμο και οι δύο πλευρές είναι διατιθέμενες να καταστρέψουν ολόκληρες χώρες ακόμη και ολόκληρη την ΕΕ για τους στόχους τους.

Στην Ελλάδα, τον πόλεμο της προπαγάνδας τον κερδίζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ο οποίος έχει φροντίσει να τοποθετήσει διαδοχικά δύο Γάλλους επικεφαλείς στο ΔΝΤ για φαίνεται «ευρωπαϊκό». Έτσι στην Ελλάδα ο αμερικάνικος δάχτυλος παραμένει αόρατος ενώ αναβιώνει η αντιναζιστική προπαγάνδα σε όλα τα επίπεδα και με κάθε μορφή.

Είναι προφανές για κάποιους ότι η Ελληνική κρίση και η Ευρωπαϊκή κρίση είναι προϊόν του ανασχεδιασμού της αμερικάνικης γεωπολιτικής και ότι η Νέα Γερμανία βρήκε στην κρίση ευκαιρία όχι μόνο για τεράστια χρηματοπιστωτικά οφέλη αλλά και για την αποστρατικοποιημένη δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ.

Ο Ελληνικός Εμφύλιος έγινε σε μια εποχή που η γεωπολιτική πίτα ξαναμοιραζόταν.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Μένει να δούμε για το αν αυτοί τεμπέληδες και «άχρηστοι» Έλληνες θα γίνουν για μια ακόμη φορά εξαιρετικά χρήσιμοι ηλίθιοι και θα καταλήξουν στη μία ή την άλλη σφαίρα επιρροής ως πόρνες που τους έλειψε η στοργή του νταβατζή ή αν θα καταφέρουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους να δημιουργήσουν μια αυτόνομη λαϊκή δημοκρατία.