Ένοχη σιωπή ή σοκ...;

Ένοχη σιωπή ή σοκ...;

 

Του Παύλου Μαυρίδη

 

Εισαγωγή: Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

 

Αυτό το blog σπάνια αναδημοσιεύει, αλλεργικό καθώς είναι στα μαζικά ρεύματα υποκουλτούρας.

 

Είναι αφιερωμένο στην πρωτογενή παραγωγή σκέψης και όχι στο εμπόριο και τα παραεμπόρια της που στοχεύουν σε ένα και μόνο πράγμα: μαζική απήχηση και μαζικά κέρδη.

 

Σκοπεύει να είναι αυτόφωτο προσπαθώντας να αποδείξει κάτι: ότι ο πολιτισμός βρίσκεται μέσα μας και καλλιεργείται από τις εξωτερικές συνθήκες και όχι το αντίστροφο.

 

Με αυτή την έννοια αποτελεί και ένα backup σε εποχές που ο πολιτισμός διαλύεται όπως οι σημερινές. Ότι οι άνθρωποι έχουν φτιάξει, μπορούν να το ξαναφτιάξουν, καλύτερο ακόμη.

 

Οι σπάνιες εξαιρέσεις (προς το παρόν) αναδημοσίευσης αφορούν εξαιρετικά κείμενα και κυρίως αυτά των οποίων ο δημιουργός δεν έχει πρόσβαση στα μέσα.

 

Τα agriazwa ενίοτε λοιπόν λειτούργησαν και θα λειτουργούν και ως κιβωτός σπάνιων κειμένων που επιχειρούν να τα προστατέψουν από έναν κατακλυσμό αδιαφορίας και εγωτισμού.

 

Ο Παύλος Μαυρίδης ήταν εκεί. Στις πλατείες, στους δρόμους, στις συνελεύσεις. Δεν έλειψε ούτε μια μέρα. Στην ανάγκη του να αλλάξει τα πράματα κατέβηκε υποψήφιος του ΕΠΑΜ, του κόμματος του Δημήτρη Καζάκη, μιας προσωπικότητας σπουδαίας αλλά και εξόχως συγκρουσιακής και αντιφατικής. Φυσικά και όπως συμβαίνει στην ακοινώνητη Ελλάδα οι καλές προθέσεις καταλήγουν να γίνουν μια μαλακία και μισή. Οι κακές προθέσεις καταλήγουν να γίνουν εξουσία.  

 

Ο Παύλος πάλεψε για το μέλλον μιας χώρας που δε τον συμπεριελάμβανε.

 

 Μιας χώρας που έριξε πόρτα στο μέλλον και που για αυτό θα φάει πόρτα από το μέλλον.

 

Μιας χώρας που τρώει τα παιδιά της αφού τα γαρνίρει με διάφορες σαλάτες εποχής.

 

Νομίζουμε ότι αυτή η τεχνητή κρίση είναι η τιμωρία και κάθαρση μας.

Κάνετε λάθος.

Περιμένετε να δείτε τη νέα γενιά που φτιάξατε. Περιμένετε και θα δείτε τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε μια χώρα όπου η φιλοκαλία, η φιλαλήθεια, το φιλότιμο είχε πλέον εκλείψει. Σε μια χώρα όπου κάποιοι απαιτούσαν δικαιώματα τα οποία δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να τα κλέψουν από τους διπλανούς τους.

 

Τα παιδιά του αμοραλισμού και της αδιαφορίας. Τα παιδιά που φύτρωναν όταν οι γονείς τους βουτούσαν με τα μούτρα στα δολώματα του καπιταλισμού.

 

Κάνατε συμφωνία με το διάβολο και πουλήσατε και τις ψυχές των παιδιών σας για μερικά υλικά αγαθά και για που δεν χρειαζόσασταν και για προνόμια που δεν σας άξιζαν.

 

Για δεκαετίες χρησιμοποιούσατε τα παιδιά ως ανθρώπινη ομπρέλα για να υπερασπίζεστε τη  δικιά σας τη ζωή. Όχι το αντίθετο.

 

Αυτό τα παιδιά μεγάλωσαν ανάμεσα σε μια κοινωνία βαθύτατα ακοινώνητα παρεών.

 

Μεγάλωσαν σαν τους λύκους. Και λύκοι γίνονται.

 

Θα γίνουν εξαιρετικά καλά στελέχη πολυεθνικών. Πρόθυμοι ακόλουθοι σκληρών καθεστώτων. Αδιάφοροι στον πόνο των άλλων. Και αυτό ήταν το μόνο που μάθαν από εσάς. Την βαθειά αδιαφορία. Την έλλειψη σεβασμού. Την ιδιωτεία.

 

Που πήγαν τα παιδιά οέο; Ούτε στον ίδιο τον εαυτό σας δεν τολμάμε να το πείτε: Τα παιδιά μεγαλώσαν απότομα: γεράσαν πριν την ώρα τους.

 

Ο καπιταλισμός επιταχύνει τα πράματα. Τα γερνάει. Τα εξαντλεί. Για αυτό και έχει ανάγκες από νέες κοινωνίες να εξορύξει τις ψυχές τους και να τις κάνει σκουπίδια. Ο αιώνιος βρικόλακας.  

 

Για μήνες τώρα ακούω τις βλακείες για τα ρατσιστικά γονίδια του Έλληνα και τον υφέρποντα φασισμό που καραδοκούσε περίμενε την ευκαιρία του. Να σας απαντήσω. Ο φασισμός ξεκινάει με τον εγωτισμό.

Οπότε βρείτε μου εσείς έναν Έλληνα που να μην είναι εγωτιστικό καθήκι να ρίξει πρώτος αυτός το ανάθεμα προτού αρχίσετε να πετροβολείται μαζικά.

 

Και οι Έλληνες με τα παιδιά τους ήταν ότι ήταν και με τους διπλανούς τους. Είτε φασίστες είτε καπιταλιστές. Βαθειά ακοινώνητοι.

 

Από τους βαθειά ακοινώνητους περάσαμε στους πωρωμένα αντικοινωνικούς, τους κοινωνιοπαθείς.

 

Στα παιδιά. Στη νέα γενιά. Στα θύματα της ακοινωνικότητας που γίναν προσήλυτοι της αντικοινωνικότητας. Σε εφήβους Ναζί.

 

Δικά σας παιδιά είναι. Και δεν είναι πλέον παιδιά. Ήσασταν συναίτεροι με τα συστήματα εξουσίας όταν κλέβαν από τα παιδιά σας την αθωότητα.

Σκοτώσατε τα παιδιά μόνο και μόνο για να μη σας ξεβολεύουν. Για να μη σας σπάνε τα αρχίδια.

Εσείς φτιάξατε την παραπαιδεία με τα φροντιστήρια για να κλέψετε ευκαιρίες και κάνατε τα παιδιά συνεργούς στο έγκλημα.

 

Εσείς τους καταδικάζετε στη ζωή του δημοσίου υπαλλήλου στερώντας τους το δικαίωμα στην προσωπική τους και κοινωνική τους ολοκλήρωση και κάνοντας τα συνεργούς στο έγκλημα της διαπλοκής σας με το πολιτικό σύστημα.

 

Δεν ήσασταν εκεί όταν η βία τρύπωσε στα σχολεία τη δεκαετία του 1990.

 

Για αυτό και τώρα, την ώρα τις κρίσης, σπάνια μιλάτε για τα παιδιά. Τουλάχιστον αφού δε χάθηκε η ντροπή, δεν χάθηκαν τα πάντα.

  

Περιμένετε. Να σας μάθουν αυτό που τους μάθατε: Αυτό που έμαθα τόσο χρόνια ως συγγραφέας σε μια χώρα νεόπλουτων όχι μόνο του χρήματος αλλά και της γνώσης: Η σκληρότερη τιμωρία είναι η αδιαφορία.

 

Επιτρέψτε μου το ξέσπασμα. Το δικαιούμαι. Και γω παιδί σας ήμουν.

 

Ας πάμε λοιπόν σε ένα εξαιρετικό κείμενο ενός άλλου παιδιού που σκοτώσατε και συνεχίζεται να σκοτώνεται ακόμη και αφού αυτός έγινε πατέρας θέλοντας να γίνει όχι απλά πατέρας αλλά καλός πατέρας.

 

«Ενοχή σιωπή ή σοκ …….;



Του Παύλου Μαυρίδη


Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1912

….ένα μονάρχης καβάλα στ’ άλογο μπαίνει ως ελευθερωτής της πόλης.

Θεσσαλονίκη 23 Απριλίου 1941
….ένα δοσίλογος στρατηγός (αργότερα πρωθυπουργός) υπογράφει οριστικά την παράδοση της χώρας.

Θεσσαλονίκη 17 Μαΐου 1963
Το κράτος και το παρακράτος δολοφονούν τον αγωνιστή της δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη.

Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 2012
…. μια συμμορία από φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού προσποιούνται ότι έχουν σχέση με την ελευθερία. Έχουν γεμίσει την πόλη με επιόρκους τσιλιαδόρους και ασελγούν , βιάζουν αυτήν με την οποία δεν έχουν σχέση και θα έπρεπε σήμερα γιορτάζει. Και ενώ η ελευθερία χάνει κάθε έννοια μπροστά στην φαρσοκωμωδία το κοινό ει ναι σοκαρισμένο και βουβό .

Γιατί αυτή η σιωπή ;
Γιατί αυτή η απάθεια ;
Που είναι η επαναστάτες που όταν την ομάδα τους την αδικούσαν έκαιγαν την μισή πόλη ;
Που είναι οι πατριώτες που γέμιζαν δρόμους για το όνομα της Μακεδονίας ;
Που είναι αυτοί που έκαιγαν βιβλία και διαδήλωναν γιατί τους έθιγαν το πιστεύω τους ;
Που είναι οι ζωντανοί άνθρωποι που γέμιζαν την νύχτα της Θεσσαλονίκης με φώτα και μουσικές;
Που είμαι εγώ;
Γιατί γιορτάζουν οι άλλοι την Θεσσαλονίκη μου….. διώξτε τους
Είμαι 1700 χιλιόμετρα μακριά από την Θεσσαλονίκη «μου» που θα έπρεπε ίσως να γιορτάζει τα 100 χρόνια της απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και αναρωτιέμαι ………
Γιατί αυτή η σιωπή ;
Είναι φάρσα αυτό που γίνεται. Δεν μπορεί να είναι πραγματικότητα.
Η πόλη που ο Κάσσανδρος ονόμασε Θεσσαλονίκη (το όνομα της γυναίκας του) όνομα που γεννήθηκε από την νίκη των μακεδόνων έναντι των Θεσσαλών από τότε μέχρι και σήμερα γνώρισε πολλές νίκες για τους κατακτητές της μα όχι πολλές για του λαούς της. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το όνομα έχει τον συμβολισμό του.
Σε αυτήν την πόλη όπως τα περισσότερα λιμάνια έζησαν άνθρωποι χωρίς πατρίδα , διωγμένοι , και σε μια δια βίοι προσπάθεια για ένταξης σε κοινωνία πολιτών. Μια πόλη όπου οι πολιτισμοί δεν άντεξαν να συνυπάρχουν και με την πρώτη σπίθα φασισμού άναψε μια φλόγα που αφάνισε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης. Πάντα πίστευα ότι η πόλη άλλαξε. Οι άνθρωποι της εξευγενιστήκαν , έδιωξαν τον φόβο …
Γιατί αυτή η σιωπή ;»