Το χριστουγεννιάτικο χρέος: Μια πολιτικοοικονομική ανασκόπηση πριν το νέο έτος

Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί στα σπίτια τους και αυτοί το λεν αιθαλομίχλη. Άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο στα σπίτι τους. Αυτοί το λεν κοινωνικό τιμολόγιο. Άνθρωποι διαλέγουν την πιο σύντομη έξοδο από την κρίση: Την έξοδο από τη ζωή. Αυτοί το λεν αδυναμία χαρακτήρα.

Άνθρωποι χάνουν πρώτα τη δουλειά τους και μετά τα σπίτια τους. Αυτοί το λεν πρωτογενές πλεόνασμα.

Όταν αναφέρεται κάποιος στο λαό είναι λαϊκιστής. Λογικό είναι. Όταν οι κυβερνώντες είναι τόσο σκανδαλωδώς ελιτιστές είναι σκανδαλώδες να αναφέρεσαι στο πόπολο.

Παππού Όργουελ, το New Speak είναι εδώ.

Ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει ένας τέτοιος καταιγισμός πολιτικού ψεύδους: Τα λεφτά που υπάρχουν, η μη συγκυβέρνηση με το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της δραχμής, η αναδιαπραγμάτευση, το Success Story. Ποτέ πριν το New speak δεν έχει υπάρξει τόσο βρωμερό από την εποχή του αντικομουνιστικής υστερίας. Άλλωστε ούτε και η αντικομουνιστική υστερία απουσιάζει από τη φαρέτρα των ψεμάτων και των συκοφαντιών της κυβέρνησης.

Από την προεκλογική εξαπάτηση των μεγάλων συνθημάτων, η συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου Στουρνάρα έχει εγκαθιδρύσει μια τυποποιημένη βιομηχανία ψεύδους.

Με κύκλους μήνα περίπου, η ομάδα αλήθειας και τα μήντια εξαπολύουν και μια νέα προπαγάνδα  βραχείας διαρκείας καθώς δεν έχει κατασκευαστεί για να αντέχει απέναντι σε μια αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα αλλά μονάχα για να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Να κερδίζει χρόνο.

Και ο χρόνος είναι χρήμα.

Τα τελευταία 30 χρόνια δημιουργήθηκε μια νέα τάξη ανθρώπων στην Ελλάδα: Ένα κύκλωμα παρασίτων που πλουτίζουν άμεσα ή έμμεσα από τα δάνεια που παίρνει η ελληνική κυβέρνηση.

Για αυτό είναι και επιτακτική ανάγκη για αυτή τη νέα άρχουσα τάξη «επιχειρηματιών»  που φτιάχτηκε και συντηρεί, συντηρείται και εκπροσωπείται από την πολιτική τάξη των τελευταίων 30 ετών να μην κλείσει η στρόφιγγα του δανεισμού αλλά και της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.

Τα κανάλια είναι μέτοχοι αυτής της κομπίνας καθώς η χρηματοδότηση τους και η ύπαρξη τους που κάποτε εξαρτιόνταν από το διπλό μηχανισμό στήριξης των τραπεζιτών, τραπεζικά δάνεια+ τραπεζικές διαφημίσεις,  εξαρτώνται πλέον μόνο από τα δάνεια των τραπεζών οι οποίες,  αφού μέσω των μνημονιακών κυβερνήσεων τους έχουν πτωχεύσει την ελληνική κοινωνία, εξαρτώνται πλέον με τη σειρά τους από τα δάνεια από το εξωτερικό τα οποία πληρώνει ο στημένος σαν τη λεμονόκουπα ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος.

Δεν πρόκειται παρά για μια τεράστια απάτη ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων μεταμφιεσμένη ως «πολιτική» και μάλιστα πολιτική σωτηρίας της χώρας. Βέβαια η μόνη χώρα που υπάρχει για αυτήν την παρασιτική ελίτ, είναι οι ίδιοι και οι περιουσίες τους.

Για την Ελλάδα ρε γαμιέστε.

Ποτέ πριν δεν υπήρξαν τόσο τοξικές και τόσο ταξικές κυβερνήσεις από την εποχή του εμφυλίου.

Τα θαύματα των μνημονικών κυβερνήσεων πραγματικά ίσως να μην έχουν ιστορικό προηγούμενο.

Βουλευτές της κυβέρνησης (το χω πει και το ξαναλέω- παρά τη διαρκή εναλλαγή κυβερνήσεων και πολιτικού προσωπικού, πρόκειται για μία κυβέρνηση σε διαφορετική στάδια της, μια ομοούσια μνημονιακή κυβέρνηση με διαφορετικά προσωπεία που επιβάλλει προσυμφωνημένες  «πολιτικές» σε διάφορα προσυμφωνημένα στάδια) κυκλοφορούν και λένε άνετα ότι η χώρα είχε χρεοκοπήσει.  

Άλλη μια ιστορική πρωτοτυπία! Μια χώρα όπου στελέχη της κυβέρνησης όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά και άλλοι δηλώνουν ανοιχτά  στους πολίτες της ότι έχει χρεοκοπήσει αλλά στο εξωτερικό ανοίγουν σαμπάνιες για τα επιτεύγματα της! Επιτεύγματα χωρίς ιστορικό προηγούμενο!

Τα παλιά καλά χρόνια η χρεωκοπία (αυτή είναι η πέμπτη μέχρι σήμερα ελληνική χρεωκοπία) σήμαινε αδυναμία εξυπηρέτησης δημοσίου χρέους. Σήμαινε πάλι αυστηρή διεθνή επιτήρηση και κοινωνική καταστροφή. Οι εκπρόσωποι των δανειστών ερχόντουσαν, πλιατσικολουγούσαν, έπαιρναν ότι μπορούσαν να πάρουν και φεύγαν όταν η αναλογία πλιάτσικου και κόστους πλιάτσικου έπαυε να γίνεται τόσο ελκυστική. Αυτός είναι ο κλασσικός λόγος της όποιας αποαποκοιηποίησης: Οι αποικειοκράτες φεύγουν συνήθως όχι ακριβώς γιατί οι λαοί τους «πετάνε με τις κλωτσιές» αλλά γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις και η ένοπλη ή μη αντίσταση παγώνει τους μηχανισμούς και η αναλογία οφέλους/κόστους βαίνει προς αρνητικό πρόσημο.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στα δικά μας. Παλαιότερα, οι διεθνείς ακρίδες βουτούσαν ότι μπορούσαν και μας άφηναν στην ησυχία μας. Μετά από τις μεγάλες κοινωνικές καταστροφές και την ύφεση, το ελληνικό δαιμόνιο μπορούσε να ξαναδημιουργήσει πλούτο μέσα από τις στάχτες.

Και εδώ έγκειται το ζουμί της πρωτοτυπίας: Οι δανειστές αυτή τη φορά δεν μας επέτρεψαν να πτωχεύσουμε παρότι βρισκόμαστε σε διαρκή κατάσταση πτώχευσης. Γιατί αυτή τη φορά η χρεωκοπία δεν είναι άτακτη αλλά ελεγχόμενη και σταδιοποιημένη και οι μηχανισμοί διεθνούς επιτήρησης, οι μπράβοι των δανειστών δηλαδή, είναι μόνιμοι. Είναι εδώ για να μείνουν.

Έτσι λοιπόν οι μνημονιακές κυβερνήσεις αντί να δηλώσουν αδυναμία στάσης πληρωμών στους δανειστές κάνουν σταδιακή στάση σε οντότητες του εσωτερικού: Σε όλες τις επιχειρήσεις που δεν ανήκουν στην κομματοδίαιτη παρασιτική ελίτ και σε όλους τους πολίτες πλην της παρασιτικής πλουτοκρατίας.

Για αυτό και αυτή η κυβέρνηση (μιλάμε για την ίδια κυβέρνηση στα σκοπούμενα της από το 2009) είναι η πιο ταξική από την εποχή του εμφυλίου.

Ο στόχος της, ο μόνος στόχος της είναι να κρατηθεί ο δανεισμός ανοιχτός για να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτόν η παρασιτική ελίτ και να υπεξαιρεί από αυτόν ποσά με διάφορους άμεσους και έμμεσους τρόπους: για αυτό και μια σμικρότατη μερίδα του πληθυσμού, η ελίτ, εξακολουθεί να πλουτίζει. Γιατί τα ποσά του δανεισμού είναι τόσο υπέρογκα που μπορούν να βουτάν έστω μικρό τμήμα αυτών των δυσθεώρητων ποσών.

Με αυτές τις πρακτικές και χωρίς πραγματικό κούρεμα χρέους που θα το φορτωθούν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι (όπως φορτωθήκαμε εμείς το κυβερνητικό χρέος), η Ελλάδα θα παραμείνει στην ύφεση για πάντα καθώς οι μηχανισμοί «στήριξης» (δηλαδή οι μηχανισμοί εξυπηρέτησης χρέους) είναι μόνιμοι και όχι εποχιακοί.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κάθε μέρα που κερδίζουν αυτές οι κυβερνήσεις είναι κέρδος για τις ντόπιες και τις διεθνείς ελίτ: Οι ξένοι εξασφαλίζουν την εξυπηρέτηση του χρέους και επιβλέπουν των κοινωνικών καταστροφών και την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους που είναι προαπαιτούμενο για να διατηρηθεί η στρόφιγγα του δανεισμού ανοιχτή, οι ελληνικές ελίτ πίνουν παχιές σταγόνες από τη βρύση του δανεισμού και όλο αυτό το συμπόσιο των ελίτ γίνεται με το αίμα του ελληνικού λαού.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: δεν θα μιλήσουμε για τους δείκτες  κοινωνικής καταστροφής που σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη κατάσταση συγκρίνονται και μάλλον υπερβαίνουν αυτούς του Β’ παγκοσμίου πολέμου αλλά για τους μακροοικονομικούς αριθμούς.

 Μέσα σε μια τριετία η χώρα δανείστηκε περισσότερα από 210 δισεκατομμύρια ευρώ. 210 δισεκατομμύρια ευρώ! Αυτά δεν είναι δημόσιο χρέος. Δεν είναι δημόσιο. Είναι κυβερνητικό χρέος. Η κυβέρνηση σας υποχρέωσε να δανειστείτε ο καθένας από εσάς 21000 ευρώ μέσα σε 3 χρόνια και σας υποχρεώνει να τα πληρώσετε, άμεσα και έμμεσα για να καλύψει παλιά και νέα χρέη της:

Από το δυσθεώρητο δανεισμό που λίγα ιστορικά προηγούμενα έχει και που αντιστοιχεί στα δύο τρίτα του χρέους που είχε η χώρα το 2010 (ναι κυρίες και κύριοι, η κυβέρνηση δανείστηκε μέσα σε 3 χρόνια τα 2/3 χρέους που το ελληνικό κράτος συσσώρευσε από γεννησιμιού του), περίπου τα μισά, 100 δισεκατομμύρια πήγαν στην πληρωμή τόκων και τοκοχρεολυσίων. Μέσα σε τρία χρόνια, η Ελλάδα πλήρωσε σε τόκους και τοκοχρεολύσια το ένα τρίτο περίπου του συνολικού της χρέους.    

Οπότε οι δανειστές μας άφησαν 100 δις για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες;

Όχι βέβαια. 46 δις ήταν η ελληνική συμμετοχή στη συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων που ονομάστηκε παραπλανητικά «κούρεμα» με το οποίο υποτιθέμενα «απομειώθηκε» το ελληνικό χρέος κατά 120 δις. 120 – 46= 74 δις. 74 δις ελάφρυνση χρέους; Όχι βέβαια. Γιατί το PSI προέβλεπε τα 48 δις που χάσαν οι ελληνικές τράπεζες που τα 2010 αγόραζαν (σκόπιμα) ελληνικά ομόλογα (εικάζουμε στο ακέραιο τις τιμής τους όταν κερδοσκόποι λίγο μετά τα αγόραζαν στο 10% τις τιμής τους στη δευτερογενή αγορά) που γνωρίζαν ότι σύντομα θα γινόντουσαν σκουπίδια, αυτά τα 48 δις θα αποζημιώνονταν λοιπόν από το ελληνικό κράτος.

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση επέβαλε στον καθένα (και στα παιδιά σας και στη γιαγιά σας. Όταν λέμε στον καθένα από εσάς εννοούμε όλους) από εσάς να πάρετε δάνειο 5000 ευρώ και να το δώσετε στις ελληνικές τράπεζες χωρίς οι τράπεζες να έχουν καμία υποχρέωση και δέσμευση απέναντι σας. Μια τέλεια ληστεία από τις τράπεζες αυτή τη φορά με ληστές την ελληνική κυβέρνηση.

Η «ανακεφαλαίωση» λοιπόν των τραπεζών, δηλαδή η ληστεία των Ελλήνων φορολογουμένων και το έμμεσο κούρεμα όλων των μικροκαταθέσεων ήταν προσυμφωνημένο του PSI. Γι’ αυτό και όταν έφτασε η ώρα της Ευρωπαϊκής Συνόδου του 2012 στις Βρυξέλλες όπου συμφωνήθηκε, έστω προσωρινά, η ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας να μην περνάει στο δημόσιο χρέος και να παραμείνει διατραπεζικό θέμα, την Ελλάδα τότε είχε εκπροσωπήσει ο αχυροπρόεδρος Παπούλιας καθώς ο προοριζόμενος για υπουργός οικονομικών Βασίλης Ράπανος αρρώστησε αιφνιδίως και δεν ορκίστηκε ποτέ αφήνοντας το υπουργείο οικονομικών ακέφαλο για τις κρίσιμες μέρες της συνόδου ενώ ο νεοεκλεχθής πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έπαθε αιφνίδια αποκόλληση αμφιβληστροειδούς σε ένα πρόβλημα που είχε εμφανιστεί και προεκλογικά.

Τι βολικό! Να απέχει ουσιαστικά διαπραγματευτής εκ μέρους της ελληνικής πλευράς σε μια σύνοδο κορυφής για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών του ευρωπαϊκού νότου με την εξαίρεση της Ελλάδας η οποία λίγο καιρό πριν είχε υπογράψει τη συμφωνία που επέβαλε την εγγραφή της ανακεφαλαίωσης των ελληνικών τραπεζών στο ελληνικό χρέος.

Το Σαμαρά δεν του βγήκε το μάτι. Του βγήκε το όνομα. (τα χαμε περιγράψει και τότε).

Μια ακόμη πολιτική πουστιά με σπάνια ιστορικά προηγούμενα. 

Για να δούμε τώρα τα νούμερα των τελευταίων τριών ετών: Ας δούμε τι κούρεμα είχαμε από το PSI: 120 δις «κούρεμα» - 46 δις η ελληνική συμμετοχή στο PSI- 48 δις η τραπεζική ανακεφαλαίωση που εγγράφηκε στο ελληνικό χρέος=  σύνολο 24 δις, το ένα δωδέκατο του ελληνικού χρέους.

Άλλη μια ιστορική πρωτιά δίχως προηγούμενο: κούρεμα 2 πέμπτων να γίνεται κούρεμα του ενός δωδεκάτου.

Ουσιαστικά η συμφωνία PSI μετακύλησε το κυβερνητικό χρέος σε κατόχους ομολόγων του εσωτερικού, στα ασφαλιστικά ταμεία και σε άλλους οργανισμούς δημοσίου και σε Έλληνες μικρομολογιούχους τους οποίους και δραστικά στέγνωσε.  Μια ακόμη αφαίμαξη του δημοσίου και των πολιτών για να εξυπηρετηθούν οι δανειστές.

Το πραγματικό όφελος των 24 δις του PSI εξανεμίστηκε μέσα σε μήνες κάτω από τις τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις. 24 δις εξαφανίστηκαν μέσα σε μήνες. Το τελικό αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών υποτιθέμενα «διαχείρισης χρέους» είναι το 2013 το κυβερνητικό χρέος να είναι 323 δις, μεγαλύτερο κατά 20 δις από το 2010 και η αναλογία του διαρκώς διογκούμενου κυβερνητικού χρέους προς το διαρκώς συρρικνούμενο  ΑΕΠ να προσεγγίζει το 178%, χρέος αμετάκλητα μη βιώσιμο. Όπως περιέγραψε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής , ανεξάρτητο όργανο: «Μόνο για χρεολύσια, οι απαιτήσεις τα επόμενα χρόνια ανέρχονται σε 70,5 δισ. (2014-2020)… Το χρέος θα παραμείνει ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την ελληνική οικονομία…  το 2014 η χώρα είναι σε χειρότερη θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους αφού έχει καταρρεύσει η παραγωγική της βάση»».

Γιατί τόση απαισιοδοξία; Γιατί αυτή είναι η αδυσώπητα πραγματικότητα: Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν σαν μόνο στόχο την εξυπηρέτηση των δανειστών που επιτρέπουν την ροή δανείων στην χώρα, μικρό συγκριτικά μέρος των οποίων αλλά τεράστιο κατά απόλυτους αριθμούς καθώς μιλάμε για δάνεια μαμούθ, υποκλέπτει η παρασιτική ελληνική πλουτοκρατία.

Όσο για την κοινωνία; Είπαμε: το κυβερνητικό χρέος μετατρέπεται σε δημόσιο και κατά συνέπεια σε ιδιωτικό του κάθε μέσου φορολογούμενου. Για να δούμε τι σου έχουν μείνει από τα δανεικά που η μνημονιακή κυβέρνηση σου επέβαλε να πάρεις για να «καλύψεις τις ανάγκες σου»:

Έχουμε και λέμε: 210 πήρες δανεικά -100 δις τόκων και τοκοχρεολυσίων (σύμφωνα με την Ναυτεμπορική) – 46 δις η ελληνική συμμετοχή στο PSI – 48 δις η τραπεζική ανακεφαλαίωση που εγγράφηκε στο ελληνικό χρέος= 12 μόλις δις σε τρία χρόνια.

Βγάλε από αυτά αυτά που η Τρόικα βάζει την ελληνική κυβέρνηση να πληρώνει σε οίκους αξιολόγησης και σε δικηγορικά γραφεία είσαι κοντά στα 11.

Και βγάλε από αυτά το μισό δις επιπλέον χρέους που δημιουργήθηκε σε μια μέρα από την αναπροσαρμογή των ισοτιμιών μεταξύ Ευρώ και SDR (η μονάδα που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ).

Όπως αποκάλυψε αποκλειστικά το Olympia, η ελληνική κυβέρνηση χρωστούσε στο ΔΝΤ περίπου 24 δις, στις 30 Ιουλίου του 2013,. Την επόμενη μέρα και μετά την μηνιαία αναπροσαρμογή των ισοτιμιών με κάποιους άγνωστους σε εμάς μηχανισμούς και κριτήρια κάνει το ΔΝΤ, το χρέος ανέβηκε στα 24,5 δις.

Μετά την αναπροσαρμογή των ισοτιμιών, στις 16 Αυγούστου του 2012, η Τράπεζα της Ελλάδος γνωστοποιεί στο υπουργείο οικονομικών ότι κατέθεσε 19 εκατομμύρια από λογαριασμό που το Ελληνικό δημόσιο είχε σε αυτήν για να τοποθετήσει σε λογαριασμούς που το ΔΝΤ είχε σε αυτή, για να καλύψει τις υποχρεώσεις που προέκυπταν για την Ελλάδα ως μέλος του ΔΝΤ από την αλλαγή των ισοτιμιών που έκανε το ΔΝΤ.

Και ας υποθέσουμε ότι αυτά τα λεφτά επιστράφηκαν με κάποια ανάστροφη μεταβολή των ισοτιμιών (ας το υποθέσουμε γιατί δεν ξέρουμε πως λειτουργεί η τραπεζοκρατία πέρα από το ότι λειτουργεί κεκλισμένων των θυρών).

Δεν είναι μόνο αυτές οι υποχρεώσεις της Ελλάδας ως μέλους και άρα χρηματοδότη του ΔΝΤ. Πέρα από τις υποχρεώσεις της ως δανειστή, η Ελλάδα ως μέλος και μαζί της και οι άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την Ευρωπαϊκή κρίση οφείλουν να συμφωνήσουν να χρηματοδοτήσουν μαζί με τα άλλα μέλη την αύξηση κατά 550 δις των δανείσιμων κεφαλαίων του ΔΝΤ που προσυμφωνήθηκε ήδη από το 2009. Το μερτικό που πρέπει να δώσει η Ελλάδα ως κράτος μέλος στο ΔΝΤ που «σώζει χώρες από οικονομικές κρίσεις» υπερχρεώνοντας τους, είναι πάνω από 2 δις! Και να μην ξεχνάμε και τις συμβουλευτικές του υπηρεσίες που από τις 2007 to ΔΝΤ τις χρεώνει σε υποψήφια θύματα του.

Πόσο μας περισσέψανε για τις δικές μας ανάγκες από αυτά που δανειστήκαμε; Μη βιάζεστε.

Γιατί υπάρχουν και άλλες παρενέργειες του PSI: οι ιδιώτες που δεν συμφωνήσαν στη συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων όπως η πιο εκτεθειμένη σε τοξικά προϊόντα ευρωπαϊκή τράπεζα Deutsche Bank που παρότι έκανε πλάτες στον ΓΑΠ φαίνεται να κράτησε ελληνικά ομόλογα από την εποχή Σημίτη και να διεκδικεί στο ακέραιο την αποπληρωμή τους (εδώ), οι κερδοσκόποι που πήραν ελληνικά ομόλογα κοψοχρονιάς από τη δευτερογενή αγορά και τα πληρώνονται στο ακέραιο (όπως ο Kenneth Dart)  ή επιδιώκουν να τα πληρωθούν στο ακέραιο όπως ο μέτοχος πλέον της τράπεζας Πειραιώς Daniel Loeb.

Όλα αυτά μαζί είναι μερικά δις.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτά περιλαμβάνονται στο ελληνικό χρέος ούτως ή άλλως:

Ωραία, μας μείναν μια χούφτα δις για τις ανάγκες ενός κράτους που υποτιθέμενα δεν μπορούσε να καλύψει από μόνο του τις ανάγκες και για αυτό κατέφυγε σε μηχανισμό στήριξης.

Βγάλε από αυτά τα 15 δις «για την κάλυψη άλλων δαπανών του προϋπολογισμού, εκ των οποίων και κατά προτεραιότητα εξοφλήθηκαν οφειλές στρατιωτικών εξοπλισμών» είσαι στα μείον. Δεν έχουν μπει παρά ψίχουλα από τα δανεικά για τις δικές σου ανάγκες.

Τι έχεις πληρώσει αυτά τα τρία χρόνια τώρα είτε είσαι παιδί ενήλικας ή γέρος;  100 δις – 28 δις η πραγματική ελάφρυνση από το PSI (χαριστικά το βάζουμε για να μην είμαστε κακοί), 72 δις, ήτοι 7200 ευρώ το κεφάλι.  Και μπορεί να σου φαίνεται λίγο αλλά είπαμε είναι κατά κεφάλι. Αν είσαι τετραμελής οικογένεια έχεις πληρώσει οικογενειακά 28800 σε δάνεια που η κυβέρνηση σου χρεώνει καταναγκαστικά.

Και τι σου μένει να πληρώσεις; 330 δις, ήτοι 33.000 το κεφάλι. Για μια τετραμελή οικογένεια αυτό αντιστοιχεί σε 131.000 ευρώ.

Άντε ας ξεπουλήσουμε και όλη τη δημόσια περιουσία σε καλές τιμές κιόλας που φτάνουν τα 50 συνολικά δις. Τότε θα έχεις να πληρώσεις σαν οικογένεια μόλις 111000 ευρώ, σε μια κοινωνία με τον ένα στους τρεις άνεργους και με μια οικονομία σε ρίκνωση. 

Σπάνια τα ιστορικά προηγούμενα.

Για να πάμε τώρα στα 15 δις για την κάλυψη άλλων δαπανών του προϋπολογισμού και στα εξοπλιστικά. Αυτά πάλι είναι λεφτά που πάνε κυρίως στο εξωτερικό,  λεφτά τύπου υποβρυχίων, Siemens και άλλων μιζαδόρων.

Αλλά ας μείνουμε στα εξοπλιστικά: Ο Αντώνης Κάντας ήταν ο αναπληρωτής διευθυντής εξοπλισμών από το 1995-2001, τρίτος τη τάξει μετά τον διευθυντή και τον υπουργό, τον αγέρωχο Άκη. Ο τρίτος την τάξη έπαιρνε 0,5% μίζα για κάθε εξοπλιστική συμφωνία που υπέγραφε. 14 μύρια μαζεύτηκαν σε προσωπικό του λογαριασμό του.  0,5% για το Νούμερο 3.

Αυτά την εποχή Σημίτη, του εκσυχρονιστή που θεμελίωση τη σύγχρονη μορφή της τραπεζοκρατίας-κλεπτοκρατίας στην Ελλάδα, του μακροβιότερου και του μοναδικού πρωθυπουργού που κυβέρνησε χωρίς αντιπολίτευση την εποχή που τα μαύρα αμερικάνικα λεφτά σε πολιτικούς και δημοσιογράφους μετατράπηκαν σε μαύρα γερμανικά λεφτά από στενούς του συνεργάτες όπως ο Τσουκάτος ή υπουργούς του όπως ο Μαντέλης, του ανθρώπου που κατά τη διάρκεια της θητείας του οι βασικοί επικριτές του που είχαν δημόσιο λόγο όπως η Μαλβίνα Κάραλη, ο Βασίλης Ραφαηλίδης και ο Τάκης ο Παππάς διώχθηκαν ή σπιλώθηκαν. Και οι τρεις τους πέθαναν πριν προλάβουν να δουν τη χώρα με άλλο πρωθυπουργό.

Η περίπτωση του Κάντα λέει πολλά για το πώς οι Σοσιαληστές υπονόμευσαν τη χώρα:

Για τον Κάντα στήθηκε ένα είδωλο: Καθηγητής Οικονομικών στο ΑΠΘ, τεχνοκράτης που έγραψε βιβλίο για τα εξοπλιστικά, πίσω από το θεαθήναι όμως ο Κάντας ήταν απλά ένας μιζαδόρος.  

Και δεν ήταν ο μόνος.

Οι μεταπολιτευτικές ελληνικές ελίτ στηρίχτηκαν στην βαριά τους βιομηχανία. Και αυτή ήταν η βιομηχανία των σκανδάλων, των φωτογραφικών αναθέσεων και των κρατικοδίαιτων ολιγοπωλίων.

Δεν μιλάμε απλά για φοροδιαφυγή αλλά για υπεξαίρεση και μίζες. Μιλάμε για άμεση και έμμεση κλοπή δημοσίου χρήματος.

Και τώρα που το δημόσιο χρήμα τελειώνει κάτω από την πίεση των δανειστών, μόνο από τα δάνεια μπορούν να συνεχίσουν να πλουτίζουν παρασιτικά οι βρωμερές ελίτ αυτής της χώρας.

Η Ελλάδα έγινε πλυντήριο και βιομηχανία και σταθμός μαύρου χρήματος το οποίο εγώ προσωπικά εκτιμώ πως είναι πολύ παραπάνω από το συνολικό κυβερνητικό χρέος.

Εκατοντάδες  δις ευρώ βρίσκονται αποθησαυρισμένο μέσα σε πιο ασφαλή και αδιαφανή κυκλώματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ελάχιστα από αυτά μπορούν να επαναπατριστούν μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας τραπεζοκρατίας. Αλλά αυτά τα ελάχιστα είναι μερικά δις, καθόλου ευκαταφρόνητα μπροστά στο μέγεθος της ελληνικής απόγνωσης. Αντί αυτού, οι μνημονιακοί πετάνε και άλλο από το βιός των πολιτών στην ατέρμονη δίνη χρέους και στην μηχανή του κιμά του δανεισμού για να μπορούν οι ελίτ να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση σε ξένα λεφτά που τα πληρώνουμε με το βιός μας.  

Το ίδιο το ευρωκοινοβούλιο σε προσχέδιο αναφοράς του που διερευνά το ρόλο και τη δράση της Τρόικας στις υπό κρίση Ευρωχώρες, θέτει τα ζητήματα της αύξησης της ανισοκατανομής πλούτου σε αυτές, της αύξησης της ανεργίας, της αύξησης  του λόγου ΑΕΠ/χρέους, της περικοπής κοινωνικών δαπανών με επιπτώσεις στην υγεία και την ασφάλεια των πολιτών. Και αυτό σε διαφορετικούς βαθμούς συνέβησαν και στις τέσσερις χώρες.

Αναφέρεται επίσης στην αδιαφάνεια της Τρόικα, στο γεγονός ότι τα προγράμματα της δεν δεσμεύονται από τον Καταστατική Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, στις στατιστικές απάτες των ελληνικών κυβερνήσεων.

Αλλά το Ευρωκοινοβούλιο έχει καθυστερήσει επιδεικτικά και ο  χρόνος είναι χρήμα. Η διαχείριση χρέους παράγει κέρδος. Παράγει κέρδος για το ΔΝΤ, τη Βlackrock, τον Paulson, τον Soros, τους γερμανούς, τις αμερικάνικες και  ισραηλινές εταιρίες ενέργειας, τον Μπόμπολα και το Μελισσανίδη. Ο χρόνος είναι χρήμα. Για αυτό και βασικό μέλημα των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι να κλέψουν χρόνο. Γιατί μαζί με αυτό κλέβουν και χρήμα. Και εγκαθιστούν μη αντιστρεπτές συνθήκες προλεταριοποίησης των πρώην πολιτών.

Ο χρόνος είναι χρήμα.

Και ο καινούριος χρόνος πάλι χρήμα θα είναι. Για τους λίγους: Γιατί για τους πολλούς θα είναι πόρκα μιζέρια.

 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr,  Παραμονή Χριστουγέννων 2013