Ως αποτέλεσμα της Ανθρώπινης Σκέψης, η Δημοκρατία έχει υποστεί αρκετές τροποποιήσεις στο πέρασμα του χρόνου. Η res publica είναι η πρώτη μεγάλη Μεταρρύθμιση στην έννοια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Η εξελικτική πορεία της Δημοκρατίας
Του Εδρούλφο Εσπινόζα (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο σύντομα στο
Αν θέλουμε να αναλύσουμε ορθολογιστικά την πορεία της εξέλιξης μέχρι τις μέρες μας θα λέγαμε, πως αυτή ακριβώς η μεταρρυθμιστική διαδικασία κατά τα χρόνια της πρώτης Ιμπεριαλιστικής αντιμετώπισης κρατών από κράτος , είναι ο κύριος υπαίτιος για την μεταλλαγμένη μορφή «Δημοκρατίας» που βιώνουμε στις μέρες μας. Η res publica αποτέλεσε την εξασφάλιση της Ολιγαρχίας έναντι του Λαού, αντικαθιστώντας τον ένα από περισσότερους. Η res publica , ουσιαστικά αποτελεί ένα καχέκτυπο της άμεσης Δημοκρατίας, επηρεασμένο σαφώς από τη Ελληνική Παιδεία , τα Γράμματα και τις Τέχνες αλλά μόνο κατ όνομα. Είναι βέβαια άδικο να κατηγορηθεί η προσπάθεια αυτή των Ρωμαίων διότι δεν αποτέλεσε παρά μόνο ιδιωματικό αντίτυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Κι αυτό διότι το Imperium δεν ήταν δυνατόν να κυβερνηθεί από μια συνέλευση στη Ρώμη. Οι αποστάσεις, οι διαφορετικές κουλτούρες των λαών του Imperium δεν θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Θεωρητικά πάντα. Ως εκ τούτου, η Ολιγαρχία απέκτησε έναν λαοπρόβλητο τίτλο, εξασφαλίζοντας πρώτα το συμφέρον της , μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες μεν (Σύγκλητος) πλην όμως παραλείποντας κάτι σημαντικό. Την ποσοτική αλλά και την ποιοτική βάση της Συμμετοχικότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της φαυλότητας, του κύκλου πολιτικών δολοφονιών, την αποχαύνωση του πληθυσμού μέσα από Θεάματα και την ουσιαστική δημιουργία μιας κοινωνίας πλήρους ανισότητας. Της κοινωνίας των Πατρικίων και των Πληβείων.
Με την διάλυση του Imperium και την δημιουργία δύο ουσιαστικά Αυτοκρατοριών, της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Δημοκρατία «βίωσε» την δεύτερη εξαφάνισή της στην Ιστορία. Και ναι μεν για την πρώτη μπορεί να ήταν υπεύθυνος ένας πολέμαρχος που έμελλε να κατακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου (Μέγας Αλέξανδρος), την δεύτερη όμως, είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το Μονοθεϊσμό. Είχε δηλαδή να αντιμετωπίσει κάτι με το οποίο δεν μπορούσε de facto να διαπραγματευθεί. Διότι είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα, ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Το οποίο όμως υπερασπίζεται την ελεύθερη σκέψη και βούληση, τη συμμετοχή στα κοινά και συνεπώς την υποχρέωση των Πολιτών να είναι ενεργοί. Για μία χιλιετία η Δημοκρατία βρέθηκε απέναντι όχι σε Θεϊκή υπόσταση, όχι σε κάτι Θείο , αλλά στην Βασιλεία του Ουράνιου Πατέρα. Αν θέλαμε να γίνουμε σαρκαστικοί, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ατυχία της Δημοκρατίας στην μετά Imperium εποχή είχε να κάνει με το πολίτευμα που επικρατούσε στους Ουρανούς εκείνη την περίοδο. Στην πραγματικότητα όμως, ο μονοθεϊσμός δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπευθεί στην αντίληψη του απλού πιστού της εκπεσούσης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την…Δημοκρατία των Ουρανών. Και μπορεί ιστορικά να έχουμε διδαχθεί πως το οριστικό Σχίσμα των Εκκλησιών πραγματοποιήθηκε το 1054, στην πραγματικότητα όμως το πρώτο και ουσιαστικό έγινε με την διάσχιση σε Δυτική και Ανατολική Αυτοκρατορία. Η μεν πρώτη ακολούθησε τον Δρόμο του Ενός , η δε δεύτερη ακολούθησε τον Δρόμο του Τριαδικού Θεού.
Με την διάλυση του Imperium και την δημιουργία δύο ουσιαστικά Αυτοκρατοριών, της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Δημοκρατία «βίωσε» την δεύτερη εξαφάνισή της στην Ιστορία. Και ναι μεν για την πρώτη μπορεί να ήταν υπεύθυνος ένας πολέμαρχος που έμελλε να κατακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου (Μέγας Αλέξανδρος), την δεύτερη όμως, είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το Μονοθεϊσμό. Είχε δηλαδή να αντιμετωπίσει κάτι με το οποίο δεν μπορούσε de facto να διαπραγματευθεί. Διότι είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα, ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Το οποίο όμως υπερασπίζεται την ελεύθερη σκέψη και βούληση, τη συμμετοχή στα κοινά και συνεπώς την υποχρέωση των Πολιτών να είναι ενεργοί. Για μία χιλιετία η Δημοκρατία βρέθηκε απέναντι όχι σε Θεϊκή υπόσταση, όχι σε κάτι Θείο , αλλά στην Βασιλεία του Ουράνιου Πατέρα. Αν θέλαμε να γίνουμε σαρκαστικοί, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ατυχία της Δημοκρατίας στην μετά Imperium εποχή είχε να κάνει με το πολίτευμα που επικρατούσε στους Ουρανούς εκείνη την περίοδο. Στην πραγματικότητα όμως, ο μονοθεϊσμός δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπευθεί στην αντίληψη του απλού πιστού της εκπεσούσης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την…Δημοκρατία των Ουρανών. Και μπορεί ιστορικά να έχουμε διδαχθεί πως το οριστικό Σχίσμα των Εκκλησιών πραγματοποιήθηκε το 1054, στην πραγματικότητα όμως το πρώτο και ουσιαστικό έγινε με την διάσχιση σε Δυτική και Ανατολική Αυτοκρατορία. Η μεν πρώτη ακολούθησε τον Δρόμο του Ενός , η δε δεύτερη ακολούθησε τον Δρόμο του Τριαδικού Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου