Who is Who: Εδρούλφο Εσπινόζα: Ο Εδρούλφο Εσπινόζα ήταν πάντα παιδί θαύμα. Μισός Έλληνας και ημίαιμος Ινδιάνος, ο Εσπινόζα πάντα υπηρετούσε το ελληνικό πνεύμα. Αντιμέτωπος με τον νεοελληνικό κομφορμισμό αναγκάστηκε και αυτός να συμβιβαστεί... Σήμερα, πρωτοπόρος για τα ελληνικά πράγματα νευροχειρούργος και μέλος της Internatioanal High IQ society, ο Εσπινόζα αποφασίζει να βγει από το λήθαργο. Διαβάζοντας τις ατέλειες και το τέλος του κοινοβουλευτισμού όπως τον ξέραμε, ο Εσπινόζα θαρρετά προτείνει μια καινούρια και πραγματικά σύγχρονη πολιτική λύση: Τη Διαδικτυοκρατία. Τα AGRIAZWA (http://agriazwa.blogspot.com/ σε αποκλειστική συνεργασία με τον Diadiktyokrati παρουσιάζουν ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που είναι παράλληλα και τολμηρή πολιτική πρόταση εν τη γενέσει του και παρακολουθούν την εξέλιξη αυτής της νέας θαυμαστής περιπέτειας του ανθρωπίνου πνεύματος.
21ος Αιώνας και Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Του Εδρούλφο Εσπινόζα (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του σύντομα στο http://diadiktyokratis.blogspot.com/)
Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ. , η ανθρωπότητα εξακολουθεί να προσδοκά την ακώλυτη διασφάλιση των πολιτικών δικαιωμάτων της, μέσω διαδικασιών που διασφαλίζουν όλα όσα επιτάσσει μια ευνομούμενη κοινωνία. Μία κοινωνία ισονομίας και ισοπολιτείας, μια κοινωνία με εχέγγυα το Κράτος Δικαίου και το Κράτος Πρόνοιας. Μια Κοινωνία του Αυτονόητου.
Πως ορίζεται όμως το Αυτονόητο; Και κυριότερα, ποιος το καθορίζει; Η απάντηση στα παραπάνω είναι εξαιρετικά απλή και αδιαμφισβήτητη: Οι πράξεις και οι ανάγκες των πολιτών. Χωρίς «ίσως», χωρίς «αλλά». Οι ανάγκες και οι πράξεις των πολιτών, καθορίζουν το Αυτονόητο μιας κοινωνίας απεξαρτητοποιημένης από θεσμούς νωχέλειας και φαυλότητας. Μιας κοινωνίας του Αυταπόδεικτου δηλαδή, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την αποδοχή του τρόπου επιβολής των απόψεων μιας καταχρηστικά αποκαλούμενης «πλειοψηφίας». Της πλειοψηφίας του Κοινοβουλευτισμού.
Ακούγεται αρκετά ανατρεπτικό να αποδίδουμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία την αδυναμία της Πολιτικής να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις του σύγχρονου κοινωνικού ιστού. Το ερώτημα που θα έπρεπε να κυριαρχεί όμως, σαν πρώτη απάντηση στην προηγούμενη αιρετική προσέγγιση είναι το ακόλουθο: «Θα έπρεπε να αναρωτούμαστε για το Αυτονόητο;», Η αλήθεια του Λόγου, εκφράζεται μέσα από σχηματοποιημένα σύμβολα, τις λέξεις. Κάθε ένα από αυτά τα σύμβολα, αντιπροσωπεύει μια εγκεφαλική διαδικασία καταγραφής και αφομοίωσης της έννοιας, ως νοητικό αρχέτυπο. Πιο απλά, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον ήχο ενός τραγουδιού, τόσο γνώριμο στο αισθητήριο της ακοής όπου η αυτόματη ανάκληση του τίτλου του από τον «δέκτη» να αποτελεί κάτι το …αυτονόητο. Μοιάζει εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά απλό για να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Θα μπορούσε εάν η Γνώση που προσφέρεται μέσω της Εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσε κοινωνικό κεκτημένο και όχι κοινωνικό προνόμιο. Δυστυχώς, μέσω της αντιμετώπισης της Γνώσεως ως Κοινωνικού προνομίου, η αναγνώριση από ορισμένους και μόνο, της Αλήθειας του Λόγου και των εννοιών δημιουργεί ένα επιπλέον ανάχωμα της υπάρχουσας Οικονομικής Διαστρωμάτωσης, επιχειρώντας τη διατήρηση της συντηρητικής και ατελέσφορης επιβολής των Αστικών «θέλω» μέσω της μονόδρομης κατευθύνσεως με φορά από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός αποτελούν, ίσως, ένα από τα πλέον αταίριαστα εννοιολογικά «ζευγάρια» που εμφανίστηκαν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αποτελούν δύο έννοιες ουσιαστικά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Ομολογώ πως, η παρουσίαση τους σε έναν αδαή και ετυμολογικά απαίδευτο άνθρωπο, ως ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό δόγμα, αποτελεί την εύκολη λύση για να επιλύσει τα προβλήματα που δημιούργησε και αντιμετώπισε κατά το παρελθόν της Ανθρώπινης Ιστορίας η Ολιγαρχία σαν εφαρμοζόμενο Πολίτευμα Διακυβέρνησης. Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα που επιλύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μέσω αυτής της διαδικασίας διαχρονικής εξαπατήσεως των πολιτών σε σχέση με τα προβλήματα που διαιωνίζει και ακατάπαυστα δημιουργεί, οδηγούν την κοινωνία σε μια διαδικασία συνεχόμενης αυτοαναίρεσης και αυτοματαίωσης των προσδοκιών της για ένα ευτυχέστερο και ασφαλέστερο μέλλον. Το μέλλον της εκάστοτε επόμενης γενιάς.
Ακούγεται αρκετά ανατρεπτικό να αποδίδουμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία την αδυναμία της Πολιτικής να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις του σύγχρονου κοινωνικού ιστού. Το ερώτημα που θα έπρεπε να κυριαρχεί όμως, σαν πρώτη απάντηση στην προηγούμενη αιρετική προσέγγιση είναι το ακόλουθο: «Θα έπρεπε να αναρωτούμαστε για το Αυτονόητο;», Η αλήθεια του Λόγου, εκφράζεται μέσα από σχηματοποιημένα σύμβολα, τις λέξεις. Κάθε ένα από αυτά τα σύμβολα, αντιπροσωπεύει μια εγκεφαλική διαδικασία καταγραφής και αφομοίωσης της έννοιας, ως νοητικό αρχέτυπο. Πιο απλά, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον ήχο ενός τραγουδιού, τόσο γνώριμο στο αισθητήριο της ακοής όπου η αυτόματη ανάκληση του τίτλου του από τον «δέκτη» να αποτελεί κάτι το …αυτονόητο. Μοιάζει εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά απλό για να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Θα μπορούσε εάν η Γνώση που προσφέρεται μέσω της Εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσε κοινωνικό κεκτημένο και όχι κοινωνικό προνόμιο. Δυστυχώς, μέσω της αντιμετώπισης της Γνώσεως ως Κοινωνικού προνομίου, η αναγνώριση από ορισμένους και μόνο, της Αλήθειας του Λόγου και των εννοιών δημιουργεί ένα επιπλέον ανάχωμα της υπάρχουσας Οικονομικής Διαστρωμάτωσης, επιχειρώντας τη διατήρηση της συντηρητικής και ατελέσφορης επιβολής των Αστικών «θέλω» μέσω της μονόδρομης κατευθύνσεως με φορά από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός αποτελούν, ίσως, ένα από τα πλέον αταίριαστα εννοιολογικά «ζευγάρια» που εμφανίστηκαν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αποτελούν δύο έννοιες ουσιαστικά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Ομολογώ πως, η παρουσίαση τους σε έναν αδαή και ετυμολογικά απαίδευτο άνθρωπο, ως ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό δόγμα, αποτελεί την εύκολη λύση για να επιλύσει τα προβλήματα που δημιούργησε και αντιμετώπισε κατά το παρελθόν της Ανθρώπινης Ιστορίας η Ολιγαρχία σαν εφαρμοζόμενο Πολίτευμα Διακυβέρνησης. Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα που επιλύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μέσω αυτής της διαδικασίας διαχρονικής εξαπατήσεως των πολιτών σε σχέση με τα προβλήματα που διαιωνίζει και ακατάπαυστα δημιουργεί, οδηγούν την κοινωνία σε μια διαδικασία συνεχόμενης αυτοαναίρεσης και αυτοματαίωσης των προσδοκιών της για ένα ευτυχέστερο και ασφαλέστερο μέλλον. Το μέλλον της εκάστοτε επόμενης γενιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου