Πολιτική και κοινωνία: Ελλάδα, ο σιτευτός μόσχος του ιμπεριαλισμού

Υπάρχουν πολλές πτυχές σε αυτό που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα και οι αναλύσεις της κάθε πτυχής μπορεί να είναι εξίσου έγκυρες, βάσιμες ή σκόπιμες. Η οικονομική κρίση συνεξελλίσεται με μια κρίση πολιτειακή, οδηγεί σε μια ανθρωπιστική, ενώ μέσα της φωλιάζουν κρίσεις αισθητικές, ηθικές, πνευματικές και προσωπικές. Είναι λογικό. Η οικονομία, από δείκτης κοινωνικός, μέσα στα πλαίσια της επικρατούσας σημερινής ανιδεολογίας έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό και πρόταγμα. Οι κοινωνίες γίναν αγορές, η έξοδος από την κρίση ταυτίζεται με την επάνοδο στις διεθνείς αγορές, κεκτημένα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε ομήρους που εκτελούνται σταδιακά για να διαπραγματευτεί η ελληνική κυβέρνηση λύτρα από το σύστημα της διεθνούς κερδοσκοπίας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ενέταξαν τους Έλληνες πολίτες σε ένα πολιτισμό-καζίνο, τάζοντας τους μερικά «δωράκια» για να τσιμπήσουν, να εξαρτηθούν και να χάσουν τελικά την αξιοπρέπεια τους και το βιός τους.


___Ελλάδα- ο σιτευτός μόσχος του Ιμπεριαλισμού__
Του Πέτρου Αργυρίου
__12-18-2010__


Μια από τις πτυχές που έχει αναλυθεί λιγότερο είναι το γεωπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίστηκε αυτή καθώς οι αλλαγές σε αυτό είχαν τεράστια συνδρομή στη διαμόρφωση πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στην Ελλάδα.
Μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, η Αμερικανική γεωπολιτική όπως ήταν αναμενόμενο επαναπροσδιορίζεται και αρχίζει να γίνεται επεκτατική σε σχέση με το νέο χάρτη και τις νέες συνθήκες που προκύπτουν. Η ίδια η Ρωσία εντάσσεται στον κυρίως αμερικανοκινούμενο τοκογλυφικό μηχανισμό του ΔΝΤ, ενώ σε χώρες δορυφόρους συνειδήσεις εξαγοράζονται και γίνεται ότι χρειάζεται για να δεθούν αυτές στο αμερικανικό γεωπολιτικό άρμα. Η αποκορύφωση αυτής της νέας γεωπολιτικής έρχεται με την επέμβαση στο Αφγανιστάν.
Οι χώρες της βαλκανικής μένουν χωρίς την πατρονία της κουμμουνιστικής υπερδύναμης και αποτελούν επίσης στόχο του γεωπολιτικού σχεδιασμού των ΗΠΑ. Το αποκορύφωμα της βαλκανικής γεωπολιτικής των ΗΠΑ είναι η επέμβαση και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας. Η Ευρώπη, σε μόνιμη κατάθλιψη από την τραυματική εμπειρία των δύο παγκοσμίων πολέμων, δηλώνει για μια ακόμη φορά εμμέσως πλην σαφώς ότι είναι ένας αποκλειστικά οικονομικός σχηματισμός και ότι η γεωπολιτική είναι αποκλειστικό προνόμιο των ΗΠΑ, όχι μόνο επιτρέποντας αλλά και συμμετέχοντας στην εισβολή των ΗΠΑ σε ευρωπαϊκό ζωτικό χώρο. Η Ελλάδα παύει να αποτελεί το μοναδικό σύμμαχο των ΗΠΑ στην ευαίσθητη και απρόσβατη για αυτήν περιοχή των Βαλκανίων. Τα Σκόπια θα γίνουν κομβικά στην Βαλκανική γεωπολιτική των ΗΠΑ ενώ ο στρατηγικός ρόλος της Ελλάδας υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο.
Στον 21ο αιώνα, η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας θα μειωθεί ακόμη περισσότερο. Η γεωπολιτική των ΗΠΑ, θεωρώντας γελοιωδώς ότι τόσο η Αμερικανική όσο και η Ευρωπαϊκή ήπειρος αποτελούν πλέον γεωπολιτικά και διαχρονικά αμερικανικά κεκτημένα, θα αλλάξουν τη γεωπολιτική τους στόχευση όπως άλλωστε αποτυπώνεται στις αναλύσεις και τις υποδείξεις της επικρατούς κατά την περίοδο διακυβέρνησης των νεοσυντηρητικών «δεξαμενής σκέψης», του Project for a new American Century.
Μέση Ανατολή, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Κορέα είναι τα αμερικανικά γεωπολιτικά θερμά σημεία για τον 21ο αιώνα. Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα σημάνει και μια μιλιταριστική εξαλλαγή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η «μαλακή» εξωτερική πολιτική της εξαγοράς συνειδήσεων, των παχυλών μαύρων κονδυλίων, των πραξικοπημάτων, της διαφθοράς, με λίγα λόγια η πολιτική του αόρατου δαχτύλου που επέτρεπε στους λαούς κάποια ψευδαίσθηση «εθνικής κυριαρχίας», σε μεγάλο βαθμό θα αντικατασταθεί σε κάποιες περιπτώσεις από την μπότα του αμερικάνου κατακτητή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κομμάτι των μαύρων κονδυλίων που προορίζονταν για τη στήριξη ελεγχόμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, θα μεταφερθεί σε στρατιωτικές και παραστρατιωτικές αμερικάνικες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα τα μαύρα χρήματα που στηρίζαν αμερικανόφιλα πολιτικά συστήματα να μειωθούν και ως εκ τούτου να μειωθούν και οι δυνατότητες αυτών των συστημάτων να συντηρηθούν μέσω του μηχανισμού της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων και της εξαπάτησης της κοινής γνώμης μέσω του προσεταιρισμού των επικρατέστερων διαμορφωτών της.
Αυτές οι αλλαγές θα σημάνουν μια περαιτέρω υποβάθμιση της γεωπολιτικής αξίας της Ελλάδας που θα σηματοδοτήσουν μια σημαντική μείωση των κονδυλίων που επέτρεπαν στο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα να παραμένει σε ισχύ, δεμένη πάντα οπισθάγκωνα στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής.
Αυτές οι ευρύτερες αλλαγές και η γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας αποτυπώνονται σε μια εσωτερική πολιτική αλλαγή: την ανέλιξη του Κωνσταντίνου Σημίτη στην πολιτική ηγεσία, ένα από τα κεντρικά μελήματα του οποίου είναι η υπαγωγή της Ελλάδας στην ΟΝΕ, την Οικονομική και Γερμανική ένωση. Η μετακίνηση της Ελλάδας από την αμερικανική γεωπολιτική σφαίρα επιρροής στη γερμανική οικονομική σφαίρα δημιουργεί μια νέα τάξη προβλημάτων. Πρώτα από όλα, η ίδια η διαδικασία εισόδου στο Ευρώ είναι εξόχως αμφιλεγόμενη. Σύμφωνα με την αποκαλυπτική έρευνα της Bild, η «Αθήνα πήρε με απάτες του Ευρώ»: «η Bild έκανε έρευνες στην Αθήνα, στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, μίλησε με εμπλεκόμενους, βρήκε απόρρητα έγγραφα: Οι Έλληνες είπαν ψέματα – και όλοι οι άλλοι τα δέχτηκαν» …ο κ Παπαντωνίου φέρεται να λέει: «Απαιτώ να αναγράφεται στα χαρτονομίσματα το ευρώ και στα ελληνικά». Και ο κ. Βάιγκελ φέρεται να του απαντά: «Δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Δεν μπορείτε να ενταχθείτε στην ευρωζώνη και πιθανότατα δεν θα ενταχθείτε ποτέ». «Κι όμως ο Τέο Βάιγκελ επλανάτο... «Απόρρητα ντοκουμέντα και νέα στοιχεία καταδεικνύουν ότι πρόκειται για την ιστορία ενός εξ αρχής στημένου παιγνιδιού» … «υπήρχε το κίνητρο, υπήρχε η ευκαιρία και υπήρχαν τα μέσα»…. Όσον αφορά την ένταξη των Ελλήνων «πρόκειται για πολιτική απόφαση», γράφουν τα εμπιστευτικά έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, που έχει στη διάθεσή της η Bild. «Πολιτική απόφαση» σημαίνει στην υπηρεσιακή διάλεκτο ότι «η ηγεσία θέλει έτσι και η σκληρή πραγματικότητα δεν μετράει».
Αυτό σημαίνει ότι ούτε για ένα λεπτό δεν χωρούσε αμφισβήτηση πώς η Ελλάδα θα πάρει το ευρώ.… Άλλοι μαγείρευαν τα στοιχεία και άλλοι επέτρεπαν να γίνεται αυτό. Σήμερα όλοι προτιμούν να σιωπούν.»… «Σύμφωνα με την Bild, η ιστορία αρχίζει με ένα ξερό «όχι» στην ένταξη της Ελλάδας, το Σάββατο 2 Μαΐου 1998, οπότε οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ συνεδρίαζαν σε έκτακτη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες Η Ελλάδα δεν ανήκει αρχικά στον κύκλο των εκλεκτών που θα υιοθετήσουν το κοινό νόμισμα. Και σύμφωνα με το τελικό ανακοινωθέν της συνόδου, «Η Ελλάδα δεν πληροί κανένα από τα κριτήρια ένταξης». Ως προς τον πληθωρισμό, το έλλειμμα, το συνολικό χρέος και το ύψος των επιτοκίων, η μικρή χώρα απέχει παρασάγγες από τα προδιαγεγραμμένα πρότυπα.»
«Πρόκειται για μια ταπείνωση για την Ελλάδα του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Η χώρα του κόπηκε στις εξετάσεις για την εισαγωγή στην ΟΝΕ. Κι όμως όταν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ποζάρουν για την καθιερωμένη φωτογραφία της συνόδου, ο ομιλών απταίστως τη γερμανική Σημίτης χαμογελά πιο πλατιά από όλους τους άλλους. Λες και η χώρα του είχε περάσει με έπαινο τις εξετάσεις.» Στην συνέχεια η εφημερίδα αναφέρει ότι με την κάλυψη των άλλων χωρών το 1998 η Ελλάδα ξεκίνησε μια κούρσα για να μπει στην ΟΝΕ μέχρι το 2002.»
«Τότε τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο Β της Αθήνας, υποστηρίζει η Bild. Έπρεπε σε διάστημα 18 μηνών να βελτιωθούν ριζικά οι δείκτες του πληθωρισμού, του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους. Κάτι τέτοιο είναι κανονικά αδύνατο, παρατηρεί η εφημερίδα.
Αλλά οι Έλληνες είχαν ελευθερία κινήσεων στα στοιχεία τους. Μείωσαν κατά εκατοντάδες εκατομμύρια το έλλειμμα για παράδειγμα των δημόσιων νοσοκομείων. Τεράστιες δαπάνες για εξοπλισμούς εξαφανίστηκαν δια της δημιουργικής λογιστικής, λογαριασμοί γραμμένοι με το χέρι διορθώθηκαν ή εξαφανίστηκαν. Είχε σημάνει η ώρα του Γιάννη Στουρνάρα. Είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος όταν πρόκειται για αριθμούς»

Αν και τα στοιχεία της έρευνας της Bild για το μαγείρεμα φαίνονται αληθοφανή, η ερμηνεία τους είναι εξαιρετικά μονόπλευρη. Γιατί δεν ήταν η Ε.Ε που έκανε τη «χάρη» στην Ελλάδα. Το αντίθετο συνέβη. Παρά την προβολή των πραιτοριανών του συστήματος -των ελληνικών μήντια- της ένταξης στο ευρώ ως μονοδρόμου, παρά τις εκκωφαντικές θριαμβολογίες τους και τις ευλογίες τους για την επίτευξη του «στόχου», δεν ήταν η Ελλάδα που είχε να κερδίσει από τις εξελίξεις. Όχι, όπως ιστορικά αποδείχτηκε, η Ελλάδα δεν ήταν σε καμιά θέση να ακολουθήσει τις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες. Αυτές ακριβώς οι οικονομίες, πρώτιστα η γερμανική και έπειτα η γαλλική ήταν που είχαν να κερδίσουν και κερδίσαν από την ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ, ακόμη περισσότερο με το κερδοσκοπικό παιχνίδι που ακολούθησε την υιοθέτηση του ευρώ- ένα παιχνίδι που η κυβέρνηση Σημίτη ήταν ανίκανη ή απρόθυμη να αναχαιτίσει και που οδήγησε μέσα σε μήνες στην εκτίναξη των τιμών σε σχέση με το αντίστοιχο επίπεδό τους σε δραχμές.
Εκεί που οι Ευρωπαίοι θα εισέπρατταν σε αδύναμες δραχμές τις οικονομικές δραστηριότητες που τους παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα, πληρωνόντουσαν με το εσωτερικά και άτυπα υπερτιμημένο ευρώ. Σύμφωνα λοιπόν με τη ανατριχιαστική ομολογία του Πρόεδρου της Ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ όπως αυτή προβλήθηκε στην Ελευθεροτυπία: «Ηταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα προέκυπτε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος, για τις προοπτικές γι' αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό, όπως αυτό που αποκαλούμε ελληνική κρίση», είπε χαρακτηριστικά. «Ηξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους (...) προς την Ελλάδα», παραδέχτηκε ο Γιουνκέρ. Αλλά «εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»

Η γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και η μάλλον πρόθυμη παραχώρηση της στην οικονομική σφαίρα επιρροής της ΕΕ, είχε ως αποτέλεσμα και την αλλαγή του καταμερισμού των Payrolls για τη διατήρηση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος και τη διατήρηση του ελέγχου της ελληνικής κοινής γνώμης. Για την ύπαρξη του αμερικανικού payroll πολλά έχουν ειπωθεί, πολλές λίστες έχουν εμφανιστεί, πολλές έχουν εξαφανιστεί… Ένα φαινόμενο που ίσως να συνδέεται με αυτό είναι η απόλυση του Γ. Δελαστίκ του το 2007 από την Καθημερινή επειδή ο πρώτος, ως διευθυντής της εφημερίδας «Πριν», επέτρεψε τη δημοσίευση σχολίου για την διείσδυση αμερικανοκινούμενων παραγόντων (ή, όπως θέλει το αντίστοιχο δημοσίευμα, αμερικανών πρακτόρων στα ΜΜΕ!!! Σύμφωνα με την επιστολή Δελαστίκ στην ΕΣΗΕΑ: «Απολύθηκα από την «Καθημερινή», όπως ήδη γνωρίζετε από επιστολή του εκπροσώπου μας στην εφημερίδα, το απόγευμα της Μ. Πέμπτης, 5 Απριλίου 2007. Οι λόγοι της απόλυσής μου είναι καθαρά πολιτικοί.
Το μεσημέρι της Μ. Δευτέρας, 2 Απριλίου, μου ζητήθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας να υποβάλω παραίτηση λόγω ανυπόγραφου σχολίου της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Πριν», της οποίας είμαι διευθυντής, αναφερόμενου στη διασπορά ανθρώπων των Αμερικανών στα ΜΜΕ. Μου δηλώθηκε πως η ιδιοκτησία και η διεύθυνση της «Καθημερινής» θεώρησαν ότι το σχόλιο τους αφορά, αν και πουθενά σε αυτό δεν αναφερόταν το όνομα της «Καθημερινής», όπως άλλωστε δεν αναφερόταν κανένα όνομα εντύπου, καναλιού ή προσώπου» .

Η πιο στοιχειοθετημένη καταγραφή για τα payrolls ήρθε πρόσφατα. Στις 4/12 ο Μ. Ιγνατίου και Ν. Μελέτης μας δίνουν σε αποκαλυπτικό τους άρθρο στο Έθνος μια ιδέα για την έκταση, το ύψος και τη μορφή των αμερικανικών payrolls:

«Τη διάθεση δεκάδων χιλιάδων δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση, μέσω των πρεσβειών στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Άγκυρα, υπό τη μορφή επιχορηγήσεων σε ιδιώτες και φορείς μέχρι τουλάχιστον το 2008, αποκαλύπτουν αμερικανικά έγγραφα που φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το «Εθνος της Κυριακής». ‘Οσοι έλαβαν επιχορηγήσεις, ανάμεσά τους και πολίτες άλλων χωρών, υποχρεώθηκαν να υπογράψουν σχετικό συμβόλαιο.

Τα έγγραφα αποχαρακτηρίστηκαν από ομάδα ερευνητών στην Ουάσιγκτον ύστερα από την υποβολή σχετικού αιτήματος με κεντρική αναφορά στις δραστηριότητες των τριών πρεσβειών... Υστερα από προσπάθειες τεσσάρων ετών η αρμόδια αρχή της αμερικανικής κυβέρνησης παρέδωσε 1.331 συμβόλαια επιχορηγήσεων (grants) των τριών πρεσβειών, αφού προηγουμένως έσβησε τα ονόματα των παραληπτών. Όλα τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα φέρουν την υπογραφή του Theodore Sellin της υπηρεσίας Review Authority του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αμερικανικές πρεσβείες στις τρεις πρωτεύουσες στοχεύουν ως επί το πλείστον καθηγητές, πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακόμα και εκπροσώπους του οικονομικού κόσμου και όλους αυτούς που θεωρούνται opinion leaders, ενώ συγχρόνως με αδρές χρηματοδοτήσεις οι Αμερικανοί μέσω οργανισμών των Ηνωμένων Εθνών (UNDP και UNOPS) αποκτούσαν πρόσβαση και επιρροή στη λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών. Το αρμόδιο πρόγραμμα για τις επιχορηγήσεις επίσημα στοχεύει στην ενημέρωση των παραπάνω για την πολιτική των ΗΠΑ, είτε για τις συγκεκριμένες χώρες είτε για το ΝΑΤΟ είτε για την αμερικανική πολιτική γενικότερα.
Τα συμπεράσματα.
Στο πλαίσιο αυτό προσφέρουν σε πολίτες επισκέψεις στην Αμερική με πληρωμένα όλα τα έξοδα ή διοργανώνουν σεμινάρια σε πόλεις της Ευρώπης, στα οποία προσκαλούν Ελληνες, Τούρκους, Κύπριους και άλλους πολίτες για ενημέρωση και επιμόρφωση. Παράλληλα όμως από τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας προκύπτει ότι πολλές επιχορηγήσεις διατέθηκαν στην Κύπρο σε συγκεκριμένους φορείς για την προώθηση «δικοινοτικών προγραμμάτων» που περιελάμβαναν από κοινές εκθέσεις... Κεραμικής μέχρι την έκδοση CD με παραδοσιακά τραγούδια και τη λειτουργία ιστοσελίδας για τη χλωρίδα και την πανίδα της Κύπρου.
Η μελέτη των αποχαρακτηρισμένων εγγράφων οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι κάποιες από τις επιχορηγήσεις χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς. Για παράδειγμα:
 Σε έγγραφο της 20ής Σεπτεμβρίου 2000 εγκρίνεται ποσό 2,960 δολαρίων και στη δικαιολογία για την επιχορήγηση αναφέρει «για να προωθήσει αμερικανικά...». Και το όνομα έχει σβηστεί..
 Σε έγγραφο της 25ης Σεπτεμβρίου 2000 αναφέρεται ότι δίνεται επιχορήγηση 9.500 δολαρίων. Και σε αυτό έχει σβηστεί το όνομα του παραλήπτη, ενώ ως δικαιολογία αναφέρεται ότι «είναι η πρώτη από μία σειρά»…
 Σε έγγραφο με ημερομηνία 23 Μαρτίου 2000, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φαίνεται να καταβάλλει 24,546 δολάρια αλλά η αιτιολογία παραμένει μυστική…
Οι Ελληνες δημοσιογράφοι «είναι απλά αργυρώνητοι»
Οι Αμερικανοί στόχευαν πάντα τον δημοσιογραφικό κόσμο της Ελλάδας και έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον «αλώσουν» χωρίς να υπάρχει απόδειξη ότι τα κατάφεραν. Σε απόρρητο έγγραφο με ημερομηνία 12 Ιουνίου 1981, ο Αμερικανός πρέσβης Μακλόσκι γράφει στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αλεξάντερ Χέιγκ, τα εξής προσβλητικά και απαράδεκτα για τους Ελληνες δημοσιογράφους:
«Από το 1974, ο αντιαμερικανισμός έχει καταστεί πια αξιοσέβαστος, όπως και διάφορες αριστερές θέσεις γενικά…
πολλοί Ελληνες δημοσιογράφοι είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιηθούν ως (αμερικανικοί) αγωγοί. Μερικοί ίσως είναι πεπεισμένοι ιδεολόγοι. Οι περισσότεροι είναι απλά αργυρώνητοι (simply venal). Αυτή η τάση είναι επικρατέστερη τώρα που οι σχέσεις με τους κομμουνιστές δεν είναι πια ταμπού».
... η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη με ένα πρόγραμμα τέτοιου είδους, και πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε προσέγγιση των Ελλήνων θα πρέπει να γίνει μέσω των καναλιών μυστικών υπηρεσιών (intelligence channels), την ΕΚ (Ευρωπαϊκή κοινότητα και το ΝΑΤΟ. Εχουμε επισημάνει μια αυξανόμενη τάση των Ελλήνων να καθοδηγούνται από το πώς οι εταίροι τους στην ΕΚ αντιδρούν σε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα.
Σε μια περίπτωση σαν αυτή, θα επιφυλάσσονταν του δικαιώματος να διαφωνήσουν με τους εταίρους τους στην ΕΚ, ενώ αν η ΕΚ δεν εγκρίνει ομόφωνα για να στηρίξει το πρόγραμμα, αυτό θα δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα να γαντζωθεί από αυτό και να αρνηθεί. Πολύ προς τα έξω, η Ελλάδα δεν θα προχωρούσε με το πρόγραμμα αυτό περισσότερο από ότι οι μεγαλύτερες χώρες της ΕΚ. Εχουμε ήδη επισημάνει ότι η Ελληνες εκτιμούν προγράμματα που γίνονται μέσω ΝΑΤΟ και μερικές φορές ανταποκρίνονται περισσότερο σε μια πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ από ό,τι με ένα διμερές διάβημα. Αναφέροντας το πρόγραμμα αυτό στο βήμα του ΝΑΤΟ και της ΕΚ, θα καθησύχαζε συμμάχους που θα ήταν διστακτικοί να συμμετάσχουν ότι δεν είναι μόνοι τους στην προσπάθεια αυτή, και πιστεύουμε ότι αυτό θα ενίσχυε την πρωτοβουλία αυτή»

Τα αμερικανικά μαύρα κονδύλια, παρότι ακόμη υπαρκτά έχουν σε κάποια βαθμό υποκατασταθεί από κονδύλια της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας. Χαρακτηριστική της υποκατάστασης αυτής είναι η κυνική ομολογία του δεξιού χεριού του Σημίτη, Τσουκάτου, για την παραλαβή τέτοιων κονδυλίων από τη Siemens, μιας μόνο από τις πολλές Γερμανικές εταιρίας που δραστηριοποιήθηκαν στον Ελληνικό χώρο. Ένα δείγμα της έκτασης, του ύψους και του είδους των payrolls της Ε.Ε μας το δίνει η κατάθεση εκ μέρους της κ. Αριστέα Μπουγάτσου, στην Ειδική εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Siemens, της κυνικής δήλωσης του διευθυντή εσωτερικού ελέγχου της Siemens Χούμπερτ: «Λαδώναμε τον ΟΤΕ για να μας πληρώνει ακριβά. Πληρώσαμε πολλά, γιατί άλλαξαν τέσσερις διοικήσεις, όμως πετύχαμε το στόχο μας, καθώς καμία διοίκηση δεν έκανε χρήση των αρνητικών για τη Siemens δυνατοτήτων που έδιναν οι ρήτρες της προγραμματικής σύμβασης» (εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Αριστέα Μπουγάτσου απολύθηκε από την Καθημερινή νωρίτερα από τον κ. Δελαστίκ. Ανάμεσα στις αποκαλυπτικά της ρεπορτάζ ήταν και αρκετά που είχαν να κάνουν με payrolls και διαφθορά)

Μια ακόμη πτυχή της εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού συστήματος από τους επικυρίαρχους φαίνεται από μια πρόσφατη δημοσίευση στο TVXS που ανάμεσα σε άλλα συνθέτει πηγές και από ελληνικές εφημερίδες:

“Ανεπιβεβαίωτες ήταν μέχρι πρότινος οι φήμες ότι πίσω από την εξεύρεση κορυφαίων στελεχών οργανισμών όπως η ΕΡΤ, ο ΟΠΑΠ, ο ΕΟΤ και άλλοι οργανισμοί, προϊστάμενος των οποίων είναι ο υπουργός Πολιτισμού, βρισκόταν η πολυεθνική εταιρεία Egon Zehnder. Διευθυντικά στελέχη τώρα, όμως, κρατικών οργανισμών αποκαλύπτουν ότι η πολυεθνική αυτή βρίσκεται πίσω από τις προσλήψεις τους.”

“Την αρχή έκανε, σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής, ο πρόεδρος της Λυρικής, Νίκος Μουρκογιάννης, ο οποίος πρόσφατα αποκάλυψε ότι η θέση δεν του προτάθηκε από την κυβέρνηση, αλλά από τον γερμανοελβετό επιχειρηματία Egon Zehnder, επικεφαλής της ομώνυμης εταιρείας.

Ο επιχειρηματίας αυτός, μάλιστα, φέρεται να αποκαλεί τον κ. Γερουλάνο «πρώην υπάλληλό του», ενώ διευθύνων σύμβουλος της Egon Zehnder Ελλάδος είναι ο Ανδρέας Γαβριηλίδης, πρώην «αφεντικό» του υπουργού Πολιτισμού.

Όπως αναφέρει ο Ν. Μουρκογιάννης, η πρόταση για την Λυρική δεν του έγινε από την κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, ο Egon Zehnder του είπε: «Ο υπουργός που πάει να την κλείσει (σ.σ.: τη Λυρική) είναι τέως υπάλληλός μου και είπα να μην τολμήσει να το κάνει...

Στη συνέχεια, και ο αποπεμφθείς πρόεδρος του Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος (ΟΔΙΕ) και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρης Σεφτελής δήλωσε ότι η πρόσληψή του έγινε έπειτα από σύσταση της Egon Zehnder, αναφέρει ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας...

...«Οι πελάτες μας είναι κυρίως οργανισμοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Στο παρελθόν είχαμε αναλάβει αρκετές δουλειές, κυρίως από τα υπουργεία Οικονομικών και Μεταφορών, στα οποία ανήκουν οι περισσότερες ΔΕΚΟ.”

Είναι καιρός οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι υπήρξαν θύματα ιμπεριαλιστικών πολιτικών και ότι το πολιτικό τους σύστημα συνεργάστηκε πλήρως με τους επικυρίαρχους. Δεν ξέρω γιατί μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό η σκέψη πως σε άλλες εποχές η φράση «εσχάτη προδοσία» θα ακουγόταν πολύ πιο συχνά.
Παρότι η Ελλάδα έχει ενταχθεί στα οικονομικά παίγνια της Ε.Ε, Έλληνες πολιτικοί εξακολουθούν να εκτιμούν την πατρονία των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το Ευχαριστώ του Σημίτη στους Αμερικανούς κατά την κρίση των Ιμίων.
Παρά το γεγονός ότι είναι εμφανές ότι η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας για τις ΗΠΑ έχει σχεδόν εξαντληθεί όπως έχουν σχεδόν εξαντληθεί και τα οικονομικά οφέλη των ισχυρών της Ε.Ε από την Ελλάδα, μέρος του κυβερνώντος κόμματος προεκλογικά μοιράζεται έναν ομπαμικό μεσσιανισμό και ελπίζει ότι οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ θα γίνουν «like good old times», ότι δηλαδή θα ρεύσει πολύ δολάριο για να στηρίξει τον Ελληνικό μηχανισμό εξουσίας. Φυσικά κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Η Γερμανία το μόνο ενδιαφέρον που έχει πλέον για την Ελλάδα είναι η σταθερότητα της ευροζώνης. Η ατζέντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έχει τοποθετήσει την Ελλάδα πολύ χαμηλά. Κυρίως η Αμερική αλλά σε κάποιο βαθμό και η Γερμανία, πολύ δε περισσότερο το αμερικανοκεντρικό αλλά πολυεθνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχει μόνο οικονομικά οφέλη από την ολοκληρωτική και χρόνια αποστράγγιση της ήδη εξόχως προβληματικής ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ. Με τις ευλογίες λοιπόν της Ε.Ε και των ΗΠΑ και την εγκληματική συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης, η μικρή Ελλάδα παραδίδεται στην κορυφή της διεθνούς τοκογλυφίας, στον έμπορο χρεών και καταβροχθιστή εθνικών οικονομιών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η αδιαφορία πρώην συμμάχων και «εταίρων» για την Ελλάδα αποτυπώνεται σε ένα σχετικό wikileak. Όπως αναφέρεται σε μια ετεροαναφορά σε αυτό: «Σε συζήτηση που είχε ο Αμερικανός πρέσβης με τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας Horst Seehofer έγινε αναφορά στην οικονομική κρίση και ο Βαυαρός πρωθυπουργός είπε στον αμερικανό διπλωμάτη ότι “δεν είμαι σίγουρος αν η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να τακτοποιήσει την Ελλάδα”»
Τη γεωπολιτική χρήση της Ελλάδας μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την ασφυκτική κατάσταση που διαμορφώνεται εσχάτως στην Ελλάδα και τις εκρηκτικές εξελίξεις που αυτή αναμένεται να πυροδοτήσει περιγράφει σε γενικές γραμμές επιτυχώς (αν εξαιρέσει κανείς τη μεροληψία εις βάρος της Ελλάδας- γιατί ο όρος Ελλάδα δεν ταυτίζεται με τις κυβερνήσεις της) ανάμεσα σε άλλα, η εταιρία αναλύσεων Stratfor σε σχετική έκθεσή της που δημοσιεύτηκε στις 10-6-2010. Σύμφωνα με τη Stratfor λοιπόν:
¨Η Ελλάδα έγινε ζωτική για τις ΗΠΑ ως μέρος της πολιτικής τους για τον περιορισμό της Σοβιετικής Ένωσης… Το Ηνωμένο Βασίλειο και αργότερα οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν τις Ελληνικές αμυντικές δαπάνες και να παράσχουν στην Ελλάδα επαρκές κεφάλαιο για να είναι ένα βιώσιμο ανεξάρτητο κράτος που απολάμβανε μια σχεδόν δυτική ποιότητα ζωής. Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα προσέφερε μια στρατηγική θέση από την οποία θα εκριζωνόταν η Ρωσική και αργότερα Σοβιετική διείσδυση στην λεκάνη της Μεσογείου.
Με την κατάρρευση της σοβιετικής απειλής στο τέλους του ψυχρού πολέμου και τον ακόλουθο τερματισμό των ¨βαλκανικών¨ πολέμων με τον Νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999, η πολιτική γεωγραφία της περιοχής άλλαξε για μια ακόμη φορά. Αυτή τη φορά η αλλαγή ήταν δυσμενής για την Αθήνα. Με τη Δύση σε μεγάλο βαθμό να έχει χάσει μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος της για τα ζητήματα της περιοχής, η Ελλάδα εξέπεσε από το status της ως στρατηγικός σύμμαχος. Και μαζί με αυτήν την απώλεια, η Αθήνα έχασε την πολιτική και οικονομική υποστήριξη που της επέτρεπε να ξεπεράσει τις κεφαλαιακές της ανεπάρκειες.»…
« (Η Αθήνα) έκανε τα πάντα για να διατηρήσει την ιδιότητα της ως μέλους του Κλαμπ του Πρώτου Κόσμου, δανειζόμενη τεράστια ποσά για να ξοδέψει σε υπερσύγχρονους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και παράγωντας εσφαλμένα οικονομικά αρχεία για να μπει στην Ευροζώνη. Αυτό είναι κάτι που συνήθως αγνοείται μέσα στη εξελισσόμενη κρίση χρέους, η οποία συχνά περιγράφεται – κυρίως από τον Δυτικοευρωπαϊκό τύπο- ως αποτέλεσμα της Ελληνικής τεμπελιάς, άσωτων σπαταλών και ανευθυνότητας… (όταν) η Ελλάδα δεν είχε καμιά επιλογή από το να χρεώνεται μετά την απώλεια ενδιαφέροντος εκ μέρους των Δυτικών Πατρώνων της…
Όπως και να χει, τα τελευταία τρία χρόνια θα είναι τα καθοριστικά στην Ελληνική ιστορία. Το από κοινού πακέτο διάσωσης των 110 δις ευρώ από το Δ.Ν.Τ και την Ε.Ε φέρνει μαζί του αυστηρά μέτρα λιτότητας, τα οποία μάλλον θα αποσταθεροποιήσουν τη χώρα… Τα μέτρα ΔΝΤ-ΕΕ θα αποδυναμώσουν ακόμη περισσότερο την κεντρική κυβέρνηση και θα υπονομεύσουν τον έλεγχο της. Η αδυναμία αποπληρωμής είναι σχεδόν εξασφαλισμένη από το επίπεδο του κυβερνητικού χρέους το οποίο σύντομα θα ξεπεράσει το 150% του ΑΕΠ.
Η ερώτηση είναι το πότε και όχι το αν οι Ευρωπαίοι θα τραβήξουν την μπρίζα στην Αθήνα- και η απάντηση είναι: με την πρώτη ευκαιρία, όταν η Ελλάδα δε θα αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο, χωρίς πρόσβαση στο διεθνές κεφάλαιο ή σε περισσότερα λεφτά διάσωσης, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντικρύσει μια απόλυτη κατάρρευση πολιτικού ελέγχου και (πρωτοφανή) κοινωνική βία. Η Ελλάδα ευτυχώς, βρίσκει τον εαυτό σε μια πολύ ανοίκεια κατάσταση. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1820, είναι πραγματικά μόνη της»
Μόνοι μας λοιπόν. Καιρός ήταν. Η πολιτική απομόνωση δεν είναι όμως πρόβλημα των πολιτών αλλά του σαθρού πολιτικού συστήματος το οποίο χωρίς τα μαύρα -και μη λεφτά των πατρόνων του δεν θα μπορέσει να διατηρήσει το στραγγαλισμό των δημιουργικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας μέσω των μηχανισμών της διαφθοράς και του εκμαυλισμού. Ήδη δεν μπορεί να στηρίξει τις εφημερίδες του. Κάποιες κλείνουν, κάποιες θα κλείσουν, κάποιες από αυτές από πιστά σκυλιά του συστήματος παρουσιάζουν φυγόκεντρες δυνάμεις. Ναι, η χούντα που ακολούθησε τη χούντα πέφτει. Και θα πέσει από τα μέσα. Αν δεν πέσει από τα μέσα θα πέσει από κοινωνική εξέγερση. Όπως και να χει θα πέσει και η πτώση του καθεστώτος είναι θέμα μηνών… Μετά την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος τα πιο τυχοδιωκτικά κομμάτια του θα το διατηρήσουν για μερικούς μήνες ακόμη σε ημιθανή κατάσταση με κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» και άλλες τέτοιες μπαρούφες. Και μετά θα σβήσει. Σαν κακό όνειρο που ήταν. Σαν εφιάλτης.
Για δεκαετίες οι Έλληνες πολίτες ήταν τα θύματα ασύλληπτων διεθνών σκευωριών. Για δεκαετίες ζούσαν το δανεικό όνειρο της καπιταλιστικής ευμάρειας όταν οι μεγάλες δυνάμεις σε συνεργασία με ντόπιους δοσίλογους παίζαν τα παιχνίδια τους και πλουτίζαν εις βάρος των λαών. Μας αγοράζαν και μας πουλούσαν για να μας ξεπουλήσουν σε τιμή ευκαιρίας. Και τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε και τα λειτουργικά έξοδα των γεωπολιτικών και οικονομικών καζίνων τους. Τώρα όμως το ξυπνητήρι της πραγματικότητας χτυπάει και μαζί του φέρνει μια πρωτόγνωρη πολιτική συνειδητότητα, αυτήν ακριβώς που ο κύριος Μπρεζίνσκι και τα αφεντικά του τρέμουν. Το ξέρατε ότι ξέρατε μα τώρα το ξέρουμε και μεις. Ξέρουμε περισσότερα, ξέρουμε περισσότεροι.
Για αυτούς οι κρίσεις είναι ευκαιρίες. Μπορούμε και μεις να τις κάνουμε ευκαιρίες. Έχουμε την ευκαιρία να απαλλαχτούμε από την μεταπολιτευτική χούντα. Έχουμε την ευκαιρία να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση όπου δε θα υπάρχει η τεχνητή διάσταση ανάμεσα στους πολλούς και τους άξιους, όπου την εξουσία δε θα την έχουν οι λίγοι: οι λίγοι αριθμητικά, ηθικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε καινούρια μοντέλα. Έχουμε την ευκαιρία να στείλουμε το μήνυμα και σε άλλους λαούς που ακόμη αρκούνται στην παραμύθα και δεν καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στην πιο οξεία, καταστροφική και ανθρωποφάγα φάση του. Αρκεί να έχουμε το θάρρος να υπολογίσουμε ότι το κόστος του ονείρου, όσο βαρύ και να ναι, θα ναι τελικά λιγότερο από το κόστος ενός διαρκούς εφιάλτη.
Υπάρχουν λύσεις. Δυστυχώς αυτές περνάνε μέσα από την πολυδιεσπασμένη αριστερά. Αν η αριστερά αποφασίσει να επιδιώξει τις κοινές της επιδιώξεις και αυτές μπορούν και πρέπει να περιλαμβάνουν και κάποιες από τις επιδιώξεις ακόμη και άλλων πολιτικών χώρων, αν η αριστερή αποφασίσει να κατεβεί ενωμένη και ενωτική, όλα μπορούν να γίνουν. Το τι πρέπει να γίνει για την έξοδο από την καταστροφή φαντάζει στα μάτια μου απλό:
Αλλαγή του εκλογικού νόμου για μια πραγματικά αντιπροσωπευτική δημοκρατία: Ακόμη και σε 0,33% ή σε πολιτικά συσσωματώματα της τάξης του 0,33% να αντιστοιχεί και ένας βουλευτής. Ο παλαιοκομματισμός πρέπει να θαφτεί για να πάψει η δυσωδία.
Έξοδος από το μνημόνιο, έξοδος από το ΔΝΤ ως χώρας-μέλους, στάση πληρωμών, έξοδος από το Ευρώ, υποτίμηση αν χρειαστεί. Η θυσία μας σώζει το Ευρώ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα όχι το αντίθετο.
Έξοδος από τις διεθνείς αγορές και αποκλειστικές οικονομικές συμφωνίες με τον διαρκώς αναπτυσσόμενο δεύτερο και τρίτο πόλο. Κίνα, Ινδία, Λατινική Αμερική, Μέση Ανατολή. Αν οι Δυτικοί δε μας θεωρούν άξιους να συμμετέχουμε στο ληστρικό τους κόσμο, δεν τρέχει και τίποτε. Ήδη το σύμπαν τους βρίσκεται σε διαρκή παρακμή και σε όξυνση. Αν δε γίνουν δραματικές αλλαγές φιλοκοινωνικού και πολιτισμικού περιεχομένου, μαθηματικά οδηγούνται σε κατάρρευση. Η Ελλάδα είναι μια πρώτης τάξης πύλη εισόδου για τον Δεύτερο και Τρίτο πόλο σε ένα δυτικό σύμπαν που παραπαίει. Η κερκόπορτα του.
Εθνικοποίηση των πρωτεργατών των κρίσεων τραπεζών. Αυτόματο πάγωμα για εύλογο διάστημα όλων των αναλήψεων πάνω από κάποιο ύψος αν αυτές δεν δικαιολογούνται πλήρως από επενδυτικές ανάγκες ή κεφάλαια κίνησης. Άνοιγμα όλων των λογαριασμών πάνω από κάποιο ύψος και κατάσχεση όλων των κεφαλαίων που έχουν αποκτηθεί παράνομα. Διαβήματα για τον επαναπατρισμό όλων των παράνομα κερδισμένων κεφαλαίων που φυγαδευτήκαν από τη χώρα. Απόσυρση ισοϋψών ή μεγαλύτερων ελληνικών κεφαλαίων από όσα τραπεζικά ιδρύματα δε συμμορφώνονται στις ελληνικές απαιτήσεις. Επιδίωξη κοινής πολιτικής αποζημιώσεων με άλλες χώρες-θύματα του ληστρικού καπιταλισμού.
Ενδυνάμωση της παραδοσιακής γεωργίας αλλά και κίνητρα για εναλλακτικές και περισσότερο επικερδείς μορφές Γεωργίας.
Το ίδιο για τον τουρισμό.
Εκμετάλλευση ή συνεκμετάλλευση με αυστηρούς όρους του ορυκτού πλούτου της χώρας εφόσον και όπου πληρούνται οι οικολογικές προδιαγραφές.
Εκμετάλλευση της τεράστιας δημόσιας περιουσίας.
Καταγραφή και φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Καταγραφή και ισότιμη φορολόγηση των οικονομικών δραστηριοτήτων της.
Άμεση επίλυση όλων των προβλημάτων-σκοπέλων με γείτονες χώρες χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων. Απόπειρα απογαλακτισμού των γειτόνων από τις «εγγυήτριες δυνάμεις» του δυτικού κόσμου. Δημιουργία βαλκανικού και μεσογειακού άξονα συνεργασίας.
Ελληνικές διπλωματικές πρωτοβουλίες για τη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στις δυνάμεις του δεύτερου και τρίτου πόλου. Η γεωγραφική μας θέση το επιτρέπει.
Εμπάργκο των πολιτών σε προϊόντα των επικυριάρχων. Μικρή αγορά είμαστε δε θα τους λείψουμε, γιατί να τους δώσουμε και άλλα από τα λεφτά μας;

Αυτή είναι μια αρχική μονάχα πρόταση που μπορεί να συμπληρωθεί με χιλιάδες άλλες επιμέρους και πληρέστερες και λεπτομερέστερες προτάσεις ικανές να επανεκκινήσουν τη σπαρασσόμενη Ελληνική οικονομία και να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη Ελλάδα, σημαντική διπλωματική οντότητα, πρέσβη του πολιτισμού, εγγυήτρια δύναμη της ευημερίας και της προόδου στην ευρύτερη περιοχή, άρρηκτο και απαραίτητο σύνδεσμο όχι μόνο ανάμεσα στις παλαιές και νέες δυνάμεις αλλά και τους λαούς. Φοβάμαστε ότι δεν θα μας επιτρέψουν; Ε τουλάχιστον ας το επιδιώξουμε. Δεν έχουμε και τίποτε παραπάνω να χάσουμε από αυτά που είναι προγραμματισμένο να χάσουμε.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το μόνο αδιέξοδο είναι η πολιτική των αδιεξόδων που μας έχουν επιβάλει τόσες δεκαετίες. Και τέλος, αν η αριστερά σε αυτές τις τελικές συνθήκες, δεν αντιληφθεί τις ιστορικές της ευθύνες και τις ανάγκες της εποχής και συνεχίσει τους σκυλοκαβγάδες σε αλλουνού τον αχυρώνα, μπορεί να πάρει την άξια θέση της δίπλα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στο μνημείο των ασελγών αυτού του τόπου.