Είμαι απλά έξαλλος. Τόσο έξαλλος που χάνω τα λόγια μου: ορίστε η συνέπεια αυτού του συναισθήματος στο κείμενο μου: ασδφαγασγβασγβα. Λοιπόν, τι μου χρειάζεται; Να μάθω να γράφω. Και πως θα ξαναμάθω να γράφω; Θα μου το διδάξει το κράτος. Και πως θα το κάνει αυτό;
Εύκολα, με ένα μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη δημιουργική γραφή. Γουστάρω αμερικανιά. Αυτό είναι. Τ-Ε-Χ-Ν-Ο-Γ-Ν-Ω-Σ-Ι-Α. Τεχνοκράτες πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και τώρα τεχνοκράτες συγγραφείς. Το όνειρο του Σημίτη.
__Συγγραφείς προς ενοικίαση__
Περιοδικό ΖΕΝΙΘ-2009
Για να δούμε.
Πρώτα από όλα, ο πρώτος ταξικός φραγμός είναι οφθαλμοφανής. Όπως το λέει και η λέξη, ο τίτλος σπουδών είναι μεταπτυχιακός. Που σημαίνει ότι πρόσβαση σε αυτόν έχουν μόνο πτυχιούχοι. Που σημαίνει ότι την κρατική πιστοποίηση για να έχεις μεταπτυχιακό στη συγγραφή μπορείς να την αποκτήσεις μόνο αν έχεις ήδη την κρατική πιστοποίηση επάρκειας σε κάποιο άλλο και παντελώς ανεξάρτητο από τη συγγραφή γνωστικό πεδίο. Δηλαδή, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεις μεταπτυχιακός συγγραφέας είναι να έχεις επενδύσει αρκετό χρόνο σε αυτόν τον τραγελαφικό, ψηφοθηρικό μηχανισμό που λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο ο ρόλος του οποίου πλέον είναι να παράγει ορδές φτηνών εργατικών χεριών και μυαλών- με πτυχίο- στη διάθεση των αφεντικών. Με άλλα λόγια, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεις κρατικά πιστοποιημένος συγγραφέας είναι να έχεις πτυχίο δηλαδή αποδεδειγμένα να έχεις επενδύσει χρόνο στο να μην είσαι συγγραφέας. Μετά από όλο αυτό το φιλτράρισμα από το κράτος, να δούμε τι θα έχει μείνει από την ψίχα του δημιουργού. Τίποτα. Πιστοποιημένα, μαρκαρισμένα με την κρατική βούλας ζα, σημαδεμένα μια ζωή από την κρατική υποταγή και συνδεδεμένα άρρηκτα για μια ζωή με αυτή.
Μια ακόμη συναλλαγή. Κοστίζει 3200 ευρώ, σίγουρα ένα ποσό που δεν διαθέτουν οι ταγμένοι συγγραφείς που υπηρετούν την τέχνη τους και μόνο. Άλλος ταξικός φραγμός.
Αυτοί, οι υποταγμένοι αστοί, είναι που θα δημιουργήσουν όνειρα, που βουτήξουν στα ανήλιαγα βάθη της ψυχής, που θα περιγράψουν αυτή την σούπα της καθημερινής ζωής με διαύγεια, που θα παράγουν δημιουργική αντίσταση, που θα μιλήσουν στις γενιές του μέλλοντος για το τι ‘ζησαν, που θα δουν ή θα μυρίσουν τι έρχεται.
Αυτοί, οι κονδυλοφόροι, οι φιλόδοξοι συγγραφείς, τα ψώνια που έχουν χρόνο και λεφτά να χαλάσουν στο πώς να μάθουν να γράφουν διαβάζοντας και ακούγοντας αντί να μάθουν να γράφουν γράφοντας.
Αυτοί θα είναι οι άρχοντες της ερχόμενης γενιάς συγγραφέων. Λες και υπήρξε η προηγούμενη. Ή η τωρινή. Λες και μπορείς μέσα σε μια υπερπαραγωγή βιβλίων που πωλούνται και προωθούνται από μπακαλοεκδότες σε αναγνώστες που οι ίδιοι θεωρούν προφανώς ηλιθίους. Ακατάσχετη ροή φληναφημάτων, κρίση ηλικίας που μεταφράζεται σε λογοτεχνία, ελεύθερος χρόνος που μεταφράζεται σε λογοτεχνία, αναφορές σε αναγνώσματα και συγγραφείς, απομιμήσεις ηθογραφίας, πάντα ηθογραφία, πολύ ηθογραφία, κακή ηθογραφία. Τα πάντα για να ικανοποιηθούν τα βίτσια του αστού, η ματαιοδοξία και η φιλαυτία του Έλληνα. Δεν το αντέχει ο Έλληνας το διαφορετικό. Θέλει τα πάντα να είναι σαν τα μούτρα του, οι συγγραφείς, τα βιβλία, να μιλάν για το πετσί της ύπαρξης του, να μην του διαταράσσει κανείς την σπάταλη και καταστροφική του νάρκη. Θάνατος στην ψυχή, θάνατος. Απαγόρευση στην ιδιαιτερότητα. Κάψτε τους δημιουργούς.
Κάποιος να τους πει: Το θέατρο είναι πράξη μίμησης. Η συγγραφή είναι πράξη δημιουργίας.
Δημιουργική γραφή. Χυδαίος όρος. Η λογοτεχνία είτε είναι δημιουργική είτε δεν είναι λογοτεχνία. Το να αναφέρεσαι σε λογοτέχνες και στα έργα τους δε σε κάνει λογοτέχνη. Σε κάνει είτε αναγνώστη, άνθρωπο δηλαδή εξίσου σημαντικό με το συγγραφέα στη επιβίωση της λογοτεχνίας, είτε κατά βάθος, λογοκλόπο.
Αυτοί που διδάσκουν υποτίθεται ότι ξέρουν να γράφουν και ότι ξέρουν να μεταφέρουν αυτήν την εμπειρία τους σε άλλους. Ακόμη και αν όντως είναι σε θέση να κάνουν μια τέτοια μεταμόσχευση πνεύματος καλό είναι να ξέρουν ότι πουλούν την τέχνη τους στο κράτος. Μιλάν για το βιβλία, γράφουν για τα βιβλία, διδάσκουν τα βιβλία… Η δουλειά τους είναι να γράφουν όχι να μιλούν ούτε να καιροσκοπούν. Υπήρξε κάποτε μια μεγάλη κουβέντα για το τι είναι η παραλογοτεχνία. Τώρα πλέον έχουμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα. Η ελληνική βιβλιοπαραγωγή είναι στην πλειονότητα της παραλογοτεχνία. Κινείται πάνω-γύρω-κάτω-ανάμεσα στη λογοτεχνία. Ατελείωτες αναφορές, κουβέντες του καφενέ ή των μπαρ, χαριεντισμοί με τους μπακαλοεκδότες, συμβιβασμοί, εκπτώσεις και αλλαξοκολιές. Το παραλογοτεχνικό σινάφι έχει πνίξει την λογοτεχνία στην κούνια της.
Η πραγματική λογοτεχνία γεννιέται μόνο στο μυαλό και την ψυχή του δημιουργού, όχι σε κρεβάτια, γραφεία, μπαρ και βιβλιοπωλεία.
Και τώρα, λες και δεν μας έφτανε οι άχρηστοι πλην προβεβλημένοι ταγοί παραλογοτεχνικό δήθεν, μας έρχεται μια καινούρια φουρνιά λογοτεχνικών επιστατών, έτοιμων από καιρό να λομπίσουν. Όπως ακριβώς έγινε με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όπου το κράτος πάσχισε για να αναγνωρίσει και να προωθήσει αυτούς τους προθαλάμους της ελίτ, έτσι και εδώ κόπτονται για να δημιουργήσουν ένα προθάλαμο λογοτεχνικών επιστατών. Σήμερα μαζί στο αμφιθέατρο, αύριο επιμελητές, συντάκτες εφημερίδων και περιοδικών, κριτικοί λογοτεχνίας, συγγραφείς πολιτικών λόγων, μέλη λογοτεχνικών σωματείων, μέλη κριτικών επιτροπών ακόμη και λογοτεχνικοί συγγραφείς. Ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο όπως λέγαν και οι Pink Floyd (αυτοί άραγε σπουδάσαν creative writing?).
Η ιστορία της λογοτεχνίας δεν χρειάστηκε ποτέ και ούτε φτιάχτηκε μέσω της ¨δημιουργικής γραφής¨. Γράφτηκε από ανθρώπους με ψυχή, μυαλό και κάτι πελώριους όρχεις ή μήτρες.
Ένα ακόμη φίλτρο εξουσίας, μια ακόμη κρησάρα, μια ακόμη υποβάθμιση του ανθρωπίνου περιεχομένου, μια ακόμη τεχνοκρατική απάτη, μια ακόμη περιθωριοποίηση των δημιουργών και του Ανθρώπου γενικότερα. Η κοινωνία-κυψέλη, η κυριαρχία των σκουληκιών και των εντομανθρώπων. Όταν σου τελειώνουν οι άνθρωποι που ξέρουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε τους αντικαθιστάς με τους ειδικούς του γλυκού νερού.
Αυτό είναι το μεταπτυχιακό στη ¨δημιουργική γραφή¨. Έλεγχος με πολλά στάδια, βολή κατά της αυθεντικότητας, τάφος της δημιουργικότητας, ένα ακόμη αστεράκι στην αστερόεσσα της ανελευθερίας. Πάτε σπουδάστε. Εγώ έχω να γράψω. Όπως λένε και οι hip – hop ποιητές going through (που φαντάζομαι ότι και αυτοί μαζί με τα άλλα παιδιά της ελληνικής hip – hop σκηνής πρέπει καρφί να πανε να σπουδάσουν creative hip hop ¨χρόνια σας ακούνε να μιλάτε για ότι κάνετε στα αυτιά όμως τα λόγια σας ακούω σαν να κλάνετε¨.
Λοιπόν και μια τελευταία παρότρυνση προς την πολιτεία.
Ας πλαισιώσει αυτό τον κύκλο σπουδών και με συναφή μαθήματα όπως
¨Creative graffiti”
“Creative songwriting”
“Creative breathing”
¨ Creative farting”
και γιατί όχι;
¨ Creative fucking”
Σε μια κοινωνία που έχει χαθεί η μαγεία της δημιουργίας ακόμη και τα υποκατάστατά της είναι καλοδεχούμενα αν όχι επιβεβλημένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου