Μπορεί λοιπόν το ερώτημα που απασχολεί εμάς να είναι το where is the money, το ερώτημα που απασχολεί αυτούς όμως είναι λίγο διαφορετικό. Το ερώτημα που απασχολεί τους εξουσιαστές και τα πολιτικά τσιράκια τους είναι το Γουεαρ is the γάμπιτ. Ακριβώς όπως το διατύπωνε ο οργισμένος και αποφασισμένος για αίμα κυνηγός-καρτούν Έλμερ Φαντ.
Ο φτωχο-Έλμερ, εξαπατημένος από τον πανούργο Μπαγκς Μπάνι, που κάθε φορά του έδειχνε εμπιστοσύνη για να το πληρώσει με απάτη και κοροϊδία, έπαιρνε το όπλο του και πήγαινε να ξετρυπώσει, να το πιάσει, να το γδάρει και να το κάνει στιφάδο. Είναι λογικό λοιπόν ότι μετά από την “κοροϊδία” που ο “διεφθαρμένος λαός” των Ελλήνων συνέχιζε επί δεκαετίες στην πλάτη της άσπιλης Ε.Ε, η Ε.Ε και ο δυτικός κόσμος να πάρει τα άρματα και να χρησιμοποιήσει τους Έλληνες Έλμερ που βρίθουν σε αυτή την κυβέρνηση για να βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του χασάπη.
Λοιπον... Ο Έλμερ είχε το δίκαννο του. Ο Παπανδρέου έχει το διπλό μηχανισμό. Ο Έλμερ ήθελε να ξετρυπώσει το λαγό. Ο διπλός μηχανισμός στήριξης χρησιμοποιεί άλλη μέθοδο: Κλείνει μεθοδικά τις λαγότρυπες μια μια, λέγοντας ότι είναι οικονομικές μαύρες τρύπες. Κλείνει κάθε διέξοδο, κάθε οδό διαφυγής. Τις σφραγίζει. Μετά πετά καπνό μέσα μέχρι οι λαγοί να πάθουν ασφυξία. Μετά από αυτή τη συστηματική φραγή πνοής και ανάσας, οι λαγοί, ζαλισμένοι ή πεθαμένοι, και η γη τους ανήκει στους οικονομικούς τσιφλικάδες και τους κυνηγούς του κέρδους.
Ζάλισε τους λαγούς Έλμερ, σκότωσε την αντίσταση πριν ξαμολυθούν από τις ιδιωτικές λαγότρυπες τους οργανωμένοι και επικίνδυνοι. Έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Με φούμαρα. Με ασφυξία. Με αδιέξοδα.
Στη συμπολίτευση των δύο μεγάλων κομμάτων και των δορυφόρων τους, πέρα από τη σύνδεση Harvard (του πανεπιστημίου που με συνέπεια παράγει αμερικοτραφείς πολιτικούς “ηγέτες”), πέρα από τη σύνδεση του Amherst College (κεντρικός σύνδεσμος της οποίας φαινόταν να είναι η εκλιπούσα και χαμηλού προφίλ Marialena-Conalis-Kontou, στη μνήμη της οποίας θεσπίστηκε από τους Αμερικανούς βραβείο για την “προώθηση των Αμερικανοελληνικών σχέσεων”), υπάρχει μια άλλη, περισσότερο υπόγεια σύνδεση, κατ' ανάγκη υπόγεια όσο και οι λαγότρυπες: Υπάρχει η σύνδεση των Fudds, η σύνδεση των Elmers, η σύνδεση των Elmer Fudds.
Πραγματικά, εξαιτίας κάποιου προβλήματος στην αναπαραστατική ικανότητα του εγκεφάλου μου, κάθε φορά που βλέπω κάποιον από την αδελφότητα 3Π, την τριανδρία δηλαδή των Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Πεταλωτή, πάντα μου ρχεται στο μυαλό ...ο Έλμερ Φάντ χωρίς να μπορώ να εντοπίσω κάποια φυσιογνωμική ή άλλου είδους ιδιότητα (το ότι εγώ δεν μπορώ δεν καθιστά την εύρεση ομοιοτήτων, ακόμη και φυσιογνωμικών από τους αναγνώστες του κειμένου). Ίσως να φταίει το όνομα Έλμερ. Όπως περιγράφεται σε κείμενο αφιερωμένο σε αυτόν: “Είναι ψευδός και προφέρει ως Γ τους φθόγγους Ρ και Λ. To όνομά του σημαίνει ένδοξος στα παλαιοαγγλικά και το επίθετο Fudd προέρχεται από τη λέξη Befuddled που σημαίνει συγχυσμένος.”.
Άσχετα με τον Έλμερ, ο George Jeffrey έχει κληρονομήσει και αυτός ένα ένδοξο όνομα. Αυτό των Παπανδρέου. Και στα μάτια μου, τα παιδιά του Ανδρέα μοιάζουν να χουν όλα μια φυσική συστολή, επιδεικνύοντας ίσως ταπεινοφροσύνη μπροστά στη μυσταγωγία που ασκεί το επίθετο στους Έλληνες. Και αυτό το χαρακτηριστικό τους, αν είναι υπαρκτό, είναι το ίσως το μόνο που τους συνδέει με μια μερίδα των Ελλήνων και το διαβατήριο για την εξουσία.
Μπορεί λοιπόν ο “Γιωργάκης” να ναι ευγενικός και να χει μια κάποια συστολή, συγχυσμένος όμως δεν είναι. Η πολιτική που ακολουθεί είναι ξεκάθαρη, υποδειγματική για κάποιες χώρες της Ευρώπης που θέλουν να γυρίσουν τους Ευρωπαϊκούς λαούς σε συνθήκες πριν τη βιομηχανική επανάσταση. Τόσο υποδειγματική που σε πρόσφατο άρθρο της, η Washington Post την επικαλείται για χαρακτηρίσει την πολιτική Obama οπισθοδρομικά σοσιαλιστική σε σχέση με τη μεγάλη στροφή της Ευρώπης προς την αυταπόδεικτη “Αλήθεια” και αναγκαιότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Ξέρουμε πολλά για την πολιτική Παπανδρέου, περισσότερα από όσα θα θέλαμε ποτέ να γνωρίσουμε. Ας μάθουμε λοιπόν μερικά πράγματα για τη ζωή του Έλμερ. Ίσως τα καρτούν να μας δώσουν ένα πλαίσιο ερμηνείας για να κατανοήσουμε το γιατί ένας σοσιαλιστής, άκακος και φιλολαϊκός πολιτικός, ο πρόεδρος μάλιστα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έγινε ο εγγυητής της επιβολής των σκληρότερων ίσως νεοφιλελεύθερων μέτρων που ΄χει γνωρίσει ο Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.
“Τον βλέπουμε (τον Έλμερ) στην εξοχή να φωτογραφίζει τη φύση, ώσπου συναντά ένα λαγό (το αρχέτυπο του Μπαγκς Μπάνι), που θα του κάνει τη ζωή δύσκολη...
Ο Έλμερ Φαντ εμφανίζεται με πλήρη εξάρτυση κυνηγού και με το δίκαννό του είναι έτοιμος να πυροβολήσει όποιον λαγό βρεθεί μπροστά του...
Δεν έχει τη μοχθηρία ενός κακού, αλλά προφανώς δεν είναι και ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου...”1
Χωρίς να αναφέρομαι σε κανέναν συγκεκριμένα, αναρωτιέμαι το αν για ανθρώπους που γεννήθηκαν, σπούδασαν και πέρασαν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους έξω, η Ελλάδα θα μπορούσε να φαίνεται εξοχή, αν δεν υπήρχαν φυσικά οι Έλληνες που κάνουν τη ζωή των πάντων πιο δύσκολη... Τόσο δύσκολη που είναι λογικό κάποιοι με το διπλό μηχανισμό στήριξης να σημαδεύουν όποιον δημόσιο υπάλληλο βρεθεί μπροστά τους.
Και κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Παπανδρέου έχει τη μοχθηρία κακού. Άλλωστε, από τις διεθνείς βραβεύσεις του μπορεί κάποιος να καταλάβει πόσο έχει συμβάλει στην ειρήνευση του κόσμου, στις επιλύσεις διενέξεων και λίαν προσφάτως, στη διαχείριση μιας τεράστιας κρίσης. Το περίεργο είναι ότι παρά τις αγαθές του προθέσεις, κανένα ίσως από το προβλήματα με τα οποία ο Παπανδρέου έχει ασχοληθεί δεν έχουν λυθεί: Από το κυπριακό μέχρι τη σημερινή κρίση, τα προβλήματα αυτά παραμένουν ανοιχτές καταπαχτές με αλιγάτορες να καραδοκούν από κάτω. Και στη λίστα των προβλημάτων ο Παπανδρέου προσθέτει και άλλα, όπως την απόπειρα στρατηγικής συμμαχίας με το καθεστώς κατοχής που λέγεται Ισραήλ. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο άλλωστε δύο απολυταρχικά καθεστώτα να συνεργάζονται, κυρίως όταν το ένα βρίσκεται υπό την αιγίδα της αμερικάνικης πολιτικής και το άλλο στη γεωπολιτική σφαίρα της αμερικάνικης “επιρροής”. Καλές είναι και οι “προθέσεις”. Άλλωστε το ίδιο το μεσαίο όνομα του Γιωργάκη, το όνομα Jeffrey, σημαίνει η ειρήνη του Θεού. Αλλά αν μετρούσαν μόνο οι προθέσεις και όχι τα ονόματα, το 60% των ανθρώπων θα ταν στη φυλακή στον τάφο και ένα αλληλοεπικαλυπτόμενο 60% θα χε πάρει το Νομπέλ ειρήνης, το ίδιο βραβείο που τίμησε τους έμπρακτα και αφοσιωμένους ειρηνιστές Κίσσινγκερ και Ομπάμα ανάμεσα σε άλλους...
Σοκ και άλλες μέθοδοι ψυχολογικού ελέγχου
Μερικά χρόνια πριν η Ναόμι Κλάιν, στο βιβλίο της “Το δόγμα του σοκ” περιέγραψε επιτυχημένα το πως απότομες αλλαγές μπορούν να επιβληθούν σε κοινωνίες μετά από σοκ, είτε αυτό αφορά πολεμικές, οικονομικές ή φυσικές καταστροφές. Μετά τα σοκ, οι κοινωνίες, έχοντας ΄χασει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους είναι πρόθυμες να στηριχτούν από και να ασπαστούν οτιδήποτε. Η πολιτική Bush στηρίχτηκε σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό σε μεθόδους σοκ. Το ίδιο και η πολιτική Παπανδρέου. Στην ελληνική εκδοχή του όμως, ο μηχανισμός των σοκ συνοδεύτηκε και από δύο εξαιρετικά ισχυρές μεθόδους ψυχολογικού ελέγχου. Ο λόγος που συνέβη αυτό ήταν γιατί στην ελληνική περίπτωση ο στόχος δεν ήταν μόνο ο πολιτικός έλεγχος ή ακόμη και αν ήταν αποκλειστικά αυτός, κρίθηκε σκόπιμο να επιδιωχθεί μέσα από την αλλαγή της “Ελληνικής ψυχοσύνθεσης”.
Η πρώτη μέθοδος ήταν η προβολή συνθηκών άλλοτε ως αδιεξόδων, άλλοτε ως μονοδρόμων, η τεχνική του εγκιβωτισμού. Τη μέθοδο αυτή την εφάρμοσαν πλείστες ελληνικές κυβερνήσεις και σκοπός της ήταν να εγκλωβιστεί η νόηση και η δημιουργική φαντασία των πολιτών, ακριβώς όπως κότες καθηλώνονται αν κάποιος κατεβάσει το κεφάλι τους στο έδαφος και χαράξει μια γραμμή μπροστά της.
Η δεύτερη και πιο επώδυνη εφαρμόζεται κατά συρροήν από αυτή την κυβέρνηση. Η τακτική της κλιμακούμενης απελπισίας, το βασανιστήριο της σταγόνας. Προκαλούνται σταδιακά σοκ και μετά από κάθε ένα απ αυτά, απαρέγκλιτα, η ελπίδα ότι αυτό το σοκ ήταν το τελευταίο ή το χειρότερο διαψεύδεται.
Ας δούμε πως αυτές οι μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν συνθετικά στην πρόσφατη πολιτική ιστορία με χρονολογική σειρά: Σοκ: αποκαλύπτεται χρέος 300 δις ευρώ (μην γελιέστε. Το ξλεραν όλοι στα υψηλά κλιμάκια. Δημιουργική λογιστική και η κακοποίηση του Δημοσίου ως κρησφύγετου χρεών ήταν αγαπημένο κυβερνητικό σπορ). Μέθοδος της κλιμακούμενης απελπισίας: ο πρωθυπουργός για μήνες ταξιδεύει για να βρει λύση. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καθυστερούν. Τεχνική εγκιβωτισμού: Η προσφυγή σε μηχανισμό στήριξης είναι αναπόφευκτη. Τεχνική σοκ: Διπλή υποταγή σε τρόϊκα και ΔΝΤ. Σοκ: ακρωτηριασμός μισθών συντάξεων. Απελπισία: Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για βδομάδες πάνω στη σκληρότητα των μέτρων. Απελπισία: Τα μνημονιακά “πακέτα στήριξης” δίνονται σε δόσεις εξαρτώμενες από τη διαγωγή και τη συμμόρφωση των Ελλήνων. Σοκ +εγκιβωτισμός: ο πρωθυπουργός μετατρέπει τις αυτοδιοικητικές σε μνημονιακό δημοψήφισμα και θέτει το δίλλημα συμμόρφωση ή χάος. ΣΟΚ: Λίγο πριν τις αυτοδιοικητικές τρομοκρατικές επιθέσεις με παγιδευμένα ταχυδρομικά δέματα. Απελπισία: δύο δέματα είναι ακόμη εκεί έξω. Σοκ: αμέσως μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών ανακοινώνεται ότι το έλλειμμα για το 2009 είναι 4, δισ μεγαλύτερο από την αρχική εκτίμηση. Σοκ+απελπισία: το έλλειμμα του 2009 γίνεται 5, για να εκτιναχθεί αμέσως μετά την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ στο β γύρο στα 15 δις. ΣΟΚ+ εγκιβωτισμός+ απελπισία: Νέα μέτρα.
Φυσικά το έλλειμμα, το πραγματικό έλλειμμα περασμένων ετών είναι ένας αριθμός και όχι μια μεταβλητή που αλλάζει από μέρα σε μέρα ανάλογα με τις εκλογικές σκοπιμότητες.
Αν σας θυμίζουν κάτι αυτές οι μέθοδοι, είναι γιατί είναι κλασσικές τεχνικές βασανιστηρίων με σκοπό να σπάσουν το άτομο (σε πολιτικό επίπεδο και τις κοινωνίες του), να το απογυμνώσουν από κάθε ελπίδα, κάθε προσδοκία, από κάθε αξιοπρέπεια και αντίσταση και να το καταστήσουν πειθήνιο και υπάκουο σακί, υποχείριο στα καπρίτσια των βασανιστών του.
Είναι λογικό λοιπόν οι Έλληνες να βρίσκονται σε απόγνωση και κατάθλιψη. Σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό τους που χαίρει άκρας υγείας, εξαιρετικής φυσικής κατάστασης και αισιοδοξίας. Ένας πρωθυπουργός που κάθε μάνα θα ήθελε για παιδί της, ανεξάρτητα από το αν η κυβέρνηση του υπηρετεί το ληστρικό καπιταλισμό, μια μορφή ανιδεολογίας με έντονα μεταφυσικά στοιχεία που θα φαινόταν ακόμη και στα μάτια των καπιταλιστών του 70 απεχθής, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μέριμνα της είναι οι διεθνείς αγορές και όχι οι κοινωνίες. Δεν έχει λοιπόν κανένα ρομαντικό Elmer Fudd αυτή η κυβέρνηση αλλά έχει πλείστους Elmer Funds. Για την ακρίβεια, πολλά Sinking Funds.
Δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Δεν υπήρξε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας, όταν δεν κινούνταν από ιδιοτέλεια και ψηφοθηρία, ήταν πάντα υποχείρια ισχυρότερων. Αυτή η κυβέρνηση μας λέει τώρα ευθέως ότι δεν κυβερνά αυτή και εν λευκώ παραδίδει τη δημοκρατία στο ΔΝΤ και την τρόικα. Ο λαός δεν έδωσε ποτέ καμιά τέτοια εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση. Δε νομιμοποιείται η κυβέρνηση για την παραχώρηση της Ελλάδας σε ΔΝΤ και τρόικα. Αν δεν μπορούν να κυβερνήσουν, να τσακιστούν να φύγουν από κει που ρθαν αντί να το παίζουν νταβατζήδες της Ελλάδας.
Τον Γεώργιο Παπανδρέου τον αποκαλούσαν GAP κάποτε. GAP σημαίνει κενό. Κάπως έτσι, σαν γκαπ ή γκουπ, μπορεί να ακουστεί και η γροθιά των Ελλήνων στο καθεστώς που τους τσάκισε με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και ατελείωτα βασανιστήρια.
1http://www.sansimera.gr/articles/422
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου